"Αν μου επιτρέπετε, η θυσία είναι θυσία, έγινε, δυστυχώς. Έχω την αίσθηση ότι θα προχωρήσουμε εκτός και αν έχουμε αποφασίσει να κλείσουμε τον ΟΣΕ και πεθάνουμε το τρένο στην Ελλάδα."
.... είπε ο φύσει και θέσει δυσκοίλιος φωστήρας της ελληνόφωνης δημοσιοκαφρίλας! Kαι για την πρώτη πρότασή του "χύθηκε πολύ μελάνι", μα πάρα πολύ μελάνι, μελάνι δημοσιογραφικό και μελάνι της σουπιάς -τα οποία σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις ταυτίζονται· και έτσι απέμεινε η δεύτερη πρόταση να περιφέρεται ανενόχλητη σε συχνότητες και διαδίκτυο και να επιτυγχάνει τον σκοπό για τον οποίο εξαπελύθη.
Γιατί σε αυτή την δεύτερη πρόταση περιέχεται όλη η (δηλητηριώδης) ουσία των λεγομένων του καθημερινού σχολιαστή και διαμορφωτή της εικονικής πραγματικότητας.
"Έχω την αίσθηση....." αρχίζει η διοπτροφόρος μουσίτσα και με αυτό καθηλώνει· δίνει στον τηλεθεατή την γνώριμη εντύπωση ότι "εδώ τελειώνουν τα ψέματα", αφού έχει να κάνει με την υπερφυσική ικανότητα του κάθε Πορτοσάλτε, να ερμηνεύει αυθεντικά τα παρόντα και να προβλέπει επακριβώς τα μελλούμενα!
Και ύστερα έρχεται εκείνο το "θα προχωρήσουμε", τόσο αποφασιστικό ως προς την ενέργεια και τόσο ασαφές ως προς τον προορισμό ώστε να θέτει τον τηλεθεατή σε αναμονή διαταγής.
Θα προχωρήσουμε, να πάμε πού; Ο Πορτοσάλτε κρίνει, φυσικά, ότι δεν ήλθε η ώρα να μας το πει, αλλά ο ψύχραιμος, καθαρός στην σκέψη από τον δημοσιογραφικό βούρκο, παρατηρητής καταλαβαίνει - δεν θέλει και πολύ μυαλό άλλωστε: ο βίος και η πολιτεία το ανδρός, τα προλεγόμενα για το Σάμινα, για τους φιλάθλους του ΠΑΟΚ και για τους μαθητές του δυστυχήματος με την νταλίκα, η πανομοιότυπη δήλωση του άλλου νεοφιλελέ μπουμπουκιού Παύλου Τσίμα και άλλα πολλά το δείχνουν ξεκάθαρα: αυτό που προσπαθεί και καταφέρνει να περάσει στο υποσυνείδητο του κοινού ο Πορτοσάλτε, ως κρυφό μήνυμα, χρησιμοποιώντας την κουτοπόνηρη και ύπουλη -και γι' αυτό αποτελεσματική- τακτική της "γκρίζας διαφήμισης" είναι η συνέχεια των ιδιωτικοποιήσεων· η συνέχεια, δηλαδή, του ξεπουλήματος στους ιδιώτες όλων των βασικών υποδομών της χώρας και της εξαφάνισης του Ελληνικού Δημοσίου. Αυτό το μήνυμα προσπαθούν να περάσουν κρυφίως -για την ώρα- και η απόκρυψή του είναι ένας από τους λόγους που άρχισαν τον γνώριμο θόρυβο τα Μ@#$κ#σμένα Με Εξουσία ένα λεπτό μετά το δυστύχημα, που ακόμα μια φορά ποινικοποιήθηκε η κοινωνική ζωή αυτής της δύσμοιρης πατρίδας, που έπρεπε πάλι να αντέξουμε διάγγελμα του Κούλη, που φτάσαμε από την τραγωδία στην κτηνωδία.
Όμως εδώ, γεννάται ένα εύλογο ερώτημα: γιατί θέλουν να περάσουν κρυφά και "γκρίζα" το μήνυμά τους, αφού γνωρίζουν πολύ καλά πως ό,τι κι αν πουν οι δημοσιογράφοι αποτελεί θέσφατο για το κοινό τους, δηλαδή σύμπαντα τον ελληνικό λαό;
Η απάντηση είναι εφιαλτική. Γιατί, εκτός από το μήνυμα, οι δηλώσεις Πορτοσάλτε και η γενικότερη συμπεριφορά ΜΜΕ και Κυβέρνησης κρύβουν και τον πραγματικό ένοχο για το δυστύχημα στα Τέμπη, που δεν είναι άλλος από το σύστημα της "ελεύθερης αγοράς", με όλη του την απέχθεια προς τον άνθρωπο είτε ως εργαζόμενο είτε ως υποκείμενο αυτών που κάποτε αποκαλούσαμε "δημόσια αγαθά", που στην χώρα μας επιβάλλεται όλο και περισσότερο, από την τηλεδικτατορία που έχει εγκαθιδρύσει η Ευρωπαϊκή Ένωση αε.
