H ΜΠΕΚΑΤΩΡΟΥ Ο ΚΙΜΟΥΛΗΣ ΚΑΙ "Η ΠΟΛΗ" ΤΟΥ ΠΛΑΣΚΟΒΙΤΗ

 

Πολύς ο θόρυβος τελευταία, για "εγκλήματα" και "εγκληματίες"! Για τον αποπλανήσαντα την Μπεκατώρου (ή τον "βιαστή" της αν προτιμάτε, δεν θα τα χαλάσουμε εκεί), για την κλοτσιά του Κιμούλη στον πάγκαλον σφυρόν της Δούκα, για την κλοτσοπατινάδα των δύο αγγλομαθών νεαρών στον σταθμάρχη - οσιομάρτυρα του αγώνος κατά της πανδημίας. Ουρανομήκεις οι κραυγές των τιμωρών, που απαιτούν το "σταυρωθήτω"! Τόσο δυνατή η κατακραυγή, που είναι πολύ δύσκολο  για όσους αντιστεκόμαστε στις αμετάκλητες καταδικαστικές αποφάσεις των τηλεδικείων να αρθρώσουμε λόγο και σίγουρα ακατόρθωτο να πείσουμε για την ορθότητα των επιχειρημάτων μας.

Όπου όμως τα ψυχρά λόγια δεν μπορούν, μπορεί η Τέχνη. Είναι αυτό άλλωστε μία από τις αιτίες της ύπαρξής της: Να μιλάει στις ψυχές όταν οι νόες θολώνουν.

Γι αυτό, νομίζω ότι λίγες σελίδες από το μυθιστόρημα "Η Πόλη" του Σπύρου Πλασκοβίτη, δίνουν την απάντηση στον "περί εγκλήματος" παραλογισμό των τελευταίων ημερών, μηνών, χρόνων. Ας τις διαβάσουμε, αν θέλετε, μαζί, αφού πριν, πούμε "λίγα λόγια για την υπόθεση": 

Ο παπά Καρμπόνης είναι ένας από εκείνους τους παπάδες του παλιού, "προσεισμικού" καιρού: τους πραγματικά μορφωμένους, τους ουσιαστικά αριστοκρατικούς, τους ψυχικά όμορφους, τους  αληθινά λειτουργούς και υπηρέτες της θρησκείας της Αγάπης.

Ο παπά Καρμπόνης ζει σε μια πόλη με επτανησιακά χαρακτηριστικά, που ο Πλασκοβίτης δεν κατονομάζει. Την πόλη αυτή την αγαπά "ως εαυτόν" και θαυμάζει την αρμονία της, την ομορφιά της, την αγνότητά της.

Να όμως που στην πόλη του παπά Καρμπόνη, γίνεται ένα έγκλημα! Πραγματικό έγκλημα, φόνος! (όχι σαν τα ψευτοεγκλήματα που διώκει η Σκόρδα και δικάζει ο Χατζηνικολάου): Ο έμπορος Κόκολης βρίσκεται σφαγμένος στο κατάστημά του! 

Οι  φονιάδες σε λίγο συλλαμβάνονται. Είναι τρεις "υπεράνω πάσης υποψίας" συμπολίτες  του Καρμπονη.  Τρεις συμπολίτες του, που αμαύρωσαν, λέρωσαν, "διακόρευσαν" την Πόλη του, που μέχρι τότε την έβλεπε σαν ένα κομμάτι Παράδεισο επί γης.

Οι υπόλοιποι κάτοικοι της πόλης ανακουφίζονται που πιάστηκαν "οι κακοί", απαιτούν να τους δουν γρήγορα να ανεβαίνουν το ικρίωμα, για "να αποδοθεί δικαιοσύνη" και "προς παραδειγματισμόν". Οι ιερείς τις πόλης, αφορίζουν τους τρεις κακούργους σε μία φρικτή τελετή, καίγοντας ένα κούτσουρο στην μέση ενός τρίστρατου.

Μα ο παπά Καρμπόνης, που αγαπά την πόλη του ακόμα και όταν αυτή "αρρωσταίνει" και όταν "ατιμάζεται", βλέπει αλλιώς τα πράγματα: Λούζεται, βάζει το καλύτερο ράσο του, ετοιμάζει την ψυχή του και επισκέπτεται τους τρεις φονιάδες στην φυλακή που περιμένουν την κρεμάλα τους, για να τους ακούσει και να τον ακούσουν, να τους δει και να τον δουν! Όταν η αδερφή του τον ρωτά γιατί το κάνει αυτό, η απάντησή του είναι "Πρέπει να δείχνουμε σέβας στα μεγάλα κρίματα". Και την επόμενη Κυριακή, από την Ωραία Πύλη της εκκλησιάς του, κηρύττει λόγια "περίεργα" στο εκκλησίασμα.

