Δεν ξέρω γιατί -ίσως να είναι που τρώγω αλμυρά ή που κυκλοφορώ, όταν κυκλοφορώ, χωρίς μάσκα - πάντως το περασμένο Σάββατο κάτι με έπιασε μεταξύ 20:00 και 22:00 και διάβαζα ποίηση. Διάβαζα όχι από χοντρά κιτρινισμένα βιβλία
φορώντας τα "μισά" ομματοϋάλιά μου, όπως κάνουν οι (δήθεν;) διανοούμενοι, αλλά περιηγούμενος στο διαδίκτυο, αβασάνιστα και αφηρημένα. Και πάλι όμως, παρά τις προσπάθειές μου να δείξω μια κάποια ελαφρότητα στην ενασχόλησή μου αυτή, βάσκανος μοίρα έφερε προ των οφθαλμών μου ένα ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη "επίκαιρο και προφητικό", όπως λένε όλοι και σε όλες τις περιπτώσεις πλέον.
φορώντας τα "μισά" ομματοϋάλιά μου, όπως κάνουν οι (δήθεν;) διανοούμενοι, αλλά περιηγούμενος στο διαδίκτυο, αβασάνιστα και αφηρημένα. Και πάλι όμως, παρά τις προσπάθειές μου να δείξω μια κάποια ελαφρότητα στην ενασχόλησή μου αυτή, βάσκανος μοίρα έφερε προ των οφθαλμών μου ένα ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη "επίκαιρο και προφητικό", όπως λένε όλοι και σε όλες τις περιπτώσεις πλέον.
Μόνο που αυτό το συγκεκριμένο ποίημα είναι πραγματικά επίκαιρο και όντως προφητικό, αφού ο ποιητής, από το χρονολογικά μακρινό 1970, θαρρείς προβλέπει και θίγει την υποκρισία του καιρού μας, με τους θρήνους για τα θύματα του metoo, την στήριξη στους "ειρηνιστές" Ζελένσκι και Μπάυντεν, την φιλανθρωπία των ΜΚΥΟ προς τους πρόσφυγες, τον θαυμασμό της "επανάστασης" των καθόλα ανιδιοτελών ΛΟΑΤΚΙ και τόσα άλλα.
Το ποίημα λέγεται "Νέοι της Σιδώνος, 1970"και "πατάει" στο Καβαφικό "Νέοι της Σιδώνος (400μ.Χ.)".
Ο Αναγνωστάκης στους δικούς του "Νέους" ξεπερνά την λεπτή ειρωνεία του Καβάφη. Γίνεται ευθύτατα ειρωνικός, απροκάλυπτα σαρκαστικός. Γιατί μάχεται καταστάσεις και ιδεολογήματα του συρμού και γι' αυτό άκρως επικίνδυνα και οι βολές του πρέπει να είναι ακριβείς και αποτελεσματικές.
Προσωπικά, διαβάζοντάς το, έφαγα γροθιά στο στομάχι, αλλά νομίζω ότι δεν έφταιγα ο κακομοίρης. Νομίζω ότι εισέπραξα την γροθιά για λογαριασμό των Νέων και Γέρων του 2022, των σύγχρονων "προοδευτικών", που τίποτε δεν θα νοιώσουν διαβάζοντάς το. Αλλά πάλι ποτέ δεν ξέρεις. Για να δούμε....
Νέοι της Σιδώνος, 1970Κανονικά δεν πρέπει να ‘χουμε παράπονο
Καλή κι εγκάρδια η συντροφιά σας, όλο νιάτα.
Κορίτσια δροσερά — αρτιμελή αγόρια
Γεμάτα πάθος κι έρωτα για τη ζωή και για τη δράση.
Καλά, με νόημα και ζουμί και τα τραγούδια σας
Τόσο, μα τόσο ανθρώπινα, συγκινημένα,
Για τα παιδάκια που πεθαίνουν σ’ άλλην ήπειρο
Για ήρωες που σκοτώθηκαν σ’ άλλα χρόνια,
Για επαναστάτες Μαύρους, Πράσινους, Κιτρινωπούς,
Για τον καημό του εν γένει πάσχοντος Ανθρώπου.
Ιδιαιτέρως σας τιμά τούτη η συμμετοχή
Στην προβληματική και στους αγώνες του καιρού μας
Δίνετε ένα άμεσο παρών και δραστικό — κατόπιν τούτου
Νομίζω δικαιούσθε με το παραπάνω
Δυο δυο, τρεις τρεις, να παίξετε, να ερωτευθείτε,
Και να ξεσκάσετε, αδελφέ, μετά από τόση κούραση.
(Μας γέρασαν προώρως, Γιώργο, το κατάλαβες;)