Πριν 13 χρόνια, του Αγίου Χαραλάμπους....

 Θυμάμαι, όταν είχε βροχερό καιρό ημέρες λιτανείας, η νόνα μου η Ελευθερία έλεγε πάντα: "Μπα, θα το κρατήσει ο Άγιος!". Εννοούσε με αυτό, ότι ο τιμώμενος Άγιος θα "κρατήσει" το νερό της βροχής ώστε κατά την ώρα της λιτάνευσης του θρόνου του να έχει καλοκαιρία, φερόμενος "φιλόξενα" προς τους πιστούς του.

Μα την 10η Φεβρουαρίου του 2010 η νόνα μου η Λευτερία ήταν  ήδη 25 χρόνια πεθαμένη και μαζί της είχε φύγει και η γενιά που πίστευε σε κάτι τέτοιες "δεισιδαιμονίες" και η παιδική μου ηλικία.

Ήμουν πλέον 41 ετών και αντιπρόεδρος Δ.Σ. στην Φιλαρμονική που αγάπησα. Έπρεπε λοιπόν να φέρομαι ορθολογικά, τεχνοκρατικά θα έλεγα!

Εκείνη την ημέρα λοιπόν, του Αγίου Χαραλάμπους 2010, είχε πολύ άσχημο καιρό! Έβρεχε, φυσούσε ασταμάτητα, "έβγαζε την θάλασσα έξω" κι εγώ βρέθηκα κατά τις 12 το μεσημέρι σε γνωστή καφετέρια του Ληξουριού, τίγκα στον κόσμο  - όλοι μέσα στην γκρίνια και τη νευρωτική ληξουριώτικη φάουσα, που ο επίσης νευρωτικός ληξουριώτικος καιρός χάλασε τη γιορτινή ατμόσφαιρα. 

Εκεί συνάντησα ένα άλλο μέλος του Δ.Σ. και, βλέποντας την σφοδρή και επίμονη κακοκαιρία, αποφασίσαμε ότι δεν γινόταν να βγει η Φιλαρμονική. Εν τω άμα τηλεφωνήσαμε στον Πρόεδρο, ο οποίος δέχτηκε απρόθυμα (ως παλιότερος κάτι ήξερε παραπάνω), να τηλεφωνήσουμε στους μαθητές (μουσικούς αν προτιμάτε) της μπάντας και να τους γνωστοποιήσουμε ότι η εμφάνιση της Φιλαρμονικής στη λιτανεία ματαιώνεται, λόγω καιρικών συνθηκών Αυτό ακριβώς και πράξαμε και φύγαμε για τα σπίτια μας περιχαρείς που γλυτώσαμε τους μουσικούς απ' την ταλαιπωρία της άσκοπης συγκέντρωσης.

Δεν ξέρω! ίσως να ήταν η λαϊκή σοφία αυτό που αγνοήσαμε, που γνωρίζει ότι τις απογευματινές ώρες ο καιρός φτιάχνει· γεγονός όμως είναι ότι αυτός ο παλιόκαιρος μισή ώρα πριν από την λιτανεία του πολιούχου μας "κρατήθηκε". Είδα, μην πιστεύοντας στην κακή μου μοίρα, πλησιάζοντας η ώρα της τελετής, τον ήλιο να βγαίνει με την χειμερινή έντονη λάμψη του και τον αέρα να πέφτει ..... και η Φιλαρμονική δεν ήταν στην "θέση της"!

Όσο πιο "Ληξουριώτης" είστε τόσο πιο εύκολα μπορείτε να καταλάβετε τι επακολούθησε! Η λιτάνευση του θρόνου έγινε "μίζερα" γύρω από το Ναό, αφού χωρίς Φιλαρμονική λιτανεία δε νοείται, ο κόσμος που ήταν συγκεντρωμένος και περίμενε να δει την Φιλαρμονική να έρχεται και Φιλαρμονική .... δεν είδε, θύμωσε (θύμωσε πολύ!), ακολούθησαν δημοσιεύματα με όχι κολακευτικά σχόλια για το Διοικητικό Συμβούλιο και το χειρότερο, αυτός που πλήρωσε τη νύφη, ακούγοντας την περισσότερη γκρίνια, ήταν, ο επιφυλακτικός για την ματαίωση, τότε Πρόεδρος Φιλαρμονικής,  κ. Σπύρος Αλεξανδρόπουλος!

Τότε, δεν αντιμετώπισα "ρομαντικά" την όλη κατάσταση. Ενέμεινα στην ορθολογική άποψή μου, ότι καλώς δεν συγκεντρώθηκε η μπάντα, γιατί ο καιρός έδειχνε ότι λιτανεία δεν πρόκειται να γίνει, άσχετο ότι μετά άρχισε τα "τερτίπια του".

Σήμερα, 13 χρόνια μετά και έχοντας βιώσει προσωπικές και κοινωνικές ματαιώσεις, ων ουκ έστι αριθμός,  θέλω να πιστεύω ότι εκείνη την ημέρα του Αγίου Χαραλάμπους, στα πρόθυρα της δεκαετίας της πανελλήνιας "κρίσης" και του ληξουριώτικου σεισμού, στα πρόθυρα της δεκαετίας της ματαιωμένης αντίστασης και των εδραιωμένων ερειπίων, ο Άγιος "το κράτησε"! 

Ο "έχων την πόλιν", η ίδια η πόλις, πεισματικά κράτησε τον καιρό (εκράτησε του Καιρού) δείχνοντας ότι απαιτεί την Μουσική, εκθέτοντας τον ορθολογισμό μου, ο οποίος έκτοτε όλο και φθίνει....

Εγράφη βράδυ 10ης Φεβρουαρίου 2023. Το πρωί είχε ήλιο αλλά πολύ αέρα, η λιτανεία είχε ελάχιστο κόσμο "κι εγώ σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς έκανα αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία"

Χρόνια Πολλά Ληξούρι, σε πείσμα των πάσης φύσεως ορθολογισμών. Κράτα!

Ο Κούλης έσωσε το Ληξούρι από τη γελοιοποίηση....

                                                                                                                                 #τψρμ

                                                                                                                                   αρκτικόλεξον διαδικτυακής λαϊκής σοφίας

Ο Κυριάκος Κωνσταντίνου Μητσοτάκης φέρθηκε πιο έντιμα από εμάς. Δεν ήλθε στο Ληξούρι, για να μοιράσει εξαγγελίες ως μια σύγχρονη έκδοση της Φρειδερίκης, όπως έκανε στο Αργοτέτοιο. Ούτε ήλθε για να του "τρίξουμε τα δόντια" και να φύγει, δήθεν, σαν βρεγμένη γάτα ώστε να εκτονωθεί η αγανάκτησή μας.

Πιστός στην πολιτική της οποίας αποτελεί σύμβολο, ο Πρωθυπουργός δεν θέλησε να επισκεφθεί μια πόλη που γι' αυτόν δεν υπάρχει, αφού δεν χάνει ευκαιρία να καταφερθεί εναντίον της "διάσπασης" (και) του Δήμου Κεφαλλλλονιάς, εναντίον δηλαδή της δημιουργίας (και) του Δήμου Ληξουρίου.

Ειλικρινής απόλυτα ο Πρωθυπάλληλος της Ε.Ε. α.ε.,  αγνόησε εμάς τους "αδικημένους από την φύση", αποκομμένους από τον μητροπολιτικό κεφαλληνιακό κορμό, ανύπαρκτους πολιτικά Ληξουριώτες.

Εμείς όμως τι κάναμε; Εμείς περιμέναμε ανυπόμονα να παίξουμε τον ρόλο μας. Να του σφίξουμε το χέρι, να διαμαρτυρηθούμε, να του θέσουμε το θέμα των δύο θανάτων στους δρόμους μας, λόγω έλλειψης προστατευτικών. 

Εμείς ακόμα περιμένουμε ότι ο Κούλης θα ακούσει το παράπονό μας, που δεν μας επισκέφθηκε και θα τάξει και σε εμάς κατιτίς.

Εμείς ακόμα περιμένουμε να δούμε Θεού πρόσωπο, μέσα από αυτήν την διεφθαρμένη και διεστραμμένη πολιτική που ακολουθούν πιστά ο Κούλης και οι υπόλοιποι κουτοπόνηροι υπαλληλίσκοι της Ευρωενωσίτικης δικτατορίας που καταλαμβάνουν τα έδρανα της Βουλής των Ελλήνων, συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης.

Εμείς με αλυσοδεμένους νόες αδυνατούμε και να σκεφτούμε ακόμα ότι ανθρώπινες ζωές χάνονται επειδή για να τοποθετηθούν δύο μπάρες στους δρόμους του Ληξουριού, αρμόδιος είναι ο απομακρυσμένος, γραφειοκρατικός και παράλογος Β' Βαθμός Τοπικής μη Αυτοδιοίκησης, ότι θρηνούμε και θα θρηνούμε άκαιρους και άδικους θανάτους επειδή για την δική μας Υγεία για τα δικά μας Νοσοκομεία, περιμένουμε χρηματοδότηση από κάποιους CEO εις τας Βρυξέλας.

Εμείς ετοιμαζόμαστε στις επόμενες εκλογές να ψηφίσουμε και πάλι Κούλη, ΣΥΡΙΖΑ ή ΠΑΣΟΚ (σε ένα ομολογουμένως ανατριχιαστικό βρυκολάκιασμα) ή να απέχουμε σε μια ένδειξη φίλαυτης αμεσοδημοκρατικής παλικαριάς.

Ναι! Όντως ο Κούλης φερόμενος για μία φορά στην ζωή του με ευθύτητα έσωσε διά της απουσίας του το Ληξούρι από την γελοιοποίηση. Θα υπάρξουν όμως και άλλες ευκαιρίες....

Διάσπαση όχι Διαρροή

Η επιβαλλόμενη -για πολλούς λόγους και κυρίως από την δημοκρατική λογική- επανίδρυση του Δήμου Ληξουρίου "τράβηξε" πάρα πολύ. Για χρόνια φήμες διαδίδονται και λησμονούνται, δηλώσεις διατυπώνονται και αποσύρονται, υποσχέσεις δίδονται και αθετούνται. Και από κοντά η κινδυνολογία των "καλλικρατικών", να προσπαθεί να φοβίσει τους Ληξουριώτες, με τα μύρια όσα δεινά που δήθεν θα υποστούν αν πάρουν τις τύχες του τόπου τους στα χέρια τους. 
Τους τελευταίους μήνες και ενώ η φημολογία και οι προβλέψεις για την διάσπαση του καλλικρατικού Δήμου εντείνονταν ένα νέο στοιχείο μπήκε στην πολιτική ζωή του τόπου: 
Κάποιο βουτσί στο Υπουργείο Εσωτερικών, φαίνεται πως ράισε και άρχισε να ρέει. Και από αυτήν την διαρροή, μάθαμε πως ετοιμάζεται να κατατεθεί στην Βουλή τροπολογία -άγνωστο πότε- για την διάσπαση τριών - τεσσάρων Δήμων, εις εκ των οποίων και της Κεφαλονιάς. 
Αντί, δηλαδή, για το πολυπόθητο ΜΠΑΜ της διάσπασης, οι Ληξουριώτες ακούσαμε το αβέβαιο και διουρητικό ΠΛΙΤΣ - ΠΛΙΤΣ  της διαρροής.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, όλοι ξέρουμε "από πού ρέει το βουτσί". Γνωρίζουμε όλοι ότι το περιεχόμενο μιας μέλλουσας να κατατεθεί τροπολογίας δεν "διαρρέει" εκτός αν το θέλει το ίδιο το Υπουργείο από το οποίο προέρχεται. Και μια Κυβέρνηση αφήνει να κοινολογηθούν οι μελλοντικές της ενέργειες για έναν και μόνον λόγο: Για να δει τις αντιδράσεις του κόσμου και αναλόγως να πράξει - να προχωρήσει ή να σταματήσει ό,τι σχεδιάζει.
Αν όμως, για τους λοιπούς "υπό διάσπαση" Δήμους ή για τις άλλες περιοχές της Κεφαλονιάς, η διαφυγή από το καλλικρατικό κλουβί είναι κάτι που ίσως χωρεί συζητήσεις και κυβερνητικούς καιροσκοπισμούς και διαρροές, για το Ληξούρι η επαναπόκτηση  της αυτοδιοίκησής του είναι θέμα επιβίωσης μιας ολόκληρης κοινωνίας. Είναι ένα ζήτημα που ξεκαθαρίστηκε σε αυτά τα εννέα απαίσια καλλικρατικά χρόνια και δεν υπάρχει καμία καλόπιστη αμφιβολία. Είναι ένα αίτημα που πλέον έχει καταστεί πάνδημο και ενώνει όλους τους Ληξουριώτες.  
Αν, λοιπόν, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θέλει να αυτοκτονήσει παραχωρώντας την θέση της στον Κούλη, όπως της επιτάσσουν οι εντολείς της Ευρωπαίοι, ας το κάνει, εδώ, στο Ληξούρι, με άλλο τρόπο.  
Αν αφήσει χωρίς Δήμο το Ληξούρι, η κυβέρνηση ΣΥΡΖΑ δολοφονεί, καταδικάζει σε ερήμωση μια ολόκληρη πόλη - μια ολόκληρη περιοχή, που για την ύπαρξη και πρόοδό της απαιτείται τόλμη και όχι αναστολές,  ΔΙΑΣΠΑΣΗ όχι ΔΙΑΡΡΟΕΣ.
  Ας αναλάβει τις ευθύνες της.....