Αντιγράφω το Κήρυγμα από τις σελίδες του Πλασκοβίτη -συγχωρείστε κάποιες δικές μου υπογραμμίσεις:

"Θεέ μου!" αναφώνησε. "Δεν μπορούμε να τύπτουμε αιώνια τα στήθη μας επειδή δεν είμαστε άγγελοι. Ας το πάρουμε απόφαση. Τρομάζω κι εγώ πολλές φορές, αδελφοί μου, με τη με τη σκέψη τι κόπος καταναλώθηκε, πόσα λόγια χωρίς αντίκρυσμα ξοδεύτηκαν με το να εξορκίζουμε την κόλαση. Χαμένος κόπος, αδελφοί μου....Μάλιστα, χαμένος καιρός! Υπάρχει ανάμεσά μας ο φόνος, αποδείχθηκε. Προσέξτε τι σας λέω: Όχι "έγινε ένας φόνος", υπήρχε, υπάρχει από πάντα ο φόνος, ο μεγάλος, ο αναπότρεπτος.....

Δεν γίνεται να τον αρνηθούμε, είναι δικός μας, ακούστε τον. Θα σας τον διηγηθώ πρώτα σαν αστυνομικό δελτίο."

Δείχνοντας με το δάχτυλο ψηλά πάνω από τα κεφάλια τους, λες και προσπαθούσε κάποιον να εντοπίσει, σε σημείο που για μια στιγμή μερικοί άρχισαν να στρέφουν και αυτοί τα μάτια. "Εσύ" είπε .... "εσύ δεν είσαι ο Κόκολης; Δε θα μπορούσε κι εσύ να είσαι ο Κόκολης; Το μαγαζί σου -ένα σκοτεινό μαγαζί κοντά στην πιάτσα- πουλά παλιoσίδερα. Το ανοίγεις χαράματα, το αμπαρώνεις νύχτα. Δε γνωρίζει η ψυχή σου ώρα αργίας, δε μιλάς κανενός. Και την ελπίδα σου δεν την ξέρει άλλη ψυχή. Κουβαλάς κάθε βράδυ το σακούλι σου στο χέρι. Είσαι ένας νόμιμος κάτοικος σ' αυτήν την πόλη, κι αυτό ειν' όλο! Νόμιμος, δηλαδή νεκρός ..... Δεν πάσχεις, δεν υποφέρεις για τη νομιμότητά, αρκείσαι μονάχα. Στο κλειστό σακούλι σου τι κρύβεις, τι κέρδισες από τη νόμιμη παρεξήγηση της ζωής σου; Χρήμα άχρηστο! Και προσκαλείς έτσι όσους μπορούν -τους τρελούς, τους μεθυσμένους, τους απόκοτους.... Ναι, λοιπόν τους προσκαλείς ετσιδά κάνοντας, να λύσουν εκείνοι την παρεξήγηση κόβοντας τον σπάγκο. Ας πάμε τώρα παρακάτω" συνέχισε περιφέροντας το τεντωμένο του δάχτυλό. "Αυτός .... Εκείνος ..... ο Άλλος - τρεις φονιάδες. Ο "πόρνος", ο "περήφανος" κι ο "πιστός". Τι ενδιαφέρουν τα ονόματά τους; Τους ξέρετε. Μήπως δεν τους κοιτάξαμε, αδελφοί μου, στα μάτια χιλιάδες φορές; Ο πρώτος σκότωσε για να πληρώνει δυστυχισμένες ξετσίπωτες, ο δεύτερος για παλικαριά, ο τρίτος για να δείξει εμπιστοσύνη στους άλλους .... Γιατί απορείτε; Τους κοιτάξατε και δεν τους μαρτυρήσατε - δε σας κατηγορώ. Πόσοι από μας δεν κοιμήθηκαν με το νου τους  σε άπρεπα κρεβάτια; Πόσοι δεν θα θυμηθήκαμε τον "περήφανο" όταν έτυχε να μας ταπεινώσουν, να μας αδικήσουνκι εμείς υποταζόμασταν ανήμποροι στην αδικία; Και τον "πιστό", πόσοι τάχα από εμάς δε θα τον είχαν θαυμάσει στην αποκοτιά του, μη μπορώντας οι ίδιοι να γίνουμε φίλοι έως θανάτου με κανένα γείτονα, με κανένα συγγενικό πρόσωπο; Να, λοιπόν, γιατί δεν τους μαρτυρήσατε. Απεναντίας μάλιστα να πω, τους σεβαστήκατε κατά βάθος .... Και τους καταραστήκαμε έπειτα όλοι μαζί!" (..........................) 

