Ο Κούλης έσωσε το Ληξούρι από τη γελοιοποίηση....

                                                                                                                                 #τψρμ

                                                                                                                                   αρκτικόλεξον διαδικτυακής λαϊκής σοφίας

Ο Κυριάκος Κωνσταντίνου Μητσοτάκης φέρθηκε πιο έντιμα από εμάς. Δεν ήλθε στο Ληξούρι, για να μοιράσει εξαγγελίες ως μια σύγχρονη έκδοση της Φρειδερίκης, όπως έκανε στο Αργοτέτοιο. Ούτε ήλθε για να του "τρίξουμε τα δόντια" και να φύγει, δήθεν, σαν βρεγμένη γάτα ώστε να εκτονωθεί η αγανάκτησή μας.

Πιστός στην πολιτική της οποίας αποτελεί σύμβολο, ο Πρωθυπουργός δεν θέλησε να επισκεφθεί μια πόλη που γι' αυτόν δεν υπάρχει, αφού δεν χάνει ευκαιρία να καταφερθεί εναντίον της "διάσπασης" (και) του Δήμου Κεφαλλλλονιάς, εναντίον δηλαδή της δημιουργίας (και) του Δήμου Ληξουρίου.

Ειλικρινής απόλυτα ο Πρωθυπάλληλος της Ε.Ε. α.ε.,  αγνόησε εμάς τους "αδικημένους από την φύση", αποκομμένους από τον μητροπολιτικό κεφαλληνιακό κορμό, ανύπαρκτους πολιτικά Ληξουριώτες.

Εμείς όμως τι κάναμε; Εμείς περιμέναμε ανυπόμονα να παίξουμε τον ρόλο μας. Να του σφίξουμε το χέρι, να διαμαρτυρηθούμε, να του θέσουμε το θέμα των δύο θανάτων στους δρόμους μας, λόγω έλλειψης προστατευτικών. 

Εμείς ακόμα περιμένουμε ότι ο Κούλης θα ακούσει το παράπονό μας, που δεν μας επισκέφθηκε και θα τάξει και σε εμάς κατιτίς.

Εμείς ακόμα περιμένουμε να δούμε Θεού πρόσωπο, μέσα από αυτήν την διεφθαρμένη και διεστραμμένη πολιτική που ακολουθούν πιστά ο Κούλης και οι υπόλοιποι κουτοπόνηροι υπαλληλίσκοι της Ευρωενωσίτικης δικτατορίας που καταλαμβάνουν τα έδρανα της Βουλής των Ελλήνων, συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης.

Εμείς με αλυσοδεμένους νόες αδυνατούμε και να σκεφτούμε ακόμα ότι ανθρώπινες ζωές χάνονται επειδή για να τοποθετηθούν δύο μπάρες στους δρόμους του Ληξουριού, αρμόδιος είναι ο απομακρυσμένος, γραφειοκρατικός και παράλογος Β' Βαθμός Τοπικής μη Αυτοδιοίκησης, ότι θρηνούμε και θα θρηνούμε άκαιρους και άδικους θανάτους επειδή για την δική μας Υγεία για τα δικά μας Νοσοκομεία, περιμένουμε χρηματοδότηση από κάποιους CEO εις τας Βρυξέλας.

Εμείς ετοιμαζόμαστε στις επόμενες εκλογές να ψηφίσουμε και πάλι Κούλη, ΣΥΡΙΖΑ ή ΠΑΣΟΚ (σε ένα ομολογουμένως ανατριχιαστικό βρυκολάκιασμα) ή να απέχουμε σε μια ένδειξη φίλαυτης αμεσοδημοκρατικής παλικαριάς.

Ναι! Όντως ο Κούλης φερόμενος για μία φορά στην ζωή του με ευθύτητα έσωσε διά της απουσίας του το Ληξούρι από την γελοιοποίηση. Θα υπάρξουν όμως και άλλες ευκαιρίες....

Ο Δήμος Ληξουρίου και η Κυβερνησιμότητα

Μέσα στην ιδρωμένη ένταση του Αυγούστου, που οι νεοφιλελέ όπου γης επιμένουν να αποκαλούν "θερινή ραστώνη", μας φόρεσαν μια καινούργια λέξη: "ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΜΟΤΗΤΑ".

Η "κυβερνησιμότητα" υπάρχει από πολύ παλιά. Από τότε που ο Θεός έπλασε τον Αδάμ, την Εύα, τους αφέντες, τους δούλους και τους δουλοπρεπείς. 

Προανήγγειλε. τότε, ο Ύψιστος ότι θα πλάσει και το Ελεύθερο Φρόνημα, την Ελεύθερη Βούληση, τις Ανθρώπινες Κοινωνίες, αλλά φαίνεται πως τα τρία τελευταία έργα δεν εγκρίθηκαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, γιατί στράβωσε ο άξονας προτεραιότητας ή γιατί ο Μεγαλοδύναμος δεν έβαλε πατρώνυμο σε κάποια υπεύθυνη δήλωση.

Χάριν της Κυβερνησιμότητας έχουν γίνει πολλά κωμικοτραγικά τα τελευταία χρόνια: Για χάρη της η Νέα Δημοκρατία και το ΠαΣοΚ έγιναν συγκυβέρνηση τον Ιούνιο του 2012, αφού πριν, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, δίχασαν απελπιστικά τον ελληνικό λαό. Για πάρτη της ο ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα διαμαρτυρίας έγινε κόμμα εξουσίας. Για το γινάτι της ο Λαφαζάνης και οι περί αυτόν δεν ψήφισαν το μνημόνιο αλλά στήριξαν την κυβέρνηση. Για το δικό της το χατήρι ο Κούλης έγινε πρωθυπουργός.

Είναι τόσο παλιά και τόσο "συνηθισμένη" η κυβερνησιμότητα, που ο λαός δεν χρειαζόταν ένα όνομα για να την εκφράσει. Είχε ξεχάσει μάλιστα και τα ονόματα που είχαν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν γι αυτήν, όπως "αυταρχική εξουσία", "καταπίεση", "εκμετάλλευση", "δικτατορία του κερατά", "κοφίσι και πρόστιμο" κ.α. 

Τώρα, όμως, μέσα στον ελληνικό αγχωμένο Αύγουστο, όταν είναι παχιές οι μύγες και οι μισοί Έλληνες προσπαθούν να κάνουν τα γκαρσόνια και οι άλλοι μισοί τους πελάτες, μήπως βγει ο χειμώνας, η κυβερνησιμότητα έλαβε το όνομά της. Όνομα κομψό, όπως όλα τα εις "ότητα" (ποιότητα, γονιμότητα, φαυλότητα, χυδαιότητα κλπ).