Χρειαζόμαστε έναν ΜΗ βιώσιμο οικονομικά Δήμο Ληξουρίου

Δεν πρόλαβε να (ξανα)αρχίσει η συζήτηση και η φημολογία για την διάσπαση του Δήμου Κεφαλλλλονιάς και οι καλλικρατικοί είχαν έτοιμο το "ακλόνητο" αντεπιχείρημά τους: 

"Ο Δήμος Παλικής δεν θα είναι οικονομικά βιώσιμος", είπαν οι φωστήρες της τοπικής αυτοδιοίκησης, όπερ εστί μεθερμηνευόμενον: το μαγαζί δεν είναι γωνία, δεν έχει μεγάλη πελατεία, δεν έχει καλό εμπόρευμα και είναι γενικώς "ντεμοντέ" και "άουτ".  

Ε λοιπόν, ναι! Όσοι έχουν απομείνει να θεωρούν τους Δήμους όργανα άσκησης πολιτικής και έκφρασης της λαϊκής βούλησης και όχι μαγαζιά ή παραμάγαζα δεν μπορεί παρά να δέχονται την πρόκληση.

Ένας "μη βιώσιμος" οικονομικά δήμος Ληξουρίου είναι όχι μόνο επιθυμητός αλλά και απαραίτητος. Ας δούμε γιατί:

Από το 2001 (το έτος της εισόδου της χώρας στην ευρωζώνη, διαολεπαρτηνώρα), με την συνταγματική αναθεώρηση του "πολλού" Βαγγέλη Βενιζέλου, μία λεξούλα προστέθηκε στο άρ. 102 του θεμελιώδους νόμου: δίπλα στην διοικητική αυτοτέλεια που απολάμβαναν μέχρι τότε οι Ο.Τ.Α., προστέθηκε η λέξη "οικονομική". 

Στον ανυποψίαστο ακόμα, τότε, Έλληνα πολίτη, ίσως να ακούστηκε ωραία αυτή η λέξη. Ίσως οι περισσότεροι να εξέλαβαν την "καινοτομία" της οικονομικής αυτοτέλειας των Ο.Τ.Α., ως απόλυτη ελευθερία στην διαχείριση από τους Δήμους των πακτωλών ευρώ που θα μας έστελναν δωρεάν οι Ευρωπαίοι φίλοι μας.  Η αλήθεια όμως ήταν άλλη και ήταν πικρή.

Ήταν η στιγμή που το κράτος, χάνοντας τον έλεγχο των οικονομικών του, ωθούσε και την τοπική αυτοδιοίκηση στον δανεισμό από τις τράπεζες και τις αγορές. Ήταν η στιγμή που η μάνα, που κάποιοι την έβγαλαν στο πεζοδρόμιο, ωθούσε την κόρη της να κάνει το ίδιο.

Έκτοτε, με την τάχα οικονομική αυτοτέλεια, χάθηκε ουσιαστικά η διοικητική αυτοτέλεια των δήμων, αφού όλοι εξαρτώνται από τα πακέτα των Βρυξελών ή, προ κρίσεως, από τον δανεισμό.

Έκτοτε το ευρω - ιερατείο και οι εγχώριοι αντιπρόσωποί του είναι ήσυχοι, χωρίς το "βάρος" των διεκδικήσεων της Τ. Α. πάνω στον λιπαρό αυχένα τους, αφού Δήμος χωρίς διοικητική αυτοτέλεια, είναι δήμος εξαρτώμενος και δουλοπρεπής.     

Το χειρότερο ήταν ότι, στην αρχή της κρίσης, με τον Έλληνα πολίτη φοβισμένο, μουδιασμένο, το δόγμα "σοκ και δέος" εφαρμόσθηκε πλήρως με την θέσπιση του Καλλικράτη, που "ξέντωσε" τους Ο.Τ.Α τόσο ώστε έχασαν κάθε επαφή με τις τοπικές κοινωνίες και τις ανάγκες τους.

Και τώρα.... Τώρα, ακόμα περιδεείς, παρακολουθούμε με το στόμα ανοιχτό τις περισπούδαστες και θρασύτατες αναλύσεις για το πόσα έχει να πουλήσει ένας Δήμος - Μπακάλικο για να επιβιώσει αυτός και να αποβιώσουν οι Δημότες του.

Εδώ πρέπει να μπει στην μάχη το Ληξούρι.

Το Ληξούρι, όπως έγραψα και σε προηγούμενο άρθρο μου, είναι μια εμβληματική περιοχή για την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Είναι μια περιοχή που αιώνες τώρα παλεύει για την πολιτική αυθυπαρξία της. Είναι γνωστό σε όλη την Ελλάδα, όχι για την φολκλορική διαμάχη του με την ένδοξη περιοχή της Κρανιάς, αλλά γιατί μέσα από την διαμάχη αυτή, και πέρα από την πλάκα, εκφράζει τον ιστορικό αγώνα του για την διατήρηση της προσώπικότητάς του ακέραιας και της κοινωνίας του ζωντανής.

Η διεκδίκηση, λοιπόν, ενός "οικονομικά βιώσιμου" Δήμου θα μας οδηγούσε σε εξευτελιστικές προσπάθειες εξεύρεσης πόρων με παρακλήσεις προς την Ε.Ε. α.ε., με συναλλαγές με "ιδιώτες", με το οικονομικό ξεζούμισμα του Ληξουριώτη. Θα μας οδηγούσε δηλαδή στο "πούλημα" του ίδιου του Ληξουριού.

Αντίθετα, με την επιδίωξη ενός "μη βιώσιμου" οικονομικά Δήμου, διεκδικούμε έναν διοικητικά, άρα πολιτικά ανεξάρτητο Δήμο.

Έναν Δήμο ανυποχώρητο διεκδικητή απέναντι στους κυριάρχους και τους επικυριάρχους της Χώρας, για τις πραγματικές ανάγκες της περιοχής μας. Έναν Δήμο που θα ασκεί πολιτική όχι για το Ληξούρι, αλλά ΑΠΟ το Ληξούρι. Έναν Δήμο που οι Δημότες του θα μπορούν να έχουν ψηλά το κεφάλι και η καρδιά τους θα είναι αφιερωμένη στην κοινωνία που ζουν και όχι στην τσέπη τους. Έναν Δήμο που θα αντιμετωπίζει με πολιτική εχθρότητα τους πραγματικούς αιτίους της μιζέριας μας και όχι με τη νοοτροπία "σφάξε με Αγά μου ν' αγιάσω". Έναν Δήμο - Πατρίδα, όχι έναν Δήμο - μπουτίκ.

Έναν Δήμο, επιτέλους, που το όνομά του θα είναι Δήμος Ληξουρίου, γιατί αυτό το όνομα είναι το "πρόσωπο" όλης της περιοχής μας. Αυτό το όνομα ακούστηκε στους εθνοκοινωνικούς αγώνες του 1803 και του 1848, τότε, που το Ληξούρι στάθηκε όρθιο απέναντι στην μεγάλη άρκτο της Ρωσίας και στην Γηραιά Αλβιώνα. Το ίδιο όνομα θα πρέπει να ακουστεί και τώρα που το Ληξούρι καλείται και μπορεί να τα βάλει με τους κρυόκωλους σπασίκλες της Ε.Ε, για να εμπνεύσει και άλλες περιοχές της χώρας στον ίδιο αγώνα. 

Αν θέλει ας αλλάξει το Αργοστόλι το όνομα του Δήμου του σε "Κρανιά". για να μην στενοχωρούνται στο παραμικρό, όσοι από τα χωριά του θέλουν την διατήρηση του μεγάλου - ενιαίου Δήμου του.   

       

Ο Καλλικράτης, η Κασσάνδρα και ο Δούρειος Ίππός

Η Κασσάνδρα ήταν μια Τρωάς, κόρη του βασιλιά της Τροίας Πρίαμου. Ο μύθος λέει ότι ο  Πρίαμος βλαστήμησε πολλές φορές την ώρα και την στιγμή που την "έσπειρε", διότι η Κασσάνδρα ήταν από εκείνες τις "εκ γενετής γεροντοκόρες", που όλη μέρα γκρινιάζουν και κατακρίνουν τα πάντα.

 Κι όμως, αυτή η αδικημένη από την μυθολογία γεροντοκόρη Κασσάνδρα ήταν  που φώναξε στους Τρώες να μην βάλλουν μέσα στα τείχη της πόλης τους τον Δούρειο Ίππο! 

Τους φώναζε,  η δύστυχη, ότι αποκλείεται να τελείωσε ο πόλεμος και οι Αχαιοί να  αποχωρούν ειρηνικά, αφήνοντάς μάλιστα πίσω τους και ένα ξύλινο αλογάκι, δώρο για να παίζει ο Αστυάναξ ή για να το καβαλικεύει η Ωραία Ελένη και να ξεθυμαίνει.  

Οι Τρώες δεν την άκουσαν, γιατί τότε, όπως και τώρα, μια ανέραστη μάντις ήταν πολύ ντεμοντέ για να εισακουστεί. Δεν την άκουσαν και τα αποτελέσματα είναι γνωστά: την Τροία την βρήκε ο Σλήμαν δυόμιση χιλιάδες χρόνια μετά, θαμμένη και από τους Τρώες δεν είχαν μείνει ούτε τα κούκαλά τους.

Σήμερα, μέσα στο κομφούζιο που επικρατεί, έχουν αλλάξει και οι Κασσάνδρες. 

Από διορατικές μάντεις, που διαβλέπουν τον κίνδυνο εκεί που οι άλλοι βλέπουν το τέλος των δεινών τους, κατάντησαν αφελείς "συφοριασμένοι" Τρώες, που στον Δούρειο Ίππο βλέπουν την σωτηρία τους και καλούν και τους άλλους να αποδεχθούν ως πανάκεια τα ολέθρια τεχνάσματα των Αχαιών.

Έτσι λοιπόν, κάποια από αυτές τις σύγχρονες συφοριασμένες Κασσάνδρες, έγραψε ένα άρθρο στο kefaloniapress με το οποίο τίθεται υπέρ του Καλλικράτη και καλεί τους Κεφαλονίτες και ειδικότερα τους Ληξουριώτες να σηκώσουν λευκή σημαία στον αγώνα κατά του εξαμβλώματος αυτού, που μετέτρεψε πόλεις σε χωριά και χωριά σε κουτσοχώρια! 

 Στην προσπάθειά της η Κασσάνδρα να πείσει τους Ληξουριώτες να βάλλουν εντός των τειχών τον Δούρειο Ίππο, χρησιμοποιεί όλα εκείνα τα χιλιοειπωμένα και παράλογα "επιχειρήματα", που "εντελώς συμπτωματικά" μας πονοκεφαλιάζουν στην έναρξη κάθε προεκλογικής περιόδου ήδη από την εποχή του "Καποδίστρια":

-Ο Δήμος Ληξουρίου (η Κασσάνδρα τον λέει φυσικά "Παλικης" γιατί το Ληξούρι θεωρείται βρομόλογο που στερεί ψήφους) δεν θα έχει λεφτά μια και η κακή μοίρα τα έφερε έτσι που δεν έχουμε ένα σπήλαιο να το δείχνουμε στους Τουρίστες και να αφοδευτούμε εις το τάλληρον (αγνοεί βεβαίως ότι στο Ληξούρι έχουμε το Μέγα Σπήλαιον της Ασημινούλας, με μεγάλη επισκεψιμότητα). 

-Ο Καλλικράτης δεν φταίει σε τίποτε!  Αυτό που μας κατέστρεψε ήταν ....ο αγώνας κατά του Καλλικράτη, που μας έκανε να ασχολούμαστε με τυπικότητες, όπως αν θα εκλέγουμε οι ίδιοι τους αντιπροσώπους μας στην τοπική αυτοδιοίκηση και μας εμπόδισε να ξεσηκωθούμε μία ωραία πρωία ομοθυμαδόν και να πιάσουμε με το φουντραδόρο (ναι, έτσι ακριβώς το γράφει η μαχητική Κάσση)  την Δημοτική Αρχή, να την ταράξουμε στο ξύλο μέχρι που να πει "ήμαρτον, μη βαράτε άλλο, δίνω στο Ληξούρι όλα τα έσοδα από τη Μελισσάνη, τη Δρογκαράτη και το παγκάρι της Παναγίας στη Σάμη".

- Ο Υπουργός Εσωτερικών την περασμένη εβδομάδα δεν ήθελε να σπάσει ο Δήμος Κεφαλονιάς, ετούτη την βδομάδα όμως θέλει, την Δευτέρα τράβηξε μία γραμμή στο χάρτη που ένωνε το Ληξούρι με το Αιτωλικό και το Αργοστόλι με την Αμφιλοχία αλλά την Τρίτη την έσβησε και αποφάσισε να κάνει στην Κεφαλονιά τρεις Δήμους, αλλά την Τετάρτη το απόγευμα αποφάσισε να κάνει δυόμισι.

Αυτά είναι μερικά από τα επιχειρήματα της Κασσάνδρας και να με συγχωρεί για την διασκευή, αλλά έτσι, τόσο αστεία τα αντιλαμβάνομαι παρά το "επιστημονικοφανές" ύφος του άρθρου της.

