"Αν συνέβαινε σε δικό σου άνθρωπο;"
Αυτό είναι το τελευταίο επιχείρημα, το "μεγάλο χαρτί", η "αποστομωτική" ρητορική ερώτηση απέναντι σε όποιον τολμά να υπερασπίζεται "Κουφοντίνες" και "Λιγνάδηδες" και πρέπει να "μπει στη θέση του".
Η απάντηση ωστόσο είναι απλή:
Αν συνέβαινε σε δικό μου άνθρωπο οποιοδήποτε από τα φερόμενα συμβάντα της επικαιρότητας (κούφια η ώρα και χτυπάω ξύλο), θα ήθελα να σκίσω τον δράστη με τα ίδια μου τα χέρια, να τον δω να λιώνει σε δις και τρις υπόγεια κελιά, να τον παρακολουθήσω να τελειώνει στην λαιμητόμο· όχι στην λαιμητόμο γιατί είναι ανώδυνη, στην κρεμάλα και ακόμα χειρότερα. Θα καταλαμβανόμουν από τυφλή μανία εκδίκησης, από τρέλα που μόνο με αίμα θα μπορούσε κάπως να κοπάσει.
Όμως η κοινωνία γύρω μου, αν θέλει να λέγεται "κοινωνία" και όχι "ζούγκλα" (πραγματική ή τριανταφυλλοπουλική), θα όφειλε να μην παρασυρθεί από τα δικά μου ανεξέλεγκτα συναισθήματα.
Χρέος της κοινωνίας ανθρώπων και όχι τηλεθεατών, θα ήταν να ασχοληθεί, όσο πιο συμπαραστατικά γίνεται με τον δράστη. Να ψάξει τις αιτίες, τα πάθη, τις αντιλήψεις που οδήγησαν στο έγκλημα ένα δικό της μέλος.
Γιατί έτσι η κοινωνία ανθρώπων και όχι τηλε-κανιβάλων, θα μπορέσει να αντιληφθεί την δική της παθογένεια, που οδήγησε στο έγκλημα.
Είναι ένα χρέος της κάθε κοινωνίας απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό και ο μόνος τρόπος κάποτε, στο απώτατο μέλλον, να παύσουν τα εγκλήματα και στο εγγύς να μειωθούν. Αλλιώς, σε ένα σύνολο ατομικών συμφερόντων, σε μία μάζα χωρίς δυνατότητα ενατένισης και αυτοκριτικής, το έγκλημα θα ανακυκλίζεται συνεχώς· γιατί σε έναν τέτοιο εσμό ακόμα και η τιμωρία γίνεται ειδεχθές έγκλημα που ο επόμενος δράστης θα θελήσει να εκδικηθεί και πάει λέγοντας....
Περιέγραψα πιο πάνω τα συναισθήματά μου "αν συνέβαινε σε δικό μου άνθρωπο". Νομίζω ότι ίδια συναισθήματα θα είχε και ο καθένας πολίτης αυτής της χώρας "αν συνέβαινε σε δικό του άνθρωπο" (ξαναχτυπάω ξύλο και για λογαριασμό σου, αναγνώστη).
Υπάρχει όμως μία εξαίρεση: Ο Πολιτικός και μάλιστα αυτός που βρίσκεται σε θέση εξουσίας, άρα και ευθύνης, δεν έχει το δικαίωμα να αντιδρά, τουλάχιστον δημόσια, με εκδικητικότητα και τυφλό μίσος απέναντί στον θύτη του δικού του ανθρώπου. Γιατί ο Πολιτικός και μάλιστα αυτός που κυβερνά μία Χώρα ή έναν Δήμο πρέπει να είναι απαθής και νηφάλιος, ώστε να λειτουργεί σύμφωνα με τους νόμους και να υπερασπίζεται τους θεσμούς, που έχουν ιδρυθεί για να μπορεί η κοινωνία ανθρώπων και όχι δούλων της αυθαίρετης εξουσίας, να ασκεί το παραπάνω χρέος της, για να μπορεί, για να το πούμε πιο απλά, αυτή η ρημαδιασμένη η Δικαιοσύνη και αυτό το κουρελιασμένο "κράτος δικαίου" να λειτουργούν ελεύθερα. Αν ο κυβερνών Πολιτικός, δεν πράττει ως ανωτέρω τότε καταντά ένας αυθαίρετος, στυγνός εξουσιαστής, ένας παθιασμένος δικτατορίσκος. Άσε που μπορεί κακόβουλοι πολιτικοί αντίπαλοι να του καταλογίσουν ότι εκμεταλλεύεται τα κόκκαλα του δικού του ανθρώπου, για να δημοκοπήσει και να ανέλθει πολιτικά.
Αν ο πολιτικός νοιώθει ότι δεν μπορεί να πράξει ως ανωτέρω (ανθρώπινο είναι), τότε οφείλει να ΜΗΝ γίνει πολιτικός. Να αντιληφθεί την επικινδυνότητά του απέναντι στους θεσμούς που καλείται να υπηρετήσει και να "απέλθει εις τα ίδια"
Αλλά σε αυτήν την λασπωμένη Πατρίδα, θεσμοί και θέσμια συνεχώς καταπατούνται από τους ίδιους τους ταγμένους υπερασπιστές τους· με επίκαιρο αποκορύφωμα την συνάντηση Προέδρου της "Δημοκρατίας" και Πρωθυπουργού και την συζήτησή τους για το "μιτού", όπου διέταξαν τις λοιπές και λειψές δύο εξουσίες (νομοθετική και δικαστική) να ενεργήσουν σύμφωνα με τις εντολές της τηλεόρασης και να καταδικάσουν τους "φερόμενους" (κάθε που ακούω αυτήν την λέξη από τους υποκριτές κανίβαλους της TV, με πιάνουν τα γέλια) δράστες.
Διαβάζοντας την απάντηση του Πρωθυπουργού στον αρχηγό της Αξιωματικής "Αντιπολίτευσης" για τον Κουφοντίνα, στην οποία καταδικάζει τον τρομοκράτη σε αργό θάνατο επικαλούμενος δικολαβίστικα το Νόμο και κατακεραυνώνει τον Τσίπρα για έλλειψη σεβασμού στους θεσμούς, κατάλαβα το μεγάλο πλεονέκτημα του πρωθυπουργού μας. Πλεονέκτημα που τον βοηθά να ανταπεξέρχεται σε κάθε δυσκολία και να οδηγεί με χέρι σταθερό το σκάφος της Χώρας .... δεν ξέρω πού.
Το μεγάλο πλεονέκτημα του Κούλη είναι το ΘΡΑΣΟΣ. Θράσος μικροπρεπές και απύθμενο, που δεν υποχωρεί ούτε μπροστά στον καθρέφτη του. Θράσος που του επιτρέπει να αντιστρέφει με ευκολία την αλήθεια, να καταπατά θεσμούς και να επιβάλει νόμους καταστροφικούς, χωρίς αιδώ. Θράσος που του δίνει "αυτοπεποίθηση και σιγουριά" να συνεχίσει να καταδυναστεύει, υπό τις επιταγές της Ε.Ε.α.ε. πάντα, αυτόν τον δύστυχο, έγκλειστο προσωπιδοφόρο λαό.
Ίσως το θράσος αυτό πηγάζει από την εκδικητικότητα και το μίσος ενός εφήβου που άκουσε ένα μεγάλο μέρος του λαού που τώρα κυβερνά, να φωνάζει για τον πατέρα του "απόψε πεθαίνει ο Εφιάλτης". Και που έπρεπε, σώνει και καλά, να γίνει πρωθυπουργός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.