Η Κυβερνησιμότητα βαπτίστηκε με αφορμή έναν νόμο· τον νόμο 4623/2019, που (απο)ρυθμίζει -τι άλλο; - την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Το πεδίο που εύκολα μπορεί κανείς να εξαπατήσει τον Πολίτη με μια επίφαση Δημοκρατίας, ενώ στην ουσία τον διοικεί καταπιεστικά και απολυταρχικά.

Και, αν αναρωτιέστε γιατί έπρεπε τώρα  να λάβει όνομα η Κυβερνησιμότητα, η απάντηση είναι απλή: Γιατί είναι συνήθεια παλιά, όταν οι εξουσιαστές θέλουν να επιβάλουν ό,τι απεχθέστερο και επαχθέστερο, να του δίνουν ένα όνομα εύηχο. Έτσι, παραδείγματος χάριν, την διάλυση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης την ονόμασαν "Καποδίστρια", "Καλλικράτη" ή "Κλεισθένη", την μετατροπή της κοινωνίας σε ζούγκλα την ονόμασαν "Φιλελευθερισμό", τον λαπά ονόμασαν "ριζότο", την παπάρα "κρουτόν", το ΠΑΣΟΚ "ΚΙΝΑΛ" και πάει λέγοντας.

Με τα 18 πρώτα άρθρα του, λοιπόν,  ο ν. 4623/2019 ξεκοιλιάζει κανονικότατα την Τοπική Αυτοδιοίκηση, πάντα χάριν της Κυβερνησιμότητας, καταργώντας πριν καν εφαρμοσθεί, το σύστημα της "απλής αναλογικής" στην λειτουργία των Δημοτικών Συμβουλίων. Με το νέο νόμο, ο Δήμαρχος γίνεται ξανά Γενικός Δερβέναγας, η Παράταξη του Δημάρχου η παντοδύναμη "αυλή του" και το Δημοτικό Συμβούλιο διακοσμητικό στοιχείο, χωρίς δυνατότητα παρέμβασης στις ενέργειες του Δημάρχου - Δερβέναγα. 

Η αιτιολογική έκθεση του νόμου δικαιολογεί το απαράδεκτο νομοθέτημα ως εξής :

"Το σύνολο των διατάξεων του ν.4555/2018 δημιουργεί μία πρωτοφανή ανακολουθία μεταξύ της εκπεφρασμένης λαϊκής βούλησης στο πρόσωπο του εκλεγμένου δημάρχου/περιφερειάρχη και της κατανομής των εδρών στα οικεία συμβούλια, καθιστώντας τον αιρετό άρχοντα έρμαιο μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων και παράλληλα εργαλειοποιώντας την τοπική αυτοδιοίκηση στα πλαίσια παρωχημένων κομματικών αντιλήψεων και ενός στρεβλού τρόπου λειτουργίας των οικείων συμβουλίων ".

Ανακαλύπτει δηλαδή ο νομοθέτης "μικροπολιτικές σκοπιμότητες" και "παρωχημένες κομματικές αντιλήψεις" σε ένα αναλογικό σύστημα πριν καν εφαρμοστεί και εθελοτυφλεί μπροστά στις μικροπολιτικές ανοησίες και τις κομματικές σκοπιμότητες που ζούμε όλα αυτά τα χρόνια με την εφαρμογή του πλειοψηφικού συστήματος στους Δήμους, αλλά και στο κοινοβούλιο.

Το μεγάλο πρόβλημα όμως είναι ότι ο νομοθέτης γράφει στα παλιά του τα παπούτσια την βούληση των Δημοτών, που στις αυτοδιοικητικές εκλογές ψήφισαν με αναλογικό σύστημα και τη 1η Σεπτεμβρίου θα ξημερωθούν με Δημοτικές Αρχές που θα έχουν εξουσία, που οι εκλογείς δεν τους έδωσαν.

Και, όπως γράφαμε και σε προηγούμενο άρθρο σε αυτό το ιστολόγιο, αν δεν είναι αυτό πραξικόπημα, τότε τι είναι; 

Ο Δήμος Ληξουρίου, που μετά από πολλούς αγώνες αρχίζει να λειτουργεί από την 1η Σεπτεμβρίου, οφείλει να αντισταθεί, στην "πρώτη γραμμή" και σε αυτόν τον αυταρχισμό, της Κυβερνησιμότητας.

Το οφείλει, όχι μόνο επειδή ως νέος Δήμος έχει ανάγκη όλες τις απόψεις για την χάραξη της πολιτικής του συνισταμένης. αλλά και επειδή οι ελάχιστες διαφορές μεταξύ των τεσσάρων παρατάξεων στις Δημοτικές Εκλογές, κατέδειξαν ότι ο Ληξουριώτης Δημότης κατανόησε και ενστερνίστηκε την απλή αναλογική όσο κανένας άλλος Έλληνας Δημότης.

Κατά την παλαβή γνώμη του γράφοντος, μία δήλωση από όλες τις δημοτικές παρατάξεις (κοινή ή και όχι) κατά του πραξικοπηματικού νόμου είναι απαραίτητη.

Ακόμα πιο απαραίτητη όμως είναι η άσκηση και έκφραση γνήσιας πολιτικής στο νέο Δήμο μας. Οφείλει η Δημοτική Αρχή να κινηθεί συναινετικά και συνεργατικά προς όλες τις παρατάξεις. Οφείλει η Αντιπολίτευση να εκφράσει πραγματικά πολιτικές θέσεις και να ασκήσει έντονη αλλά ουσιαστική κριτική, μακριά από κομματικές αγκυλώσεις και απολιτίκ παιδιαρίσματα.

Μόνο έτσι οι Ληξουριώτες θα μπούμε και πάλι επικεφαλής του αγώνα για την πραγματική αυτοδιοίκηση και, όπως χτυπήσαμε αλύπητα το καλλικρατικό εξάμβλωμα, θα "μπάσουμε το διάολο μέσα της" και στην Κυβερνησιμότητα.

    

Η ΜΑΧΗ ΜΟΛΙΣ ΑΡΧΙΣΕ

Μετά από εννέα παρακμιακά και παρανοϊκά χρόνια, το Ληξούρι αποκτά και πάλι την αυτοδιοίκησή του. Μετά από είκοσι τέσσερα χρόνια γλωσσικής διαστροφής της πραγματικότητας, εκείνο το κουτοπόνηρο"Παλική" (ή "Παλλλλική" ή "Παλίκη") παύει να υβρίζει την ιστορική μας περιοχή.  

Ο Δήμος Ληξουρίου δεν είναι πλέον πόθος αλλά πράγμα. Είναι ένα κοινωνικό απόκτημα, που δεν χαρίστηκε στον Ληξουριώτη, αλλά κερδήθηκε από τον Ληξουριώτη, μετά από έναν σκληρό αγώνα για να κρατήσει το μυαλό του και την καρδιά του ανεπηρέαστα από την καλλικρατική προπαγάνδα, να κρατήσει το αίτημα, το όνειρο ζωντανό. 

