Ίσως πρόκειται περί μαζοχισμού, αλλά συνηθίζω να σκέφτομαι τις αντίθετες από την δική μου γνώμες, ειδικά όταν προβάλλονται από τα "αγαπημένα μου" ΜΜΕ ως θέσφατα, που ο αντιλέγων εις αυτά αξίζει δίμηνο και άνω εγκλεισμό σε ψυχιατρείο.
Έτσι λοιπόν και για το θέμα της συμμετοχής του Ιωάννου Αντετοκούμπο στους εορτασμούς της συνονόματής του για το '21, προσπάθησα να έχω την ίδια οπτική με όσους σπεύδουν να ονομάσουν πιο Έλληνα και από τους Έλληνες το μαύρο διαμάντι του παγκοσμίου μπάσκετ.
Για να το κάνω αυτό συνέκρινα, ως προς την ελληνικότητα, τον Γιάννη με έναν από τους ήρωες της επαναστάσεως, τον Μάρκο Μπότσαρη και, όπως θα διαπιστώσετε, το έπραξα με κάθε επιείκεια προς τον Αντετοκούμπο.
Εξέτασα λοιπόν αν πληρούν ένα - ένα τα καθιερωμένα κριτήρια για την "ελληνικότητα", οι δύο μορφές, η μελαμψή του Μάρκου και η μελαμψότερη του Γιάννη, ως ακολούθως:
α) Γονίδια: Αντιπαρέρχομαι το κριτήριο ως παιδαριώδες.
β) Γλώσσα: Στο σημαντικότατο αυτό κριτήριο ο Αντετοκούμπο μάλλον υπερτερεί, αφού μιλάει άπταιστα ελληνικά έχοντας γεννηθεί και εκπαιδευτεί στην Ελλάδα, ενώ ο Μπότσαρης, κατά πολλούς, καπάκιζε κάποια ορεσίβια διάλεκτο μεταξύ αρβανίτικης και ελληνικής.
γ) Θρησκεία: Στο κριτήριο αυτό, που κατά τον Γεώργιο Τ. Ιακωβάτο φτάνει μόνο του για να χαρακτηριστεί κάποιος Έλληνας, έχουμε μάλλον ισοπαλία, αφού και ο Μάρκος ήταν ορθόδοξος,, αλλά και ο Γιάννης, μπορεί να μην νοιώθει το παλικάρι τα περί Παναγίας - Αθηνάς και τα τοιαύτα, αλλά, όπως πολλάκις έχει δείξει, έχει μάθει να ενώνει τα τρία ωραία μεγάλα δάκτυλά του στο σχήμα του Ορθόδοξου Σταυρού και φημολογείται ότι τελευταία έχει αρχίσει να μαθαίνει απ' έξω το "Πιστεύω".
δ) Σεβασμός στα σύμβολα: Ο Γιάννης είναι τυλιγμένος μόνιμα με μία ελληνική σημαία (φαντάζομαι ότι θα έχει και μπουρνούζι και μποξεράκι στα ίδια χρώματα), ενώ ο Μάρκος κάποιο άτεχνο φλάμπουρο θα είχε και αυτό για τις ώρες της μάχης και μόνο.
ε) Τέλος, το σημαντικότερο κατ' εμέ, δηλαδή η βούληση να είσαι Έλληνας: Ο Αντετοκούμπο το βροντοφωνάζει όπου σταθεί και όπου βρεθεί: "Είμαι Έλλην το καυχώμαι, είμαι ένα Greek Freak", ενώ ο καημένος ο Μάρκος, κάτι ψιθύριζε για "Ρωμιούς" και για "Γραικούς" και στεκόταν αμήχανος μπροστά στους ξένους δημοσιοκάφρους (ναι υπήρχε έκτοτε αυτό το επάγγελμα -ίσως αυτό να είναι "το αρχαιότερο επάγγελμα", που λέμε), όταν τον ρωτούσαν: "Έχετε στρατιώτας με αρχαιοελληνικά ονόματα στο στράτευμά σας;"
Κάνοντας τη σούμα, όπως αντιλαμβάνεστε, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο Αντετοκούμπο είναι τόσο Έλλην όσο και ο Μπότσαρης και ίσως λίγο παραπάνω!!!!
Περιέπεσα λοιπόν σε θλίψη μεγάλη και συλλογισμό, νοιώθοντας την ψυχή μου πιο μαύρη και από του Τσιάρτα (του παιχταρά και δεν θέλω αντιρρήσεις) και σκεπτόμουν ότι τίποτε πια δεν μου μένει από το να κάνω πρόταση γάμου στην Ουρανία Μιχαλολιάκου για να μπω έτσι σε καραντίνα από τον υπόλοιπο δημοκρατικό και φιλάνθρωπο κόσμο.
Να όμως, που ενώ βρισκόμουν στο έσχατο στάδιο της αυτοκριτικής μου, δηλαδή ήμουν έτοιμος να ζητήσω συγνώμη από την φίλη μου την Θεοπλάστη για την διαφωνία μας, σκέφτηκα ότι αναφερόμαστε στο 1821! Και η σκέψη αυτή μου έφερε, μοιραία, στο μυαλό δύο λέξεις: "Επανάσταση" και "Ελευθερία". Και οι λέξεις αυτές με έκαναν να καταλάβω την τεράστια διαφορά μεταξύ των δύο προσώπων:
Ο Μάρκος (και ο κάθε "Μάρκος"), για να συμμετάσχει στην Επανάσταση, έκανε πρώτα την δική του εσωτερική Επανάσταση για να ελευθερώσει το ισχυρό εγώ του από τις ανάγκες της ύλης, να απελευθερωθεί ακόμα και από το αδύναμο σώμα του, να το θυσιάσει για την Ελευθερία ενός ολόκληρου λαού να κάνει ο ίδιος κουμάντο στον ξερότοπό του. Και, καθοδηγούμενος από αυτήν τη θυμοσοφία, ο Μάρκος (που αν είχε "κάτσει ήσυχα" θά 'χε 300 πρόβατα και 500 γίδια, συν το τραμπούκο που θα έπαιρνε, πουλώντας προστασία, από δυο και τρεις μεριές) πέθανε ευτυχής, στην μάχη και γύρω από τον νεκρό του στήθηκε μάχη βγαλμένη από την Ιλιάδα (για τον Μάρκο, που αμήχανα άκουγε τους ξένους δημοσιοκάφρους να του ζητούν στρατό με αρχαιοελληνικά ονόματα). Έτσι λοιπόν, ο Μάρκος, ο καχεκτικός Σουλιώτης με το αρβανίτικο κούρεμα και την φλοκάτη στην πλάτη, κέρδισε τον τίτλο του Έλληνα. Του ήρωα Έλληνα. Του Έλληνα παράδειγμα για τους ομοεθνείς του και για κάθε αγωνιζόμενο για Ελευθερία και Αξιοπρέπεια λαό.
Από την άλλη μεριά, ο δύστυχος Γιάννης Σίνα-Ούγκο Αντετοκούνμπο, ο άντρακλας των δύο μέτρων και έντεκα εκατοστών, με όλη την ευλυγισία και αρμονική διάπλαση της μαύρης φυλής, με την πατρώα γη του σε άθλια κατάσταση και τη χώρα που γεννήθηκε υπό κατοχή, τι έκανε; Κοίταξε την πάρτη του! Κάνοντας επαγγελματικά κάτι που σε ιδανικές καταστάσεις θα έπρεπε να γίνεται μόνο ερασιτεχνικά, έβγαλε λεφτά, στην αρχή για να επιβιώσει, μετά για να πλουτίσει και μετά για να πλουτίσει ακόμα περισσότερο, φτάνοντας, "στο απόγειο της δόξης του", να παίζει στο μεγαλομπακάλικο του ΝΒΑ, όπου επαξίως κέρδισε τον τίτλο "ελληνικό φρικιό". Και ούτε από την θέση αυτή, ενός ανθρώπου που έχει λύσει το βιοτικό του πρόβλημα και έχει όλη την ζωή μπροστά του, δεν τόλμησε ο Γιάννης να πει μια ενθαρρυντική κουβέντα, μία εγερτήρια λέξη για τον ελληνικό λαό που δοκιμάζεται και τον νιγηριανό λαό που σβήνει. Δούλος της ύλης, ένας πλούσιος κακομοίρης, έσπευσε να γίνει σκλάβος της οικονομικά ισχυρότερής του ελίτ που ταλαιπωρεί την Ελλάδα. Έγινε ο διαβιβαστής τους, ο διαφημιστής των "ιδεών" τους, ο "αντιπρόσωπός τους" σε ό,τι ιερό θέλουν να συλήσουν. Ο καημένος ο Γιάννης Σίνα-Ούγκο δεν θα γίνει ποτέ Έλληνας! Ούτε Νιγηριανός θα γίνει! Ούτε θα νοιώσει ποτέ τι σημαίνει Επανάσταση και Ελευθερία. Θα μείνει πάντα ένα απομονωμένο, ανέστιο "Φρικιό", υποταγμένο στην κάθε κυρία Γιάννα, που σίγουρα θα εκτιμά δεόντως τα μεγέθη της φυλής του.
Ο καημένος ο Γιάννης, ο νάνος των 2,11 μ., ο προσληφθείς για να μας μαυρίζει τις ψυχές και τις καρδιές.