"Με είδαν", συνέχισε σε λίγο "και τους είδα και τους τρεις ..... Πρόσωπο με πρόσωπο, για λογαριασμό σας. Και με καταράστηκαν με τη σειρά τους! Η φωτιά που μας έκαψες, παπά, με τον αφορεσμό να σε κάψει! μου φώναξαν. Κι όμως, αδελφοί μου, για τον ίδιο το σκοτωμένο από το χέρι τους έδειξαν αργότερα λύπηση, έδειξαν μετάνοια..... Πήγαν στην κηδεία του. Ο "πιστός" στο μαραγκούδικό του τού μαστόρεψε χάρισμα το φέρετρο του άμοιρου.... "Φουκαρά κι εσύ.... Φουκαρά...." ακούστηκε να τον κλαίνε προσκυνώντας το ξόδι του. Όχι, μην οργίσθείτε πάλι και τους βλαστημήσετε. Απεναντίας σας προσκαλώ να προσευχηθούμε τώρα γι αυτούς. Κι ακόμα....". Ένα μουρμούρισμα άρχισε ν' ανεβαίνει απ' το εκκλησίασμα, επιχειρούσε να το σταματήσει με το χέρι. "Σας προσκαλώ" ξανάπε. "Άνοιξε το σπυρί μας, αδελφοί, σήμερα.... Αυτοί στην μαύρη τρύπα τους, στο "Νιόκαστρο", πήραν και ρούφηξαν όλο μας το έμπυο. Είναι αδελφοί μας που αρρώστησαν περισσότερο από την αρρώστια μας - δώστε άφεση!"

Αυτό ήταν το κήρυγμα του παπά Καρμπόνη. Παρακαλώ να το κατευθύνουμε από τα μάτια μας στα αυτιά μας, για να ακούσουμε την ήρεμη αλλά δυνατή φωνή του και από εκεί ας το αφήσουμε να γεμίσει τις ψυχές μας και μόνο όταν καθαρίσει τις  ψυχές και καθαρθεί και αυτό από κάθε παρεξήγηση, ας απασχολήσει και το μυαλό μας.

Για όσους δεν ξέρουν και επιθυμούν να μάθουν το τέλος της ιστορίας: Οι τρεις κακούργοι κρεμάστηκαν με σύμπασα την Πόλη σε άγρια χαρά να απολαμβάνει το θέαμα.

 Ο παπά Καρμπόνης συκοφαντήθηκε από την κρυφά ερωτευμένη μαζί του, προγονή του, την Αγγελίνα, ότι την αποπλάνησε. Η Πόλη του πίστεψε την κατηγορία και τον "καταδίκασε".  Αυτοκτόνησε παίρνοντας δηλητήριο, Μεγάλη Πέμπτη, μπροστά στο λίγο εκκλησίασμα που του είχε απομείνει. Έγινε όχι θύμα, αλλά θύτης του εαυτού του, για "να λύσει την παρεξήγηση".   Να διορθώσει με την αυτο - εκτέλεσή του, την "αυτο - δολοφονία του", την δυσαρμονία της Πόλης Του.

Όσο για μένα, τελειώνοντας το βιβλίο, κατάλαβα την βαθιά έννοια και την πραγματική αξία της  Εγκληματολογίας κι ας την "πέρασα" με ένα μεγαλοπρεπές 5, τελευταίος των τελευταίων στο  έτος μου. 

Η Δικτατορία με τανκς η Τηλεδικτατορία με ιστιοπλοϊκά !

 Την 21η Απριλίου 1967, οι πραξικοπηματίες, αφού κατέλαβαν τις τηλεπικοινωνίες και συνέλαβαν τους πολιτικούς, προχώρησαν στην τελευταία και τελειωτική ενέργεια επιβολής τους: Καβάλησαν τα τανκς τους και κατευθύνθηκαν στο Τατόι, προκειμένου να ορκίσει την κυβέρνησή τους ο βασιλιάς Κωνσταντίνος. Ήθελαν οι τότε δικτάτορες με την πράξη τους αυτή να νομιμοποιήσουν συμβολικά το καθεστώς τους, για να το επιβάλλουν έτσι ευκολότερα στην κοινή γνώμη.

Οι σημερινοί τηλεδικτάτορες είναι πιο αβροί: αντί τα ογκώδη τανκς με τον ανατριχιαστικό θόρυβο των ερπυστριών και εκείνο το φαλλοκρατικό κανόνι τους, χρησιμοποιούν τα ανάλαφρα ιστιοπλοϊκά, που πλησίστια σχίζουν τα γαλανά νερά, κομίζοντας αθλητική δόξα και τιμή στην χώρα και λεφτά με ουρά στους καπετάνιους και τις καπετάνισσές τους. 