Εύχομαι ο ιστορικός του μέλλοντος να κατανοήσει την αξία και να αναδείξει τη σημασία του ότι μια ολιγάριθμη κοινωνία ανάγκασε τον σύγχρονο, τεχνοκράτη και στυγνό, νομοθέτη να γράψει στην αιτιολογική έκθεση της τροπολογίας: " .... δεν πρέπει να παραγνωρίζει κανείς .... και το έντονο αίσθημα "ανήκειν" των κατοίκων, ιδίως στις περιοχές Ληξουρίου και Αργοστολίου...."

Εκείνοι που πρώτοι ένιωσαν αυτό το "ανήκειν" και εκτέθηκαν στον αγώνα, όταν αυτός έμοιαζε μάταιος, δικαιούνται να πανηγυρίζουν. Όσοι τους υποστηρίξαμε, χαιρόμαστε μαζί τους. Ακόμα και  όσοι αντιτάχθηκαν μέχρι και την τελευταία στιγμή στο αίτημα, έχουν και αυτοί μερίδιο στην χαρά των συμπολιτών τους.

Ουδείς όμως δικαιούται να εφησυχάζει. Κανείς δεν δικαιούται να θεωρήσει ότι ο πολιτικός αγώνας τελείωσε.

Ο Δήμος Ληξουρίου οφείλει να είναι ένας "πολεμικός" Δήμος. Μια πολιτική οντότητα που θα μπει μπροστά στην διεκδίκηση της πραγματικής τοπικής αυτοδιοίκησης για κάθε πόλη και χωριό της Ελλάδας. Μια βάση πεισματικής και δυναμικής προβολής αιτημάτων, που το διακυβερνόν σύστημα τα χαρακτηρίζει "ουτοπικά", όπως η αναδημιουργία των Κοινοτήτων, η κατάργηση του Β' βαθμού Τοπικής Αυτοδιοίκησης, η οικονομική ενίσχυση των ΟΤΑ από το κράτος και όχι η άφεση τους στην "εξ ιδίων πόρων επιβίωση".   

Ο Δήμος Ληξουρίου ούτως ή άλλως θα κληθεί να  επιβιώσει και να προοδεύσει σε ένα εντελώς "αφιλόξενο" περιβάλλον. Θα είναι μια νησίδα κοινωνικής λογικής σε μια θάλασσα νεοφιλελεύθερης παράνοιας. Μια αντικαλλικρατική όαση στην καλλικρατική ερήμωση της Χώρας. Μια Πατρίδα σε έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο "άπατρις". Συνεπώς πρέπει να  συνειδητοποιήσουμε και να αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι ο νέος μας Δήμος θα πολεμηθεί από το σύστημα με κάθε μέσο. Στον πόλεμο αυτόν οφείλουμε λοιπόν, ως κοινωνία,  να αντιτάξουμε την δική μας σθεναρή πολεμική. 

Με αυτήν την προοπτική, καθίσταται κάτι παραπάνω από προφανές ότι η Ληξουριώτικη κοινωνία οφείλει να αποβάλλει τις "απολιτίκ" συνήθειες που απέκτησε με τον αλήστου μνήμης ενιαίο Δήμο και να επιστρέψει στην ενασχόληση με την πραγματική πολιτική. Μια πολιτική "βαθιά" και γνήσια που θα ασκείται για το Ληξούρι, αλλά και, κυρίως, από το Ληξούρι.

Καλούνται πλέον, συνδυασμοί και άτομα που θα είναι υποψήφιοι για τις προσεχείς εκλογές να αφήσουν στην άκρη κομματικές και προσωπικές διαφορές, μικροφιλοδοξίες και μωροφιλοδοξίες. Καλούνται ακόμα και όσο αυτό είναι δυνατόν, να υπερβούν και αυτήν την ιδεολογία τους. Οι δεξιοί, κεντροδεξιοί, κεντροκεντρώοι, κεντροαριστεροί κλπ, ας καταλάβουν, επιτέλους, ότι ο "αντικρατισμός" και η ανάθεση των πάντων στην ιδιωτική πρωτοβουλία, δεν έχουν καμία θέση στην προσπάθεια για ανασύσταση και πρόοδο των τοπικών κοινωνιών. Οι Αριστεροί, ας κατανοήσουν, επιτέλους, ότι ο γνησιότερος και αποτελεσματικότερος ταξικός αγώνας δίνεται από κοινωνίες που παλεύουν να εξουσιάσουν την γη τους, την πατρίδα τους. 

Είτε γίνει το ... θαύμα και κατέλθουν όλοι σε ένα κοινό ψηφοδέλτιο -όπως πολύ σωστά προτείνουν οι φίλοι μου οι ΦΙ.Κ.Ο.- είτε κατέλθουν χωριστά -"μακρυά κι αγαπημένοι" που λέει ο λόγος- καλούνται όλοι οι υποψήφιοι, πριν και κυρίως μετά τις εκλογές, να δώσουν πολιτικό αγώνα υποδειγματικό, με πραγματική συναίνεση , αλλά χωρίς την ανάλατη εκείνη "σύνεση", την υπακοή και υποταγή δηλαδή στους συστημικούς κανόνες,  συναίνεση που θα επιτυγχάνεται σε ό,τι πιο τολμηρό ότι πιο μαχητικό απαιτούν οι περιστάσεις.

Οι υπόλοιποι, οι απλοί δημότες Ληξουρίου, καλούμαστε να "σηκώσουμε το γάντι", να δεχθούμε την πρόκληση, να στρέψουμε τα μάτια όλων των Ελλήνων, για άλλη μια φορά, εδώ στο Ληξούρι και στην προσπάθειά του να αντιταχθεί στην αντικοινωνική πολιτική των "μεγάλων" όπου γης. Καλούμαστε να παραμερίσουμε τα ατομικά μας μικροσυμφέροντα και από την έπαλξη που θα διαλέξει ο καθένας να παλέψουμε πρώτα για μια καλύτερη κοινωνία και μετά για μια καλύτερη πόλη, για ένα καλύτερο χωριό, για μια καλύτερη γειτονιά.

Η Μάχη μόλις άρχισε! Όσο πιο δύσκολη τόσο πιο ωραία θα είναι και τόσο πιο τυχεροί εμείς που θα την ζήσουμε.

Θα νικήσουμε και σε αυτόν τον αγώνα, αν έχουμε στο μυαλό και στην καρδιά μας: 

- για τον Δήμο μας μία λέξη: αγώνας

- για την κοινωνία μας δύο λέξεις: ενότητα και αγάπη

- για τον Πολιτισμό μας, την ζωή μας όλη δηλαδή, τρεις λέξεις: Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου. 

