Πολύς ο λόγος για την μετατροπή της Αγίας Σοφίας από μουσείο σε τζαμί από τον Ερντογάν και, όπως πάντα, συνοδευόμενος από αλληλοκατηγορίες μεταξύ μας, για το "τις πταίει", αλλά και από μεμψιμοιρία, γιατί "ως λαός" δεν έχουμε την δύναμη να ξεπεράσουμε τα ελαττώματά μας και να αναβιώσουμε την Βυζαντινή Αυτοκρατορία -οπότε υπάρχει πιθανότητα να ανέβουν οι μισθοί και να καταργηθεί και ο ΕΝ.Φ.Ι.Α..
Πολύ ο λόγος και για την άλωση της Κωνσταντινούπολης και την μετατροπή της Αγιάς Σοφιάς σε τζαμί από τον Μωάμεθ τον Πορθητή, που άπαντες, κάνοντας το χατίρι του Ερντογάν, την παραλληλίζουν με την σημερινή προσβολή του ναού - συμβόλου της Ορθοδοξίας από τον νέο Σουλτάνο.
Δεν γεννάται θέμα ότι και ο Μωάμεθ ένα 20χρονο κ@λόπαιδο (κωλόπαιδο εννοώ) ήταν, που για να κρατηθεί στην εξουσία έβαλε στο μάτι την ήδη παρηκμασμένη Βασιλεύουσα, την άλωσε, την κατέστρεψε, έσφαξε, βίασε, δήωσε. Η ιστορική στιγμή του 1453, όμως, καμία σχέση δεν έχει με το σήμερα.
Τότε, η αυτοθυσία του Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου, των κατοίκων και των υπερασπιστών της Πόλης, μετέτρεψε την καταστροφή σε αναγέννηση, κατέστησε την πτώση της Βασιλεύουσας συνδετικό κρίκο του Αρχαίου με το Νέο Ελληνισμό. Οπότε όχι! Ας μην παραλληλίζουμε εκείνες τις στιγμές με τις σημερινές. Καθόλου δεν μας συμφέρει, διά λόγους ευνοήτους.
Αν θέλουμε να βρούμε ιστορικά παραδείγματα, η θυελλώδης ιστορία μας έχει, όπως πάντα, έτοιμο ένα πολύ ακριβές: Την πρώτη άλωση της Κωνσταντινούπολης, την πρώτη καταστροφή της Αγίας Σοφίας από τους σταυροφόρους, το 1204.
Η ιστορία ή καλύτερα η τραγωδία του 1204 αρχίζει 100 και κάτι χρόνια πριν, όταν Αυτοκράτορας στην Κωνσταντινούπολη ήταν ο Αλέξιος Α' Κομνηνός. Τότε, μια νέα απειλή για την αυτοκρατορία προβάλλει εξ Εσπερίας. Οι φοβεροί και τρομεροί Νορμανδοί, σκληροί πολεμιστές, με μόνο ενδιαφέρον την απόκτηση φέουδων και χρυσού, αφού κατέκτησαν τα βυζαντινά εδάφη της Ιταλίας, απειλούν τώρα αυτήν την ίδια την Πόλη.
Ο Αλέξιος, φοβισμένος και έχοντας να αντιμετωπίσει πλήθος εσωτερικών προβλημάτων, ζητά την βοήθεια της Βενετίας, δίνοντας της σε αντάλλαγμα εμπορικά προνόμια.
Οι Νορμανδοί, με την βοήθεια των Βενετών, θα αποκρουστούν. Ο αρχηγός τους, ο "τρόμος του κόσμου" Γυισκάρδος θα τουμπανιάσει, ενώ βρισκόταν στην θαλαμηγό του στα βόρεια της Κεφαλονιάς και έκτοτε το μέρος εκείνο-το ονομαζόμενο πλέον "Φισκάρδο" εκ του Γυισκάρδου, θα δέχεται πλήθος Νορμαδών και άλλων τουριστών, που κάθε άλλο παρά την τύχη του Γυισκάρδου έχουν, εκτός και αν τους έλθει κανένας μεγάλος λογαριασμός και δουν τον ουρανό σφοντύλι.
Οι Νορμανδοί, με την βοήθεια των Βενετών, θα αποκρουστούν. Ο αρχηγός τους, ο "τρόμος του κόσμου" Γυισκάρδος θα τουμπανιάσει, ενώ βρισκόταν στην θαλαμηγό του στα βόρεια της Κεφαλονιάς και έκτοτε το μέρος εκείνο-το ονομαζόμενο πλέον "Φισκάρδο" εκ του Γυισκάρδου, θα δέχεται πλήθος Νορμαδών και άλλων τουριστών, που κάθε άλλο παρά την τύχη του Γυισκάρδου έχουν, εκτός και αν τους έλθει κανένας μεγάλος λογαριασμός και δουν τον ουρανό σφοντύλι.
Τα προνόμια, όμως, που έδωσε ο Αλέξιος στους Βενετούς παρέμειναν. Έτσι οι Βενετοί ήδη μεγάλες μαφίες, θα εξελιχθούν στους "εμπόρους των εθνών" και θα αρχίσουν το μεγάλο εμπόριο με τους "Άγίους Τόπους" μεταφέροντας μπαχάρια, υφάσματα. αλλά και προσκυνητές, σε ένα είδος πρώτου θρησκευτικού τουρισμού.
Το αισχρό εμπόριο όμως, για να αναπτυχθεί, θέλει και ισχύ, αισχρή ισχύ. Δύναμη που να μην σέβεται τίποτε άλλο παρά το χρήμα και που μπροστά της υποχωρούν και καταλύονται αξίες όπως πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια και άλλα τέτοια που σήμερα θεωρούνται ξεπερασμένα και ντεμοντέ.
Γι αυτό σύντομα, οι μεγάλες εμπορικές δυνάμεις, με αρχηγό τον Πάπα, θα ξεκινήσουν τις λεγόμενες σταυροφορίες: Πλήθος γόνοι καλών ευρωπαϊκών οικογενειών, σιδερόφρακτοι αλήτες, με τον σταυρό ραμμένο στον χιτώνα και τον θάνατο στο χέρι και στο μυαλό, με μόνη "αρετή" τους την σωματική δύναμη και την ικανότητα στην μάχη, θα ξεχυθούν προς την ανατολή σε αναζήτηση πλούτου, με χίλιες δυο βλακώδεις προφάσεις -μέχρι και την λόγχη που τρύπησαν την πλευρά του Ιησού ισχυρίστηκαν ότι βρήκαν οι αθεόφοβοι-.
Νορμανδοί, Φράγκοι, Γερμανοί κλπ υπό την οικονομική υποστήριξη των Ενετών και την "πνευματική" ηγεσία του Πάπα θα ρημάξουν την Ανατολή για δύο περίπου αιώνες, "ρίχνοντας" ανά 30 χρόνια μία σταυροφορία περιποιημένη, με πρόφαση την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων από τους "απίστους", οι οποίοι "άπιστοι" τράβηξαν από τους σταυροφόρους του Χριστού τα Πάθη.
Το 1204 όμως οι μάσκες θα πέσουν. Από καιρό η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, βρίσκεται στο έλεος των "λατίνων" εμπόρων και των υποταγμένων σε αυτούς αριστοκρατικών κύκλων της Κωνσταντινούπολης. Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, όταν το 1183 στον θρόνο ανεβαίνει ο Ανδρόνικος Α' Κομνηνός.
Ο Ανδρόνικος ήταν ένας "γερόμαγκας", που στα νιάτα του δεν είχε αφήσει θηλυκό για θηλυκό και, παρά την μεγάλη του ηλικία, ακόμα συνέχιζε να καμακώνει.
Θηλυκό βέβαια είναι και η εξουσία, την οποία ο Ανδρόνικος κυνήγησε σε όλη του την ζωή με πάθος, κάνοντας πολλές κομπίνες και σκαιά εγκλήματα για να την αποκτήσει. Μόλις όμως απέκτησε την εξουσία, ο Ανδρόνικος έβγαλε από μέσα του τον ηγέτη τον σωστό, τον τίμιο, τον υπεύθυνο απέναντι στην Ιστορία.
Ο Ανδρόνικος ήταν ένας "γερόμαγκας", που στα νιάτα του δεν είχε αφήσει θηλυκό για θηλυκό και, παρά την μεγάλη του ηλικία, ακόμα συνέχιζε να καμακώνει.
Θηλυκό βέβαια είναι και η εξουσία, την οποία ο Ανδρόνικος κυνήγησε σε όλη του την ζωή με πάθος, κάνοντας πολλές κομπίνες και σκαιά εγκλήματα για να την αποκτήσει. Μόλις όμως απέκτησε την εξουσία, ο Ανδρόνικος έβγαλε από μέσα του τον ηγέτη τον σωστό, τον τίμιο, τον υπεύθυνο απέναντι στην Ιστορία.
Ο Ανδρόνικος, αυτός ο γέρο μπον βιβέρ, τόλμησε να άρει τα προνόμια της αριστοκρατίας. Όσο για τους λατίνους εμπόρους που ρούφαγαν το αίμα του βυζαντινού λαού, τους κατέσφαξε εν μία νυκτί.
Αποτέλεσμα; Αυτός ο ίδιος λαός, που ο Ανδρόνικος κινήθηκε με τόλμη υπέρ του, ξεσηκώθηκε από τα "θιγόμενα συμφέροντα", στασίασε κατά του Ανδρόνικου και τον κομμάτιασε κυριολεκτικά, στον πιο φριχτό και τον πιο άδικο θάνατο που βρήκε ποτέ Βυζαντινός Αυτοκράτορας στα χέρια του όχλου.
Οι "Δυτικοί" είχαν δει πλέον ότι έπρεπε να τελειώνουν οριστικά με την ενοχλητική για το εμπόριό τους Κωνσταντινούπολη. Πρώτος και καλύτερος ο Ερρίκος Δάνδολος, ο ενενήντα χρονών και βάλε Δόγης της Βενετίας, ο μεγαλέμπορας, που στην δίψα του για χρυσάφι δεν υπολόγιζε ούτε την μεγάλη του ηλικία ούτε την τυφλότητά του. Αυτός, σε συνεργασία πάντα με τον Πάπα, μάζεψε το γνωστό σταυροφορικό σκυλολόι -Νορμανδούς, Φράγκους και άλλους πολιτισμένους Ευρωπαίους- και, χωρίς περιστροφές περί "Αγίων Τόπων", εκμεταλλευόμενος μόνο τις εσωτερικές έριδες της Βυζαντινής Δυναστείας των Αγγέλων, που ο ίδιος δημιούργησε, επιτέθηκε στην Κωνσταντινούπολη.
Εύκολος στόχος τότε η Πόλη. "Φτωχοποιημένη" από τους δυτικούς, με ρημαγμένο στρατό χάριν της αριστοκρατίας, με απογοητευμένο λαό από την υψηλή φορολογία και το κουμάντο των ξένων στην ίδια του την πατρίδα. Δεν χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για την άλωσή της. Μόνο μια μικρή καθυστέρηση παρουσιάστηκε, γιατί, μόλις μπήκαν οι σταυροφόροι στα τείχη της πόλης, τρόμαξαν από την έκτασή της. Γρήγορα όμως, σαν καλοί τεχνοκράτες, ξεπέρασαν τον φόβο τους και επιδόθηκαν σε ένα όργιο καταστροφών, φόνων, βιασμών και κλοπών, που έφτασε στο αποκορύφωμά του - πού αλλού;- στην Αγία Σοφία.
Οι σταυροφόροι δεν μετέτρεψαν αμέσως τον Ορθόδοξο Ναό σε Καθολικό, όχι! Αρχικά τον μετέτρεψαν σε έναν συνδυασμό στάβλου και μπορντέλου. Οδήγησαν τα άλογά τους μέσα στην εκκλησία -τα ζώα όπως ήταν φυσικό ικανοποίησαν κάθε σωματική τους ανάγκη εκεί- και επί της Αγίας Τράπεζας έβαλαν να χορέψει μια πόρνη!
Παλαιόθεν ζωόφιλοι και σεξουαλικώς απελευθερωμένοι οι Ευρωπαίοι Φίλοι μας.
Ο Μωάμεθ ο Πορθητής, έστω και υποκριτικά, έριξε χώμα επάνω στο κεφάλι του, πριν εισέλθει στην Αγιά Σοφιά, κάποιοι μάλιστα λένε ότι απήγγειλε και κάποιους στίχους του Πέρση ποιητή Σααδή (ναι, του ίδιου που 500 χρόνια μετά ο Κωνσταντίνου απαγγέλλει στίχους του στην Βουγιουκλάκη, στο ζαχαροπλαστείο), για την ματαιότητα του κόσμου τούτου.
Οι Δυτικοί δεν υποκρίθηκαν ούτε καν προσωρινά! Με θεό τους το κέρδος και την "χρηστικότητα", μετέτρεψαν αναιδώς τον Ναό - έργο Τέχνης σε στάβλο, σε οίκο ανοχής, άντε και σε μουσείο!
Όποιος θεωρεί χωρίς παρωπίδες την ιστορία, στα πρόσωπα του Δάνδολου, του Γυισκάρδου, του κάθε σταυροφόρου, θα αναγνωρίσει τους σύγχρονους πολιτικούς επιγόνους τους: Τους ηγέτες της Ενωμένης Ευρώπης, που δουλεύουν "ψιλό γαζί" και εμάς και τους Τούρκους και τους ίδιους τους δυστυχείς λαούς τους.
Όποιος αντέχει να φάει χαστούκι από την Ιστορία, στον λαό της Κωνσταντινούπολης του 1204, θα αναγνωρίσει εμάς τους σύγχρονους Έλληνες, να περιμένουμε την ολική καταστροφή μας από τους πεφωτισμένους Εσπέριους, σαν λυτρωτική τιμωρία. Και αυτή να μην λέει να έλθει.