Επίσης, οι τηλεπραξικοπηματίες  δεν χρειάστηκε, εκ των πραγμάτων, να κάνουν τόσα πολλά "βήματα" για την παράνομη κατάκτηση της εξουσίας. Οι "τηλεπικοινωνίες" είναι δικές τους, είναι το ίδιο το μέσο άσκησης της εξουσίας τους. Οι πολιτικοί είναι επίσης δικοί τους. Τους "ανεβάζουν" και τους "ρίχνουν" όποια στιγμή θέλουν και αυτοί εξακολουθούν να συρρέουν γονυπετείς στα στούντιό τους για λίγα λεπτά τηλεθέασης.

Χρειαζόταν όμως να γίνει και σήμερα το τελευταίο βήμα. Αυτό που έδωσε συμβολική νομιμοποίηση στο παράνομο και  παράλογο καθεστώς, ούτως ώστε να το αποδεχτεί με περισσότερο δέος ο "κυρίαρχος" (λέμε τώρα!) λαός, δηλαδή εμείς, ο τηλέπληκτος και  φοβισμένος όχλος.

Γι αυτό λοιπόν, σήμερα, 18 Ιανουαρίου, έτος καραντίνας δεύτερον, η κ. Μπεκατώρου, εστεμμένη τον κότινον αθλήτρια της ιστιοπλοΐας, κατήγορος ενός συμπολίτη της για "έγκλημα" για το οποίο η δικαιοσύνη δεν έχει αποφανθεί, επισκέφθηκε στο προεδρικό μέγαρο την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κατόπιν προσκλήσεως της τελευταίας. Εκεί, η Πρόεδρος, πρώην δικαστική λειτουργός, κ. Σακελλαροπούλου, χτύπησε στην πλάτη την κάζουαλ πλην σεμνώς ενδεδυμένη Ολυμπιονίκη, την συνεχάρη για το θάρρος που βρήκε να αποκαλύψει το "έγκλημα" που "υπέστη" και προέτρεψε και άλλες "παθούσες" να κάνουν το ίδιο.

Και, κάπως έτσι η Δημοκρατία καταλύθηκε και η τηλεδικτατορία επιβλήθηκε -"νομιμοποιήθηκε", αν θέλετε- και συμβολικά, με τον λαό ενεό να απολαμβάνει τα τεκταινόμενα.

Για όσους δεν καταλαβαίνουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν τι προσπαθώ να πω, διευκρινίζω: 

Η κ. Σακελλαροπούλου, σήμερα, υπακούοντας στις εντολές των καναλιών και από την θέση του ανώτατου άρχοντος της Πολιτείας, καταδίκασε έναν άνθρωπο (ίσως και περισσότερους) χωρίς δίκη, χτυπώντας έτσι την Δημοκρατία στο πιο ευαίσθητο σημείο της: την (ποινική) δικαιοσύνη! 

Το κάνω πιο εύληπτο με μια ερώτηση: Ποιος δικαστής θα βρεθεί να δικάσει αμερόληπτα έναν άνθρωπο που εναντίον του έχει εκφραστεί και "αποφανθεί" ή Πρόεδρος της Δημοκρατίας;

Ας πάψουμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας! Το θέμα δεν αφορά τα "όχι"της κάθε κυρίας και τα "ναι" του κάθε κυρίου επί της ερωτικής κλίνης. Δεν αφορά καν ό,τι έχουμε μάθει να ονομάζουμε "ατομικά δικαιώματα" και, βεβαίως, δεν αφορά το τι γίνεται στην Ομοσπονδία του ευγενούς αθλήματος της ιστιοπλοΐας, που μέχρι και Ολυμπιονίκη Βασιλιά μας έχει "χαρίσει".

Το ζήτημα είναι βαθιά πολιτικό. Ανατριχιαστικά πολιτικό! 

Από εδώ και πέρα κανένας μας δεν θα είναι ασφαλής. Η τηλεδικτατορία, με την βούλα της Προέδρου της "Δημοκρατίας" πλέον, θα δικάζει και θα καταδικάζει όποιον από εμάς δεν πιστεύει ό,τι θέλει αυτή, όποιον δεν ψηφίζει ό,τι θέλει αυτή, δεν ουρεί και αφοδεύει όπως θέλει αυτή κλπ, ή όποιον νομίζει  ότι η καταστροφή του θα της φέρει περισσότερη τηλεθέαση. Ο Βig Brother είναι εδώ, κατοικοεδρεύει στο Προεδρικό Μέγαρο. Οι μεσαιωνικές πυρές φουντώνουν!