    

Διάσπαση όχι Διαρροή

Η επιβαλλόμενη -για πολλούς λόγους και κυρίως από την δημοκρατική λογική- επανίδρυση του Δήμου Ληξουρίου "τράβηξε" πάρα πολύ. Για χρόνια φήμες διαδίδονται και λησμονούνται, δηλώσεις διατυπώνονται και αποσύρονται, υποσχέσεις δίδονται και αθετούνται. Και από κοντά η κινδυνολογία των "καλλικρατικών", να προσπαθεί να φοβίσει τους Ληξουριώτες, με τα μύρια όσα δεινά που δήθεν θα υποστούν αν πάρουν τις τύχες του τόπου τους στα χέρια τους. 
Τους τελευταίους μήνες και ενώ η φημολογία και οι προβλέψεις για την διάσπαση του καλλικρατικού Δήμου εντείνονταν ένα νέο στοιχείο μπήκε στην πολιτική ζωή του τόπου: 
Κάποιο βουτσί στο Υπουργείο Εσωτερικών, φαίνεται πως ράισε και άρχισε να ρέει. Και από αυτήν την διαρροή, μάθαμε πως ετοιμάζεται να κατατεθεί στην Βουλή τροπολογία -άγνωστο πότε- για την διάσπαση τριών - τεσσάρων Δήμων, εις εκ των οποίων και της Κεφαλονιάς. 
Αντί, δηλαδή, για το πολυπόθητο ΜΠΑΜ της διάσπασης, οι Ληξουριώτες ακούσαμε το αβέβαιο και διουρητικό ΠΛΙΤΣ - ΠΛΙΤΣ  της διαρροής.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, όλοι ξέρουμε "από πού ρέει το βουτσί". Γνωρίζουμε όλοι ότι το περιεχόμενο μιας μέλλουσας να κατατεθεί τροπολογίας δεν "διαρρέει" εκτός αν το θέλει το ίδιο το Υπουργείο από το οποίο προέρχεται. Και μια Κυβέρνηση αφήνει να κοινολογηθούν οι μελλοντικές της ενέργειες για έναν και μόνον λόγο: Για να δει τις αντιδράσεις του κόσμου και αναλόγως να πράξει - να προχωρήσει ή να σταματήσει ό,τι σχεδιάζει.
Αν όμως, για τους λοιπούς "υπό διάσπαση" Δήμους ή για τις άλλες περιοχές της Κεφαλονιάς, η διαφυγή από το καλλικρατικό κλουβί είναι κάτι που ίσως χωρεί συζητήσεις και κυβερνητικούς καιροσκοπισμούς και διαρροές, για το Ληξούρι η επαναπόκτηση  της αυτοδιοίκησής του είναι θέμα επιβίωσης μιας ολόκληρης κοινωνίας. Είναι ένα ζήτημα που ξεκαθαρίστηκε σε αυτά τα εννέα απαίσια καλλικρατικά χρόνια και δεν υπάρχει καμία καλόπιστη αμφιβολία. Είναι ένα αίτημα που πλέον έχει καταστεί πάνδημο και ενώνει όλους τους Ληξουριώτες.  
Αν, λοιπόν, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θέλει να αυτοκτονήσει παραχωρώντας την θέση της στον Κούλη, όπως της επιτάσσουν οι εντολείς της Ευρωπαίοι, ας το κάνει, εδώ, στο Ληξούρι, με άλλο τρόπο.  
Αν αφήσει χωρίς Δήμο το Ληξούρι, η κυβέρνηση ΣΥΡΖΑ δολοφονεί, καταδικάζει σε ερήμωση μια ολόκληρη πόλη - μια ολόκληρη περιοχή, που για την ύπαρξη και πρόοδό της απαιτείται τόλμη και όχι αναστολές,  ΔΙΑΣΠΑΣΗ όχι ΔΙΑΡΡΟΕΣ.
  Ας αναλάβει τις ευθύνες της.....

Ο Καλλικράτης, η Κασσάνδρα και ο Δούρειος Ίππός

Η Κασσάνδρα ήταν μια Τρωάς, κόρη του βασιλιά της Τροίας Πρίαμου. Ο μύθος λέει ότι ο  Πρίαμος βλαστήμησε πολλές φορές την ώρα και την στιγμή που την "έσπειρε", διότι η Κασσάνδρα ήταν από εκείνες τις "εκ γενετής γεροντοκόρες", που όλη μέρα γκρινιάζουν και κατακρίνουν τα πάντα.

 Κι όμως, αυτή η αδικημένη από την μυθολογία γεροντοκόρη Κασσάνδρα ήταν  που φώναξε στους Τρώες να μην βάλλουν μέσα στα τείχη της πόλης τους τον Δούρειο Ίππο! 

Τους φώναζε,  η δύστυχη, ότι αποκλείεται να τελείωσε ο πόλεμος και οι Αχαιοί να  αποχωρούν ειρηνικά, αφήνοντάς μάλιστα πίσω τους και ένα ξύλινο αλογάκι, δώρο για να παίζει ο Αστυάναξ ή για να το καβαλικεύει η Ωραία Ελένη και να ξεθυμαίνει.  

Οι Τρώες δεν την άκουσαν, γιατί τότε, όπως και τώρα, μια ανέραστη μάντις ήταν πολύ ντεμοντέ για να εισακουστεί. Δεν την άκουσαν και τα αποτελέσματα είναι γνωστά: την Τροία την βρήκε ο Σλήμαν δυόμιση χιλιάδες χρόνια μετά, θαμμένη και από τους Τρώες δεν είχαν μείνει ούτε τα κούκαλά τους.

Σήμερα, μέσα στο κομφούζιο που επικρατεί, έχουν αλλάξει και οι Κασσάνδρες. 

Από διορατικές μάντεις, που διαβλέπουν τον κίνδυνο εκεί που οι άλλοι βλέπουν το τέλος των δεινών τους, κατάντησαν αφελείς "συφοριασμένοι" Τρώες, που στον Δούρειο Ίππο βλέπουν την σωτηρία τους και καλούν και τους άλλους να αποδεχθούν ως πανάκεια τα ολέθρια τεχνάσματα των Αχαιών.

Έτσι λοιπόν, κάποια από αυτές τις σύγχρονες συφοριασμένες Κασσάνδρες, έγραψε ένα άρθρο στο kefaloniapress με το οποίο τίθεται υπέρ του Καλλικράτη και καλεί τους Κεφαλονίτες και ειδικότερα τους Ληξουριώτες να σηκώσουν λευκή σημαία στον αγώνα κατά του εξαμβλώματος αυτού, που μετέτρεψε πόλεις σε χωριά και χωριά σε κουτσοχώρια! 