Είναι πικρό αλλά πρέπει να το δεχτούμε: ο άκρατος καπιταλισμός της ιδιωτικοποίησης των πάντων, είναι ένα κτηνώδες για κάθε χώρα σύστημα, που ειδικά η Ελλάδα δια της μορφολογίας του εδάφους της και μόνο το αποβάλλει (αφού π.χ. ένα νησί των 2.000 κατοίκων απαιτεί τις ίδιες υποδομές σε υγεία, παιδεία, συγκοινωνίες με μία πόλη των 100.000 κατοίκων, με αποτέλεσμα να μην επέρχεται κέρδος στον ιδιώτη - "έμπορα", που προσπαθεί να βγάλει "από την μύγα ξύγκι" με απολύσεις εργαζομένων, ελλιπή μέτρα ασφαλείας κλπ.)· αυτό το σύστημα εμείς, ψεκασμένοι από την πρωτοφανή φιλοκυβερνητική προπαγάνδα, το ανεχόμαστε και το επικροτούμε ακόμα και στις πιο δυσώδεις στιγμές του· και αυτό το σύστημα και όσοι το επιβάλλουν σκοτώνουν: σκοτώνουν τα παιδιά μας, που ωθούνται σε μαζικές, αγχώδεις, ολιγοήμερες εκδρομές σε σάπια οχήματα και ράγες, όχι ως άνθρωποι, αλλά ως εισιτήρια, σκοτώνει τους γονείς μας σε τριτοκοσμικά νοσοκομεία άδεια από γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό, σκοτώνει εμάς τους ίδιους, καταδικασμένους σε αγώνα επιβίωσης μέσα σε μια παρανοϊκή ένταση, με ενοχές για ανύπαρκτες οφειλές σε "Ετέρες" χώρες, με ενοχές για την ίδια μας την ύπαρξη.
Αδιαφορούν, φυσικά, οι υπάλληλοι της ευρωενωσίτικης κατοχής στην Ελλάδα, για τους θανάτους που οι ίδιοι κάθε φορά επιφέρουν.
Το χειρότερο όμως και αυτό που δείχνει την εγκληματική, σκαιά και διεστραμμένη φύση των μεγαλοεργολάβων καναλαρχών, των πιστών τους κυνών δημοσιογαβγάδων, του διαγγελματία καραγικιόζη του Μαξίμου και των ομοίων τους, είναι ότι αδιαφορούν ενώ γνωρίζουν! Γνωρίζουν με μαθηματική ακρίβεια πως με τον τρόπο που (δεν) κυβερνούν τα ατυχήματα θα συνεχίζονται. Είτε σε αεροπλάνα ιδιωτικών εταιρειών με ανύπαρκτη συντήρηση, είτε σε μπομπολικούς δρόμους με αυξημένη κυκλοφορία λόγω εμπορικών τριημέρων και ανύπαρκτη αστυνόμευση είτε σε πλοία με μειωμένο στο "εντελώς απαραίτητο" πλήρωμα, ξέρουν καλά ότι όλο και περισσότεροι θα χάνουν την ζωή τους, ενώ αυτοί μακάριοι και ασφαλείς θα συνεχίζουν την κερδοφόρο και θανατηφόρο επιχείρησή τους.
Μόνη ελπίδα εξόδου από τον εφιάλτη το συνεχώς αυξανόμενο θράσος τους, που τους ωθεί σε μια όλο και πιο χοντροκομμένη προπαγάνδα. Γίνονται όλα πλέον μπροστά στα μάτια μας και ίσως αυτό, μας βοηθήσει να ξυπνήσουμε, να απαγκιστρωθούμε από διαμαρτυρίες γενικές και αόριστες σε πορείες χωρίς προορισμό, από αιτήματα απόδοσης δικαιοσύνης με χαρακτήρα "βεντέτας" που κάθε άλλο παρά απαλύνουν τον πόνο τον συγγενών των θυμάτων, να καταλάβουμε ότι υπάρχει ζωή (μόνο) έξω από το ευρώ και την Ε.Ε.αε και να υπερασπίσουμε την αξιοπρέπειά μας, τις ίδιες μας τις ζωές, με το ισχυρότερο όπλο που διαθέτουμε: την ψήφο μας.
