Το κείμενο είναι επικαιροποίηση παλαιότερου κειμένου για το
ζήτημα του Μετώπου και επικαιροποιήθηκε με αφορμή το επιχειρούμενο άνοιγμα
διαλόγου από την μεριά της ΛΑΕ, για το αν το ΕΠΑΜ χωράει στο ΜΕΤΩΠΟ.
Πολλές οι φωνές σήμερα για ενότητα και δημιουργία Μετώπου.
Όμως:
Τι πρέπει να εξυπηρετεί, να ωφελεί αυτή η ενότητα; Μια απλή
συνεργασία ή συμπόρευση διάφορων σχημάτων απλά για να παραταχθεί μπροστά στους
πολίτες ένα ακόμα συνεργατικό σχήμα, δημιουργώντας την αίσθηση ή την
ψευδαίσθηση της συμπαράταξης και της ενότητας που επιτεύχθηκε σε συναντήσεις σε
κλειστά γραφεία διαπραγματεύσεων; Μπορούν τέτοιες συμφωνίες να ενώσουν τον λαό
μας, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα πλατύ πλειοψηφικό ρεύμα αντιμετώπισης της πιο
βάρβαρης νεοφιλελεύθερης πολιτικής και της ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας;
Σήμερα περισσότερο παρά ποτέ, καθοριστικό στοιχείο της
σημερινής πολιτικής κατάστασης είναι η ολοκληρωτική απαξίωση από την κοινωνία
και τον λαό του πολιτικού συστήματος, των ιδεολογιών και των πολιτικών
συστημάτων του με βάση τα οποία επιβίωνε μέχρι τώρα. Αν εξαιρέσει κανείς ένα 20
με 30% των ψηφοφόρων που έχουν ταυτιστεί με τους κομματικούς μηχανισμούς και τα
κόμματα γενικά, ο υπόλοιπος κόσμος έχει αναπτύξει απέχθεια, αναφυλαξία απέναντι
σε κάθε νέο σωτήρα που γεννιέται απλά για να του τάξει ή να διαχειριστεί απλά
την δυσαρέσκειά του.
Όλος ο υπόλοιπος λαός έχει αναπτύξει ισχυρά αρνητικά
αντανακλαστικά ενάντια στους επίσημους κομματικούς μηχανισμούς δεξιάς και
αριστεράς που θεωρεί -και δικαίως- ότι τον πρόδωσαν και τον έσυραν στη σημερινή
κατάσταση. Εξ' άλλου φροντίζει η οξύτητα της κρίσης γι' αυτό. Το ότι ακόμα
κάποιοι θα ψηφίσουν παλιούς σχηματισμούς και κόμματα σε καθεστώς ωμών εκβιασμών
πίεσης και εξαπάτησης αλλά και την καλλιέργεια της ήττας, δεν αναιρεί του λόγου
το αληθές.
Άρα σε τι πρέπει να συνίσταται η αναγκαιότητα της ενότητας
του λαού και όχι της ενότητας των κάθε λογής κομματικών σχηματισμών και που
πρέπει να εδράζεται; Μπορούν σήμερα οι ενώσεις κομμάτων και σχημάτων να
διευκολύνουν πραγματικά την ενότητα του λαού μας, αν δεν ξεκαθαρίσουν ορισμένα
απλά πραγματάκια και ιδίως όταν δεν αναδεικνύουν το πιο επίδικο ζήτημα που
είναι η υπεράσπιση της πατρίδας; Πολύ περισσότερο όταν κανένα υπαρκτό σχήμα ή
θεωρία δεν προτάσσει σήμερα την αυτοτελή ενότητα του λαού μακριά από δεξιές και
αριστερές ιδεοληψίες και δόγματα που τον διαιρούν; Προφανώς όχι.
Υπάρχει σήμερα η ανάγκη υπεράσπισης της πατρίδας; Όσο ποτέ
άλλοτε. Και τι σημαίνει υπεράσπιση της πατρίδας από την μεριά του λαού;
Σημαίνει μονομερής διαγραφή του χρέους, έξοδος από την ευρωζώνη και τη ΕΕ,
καταγγελία των δεσμεύσεων και των δανειακών συμβάσεων, με στόχο την κατάκτηση
της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας και σκοπό την θεμελίωση της δημοκρατίας
στην χώρα. Γίνεται να υπάρξει πιο ενωτικός χαρακτήρας προταγμάτων, πιο
διαχρονικά επίκαιρος στόχος από αυτόν; Σίγουρα όχι.