 Στην προσπάθειά της η Κασσάνδρα να πείσει τους Ληξουριώτες να βάλλουν εντός των τειχών τον Δούρειο Ίππο, χρησιμοποιεί όλα εκείνα τα χιλιοειπωμένα και παράλογα "επιχειρήματα", που "εντελώς συμπτωματικά" μας πονοκεφαλιάζουν στην έναρξη κάθε προεκλογικής περιόδου ήδη από την εποχή του "Καποδίστρια":

-Ο Δήμος Ληξουρίου (η Κασσάνδρα τον λέει φυσικά "Παλικης" γιατί το Ληξούρι θεωρείται βρομόλογο που στερεί ψήφους) δεν θα έχει λεφτά μια και η κακή μοίρα τα έφερε έτσι που δεν έχουμε ένα σπήλαιο να το δείχνουμε στους Τουρίστες και να αφοδευτούμε εις το τάλληρον (αγνοεί βεβαίως ότι στο Ληξούρι έχουμε το Μέγα Σπήλαιον της Ασημινούλας, με μεγάλη επισκεψιμότητα). 

-Ο Καλλικράτης δεν φταίει σε τίποτε!  Αυτό που μας κατέστρεψε ήταν ....ο αγώνας κατά του Καλλικράτη, που μας έκανε να ασχολούμαστε με τυπικότητες, όπως αν θα εκλέγουμε οι ίδιοι τους αντιπροσώπους μας στην τοπική αυτοδιοίκηση και μας εμπόδισε να ξεσηκωθούμε μία ωραία πρωία ομοθυμαδόν και να πιάσουμε με το φουντραδόρο (ναι, έτσι ακριβώς το γράφει η μαχητική Κάσση)  την Δημοτική Αρχή, να την ταράξουμε στο ξύλο μέχρι που να πει "ήμαρτον, μη βαράτε άλλο, δίνω στο Ληξούρι όλα τα έσοδα από τη Μελισσάνη, τη Δρογκαράτη και το παγκάρι της Παναγίας στη Σάμη".

- Ο Υπουργός Εσωτερικών την περασμένη εβδομάδα δεν ήθελε να σπάσει ο Δήμος Κεφαλονιάς, ετούτη την βδομάδα όμως θέλει, την Δευτέρα τράβηξε μία γραμμή στο χάρτη που ένωνε το Ληξούρι με το Αιτωλικό και το Αργοστόλι με την Αμφιλοχία αλλά την Τρίτη την έσβησε και αποφάσισε να κάνει στην Κεφαλονιά τρεις Δήμους, αλλά την Τετάρτη το απόγευμα αποφάσισε να κάνει δυόμισι.

Αυτά είναι μερικά από τα επιχειρήματα της Κασσάνδρας και να με συγχωρεί για την διασκευή, αλλά έτσι, τόσο αστεία τα αντιλαμβάνομαι παρά το "επιστημονικοφανές" ύφος του άρθρου της.

Κουβέντα δεν λέει η Κασσάνδρα για το γεγονός ότι ο Καλλικράτης ήταν ένα από τα εργαλεία που χρησιμοποίησε το σύστημα που μας κυβερνά για να μετατρέψει τους Δήμους σε μαγαζάκια που περιμένουν έσοδα από "ιδίους πόρους" και πρέπει να έχουν όσο το δυνατόν λιγότερα έξοδα. Και δεν λέει κουβέντα γιατί δεν θέλει η νεοφιλελεύθερη Κασσάνδρα να καταλάβει ο Κεφαλονίτης ότι πρέπει να ψηφίσει αυτούς τους συνδυασμούς στις εκλογές που έρχονται, που θα αγωνιστούν για να εξασφαλίσουν πόρους από το κράτος για την τοπική αυτοδιοίκηση, μαχόμενοι ενάντια στις πολιτικές που θέλουν το κράτος απλό "φύλακα νυκτός".

Κουβέντα δεν λέει η Κασσάνδρα για την επικείμενη παραχώρηση της εκμετάλλευσης σπηλαίων, λιμνών, και λοιπών χρυσοφόρων αξιοθέατων σε ιδιώτες. Μου θυμίζει εδώ κάποιους "συναδέλφους της",  την δεκαετία του 2000, που στήριζαν κάθε ελπίδα ανάκαμψης του Δήμου στην εκμετάλλευση των σκουπιδιών και τώρα, με τους ΦΟΔΣΑ και τα άλλα κωμικοτραγικά, έχουν βγάλει τη μούγκα.

Κουβέντα δεν λέει και για τον μεγάλο κίνδυνο πραγματικής αντιπάθειας και διαμάχης που θα ξεσπάσει μεταξύ των κατοίκων της Κεφαλονιάς, αφού μέσα στον μεγάλο ενιαίο Δήμο - Μπακάλικο, ο ένας θα προσπαθεί να "φάει" από τα έσοδα του άλλου (π.χ. οι Σαμικοί από το δικό μας σπήλαιο της Ασημινούλας).

Εκεί όμως που η Κασσάνδρα ξεπερνά κάθε όριο υποκρισίας, είναι όταν κρύβεται πίσω από το δάκτυλό της, για τα λεφτά που ΔΕΝ ήλθαν στο Ληξούρι, στα οκτώ χρόνια ύπαρξης του αγαπημένου της Καλλικράτη. Γι αυτό, λέει η Κάσση, φταίει που δεν ψηφίσαμε τους σωστούς ανθρώπους!

Άλλο και τούτο! Φτάσαμε πλέον δηλαδή στην κλασσική αμερικανιά, που θέλει το μόνο που απασχολεί τον εκλογέα να είναι αν ο υποψήφιος είναι "καλός άνθρωπος";

Πώς, Κασσάνδρα μου, να ψηφίσει σωστά ο δύσμοιρος Ληξουριώτης, όταν ξέρει ότι Δήμαρχός του θα είναι αυτός που θέλει η υπόλοιπη Κεφαλονιά; Πώς θα ταυτιστεί με τους υπόλοιπους Κεφαλονίτες, αφού γεωγραφικά είναι απομονωμένος και όποιο έργο γίνει (λέμε τώρα!) από τον Μεγάλο Ενιαίο Δήμο στο Ληξούρι ωφελεί την περιοχή του και μόνο;   

Και στο κάτω - κάτω, για στάσου μωρή Κασσάνδρα, αν εσύ ήσουν Δήμαρχος του Μεγάλου Δήμου σου και έπρεπε να φτιάξεις το λιμάνι του Ληξουριού ή του Αργοστολιού ποιο θα προτιμούσες; Το λιμάνι του Ληξουριού που θα σου έφερνε μόνο τους ψήφους της Πάλης ή το λιμάνι του Αργοστολιού που θα σου έφερνε τους ψήφους της Κραναίας της Λειβαθούς, της Πυλάρου και άλλους ων ουκ έστι αριθμός;

Άρα, για να το πω απλά, με Καλλικράτη στο Ληξούρι λεφτά γιοκ. Έτσι δεν είναι Κασσάνδρα μου;

Για να τελειώνουμε όμως, αφήνοντας την Κασσάνδρα στις σκέψεις της, έχω να (ξανα)πω τα εξής:

Ο Καποδίστριας, ο Καλλικράτης, ο Κλεισθένης και ότι άλλο κατεβάσει η γκλάβα των σύγχρονων νομοθετών, δεν είναι παρά εργαλεία για να διαλυθεί κάθε τοπική κοινωνία και να καταργηθεί η ίδια η Δημοκρατία. Εκπορεύονται και θεσπίζονται από το κυβερνόν σύστημα που δεν θέλει ο άνθρωπος να έχει πατρίδα, οικογένεια, φύλο, φίλους, κοινωνία για να ζει. Θέλουν τον άνθρωπο ένα απομονωμένο"φυτό" που να παράγει χρήμα για τους λίγους.