Δύσκολα, πολύ δύσκολα, βλέπω να ανατρέπεται υπέρ μας η κατάσταση, γιατί, για να συμβεί κάτι τέτοιο, πρέπει μόνοι μας να βρούμε την δύναμη να βλέπουμε πέρα από όσα "γαργαλιστικά" μας σερβίρει η τηλεδικτατορία, να βρούμε το θάρρος, έστω και μετά από είκοσι χρόνια, να ομολογήσουμε ότι αποπλανηθήκαμε και αφήσαμε την Χώρα μας να πέσει στην χειρότερη κατοχή, να απεγκλωβιστούμε από τις προβεβλημένες, θετικά ή και αρνητικά, από την τηλεόραση κομματικές παρατάξεις, να τολμήσουμε να ενεργήσουμε, πολιτικά σκεπτόμενοι, πρώτα για τις κοινωνίες που ζούμε και μετά για τον εαυτό μας.

Ακατόρθωτα, το ξέρω, φαίνονται όλα τα παραπάνω. Αν όμως κάποια στιγμή συμβούν, αν κάποια στιγμή "γυρίσει" η κατάσταση, τότε η κ. Σακελλαροπούλου, η πρώτη Πρόεδρος "σχετικής πλειοψηφίας, η πρώην δικαστική λειτουργός, που ήξερε πολύ καλά τι έπραττε σήμερα, θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση και η χειρότερη από τις καταδίκες της θα είναι η καταδίκη της Ιστορίας!

Η κ. Μπεκατώρου, που σήμερα συμμετείχε στον βιασμό της ελληνικής Δημοκρατίας, για λίγη δημοσιότητα, ίσως και για κάποια ματαιόδοξη ικανοποίηση του γυναικείου εγωισμού της, εύχομαι να καταφέρει να αποδείξει, όσα χρόνια και αν έχουν περάσει, ότι διέπραξε το έγκλημα αυτό, επειδή κάποιοι την αποπλάνησαν. Στα 43 της αυτή την φορά.

Μάρκος Μπότσαρης - Γιάννης Αντετοκούνμπο ομοιότητες και διαφορά

 Ίσως πρόκειται περί μαζοχισμού, αλλά συνηθίζω να σκέφτομαι τις αντίθετες από την δική μου γνώμες, ειδικά όταν προβάλλονται από τα "αγαπημένα μου" ΜΜΕ ως θέσφατα, που ο αντιλέγων εις αυτά αξίζει δίμηνο και άνω εγκλεισμό σε ψυχιατρείο. 

Έτσι λοιπόν και για το θέμα της συμμετοχής του Ιωάννου Αντετοκούμπο στους εορτασμούς της συνονόματής του για το '21, προσπάθησα να έχω την ίδια οπτική με όσους σπεύδουν να ονομάσουν πιο Έλληνα και από τους Έλληνες το μαύρο διαμάντι του παγκοσμίου μπάσκετ.

 Για να το κάνω αυτό συνέκρινα, ως προς την ελληνικότητα, τον Γιάννη με έναν από τους ήρωες της επαναστάσεως, τον Μάρκο Μπότσαρη και, όπως θα διαπιστώσετε, το έπραξα με κάθε επιείκεια προς τον Αντετοκούμπο.

Εξέτασα λοιπόν αν πληρούν ένα - ένα τα καθιερωμένα κριτήρια για την "ελληνικότητα", οι δύο μορφές, η μελαμψή του Μάρκου και η μελαμψότερη του Γιάννη, ως ακολούθως:

α) Γονίδια: Αντιπαρέρχομαι το κριτήριο ως παιδαριώδες.

β) Γλώσσα: Στο σημαντικότατο αυτό κριτήριο ο Αντετοκούμπο μάλλον υπερτερεί, αφού μιλάει άπταιστα ελληνικά έχοντας γεννηθεί και εκπαιδευτεί στην Ελλάδα, ενώ ο Μπότσαρης, κατά πολλούς, καπάκιζε κάποια ορεσίβια διάλεκτο μεταξύ αρβανίτικης και ελληνικής.

γ) Θρησκεία: Στο κριτήριο αυτό, που κατά τον Γεώργιο Τ. Ιακωβάτο φτάνει μόνο του για να χαρακτηριστεί κάποιος Έλληνας, έχουμε μάλλον ισοπαλία, αφού  και ο Μάρκος ήταν ορθόδοξος,, αλλά και ο Γιάννης, μπορεί να μην νοιώθει  το παλικάρι τα περί Παναγίας - Αθηνάς και τα τοιαύτα, αλλά, όπως πολλάκις έχει δείξει, έχει μάθει να ενώνει τα τρία ωραία μεγάλα δάκτυλά του στο σχήμα του Ορθόδοξου Σταυρού και φημολογείται ότι τελευταία έχει αρχίσει να μαθαίνει απ' έξω το "Πιστεύω".