Αυτή η ενότητα, δεν μπορεί να προκύψει από τους περιορισμούς
των κομματικών ισορροπιών, και από όποια συμπόρευση στα χαρτιά, που δεν
θεμελιώνει, δεν εξασφαλίζει την προσπάθεια της συγκρότησης του
κατακερματισμένου και αποσαθρωμένου κοινωνικά λαού, του λαού που αδυνατεί να
συνειδητοποιήσει την κατάρρευση της εθνικής του ταυτότητας, σε συλλογικό
κοινωνικοπολιτικό υποκείμενο. Ακόμα κι αν ο όποιος αυτός συνδυασμός ή
συμπόρευση επιτύχει την κοινοβουλευτική του εκπροσώπηση. Μια από τα ίδια. Θα
καταρρεύσει εντός μικρού μελλοντικού χρονικού διαστήματος.
Επομένως κάθε λογική Μετωπικής Συμπόρευσης, αν δεν αποκτήσει
παλλαϊκά χαρακτηριστικά, αν δεν αγκαλιάσει τον πολύχρωμο κοινωνικοπολιτικό
καμβά της ετυμηγορίας του ΟΧΙ, αν δεν δώσει με συνέπεια την μάχη για την
ενότητα του λαού μέσα αλλά και κυρίως έξω από το κοινοβούλιο, αν δεν δώσει την
πρωτοβουλία σε συλλογικότητες και κοινωνικούς φορείς από τα κάτω και ιδίως αν
δεν τσακίσει εκ των προτέρων κάθε λογική κομματικών ισορροπιών και περιορισμών
στην πάλη του, νομοτελειακά θα αποτύχει. Δεν μπορεί καν να υπάρξει παρά μόνο
σαν καρικατούρα κοινοβουλευτικών συνδυασμών, σε μια εποχή όπου το κοινοβούλιο
λειτουργεί σαν μηχανισμός μαζικής εκποίησης των κοινωνικών και εθνικών
δικαιωμάτων του λαού.
Επικαιροποιώντας, είναι αναγκαίο να κατανοηθεί ότι:
Η ηγεσία αλλά και η βάση του ΕΠΑΜ έχει εξ’ αρχής ξεκαθαρίσει
τόσο με την σαφή ρητορική της όσο και με τις πράξεις και δράσεις της, οτι
απέναντι σε αυτήν την διαμορφωμένη κατάσταση, κύριο μέλημα πρέπει να είναι η
αναζήτηση της πλέον πρωταρχικής μορφής συγκρότησης του συλλογικού υποκειμένου.
Και αυτό δεν είναι άλλο από το υποκείμενο «έθνος-λαός». Ο λαός ως το λίκνο
συγκρότησης ή επανασυγκρότησης των κοινωνικών τάξεων και ειδικά της εργατικής
τάξης μέσα στον ίδιο τον λαό. Για να αναδειχθούν και ν’ αποκτήσουν οι τάξεις
ταυτότητα.
Και αυτό δεν μπορεί να συμβεί αν δεν καλλιεργηθεί και
αναδειχθεί η οργανική σχέση ανάμεσα στο έθνος, την πατρίδα και τις τάξεις. Όπου
έθνος είναι η δημοκρατική κατάκτηση των αγώνων του λαού ενάντια σε κάθε μορφή
τυραννίας και αποτελεί ή αποτελούσε μέχρι τις μέρες μας που γίνεται προσπάθεια
να αποσυντεθεί, την ιστορική μήτρα των κοινωνικών τάξεων.
Και για να μιλήσουμε με Μ/Λ λογική, μιας και φαίνεται ότι
αυτό ενδεχομένως να βοηθά στην κατανόηση της κοινωνικής πραγματικότητας στους
χώρους της αριστεράς.
Γενικά, η ταξική συνείδηση εξαρτιέται από το νόμο της
αλληλοσυμπληρούμενης και αλληλοαποκλειόμενης πλευράς της βασικής αντίφασης κάθε
κοινωνικού καθεστώτος. Για όσο καιρό η αλληλοσυμπληρούμενη πλευρά είναι
ισχυρότερη, π.χ. όταν το κεφάλαιο και η μισθωτή εργασία βρίσκεται σε αγαστή
συνεργασία και συντελούν αλληλοεπιδρώμενα στην καπιταλιστική παραγωγή, η ταξική
συνείδηση βρίσκεται σε λήθαργο, και μένει απαρατήρητη. Ο καθένας φροντίζει τον
εαυτό του και ο θεός όλους. Και όταν ισχύει η αλληλοσυμπληρούμενη πλευρά της
βασικής αντίθεσης ανάμεσα στο κεφάλαιο και την μισθωτή εργασία, ανάμεσα στην
κυρίαρχη τάξη και την εργατική τάξη, τότε ισχύει αυτό που διαπίστωναν οι Μαρξ
και Έγκελς: «Οι αντιλήψεις της άρχουσας τάξης είναι οι κυρίαρχες αντιλήψεις».