Στον αντίποδα, όσο και να μην το θέλουν ορισμένοι, το Ληξούρι είναι μια πόλη, μια περιοχή, που από τα πρώτα χρόνια της ύπαρξης του αναπτύσσει την ιδιοπροσωπία του μαχόμενο για αυτήν. Μπορεί να το έχουμε καταντήσει "φολκλόρ", αλλά οι πρόγονοί μας έφτασαν στην ακρότητα του πολέμου για την  αυτοδιοίκησή τους.

Το Ληξούρι είναι προορισμένο να παλεύει για την αυτοδιοίκησή του, για την διατήρηση και την ανάπτυξη της δικής του, μοναδικής προσωπικότητας. Χρειζόμαστε αυτόν τον αγώνα, ακόμα και αν είναι μάταιος. Χωρίς αυτόν, το Ληξούρι θα καταρρεύσει, κοινωνικά, πολιτισμικά και οικονομικά.

Προτρέπω τους συμπολίτες μου αντί για την Κασσάνδρα να ακούσουν ένα άλλον Τρώα. Εκείνον τον Μεγάλο Ηττημένο του μύθου, που παρόλο που βρέθηκε να τον σέρνει μια υστερικιά αδέρφω, έμεινε στην Ιστορία ως μια από τις γοητευτικότερες μορφές. Ας ακούσουμε τον Έκτορα: "Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί Ληξουρίου!".         

Ο Πλατύς Γιαλός, το Υποθηκοφυλακείο Ληξουρίου και ο Δήμος Ιθάκης....

     Την ώρα που η  Ισχυρή   Κεφαλλλλονιά και οι παραφυάδες αυτής ανακαλύπτουν τον μαχητικό κομμουνιστή που κρυβόταν μέσα τους και σηκώνουν επανάσταση για την «ιδιωτικοποίηση» του Πλατύ Γιαλού˙ την ώρα που η Δημοτική Αρχή και οι συνοδοιπόροι της βγαίνουν στο παραλιακό αντάρτικο υπέρ των μπάνιων του λαού και κατά των κακών επιχειρηματιών που προσπαθούν να τους τα στερήσουν (όνειρο ζω!)˙ αυτήν την ίδια ώρα, δύο περιοχές των νησιών μας χάνουν τα Υποθηκοφυλακεία τους.

Η Ελληνική Πολιτεία, πιστή στις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης α.ε. για διάλυση κάθε (τοπικής) κοινωνίας, οσονούπω εκδίδει φιρμάνι περί συγχωνεύσεως Υποθηκοφυλακείων της Χώρας και φυσικά η μπάλα παίρνει και τα Υποθηκοφυλακεία Ληξουρίου και Ιθάκης.

Ναι, ακριβώς όπως το φαντάζεστε είναι: Σε λίγο καιρό, για να μεταγράψετε έναν τίτλο ή για να κάνει ο δικηγόρος σας μια έρευνα θα χρειάζεται το γνωστό ταξίδι στην αργοστολιώτικη μητρόπολη, όπου θα μπορείτε να απολαύσετε και την βόλτα σας με το γνωστό τραινάκι ή την κ. Στικούδη να βολτάρει στο Λιθόστρωτο με δεκαπεντάποντες πλατφόρμες πριν από κάποια συναυλία της.

Στο Ληξούρι έλλειψη ενημέρωσης, αμηχανία και τελικώς απόλυτη σιωπή. Στην Ιθάκη, εδώ και μία εβδομάδα ο Δήμαρχος και το Δημοτικό Συμβούλιο «χαλάνε τον κόσμο», με επιστολές, ανακοινώσεις, κινητοποιήσεις για να μην χάσει ο τόπος τους άλλη μια Υπηρεσία. Στο Αργοστόλι –είπαμε- αίφνης όλοι έγιναν φυσιολάτρες κολυμβητές.

Kαταλαβαίνουμε, φυσικά, πού οφείλονται οι ανωτέρω τόσο διαφορετικές αντιδράσεις τριών τόσο «κοντινών» περιοχών: Ούτε οι Ληξουριώτες αποχαυνώθηκαν εντελώς, ούτε οι Θιακοί είναι πιο μαχητικοί και φιλοπάτριδες από τους υπόλοιπους κατοίκους των νησιών μας, ούτε οι Αργοστολιώτες έγιναν φιλοτομαριστές, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να λιάζουν το κορμί τους σε «παρθένες» ακτές. Αδιαφορώντας αν ο κόσμος γύρω τους καίγεται.

Η διαφορά έγκειται στην ύπαρξη Δήμου στην Ιθάκη. Η διαφορά έγκειται στο ότι ο Θιακός εκλέγει Δήμαρχο και Δημοτικό συμβούλιο για να διοικεί την δική του περιοχή και να φροντίζει τα δικά του συμφέροντα.

Αν υπήρχε Δήμος στο Ληξούρι, αν δεν υπήρχαν απλώς και μόνο «τοποτηρητές», διορισμένοι από τον «μέγα αρμοστή» Δήμαρχο του καλλικρατικού Δήμου, οι Ληξουριώτες θα είχαν τον τρόπο να παλέψουν για ακόμα μία προσβολή της αξιοπρέπειας της κοινωνίας τους.

Αν δεν υπήρχε ο Δήμος Κεφαλονιάς, δεν θα υπήρχε λόγος να βγαίνει Δήμαρχος ο πιο «ισχυρός» οικονομικά ή κομματικά, με την ελπίδα ότι θα εξυπηρετήσει τα ατομικά συμφέροντα του καθένα μας, αφού τα συμφέροντα των περιοχών μας κάποτε είναι αντικρουόμενα.

Γράφω για άλλη μια φορά αυτό που πρέπει να γίνει συνείδηση σε όλους μας: Ο Καλλικράτης ήλθε για να συντρίψει κάθε τοπική κοινωνία, ερημώνοντας τις πόλεις και τα χωριά της «περιφέρειας» και, καμιά φορά, γελοιοποιώντας τις πρωτεύουσες των καλλικρατικών Δήμων.        

ΛΥΣΣΑ ΚΑΚΙΑ!!!!

