Από την Γαλλία, με αφορμή τον θάνατο του δεκαεπτάχρονου Ναέλ, μόλις ξεκίνησε ο εφιάλτης της τελικής λύσης.
Οι ενέργειες του Μακρόν έχουν όλα τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του πραξικοπήματος: τεθωρακισμένα στους δρόμους, αστυνομοκρατία, δηλώσεις περί ησυχίας, τάξης κι ασφάλειας κλπ..
Τα "γεγονότα" και η παρουσίασή τους όζουν προβοκάτσια. Προφανής ο στόχος: η τιμωρία των Γάλλων για τις διαδηλώσεις κατά του ασφαλιστικού
Άθλια η αντιμετώπιση ή μάλλον η ενθάρρυνση των ενεργειών του Μακρόν από την "διεθνή κοινότητα"....
Αλλά τέτοιες καταστάσεις πλέον δεν αποτελούν κάτι "έκτακτο", αλλά (θλιβερό να το διαπιστώνεις) σχεδόν "καθημερινότητα" για τις χώρες της Δύσης.
Η έκφανση της τελικής λύσης στη Γαλλία έγκειται σε μία διεστραμμένη αντιστροφή, που, ως συνήθως, είναι μπροστά στα μάτια μας, αλλά δεν θέλουμε να τη δούμε:
Οι διαδηλώσεις που καταστέλλονται τόσο ωμά στην Γαλλία δεν είναι κάποιες διαδηλώσεις "αντιεμβολιαστών", ούτε διαδηλώσεις "ομοφοβικών", κυρίως δεν είναι διαδηλώσεις "λεπενιτών", που υποστηρίζουν τον αστυνομικό που σκότωσε τον 17χρονο. Είναι διαδηλώσεις κατά της "αστυνομικής βίας" και υπέρ του νεκρού μετανάστη.
Μέχρι πρότινος, "φυσιολογικό" εθεωρείτο τέτοιες διαδηλώσεις να αντιμετωπίζονται με υποκριτική αμηχανία από τους επιχώριους και διεθνείς κυβερνώντες, με δηλώσεις τύπου "διαβεβαιώνουμε όσους ζητούν δικαιοσύνη ό,τι θα φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο" και να χαιρετίζονται από τα ΜΜΕ και τους συγγενείς των θυμάτων -για να μην ανακινήσω αναμνήσεις "ιδίων κακών", θημηθείτε το "Black Lives Matter" στην Αμερική του "κακού" Τραμπ.
Τώρα, για να μην μακρηγορούμε με το πλήθος των παραδειγμάτων που δείχνουν το μέγεθος της διαστροφής, αρκεί να αναφέρουμε αυτό της γιαγιάς του Νοάλ, που δήλωσε ότι οι διαδηλωτές εκμεταλλεύονται τον θάνατο του εγγονού της για να δημιουργήσουν ανωμαλία! (μόνο θλίψη και σεβασμός στο μεγάλο αμάρτημα της, για αυτήν την δύστυχη γυναίκα, όπως και για κάθε άλλον που είτε από οικονομική είτε από ψυχική ένδεια, "πουλάει" το πένθος του στην δημοσιότητα).
Ας το αντικρίσουμε: Αυτή την στιγμή, η Γαλλία φτάνει στο τέρμα μιας διαδρομής διαβολής της αλήθειας, στρέβλωσης της πραγματικότητας, ελέγχου της σκέψης και επιβολής του νόμου του ισχυρού, που χρόνια τώρα ακολουθεί η "πεπολιτισμένη Εσπερία" οδηγούμενη από ηγέτες - υπαλλήλους τύπου Εμανουέλ Μακρόν και Κουλί Μητσοτακί, ΜΚΟ, ΜΜΕ και λοιπές μπακαλικές δυνάμεις, με πρόσχημα την υπεράσπιση των "μειονοτήτων" και των "ατομικών δικαιωμάτων". Μόνο που, όπως συμβαίνει στο τέλος κάθε υποβολής, τα προσχήματα έπεσαν.
Στην Γαλλία σήμερα αποκαλύπτεται (για όποιον έχει το θάρρος να το δει) ότι όλη αυτή η "μέριμνα" όλος αυτός ο "καημός" του συστήματος για την υγεία μας, για τις γυναίκες, τους ομοφυλόφιλους, τους μετανάστες, ακόμα και για τα παιδιά, όλη η "ποινικοποίηση" της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, όλα τα "metoo" τα "Black Lives Matter" και τα "πλένουμε τα χεράκια σχολαστικά", όλα τα "gay pride" και κάθε άλλη γελοιότητα που ζούμε τα τελευταία χρόνια, σκοπό είχε να δώσει την δυνατότητα ορισμού του τι είναι "ηθικό" και τι "ανήθικο", τι είναι "ανώμαλο" και τι "ομαλό", τι είναι "άρρωστο" και τι "υγιές" κυρίως τι είναι "νόμιμο" και τι "παράνομο", τι "έγκλημα" και τι "αθωότητα" και πάλι, όπως μέχρι και τον Μεσαίωνα, στους Ισχυρούς. Σκοπό, δηλαδή, είχε την ολική μεταφορά της απόλυτης εξουσίας, από τους λαούς στα απρόσωπα και απάνθρωπα οικονομικά συμφέροντα.
Τώρα, με έναν γεροπρίτσο πλανητάρχη, με έναν ψευτοζιγκολό Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας, με ένα ζαβό αποκύημα της χειρότερης οικογενειοκρατίας υπερήφανο Πρωθυπουργό της Ελλάδος, με κάθε έννοια πολιτισμού, ευψυχίας και ομοψυχίας φρονήματος και ομοφροσύνης, ορίων και συνόρων, με ό,τι δηλαδή συνιστά την έννοια του Λαού, να έχει πάει στο διάολο, η εξουσία νοιώθει ασφαλής να επιβάλει την τελική λύση: Την πλήρη κατάλυση αυτής της ριμάδας "αστικής Δημοκρατίας" που υποβολιμαία υποτιμήσαμε.
Ο "εφιάλτης" ξεκίνησε από την Γαλλία που ζει τον κολασμό των πρόσφατων κινητοποιήσεων για το ασφαλιστικό.
Σύντομα θα έλθει και εδώ. Μη νομίζετε ότι θα την γλιτώσουμε επειδή έχουμε προσκυνήσει. Ο προσκυνημένος είναι καμία φορά ο πιο επικίνδυνος, γιατί η κατάντια του μπορεί να τον πιέσει τόσο που δεν μπορεί παρά να σηκώσει κεφάλι για να πάρει έστω και μια ανάσα. Και αυτό το ξέρουν πολύ καλά οι εξουσιαστές μας....