Αυτό σημαίνει ότι η κυρίαρχη ιδεολογία που διαπερνά οριζόντια όλες τις τάξεις,
είναι η ιδεολογία της άρχουσας τάξης. Η ταξική συνείδηση αποκτιέται μονάχα σε
στιγμές όπου το σύνολο της αστικής τάξης δεν μπορεί να κυβερνήσει και το σύνολο
της εργατικής τάξης δεν θέλει να πια να υποτάσσεται στις κυρίαρχες παραγωγικές
σχέσεις.
Σε αυτήν ακριβώς την συνθήκη βρισκόμαστε σήμερα. Αυτή την
κοινωνική συνείδηση πρέπει σήμερα να ενισχύσουμε ακόμα περισσότερο, μιας
και η συντριπτική πλειοψηφία όχι μόνο της λεγόμενης εργατικής τάξης αλλά όλου
του λαού μας, δεν θέλει πια να κυβερνιέται από την πολιτική και οικονομική
ολιγαρχία, και η οικονομική και πολιτική ολιγαρχία δεν μπορεί πλέον να
κυβερνήσει εξυπηρετώντας την αλληλοσυμπληρούμενη πλευρά της βασικής αντίθεσης
του κοινωνικού καθεστώτος. Σε αυτό το πλαίσιο, δηλαδή σε αυτή την αναδυόμενη πλέον
συνείδηση, δεν εντάσσονται μόνο όσοι έχουν αριστερές καταβολές, αλλά το σύνολο
των τάξεων ανεξαρτήτως πολιτικοποίησης και κομματικής τοποθέτησης. Και άρα δεν
μπορεί παρά να συμπεριλαμβάνει ολόκληρο το εποικοδόμημα του κοινωνικο -
οικονομικού σχηματισμού, δηλαδή του έθνους που σήμερα καλείται να ενσωματώσει
την ταξική και κοινωνική συνείδηση ανακαλύπτοντας τον εαυτό του. Να την
ανυψώσει σε εθνική συνείδηση. Με άλλα λόγια, να εφάψει για τον εαυτό του και
στο σύνολό της την αλληλοαποκλειόμενη πλευρά της βασικής αντίθεσης του
κοινωνικού καθεστώτος.
Σήμερα αυτή η αδιαμφισβήτητη συνθήκη, δεν εδράζεται όπως
παραπλανημένα συνεχίζουν να θεωρητικολογούν οι σύντροφοι στον χώρο της
αριστεράς ανάμεσα στα δίπολα: αριστερά - δεξιά, πατριωτική διεθνιστική αριστερά
- ξενόδουλη δεξιά, και στο καπιταλισμός – σοσιαλισμός. Εδράζεται αδιαφιλονίκητα
στο μοναδικό και κυρίαρχο δίπολο: Κατοχή - Ανεξαρτησία. Στο δίπολο:
δουλοπαροικία του χρέους - εθνική και λαϊκή κυριαρχία. Τελικά, στο δίπολο
δημοκράτης - πατριώτης, που αντιλαμβάνεται και βιώνει σε κάθε πτυχή της
κοινωνικής πραγματικότητας το καθεστώς κατοχής που επιβλήθηκε από τους
υπερεθνικούς οργανισμούς και την νεοφεουδαρχία του χρηματοπιστωτικού τραπεζικού
συστήματος, και στους κάθε λογής κατσαπλιάδες και νεοδωσίλογους της παρασιτικής
ολιγαρχίας και στους συνεργάτες τους, που βάλθηκαν να ξεκληρίσουν την ίδια την
χώρα.
Αν θέλουμε λοιπόν να συζητάμε για Μέτωπο, αν θέλουμε να
συμβάλλουμε στην δημιουργία μιας πραγματικής μετωπικής συμπόρευσης, δεν
μπορούμε παρά να γνωρίζουμε, ότι αυτό μπορεί να συγκροτηθεί μόνο στο βαθμό που
θα εκφράσει την πανενθνική ενότητα, μέσα από τους αγώνες για κοινωνικά
δικαιώματα και δημοκρατία. Διεκδικώντας λαϊκή κυριαρχία και εθνική αυτοδιάθεση,
για να κατακτήσουν όλες σήμερα οι καταπιεζόμενες τάξεις, την πολιτική τους
ηγεμονία στην ίδια τους την πατρίδα.
Αυτή ήταν και η πολιτική παρακαταθήκη του ΕΑΜικού κινήματος,
αυτό έχουμε χρέος να αναβιώσουμε στους σύγχρονους όρους κατοχής της πατρίδας
μας
