Η Φιλαρμονική Αργοστολίου και η Κατερίνα Στικούδη

Ίσως φανεί περίεργο να ασχολείται  ένας Ληξουριώτης «τοπικιστής» με τα «εσωτερικά» του Αργοστολιώτικου πολιτισμού, αλλά δεν είναι. 
Ο Κεφαλληνιακός πολιτισμός είναι πολυκεντρικός. Κάθε πόλη και κάθε χωριό της Κεφαλονιάς έχει προσφέρει με την δική του συνιστώσα (πολλές φορές αντίρροπη προς τις υπόλοιπες) στο ήδη καταρρέον πολιτισμικό οικοδόμημα του Νησιού μας. Και σε αυτή την συνιστώσα οφείλει να εμμείνει. Άλλωστε, όπως και το ευγενές έθιμο της υδριοθραυσίας  απέδειξε, οι Ληξουριώτες έχουμε πλέον την τάση να εισάγουμε αδιαμαρτύρητα οποιαδήποτε φτηνή τουριστική επινόηση της αργοστολιώτικης καλλικρατικής Μητρόπολης. Συνεπώς το θέμα αφορά άμεσα και εμάς, τους «αποδώπισω».

Η αργοστολιώτικη Φιλαρμονική, η «Φιλαρμονική Σχολή Κεφαλληνίας», μετά από 170 χρόνια ύπαρξης, ανέστειλε, ως γνωστόν, την λειτουργία της, πράγμα που είχε συμβεί, αν δεν κάνω λάθος, μόνο κατά την περίοδο της (πρώτης) Κατοχής. Διαβάζοντας αρκετά δημοσιεύματα, που εύστοχα εξέφραζαν τον προβληματισμό κάποιων γειτόνων μας για το απαράδεκτο γεγονός, περίμενα  την αντίδραση της Αργοστολιώτικης κοινωνίας.

Ειδικά περίμενα από τον εμπορικό κόσμο του Αργοστολιού, να προβεί στην απαραίτητη οικονομική ενίσχυση της ιστορικής του Φιλαρμονικής, όχι μόνο από κοινωνικό καθήκον, αλλά κυρίως για λόγους καλώς εννοουμένου επιχειρηματικού συμφέροντος. Γιατί η ίδια η λογική λέει ότι, όποιος θέλει να ασχολείται με το εμπόριο, σε μια τουριστική περιοχή μάλιστα, χωρίς διάθεση να  αποκερδαίνει  ευκαιριακά, αδιαφορώντας για τις συνέπειες των ενεργειών του στον τόπο που ζει (χυδαϊστί «αρπαχτή»), φροντίζει για την γνήσια πολιτισμική ανάπτυξη της πατρίδας του. Μεριμνά για την ανάδειξη των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της, πολλώ δε μάλλον όταν αυτά έχουν την ουσιώδη φαντασμαγορία μιας αξιοπρεπούς Φιλαρμονικής.

Αντί όμως της οργανωμένης προσπάθειας για την αναδιοργάνωση της Φιλαρμονικής του, της τόσο ωφέλιμης για τον ίδιο, ο εμπορικός σύλλογος Αργοστολίου, προτίμησε να «εξυψώσει» τον Κεφαλληνιακό πολιτισμό διά της προσκλήσεως, της μεγαλειώδους υποδοχής (αντάξιας της Βασίλισσας Ελισάβετ από ιθαγενείς των αποικιών της) και της διοργάνωσης συναυλίας της τηλεπερσόνας και εσχάτως αοιδού κυρίας Αικατερίνης Στικούδη.  Αντί της ουσιαστικής φαντασμαγορίας της Φιλαρμονικής, ο εμπορικός σύλλογος Αργοστολίου προτίμησε την «φαντασμαγορία» των κοιλιακών της εν λόγω καλλιτέχνιδος (αντάξιων μπετατζή – μποντιμπίλντερ). Αντί του μακροχρόνιου και κοινωνικά ωφέλιμου κέρδους που συνεπάγεται η ενίσχυση του πολιτισμικού πυλώνα του τόπου του, προτίμησε την «αρπαχτή» μιας βραδιάς ανοιχτών καταστημάτων.

Κάπως έτσι, θα φτάσουμε η Κεφαλονιά να στερηθεί κάθε ίχνος του πολιτισμού της, ό,τι  δηλαδή πραγματικά αξιόλογο έχει να επιδείξει. Και τότε, δεν θα κλαίμε μόνο όσοι ενδιαφερόμαστε για την ανασύσταση των κοινωνιών μας. Θα σπαράζουν και όσοι ενδιαφέρονται μόνο για την τσέπη τους. Σκληρό, αλλά έτσι είναι.

Με το «πάθημα» αυτό των γειτόνων μας, ας μην καγχάζουμε οι Ληξουριώτες. Δεν κρύβω ότι κι εγώ, μόλις άκουσα για την Στικουδοσυναυλία, ευχαρίστησα για άλλη μια φορά την τύχη μου, που δεν γεννήθηκα Αργοστολιώτης. Όμως, στην κοινωνική και πολιτισμική παρακμή που βρισκόμαστε, είναι πολύ πιθανόν το επόμενο Πάσχα να έλθει στο Ληξούρι η Στικούδη να σπάει μπότηδες, κι αλίμονο τότε σε όποιον «γραφικό» διαμαρτυρηθεί….