Κουβέντα δεν λέει η Κασσάνδρα για το γεγονός ότι ο Καλλικράτης ήταν ένα από τα εργαλεία που χρησιμοποίησε το σύστημα που μας κυβερνά για να μετατρέψει τους Δήμους σε μαγαζάκια που περιμένουν έσοδα από "ιδίους πόρους" και πρέπει να έχουν όσο το δυνατόν λιγότερα έξοδα. Και δεν λέει κουβέντα γιατί δεν θέλει η νεοφιλελεύθερη Κασσάνδρα να καταλάβει ο Κεφαλονίτης ότι πρέπει να ψηφίσει αυτούς τους συνδυασμούς στις εκλογές που έρχονται, που θα αγωνιστούν για να εξασφαλίσουν πόρους από το κράτος για την τοπική αυτοδιοίκηση, μαχόμενοι ενάντια στις πολιτικές που θέλουν το κράτος απλό "φύλακα νυκτός".

Κουβέντα δεν λέει η Κασσάνδρα για την επικείμενη παραχώρηση της εκμετάλλευσης σπηλαίων, λιμνών, και λοιπών χρυσοφόρων αξιοθέατων σε ιδιώτες. Μου θυμίζει εδώ κάποιους "συναδέλφους της",  την δεκαετία του 2000, που στήριζαν κάθε ελπίδα ανάκαμψης του Δήμου στην εκμετάλλευση των σκουπιδιών και τώρα, με τους ΦΟΔΣΑ και τα άλλα κωμικοτραγικά, έχουν βγάλει τη μούγκα.

Κουβέντα δεν λέει και για τον μεγάλο κίνδυνο πραγματικής αντιπάθειας και διαμάχης που θα ξεσπάσει μεταξύ των κατοίκων της Κεφαλονιάς, αφού μέσα στον μεγάλο ενιαίο Δήμο - Μπακάλικο, ο ένας θα προσπαθεί να "φάει" από τα έσοδα του άλλου (π.χ. οι Σαμικοί από το δικό μας σπήλαιο της Ασημινούλας).

Εκεί όμως που η Κασσάνδρα ξεπερνά κάθε όριο υποκρισίας, είναι όταν κρύβεται πίσω από το δάκτυλό της, για τα λεφτά που ΔΕΝ ήλθαν στο Ληξούρι, στα οκτώ χρόνια ύπαρξης του αγαπημένου της Καλλικράτη. Γι αυτό, λέει η Κάσση, φταίει που δεν ψηφίσαμε τους σωστούς ανθρώπους!

Άλλο και τούτο! Φτάσαμε πλέον δηλαδή στην κλασσική αμερικανιά, που θέλει το μόνο που απασχολεί τον εκλογέα να είναι αν ο υποψήφιος είναι "καλός άνθρωπος";

Πώς, Κασσάνδρα μου, να ψηφίσει σωστά ο δύσμοιρος Ληξουριώτης, όταν ξέρει ότι Δήμαρχός του θα είναι αυτός που θέλει η υπόλοιπη Κεφαλονιά; Πώς θα ταυτιστεί με τους υπόλοιπους Κεφαλονίτες, αφού γεωγραφικά είναι απομονωμένος και όποιο έργο γίνει (λέμε τώρα!) από τον Μεγάλο Ενιαίο Δήμο στο Ληξούρι ωφελεί την περιοχή του και μόνο;   

Και στο κάτω - κάτω, για στάσου μωρή Κασσάνδρα, αν εσύ ήσουν Δήμαρχος του Μεγάλου Δήμου σου και έπρεπε να φτιάξεις το λιμάνι του Ληξουριού ή του Αργοστολιού ποιο θα προτιμούσες; Το λιμάνι του Ληξουριού που θα σου έφερνε μόνο τους ψήφους της Πάλης ή το λιμάνι του Αργοστολιού που θα σου έφερνε τους ψήφους της Κραναίας της Λειβαθούς, της Πυλάρου και άλλους ων ουκ έστι αριθμός;

Άρα, για να το πω απλά, με Καλλικράτη στο Ληξούρι λεφτά γιοκ. Έτσι δεν είναι Κασσάνδρα μου;

Για να τελειώνουμε όμως, αφήνοντας την Κασσάνδρα στις σκέψεις της, έχω να (ξανα)πω τα εξής:

Ο Καποδίστριας, ο Καλλικράτης, ο Κλεισθένης και ότι άλλο κατεβάσει η γκλάβα των σύγχρονων νομοθετών, δεν είναι παρά εργαλεία για να διαλυθεί κάθε τοπική κοινωνία και να καταργηθεί η ίδια η Δημοκρατία. Εκπορεύονται και θεσπίζονται από το κυβερνόν σύστημα που δεν θέλει ο άνθρωπος να έχει πατρίδα, οικογένεια, φύλο, φίλους, κοινωνία για να ζει. Θέλουν τον άνθρωπο ένα απομονωμένο"φυτό" που να παράγει χρήμα για τους λίγους.

Στον αντίποδα, όσο και να μην το θέλουν ορισμένοι, το Ληξούρι είναι μια πόλη, μια περιοχή, που από τα πρώτα χρόνια της ύπαρξης του αναπτύσσει την ιδιοπροσωπία του μαχόμενο για αυτήν. Μπορεί να το έχουμε καταντήσει "φολκλόρ", αλλά οι πρόγονοί μας έφτασαν στην ακρότητα του πολέμου για την  αυτοδιοίκησή τους.

Το Ληξούρι είναι προορισμένο να παλεύει για την αυτοδιοίκησή του, για την διατήρηση και την ανάπτυξη της δικής του, μοναδικής προσωπικότητας. Χρειζόμαστε αυτόν τον αγώνα, ακόμα και αν είναι μάταιος. Χωρίς αυτόν, το Ληξούρι θα καταρρεύσει, κοινωνικά, πολιτισμικά και οικονομικά.

Προτρέπω τους συμπολίτες μου αντί για την Κασσάνδρα να ακούσουν ένα άλλον Τρώα. Εκείνον τον Μεγάλο Ηττημένο του μύθου, που παρόλο που βρέθηκε να τον σέρνει μια υστερικιά αδέρφω, έμεινε στην Ιστορία ως μια από τις γοητευτικότερες μορφές. Ας ακούσουμε τον Έκτορα: "Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί Ληξουρίου!".         

Η σημερινή "πλατεία" της Φιλαρμονικής είναι ιστορική, γιατί….

Την Δευτέρα 9/7/2018 και ώρα 21:00 η Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου θα δώσει συναυλία στην κεντρική πλατεία.

Η ανακοίνωση αυτή φαίνεται ίδια με τις εκατοντάδες που έχουν εκδοθεί κατά τα 180 χρόνια δράσης της Φιλαρμονικής μας για τις θερινές υπαίθριες συναυλίες της· τις θρυλικές «πλατείες» της.

Κι όμως υπάρχει κάτι που δίνει μια ιδιαίτερη «νότα» στις νότες που θα ακούσει σήμερα το ληξουριώτικο κοινό….

Το Ζαχαροπλαστείο του Μαυροειδή, το μοναδικό στο Ληξούρι  στο είδος του, αυτό το κατάστημα, που, από τότε που ο Κωνσταντής Μαυροειδής το πρωτολειτούργησε στο «Μαρκάτο», πέρασε μαζί με τον Ληξουριώτη όλες τις χαρές και τις λύπες αυτής της πόλης, κλείνει εφέτος τα 100 χρόνια ζωής.

Εκατό χρόνια, που από τις καρέκλες αυτού του μαγαζιού πέρασαν πολλές γενιές για να ξεκουραστούν, για να καυγαδίσουν, για να σχολιάσουν, κυρίως όμως για να ασκήσουν την αξεπέραστη «τέχνη» του ληξουριώτικου σκώμματος, της πατσανάτσας. Εκατό χρόνια, που ο «Μποσκέτης» βρισκόταν πάντα στο στόμα του Ληξουριώτη, όταν μιλούσε για την κοινωνική ζωή της πόλης του.

Και η οικογένεια Μαυρειδή, πάντα εκεί, στο πόστο της, μέσα ή έξω από το μαγαζί της να ασχολείται περισσότερο με το να χαμογελάσει ο πελάτης, παρά με το να παραγγείλει (και συνεπώς να πληρώσει)!

Από μικρός, πριν ενταχθώ στην Φιλαρμονική, θυμάμαι από αυτό το Ζαχαροπλαστείο να ακούω τον ήχο της στις «πλατείες» της. Και μετά, όταν πλέον ήμουν μέλος της μπάντας ….. δυσπερίγραπτη είναι η αίσθηση αλλά θα προσπαθήσω: Μια γλύκα σε όλη σου την ψυχή, καθώς ένιωθες την δροσιά από τις σταγόνες του συντριβανιού, καθώς άκουγες τον ρυθμό της γκρανκάσας να αναμιγνύεται με τον θόρυβο των κουταλιών στα πιατελάκια του Μαυροειδή, άντε και καμία φορά με την φωνή: «ακόμα εφκείνη η σοκολατίνα ωρέ Μάαααρκο;» κι εσύ έπαιζες την μουσική Εκείνης, της Αιώνιας Αγαπημένης του Ληξουριώτη, της Φιλαρμονικής Σχολής Ληξουρίου, βέβαιος πως το Ληξούρι ζει και θα ζει για πάντα και μαζί του θα ζει και θα αναπτύσσεται και η Φιλαρμονική του.

Οι Μαυροειδείδες, φαίνεται πώς είχαν διαισθανθεί αυτή την ενστικτώδη σχέση του Ζαχαροπλαστείου τους με την Φιλαρμονική, γι αυτό και όσο θυμάμαι τουλάχιστον, ο αείμνηστος Μπάμπης Μαυροειδής, στάθηκε δίπλα στο ιστορικό σωματείο σε καιρούς δύσκολους και ο γιος του, ο Άκης, συνεχίζει ανεπηρέαστος από οποιαδήποτε κρίση την «παράδοση» αυτή.

Μια υπεραιωνόβια Φιλαρμονική, λοιπόν, δίνει συναυλία την στιγμή που ένα Ζαχαροπλαστείο γίνεται αιωνόβιο. Αυτή είναι η «ιστορικότητα» της σημερινής συναυλίας. Και τώρα είμαι σίγουρος ότι θα σκέφτεστε: «Τι τον έπιασε τον Γιοσήφη και γράφει για τον Μαυροειδή; Τόσο πολύ του αρέσουνε οι νουγκατίνες ή πήρε μίζα εφτά κουτιά μάντολες και του κάνει διαφήμιση;»

Ούτε το ένα συμβαίνει (ποτέ μου δεν συμπάθησα τις νουγκατίνες, Άκη) ούτε το άλλο.

Η «τέταρτη γενιά»  Μαυροειδή, ο Νίκος και ο Χαράλαμπος, εφέτος που γιορτάζει την εκατονταετία του μαγαζιού της, αντί να βάλει διαφημιστικές ταμπέλες σε όλη την Κεφαλονιά, αντί να διοργανώσει καμιά σκυλοσυναυλία για να μαζέψει κόσμο, αντί να σπάσει 100 πιάτα στα μπουζούκια, αντί τόσα άλλα συνηθισμένα και «αντιληξουριώτικα» ένιωσε την ανάγκη να δωρίσει στην Φιλαρμονική μουσικά όργανα και μάλιστα ζητώντας μας να μην αναφερθεί το γεγονός!

Τέτοια γεγονότα όμως πρέπει να αναφέρονται, για να αντιλαμβανόμαστε όλοι μας πώς νοιώθει ο γνήσιος Ληξουριώτης την Φιλαρμονική Του.

Γι αυτό Άκη, που όταν σου είπα ότι από χρέος στην Φιλαρμονική θα γράψω αυτό το κείμενο μου ζήτησες πρώτα «να το δεις», έχε υπόψη σου ότι δεν θα δεχθώ να αφαιρέσεις το σημείο της δωρεάς. Ο γέγραφα, γέγραφα.

Μην πέφτετε στην παγίδα της "αδιαφορίας του Ληξουριώτη για το Τ.Ε.Ι."

Πριν ξημερώσει καλά - καλά η επομένη της συναυλίας διαμαρτυρίας για την απομάκρυνση του Τμήματος Τ.Ε.Ι. από την πόλη μας,μια "περίεργη" άποψη άρχισε να διαδίδεται διά δημοσιευμάτων, διά ψιθύρων ή και διά κραυγών: Ότι οι Ληξουριώτες δεν γέμισαν την πλατεία κατά την διάρκεια της συναυλίας, δείχνοντας έτσι αδιαφορία για το φλέγον ζήτημα της παραμονής του ΤΗΜΟ.
Το γράφω ευθέως: Όσοι παράγουν και αναπαράγουν την γνώμη αυτή, παρά τις καλές τους προθέσεις, έχουν πέσει σε μια καλοστημένη και άκρως επικίνδυνη παγίδα!   
Όλοι μας στο Ληξούρι ζούμε και "κυκλοφορούμε", όλοι μας συζητάμε με τους συμπολίτες μας και όλοι μας γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι Ληξουριώτες, από τον πρώτο ως τον τελευταίο, αγωνιούν για το θέμα του Τ.Ε.Ι.,  εκτιμούν αφάνταστα την στάση των φοιτητών που αγωνίζονται για να μείνουν στην πόλη μας και ο καθένας είναι έτοιμος να πράξει ό,τι είναι σε αυτόν δυνατό για να μην μας πάρουν το τελευταίο στήριγμα κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης της πόλης μας.
Κάποιοι φαίνεται ό,τι αντιλήφθηκαν αυτήν την αποφασιστικότητα του Ληξουριώτη και τρόμαξαν! Ακόμα αντιλήφθηκαν την ενότητα της τοπικής κοινωνίας και των φοιτητών και πάγωσαν. 
Κυρίως αντιλήφθηκαν ότι δεν υπάρχει κανένα λογικό επιχείρημα για την απομάκρυνση του ΤΗΜΟ από το Ληξούρι και πρέπει να θέσουν σε ενέργεια τα "μεγάλα μέσα" για να φέρουν εις πέρας τις εντολές των ανωτέρων τους.
Έμπειροι καθώς είναι, λοιπόν, στα επικοινωνιακά κολπάκια, έστησαν το δόκανο: Επειδή ο Ληξουριώτης δεν στήθηκε μια βραδιά του Δεκέμβρη στην πλατεία για να ακούσει μια συναυλία hard rock ή την πολυλογία που έκαμα εγώ από το μικρόφωνο και έτσι "να το παίξει επαναστάτης" και να εκτονωθεί, έβγαλαν το συμπέρασμα: "Οι Ληξουριώτες αδιαφορούν για το Τ.Ε.Ι.!". 
Έτσι, επιδιώκουν να φτάσει προς κάθε αρμόδιο το μήνυμα: "Το Τ.Ε.Ι. του Ληξουριού έχει όλες τις προϋποθέσεις να μείνει στο Ληξούρι, αλλά οι Ληξουριώτες δεν το θέλουν"! 
Τι υπέροχη, καλλικρατοειδής κουτοπονηριά!!!!  Μου θυμίζει τότε, στην "αρχή του κακού", όταν έβαλαν πείσμα να καταργήσουν το Δήμο Ληξουρίου, που κάκιζαν και χλεύαζαν τους Ληξουριώτες επειδή δεν "έκλειναν δρόμους και λιμάνια" και δεν έκαναν επανάσταση.
Φίλοι μου, μην πέφτετε στις παγίδες τους! Ο Ληξουριώτης εκείνος που δεν κατεβαίνει στις "επαναστατικές" εκδηλώσεις, εκείνος που αφήνει την οργή να σιγοβράζει μέσα του και δεν την εκδηλώνει σε αμεσοδημοκρατικές παράτες, είναι ο πιο αποφασισμένος απ' όλους μας. Και στην κατάλληλη στιγμή θα το αποδείξει!

  

ΤΑ ΚΑΝΤΟΥΝΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ!!!!

Πιστεύω ότι η καταγγελία των «κατοίκων Λεγατάτων»,  βάσει της οποίας καλούνται συμπολίτες μας σε προανάκριση, δεν προέρχεται  από κατοίκους των Λεγατάτων. Πιστεύω ότι είναι ένα ανωνυμογράφημα, από τα πολλά που κυκλοφορούν κατά καιρούς, προερχόμενα από διάφορες πλευρές αλλά όχι από αυτήν που δήθεν "υπογράφει".

Συνεπώς κανένα αρνητικό αίσθημα δεν με διακατέχει απέναντι στο κλεινόν έθνος των Λεγατάδων.

Εκείνο που με φοβίζει και με εξοργίζει είναι το «πνεύμα» της καταγγελίας. Με εξοργίζει για το θράσος του και με φοβίζει η πιθανότητα να καταληφθούμε και να καταβληθούμε ως κοινωνία από το ατομιστικό αυτό «πνεύμα».

Επειδή αποκλείω το γεγονός ο Σπυρογιάννης να ούρησε κάποιο βράδυ στην πλατεία των Λεγατάτων, είμαι βέβαιος, όπως και όλοι μας, ότι η καταγγελία αφορά την διαμαρτυρία των κατοίκων του Αγίου Αντωνίου, αλλά και πολλών άλλων Ληξουριωτών για την «μπαζοποίηση» της περιοχής και την δήθεν καθυστέρηση που αυτή επέφερε στο έργο του παραλιακού δρόμου των Λεγατάτων.

Τι μας λέει δηλαδή ο «ανωνύμως καταγγέλλων»; Ότι την στιγμή που το Ληξούρι σβήνει από τον χάρτη, χωρίς Δήμο, χωρίς, δηλαδή, πολιτική εκπροσώπηση, χωρίς Υπηρεσίες, χωρίς καμία προοπτική οποιουδήποτε είδους ανάπτυξης, την στιγμή που το Ληξούρι κρίνεται άξιο να διαθέτει μόνο ένα κουφάρι σχολείου, έναν λιμενικό σταθμό επάνω από κάτι σαν ενυδρείο και μια χωματερή μετά σπαστήρος βεβαίως, εμείς πρέπει να σιωπούμε και μόνο να ασχολούμαστε με τα καντούνια έξω από το σπίτι μας. Και όχι μόνο να σιωπούμε, αλλά να επιδιώκουμε να πάρει ο διάολος και να σηκώσει όποιον τολμά να διαμαρτυρηθεί για την κατάντια μας.

Είναι πασιφανές το τι επιδιώκει η καταγγελία: Να επικρατήσει στην μαραζωμένη πόλη μας ο ατομισμός. Ο καθένας να ενδιαφέρεται για το σπιτάκι του, το μαγαζάκι του, την «ανάπαψη και τα κολοκούμπια του». Ο καθένας να παρακαλάει για λίγα κυβικά τσιμέντο στο καντούνι του σπιτιού του και ας πάει στ’ ανάθεμα το Ληξούρι, η κοινωνία μας, ο διπλανός μας.

Αν σκεφτούμε όμως λίγο, θα δούμε ότι χωρίς Ληξούρι δεν υπάρχουν ούτε Λεγατάτα ούτε Δίμπουκο ούτε Δεμπονεράτα ούτε Κεφαλονιά.  Χωρίς πραγματική κοινωνία δεν υπάρχει ουσιαστικά και κανένας από εμάς, παρά μόνο ως υλόφρον σαρκίο (χυδαϊστί «τομάρι»).

Ελπίζω η Δικαιοσύνη να θέσει πολύ βαθιά στο αρχείο την καταγγελία και η ληξουριώτικη κοινωνία να την γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων της .

Η Φιλαρμονική Αργοστολίου και η Κατερίνα Στικούδη

Ίσως φανεί περίεργο να ασχολείται  ένας Ληξουριώτης «τοπικιστής» με τα «εσωτερικά» του Αργοστολιώτικου πολιτισμού, αλλά δεν είναι. 
Ο Κεφαλληνιακός πολιτισμός είναι πολυκεντρικός. Κάθε πόλη και κάθε χωριό της Κεφαλονιάς έχει προσφέρει με την δική του συνιστώσα (πολλές φορές αντίρροπη προς τις υπόλοιπες) στο ήδη καταρρέον πολιτισμικό οικοδόμημα του Νησιού μας. Και σε αυτή την συνιστώσα οφείλει να εμμείνει. Άλλωστε, όπως και το ευγενές έθιμο της υδριοθραυσίας  απέδειξε, οι Ληξουριώτες έχουμε πλέον την τάση να εισάγουμε αδιαμαρτύρητα οποιαδήποτε φτηνή τουριστική επινόηση της αργοστολιώτικης καλλικρατικής Μητρόπολης. Συνεπώς το θέμα αφορά άμεσα και εμάς, τους «αποδώπισω».

Η αργοστολιώτικη Φιλαρμονική, η «Φιλαρμονική Σχολή Κεφαλληνίας», μετά από 170 χρόνια ύπαρξης, ανέστειλε, ως γνωστόν, την λειτουργία της, πράγμα που είχε συμβεί, αν δεν κάνω λάθος, μόνο κατά την περίοδο της (πρώτης) Κατοχής. Διαβάζοντας αρκετά δημοσιεύματα, που εύστοχα εξέφραζαν τον προβληματισμό κάποιων γειτόνων μας για το απαράδεκτο γεγονός, περίμενα  την αντίδραση της Αργοστολιώτικης κοινωνίας.

Ειδικά περίμενα από τον εμπορικό κόσμο του Αργοστολιού, να προβεί στην απαραίτητη οικονομική ενίσχυση της ιστορικής του Φιλαρμονικής, όχι μόνο από κοινωνικό καθήκον, αλλά κυρίως για λόγους καλώς εννοουμένου επιχειρηματικού συμφέροντος. Γιατί η ίδια η λογική λέει ότι, όποιος θέλει να ασχολείται με το εμπόριο, σε μια τουριστική περιοχή μάλιστα, χωρίς διάθεση να  αποκερδαίνει  ευκαιριακά, αδιαφορώντας για τις συνέπειες των ενεργειών του στον τόπο που ζει (χυδαϊστί «αρπαχτή»), φροντίζει για την γνήσια πολιτισμική ανάπτυξη της πατρίδας του. Μεριμνά για την ανάδειξη των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της, πολλώ δε μάλλον όταν αυτά έχουν την ουσιώδη φαντασμαγορία μιας αξιοπρεπούς Φιλαρμονικής.

Αντί όμως της οργανωμένης προσπάθειας για την αναδιοργάνωση της Φιλαρμονικής του, της τόσο ωφέλιμης για τον ίδιο, ο εμπορικός σύλλογος Αργοστολίου, προτίμησε να «εξυψώσει» τον Κεφαλληνιακό πολιτισμό διά της προσκλήσεως, της μεγαλειώδους υποδοχής (αντάξιας της Βασίλισσας Ελισάβετ από ιθαγενείς των αποικιών της) και της διοργάνωσης συναυλίας της τηλεπερσόνας και εσχάτως αοιδού κυρίας Αικατερίνης Στικούδη.  Αντί της ουσιαστικής φαντασμαγορίας της Φιλαρμονικής, ο εμπορικός σύλλογος Αργοστολίου προτίμησε την «φαντασμαγορία» των κοιλιακών της εν λόγω καλλιτέχνιδος (αντάξιων μπετατζή – μποντιμπίλντερ). Αντί του μακροχρόνιου και κοινωνικά ωφέλιμου κέρδους που συνεπάγεται η ενίσχυση του πολιτισμικού πυλώνα του τόπου του, προτίμησε την «αρπαχτή» μιας βραδιάς ανοιχτών καταστημάτων.

Κάπως έτσι, θα φτάσουμε η Κεφαλονιά να στερηθεί κάθε ίχνος του πολιτισμού της, ό,τι  δηλαδή πραγματικά αξιόλογο έχει να επιδείξει. Και τότε, δεν θα κλαίμε μόνο όσοι ενδιαφερόμαστε για την ανασύσταση των κοινωνιών μας. Θα σπαράζουν και όσοι ενδιαφέρονται μόνο για την τσέπη τους. Σκληρό, αλλά έτσι είναι.

Με το «πάθημα» αυτό των γειτόνων μας, ας μην καγχάζουμε οι Ληξουριώτες. Δεν κρύβω ότι κι εγώ, μόλις άκουσα για την Στικουδοσυναυλία, ευχαρίστησα για άλλη μια φορά την τύχη μου, που δεν γεννήθηκα Αργοστολιώτης. Όμως, στην κοινωνική και πολιτισμική παρακμή που βρισκόμαστε, είναι πολύ πιθανόν το επόμενο Πάσχα να έλθει στο Ληξούρι η Στικούδη να σπάει μπότηδες, κι αλίμονο τότε σε όποιον «γραφικό» διαμαρτυρηθεί….

Καλώς ΔΕΝ ήλθατε κύριε Πρόεδρε

Περίμενα μέχρι την δημοσίευση του προγράμματος της επίσκεψης του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, για να γράψω αυτό το κείμενο. Έλπιζα ότι κάποιος αρμοδιότερος και κοινωνικά πιο «επιτυχημένος» και διακεκριμένος από εμένα θα διαμαρτυρόταν για την αγνόηση του Ληξουριού κατ’ αυτήν την δεύτερη φορά που ο ανώτατος άρχων της Πολιτείας θα παρευρεθεί στην Κεφαλονιά για τον εορτασμό της Ένωσης. 

Ουδείς αντέδρασε! Κι έτσι η υπεράσπιση της Τιμής αυτής της πόλης, έπεσε (πάλι) στην …. κατάντια την δική μου.

Έλπιζα όμως, ο ανόητος, και σε κάτι ακόμα: Ότι η Προεδρεία της Δημοκρατίας, θα έβλεπε το «κενό» στο πρόγραμμα υποδοχής και θα το διόρθωνε. Ότι θα έβλεπαν οι αρμόδιοι, ακόμα και ο ίδιος ο κ. Παυλόπουλος, πως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας οφείλει να τιμήσει με την επίσημη παρουσία του τον τόπο της Εξέγερσης του Σταυρού, τον τόπο του Ιωάννη Δοτοράτου Καπελέτου, του Σταματέλου Πυλαρινού και εκείνου του «ωραίου τρελού», του Γιωργαντάρα, τον τόπο που ο ιδρυτής της Φιλαρμονικής του τόλμησε και έγραψε τραγούδι για την κρεμάλα του Παπά Ληστή.    

Έλπιζα ότι  θα ένιωθε ο κ. Παυλόπουλος την ανάγκη, αφού η θέση του είναι καθαρά συμβολική, συμβολικά, με επίσημη επίσκεψή του στο Ληξούρι, να ενθαρρύνει μια ολόκληρη περιοχή που υποφέρει τα πάνδεινα από τον Καλλικράτη, που ο ίδιος διατεινόταν ως απλός αντιπολιτευόμενος πολιτικός ότι στο Ληξούρι δεν πρέπει να εφαρμοστεί. Να ενθαρρύνει μια πόλη με χαίνουσες τις πληγές της από τον σεισμό του 2014 και την αδιαφορία της Πολιτείας, μια πόλη που οι κάτοικοί της αντιμετωπίζουν ακόμα και το ενδεχόμενο της φυσικής τους εξόντωσης λόγω της κατάργησης του Μαντζαβινατείου Νοσοκομείου, από ένα καλλικρατικό τερτίπι.