δ) Σεβασμός στα σύμβολα: Ο Γιάννης είναι τυλιγμένος μόνιμα με μία ελληνική σημαία (φαντάζομαι ότι θα έχει και μπουρνούζι και μποξεράκι  στα ίδια χρώματα), ενώ ο Μάρκος κάποιο άτεχνο φλάμπουρο θα είχε  και αυτό για τις ώρες της μάχης και μόνο.

ε) Τέλος, το σημαντικότερο κατ' εμέ, δηλαδή η βούληση να είσαι Έλληνας: Ο Αντετοκούμπο το βροντοφωνάζει όπου σταθεί και όπου βρεθεί: "Είμαι Έλλην το καυχώμαι, είμαι ένα Greek Freak", ενώ ο καημένος ο Μάρκος, κάτι ψιθύριζε για "Ρωμιούς" και για "Γραικούς" και στεκόταν αμήχανος μπροστά στους ξένους δημοσιοκάφρους (ναι υπήρχε έκτοτε αυτό το επάγγελμα -ίσως αυτό να είναι "το αρχαιότερο επάγγελμα", που λέμε), όταν τον ρωτούσαν: "Έχετε στρατιώτας με αρχαιοελληνικά ονόματα στο στράτευμά σας;"  

Κάνοντας τη σούμα, όπως αντιλαμβάνεστε, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο Αντετοκούμπο είναι τόσο Έλλην όσο και ο Μπότσαρης και ίσως λίγο παραπάνω!!!!

Περιέπεσα λοιπόν σε θλίψη μεγάλη και συλλογισμό, νοιώθοντας την ψυχή μου πιο μαύρη και από του Τσιάρτα (του παιχταρά και δεν θέλω αντιρρήσεις) και σκεπτόμουν ότι τίποτε πια δεν μου μένει από το να κάνω πρόταση γάμου στην Ουρανία Μιχαλολιάκου για να μπω έτσι σε καραντίνα από τον υπόλοιπο δημοκρατικό και φιλάνθρωπο κόσμο. 

Να όμως, που ενώ βρισκόμουν στο έσχατο στάδιο της αυτοκριτικής μου, δηλαδή ήμουν έτοιμος να ζητήσω συγνώμη από την φίλη μου την Θεοπλάστη για την διαφωνία μας, σκέφτηκα ότι αναφερόμαστε στο 1821! Και η σκέψη αυτή μου έφερε, μοιραία, στο μυαλό δύο λέξεις: "Επανάσταση" και "Ελευθερία". Και οι λέξεις αυτές με έκαναν να καταλάβω την τεράστια διαφορά μεταξύ των δύο προσώπων:

Ο Μάρκος (και ο κάθε "Μάρκος"), για να συμμετάσχει στην Επανάσταση, έκανε πρώτα την δική του εσωτερική Επανάσταση για να ελευθερώσει το ισχυρό εγώ του από τις ανάγκες της ύλης, να απελευθερωθεί ακόμα και από το αδύναμο σώμα του, να το θυσιάσει για την Ελευθερία ενός ολόκληρου λαού να κάνει ο ίδιος κουμάντο στον ξερότοπό του. Και, καθοδηγούμενος από αυτήν τη θυμοσοφία, ο Μάρκος (που αν είχε "κάτσει ήσυχα" θά 'χε 300 πρόβατα και 500 γίδια, συν το τραμπούκο που θα έπαιρνε, πουλώντας προστασία, από δυο και τρεις μεριές) πέθανε ευτυχής, στην μάχη και γύρω από τον νεκρό του στήθηκε μάχη βγαλμένη από την Ιλιάδα (για τον Μάρκο, που αμήχανα άκουγε τους ξένους δημοσιοκάφρους να του ζητούν στρατό με αρχαιοελληνικά ονόματα). Έτσι λοιπόν, ο Μάρκος, ο καχεκτικός Σουλιώτης με το αρβανίτικο κούρεμα και την φλοκάτη στην πλάτη, κέρδισε τον τίτλο του Έλληνα. Του ήρωα Έλληνα. Του Έλληνα παράδειγμα για τους ομοεθνείς του και για κάθε αγωνιζόμενο για Ελευθερία και Αξιοπρέπεια λαό.

