Εν μέσω καραντίνας καταργούν την Τοπική Αυτοδιοιήκηση

Κατ' αρχάς ας θυμηθούμε: 

Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα  Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, τελειώνοντας τις ημέρες της στην εξουσία και προσπαθώντας να κάνει ό,τι μπορεί για να διασώσει την υστεροφημία της, θέσπισε ένα αναλογικό σύστημα στις εκλογές και την λειτουργία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης: 

Με το ν. 4.555/2018 ΦΕΚ Α’ 133/19.07.2018, η μετά από ένα έτος εκμετρήσασα το ζην κυβέρνηση Τσίπρα θέσπισε τα εξής:

α) Αναλογική κατανομή των εδρών του δημοτικού συμβουλίου στις παρατάξεις. Δηλαδή, κάθε παράταξη να λαμβάνει τόσες έδρες όσες αναλογούν στις ψήφους που έλαβε, χωρίς πριμοδοτήσεις της ελάχιστης πλειοψηφίας "για να μπορεί να κυβερνήσει" (άρθρο 28 του ανωτέρω νόμου).

β) Ενίσχυση των Δημοτικών και τοπικών κοινοτήτων, με την εκλογή συμβούλων και προέδρων με χωριστή κάλπη, ώστε να πάψουν οι συνδυασμοί τους να αποτελούν υποσημείωση στα ψηφοδέλτια των δημοτικών παρατάξεων με την εξάρτηση που αυτό συνεπάγεται, καθώς και με την εκλογή του προέδρου τους μεταξύ των δύο πλειοψηφισάντων συμβούλων των δύο πρώτων κατά σειρά εκλογής συνδυασμών, με ψηφοφορία του κοινοτικού συμβουλίου. (άρθρα 16, 17 & 80 του ανωτέρω νόμου).

γ) Ενδυνάμωση της θέσεως του δημοτικού συμβούλου με την καθιέρωση της δυνατότητάς του να αλλάζει παράταξη, αν η ελεύθερη γνώμη και συνείδησή του το επιτάσσουν. Επίσης ενθάρρυνση των συνεργασιών με την καθιέρωση δυνατότητας συνένωσης παρατάξεων ανά πάσα στιγμή (άρθρο 73).

δ) Αντιπροσωπευτικότερη, άρα και δημοκρατικότερη λειτουργία της Τ.Α.,  θεσπίζοντας ειδικότερα:

αα) Την δυνατότητα διορισμού Αντιδημάρχου από παράταξη άλλη από αυτήν του Δημάρχου (άρθρο 68).

ββ) Την συγκρότηση της "οικονομικής επιτροπής"  και της "επιτροπής ποιότητας ζωής",  διά της εκλογής των περισσοτέρων μελών τους με καθολική ψηφοφορία του δημοτικού συμβουλίου και με απόλυτα αναλογική κατανομή των εδρών τους, ώστε να υπάρχει περίπτωση, στις μεγάλης σημασίας επιτροπές αυτές, να υπερισχύει όχι η παράταξη του Δημάρχου, αλλά όποια παράταξη το δημοτικό συμβούλιο ελεύθερα, κατά πλειοψηφία, επιλέξει (άρθρο 76). 

Ήταν ένα σύστημα, που δεν έλυνε, βέβαια, τα τεράστια προβλήματα που φόρτωσαν στην Τ.Α. "Καποδίστριας" και "Καλλικράτης", πραγματοποιούσε, όμως, ένα μεγάλο βήμα εμπρός, αφού με την απλή αναλογική στην κατανομή εδρών των παρατάξεων τουλάχιστον, έδινε αξία στην ψήφο του δημότη, που δεν θα έβλεπε πια την προτίμησή του σε συγκεκριμένη παράταξη να πετάγεται στον κάλαθο των αχρήστων, αν αυτή δεν είχε πρωτεύσει στις εκλογές, και, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, έδινε στο δημοτικό συμβούλιο την δύναμη που δικαιούται, επιτρέποντας την λήψη αποφάσεων από την πραγματική πλειοψηφία του και όχι από την πλασματική σχετική πλειοψηφία της παράταξης του Δημάρχου.

Όμως, το σύστημα αυτό ουδέποτε λειτούργησε, αφού είχε την ατυχία, πριν την έναρξη της δημοτικής περιόδου από την οποία θα ίσχυε, να αναλάβει τα ηνία της χώρας η Κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Χωρίς να χάσει καιρό,  η Κυβέρνηση της Ν.Δ. προχώρησε στο προαναγγελθέν "πραξικόπημα Κούλη - Πατούλη" :

Με το ν. 4623/2019 ΦΕΚ A’ 134/09.08.2019, ένα μόλις μήνα μετά την εκλογή της, με την χαρακτηριστική νεοφιλελέ σπουδή για να προλάβει την έναρξη της δημοτικής περιόδου, η νέα κυβέρνηση σακάτεψε την αναλογική και δημοκρατική λειτουργία της Τ.Α., διά των εξής θρασειών και χονδροειδών παρεμβάσεων: 

α) Κατήργησε την δυνατότητα συνεργασίας των παρατάξεων, επιτρέποντας σύμπραξη .....μόνο με την παράταξη του Δημάρχου, προς περαιτέρω ενδυνάμωση της σχετικής πλειοψηφίας (άρθρο 1 του ως άνω νόμου).

β) Επανέφερε την "οικονομική επιτροπή"  και την "επιτροπή ποιότητας ζωής" στο πρότερο καθεστώς της "δημαρχιακής δικτατορίας", μειώνοντας τα μέλη τους, "διορίζοντας" αναγκαστικά μέλη  από την παράταξη του δημάρχου και ορίζοντας τα λοιπά εκλεγμένα μέλη ανάλογα με την εκλογική δύναμη των παρατάξεων (άρθρο. 2 ).

γ) Δέσμευσε πάλι τις  Δημοτικές και Τοπικές Κοινότητες στην ισχύ της σχετικής πλειοψηφίας, διορίζοντας Πρόεδρό τους τον πλειοψηφίσαντα σύμβουλο του πρώτου σε εκλογική δύναμη συνδυασμού. (αρ. 2 παρ. 9).

Με τον τρόπο αυτό ο Κ. Μητσοτάκης δημιούργησε έναν από τους αγαπημένους του τραγέλαφους: Δημοτικά Συμβούλια που εξέλεξαν οι δημότες με σύστημα αναλογικό, λειτουργούν με σύστημα πλειοψηφικό! 

Είναι ένα κομφούζιο που επιδιώκεται από κάθε σωστό και τίμιο ως προς την ιδεολογία νεοφιλελεύθερο, γιατί συκοφαντεί και μειώνει την έννοια του Δημοσίου, που έτσι μπορεί να πωληθεί σε μικρότερη τιμή στους ιδιώτες.

Ο Κ. Μητσοτάκης όμως, ως γνωστόν μετά την άνοδό του στην εξουσία πήρε θάρρος ....  πολύ θάρρος! Λίγο τα κανάλια που τον λιβανίζουν νυχθημερόν και ομαδικά, λίγο ο ελληνικός λαός που τον θαύμασε, όταν διήγγειλε ότι πρέπει να πλένουμε καλά - καλά τα χεράκια, λίγο ο χαρακτήρας του, που δίνει στο πρόσωπό του το ύφος του σπούργου που νομίζει πως είναι αετός, ο Μητσοτάκης (υ)ιός κατάλαβε ότι "τώρα που γυρίζει" είναι ευκαιρία να επιβάλει όποια καταστρεπτική, αντιλαϊκή ανοησία του παραγγέλνουν οι προϊστάμενοί του από την Ε.Ε. α.ε.

Με τη νοοτροπία αυτή να τον διακατέχει, ο Μητσοτάκης αδελφός (της Ντόρας βεβαίως) ήταν επόμενο να προωθήσει την "τελική λύση" και στον χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Εν μέσω "πανδημίας", ενώ οι πολίτες περιδεείς, μόνη φροντίδα έχουν να φυλάττουν τα πρόσθιά τους από τον φονικότατο κορωνοϊό και τα νώτα τους από το πλήθος των διεστραμμένων εραστών που κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας, ο Μητσοτάκης θείος (του Μπακογιάννη βεβαίως) φέρει προς ψήφιση νομοσχέδιο, που γυρίζει  την Τ.Α. πίσω στην δικτατορία της ισχνής, πλασματικής πλειοψηφίας, με τα εξής, κυρίως, θεσπίσματα:

α) Επανέρχεται η διάρκεια θητείας των Δημοτικών Αρχών στα πέντε (5) έτη.

β) Το όριο εκλογής από τον πρώτο γύρο τίθεται στο 43%.

γ) Εξασφαλίζεται η εκλογή των 3/5 των μελών του Δημοτικού Συμβουλίου στον νικητή των εκλογών.

δ) Καταργείται η ξεχωριστή κάλπη για την εκλογή των κοινοτικών Αρχών.

 Πρόκειται για ωμή και αδίστακτη ολική επαναφορά του συστήματος που για χρόνια γελοιοποίησε την Τοπική Αυτοδιοίκηση· του συστήματος που θέλει το Δημοτικό Συμβούλιο διακοσμητικό στοιχείο, τις Κοινότητες απόλυτα εξαρτημένες από "τα κεντρικά" των Δήμων και τον Δήμαρχο του 43% γενικό δερβέναγα, Τσάρο, Καίσαρα και Πάπα. Πρόκειται για την ουσιαστική κατάργηση της Τ.Α.

Και όλα αυτά κρυφίως· όλα αυτά ενώ εμείς "φωνάζουμε Ζήτω και Γεια" και περί άλλων μεριμνούμε και τυρβαζόμεθα. Ομολογώ δε, ότι κι εγώ δεν θα το μάθαινα αν δεν το έβλεπα ως θέμα συζήτησης στο Δημοτικό Συμβούλιο Ληξουρίου, εισηγμένο από την "Λαϊκή Συσπείρωση"· ίσως γιατί δεν περίμενα να φτάσει ως εκεί το θράσος του Μητσοτάκη (υ)ιού, αδελφού και θείου.

Η απλή αναλογική, όμως, ως εκλογικό σύστημα, αλλά κυρίως ως "φιλοσοφία", δεν είναι δυνατόν να γίνεται άθυρμα στα χέρια οποιουδήποτε νομοθέτη. Όταν καθιερωθεί είτε κατόπιν λαϊκής απαίτησης είτε  "συμπτωματικά", ούτε ο ίδιος ο Λαός δεν έχει δικαίωμα, ηθικά, να την αλλάξει, παρά μόνο προς ....το αναλογικότερον! 

Γιατί η ίδια η απλή λογική λέει ότι μόνο με την απλή αναλογική  λειτουργεί σωστά αυτή η κακομοίρα η αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, μόνο με την απλή αναλογική η ψήφος του πολίτη κρατάει ατόφια την αξία της· οποιοδήποτε δε, λίγο ή πολύ, πλειοψηφικό σύστημα, μπορούμε να πούμε ότι, λίγο ή πολύ, νοθεύει το Δημοκρατικό Πολίτευμα. 

Εν κατακλείδι, σε καιρούς που όλοι μας έπρεπε να αγωνιζόμαστε για την καθιέρωση της απλής αναλογικής και στις εθνικές εκλογές, μήπως και καταφέρουμε να γλιτώσουμε από όλα τα "μεγάλα κόμματα", που σαράντα χρόνια με διάφορα ονόματα μας βασανίζουν, εμείς ανεχόμαστε την κατάργηση της απλής αναλογικής στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Και το χειρότερο είναι η δικαιολογία τους: "Επαναφέρουμε το πλειοψηφικό σύστημα για να μπορούν να κυβερνηθούν οι Δήμοι"!!! Σαν να είμαστε λαός προβάτων που θέλουμε τσοπάνη για να μας οδηγεί και σκύλο για να μας μαζεύει στο μαντρί. 

Μακάρι να μην έχουν δίκιο.

Το Πραξικόπημα Κούλη - Πατούλη

Το μόνο θετικό του νόμου «Κλεισθένη»(εκτός από την δημιουργία Δήμου Ληξουρίου βέβαια) είναι η καθιέρωση της απλής αναλογικής στην τοπική αυτοδιοίκηση. Πλέον τα δημοτικά συμβούλια συγκροτούνται από παρατάξεις με τόση δύναμη, όσες ακριβώς ψήφους έλαβαν στις εκλογές. Και αυτό πληροί όλα τα μέλη κάθε Δήμου (εκλογικό σώμα, δημοτικούς συμβούλους, Δήμαρχο) με υπευθυνότητα. 

Δεν υπάρχουν πλέον αφορμές και δικαιολογίες για «στείρα αντιπολίτευση» ούτε για αυθαιρεσίες της Δημοτικής Αρχής. Δεν υπάρχουν προφάσεις για καιροσκοπικές συνεργασίες και ανούσιες διαιρέσεις. Τελείωσαν πλέον τα «εσείς δεν δικαιούσθε δια να ομιλείτε, ο λαός σας καταδίκασε στην αντιπολίτευση».

Η απλή αναλογική είναι το μόνο λογικό εκλογικό σύστημα σε μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία, γιατί αφήνει να εκφραστεί απόλυτα, ελεύθερα και ανόθευτα η λαϊκή βούληση. 
Αν αυτό το σύστημα αφηνόταν να «δουλέψει» την ερχόμενη τετραετία στους ελληνικούς Δήμους, είναι βέβαιο ότι οι πολίτες θα κατανοούσαν την αξία του και, αργά ή γρήγορα, θα εδημιουργείτο το λαϊκό αίτημα για εφαρμογή της απλής αναλογικής και στις εθνικές εκλογές, ώστε να έχουμε ένα κοινοβούλιο γνήσια αντιπροσωπευτικό.

Να όμως που δύο πολιτικοί ογκόλιθοι, δύο στυλοβάτες του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, δύο πολιτικοί άνδρες που σίγουρα θα τους γράψει η Ιστορία εκεί που δεν πιάνει μελάνι, ο Κούλης (του Μητσοτάκη) και ο Πατούλης (της Πατούλαινας), έκριναν ότι ο ελληνικός λαός είναι ανάξιος για τέτοιες ελευθερίες. Σκέφτηκε το ταιριαστό ζευγάρι: «Μα πώς θα συνεργαστούν όλοι αυτοί οι ντεκαντάνς άνθρωποι; Εμείς κάναμε τόσο κόπο για να τους βάλουμε να σφάζονται περί όνου σκιάς, χρόνια τώρα. Και πες πώς συνεργάζονται. Θα συνεργαστούν για να αποδεχθούν πειθήνια τις εντολές της προστάτιδος δυνάμεως Ευρωπαϊκής Ένωσης (μεγάλη η χάρη της!) ή θα μας κάνουν καμία στραβή και θα αντιδράσουν σε όσα διατάσσουν οι πολυχρονεμένοι Ευρωπαίοι ηγέτες μας;»

Έσπευσε λοιπόν πρώτος ο σύζυγος της Πατούλαινας, να λάβει διά της ΚΕΔΕ απόφαση και να εκδώσει φιρμάνι, στο οποίο ζητάει την τροποποίηση της λειτουργίας των δημοτικών συμβουλίων, ώστε ο Δήμαρχος με την Παράταξή του να είναι και πάλι ο γενικός δερβέναγας και όλες οι άλλες παρατάξεις «διακοσμητικά στοιχεία», έτσι, για να λέμε ότι έχουμε δημοκρατία.

Αμέσως, ο αδελφός της Ντόρας, που τα κανάλια ήδη τον έχουν ορκίσει πρωθυπουργό, άρπαξε την ευκαιρία. Ανήγγειλε ότι η πρόταση Πατούλη θα γίνει νόμος του κράτους, αμέσως μόλις τελειώσει η άχαρη διαδικασία των εκλογών και αναλάβει και τυπικά τα ηνία της δύσμοιρης χώρας μας.

Τα «μαργαριτάρια» του νομοθετήματος είναι αρκετά:

-Οι παρατάξεις, λέει, θα συμπράττουν με γραπτή δήλωση, που θα γίνεται στο πρώτο δημοτικό συμβούλιο και στην σύμπραξη αυτή θα μετέχει υποχρεωτικά η παράταξη του Δημάρχου. (Ξανά λοιπόν στρατιωτάκι της παράταξης ο Δημοτικός Σύμβουλος.)

-Αποφάσεις των Επιτροπών, λέει, που απορρίπτονται από το Δημοτικό Συμβούλιο σε δύο διαδοχικές συνεδριάσεις, αν δημιουργείται κίνδυνος των δημοτικών συμφερόντων (;;!!), επιστρέφουν στις επιτροπές που αποφασίζουν πλέον οι ίδιες (Διακοσμητικό στο σκρίνιο της Πατούλαινας τα Δημοτικά Συμβούλια).

- Θα καθορίζονται, λέει, οι αρμοδιότητες δημοτικού συμβουλίου και επιτροπών κατά κατηγορία δήμων, με Προεδρικό Διάταγμα (Οποία Διοικητική Αυτοτέλεια της Τοπικής Αυτοδιοίκησης!).

Η αντισυνταγματικότητα του νομοθετικού εκτρώματος των δύο πολιτικών και φυσικών εκτρωμάτων είναι προφανής. Εκείνο όμως που είναι πρωτοφανές, είναι το θράσος τους.

Δεν έχω ξαναδεί, ούτε θυμάμαι στην σύγχρονη πολιτική Ιστορία μας να υπάρχει, τέτοια στυγνή και απροκάλυπτη παραβίαση της λαϊκής βούλησης, τέτοια αλλοίωση εκλογικού αποτελέσματος.

Οι Έλληνες Δημότες ψήφισαν με απλή αναλογική, αλλά ο Κούλης και ο ΠαΚούλης αποφάσισαν ότι θα διοικηθούν με πλειοψηφικό σύστημα.

Αν αυτό δεν είναι πραξικόπημα, τότε τι είναι; Να είναι απλή και καθαρή υποταγή στις θελήσεις όσων κατέχουν την χώρα; Ισως. Αλλά αυτό είναι χειρότερο.

Όλα αυτά από έναν άνθρωπο, που τα κανάλια τον έχουν ορκίσει ήδη πρωθυπουργό και που ο δύσμοιρος Ελληνικός Λαός ετοιμάζεται να τον υποδεχθεί ως τέτοιον, εν χορδαίς και οργάνοις, ….. και από τον άντρα της Πατούλαινας. 

Η ΜΑΧΗ ΜΟΛΙΣ ΑΡΧΙΣΕ

Μετά από εννέα παρακμιακά και παρανοϊκά χρόνια, το Ληξούρι αποκτά και πάλι την αυτοδιοίκησή του. Μετά από είκοσι τέσσερα χρόνια γλωσσικής διαστροφής της πραγματικότητας, εκείνο το κουτοπόνηρο"Παλική" (ή "Παλλλλική" ή "Παλίκη") παύει να υβρίζει την ιστορική μας περιοχή.  

Ο Δήμος Ληξουρίου δεν είναι πλέον πόθος αλλά πράγμα. Είναι ένα κοινωνικό απόκτημα, που δεν χαρίστηκε στον Ληξουριώτη, αλλά κερδήθηκε από τον Ληξουριώτη, μετά από έναν σκληρό αγώνα για να κρατήσει το μυαλό του και την καρδιά του ανεπηρέαστα από την καλλικρατική προπαγάνδα, να κρατήσει το αίτημα, το όνειρο ζωντανό. 

Εύχομαι ο ιστορικός του μέλλοντος να κατανοήσει την αξία και να αναδείξει τη σημασία του ότι μια ολιγάριθμη κοινωνία ανάγκασε τον σύγχρονο, τεχνοκράτη και στυγνό, νομοθέτη να γράψει στην αιτιολογική έκθεση της τροπολογίας: " .... δεν πρέπει να παραγνωρίζει κανείς .... και το έντονο αίσθημα "ανήκειν" των κατοίκων, ιδίως στις περιοχές Ληξουρίου και Αργοστολίου...."

Εκείνοι που πρώτοι ένιωσαν αυτό το "ανήκειν" και εκτέθηκαν στον αγώνα, όταν αυτός έμοιαζε μάταιος, δικαιούνται να πανηγυρίζουν. Όσοι τους υποστηρίξαμε, χαιρόμαστε μαζί τους. Ακόμα και  όσοι αντιτάχθηκαν μέχρι και την τελευταία στιγμή στο αίτημα, έχουν και αυτοί μερίδιο στην χαρά των συμπολιτών τους.

Ουδείς όμως δικαιούται να εφησυχάζει. Κανείς δεν δικαιούται να θεωρήσει ότι ο πολιτικός αγώνας τελείωσε.

Ο Δήμος Ληξουρίου οφείλει να είναι ένας "πολεμικός" Δήμος. Μια πολιτική οντότητα που θα μπει μπροστά στην διεκδίκηση της πραγματικής τοπικής αυτοδιοίκησης για κάθε πόλη και χωριό της Ελλάδας. Μια βάση πεισματικής και δυναμικής προβολής αιτημάτων, που το διακυβερνόν σύστημα τα χαρακτηρίζει "ουτοπικά", όπως η αναδημιουργία των Κοινοτήτων, η κατάργηση του Β' βαθμού Τοπικής Αυτοδιοίκησης, η οικονομική ενίσχυση των ΟΤΑ από το κράτος και όχι η άφεση τους στην "εξ ιδίων πόρων επιβίωση".   

Ο Δήμος Ληξουρίου ούτως ή άλλως θα κληθεί να  επιβιώσει και να προοδεύσει σε ένα εντελώς "αφιλόξενο" περιβάλλον. Θα είναι μια νησίδα κοινωνικής λογικής σε μια θάλασσα νεοφιλελεύθερης παράνοιας. Μια αντικαλλικρατική όαση στην καλλικρατική ερήμωση της Χώρας. Μια Πατρίδα σε έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο "άπατρις". Συνεπώς πρέπει να  συνειδητοποιήσουμε και να αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι ο νέος μας Δήμος θα πολεμηθεί από το σύστημα με κάθε μέσο. Στον πόλεμο αυτόν οφείλουμε λοιπόν, ως κοινωνία,  να αντιτάξουμε την δική μας σθεναρή πολεμική. 

Με αυτήν την προοπτική, καθίσταται κάτι παραπάνω από προφανές ότι η Ληξουριώτικη κοινωνία οφείλει να αποβάλλει τις "απολιτίκ" συνήθειες που απέκτησε με τον αλήστου μνήμης ενιαίο Δήμο και να επιστρέψει στην ενασχόληση με την πραγματική πολιτική. Μια πολιτική "βαθιά" και γνήσια που θα ασκείται για το Ληξούρι, αλλά και, κυρίως, από το Ληξούρι.

Καλούνται πλέον, συνδυασμοί και άτομα που θα είναι υποψήφιοι για τις προσεχείς εκλογές να αφήσουν στην άκρη κομματικές και προσωπικές διαφορές, μικροφιλοδοξίες και μωροφιλοδοξίες. Καλούνται ακόμα και όσο αυτό είναι δυνατόν, να υπερβούν και αυτήν την ιδεολογία τους. Οι δεξιοί, κεντροδεξιοί, κεντροκεντρώοι, κεντροαριστεροί κλπ, ας καταλάβουν, επιτέλους, ότι ο "αντικρατισμός" και η ανάθεση των πάντων στην ιδιωτική πρωτοβουλία, δεν έχουν καμία θέση στην προσπάθεια για ανασύσταση και πρόοδο των τοπικών κοινωνιών. Οι Αριστεροί, ας κατανοήσουν, επιτέλους, ότι ο γνησιότερος και αποτελεσματικότερος ταξικός αγώνας δίνεται από κοινωνίες που παλεύουν να εξουσιάσουν την γη τους, την πατρίδα τους. 

Είτε γίνει το ... θαύμα και κατέλθουν όλοι σε ένα κοινό ψηφοδέλτιο -όπως πολύ σωστά προτείνουν οι φίλοι μου οι ΦΙ.Κ.Ο.- είτε κατέλθουν χωριστά -"μακρυά κι αγαπημένοι" που λέει ο λόγος- καλούνται όλοι οι υποψήφιοι, πριν και κυρίως μετά τις εκλογές, να δώσουν πολιτικό αγώνα υποδειγματικό, με πραγματική συναίνεση , αλλά χωρίς την ανάλατη εκείνη "σύνεση", την υπακοή και υποταγή δηλαδή στους συστημικούς κανόνες,  συναίνεση που θα επιτυγχάνεται σε ό,τι πιο τολμηρό ότι πιο μαχητικό απαιτούν οι περιστάσεις.

Οι υπόλοιποι, οι απλοί δημότες Ληξουρίου, καλούμαστε να "σηκώσουμε το γάντι", να δεχθούμε την πρόκληση, να στρέψουμε τα μάτια όλων των Ελλήνων, για άλλη μια φορά, εδώ στο Ληξούρι και στην προσπάθειά του να αντιταχθεί στην αντικοινωνική πολιτική των "μεγάλων" όπου γης. Καλούμαστε να παραμερίσουμε τα ατομικά μας μικροσυμφέροντα και από την έπαλξη που θα διαλέξει ο καθένας να παλέψουμε πρώτα για μια καλύτερη κοινωνία και μετά για μια καλύτερη πόλη, για ένα καλύτερο χωριό, για μια καλύτερη γειτονιά.

Η Μάχη μόλις άρχισε! Όσο πιο δύσκολη τόσο πιο ωραία θα είναι και τόσο πιο τυχεροί εμείς που θα την ζήσουμε.

Θα νικήσουμε και σε αυτόν τον αγώνα, αν έχουμε στο μυαλό και στην καρδιά μας: 

- για τον Δήμο μας μία λέξη: αγώνας

- για την κοινωνία μας δύο λέξεις: ενότητα και αγάπη

- για τον Πολιτισμό μας, την ζωή μας όλη δηλαδή, τρεις λέξεις: Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου. 

    

Διάσπαση όχι Διαρροή

Η επιβαλλόμενη -για πολλούς λόγους και κυρίως από την δημοκρατική λογική- επανίδρυση του Δήμου Ληξουρίου "τράβηξε" πάρα πολύ. Για χρόνια φήμες διαδίδονται και λησμονούνται, δηλώσεις διατυπώνονται και αποσύρονται, υποσχέσεις δίδονται και αθετούνται. Και από κοντά η κινδυνολογία των "καλλικρατικών", να προσπαθεί να φοβίσει τους Ληξουριώτες, με τα μύρια όσα δεινά που δήθεν θα υποστούν αν πάρουν τις τύχες του τόπου τους στα χέρια τους. 
Τους τελευταίους μήνες και ενώ η φημολογία και οι προβλέψεις για την διάσπαση του καλλικρατικού Δήμου εντείνονταν ένα νέο στοιχείο μπήκε στην πολιτική ζωή του τόπου: 
Κάποιο βουτσί στο Υπουργείο Εσωτερικών, φαίνεται πως ράισε και άρχισε να ρέει. Και από αυτήν την διαρροή, μάθαμε πως ετοιμάζεται να κατατεθεί στην Βουλή τροπολογία -άγνωστο πότε- για την διάσπαση τριών - τεσσάρων Δήμων, εις εκ των οποίων και της Κεφαλονιάς. 
Αντί, δηλαδή, για το πολυπόθητο ΜΠΑΜ της διάσπασης, οι Ληξουριώτες ακούσαμε το αβέβαιο και διουρητικό ΠΛΙΤΣ - ΠΛΙΤΣ  της διαρροής.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, όλοι ξέρουμε "από πού ρέει το βουτσί". Γνωρίζουμε όλοι ότι το περιεχόμενο μιας μέλλουσας να κατατεθεί τροπολογίας δεν "διαρρέει" εκτός αν το θέλει το ίδιο το Υπουργείο από το οποίο προέρχεται. Και μια Κυβέρνηση αφήνει να κοινολογηθούν οι μελλοντικές της ενέργειες για έναν και μόνον λόγο: Για να δει τις αντιδράσεις του κόσμου και αναλόγως να πράξει - να προχωρήσει ή να σταματήσει ό,τι σχεδιάζει.
Αν όμως, για τους λοιπούς "υπό διάσπαση" Δήμους ή για τις άλλες περιοχές της Κεφαλονιάς, η διαφυγή από το καλλικρατικό κλουβί είναι κάτι που ίσως χωρεί συζητήσεις και κυβερνητικούς καιροσκοπισμούς και διαρροές, για το Ληξούρι η επαναπόκτηση  της αυτοδιοίκησής του είναι θέμα επιβίωσης μιας ολόκληρης κοινωνίας. Είναι ένα ζήτημα που ξεκαθαρίστηκε σε αυτά τα εννέα απαίσια καλλικρατικά χρόνια και δεν υπάρχει καμία καλόπιστη αμφιβολία. Είναι ένα αίτημα που πλέον έχει καταστεί πάνδημο και ενώνει όλους τους Ληξουριώτες.  
Αν, λοιπόν, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θέλει να αυτοκτονήσει παραχωρώντας την θέση της στον Κούλη, όπως της επιτάσσουν οι εντολείς της Ευρωπαίοι, ας το κάνει, εδώ, στο Ληξούρι, με άλλο τρόπο.  
Αν αφήσει χωρίς Δήμο το Ληξούρι, η κυβέρνηση ΣΥΡΖΑ δολοφονεί, καταδικάζει σε ερήμωση μια ολόκληρη πόλη - μια ολόκληρη περιοχή, που για την ύπαρξη και πρόοδό της απαιτείται τόλμη και όχι αναστολές,  ΔΙΑΣΠΑΣΗ όχι ΔΙΑΡΡΟΕΣ.
  Ας αναλάβει τις ευθύνες της.....

Χρειαζόμαστε έναν ΜΗ βιώσιμο οικονομικά Δήμο Ληξουρίου

Δεν πρόλαβε να (ξανα)αρχίσει η συζήτηση και η φημολογία για την διάσπαση του Δήμου Κεφαλλλλονιάς και οι καλλικρατικοί είχαν έτοιμο το "ακλόνητο" αντεπιχείρημά τους: 

"Ο Δήμος Παλικής δεν θα είναι οικονομικά βιώσιμος", είπαν οι φωστήρες της τοπικής αυτοδιοίκησης, όπερ εστί μεθερμηνευόμενον: το μαγαζί δεν είναι γωνία, δεν έχει μεγάλη πελατεία, δεν έχει καλό εμπόρευμα και είναι γενικώς "ντεμοντέ" και "άουτ".  

Ε λοιπόν, ναι! Όσοι έχουν απομείνει να θεωρούν τους Δήμους όργανα άσκησης πολιτικής και έκφρασης της λαϊκής βούλησης και όχι μαγαζιά ή παραμάγαζα δεν μπορεί παρά να δέχονται την πρόκληση.

Ένας "μη βιώσιμος" οικονομικά δήμος Ληξουρίου είναι όχι μόνο επιθυμητός αλλά και απαραίτητος. Ας δούμε γιατί:

Από το 2001 (το έτος της εισόδου της χώρας στην ευρωζώνη, διαολεπαρτηνώρα), με την συνταγματική αναθεώρηση του "πολλού" Βαγγέλη Βενιζέλου, μία λεξούλα προστέθηκε στο άρ. 102 του θεμελιώδους νόμου: δίπλα στην διοικητική αυτοτέλεια που απολάμβαναν μέχρι τότε οι Ο.Τ.Α., προστέθηκε η λέξη "οικονομική". 

Στον ανυποψίαστο ακόμα, τότε, Έλληνα πολίτη, ίσως να ακούστηκε ωραία αυτή η λέξη. Ίσως οι περισσότεροι να εξέλαβαν την "καινοτομία" της οικονομικής αυτοτέλειας των Ο.Τ.Α., ως απόλυτη ελευθερία στην διαχείριση από τους Δήμους των πακτωλών ευρώ που θα μας έστελναν δωρεάν οι Ευρωπαίοι φίλοι μας.  Η αλήθεια όμως ήταν άλλη και ήταν πικρή.

Ήταν η στιγμή που το κράτος, χάνοντας τον έλεγχο των οικονομικών του, ωθούσε και την τοπική αυτοδιοίκηση στον δανεισμό από τις τράπεζες και τις αγορές. Ήταν η στιγμή που η μάνα, που κάποιοι την έβγαλαν στο πεζοδρόμιο, ωθούσε την κόρη της να κάνει το ίδιο.

Έκτοτε, με την τάχα οικονομική αυτοτέλεια, χάθηκε ουσιαστικά η διοικητική αυτοτέλεια των δήμων, αφού όλοι εξαρτώνται από τα πακέτα των Βρυξελών ή, προ κρίσεως, από τον δανεισμό.

Έκτοτε το ευρω - ιερατείο και οι εγχώριοι αντιπρόσωποί του είναι ήσυχοι, χωρίς το "βάρος" των διεκδικήσεων της Τ. Α. πάνω στον λιπαρό αυχένα τους, αφού Δήμος χωρίς διοικητική αυτοτέλεια, είναι δήμος εξαρτώμενος και δουλοπρεπής.     

Το χειρότερο ήταν ότι, στην αρχή της κρίσης, με τον Έλληνα πολίτη φοβισμένο, μουδιασμένο, το δόγμα "σοκ και δέος" εφαρμόσθηκε πλήρως με την θέσπιση του Καλλικράτη, που "ξέντωσε" τους Ο.Τ.Α τόσο ώστε έχασαν κάθε επαφή με τις τοπικές κοινωνίες και τις ανάγκες τους.

Και τώρα.... Τώρα, ακόμα περιδεείς, παρακολουθούμε με το στόμα ανοιχτό τις περισπούδαστες και θρασύτατες αναλύσεις για το πόσα έχει να πουλήσει ένας Δήμος - Μπακάλικο για να επιβιώσει αυτός και να αποβιώσουν οι Δημότες του.

Εδώ πρέπει να μπει στην μάχη το Ληξούρι.

Το Ληξούρι, όπως έγραψα και σε προηγούμενο άρθρο μου, είναι μια εμβληματική περιοχή για την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Είναι μια περιοχή που αιώνες τώρα παλεύει για την πολιτική αυθυπαρξία της. Είναι γνωστό σε όλη την Ελλάδα, όχι για την φολκλορική διαμάχη του με την ένδοξη περιοχή της Κρανιάς, αλλά γιατί μέσα από την διαμάχη αυτή, και πέρα από την πλάκα, εκφράζει τον ιστορικό αγώνα του για την διατήρηση της προσώπικότητάς του ακέραιας και της κοινωνίας του ζωντανής.

Η διεκδίκηση, λοιπόν, ενός "οικονομικά βιώσιμου" Δήμου θα μας οδηγούσε σε εξευτελιστικές προσπάθειες εξεύρεσης πόρων με παρακλήσεις προς την Ε.Ε. α.ε., με συναλλαγές με "ιδιώτες", με το οικονομικό ξεζούμισμα του Ληξουριώτη. Θα μας οδηγούσε δηλαδή στο "πούλημα" του ίδιου του Ληξουριού.

Αντίθετα, με την επιδίωξη ενός "μη βιώσιμου" οικονομικά Δήμου, διεκδικούμε έναν διοικητικά, άρα πολιτικά ανεξάρτητο Δήμο.

Έναν Δήμο ανυποχώρητο διεκδικητή απέναντι στους κυριάρχους και τους επικυριάρχους της Χώρας, για τις πραγματικές ανάγκες της περιοχής μας. Έναν Δήμο που θα ασκεί πολιτική όχι για το Ληξούρι, αλλά ΑΠΟ το Ληξούρι. Έναν Δήμο που οι Δημότες του θα μπορούν να έχουν ψηλά το κεφάλι και η καρδιά τους θα είναι αφιερωμένη στην κοινωνία που ζουν και όχι στην τσέπη τους. Έναν Δήμο που θα αντιμετωπίζει με πολιτική εχθρότητα τους πραγματικούς αιτίους της μιζέριας μας και όχι με τη νοοτροπία "σφάξε με Αγά μου ν' αγιάσω". Έναν Δήμο - Πατρίδα, όχι έναν Δήμο - μπουτίκ.

Έναν Δήμο, επιτέλους, που το όνομά του θα είναι Δήμος Ληξουρίου, γιατί αυτό το όνομα είναι το "πρόσωπο" όλης της περιοχής μας. Αυτό το όνομα ακούστηκε στους εθνοκοινωνικούς αγώνες του 1803 και του 1848, τότε, που το Ληξούρι στάθηκε όρθιο απέναντι στην μεγάλη άρκτο της Ρωσίας και στην Γηραιά Αλβιώνα. Το ίδιο όνομα θα πρέπει να ακουστεί και τώρα που το Ληξούρι καλείται και μπορεί να τα βάλει με τους κρυόκωλους σπασίκλες της Ε.Ε, για να εμπνεύσει και άλλες περιοχές της χώρας στον ίδιο αγώνα. 

Αν θέλει ας αλλάξει το Αργοστόλι το όνομα του Δήμου του σε "Κρανιά". για να μην στενοχωρούνται στο παραμικρό, όσοι από τα χωριά του θέλουν την διατήρηση του μεγάλου - ενιαίου Δήμου του.   

       

Ο Καλλικράτης, η Κασσάνδρα και ο Δούρειος Ίππός

Η Κασσάνδρα ήταν μια Τρωάς, κόρη του βασιλιά της Τροίας Πρίαμου. Ο μύθος λέει ότι ο  Πρίαμος βλαστήμησε πολλές φορές την ώρα και την στιγμή που την "έσπειρε", διότι η Κασσάνδρα ήταν από εκείνες τις "εκ γενετής γεροντοκόρες", που όλη μέρα γκρινιάζουν και κατακρίνουν τα πάντα.

 Κι όμως, αυτή η αδικημένη από την μυθολογία γεροντοκόρη Κασσάνδρα ήταν  που φώναξε στους Τρώες να μην βάλλουν μέσα στα τείχη της πόλης τους τον Δούρειο Ίππο! 

Τους φώναζε,  η δύστυχη, ότι αποκλείεται να τελείωσε ο πόλεμος και οι Αχαιοί να  αποχωρούν ειρηνικά, αφήνοντάς μάλιστα πίσω τους και ένα ξύλινο αλογάκι, δώρο για να παίζει ο Αστυάναξ ή για να το καβαλικεύει η Ωραία Ελένη και να ξεθυμαίνει.  

Οι Τρώες δεν την άκουσαν, γιατί τότε, όπως και τώρα, μια ανέραστη μάντις ήταν πολύ ντεμοντέ για να εισακουστεί. Δεν την άκουσαν και τα αποτελέσματα είναι γνωστά: την Τροία την βρήκε ο Σλήμαν δυόμιση χιλιάδες χρόνια μετά, θαμμένη και από τους Τρώες δεν είχαν μείνει ούτε τα κούκαλά τους.

Σήμερα, μέσα στο κομφούζιο που επικρατεί, έχουν αλλάξει και οι Κασσάνδρες. 

Από διορατικές μάντεις, που διαβλέπουν τον κίνδυνο εκεί που οι άλλοι βλέπουν το τέλος των δεινών τους, κατάντησαν αφελείς "συφοριασμένοι" Τρώες, που στον Δούρειο Ίππο βλέπουν την σωτηρία τους και καλούν και τους άλλους να αποδεχθούν ως πανάκεια τα ολέθρια τεχνάσματα των Αχαιών.

Έτσι λοιπόν, κάποια από αυτές τις σύγχρονες συφοριασμένες Κασσάνδρες, έγραψε ένα άρθρο στο kefaloniapress με το οποίο τίθεται υπέρ του Καλλικράτη και καλεί τους Κεφαλονίτες και ειδικότερα τους Ληξουριώτες να σηκώσουν λευκή σημαία στον αγώνα κατά του εξαμβλώματος αυτού, που μετέτρεψε πόλεις σε χωριά και χωριά σε κουτσοχώρια! 

 Στην προσπάθειά της η Κασσάνδρα να πείσει τους Ληξουριώτες να βάλλουν εντός των τειχών τον Δούρειο Ίππο, χρησιμοποιεί όλα εκείνα τα χιλιοειπωμένα και παράλογα "επιχειρήματα", που "εντελώς συμπτωματικά" μας πονοκεφαλιάζουν στην έναρξη κάθε προεκλογικής περιόδου ήδη από την εποχή του "Καποδίστρια":

-Ο Δήμος Ληξουρίου (η Κασσάνδρα τον λέει φυσικά "Παλικης" γιατί το Ληξούρι θεωρείται βρομόλογο που στερεί ψήφους) δεν θα έχει λεφτά μια και η κακή μοίρα τα έφερε έτσι που δεν έχουμε ένα σπήλαιο να το δείχνουμε στους Τουρίστες και να αφοδευτούμε εις το τάλληρον (αγνοεί βεβαίως ότι στο Ληξούρι έχουμε το Μέγα Σπήλαιον της Ασημινούλας, με μεγάλη επισκεψιμότητα). 

-Ο Καλλικράτης δεν φταίει σε τίποτε!  Αυτό που μας κατέστρεψε ήταν ....ο αγώνας κατά του Καλλικράτη, που μας έκανε να ασχολούμαστε με τυπικότητες, όπως αν θα εκλέγουμε οι ίδιοι τους αντιπροσώπους μας στην τοπική αυτοδιοίκηση και μας εμπόδισε να ξεσηκωθούμε μία ωραία πρωία ομοθυμαδόν και να πιάσουμε με το φουντραδόρο (ναι, έτσι ακριβώς το γράφει η μαχητική Κάσση)  την Δημοτική Αρχή, να την ταράξουμε στο ξύλο μέχρι που να πει "ήμαρτον, μη βαράτε άλλο, δίνω στο Ληξούρι όλα τα έσοδα από τη Μελισσάνη, τη Δρογκαράτη και το παγκάρι της Παναγίας στη Σάμη".

- Ο Υπουργός Εσωτερικών την περασμένη εβδομάδα δεν ήθελε να σπάσει ο Δήμος Κεφαλονιάς, ετούτη την βδομάδα όμως θέλει, την Δευτέρα τράβηξε μία γραμμή στο χάρτη που ένωνε το Ληξούρι με το Αιτωλικό και το Αργοστόλι με την Αμφιλοχία αλλά την Τρίτη την έσβησε και αποφάσισε να κάνει στην Κεφαλονιά τρεις Δήμους, αλλά την Τετάρτη το απόγευμα αποφάσισε να κάνει δυόμισι.

Αυτά είναι μερικά από τα επιχειρήματα της Κασσάνδρας και να με συγχωρεί για την διασκευή, αλλά έτσι, τόσο αστεία τα αντιλαμβάνομαι παρά το "επιστημονικοφανές" ύφος του άρθρου της.

Κουβέντα δεν λέει η Κασσάνδρα για το γεγονός ότι ο Καλλικράτης ήταν ένα από τα εργαλεία που χρησιμοποίησε το σύστημα που μας κυβερνά για να μετατρέψει τους Δήμους σε μαγαζάκια που περιμένουν έσοδα από "ιδίους πόρους" και πρέπει να έχουν όσο το δυνατόν λιγότερα έξοδα. Και δεν λέει κουβέντα γιατί δεν θέλει η νεοφιλελεύθερη Κασσάνδρα να καταλάβει ο Κεφαλονίτης ότι πρέπει να ψηφίσει αυτούς τους συνδυασμούς στις εκλογές που έρχονται, που θα αγωνιστούν για να εξασφαλίσουν πόρους από το κράτος για την τοπική αυτοδιοίκηση, μαχόμενοι ενάντια στις πολιτικές που θέλουν το κράτος απλό "φύλακα νυκτός".

Κουβέντα δεν λέει η Κασσάνδρα για την επικείμενη παραχώρηση της εκμετάλλευσης σπηλαίων, λιμνών, και λοιπών χρυσοφόρων αξιοθέατων σε ιδιώτες. Μου θυμίζει εδώ κάποιους "συναδέλφους της",  την δεκαετία του 2000, που στήριζαν κάθε ελπίδα ανάκαμψης του Δήμου στην εκμετάλλευση των σκουπιδιών και τώρα, με τους ΦΟΔΣΑ και τα άλλα κωμικοτραγικά, έχουν βγάλει τη μούγκα.

Κουβέντα δεν λέει και για τον μεγάλο κίνδυνο πραγματικής αντιπάθειας και διαμάχης που θα ξεσπάσει μεταξύ των κατοίκων της Κεφαλονιάς, αφού μέσα στον μεγάλο ενιαίο Δήμο - Μπακάλικο, ο ένας θα προσπαθεί να "φάει" από τα έσοδα του άλλου (π.χ. οι Σαμικοί από το δικό μας σπήλαιο της Ασημινούλας).

Εκεί όμως που η Κασσάνδρα ξεπερνά κάθε όριο υποκρισίας, είναι όταν κρύβεται πίσω από το δάκτυλό της, για τα λεφτά που ΔΕΝ ήλθαν στο Ληξούρι, στα οκτώ χρόνια ύπαρξης του αγαπημένου της Καλλικράτη. Γι αυτό, λέει η Κάσση, φταίει που δεν ψηφίσαμε τους σωστούς ανθρώπους!

Άλλο και τούτο! Φτάσαμε πλέον δηλαδή στην κλασσική αμερικανιά, που θέλει το μόνο που απασχολεί τον εκλογέα να είναι αν ο υποψήφιος είναι "καλός άνθρωπος";

Πώς, Κασσάνδρα μου, να ψηφίσει σωστά ο δύσμοιρος Ληξουριώτης, όταν ξέρει ότι Δήμαρχός του θα είναι αυτός που θέλει η υπόλοιπη Κεφαλονιά; Πώς θα ταυτιστεί με τους υπόλοιπους Κεφαλονίτες, αφού γεωγραφικά είναι απομονωμένος και όποιο έργο γίνει (λέμε τώρα!) από τον Μεγάλο Ενιαίο Δήμο στο Ληξούρι ωφελεί την περιοχή του και μόνο;   

Και στο κάτω - κάτω, για στάσου μωρή Κασσάνδρα, αν εσύ ήσουν Δήμαρχος του Μεγάλου Δήμου σου και έπρεπε να φτιάξεις το λιμάνι του Ληξουριού ή του Αργοστολιού ποιο θα προτιμούσες; Το λιμάνι του Ληξουριού που θα σου έφερνε μόνο τους ψήφους της Πάλης ή το λιμάνι του Αργοστολιού που θα σου έφερνε τους ψήφους της Κραναίας της Λειβαθούς, της Πυλάρου και άλλους ων ουκ έστι αριθμός;

Άρα, για να το πω απλά, με Καλλικράτη στο Ληξούρι λεφτά γιοκ. Έτσι δεν είναι Κασσάνδρα μου;

Για να τελειώνουμε όμως, αφήνοντας την Κασσάνδρα στις σκέψεις της, έχω να (ξανα)πω τα εξής:

Ο Καποδίστριας, ο Καλλικράτης, ο Κλεισθένης και ότι άλλο κατεβάσει η γκλάβα των σύγχρονων νομοθετών, δεν είναι παρά εργαλεία για να διαλυθεί κάθε τοπική κοινωνία και να καταργηθεί η ίδια η Δημοκρατία. Εκπορεύονται και θεσπίζονται από το κυβερνόν σύστημα που δεν θέλει ο άνθρωπος να έχει πατρίδα, οικογένεια, φύλο, φίλους, κοινωνία για να ζει. Θέλουν τον άνθρωπο ένα απομονωμένο"φυτό" που να παράγει χρήμα για τους λίγους.

Στον αντίποδα, όσο και να μην το θέλουν ορισμένοι, το Ληξούρι είναι μια πόλη, μια περιοχή, που από τα πρώτα χρόνια της ύπαρξης του αναπτύσσει την ιδιοπροσωπία του μαχόμενο για αυτήν. Μπορεί να το έχουμε καταντήσει "φολκλόρ", αλλά οι πρόγονοί μας έφτασαν στην ακρότητα του πολέμου για την  αυτοδιοίκησή τους.

Το Ληξούρι είναι προορισμένο να παλεύει για την αυτοδιοίκησή του, για την διατήρηση και την ανάπτυξη της δικής του, μοναδικής προσωπικότητας. Χρειζόμαστε αυτόν τον αγώνα, ακόμα και αν είναι μάταιος. Χωρίς αυτόν, το Ληξούρι θα καταρρεύσει, κοινωνικά, πολιτισμικά και οικονομικά.

Προτρέπω τους συμπολίτες μου αντί για την Κασσάνδρα να ακούσουν ένα άλλον Τρώα. Εκείνον τον Μεγάλο Ηττημένο του μύθου, που παρόλο που βρέθηκε να τον σέρνει μια υστερικιά αδέρφω, έμεινε στην Ιστορία ως μια από τις γοητευτικότερες μορφές. Ας ακούσουμε τον Έκτορα: "Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί Ληξουρίου!".         

Μην πέφτετε στην παγίδα της "αδιαφορίας του Ληξουριώτη για το Τ.Ε.Ι."

Πριν ξημερώσει καλά - καλά η επομένη της συναυλίας διαμαρτυρίας για την απομάκρυνση του Τμήματος Τ.Ε.Ι. από την πόλη μας,μια "περίεργη" άποψη άρχισε να διαδίδεται διά δημοσιευμάτων, διά ψιθύρων ή και διά κραυγών: Ότι οι Ληξουριώτες δεν γέμισαν την πλατεία κατά την διάρκεια της συναυλίας, δείχνοντας έτσι αδιαφορία για το φλέγον ζήτημα της παραμονής του ΤΗΜΟ.
Το γράφω ευθέως: Όσοι παράγουν και αναπαράγουν την γνώμη αυτή, παρά τις καλές τους προθέσεις, έχουν πέσει σε μια καλοστημένη και άκρως επικίνδυνη παγίδα!   
Όλοι μας στο Ληξούρι ζούμε και "κυκλοφορούμε", όλοι μας συζητάμε με τους συμπολίτες μας και όλοι μας γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι Ληξουριώτες, από τον πρώτο ως τον τελευταίο, αγωνιούν για το θέμα του Τ.Ε.Ι.,  εκτιμούν αφάνταστα την στάση των φοιτητών που αγωνίζονται για να μείνουν στην πόλη μας και ο καθένας είναι έτοιμος να πράξει ό,τι είναι σε αυτόν δυνατό για να μην μας πάρουν το τελευταίο στήριγμα κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης της πόλης μας.
Κάποιοι φαίνεται ό,τι αντιλήφθηκαν αυτήν την αποφασιστικότητα του Ληξουριώτη και τρόμαξαν! Ακόμα αντιλήφθηκαν την ενότητα της τοπικής κοινωνίας και των φοιτητών και πάγωσαν. 
Κυρίως αντιλήφθηκαν ότι δεν υπάρχει κανένα λογικό επιχείρημα για την απομάκρυνση του ΤΗΜΟ από το Ληξούρι και πρέπει να θέσουν σε ενέργεια τα "μεγάλα μέσα" για να φέρουν εις πέρας τις εντολές των ανωτέρων τους.
Έμπειροι καθώς είναι, λοιπόν, στα επικοινωνιακά κολπάκια, έστησαν το δόκανο: Επειδή ο Ληξουριώτης δεν στήθηκε μια βραδιά του Δεκέμβρη στην πλατεία για να ακούσει μια συναυλία hard rock ή την πολυλογία που έκαμα εγώ από το μικρόφωνο και έτσι "να το παίξει επαναστάτης" και να εκτονωθεί, έβγαλαν το συμπέρασμα: "Οι Ληξουριώτες αδιαφορούν για το Τ.Ε.Ι.!". 
Έτσι, επιδιώκουν να φτάσει προς κάθε αρμόδιο το μήνυμα: "Το Τ.Ε.Ι. του Ληξουριού έχει όλες τις προϋποθέσεις να μείνει στο Ληξούρι, αλλά οι Ληξουριώτες δεν το θέλουν"! 
Τι υπέροχη, καλλικρατοειδής κουτοπονηριά!!!!  Μου θυμίζει τότε, στην "αρχή του κακού", όταν έβαλαν πείσμα να καταργήσουν το Δήμο Ληξουρίου, που κάκιζαν και χλεύαζαν τους Ληξουριώτες επειδή δεν "έκλειναν δρόμους και λιμάνια" και δεν έκαναν επανάσταση.
Φίλοι μου, μην πέφτετε στις παγίδες τους! Ο Ληξουριώτης εκείνος που δεν κατεβαίνει στις "επαναστατικές" εκδηλώσεις, εκείνος που αφήνει την οργή να σιγοβράζει μέσα του και δεν την εκδηλώνει σε αμεσοδημοκρατικές παράτες, είναι ο πιο αποφασισμένος απ' όλους μας. Και στην κατάλληλη στιγμή θα το αποδείξει!

  

Το Ληξούρι θάβεται "διά νόμου" κι εμείς … το τσιμεντάρουμε

Θυμάστε ότι υπάρχουν Τοπικές Κοινότητες στα Χαβδάτα, στα Καμιναράτα, στους Σουλλάρους και στα άλλα χωριά, καθώς και μία Δημοτική Κοινότητα στο Ληξούρι; ΞΕΧΑΣΤΕ ΤΟ!

Θυμάστε που στις Δημοτικές Εκλογές εκλέξατε Συμβούλους από την «Δημοτική Ενότητα Παλικής»; ΞΕΧΑΣΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΑΥΤΟ!

 Θυμάστε ότι υπάρχει Αντιπεριφερειάρχης Κεφαλονιάς & Ιθάκης, καθώς κι εκείνος ο Αντιδήμαρχος Παλικής; Ε! Πάνε κι αυτοί, ΞΕΧΑΣΤΕ ΤΟΥΣ!

Μετά από μακρά κυοφορία, η Επιτροπή για την αναθεώρηση του Καλλικράτη εξέδωσε, στις αρχές Μαρτίου, την πολυσέλιδη έκθεσή της. Μόνο που αυτή δεν είναι έκθεση για την αναθεώρηση του Καλλικράτη, αλλά για την δημιουργία του ΥΠΕΡΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ.

Όπως ήταν αναμενόμενο, η Επιτροπή προέβη σε πολλές «σοφές» προτάσεις, που ουσιαστικά καταργούν την Τοπική Αυτοδιοίκηση,  αλλά απέστρεψε μετά μεγίστης απεχθείας το βλέμμα από το αίτημα των περισσότερων επαρχιακών πόλεων και των χωριών της Ελλάδας για την ανάκτηση της αυτοδιοίκησής τους (αυτό που πολλοί ονομάζουν πονηρούτσικα «χωροταξικό θέμα»),  αντιμετωπίζοντάς το ως «τοπικιστικό» και, κατά την εξέτασή του, απεφάνθη με δύο λέξεις: «Φτου κακά!»

Ως εδώ καλά! Έχουμε να αντιμετωπίσουμε την συνηθισμένη Συριζέικη τακτική του «έεεελα μωρέ, είπαμε και καμία μπούρδα προεκλογικά για να περάσει η ώρα….», που δεν μας ξενίζει πλέον.  Το κακό, όμως, δεν σταματά εδώ….

Στην πρεμούρα της η Επιτροπή να γιγαντώσει το καλλικρατικό εξάμβλωμα και, με το «άστε ντούε», να δημιουργήσει «ενιαία δημοτική συνείδηση» στους δημότες των αλλοπρόσαλλων Δήμων – τεράτων, προβαίνει σε εξάλειψη των εξής «άκρως τοπικιστικών και αναχρονιστικών» θεσμών:

α) Προτείνει την πλήρη κατάργηση των Δημοτικών και Τοπικών Κοινοτήτων. Αυτών των Οργανισμών, δηλαδή, που για 150 χρόνια, ως Δήμοι ή Κοινότητες, εξέφραζαν πολιτικά και πολιτισμικά κάθε πόλη, κάθε χωριό της Ελλάδας.

β) Στερεί από τις Δημοτικές Ενότητες την δυνατότητα να αναδεικνύουν δικούς τους δημοτικούς συμβούλους, με την κατάργηση της ξεχωριστής σταυροδοσίας και

γ) Η μπάλα παίρνει και τον «χωρικό» Αντιπεριφερειάρχη και, ακόμα και αυτόν, τον κατακαημένο τον διοριζόμενο «χωρικό» Αντιδήμαρχο.

Συνεπώς,  το Ληξούρι (και το κάθε «Ληξούρι») σβήνεται από τον πολιτικό χάρτη της Χώρας!  Θα υπάρχει πλέον μόνο ως πολεοδομικός οικισμός ή ως γεωγραφική περιοχή ή ως τοπωνύμιο, όπως οι Μαντραούρες. Και εμείς, Ληξουριώτες μου, θα πάψουμε να έχουμε και αυτήν ακόμα την αδύναμη φωνή, αυτόν τον πολιτικό ψίθυρο που μας είχαν αφήσει Καποδίστριας και Καλλικράτης. Έρμαια της εκλογικής θέλησης των άλλων περιοχών (που δεν μας φταίνε και σε τίποτα), θα παίζουμε τις γροθιές μαζί τους, για να εξασφαλίσουμε την εύνοια των «ουδέτερων» Δήμαρχου, Αντιδήμαρχων, Συμβούλων του υπερενιαίου και υπερμεγέθους Δήμου «μας».

Ειρήσθω εν παρόδω, ότι η Κ.Ε.Δ.Ε., κρατούμενη από την «αντιπολίτευση» του Κούλη και ολίγον της Φώφης, στο μόνο που βρήκε να αντιδράσει ήταν το ….. αναλογικότερο εκλογικό σύστημα που προτείνει η επιτροπή!

Σε αυτήν την προοπτική της εξαφάνισής μας, εμείς, το Ληξούρι και τα χωριά του, αντιδρούμε με τον γνωστό μας τρόπο:  Εγκαταλείπουμε το πολιτικό αίτημα για δημιουργία Δήμου στο Ληξούρι, επιδεικνύουμε απέχθεια για κάθε πολιτική συζήτηση και εστιάζουμε κάθε σκέψη και προσπάθειά μας στα «μεγάλα Έργα» αποκατάστασης από τους σεισμούς, που μετά από τρία χρόνια άρχισαν να τελειώνουν ή τελείωσε η αρχή τους. Το Ληξούρι καταργείται δια νόμου και εμείς ασχολούμαστε με τα γαρμπιλομπετά. Το Ληξούρι θάβεται και εμείς τσιμεντάρουμε τον τάφο του.

Παραβλέπουμε εθελοτυφλώντας (προσφιλής μας συνήθεια και αυτό), ότι για τον μαρασμό του Ληξουριού, που θα εξακολουθήσει  όσα έργα και να γίνουν, φταίει ο Καλλικράτης και η «φιλοσοφία» του.  Όσο το Ληξούρι υπάγεται και υποτάσσεται στην καλλικρατική πολιτική, που θέλει τις τοπικές κοινωνίες έρμαια όλο και μεγαλύτερων και πιο απρόσωπων «Μητροπολιτικών Δήμων», κανένα έργο πραγματικής προόδου δεν πρόκειται να γίνει. Κανένας Σύμβουλος, Αντιδήμαρχος, Δήμαρχος, Βουλευτής ή Υπουργός, δεν πρόκειται να ενδιαφερθεί για τα προβλήματά του. Θα αντιμετωπίζεται πάντα σαν τον φτωχό, σεισμογενή και ενοχλητικό συγγενή.   

Εν κατακλείδι, υποβάλλω τις δικές μου «προτάσεις για την αναθεώρηση του Καλλικράτη»:

α) Στις επόμενες Δημοτικές Εκλογές, ούτε ένας Ληξουριώτης, από όποιο σημείο της επαρχίας Πάλλης και αν κατάγεται να δώσει την ψήφο του ή να συμμετάσχει ως υποψήφιος σε οποιονδήποτε συνδυασμό στηρίζει ή ανέχεται το καλλικρατικό σύστημα.

β) Όσοι Ληξουριώτες πολιτευόμενοι ανήκουν στα τρία κόμματα που δημιούργησαν και στηρίζουν το καλλικρατικό εξάμβλωμα, ΠΑ.ΣΟ.Κ., Ν.Δ. και φυσικά ΣΥΡΙΖΑ, να δηλώσουν δημόσια την αποχώρησή τους από τις παρατάξεις αυτές, με αιτία την εξόντωση που ο Καλλικράτης επέφερε στην γενέτειρα κοινωνία τους.     

Άλλως, ας ασπαστούμε όλοι τις προτάσεις της Επιτροπής και ας γράψουμε στην πινακίδα στην είσοδο της πόλης: «ΛΗΞΟΥΡΙ ΧΩΡΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΜΠΑΖΑ».

        

  

ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΩ ΔΗΜΟΣΙΑ ΤΟΝ ΗΛΙΑ ΠΑΡΙΣΗ

Καταγγέλλω  Δημόσια τον Στρατηγό Ηλία Παρίση, δημοτικό σύμβουλο με την παράταξη των ΦΙ.Κ.Ο..

Τον καταγγέλλω, γιατί κάθεται και στενοχωριέται με ανάξια λόγου δημοσιεύματα.

Έφτασε μια παρέμβασή μου, μετά από πολύ καιρό, για το θέμα των μπάζων του Αγίου Αντωνίου, για να «τσιμπήσουν» οι γνωστοί άγνωστοι και να νομίσουν ότι μπορούν να (ξανά) αρχίσουν το αγαπημένο τους παιχνιδάκι των προσωπικών «βολών» και αντεγκλήσεων, το ληξουριωτιστί καλούμενο «πορδόμυλος».

Δημοσίευσαν και αναδημοσίευσαν, λοιπόν, ένα απείρου δημοσιογραφικού κάλους και βαθιάς πολιτικής ανάλυσης άρθρο, που λέει ότι οι ΦΙ.Κ.Ο. « …..“τον δουλέψανε” τον καημένο τον Ιωσήφ και “του τη φορέσανε” κανονικά….», αφού δεν θα αναλάβω δημοτικός σύμβουλος στην θέση του Στρατηγού. Στον επίλογο του, το βαρυσήμαντο αυτό άρθρο αναφέρει ότι «…..Από την όλη ιστορία πάντως κερδισμένος και πονηρός βγαίνει ο αρχηγός του ΦΙΚΟ Ηλίας Παρίσης που κρατάει την καρέκλα του την ώρα που ο Λουκέρης εξακολουθεί να “μάχεται με ανεμόμυλους”».

Προσωπικά καθόλου δεν επηρεάστηκα από τα γραφόμενα των …. ανεμόμυλων. Ο Στρατηγός όμως, άνθρωπος με αρκετές ευαισθησίες, τους πήρε στα σοβαρά και θεωρεί προσωπική προσβολή τον χαρακτηρισμό του «κερδισμένου» και «πονηρού» από τον δήθεν παραμερισμό μου.   

Για χάρη του Ηλία Παρίση, λοιπόν και του σεβασμού που έχω προς το πρόσωπό του, γράφω τους λόγους που δεν αναλαμβάνω την θέση του Δημοτικού Συμβούλου, ξεκαθαρίζοντας από την αρχή ότι αυτό ήταν μια καθαρά προσωπική μου επιλογή, παρά τις παραινέσεις προς το αντίθετο του Στρατηγού:

α)  Λόγω της ένταξής μου στο Ε.ΠΑ.Μ. και δη στο Εθνικό Συντονιστικό του Συμβούλιο έχω την τιμή και την ευθύνη να ασχολούμαι με μια πιο αγωνιστική και γενική πολιτική από αυτή των φίλων μου των ΦΙ.Κ.Ο., κυρίως για τα θέματα της Τ.Α..

β) Κατά την προεκλογική περίοδο του 2014, όταν οι ΦΙ.Κ.Ο. αποφασίσαμε ο πρώτος επιλαχών σύμβουλος να αντικαταστήσει τον αρχηγό του συνδυασμού στην «μέση» της θητείας του Δημοτικού Συμβουλίου, ήμουν ο μόνος που μειοψήφησα. Και αυτό, γιατί θεώρησα ότι με αυτό το «σύστημα» δείχναμε ως συνδυασμός ασάφεια και αβεβαιότητα στις επιλογές μας.

γ) Κατά την δεύτερη εκλογή Προεδρείου Δημοτικού Συμβουλίου, σύμβουλοι της πλειοψηφίας («ισχυροκεφαλλλλονίτες» για να εξηγούμεθα), όπως είχαν πράξει και στην πρώτη, ζωγράφισαν επί των ψηφοδελτίων γεννητικά όργανα. Μάλιστα, ούτε ο πεπειραμένος και σοβαρός νέος Πρόεδρος του Δ.Σ. φάνηκε να θίγεται από αυτό, αλλά ούτε και η αντιπολίτευση αντέδρασε όπως είχε καθήκον, δηλαδή με την έντονη καταγγελία στο πανελλήνιο του «φαινομένου».

Ένα Δημοτικό Συμβούλιο, που περιέχει αυτούς του «ζωγράφους», λοιπόν, προτιμώ να το γράφω σε ό,τι ζωγράφισαν.

Τελειώνω με δύο συμβουλές:

Συμβουλή προς τον Ηλία Παρίση: Γράφε τους κι εσύ Στρατηγέ και μην σκας.

Συμβουλή γενική: Μην ξύνεστε στην γκλίτσα του τσοπάνη!  

ΠΛΗΝ ΛΕΓΑΤΑΔΩΝ ;;

Ο αγώνας των κατοίκων και επιχειρηματιών του Αγίου Αντωνίου για την αποφυγή «μπαζώματος» της περιοχής και όσων τους συμπαραστέκονται, είναι ο ειλικρινέστερος, ο ευγενέστερος και ο αποδοτικότερος όσων κινητοποιήσεων έχουν γίνει από τους σεισμούς του 2014 μέχρι σήμερα στο Ληξούρι. Αυτό συμβαίνει γιατί «η κίνηση του Αγίου Αντωνίου» υπερασπίζεται την πόλη της, την κοινωνία της, τον τρόπο ζωής της, «αμύνεται του πατρίου εδάφους», μπορούμε να πούμε, χωρίς να έρχεται σε «διάλογο» και «διαπραγματεύσεις» με τους καλλικρατικούς και «ισχυρούς»  της νήσου. Ο αγώνας τους συνίσταται από την πλήρη άρνηση της παρακμής και της γελοιοποίησης του Ληξουριού, που κάποιοι ευαγγελίζονται ως «ανάπτυξη». Η στάση τους εκφράζεται με ένα «ξερό» και απόλυτο «ΟΧΙ». Και, ως γνωστόν, τα απόλυτα ΟΧΙ, δύσκολα κατανικούνται και μόνο προσωρινά.

Η Δημοτική Αρχή και τα πάσης φύσεως καλλικρατοειδή, έχουν δοκιμάσει ανεπιτυχώς όλα τα γνωστά «κόλπα» για την σπίλωση αυτού του αγώνα. «Τα μπάζα θα χρησιμοποιηθούν για την αγροτική οδοποιία», «τα μπάζα θα χρησιμοποιηθούν για το σχολείο που οριοθετήσαμε ήδη και θα κατασκευαστεί σε δέκα τέρμινα, του Αγίου Τριψίλη ανήμερα», «αν δεν δεχθείτε τα μπάζα δεν θα τελειώσει η πλατεία του καημένου του Αργοστολιού» κλπ κλπ κλπ.. Η κίνηση του Αγίου Αντωνίου, όμως, δεν φαίνεται να κάμπτεται. Πεισματικά και με το θάρρος του γνήσιου αγωνιστή επιμένει.

Εσχάτως τα καλλικρατοειδή αποφάσισαν να παίξουν το τελευταίο τους χαρτί, το πιο επικίνδυνο: Την διασπορά διχόνοιας μεταξύ των Ληξουριωτών. Μετά από τρία ολόκληρα χρόνια, άρχισε να επισκευάζεται ο «σεισμοπαθής» δρόμος των Λεγατάτων και τα …. «εκατομμύρια τόνοι» των μπάζων που θα εξαχθούν, πρέπει οπωσδήποτε, κατά την Δημοτική Αρχή, να τοποθετηθούν στην περιοχή Αγίου Αντωνίου, αλλιώς το έργο δεν θα προχωρήσει!

Προφανέστατη και χονδροειδής η σκοπιμότητα των καλλικρατοειδών: Θέλουν  να διχάσουν το Ληξούρι, πείθοντας τους Λεγατάδες ότι ο Άγιος Αντώνιος (μεγάλη η Χάρη Του) αντιτίθεται σε αυτό το κατακαημένο έργο «ανάπτυξης» της περιοχής τους.

Μένει να δούμε αν θα πιάσει το κόλπο. Αν οι Λεγατάδες, αλλά και οι υπόλοιποι Ληξουριώτες θα πέσουν στην καινούργια παγίδα και δεν θα καταλάβουν ότι για τα προβλήματα του Ληξουριού δεν φταίνε όσοι αρνούνται να γίνει το Ληξούρι τόπος υποδοχής υποπροϊόντων κατασκευαστικών, οικοδομικών, στομαχικών κλπ, αλλά όσοι θέλουν να καταστήσουν το Ληξούρι χαβούζα.

Προσωπικά αποκλείω μία τέτοια εξέλιξη. Ο Ληξουριώτης δεν μπορεί να έχασε την εξυπνάδα του, την λογική του, την αγάπη για την πόλη του.

Αποκλείεται στο τρόπαιο της κίνησης του Αγίου Αντωνίου να γραφεί: «Σπυρογιάννης ο Γεωργίου και οι Ληξουριώτες πάντες, πλην Λεγατάδων»….     

Ο Πλατύς Γιαλός, το Υποθηκοφυλακείο Ληξουρίου και ο Δήμος Ιθάκης....

     Την ώρα που η  Ισχυρή   Κεφαλλλλονιά και οι παραφυάδες αυτής ανακαλύπτουν τον μαχητικό κομμουνιστή που κρυβόταν μέσα τους και σηκώνουν επανάσταση για την «ιδιωτικοποίηση» του Πλατύ Γιαλού˙ την ώρα που η Δημοτική Αρχή και οι συνοδοιπόροι της βγαίνουν στο παραλιακό αντάρτικο υπέρ των μπάνιων του λαού και κατά των κακών επιχειρηματιών που προσπαθούν να τους τα στερήσουν (όνειρο ζω!)˙ αυτήν την ίδια ώρα, δύο περιοχές των νησιών μας χάνουν τα Υποθηκοφυλακεία τους.

Η Ελληνική Πολιτεία, πιστή στις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης α.ε. για διάλυση κάθε (τοπικής) κοινωνίας, οσονούπω εκδίδει φιρμάνι περί συγχωνεύσεως Υποθηκοφυλακείων της Χώρας και φυσικά η μπάλα παίρνει και τα Υποθηκοφυλακεία Ληξουρίου και Ιθάκης.

Ναι, ακριβώς όπως το φαντάζεστε είναι: Σε λίγο καιρό, για να μεταγράψετε έναν τίτλο ή για να κάνει ο δικηγόρος σας μια έρευνα θα χρειάζεται το γνωστό ταξίδι στην αργοστολιώτικη μητρόπολη, όπου θα μπορείτε να απολαύσετε και την βόλτα σας με το γνωστό τραινάκι ή την κ. Στικούδη να βολτάρει στο Λιθόστρωτο με δεκαπεντάποντες πλατφόρμες πριν από κάποια συναυλία της.

Στο Ληξούρι έλλειψη ενημέρωσης, αμηχανία και τελικώς απόλυτη σιωπή. Στην Ιθάκη, εδώ και μία εβδομάδα ο Δήμαρχος και το Δημοτικό Συμβούλιο «χαλάνε τον κόσμο», με επιστολές, ανακοινώσεις, κινητοποιήσεις για να μην χάσει ο τόπος τους άλλη μια Υπηρεσία. Στο Αργοστόλι –είπαμε- αίφνης όλοι έγιναν φυσιολάτρες κολυμβητές.

Kαταλαβαίνουμε, φυσικά, πού οφείλονται οι ανωτέρω τόσο διαφορετικές αντιδράσεις τριών τόσο «κοντινών» περιοχών: Ούτε οι Ληξουριώτες αποχαυνώθηκαν εντελώς, ούτε οι Θιακοί είναι πιο μαχητικοί και φιλοπάτριδες από τους υπόλοιπους κατοίκους των νησιών μας, ούτε οι Αργοστολιώτες έγιναν φιλοτομαριστές, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να λιάζουν το κορμί τους σε «παρθένες» ακτές. Αδιαφορώντας αν ο κόσμος γύρω τους καίγεται.

Η διαφορά έγκειται στην ύπαρξη Δήμου στην Ιθάκη. Η διαφορά έγκειται στο ότι ο Θιακός εκλέγει Δήμαρχο και Δημοτικό συμβούλιο για να διοικεί την δική του περιοχή και να φροντίζει τα δικά του συμφέροντα.

Αν υπήρχε Δήμος στο Ληξούρι, αν δεν υπήρχαν απλώς και μόνο «τοποτηρητές», διορισμένοι από τον «μέγα αρμοστή» Δήμαρχο του καλλικρατικού Δήμου, οι Ληξουριώτες θα είχαν τον τρόπο να παλέψουν για ακόμα μία προσβολή της αξιοπρέπειας της κοινωνίας τους.

Αν δεν υπήρχε ο Δήμος Κεφαλονιάς, δεν θα υπήρχε λόγος να βγαίνει Δήμαρχος ο πιο «ισχυρός» οικονομικά ή κομματικά, με την ελπίδα ότι θα εξυπηρετήσει τα ατομικά συμφέροντα του καθένα μας, αφού τα συμφέροντα των περιοχών μας κάποτε είναι αντικρουόμενα.

Γράφω για άλλη μια φορά αυτό που πρέπει να γίνει συνείδηση σε όλους μας: Ο Καλλικράτης ήλθε για να συντρίψει κάθε τοπική κοινωνία, ερημώνοντας τις πόλεις και τα χωριά της «περιφέρειας» και, καμιά φορά, γελοιοποιώντας τις πρωτεύουσες των καλλικρατικών Δήμων.        

ΛΥΣΣΑ ΚΑΚΙΑ!!!!

Ελυσσάξανε πάλι και μόνο στο άκουσμα των λέξεων «Δήμος Ληξουρίου» ή «Παλικής» ή «Παλλλλίκης», αν προτιμάτε! Και μόνο που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ψιθύρισε κάτι αοριστολογίες  για «βελτιώσεις στον Καλλικράτη» και για πιθανότητα «διάσπασης του Καλλικρατικού Δήμου Κεφαλλλλονιάς», έφτανε για να κινητοποιηθεί όλο το σύστημα «ενημέρωσης» των καλλικρατικότερων του Καλλικράτη συμπατριωτών μας. Και να αμέσως οι διαδόσεις ότι τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει στο χωροταξικό του ενιαίου Δήμου μας, και να  αμέσως η προσπάθεια γραφικοποίησης όσων θέλουν τον Δήμο Ληξουρίου, και να η άσκηση ισχυρής πειθούς σε όσους δειλά προσυπέγραψαν αντικαλλικρατικές ανακοινώσεις, για να προσέχουν άλλη φορά που την βάζουν την υπογραφή τους, και να οι αντιδράσεις ζηλοτύπου αρραβωνιάρας, μόλις οι κκ. Παρίσης και Ρουχωτάς πλησίασαν λίγο παραπάνω απ’ ότι έπρεπε τον κ. Μπαλάφα.  

Φυσιολογική η αντίδρασή τους: Οι άνθρωποι αυτοί είναι φανατικοί οπαδοί του συστήματος της «Ευρωπαϊκής Ένωσης α.ε.», που θέλει την εξαφάνιση κάθε μικρής ή μεγάλης κοινωνίας, ξεκινώντας από την κατάργηση της πολιτικής αντιπροσώπευσης όσων την αποτελούν. Είναι απόλυτα συνδεδεμένοι με τη νοοτροπία του να μετατραπούν Δήμοι, Νομοί, Κράτη σε μια άμορφη γλίτσα, που θα άγεται και θα φέρεται από τα ιδιωτικά συμφέροντα.

Εμείς όμως; Εμείς, οι υπόλοιποι, η συντριπτική πλειοψηφία των Κεφαλλήνων και δη των Ληξουριωτών. Εμείς, όσοι καταλάβαμε από την αρχή ή εκ των υστέρων την αδήριτη ανάγκη επιστροφής του Δήμου Ληξουρίου ή της Σάμης ή άλλων περιοχών. Εμείς, πώς θα αντιδράσουμε στη νέα, αδύναμη έστω προοπτική ανάκτησης της αυτοδιοίκησής μας;

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθήσει την τακτική της Ν.Δ., να μας υπόσχεται δηλαδή Δήμο μέχρι τελευταία στιγμή και στο τέλος, πράγμα όχι σπάνιο, αναιρέσει την υπόσχεσή του, θα υποστηρίξουν όσοι σήμερα δηλώνουν αντικαλλικρατικοί συνδυασμούς καλλικρατικότατους, όπως το 2014;;

Αν η κυβέρνηση πραγματοποιήσει την υπόσχεσή της προς το Ληξούρι, πράγμα καθόλου σύνηθες, θα θεωρήσουμε μήπως τον δικό μας Δήμο πανάκεια για όλα μας τα προβλήματα;;

Για να μην δώσει το μέλλον καταφατική απάντηση και στα δύο ανωτέρω ερωτήματα, ας διευκρινίσουμε ορισμένα πράγματα:

Η πίστη στον Δήμο Ληξουρίου, δεν είναι μια απλή τοπικιστική ή ρομαντική άποψη, πολλώ δε μάλλον δεν είναι μέσο προς επίλυση πρακτικών – ατομικών προβλημάτων. Είναι πολιτική και κοινωνική στάση ζωής! Είναι η συναίσθηση ότι η πραγματική αυτοδιοίκηση  αποτελεί όχι απλώς ζήτημα επιβίωσης, αλλά κυρίως ζήτημα αξιοπρέπειας και Τιμής για τον τόπο μας.

Συνεπώς, η διεκδίκηση του Δήμου Ληξουρίου δεν χρειάζεται ανθρώπους επαμφοτερίζοντες, ούτε ανθρώπους που ενδιαφέρονται μόνο για το πόσα κυβικά τσιμέντο θα πέσουν έξω από την πόρτα τους. Η διεκδίκηση του Δήμου θέλει ανθρώπους με καρδιά και μυαλό σιδερένια. Θέλει Αρετή και Τόλμη, όπως πολύ εύστοχα έγραψε ο ζεν πρεμιέ των ΦΙ.Κ.Ο. ( jeune premier de sycamore).

Πάνω απ’ όλα απαιτεί την απόλυτη συνείδηση ότι αν και όταν δημιουργηθεί ο Δήμος μας, δεν θα επαναπαυθούμε! Ο νέος μας Δήμος δεν θα είναι η λύση όλων των προβλημάτων μας. Θα είναι το ξεκίνημα μιας νέας, μεγάλης και απόλυτα συγκροτημένης πάλης για την αναγέννηση της Ληξουριώτικης κοινωνίας, μέσα σε ένα καλλικρατικό και ευρωενωσίτικο μη κράτος. Τότε είναι που πρέπει να «λυσσάξουμε» εμείς. Τότε θα αρχίσει ο μεγάλος αγώνας. Τότε θα φανεί ποιος αγαπά πραγμαικά αυτόν εδώ τον τόπο, το Ληξούρι, την Κεφαλονιά, την Ελλάδα. Ποιος ενδιαφέρεται να ζήσει σε κοινωνία ανθρώπινη και δεν τον απασχολεί μόνο το σαρκίον του.       

Μόνο ο Δήμος Ληξουρίου θα διώξει τους Καλικάτζαρους

Εφέτος τα Φώτα, οι Καλικάτζαροι δεν έφυγαν από το Ληξούρι. Αντίθετα, «έκαναν πάρτι» ακριβώς την ημέρα και την ώρα που η παράδοση απαιτεί να φεύγουν πανικόβλητοι. 

Οι καλικάτζαροι πήραν την μορφή των μπάζων από το «μεγάλο έργο» του λιμανιού, που κανείς δεν σκέφτηκε ή δεν μπόρεσε να απομακρύνει από τον χώρο του Αγιασμού. Πήραν την μορφή των αυτοκινήτων, που κανένας δεν σταμάτησε την κυκλοφορία τους  την ώρα της τελετής. Πήραν όψη ανθρώπινη και ανεβοκατέβαιναν στο φέρι με ύφος χιλίων καλλικρατικών Καρδιναλίων, που ευδόκησαν να παραστούν στην «γιορτούλα» μιας πεθαμένης πόλης. 

Οι Καλικάτζαροι μπήκαν στις ψυχές μας. Μας ψυχοπλάκωσαν, μας απογοήτευσαν, μας φόβισαν. Αυτός άλλωστε είναι ο ρόλος τους.

Οι Καλικάτζαροι, όμως, μπήκαν και στο μυαλό μας!  Διάβασα τα σχόλια σε μια όπως πάντα εύστοχη και αιχμηρή ανάρτηση του Σπυρογιάννη στο facebook. Οι περισσότεροι σχολιάζοντες, μόνη λύση για μια κάποια ανάκαμψη της πόλης, βρίσκουν την κινητοποίηση των επιχειρηματιών, με διάφορες αυτόνομες «δράσεις», μακριά από κάθε πολιτική σκέψη και παρέμβαση, αφήνοντας μάλιστα στην τύχη του τον Εμπορικό - Επαγγελματικό σύλλογο, αφού κάθε ενασχόληση με σωματεία μάς προκαλεί αλλεργία.  

Νομίζω ότι, αν βγάλουμε από το μυαλό μας τους Καλικάτζαρους, θα δούμε ότι μία τέτοια νοοτροπία μάς κάθισε στο σβέρκο, πρόπερσι τον Μάιο, την «Ισχυρή Κεφαλλλλονιά». Σε απολιτίκ επιχειρηματίες έλπισαν τότε οι περισσότεροι, που με την επιχειρηματική τους σκέψη θα ανέπτυσσαν το Ληξούρι (συγνώμη, την «Παλλλλίκη»), χάριν των επιχειρηματικών συμφερόντων όλων μας. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. 

Νομίζω επίσης ότι, αν βγάλουμε από το μυαλό μας τους καλλικρατικούς Καλικάτζαρους (τους «Καλλικρά-τζαρους»), θα δούμε ότι καμία αντίδραση, από κανέναν φορέα ή άτομο ή «συντροφιά» ή «ασκέρι», δεν μπορεί  να επιτύχει όσο ελπίζει στις καλλικρατικές δομές ή αδιαφορεί για αυτές.

Όσο υπάρχει ο Καλλικράτης, όσο το Ληξούρι δεν ψηφίζει δικούς του τοπικούς άρχοντες και δικούς του αντιπολιτευόμενους, όσο αναφερόμαστε με «το μαλακό» ή με «το άγριο» στον «Μεγάλο Αρμοστή» Δήμαρχο όοοολης της Κεφαλλλλονιάς και στους διορισμένους τοποτηρητές του, καμία προσπάθεια για το καλό αυτής της πόλης δεν θα έχει το παραμικρό αντίκρισμα.

Αν λοιπόν θέλουμε να φωτιστεί το Ληξούρι και νοητά και πραγματικά, αν θέλουμε να μην ξανακάνουμε τέτοια σκοτεινά Φώτα, όπως εφέτος, πρέπει να έχουμε ως πρώτο αίτημά μας την επάνοδο στο Ληξούρι της αυτοδιοίκησής του, την επάνοδο του ΔΗΜΟΥ ΛΗΞΟΥΡΙΟΥ. Αυτό πρέπει να είναι το πρόταγμα του κάθε Ληξουριώτη είτε κοιτάζει το ατομικό του είτε το κοινωνικό συμφέρον.

Ας μην το ξεχνάμε και ας μην παρασυρόμαστε από τις δόλιες φωνές, που θέλουν την απομάκρυνσή μας από την πολιτική και την έγνοια μας μόνο για τα μικρά πρακτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει το «Ληξουράκι». Γιατί εγώ δεν ξέρω κανένα «Ληξουράκι». Μόνο ένα ΛΗΞΟΥΡΙ ξέρω, που, όσο δεν διεκδικεί την κοινωνική και διοικητική του αυθυπαρξία, οι Καλλικράτζαροι θα εξακολουθούν να πριονίζουν το δέντρο του, μέχρι τελικής πτώσεως.       

Ο όρκος του Ιπποκράτη και ο όρκος του Καλλικράτη

«…..Εμείς οι γιατροί υπηρετούμε την ιπποκρατική ιδέα. Γίναμε γιατροί γιατί θέλαμε να υπηρετήσουμε τον άνθρωπο….». Τάδε έφη ο Πρόεδρος του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου, κ. Βλασταράκος, κατά την συνέντευξη τύπου, που έδωσε στο Αργοστόλι. Τα λόγια αυτά του κ. Προέδρου αποτελούν ένα από τα πολλά επιχειρήματα, που εξέφερε προκειμένου να πείσει τους γιατρούς του Μαντζαβινατείου νοσοκομείου, να μην προχωρήσουν στις αντιδράσεις τους προς την επιχειρούμενη απόσπαση ενός συναδέλφου τους στο νοσοκομείο Αργοστολίου.

Εντυπωσιάστηκα από την επίκληση της ιπποκρατικής Ιδέας και έσπευσα να διαβάσω τον όρκο του Ιπποκράτη, για να δω, τέλος πάντων, πώς παρέκλιναν οι γιατροί του Ληξουριώτικου νοσοκομείου από όσα επιτάσσει. Ματαίως όμως έψαξα. Δεν βρήκα λέξη που να παρέβησαν οι γιατροί της πόλης μας με τον αγώνα τους για την μη υποβάθμιση του Μαντζαβινατείου, αλλά αντίθετα, δεν βρήκα ούτε λέξη που να μην τιμούν.

Για τον κ. Βλασταράκο, όμως, δεν μπορώ να πω το ίδιο! Χωρίς καμία αμφιβολία, ως γιατρός θα τιμά και με το παραπάνω τον όρκο που έλαβε. Ως Πρόεδρος του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου όμως, και με την στάση που τήρησε στο ζήτημα που «καίει» πάνω από 8000 ανθρώπους, «κακομεταχειρίστηκε» τόσο πολύ την ιπποκρατική Ιδέα, που σίγουρα ο Ιπποκράτης θα πήρε δύο τούμπες στον τάφο του.

Βλέπετε, ο όρκος του Ιπποκράτη λέει: «Διαιτήμασί τε χρήσομαι επ’ ωφελείῃ καμνόντων», δηλαδή «Θα χρησιμοποιήσω τις θεραπείες μόνο προς όφελος των ασθενών». Δεν λέει: «Θα χρησιμοποιήσω τις θεραπείες προς όφελος μόνο όσων ασθενών κατοικούν σε πρωτεύουσες καλλικρατικών δήμων». Και αμέσως παρακάτω, ο ίδιος όρκος λέει: «επὶ δηλήσει δε και αδικίῃ είρξειν», δηλαδή «(ορκίζομαι) να αποφύγω κάθε βλάβη και αδικία». Και ο αγαπητός γιατρός, όχι μόνο επιχείρησε με τις ενέργειές του να βλάψει το Ληξούρι, αλλά και το αδίκησε με τα λεγόμενά του κατάφορα.

Ακόμα, σε κανένα σημείο του όρκου δεν είδα να αναφέρεται: «Όμνυμι όπως εμβάλω γείτονα άστεα εν τω μαλιοστουπίζειν, χάριν των Γότθων», δηλαδή: «Ορκίζομαι να βάλω δύο γειτονικές πόλεις να τσακωθούν, για να μην προβληματιστεί η Ευρωπαϊκή Ένωση». Ο κ. Πρόεδρος όμως, νομίζω ότι σε κάτι τέτοιο συνέτεινε όταν δήλωσε: «Δεν πρέπει σίγουρα ούτε να αποψιλώνουμε άλλα νοσοκομεία με αποσπάσεις αλλά θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να καλύψουμε τις ανάγκες της κεντρικής εξουσίας»

Τέλος, μην ξεχνάμε ότι στον όρκο του Ιπποκράτη περιέχεται και η φράση «Ου τεμέω δε ουδέ μην λιθιώντας», δηλαδή : «Δεν θα ευνουχίσω κανέναν, όπως μου ζητούν». Και ο κ. Βλασταράκος επιχείρησε να «ευνουχίσει» τόσο τους εν Ληξουρίω συναδέλφους του στον αγώνα για την υπεράσπιση του Ιδρύματος που παρέχουν τις υπηρεσίες τους, όσο και τον αγώνα που γίνεται για την αναβάθμιση του Νοσοκομείου Αργοστολίου (έστω και αν από κάποιους ίσως του ζητήθηκε).

Τώρα που το σκέφτομαι ο αγαπητός γιατρός μάλλον μπερδεύτηκε. Ναι, αν σκεφτούμε και ότι μίλησε  για την ανάγκη για ύπαρξη «ενός ισχυρού νοσοκομείου» στην Κεφαλονιά, τότε σίγουρα μπερδεύτηκε. Δεν ήθελε να μιλήσει για «ιπποκρατική ιδέα», αλλά για «καλλικρατική ιδέα».  Και τα όσα είπε, μπορούν άνετα να αποτελέσουν το πρόπλασμα για έναν νέο όρκο: Τον «όρκο του Καλλικράτη».