Ελυσσάξανε πάλι και μόνο στο άκουσμα των λέξεων «Δήμος Ληξουρίου» ή «Παλικής» ή «Παλλλλίκης», αν προτιμάτε! Και μόνο που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ψιθύρισε κάτι αοριστολογίες  για «βελτιώσεις στον Καλλικράτη» και για πιθανότητα «διάσπασης του Καλλικρατικού Δήμου Κεφαλλλλονιάς», έφτανε για να κινητοποιηθεί όλο το σύστημα «ενημέρωσης» των καλλικρατικότερων του Καλλικράτη συμπατριωτών μας. Και να αμέσως οι διαδόσεις ότι τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει στο χωροταξικό του ενιαίου Δήμου μας, και να  αμέσως η προσπάθεια γραφικοποίησης όσων θέλουν τον Δήμο Ληξουρίου, και να η άσκηση ισχυρής πειθούς σε όσους δειλά προσυπέγραψαν αντικαλλικρατικές ανακοινώσεις, για να προσέχουν άλλη φορά που την βάζουν την υπογραφή τους, και να οι αντιδράσεις ζηλοτύπου αρραβωνιάρας, μόλις οι κκ. Παρίσης και Ρουχωτάς πλησίασαν λίγο παραπάνω απ’ ότι έπρεπε τον κ. Μπαλάφα.  

Φυσιολογική η αντίδρασή τους: Οι άνθρωποι αυτοί είναι φανατικοί οπαδοί του συστήματος της «Ευρωπαϊκής Ένωσης α.ε.», που θέλει την εξαφάνιση κάθε μικρής ή μεγάλης κοινωνίας, ξεκινώντας από την κατάργηση της πολιτικής αντιπροσώπευσης όσων την αποτελούν. Είναι απόλυτα συνδεδεμένοι με τη νοοτροπία του να μετατραπούν Δήμοι, Νομοί, Κράτη σε μια άμορφη γλίτσα, που θα άγεται και θα φέρεται από τα ιδιωτικά συμφέροντα.

Εμείς όμως; Εμείς, οι υπόλοιποι, η συντριπτική πλειοψηφία των Κεφαλλήνων και δη των Ληξουριωτών. Εμείς, όσοι καταλάβαμε από την αρχή ή εκ των υστέρων την αδήριτη ανάγκη επιστροφής του Δήμου Ληξουρίου ή της Σάμης ή άλλων περιοχών. Εμείς, πώς θα αντιδράσουμε στη νέα, αδύναμη έστω προοπτική ανάκτησης της αυτοδιοίκησής μας;

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθήσει την τακτική της Ν.Δ., να μας υπόσχεται δηλαδή Δήμο μέχρι τελευταία στιγμή και στο τέλος, πράγμα όχι σπάνιο, αναιρέσει την υπόσχεσή του, θα υποστηρίξουν όσοι σήμερα δηλώνουν αντικαλλικρατικοί συνδυασμούς καλλικρατικότατους, όπως το 2014;;

Αν η κυβέρνηση πραγματοποιήσει την υπόσχεσή της προς το Ληξούρι, πράγμα καθόλου σύνηθες, θα θεωρήσουμε μήπως τον δικό μας Δήμο πανάκεια για όλα μας τα προβλήματα;;

Για να μην δώσει το μέλλον καταφατική απάντηση και στα δύο ανωτέρω ερωτήματα, ας διευκρινίσουμε ορισμένα πράγματα:

Η πίστη στον Δήμο Ληξουρίου, δεν είναι μια απλή τοπικιστική ή ρομαντική άποψη, πολλώ δε μάλλον δεν είναι μέσο προς επίλυση πρακτικών – ατομικών προβλημάτων. Είναι πολιτική και κοινωνική στάση ζωής! Είναι η συναίσθηση ότι η πραγματική αυτοδιοίκηση  αποτελεί όχι απλώς ζήτημα επιβίωσης, αλλά κυρίως ζήτημα αξιοπρέπειας και Τιμής για τον τόπο μας.

Συνεπώς, η διεκδίκηση του Δήμου Ληξουρίου δεν χρειάζεται ανθρώπους επαμφοτερίζοντες, ούτε ανθρώπους που ενδιαφέρονται μόνο για το πόσα κυβικά τσιμέντο θα πέσουν έξω από την πόρτα τους. Η διεκδίκηση του Δήμου θέλει ανθρώπους με καρδιά και μυαλό σιδερένια. Θέλει Αρετή και Τόλμη, όπως πολύ εύστοχα έγραψε ο ζεν πρεμιέ των ΦΙ.Κ.Ο. ( jeune premier de sycamore).

Πάνω απ’ όλα απαιτεί την απόλυτη συνείδηση ότι αν και όταν δημιουργηθεί ο Δήμος μας, δεν θα επαναπαυθούμε! Ο νέος μας Δήμος δεν θα είναι η λύση όλων των προβλημάτων μας. Θα είναι το ξεκίνημα μιας νέας, μεγάλης και απόλυτα συγκροτημένης πάλης για την αναγέννηση της Ληξουριώτικης κοινωνίας, μέσα σε ένα καλλικρατικό και ευρωενωσίτικο μη κράτος. Τότε είναι που πρέπει να «λυσσάξουμε» εμείς. Τότε θα αρχίσει ο μεγάλος αγώνας. Τότε θα φανεί ποιος αγαπά πραγμαικά αυτόν εδώ τον τόπο, το Ληξούρι, την Κεφαλονιά, την Ελλάδα. Ποιος ενδιαφέρεται να ζήσει σε κοινωνία ανθρώπινη και δεν τον απασχολεί μόνο το σαρκίον του.       

Ποιος είναι ο "ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΚΑΡΓΑΤΟΣ"

Πριν περίπου δεκαπέντε μέρες, κάποιος με το ψευδώνυμο «Γεράσιμος Καργάτος», προκειμένου να απαντήσει σε κείμενό μου για τον Δήμο Ληξουρίου, «τσουβάλιασε» σε ένα ασυνάρτητο άρθρο όσα προβλήματα έχει και δεν έχει η Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου  και τα φόρτωσε στην καμπούρα μου. Του απάντησε ο Ανδρέας Γρηγορόπουλος.

Κακώς, κατά την γνώμη μου, έπραξε ο Ανδρέας, αφού η άμεση και σοβαρή απάντηση δίνει αξία που δεν πρέπει σε τέτοια χυδαιογραφήματα προσωπικής πρόκλησης.

Έκτοτε, πολλοί με ρωτούν ποιος ή ποια είναι ο «Γεράσιμος Καργάτος». Λοιπόν, φίλοι μου, δεν γνωρίζω ποιος κύριος ή κυρία κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο και ειλικρινά δεν μπορώ να υποπτευθώ κάποιον. Βλέπετε, το κείμενο αυτό καταδεικνύει συγγραφέα με τέτοιες ιδιότητες (χυδαιότητα, δειλία, λαϊκισμό, αντικοινωνικότητα, πλήθος συμπλεγμάτων κλπ), που κανένας ή καμία από τους «γνωστούς – άγνωστους» εχθρούς δικούς μου ή της Φιλαρμονικής ή του Ληξουριού, φαίνεται να συνδυάζει.

Εκείνο όμως, που ελάχιστοι αντελήφθησαν είναι η προκλητικότητα του ψευδώνυμου, που ο «Γεράσιμος Καργάτος» χρησιμοποίησε. Όπως είναι φυσικό, επειδή έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, ελάχιστοι θυμήθηκαν ότι το «Καργάτος», ήταν το ψευδώνυμο που η τοπική εφημερίδα «Ημερήσιος» απέδωσε στον Πατέρα μου, τον Βασίλη Λουκέρη, όταν τίμησε τις σελίδες της με σειρά ευθυμογραφημάτων, που κατά κοινή ομολογία κανέναν δεν έθιγαν και, όπως είχε γράψει και η ίδια η εφημερίδα, αποτελούσαν «πηγή χαράς».

Αυτό το ψευδώνυμο επέλεξε ο/η συγγραφεύς του χυδαίου και προκλητικού άρθρου. Άρα, όσοι ψάχνουν ακόμα να βρουν ποιος ή ποια είναι ας του/της προσθέσουν μία ακόμα ιδιότητα: Την ΑΝΟΗΣΙΑ.

Γιατί μόνο ένας/μία ανόητος θα μπορούσε να νομίσει ότι θα με καταβάλλει χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο του Πατέρα μου. Γιατί ο Βασίλης ο Λουκέρης, υπέστη πολλές τέτοιες χυδαίες επιθέσεις από τυπάκια σαν τον «Γεράσιμο Καργάτο» και τις αντιμετώπισε με το κεφάλι ψηλά, με γενναιότητα και αντοχή στην αηδία που τέτοιοι τύποι προκαλούν. Και κοντά του κάτι έμαθα κι εγώ….  

                                                         Ιωσήφ Λουκέρης του Βασιλείου

Μόνο ο Δήμος Ληξουρίου θα διώξει τους Καλικάτζαρους

Εφέτος τα Φώτα, οι Καλικάτζαροι δεν έφυγαν από το Ληξούρι. Αντίθετα, «έκαναν πάρτι» ακριβώς την ημέρα και την ώρα που η παράδοση απαιτεί να φεύγουν πανικόβλητοι. 

Οι καλικάτζαροι πήραν την μορφή των μπάζων από το «μεγάλο έργο» του λιμανιού, που κανείς δεν σκέφτηκε ή δεν μπόρεσε να απομακρύνει από τον χώρο του Αγιασμού. Πήραν την μορφή των αυτοκινήτων, που κανένας δεν σταμάτησε την κυκλοφορία τους  την ώρα της τελετής. Πήραν όψη ανθρώπινη και ανεβοκατέβαιναν στο φέρι με ύφος χιλίων καλλικρατικών Καρδιναλίων, που ευδόκησαν να παραστούν στην «γιορτούλα» μιας πεθαμένης πόλης. 

Οι Καλικάτζαροι μπήκαν στις ψυχές μας. Μας ψυχοπλάκωσαν, μας απογοήτευσαν, μας φόβισαν. Αυτός άλλωστε είναι ο ρόλος τους.

Οι Καλικάτζαροι, όμως, μπήκαν και στο μυαλό μας!  Διάβασα τα σχόλια σε μια όπως πάντα εύστοχη και αιχμηρή ανάρτηση του Σπυρογιάννη στο facebook. Οι περισσότεροι σχολιάζοντες, μόνη λύση για μια κάποια ανάκαμψη της πόλης, βρίσκουν την κινητοποίηση των επιχειρηματιών, με διάφορες αυτόνομες «δράσεις», μακριά από κάθε πολιτική σκέψη και παρέμβαση, αφήνοντας μάλιστα στην τύχη του τον Εμπορικό - Επαγγελματικό σύλλογο, αφού κάθε ενασχόληση με σωματεία μάς προκαλεί αλλεργία.  

Νομίζω ότι, αν βγάλουμε από το μυαλό μας τους Καλικάτζαρους, θα δούμε ότι μία τέτοια νοοτροπία μάς κάθισε στο σβέρκο, πρόπερσι τον Μάιο, την «Ισχυρή Κεφαλλλλονιά». Σε απολιτίκ επιχειρηματίες έλπισαν τότε οι περισσότεροι, που με την επιχειρηματική τους σκέψη θα ανέπτυσσαν το Ληξούρι (συγνώμη, την «Παλλλλίκη»), χάριν των επιχειρηματικών συμφερόντων όλων μας. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. 

Νομίζω επίσης ότι, αν βγάλουμε από το μυαλό μας τους καλλικρατικούς Καλικάτζαρους (τους «Καλλικρά-τζαρους»), θα δούμε ότι καμία αντίδραση, από κανέναν φορέα ή άτομο ή «συντροφιά» ή «ασκέρι», δεν μπορεί  να επιτύχει όσο ελπίζει στις καλλικρατικές δομές ή αδιαφορεί για αυτές.

Όσο υπάρχει ο Καλλικράτης, όσο το Ληξούρι δεν ψηφίζει δικούς του τοπικούς άρχοντες και δικούς του αντιπολιτευόμενους, όσο αναφερόμαστε με «το μαλακό» ή με «το άγριο» στον «Μεγάλο Αρμοστή» Δήμαρχο όοοολης της Κεφαλλλλονιάς και στους διορισμένους τοποτηρητές του, καμία προσπάθεια για το καλό αυτής της πόλης δεν θα έχει το παραμικρό αντίκρισμα.

Αν λοιπόν θέλουμε να φωτιστεί το Ληξούρι και νοητά και πραγματικά, αν θέλουμε να μην ξανακάνουμε τέτοια σκοτεινά Φώτα, όπως εφέτος, πρέπει να έχουμε ως πρώτο αίτημά μας την επάνοδο στο Ληξούρι της αυτοδιοίκησής του, την επάνοδο του ΔΗΜΟΥ ΛΗΞΟΥΡΙΟΥ. Αυτό πρέπει να είναι το πρόταγμα του κάθε Ληξουριώτη είτε κοιτάζει το ατομικό του είτε το κοινωνικό συμφέρον.

Ας μην το ξεχνάμε και ας μην παρασυρόμαστε από τις δόλιες φωνές, που θέλουν την απομάκρυνσή μας από την πολιτική και την έγνοια μας μόνο για τα μικρά πρακτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει το «Ληξουράκι». Γιατί εγώ δεν ξέρω κανένα «Ληξουράκι». Μόνο ένα ΛΗΞΟΥΡΙ ξέρω, που, όσο δεν διεκδικεί την κοινωνική και διοικητική του αυθυπαρξία, οι Καλλικράτζαροι θα εξακολουθούν να πριονίζουν το δέντρο του, μέχρι τελικής πτώσεως.