Από την άλλη μεριά, ο δύστυχος Γιάννης Σίνα-Ούγκο Αντετοκούνμπο, ο άντρακλας  των δύο μέτρων και έντεκα εκατοστών, με όλη την ευλυγισία και αρμονική διάπλαση της μαύρης φυλής, με την πατρώα γη του σε άθλια κατάσταση και τη χώρα που γεννήθηκε υπό κατοχή, τι έκανε; Κοίταξε την πάρτη του! Κάνοντας επαγγελματικά κάτι που σε ιδανικές καταστάσεις θα έπρεπε να γίνεται μόνο ερασιτεχνικά, έβγαλε λεφτά, στην αρχή για να επιβιώσει, μετά για να πλουτίσει και μετά για να πλουτίσει ακόμα περισσότερο, φτάνοντας, "στο απόγειο της δόξης του", να παίζει στο μεγαλομπακάλικο του ΝΒΑ, όπου επαξίως κέρδισε τον τίτλο "ελληνικό φρικιό". Και ούτε από την θέση αυτή, ενός ανθρώπου που έχει λύσει το βιοτικό του πρόβλημα και έχει όλη την ζωή μπροστά του, δεν τόλμησε ο Γιάννης να πει μια ενθαρρυντική κουβέντα, μία εγερτήρια λέξη για τον ελληνικό λαό που δοκιμάζεται και τον νιγηριανό λαό που σβήνει. Δούλος της ύλης, ένας πλούσιος κακομοίρης, έσπευσε να γίνει σκλάβος της οικονομικά ισχυρότερής του ελίτ που ταλαιπωρεί την Ελλάδα. Έγινε ο διαβιβαστής τους, ο διαφημιστής των "ιδεών" τους, ο "αντιπρόσωπός τους" σε ό,τι ιερό θέλουν να συλήσουν. Ο καημένος ο Γιάννης Σίνα-Ούγκο δεν θα γίνει ποτέ Έλληνας! Ούτε Νιγηριανός θα γίνει! Ούτε θα νοιώσει ποτέ τι σημαίνει Επανάσταση και Ελευθερία. Θα μείνει πάντα ένα απομονωμένο, ανέστιο "Φρικιό", υποταγμένο στην κάθε κυρία Γιάννα, που σίγουρα θα εκτιμά δεόντως τα μεγέθη της φυλής του. 

Ο καημένος ο Γιάννης, ο νάνος των 2,11 μ., ο προσληφθείς για να μας μαυρίζει τις ψυχές και τις καρδιές.

Ο Μάκης ο Γιατρομανωλάκης και ο "Σύγχρονος Πολιτισμός"

 

Πίσω από αυτό το τραγελαφικό ντουέτο της συμφοράς, Μάκη  - Γιατρομανωλάκη, πίσω από από αυτή την αμερικανιά του αισχίστου είδους, κρύβονται πολλά: 

Κρύβεται η άγαρμπη προσπάθεια του Κούλη να αλώσει τον κεντροαριστερό χώρο προσεγγίζοντας την ιερή για την κεντροαριστερά ΛΟΑΤΚΙ "κοινότητα", με την πρόσληψη ενός δηλωμένου gay στην κυβέρνησή του (και με την υπόνοια ότι υπάρχουν ήδη και αρκετοί αδήλωτοι), ενώ παράλληλα κρύβεται και η προσπάθειά του επαγγελματία διαγγελματία πρωθυπουργού να συγκρατήσει τα τελευταία απομεινάρια  στη Ν.Δ., κλασσικών συντηρητικών,  με τον τονισμό της "υπουργοποίησης" του Βορίδη -σαν να μην ήταν ήδη Υπουργός (αγροτικής ανάπτυξης και τροφίμων) ο συγκεκριμένος κύριος .

Επίσης, ο θόρυβος του κακότεχνου πυροτεχνήματος του Κούλη καλύπτει ορισμένα δυσώδη σημεία του τελευταίου ανασχηματισμού, όπως π.χ. την τοποθέτηση στο Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων του πιο φανατισμένου και θρασύ νεοφιλελεύθερου εν Ελλάδι Κ. Χατζηδάκη (η τοποθέτηση του Ερντογάν στο Υπουργείο Αμύνης ίσως να ήταν λογικότερη). 

Βεβαίως και το λιώσιμο του Έλληνα από τις συνεχείς καραντίνες, διασκεδάζεται από την ενασχόληση με την τολμηρή συγκατοίκηση υπό την αυτήν πολιτικήν στέγην των δύο ανδρών, όπως και άλλα πολλά, επικίνδυνα για την χώρα και τους πολίτες της "έργα  και ημέρες" της κυβέρνησης.