Ο Εξοχότατος κ. Πρόεδρος όμως, δεν ένιωσε ούτε το καθήκον να τιμήσει το Ληξούρι ούτε την ανάγκη να το στηρίξει. Δεν «αντέγραψε» καν το πρόγραμμα της επίσκεψης του προκατόχου του Κ. Στεφανόπουλου και πολύ φοβάμαι μήπως αντιγράψει το πρόγραμμα του Κ. Σημίτη, που περιελάμβανε ανεπίσημη επίσκεψη στο Ληξούρι για «καφεδάκι εις τας εξοχάς».

Αποδεικνύει με την στάση του ο κ. Παυλόπουλος, ότι δεν αντιλαμβάνεται ούτε καν τον συμβολικό χαρακτήρα του θεσμού που υπηρετεί, τον μοναδικό που απέμεινε μετά την παπανδρεϊκή τροποποίηση του Συντάγματος το 1985. Αποδεικνύει ότι δεν ενεργεί ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αλλά μάλλον ως πολιτικός «της σειράς» πρόθυμος να στηρίξει την κοινωνική διάλυση που προσπαθούν όσοι τον έφεραν στο ύπατο αξίωμα.

Ένας τέτοιος «μη Πρόεδρος», λοιπόν, είναι καλό που δεν θα έλθει από τα μέρη μας.

Η Ιστορία δεν θα καταγράψει επίσκεψη του Ανωτάτου Άρχοντος στην πόλη μας. Η μικροϊστορία όμως, θα γράψει ότι κάποιος κ. Παυλόπουλος ΚΑΛΩΣ ΔΕΝ ΗΛΘΕ ΣΤΟ ΛΗΞΟΥΡΙ.  

1801: ΛΗΞΟΥΡΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ Ι. ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ (Ένας αιματηρός αγώνας για την αυτοδιοίκηση του Ληξουριού)

Αφορμή για το παρόν κείμενο αποτελεί άρθρο της έγκριτης ιστοσελίδας «Κεφαλονίτικα Νέα», το οποίο, ακολουθώντας την πεπατημένη της «επίσημης» ιστοριογραφίας, εξυμνεί τον Ιωάννη Καποδίστρια, για το «κατόρθωμα» του «συμβιβασμού» Αργοστολίου και Ληξουρίου, κατά την ταραγμένη περίοδο των αρχών του 19^ου αιώνα. Τότε, που η Κεφαλονιά και όλα τα Επτάνησα βρίσκονταν υπό Ρωσοτουρκική κατοχή, βαπτισμένη σε   «Επτάνησο Πολιτεία».

Κύρια πηγή για το άρθρο των «Κεφαλονίτικων Νέων», αποτελεί άρθρο του αξιόλογου ιστολογίου «ΕΞΑΛΑΠΑΞΑΣ», που με την σειρά του αντλεί πληροφορίες κυρίως από το βιβλίο του Μάρκου Θεοτόκη «Ο Ιωάννης Καποδίστριας εν Κεφαλληνία και αι στάσεις αυτής εν έτεσι 1800 1801 1802».

Η προσεκτική ανάγνωση όμως αυτού του ίδιου συγγράμματος του Θεοτόκη, με την εξαντλητική (και για το θέμα και για …. τον αναγνώστη) και εμπεριστατωμένη παράθεση των γεγονότων, οδηγεί σε εντελώς αντίθετα συμπεράσματα από αυτά που τα δύο ανωτέρω άρθρα παρουσιάζουν.

Τα γεγονότα

Κατ’ αρχάς τα γεγονότα, όπως πάντα περιγράφονται από τον Θεοτόκη, αντιτίθενται σε όσα τα δύο άρθρα αναφέρουν σε δύο βασικά σημεία:

α) Από πουθενά δεν προκύπτει ότι αίτιο της στάσης των Ληξουριωτών ήταν το αίτημα για εγκατάσταση των Αρχών της Νήσου στην πόλη τους.

Οι Ληξουριώτες ξεσηκώθηκαν και αγωνίστηκαν για την δημιουργία Δικαστηρίων και Υγειονομείου ΚΑΙ στο Ληξούρι.  Η επανάσταση τους μάλιστα εκδηλώθηκε όταν, ενώ είχε αποφασιστεί η ίδρυση των Υπηρεσιών αυτών στην πόλη από την Γερουσία, το «Γενικόν Συμβούλιον των Ευγενών» της Κεφαλονιάς, ελεγχόμενο από Αργοστολιώτες και «Καστρινούς» έλαβε απόφαση ότι «είναι βλαβερόν εις τον τόπον το υγειονομείον Ληξουρίου» (σας θυμίζει κάτι αυτό;!).

β) Η διαμάχη των δύο οικογενειών Μεταξάδων – Ανίνων, που αιματοκύλησε την υπόλοιπη Κεφαλονιά, σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί αίτιο των ταραχών στο Ληξούρι. Απλώς, σε κάποια στιγμή οι εξεγερθέντες στην υπόλοιπη Κεφαλονιά «συνεργάστηκαν» με τους Ληξουριώτες εναντίον του κοινού εχθρού, δηλαδή όσων κατείχαν την κυβέρνηση του νησιού.  

Η νοοτροπία του Καποδίστρια

Αφού λοιπόν οι Ληξουριώτες δεν επαναστάτησαν για «να γίνει το Ληξούρι πρωτεύουσα», ούτε λόγω της αντιπαράθεσης δύο αρχοντικών οικογενειών, καταρρίπτεται ο ισχυρισμός ότι ο Καποδίστριας στο Ληξούρι έδρασε κατά της αρχέγονης «ζηλοτυπίας» μεταξύ των δύο πόλεων ή κατά «ληστρικών φατριών».

Η μοιραία απόφαση

Τη νοοτροπία με την οποία ο Καποδίστριας αντιμετώπισε την ληξουριώτικη στάση καταδεικνύει ιδιαίτερα το εξής γεγονός, που ο Θεοτόκης και συνακόλουθα το «ΕΞΑΛΑΠΑΞΑΣ» αναφέρουν μεν, αλλά με αντίστροφη, «φιλοκαποδιστριακή» οπτική:

Ενώ το Ληξούρι βρίσκεται σε ένταση, λόγω του φόβου της καταργήσεως των Δικαστηρίων και του Υγειονομείου του, συλλαμβάνονται οι αδελφοί Λιώκη, από την Κοντογεννάδα, για εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου (φόνους ληστείες κλπ). Οι Ληξουριώτες, όπως ήταν φυσικό, απαιτούν να δικαστούν οι δύο κατηγορούμενοι από τα ληξουριώτικα ποινικά δικαστήρια, που είχαν την δωσιδικία. Ο Ιωάννης Καποδίστριας όμως επιμένει πεισματικά να τους δικάσει δικαστήριο υπό την προεδρεία του ίδιου, αποτελούμενο από κυβερνητικά στελέχη και εδρεύον στο Αργοστόλι. Η επιμονή αυτή του Καποδίστρια, δημιουργεί έξαρση των ταραχών, αλλά ο ίδιος δεν κάμπτεται. Δικάζει τους κατηγορούμενους στο Αργοστόλι, τους καταδικάζει σε θάνατο και διατάσσει η ποινή να εκτελεστεί στην αγορά του Ληξουριού «προς παραδειγματισμόν» των αντιφρονούντων. Μάλιστα η απόφαση διέτασσε να αποκοπούν οι κεφαλές των αδελφών Λιώκη και να εμπηχθούν σε λόγχες, κάτι που τελικά δεν έγινε ελλείψει δημίου (!).

Για την εκτέλεση των δύο κατηγορουμένων μετέβη στο Ληξούρι μεγάλη δύναμη στρατιωτών, κυρίως Ρώσων, με κανόνι και «βόμβα», η οποία παρότι εκτέλεσε τους αδελφούς Λιώκη, δεν κατάφερε να καταπνίξει και την εξέγερση που προκλήθηκε με μεγάλο αριθμό νεκρών.  

Η αντίδραση αυτή του Καποδίστρια, κατά την γνώμη μου, «μυρίζει» διάθεση για υποκίνηση της στάσης, ακριβώς για να προβεί ο στρατός στην «τελική λύση» του προβλήματος με την εκκαθάριση διά της λόγχης του Ληξουριού από τα «επαναστατικά στοιχεία» και την οριστική υποταγή του. Κάτι που τελικά θα γίνει λίγο αργότερα, όταν κατόπιν διά θαλάσσης αποκλεισμού, το Ληξούρι υπό την απειλή της οικονομικής καταστροφής, θα υποκύψει στα κελεύσματα του μετέπειτα Κυβερνήτη της Ελλάδας.

Συνεπώς, κατά την γνώμη μου πάντα, ο Καποδίστριας στο Ληξούρι έδρασε με άκρως συγκεντρωτική νοοτροπία και εφαρμόζοντας πλήρως την ρωσική πολιτική, που ήθελε ένα επτανησιακό «κράτος» ολιγαρχικό, ακριβώς για να το ελέγχει απόλυτα. Ο νεαρός κόντες συμπεριφέρθηκε σαν «golden boy» της σημερινής εποχής, πειθήνιο στα κελεύσματα των προϊσταμένων του, επιδιώκοντας και επιτυγχάνοντας την μεγάλη καριέρα του διπλωμάτη του Τσάρου.  

Τι "ήθελε" το Ληξούρι

Όσο για το τι επεδίωκε το Ληξούρι (και) την εποχή εκείνη; Αυτό αποδεικνύεται από την αναφορά των Ληξουριωτών προς τον Πρόεδρο της Γερουσίας, κοινοποιούμενη και στον Καποδίστρια, με την οποία ζητούσαν: α) Την σύσταση στο τμήμα του Ληξουρίου ειδικής «Συγκλήτου» που να εκλέγει τις Αρχές και τους Υπαλλήλους του. β) Τη σύσταση στο Ληξούρι ειδικού Ταμείου, που να συλλέγει τους φόρους και αφού κρατήσει τους απαιτούμενους για τις ανάγκες του «τμήματος» να αποστέλλει τους υπόλοιπους στην Γερουσία και γ) Να απαγορευθεί στο Γενικό Συμβούλιο των Ευγενών της Κεφαλονιάς να ακυρώσει τις αποφάσεις της Γερουσίας για ίδρυση Δικαστηρίων και Υγειονομείου στο Ληξούρι.

Άρα, αυτό που επεδίωκε (και) τότε το Ληξούρι δεν ήταν ούτε να γίνει πρωτεύουσα ούτε «να σβήσει το Αργοστόλι από τον χάρτη». Την αυτοδιοίκησή του επεδίωκε, την εκπροσώπησή του από δικούς του ανθρώπους, που θα υπεράσπιζαν τα δικά του συμφέροντα. Και σε αυτό αντέδρασε η «προστάτις δύναμις» της Ρωσίας, που δεν μπορούσε να ανεχθεί ευρεία εκπροσώπηση των πολιτών μιας κατακτημένης περιοχής (κι αυτό, δεν μπορεί, κάτι θα σας θυμίζει).

Εν κατακλείδι: α) Η αδιαμφισβήτητη αφοσίωση και φιλεργία του Ι. Καποδίστρια στην οργάνωση του Ελληνικού Κράτους, όπως αυτός το οραματίστηκε, καθώς και το μαρτυρικό τέλος του, δεν πρέπει να επηρεάζουν την κρίση μας για τις ενέργειες του κατά το νεανικό του παρελθόν.

β) Πιστεύω ότι αν κάποιοι, αρμοδιότεροι (και ….αντικειμενικότεροι) εμού, ερευνήσουν λεπτομερώς την ληξουριώτικη επανάσταση στις αρχές του προπερασμένου αιώνα, θα προκύψει ίσως μια πρώτη στον ελληνικό χώρο διεκδίκηση οργανωμένης Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με όλο το πάθος που η αγάπη για κάθε γενέτειρα κοινωνία, για κάθε γενέθλια γη συνεπάγεται.        

Ποιος είναι ο "ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΚΑΡΓΑΤΟΣ"

Πριν περίπου δεκαπέντε μέρες, κάποιος με το ψευδώνυμο «Γεράσιμος Καργάτος», προκειμένου να απαντήσει σε κείμενό μου για τον Δήμο Ληξουρίου, «τσουβάλιασε» σε ένα ασυνάρτητο άρθρο όσα προβλήματα έχει και δεν έχει η Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου  και τα φόρτωσε στην καμπούρα μου. Του απάντησε ο Ανδρέας Γρηγορόπουλος.

Κακώς, κατά την γνώμη μου, έπραξε ο Ανδρέας, αφού η άμεση και σοβαρή απάντηση δίνει αξία που δεν πρέπει σε τέτοια χυδαιογραφήματα προσωπικής πρόκλησης.

Έκτοτε, πολλοί με ρωτούν ποιος ή ποια είναι ο «Γεράσιμος Καργάτος». Λοιπόν, φίλοι μου, δεν γνωρίζω ποιος κύριος ή κυρία κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο και ειλικρινά δεν μπορώ να υποπτευθώ κάποιον. Βλέπετε, το κείμενο αυτό καταδεικνύει συγγραφέα με τέτοιες ιδιότητες (χυδαιότητα, δειλία, λαϊκισμό, αντικοινωνικότητα, πλήθος συμπλεγμάτων κλπ), που κανένας ή καμία από τους «γνωστούς – άγνωστους» εχθρούς δικούς μου ή της Φιλαρμονικής ή του Ληξουριού, φαίνεται να συνδυάζει.

Εκείνο όμως, που ελάχιστοι αντελήφθησαν είναι η προκλητικότητα του ψευδώνυμου, που ο «Γεράσιμος Καργάτος» χρησιμοποίησε. Όπως είναι φυσικό, επειδή έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, ελάχιστοι θυμήθηκαν ότι το «Καργάτος», ήταν το ψευδώνυμο που η τοπική εφημερίδα «Ημερήσιος» απέδωσε στον Πατέρα μου, τον Βασίλη Λουκέρη, όταν τίμησε τις σελίδες της με σειρά ευθυμογραφημάτων, που κατά κοινή ομολογία κανέναν δεν έθιγαν και, όπως είχε γράψει και η ίδια η εφημερίδα, αποτελούσαν «πηγή χαράς».

Αυτό το ψευδώνυμο επέλεξε ο/η συγγραφεύς του χυδαίου και προκλητικού άρθρου. Άρα, όσοι ψάχνουν ακόμα να βρουν ποιος ή ποια είναι ας του/της προσθέσουν μία ακόμα ιδιότητα: Την ΑΝΟΗΣΙΑ.

Γιατί μόνο ένας/μία ανόητος θα μπορούσε να νομίσει ότι θα με καταβάλλει χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο του Πατέρα μου. Γιατί ο Βασίλης ο Λουκέρης, υπέστη πολλές τέτοιες χυδαίες επιθέσεις από τυπάκια σαν τον «Γεράσιμο Καργάτο» και τις αντιμετώπισε με το κεφάλι ψηλά, με γενναιότητα και αντοχή στην αηδία που τέτοιοι τύποι προκαλούν. Και κοντά του κάτι έμαθα κι εγώ….  

                                                         Ιωσήφ Λουκέρης του Βασιλείου

Μόνο ο Δήμος Ληξουρίου θα διώξει τους Καλικάτζαρους

Εφέτος τα Φώτα, οι Καλικάτζαροι δεν έφυγαν από το Ληξούρι. Αντίθετα, «έκαναν πάρτι» ακριβώς την ημέρα και την ώρα που η παράδοση απαιτεί να φεύγουν πανικόβλητοι. 

Οι καλικάτζαροι πήραν την μορφή των μπάζων από το «μεγάλο έργο» του λιμανιού, που κανείς δεν σκέφτηκε ή δεν μπόρεσε να απομακρύνει από τον χώρο του Αγιασμού. Πήραν την μορφή των αυτοκινήτων, που κανένας δεν σταμάτησε την κυκλοφορία τους  την ώρα της τελετής. Πήραν όψη ανθρώπινη και ανεβοκατέβαιναν στο φέρι με ύφος χιλίων καλλικρατικών Καρδιναλίων, που ευδόκησαν να παραστούν στην «γιορτούλα» μιας πεθαμένης πόλης. 

Οι Καλικάτζαροι μπήκαν στις ψυχές μας. Μας ψυχοπλάκωσαν, μας απογοήτευσαν, μας φόβισαν. Αυτός άλλωστε είναι ο ρόλος τους.

Οι Καλικάτζαροι, όμως, μπήκαν και στο μυαλό μας!  Διάβασα τα σχόλια σε μια όπως πάντα εύστοχη και αιχμηρή ανάρτηση του Σπυρογιάννη στο facebook. Οι περισσότεροι σχολιάζοντες, μόνη λύση για μια κάποια ανάκαμψη της πόλης, βρίσκουν την κινητοποίηση των επιχειρηματιών, με διάφορες αυτόνομες «δράσεις», μακριά από κάθε πολιτική σκέψη και παρέμβαση, αφήνοντας μάλιστα στην τύχη του τον Εμπορικό - Επαγγελματικό σύλλογο, αφού κάθε ενασχόληση με σωματεία μάς προκαλεί αλλεργία.  

Νομίζω ότι, αν βγάλουμε από το μυαλό μας τους Καλικάτζαρους, θα δούμε ότι μία τέτοια νοοτροπία μάς κάθισε στο σβέρκο, πρόπερσι τον Μάιο, την «Ισχυρή Κεφαλλλλονιά». Σε απολιτίκ επιχειρηματίες έλπισαν τότε οι περισσότεροι, που με την επιχειρηματική τους σκέψη θα ανέπτυσσαν το Ληξούρι (συγνώμη, την «Παλλλλίκη»), χάριν των επιχειρηματικών συμφερόντων όλων μας. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. 

Νομίζω επίσης ότι, αν βγάλουμε από το μυαλό μας τους καλλικρατικούς Καλικάτζαρους (τους «Καλλικρά-τζαρους»), θα δούμε ότι καμία αντίδραση, από κανέναν φορέα ή άτομο ή «συντροφιά» ή «ασκέρι», δεν μπορεί  να επιτύχει όσο ελπίζει στις καλλικρατικές δομές ή αδιαφορεί για αυτές.

Όσο υπάρχει ο Καλλικράτης, όσο το Ληξούρι δεν ψηφίζει δικούς του τοπικούς άρχοντες και δικούς του αντιπολιτευόμενους, όσο αναφερόμαστε με «το μαλακό» ή με «το άγριο» στον «Μεγάλο Αρμοστή» Δήμαρχο όοοολης της Κεφαλλλλονιάς και στους διορισμένους τοποτηρητές του, καμία προσπάθεια για το καλό αυτής της πόλης δεν θα έχει το παραμικρό αντίκρισμα.

Αν λοιπόν θέλουμε να φωτιστεί το Ληξούρι και νοητά και πραγματικά, αν θέλουμε να μην ξανακάνουμε τέτοια σκοτεινά Φώτα, όπως εφέτος, πρέπει να έχουμε ως πρώτο αίτημά μας την επάνοδο στο Ληξούρι της αυτοδιοίκησής του, την επάνοδο του ΔΗΜΟΥ ΛΗΞΟΥΡΙΟΥ. Αυτό πρέπει να είναι το πρόταγμα του κάθε Ληξουριώτη είτε κοιτάζει το ατομικό του είτε το κοινωνικό συμφέρον.

Ας μην το ξεχνάμε και ας μην παρασυρόμαστε από τις δόλιες φωνές, που θέλουν την απομάκρυνσή μας από την πολιτική και την έγνοια μας μόνο για τα μικρά πρακτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει το «Ληξουράκι». Γιατί εγώ δεν ξέρω κανένα «Ληξουράκι». Μόνο ένα ΛΗΞΟΥΡΙ ξέρω, που, όσο δεν διεκδικεί την κοινωνική και διοικητική του αυθυπαρξία, οι Καλλικράτζαροι θα εξακολουθούν να πριονίζουν το δέντρο του, μέχρι τελικής πτώσεως.       

1891: Εκλογές πάθους και βίας στο Ληξούρι....

Άρθρο μου στο περιοδικό "Κεφαλονίτικη Πρόοδος", τεύχος 13ο. 

Αναμφισβήτητα η εκλογική διαδικασία είναι η κορυφαία έκφραση και έκφανση του Δημοκρατικού Πολιτεύματος. Η συμπεριφορά δε των πολιτών, κατά την άσκηση του δικαιώματος του «εκλέγεσθαι» και «εκλέγειν», καταδεικνύει όχι μόνο την ποιότητα της δημοκρατίας, αλλά και τα ήθη κάθε εποχής και κάθε περιοχής. 

Στο άρθρο αυτό θα προσπαθήσω να δείξω την ατμόσφαιρα των εκλογών κατά το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα, αναφερόμενος κυρίως στις δημοτικές εκλογές του 1891 στην Κεφαλονιά και δη στο Ληξούρι.

Επέλεξα αυτό το έτος λόγω των χαρακτηριστικών επεισοδίων, που κατωτέρω περιγράφω. Εστιάζω δε στο Ληξούρι, όχι μόνο επειδή είναι ο «βιότοπός μου», αλλά και διότι μου δίνεται η ευκαιρία να παρουσιάσω, με λίγα λόγια, την πολιτική κατάσταση που επικρατούσε τότε στην πόλη μας.

Η μορφή του Γεωργίου Τυπάλδου Ιακωβάτου διαμορφώνει την πολιτική εικόνα του Ληξουρίου από πριν την Ένωση μέχρι και την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα.

Ασυμβίβαστος, δυναμικός και αγέρωχος πολιτικός για τους οπαδούς του, επηρμένος «βαναυσολόγος» για τους αντιπάλους του ο «Γιωργαντάρας», είναι βέβαιο ότι με την συνεργασία των δύο αδελφών του, έθεσε το Ληξούρι και ολόκληρη την τότε Επαρχία Πάλης στη τροχιά των δικών του πολιτικών πόθων και παθών. 

Σε αντίθεση με την πλειοψηφία των Επτανησίων Πολιτικών, που μετά την Ένωση εντάχθηκαν πλήρως στις αρχηγικές παρατάξεις της κεντρικής πολιτικής σκηνής, ο Γεώργιος Τ. Ιακωβάτος ακολούθησε, κυρίως στα εξωτερικά θέματα, δική του πολιτική, συμπαρασύροντας και τους εν Ληξουρίω αντιπάλους του σε οξεία αντιπαράθεση με τον ίδιο, ανεξάρτητα από ποιους κομματικούς σχηματισμούς υποστήριζαν. Έτσι, η πολιτική ζωή του Ληξουρίου είχε και αυτή την «Ληξουριώτικη» ιδιορρυθμία της.

Από την πρώτη κιόλας θητεία τους, οι μεν Γεώργιος και Χαράλαμπος ως βουλευτές, ο δε Νικόλαος ως Δήμαρχος Παλέων, οι αδελφοί Ιακωβάτοι δυναμιτίζουν την πολιτική ατμόσφαιρα, παραιτούμενοι των αξιωμάτων τους, το έτος 1867, διαμαρτυρόμενοι για την κυβερνητική πολιτική στο θέμα της Εκκλησιαστικής αφομοιώσεως.[1] Για τις θέσεις του Γεωργίου και του Χαραλάμπους προκηρύσσονται επαναληπτικές εκλογές, στις οποίες οι δύο αδελφοί θέτουν και πάλι υποψηφιότητα. 

Στις επαναληπτικές εκλογές, για την αναπλήρωση των δύο βουλευτών της Επαρχίας Πάλης, που διεξήχθησαν τον Ιανουάριο του 1868, συγκροτούνται, για πρώτη φορά τόσο ευκρινώς, δύο αντίπαλα «στρατόπεδα»: Το «στρατόπεδο» των Ιακωβάτων και το «στρατόπεδο» των «αιωνίων» αντιπάλων τους, των αδελφών Ιωάννη και Μιχαήλ Τυπάλδων Χαριτάτων[2].

Αυτές οι δύο παρατάξεις, βασιζόμενες στις δύο οικογένειες, θα μονοπωλήσουν την πολιτική διαμάχη στο Ληξούρι, μέχρι και την αρχή του 20ου αιώνα. Πολιτική διαμάχη σκληρή και βίαιη λόγω και έργω. 

Οι Ιακωβάτοι στην τοπική αυτοδιοίκηση θα βασιστούν αρχικά στον πρώτο τους εξάδελφο, γιο του αδελφού του πατέρα τους, Πέτρου (Πιέρου), Δημήτριο Τ. Ιακωβάτο, και στην συνέχεια στον υιό του Άγγελο.

Για αρκετό καιρό αποτυγχάνουν, καθώς ο Δημήτριος Τ. Ιακωβάτος θα ηττηθεί στις εκλογές του 1870 από τον υποστηριζόμενο από τους Χαριτάτους Γεράσιμο Κομινάτο - Γενατά και στη συνέχεια, ο κύριος αντίπαλός τους Ιωάννης Τυπάλδος - Χαριτάτος θα κερδίσει τρεις συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις παραμένοντας Δήμαρχος Ληξουρίου για 13 χρόνια (1874-1887). 

Η ώρα της «ρεβάνς» θα έλθει, όμως, για την Ιακωβατική παράταξη, καθώς ο Άγγελος Τ. Ιακωβάτος θα επικρατήσει στις δημοτικές εκλογές του 1887 και του 1891. 

Χαρακτηριστικό το επεισόδιο των Ιακωβατέικων επινικίων του 1887, όταν ο μικρανεψιός του «Γιωργαντάρα», Άγγελος, κατέλυσε την 13χρονη κυριαρχία των Χαριτάτων: Η παράταξη των Ιακωβάτων προγραμματίζει παρέλαση στους δρόμους της πόλης, «εκ της οικίας του Γιωργαντάρα» (την σημερινή πολύπαθη Ιακωβάτειο Βιβλιοθήκη), όπου η Αικατερίνη (Κάτε) Ιακωβάτου θα παρέδιδε την σημαία και τη δάφνη, εμβλήματα της οικογένειας, «τω νικητή Ιακωβάτω». Η τελετή όμως ματαιώνεται, γιατί «την πρωίαν …. συνέβη σπουδαία συμπλοκή μεταξύ των κομμάτων, ης θύμα υπήρξε ατυχής νέος Ψαρός, τρωθείς διά μαχαίρας επικινδύνως κατά τον θώρακα υπό τινος Λυκούδη, τραυματισθέντες δε πολλοί άλλοι ελαφρότερον….»[3] Τόση βία, τόσο πάθος!

Σε αυτό το πολιτικό και συναισθηματικό πλαίσιο διεξήχθησαν οι δημοτικές εκλογές του 1891. Αντίπαλοι ετάχθησαν, φυσικά, οι έχοντες «ανοιχτούς λογαριασμούς», Άγγελος Τ. Ιακωβάτος και Ιωάννης Τ. Χαριτάτος. 

Από την αρχή της προεκλογικής περιόδου η ατμόσφαιρα κυριολεκτικά «μύριζε μπαρούτι», αφού πολλοί κυκλοφορούσαν οπλισμένοι μεταξύ των οποίων και ο Άγγελος Τ. Ιακωβάτος! Το «αρχέγονο» μίσος μεταξύ των δύο παρατάξεων έρχεται ξανά στην επιφάνεια. Πριν ξεσπάσει σε σωματική βία, εκδηλώνεται με διαπληκτισμούς για την τακτική των υποψηφίων κατά των προεκλογικό τους αγώνα, από τους οποίους, βέβαια δεν θα μπορούσε να λείψει μια γνήσια Ληξουριώτισσα· η Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου! 

Ο Άγγελος Τ. Ιακωβάτος θέλησε να χρησιμοποιήσει τους μουσικούς και τα όργανα της Φιλαρμονικής σε προεκλογική του συγκέντρωση, πράγμα που ο Νομάρχης δεν ενέκρινε και έσπευσε να κατάσχει τα όργανα!

Οργισμένος ο Άγγελος Τ. Ιακωβάτος τηλεγραφεί στον Πρωθυπουργό Θεόδωρο Δηλιγιάννη διαμαρτυρόμενος κατά του Νομάρχη. Ιδιαίτερα ενοχλημένος φέρεται από το γεγονός ότι ο Νομάρχης επέτρεψε σε «αντιθέτους» να κυκλοφορούν στην πόλη τραγουδώντας με συνοδεία εγχόρδων οργάνων. 

Το επεισόδιο αυτό αναφέρει από την εύθυμη πλευρά του η Εφημερίδα «Εφημερίς» (φ. 187/6-7-1891) σε πρωτοσέλιδο άρθρο της υπό τον τίτλο «Όπου αναφαίνονται τα Φλούγκερχορν»[4]

Η κατάσταση δεν άργησε να φτάσει στα άκρα: Τα πρωί της 23ης Ιουνίου, οπαδοί του Χαριτάτου επιτίθενται στο καφενείο του Ζαχαρένιου στην παραλία του Ληξουριού, όπου προφανώς σύχναζαν φίλοι του Ιακωβάτου και τραυματίζουν στο πόδι τον δημότη Στέφανο Καγγελάρη, ο οποίος ακρωτηριάζεται από τους γιατρούς[5]. Ο Ιακωβάτος τηλεγραφεί και πάλι διαμαρτυρόμενος, αυτή τη φορά προς τον Βασιλέα. Από το διερευνητικό τηλεγράφημα του Υπουργείου Εσωτερικών προς τον Νομάρχη, καθώς και από το απαντητικό τηλεγράφημα του τελευταίου, όμως, μαθαίνουμε ότι ο Ιακωβάτος δεν ήταν τόσο φιλήσυχος, όσο θέλει να δείχνει στις διαμαρτυρίες του. Ο πολιτικά αντίθετός του Νομάρχης, βέβαια, χρησιμοποιούσε την χωροφυλακή εναντίον του, αλλά και ο ίδιος ο Ιακωβάτος, όχι μόνο κυκλοφορούσε στην πλατεία του Ληξουρίου «φέρων εν τη ζώνη του περίστροφον και επιδεικνύων αυτό προς το πλήθος», αλλά επέτρεπε και στους άνδρες της δημοτικής αστυνομίας την χρήση «ροπάλων ισοτίμων φονικοίς όπλοις»[6]. 

Με τα νεύρα τεντωμένα, το Ληξούρι έφτασε στην ημέρα των εκλογών· την 7η Ιουλίου 1891. Αν και η ψηφοφορία άρχισε «πανηγυρικώς και αταράχως», το μοιραίο δεν άργησε να συμβεί: Στις 10 το πρωί, ένοπλοι «οχυρωμένοι» σε οικίες ανοίγουν πυρ κατά συμπολιτών τους της αντίθετης παράταξης! Από τους πυροβολισμούς τραυματίζονται αρκετοί και φονεύεται ο φιλήσυχος πολίτης Χριστοφοράτος. Ο τηλέγραφος παίρνει και πάλι φωτιά. Οι Ληξουριώτες πολιτευτές Ε. Μπασιάς και Σ. Φορέστης τηλεγραφούν, αναφέροντας το γεγονός, στον Πρωθυπουργό και στις Αρχές στο Αργοστόλι. Για την αναστάτωση των εντόπιων Αρχών (Νομάρχης, Στρατιωτικός Επόπτης, Εισαγγελέας, Μοίραρχος), «μιλάει» από μόνο του το τηλεγράφημά τους στο Υπουργείο Εσωτερικών, γι αυτό το παραθέτω αυτούσιο: 

«7/7 ώρα 11 π.μ.: Υπομοίραρχος Ληξουρίου τηλεγραφεί ότι εντός της πόλεως, πέριξ εκλογικού τμήματος, έλαβε χώραν ένοπλος ρήξις μεταξύ διαμαχομένων πολιτικών μερίδων. Άγνωστος αριθμός φονευθέντων. Εκλογή διεκόπη. Πυροβολισμοί εκατέρωθεν εξακολουθούσι. Ζητείται ενίσχυσις και εδυνήθημεν οικονομήσαι ολίγους άνδρας, οίτινες μετά εισαγγελέως και ανακριτού μεταβαίνουσι εις Ληξούριον προς επαναφοράν τάξεως»

Ο πανικός αυτός των Αρχών δημιούργησε πρόβλημα και στο Αργοστόλι, αφού λόγω της ελλιπούς φρούρησης των εκεί εκλογικών τμημάτων, εισβολείς αναποδογύρισαν τις κάλπες με αποτέλεσμα την ματαίωση της ψηφοφορίας. 

Την κατάσταση χαρακτηρίζει ακριβώς, με δύο λέξεις, η «Εφημερίς» στο φύλλο της ίδιας ημέρας : «Εν Κεφαλληνία έγειναν όλα θάλασσα….» 

Κάπως έτσι, λοιπόν, διεξάγονταν οι δημοτικές εκλογές στην πόλη των «οξυμένων πνευμάτων», τότε: Με πάθος, βία, αλλά και πολιτική που ασκείτο για το Ληξούρι και από το Ληξούρι. Την σύγκριση με το σήμερα αφήνω στον αναγνώστη.

[i]




[1] Βλ. Μονόφυλλα Ιακωβατείου Δημόσιας Βιβλιοθήκης Ληξουρίου, Μ 147 -148/1867. Παραιτήσεις Αφων Ιακωβάτων.


[2] Για τους Αφους Χαριτάτου βλ. Γερ. Η. Πεντόγαλου, «Γιατροί και Ιατρική Κεφαλονιάς στα χρόνια των ξενικών κυριαρχιών (1500 – 1864)»


[3] Εφημερίδα «Ακρόπολις», φ. 1856/17-7-1887


[4] Φλούγκερχορν: Χάλκινο όργανο συγγενές της τρομπέτας. Στην Ελλάδα ονομάζεται «φλικόρνο».


[5] Βλ. Εφημερίδα «Εμπρός», φ. 194/ 29-6-1891.


[6] Μπορούμε λοιπόν να πούμε, ότι ο Άγγελος Ιακωβάτος εφηύρε τα … ΜΑΤ!








[i] Πηγή για τα εκλογικά τηλεγραφήματα η εφημερίδα «Πρωία», φ. 5ης,6ης,8ης/7/1891.

Γ. Μολφέτας: Ο Μουσικός Ποιητής.

Κάθε δημόσιο εκπαιδευτικό ίδρυμα οφείλει να βρίσκεται σε απόλυτη πνευματική, τουλάχιστον, επαφή με την κοινωνία που εδρεύει. Πολλώ δε μάλλον, όταν η κοινωνία αυτή συμπυκνώνει, σε μικρή έκταση και σε ολιγάριθμα άτομα, Ιδέες, έννοιες, προοπτικές και ματαιώσεις τεράστιου εύρους. Με την σκέψη αυτή, θεωρώ απολύτως επιτυχημένη, ως επίδειξη και απόδειξη του έργου της Σχολής Μουσικής Τεχνολογίας, την ανακατασκευή και παρουσίαση της ιδιότυπης κιθάρας του Γεωργίου Μολφέτα. Ενός ανθρώπου μοναδικού, που κατείχε την ικανότητα να συμπυκνώνει σε δύο δεκαπεντασύλλαβους τον χαρακτήρα, τα προβλήματα, τις ατομικές και συλλογικές σκέψεις των επιμέρους κοινωνιών της Κεφαλονιάς, των τόσο μικρών, αλλά τόσο δυνατών.

Στην ομιλία μου αυτή, θα προσπαθήσω, αφηγούμενος τα κύρια σημεία της σύντομης αλλά άξιας ζωής του Μολφέτα, να δείξω ότι η υψηλή Τέχνη του εμπνεύστηκε από τα μύχια των τότε κεφαλληνιακών κοινωνιών. Επειδή όμως εγώ δεν διαθέτω το ταλέντο της συμπύκνωσης νοημάτων, παρακαλώ να μου συγχωρήσετε τυχόν πολυλογία μου.

Ο Γεώργιος (Τζώρτζης) Μολφέτας του Γερασίμου και της Αγγελικής το γένος Χωραφά, Ρισιάνος την καταγωγή, γεννήθηκε στο Αργοστόλι το 1871. Η οικογένειά του ανήκε στην μεσαία τάξη της εποχής, πράγμα που ασφαλώς του επέτρεψε πότε να έχει απόλυτη επαφή και πότε να κρατά τις κατάλληλες αποστάσεις με όλα τα κοινωνικά στρώματα.

Ο πατέρας του ήταν κτηματίας με μια μικρή ιδιοκτησία στην Χαλικερή Ερίσου. Το κύρος του όμως ήταν ηυξημένο, καθώς ασκούσε και το επάγγελμα του Δικολάβου. Όπως ήταν φυσικό προόριζε τον γιο του για σπουδές και μάλιστα στη νομική, για να γίνει ένας από τους τόσους σεβαστούς επιστήμονες που το νησί μας τότε διέθετε.  Δικαιολογημένα, ίσως, αγνόησε το γεγονός ότι το πνεύμα του νεαρού Τζώρτζη δεν μπορούσε να περιοριστεί στην επιστημονική μάθηση, όπως δεν περιοριζόταν στην σχολική. Ήταν ένας «κακός μαθητής», που είχε μείνει σε μία τάξη του Ελληνικού Σχολείου, η διαγωγή του είχε μειωθεί σε «μετρία» και μπορούμε να τον φανταστούμε εν ώρα μαθήματος να σκαρώνει στίχους, αντί να παρακολουθεί την παράδοση.

Με το που τελείωσε το σχολείο, το 1891, εκδίδει σατυρική εφημερίδα σε στίχους, η οποία έχουμε την τιμή, εμείς οι Ληξουριώτες, να φέρει ως τίτλο το παρατσούκλι μας. Ονομαζόταν «ο Κολόμπος».

Ο πατέρας του όμως επιμένει για την δικηγορική σταδιοδρομία που ονειρεύεται για τον πρωτότοκό του και έτσι ο Τζώρτζης εγγράφεται στη Νομική και μεταβαίνει στην Αθήνα.  Αλλά η Μούσα, παράφορα ερωτευμένη μαζί του, δεν τον αφήνει να συγκεντρωθεί. Στην πρωτεύουσα, μέσω του Κεφαλονίτη σατυρικού Μπάμπη Άνινου μπαίνει στους φιλολογικούς – καλλιτεχνικούς κύκλους, γνωρίζεται με τον ήδη διαπρέποντα σατυρικό Σουρή και αρχίζει να εκδίδει την σατυρική εφημερίδα «Αίσωπος», η οποία επαινείται από τον δημοσιογραφικό κόσμο. Και πάλι όμως η Μούσα, βοηθούμενη και από την οικονομική αποτυχία του εγχειρήματός του, ωθεί τον Μολφέτα πίσω στην Κεφαλονιά. Εγκαθίσταται μόνιμα πλέον στο Αργοστόλι, εγκαταλείπει τις σπουδές του και εκδίδει μέχρι τον πρόωρο θάνατό του, για 25 χρόνια, με τεράστια επιτυχία, το περίφημο «Ζιζάνιον». Την εφημερίδα στην οποία θα αφήσει όλο το πνευματικό του έργο, γραμμένο σε εκατοντάδες χιλιάδες εμπνευσμένους σκωπτικούς στίχους.

Ταυτόχρονα με τη στιχουργία όμως, ο Μολφέτας θεραπεύει και την Τέχνη της Μουσικής. Μα όχι, όπως θα περίμενε κανείς, ως «πάρεργο» της ποίησης, όχι ως παιδιά για κάποιες ευχάριστες ώρες. Ο ποιητής μας, αν και αυτοδίδακτος, ήταν ένας άριστος κιθαρίστας, που υπερέβαινε σε ικανότητα και έργο έναν απλό δεξιοτέχνη. Όχι μόνο διασκεύαζε για την κιθάρα του αξιόλογα κομμάτια, αλλά έγραψε και δικές του συνθέσεις. 

Ένα τόσο σπάνιο τάλαντο δεν μπορούσε να θαφτεί. Με την παρακίνηση των θαυμαστών του στην Αθήνα, όπως μας πληροφορεί ο νεώτερος συνεργάτης του Γεώργιος Καββαδίας, δίνει εκεί ρεσιτάλ κιθάρας στην αίθουσα των Φιλομούσων, το 1895. Οι αθηναϊκές εφημερίδες γράφουν ύμνους για την εμφάνιση του 25χρονου Μολφέτα: «….Τι τόνος, ποία εκτέλεσις! Συνείχε τις και την αναπνοήν του ακόμη», «Νομίζει τις, ότι αι χορδαί του μελαγχολικού τούτου οργάνου εις τας χείρας του  μεταβάλλονται εις ενάρθρους φωνάς». Δεν αργούν να έλθουν και οι προσκλήσεις από τις ελληνικές παροικίες του εξωτερικού. Στην Κωνσταντινούπολη, την Βλαχία, την Ρωσία, την Αίγυπτο, ο Μολφέτας εμφανίζεται με εξαιρετική επιτυχία.  

Κατά το διάστημα αυτό, καλοκαίρι του 1896, ο Μολφέτας θα παραγγείλει και την κιθάρα, που το Εργαστήριο Εγχόρδων της Σχολής Μουσικής Τεχνολογίας ανακατασκεύασε, από τον οργανοποιό Δημήτριο Μούρτζινο. Ο Καββαδίας και πάλι, μας μεταφέρει την ενδιαφέρουσα ιστορία της παραγγελίας αυτής: Μεταξύ δύο συναυλιών του στο Εξωτερικό, περαστικός από την Αθήνα, ο Μολφέτας επισκέφθηκε τον Μούρτζινο, του έδειξε το σχέδιο της κιθάρας που ήθελε και τον ρώτησε για την τιμή. Ο Μούρτζινος ζήτησε το υπέρογκο για την εποχή ποσό των 500 δραχμών, το οποίο ο Μολφέτας αποδέχθηκε και συμφώνησε μετά από δίμηνο να παραλάβει την κιθάρα από το κατάστημα, όλα αυτά όμως χωρίς να δηλώσει στον Μούρτζινο ποιος ήταν. Όταν τον Οκτώβριο του 1896 ο οργανοποιός παρέδωσε την κιθάρα στον Τζώρτζη Μολφέτα και τον άκουσε να παίζει, για να την δοκιμάσει, εντυπωσιασμένος τον ρώτησε: «Μην είσαι ο Μολφέτας;». Με την καταφατική απάντηση ο Μούρτζινος, συγκινημένος, δεν δέχθηκε να λάβει χρήματα και ως μόνο αντάλλαγμα ζήτησε να γράψει την εντός της κιθάρας αφιέρωση στον ποιητή. Είναι η στιγμή που ο κατασκευαστής οργάνων ξεπερνάει τον τεχνίτη και εκδηλώνει σε όλη του την μεγαλοπρέπεια τον καλλιτέχνη, που πρέπει να έχει μέσα του!   

Ο Μολφέτας όμως, δεν θα παρασυρθεί από την δόξα του δεξιοτέχνη μουσικού. Η έλξη που του ασκούσε η κεφαλληνιακή γη και η στιχουργία, ίσως και το γεγονός ότι οι δεξιοτέχνες κιθαρίστες δεν είχαν ακόμη καταξιωθεί στην συνείδηση του μουσικού κοινού, θα τον οδηγήσει στην παύση των δημόσιων εμφανίσεων. Εξαίρεση κάνει περίπου δέκα χρόνια μετά, όταν εμφανίζεται στο θέατρο του Αργοστολίου «Κέφαλος», για φιλανθρωπικούς σκοπούς, κατενθουσιάζοντας το κοινό. Στο τελευταίο «ανκόρ», μάλιστα, του ρεσιτάλ αυτού, ο Μολφέτας μιμήθηκε τον Παγκανίνι. Έσπασε τις πέντε χορδές της κιθάρας του και έπαιξε μόνο με την μία!

Την ίδια εποχή (τέλη Μαρτίου – αρχές Απριλίου 1904), ο Μολφέτας δίνει ρεσιτάλ και σε φιλανθρωπική εκδήλωση στο Ληξούρι. Η εκδήλωση αυτή, στην οποία ο Μολφέτας αφιερώνει ένα από τα καλύτερα ποιήματά του, πραγματοποιήθηκε στο κτίριο που υπήρχε στην θέση του σημερινού Θεάτρου. Ένα «άσχημο» κτίριο, όπως βλέπουμε στην φωτογραφία, που όμως το Ληξούρι το είχε μετατρέψει σε «παλάτι» με Βασιλιά τον Ληξουριώτικο πολιτισμό, καθώς είχε μετατραπεί σε θέατρο. Ανήκε στον Ι.Ν. Παντοκράτορος, όπως και τα γύρω από αυτό κτίρια, τα οποία (ίσως και το ίδιο παλαιότερα), εκμισθώνονταν τότε ως σταφιδαποθήκες  (σαράγες). Ο Μολφέτας βεβαίως σχολιάζει το γεγονός και σε αρκετά ποιήματά του επαινεί, με τον σκωπτικό του τρόπο, τους Ληξουριώτες, που «θέατρο στελιάζουνε σε σταφιδαποθήκη». Το κτίριο αυτό, αργότερα, θα αποκτήσει και την Bασίλισσά του, καθώς σε αυτό θα στεγαστεί, τέλη δεκαετίας του ‘20 αρχές του ’30, η Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου, μέχρι τους σεισμούς του 1953.

Στο σημείο αυτό, επιτρέψτε μου μια προσωπική εκτίμηση για το παίξιμο του Μολφέτα, προς κρίση από όσους από εσάς (και είστε πολλοί) γνωρίζετε μουσική πολύ καλύτερα από εμένα:

Εκτός από δύο δικές του συνθέσεις και μία διασκευή από την «Τραβιάτα», ο Μολφέτας στην ανωτέρω, στον Κέφαλο, συναυλία του έπαιξε και το κουαρτέτο από το «Ριγκολέτο». Η επιλογή και η δυνατότητα εκτέλεσης στην κιθάρα αυτού του κομματιού, όπου ο Δούκας, η Μανταλένα, ο Ριγκολέτο και η Τζίλντα, εκφράζουν διαφορετικό ο καθένας συναίσθημα, με διαφορετικές μελωδίες, που συμπλέκονται όμως μεταξύ τους αρμονικότατα, αποδεικνύει ότι ο Μολφέτας δεν είχε μόνο τα χαρίσματα της τεχνικής ευχέρειας και της μελωδίας, αλλά και αυτό της αντίληψης και μετάδοσης της αρμονίας.  Όπως έγραψε και κάποια Αλεξανδρινή εφημερίδα, μετά την εκεί συναυλία του: «….ουχί κιθάραν αλλ’ ολόκληρον ορχήστρα νομίζει τις ότι ακούει».

Βλέποντας κάποιος τις εξαιρετικές επιδόσεις του Μολφέτα σε δύο είδη Τέχνης, την Ποίηση και την Μουσική, ίσως πιστέψει ότι έχει να κάνει με έναν άνθρωπο πολυσχιδή, μια ευφυή διάνοια, που μπορούσε να ασχολείται ταυτόχρονα με δύο διαφορετικά αντικείμενα. Κατά την γνώμη μου όμως δεν είναι έτσι.

Ο Μολφέτας πάνω απ’ όλα ήταν Μουσικός. Η ίδια μουσική, που ξεχυνόταν  από τις άκρες των δακτύλων του στην κιθάρα του, έβγαινε και από την πένα του όταν έγραφε τις στήλες του «Ζιζανίου». Το αποδεικνύει η μορφή των στίχων του, αλλά και η ουσία της σάτιράς του.

Στίχος άρτιος, «ρέων», απόλυτα ρυθμικός, με ομοιοκαταληξία άψογη, με λέξεις της καθαρεύουσας, της αρχαϊζουσας και του τοπικού ιδιώματος τέλεια συνταιριασμένες. Δομή που αφήνει τον αστεϊσμό, το σκώμμα να ακουστεί τελευταία στιγμή, εντυπωσιακά, σαν την λύση μιας συγχορδίας διάφωνης. Σάτιρα που ενοχλείται από κάθε κοινωνική δυσαρμονία και με την σειρά της την θίγει. Όλα αυτά τα στοιχεία της ποίησης του Μολφέτα, μας δείχνουν ότι, όταν με καταπληκτική ταχύτητα έγραφε τις σελίδες της εφημερίδας του, άκουγε Μουσική. Γι αυτό και στον τίτλο της ομιλίας μου τον χαρακτηρίζω ως Μουσικό Ποιητή, χωρίς κόμμα, χωρίς παύλα, χωρίς καμία διάκριση μεταξύ των δύο ιδιοτήτων.

Και φτάνουμε σε ένα καίριο, κατά τη γνώμη μου, ερώτημα: 
Από πού ακούει ο Μολφέτας την Μουσική που μας μεταδίδει;

Για έναν συνθέτη μουσικής το ερώτημα της έμπνευσης είναι αδύνατον να απαντηθεί. Για τον Μολφέτα όμως, έναν Μουσικό Ποιητή, μπορούμε να έχουμε μια υποψία έστω, μέσα από το νόημα και τον στόχο του σατιρικού του λόγου.

Η σάτιρα του Μολφέτα δεν διακρίνεται από την τυφλή δηκτικότητα του ηθικιστή Λασκαράτου, ούτε από την άτεχνη έκχυση χολής της εξημμένης διάνοιας του Γιωργαντάρα, ούτε  από την απογοήτευση και πικρία του Άβλιχου και του Ξυδάκτυλου. Είναι μια σάτιρα γνήσιου, σεμνού, καλοσυνάτου χαμόγελου. Δεν έχει σκοπό να απεκδύσει το αντικείμενό της για να αποκαλύψει κάποια δύσμορφη γυμνότητα.

Τα τρωτά, τα στρεβλά, η υποκρισία προσώπων και κοινωνιών, για τον Μολφέτα μοιάζουν με πύργους από τραπουλόχαρτα, που με ένα αβρό χάδι του, ένα απαλό φύσημά του γκρεμίζονται και αυτό που μένει είναι το ανεπιτήδευτο, το γνήσιο, το αληθές, αυτό που τελικά ο καθένας έχει μέσα του και αποτελεί το κοινό κάθε κοινωνίας και που ο Μουσικός Ποιητής ξέρει ότι υπάρχει και μπορεί να το δει. Δεν είναι τυχαίο ότι σε δύο - τρεις περιπτώσεις, που ο Μολφέτας έχασε την ψυχραιμία του ή την αισθητική του ή ξέφυγε η πένα του και έθιξε υπερβολικά κάποια πρόσωπα, ο στίχος του είναι τόσο μουσικός, τόσο άψογος, που, χωρίς και ο ίδιος να το θέλει, ξεχνάει ο αναγνώστης το ατόπημα και κρατά την αρμονία της ποίησης. 

Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι ο Μολφέτας αγαπώντας αληθινά όλες τις κεφαλληνιακές κοινωνίες (Αργοστόλι, Σάμη, Πρόννους, Λειβαθώ, την πατρίδα του την Έρισσο, της παροικίες του Εξωτερικού και ιδιαίτερα την πόλη μας, το Ληξούρι, που τόσο του έμοιαζε), συνειδητά ή υποσυνείδητα κατορθώνει να αισθανθεί την κοινωνική αρμονία, την απόλυτη, δηλαδή, αρμονία. Την μουσική που αποπνέει το μυστηριακά πολυυπόστατο Ένα, η ψυχή μιας πόλης. Μπορούμε να πούμε ότι ο Μολφέτας εμπνεύστηκε απόλυτα από την πολυδιάστατη, μοναδική Κεφαλονιά, όπερ έδει δείξαι.

Κάποτε όμως, οι κοινωνίες – βιότοποι του Μολφέτα θα μεταλλαχθούν. Ο σταδιακός και διστακτικός «αστικός εκσυγχρονισμός» του ελληνικού κράτους, από το 1910 και μετά, με την έλευση του Βενιζέλου, τους Βαλκανικούς πολέμους, την ανάκτηση των Νέων Χωρών θα γίνει ραγδαίος. Ο σαραντάρης Μολφέτας παρασύρεται από το ρεύμα της εποχής. Φανατισμένος εξ αρχής υπέρ του Βενιζέλου θα δεχτεί, επηρεασμένος ίσως και από την οικονομική προσφορά του να αγοράζει 200 φύλλα για τα μέλη του κόμματος, να μεταφέρει, το 1915, την έδρα του «Ζιζανίου» στην Αθήνα. Δεν θα προλάβει όμως να βγάλει πολλά φύλλα. Μακριά από την γη που αντλούσε δύναμη, ο Μουσικός Ποιητής θα αρρωστήσει από πνευμονία και θα φύγει από την ζωή, σε ηλικία 45 ετών. Λίγο πριν μπει στο νοσοκομείο, κλείστηκε για ώρα, μόνος στο γραφείο του και με την κιθάρα του έπαιξε, για τελευταία φορά, την Μουσική του.