Όμως, ενώ για την κάλυψη των παραπάνω πολιτικών φαινομένων, δια του παραπετάσματος της σύζευξης Μάκη - Γιατρομανωλάκη, χρειάστηκε να επιστρατευθεί όλη η δύναμη της τηλεοπτικής προπαγάνδας, ένα μείζον θέμα περνά μέχρι τώρα,  με μεγάλη άνεση, απαρατήρητο: 

Ο ακριβής τίτλος του αλιευθέντος από τα μολυσμένα νερά του Ποταμιού κ. Γιατρομανωλάκη είναι "Υφυπουργός Σύγχρονου Πολιτισμού". Ο "Σύγχρονος" πολιτισμός είναι μια έννοια εξαιρετικά αόριστη, ασαφής και δυσνόητη σε όλη την υφήλιο, αλλά κυρίως στην Ελλάδα και, καθώς κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να την εξηγήσει (ούτε καν ο ίδιος ο Υφυπουργός, που αρκείται στο να δηλώνει και να ξαναδηλώνει υπερηφάνως την ήδη υπερηφάνως δεδηλωμένη ομοφυλοφιλία του), γεννώνται πολλά ερωτήματα: Τι εστί σύγχρονος πολιτισμός; Πώς εκφράζεται; Εδράζεται, κατάγεται, "πατάει" τέλος πάντων κάπου, ή  ορίζει την ύπαρξή του απορρίπτοντας κάθε τι παλιό, διαμελίζοντας έτσι, θεσμικά, τον ελληνικό πολιτισμό;  Ποια η σχέση του σύγχρονού πολιτισμού με την ομοφυλοφιλική κοινότητα που  συνεχώς πιπιλάει σαν καραμέλα ο Υφυπουργός; Γιατί αν ο "σύγχρονος πολιτισμός" έχει σχέση με το "ιδίωμα" της ομοφυλοφιλίας, τότε δεν είναι καθόλου σύγχρονος: Σαπφώ, Αλκιβιάδης, ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Γ', Καβάφης, Χατζιδάκις κ.α. είναι ομοφυλόφιλοι, που έχουν συντελέσει από τα αρχαία μέχρι τα νεότερα χρόνια, άλλος πολύ, άλλος λίγο, στην δημιουργία του συνεχούς και αδιαίρετου ελληνικού πολιτισμού -χωρίς βεβαίως κανείς από αυτούς να χρησιμοποιήσει την δηλωμένη ή αδήλωτη ομοφυλοφιλία του για να ανέλθει κοινωνικά ή πολιτικά!  Ακόμα και αν δεχτούμε αυτή την παράλογη διαίρεση γιατί θα πρέπει ο σύγχρονος πολιτισμός να διαθέτει δικό του υφυπουργείο; Και αν πρέπει ο σύγχρονος πολιτισμός να έχει το υφυπουργείο του, γιατί να μην έχει και ο "παλιός" , αφού,  στο κάτω - κάτω της γραφής, "πάντα ευτυχώς ο παλιός είναι αλλιώς;"

Σύνθετα και δύσκολα ερωτήματα, που δυστυχώς απλοποιούνται αν τα δούμε  από την οπτική των συγχρόνων, αρίστων, δεδηλωμένων νεοφιλελέδων του Χάρβαρντ: "Σύγχρονος" Πολιτισμός για αυτήν την κατηγορία ανθρώπων, για αυτήν την σύγχρονη, σνομπ, ελίτ, είναι ό,τι αποφέρει χρηματικό κέρδος σε ιδιώτες, ό,τι υπάρχει μόνο σε ηλεκτρονικά μπακαλίστικα κιτάπια και σε κενούς εντυπωσιασμούς της καταναλωτικής μάζας, χωρίς δεσμό με την κοινωνία, χωρίς εσωτερικό "αποτύπωμα" στο άτομο, χωρίς ενθουσιασμό, χωρίς έμπνευση, χωρίς έκφραση, χωρίς ψυχή! "Σύγχρονος" πολιτισμός γι αυτούς είναι το φορτηγό της Πρωτοψάλτη, τα σαμάκια του Μπακογιάννη, το 21 της Γιάννας, τα διαγγέλματα του Κούλη, η "συνύπαρξη" Βορίδη - Γιατρομανωλάκη. Σύγχρονος πολιτισμός γι αυτούς είναι η αρχέγονη βαρβαρότητα του πιο χυδαίου ατομισμού!

Υ.Γ. Ένας δεύτερος εξάδελφός μου έχει έναν φίλο που είναι Πρόεδρος ενός ενεργού πολιτιστικού σωματείου με ιστορία 180 χρόνων. Απορεί, λοιπόν, ο Χριστιανός αυτός, για τα εξής: α) Ένα τέτοιο σωματείο, ιστορικό πλην όμως και ενεργό, ανήκει στον σύγχρονο πολιτισμό ή η ιστορία του το συμπαρασύρει στα παλαιού πολιτισμού σωματεία και θα μείνει χωρίς υφυπουργείο το άμοιρο; β) Αν η ιδιότητα του δεδηλωμένου gay ευνοεί κάπως τα πράγματα, αρκεί ο φίλος του εξαδέλφου μου απλώς να δηλώσει ή πρέπει και να γίνει τοις πράγμασι gay; Γιατί στην δεύτερη περίπτωση, όντας 52 ετών, θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια.