Πάλιν Ηρωδιάς μαίνεται, πάλιν την κεφαλήν του Πολίτου ζητεί λαβείν επί πίνακι!
Πάλι το «Ελληνικό» Κτηματολόγιο ζητά να αποδείξουμε ότι τα σπίτια μας και τα χωράφια μας ανήκουν σε εμάς και όχι στον γείτονα, στον άγνωστο Χ, στον Χάρι Πότερ ή στον Φούφουτο!
Μόνο πως αυτή τη φορά,
οι εξουσιαστές μας στοχεύουν στην τελική λύση: το Κτηματολόγιο «κλείνει» οριστικά με όλα τα μεγάλα λάθη του!
Η επικαλούμενη αιτία
γι’ αυτή την ανήκουστη και χυδαία καταπάτηση του Συντάγματος, (που «φωνάζει»
στο άρθρο 17: «Η ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του Κράτους»), και των
ατομικών δικαιωμάτων του πολίτη (και όχι των δικαιωμάτων των οπισθίων του πολίτη) είναι φυσικά η συνήθης: «απαίτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
Το ζήτημα, όμως, είναι
δυστυχώς πολύ πιο βαθιά πολιτικό! Γιατί, παρ’ όσα ψευδώς διασπείρει η
προπαγάνδα, το Κτηματολόγιο δεν είναι προβληματικό, το Κτηματολόγιο είναι το ίδιο το πρόβλημα και το δικαίωμα της
ιδιοκτησίας δεν αμφισβητείται σε μία προσπάθεια, έστω, να «καταλογογραφηθεί»,
για να ελέγχεται καλύτερα από το κράτος, αλλά βάλλεται ευθέως, με στόχο την κατάργησή του.
Καταγόμενο τοπικά από
την Δυτική Ευρώπη, χρονικά από την ζοφερή εποχή του Μεσαίωνα και θεσμικά από το
φεουδαρχικό σύστημα εξουσίας, το Κτηματολόγιο δεν αρμόζει στην ελληνική γη,
στην ελληνική κοινωνία, στον ελληνικό Νόμο (με ένα εμπράγματο δίκαιο
διαμορφωμένο σε βάθος 2.700 χρόνων), στο ίδιο το ελληνικό Πολίτευμα.
Γι’ αυτό και το
«Ελληνικό» Κτηματολόγιο δεν θα είναι
ποτέ ελληνικό και μαζί του δεν θα είναι ποτέ πια ελληνική και η γη που
πατάμε, η οποία, σε ένα όχι και τόσο απώτερο μέλλον, θα είναι «στο όνομα»
Ανωνύμων Εταιρειών, Τραπεζικών και μη. Και, -ας μην κοροϊδευόμαστε με
«διεθνιστικά» φληναφήματα· λαός που δεν έχει δική του γη, δικές
του εστίες, δεν δύναται (δεν έχει πού) να ασκήσει κυριαρχία, και χωρίς λαϊκή κυριαρχία
δεν υπάρχει Δημοκρατία! Υπάρχουν μόνο περιδεή άτομα, που άγονται και
φέρονται από «πολιτικούς» σαν τον Υφυπουργό Ψωφιακής Διακυβέρνησης κ. Κυρανάκη, που συγχέει (ηθελημένα άραγε;) τον
πολιτικό λόγο με την μωρολογία του μάρκετινγκ.
Με λίγα λόγια, διά του
Κτηματολογίου δεν διαμορφώνονται απλώς δικαϊκές σχέσεις, αλλά επιβάλλονται
σχέσεις εξουσίας· και, με απλά λόγια, διά του Κτηματολογίου επιχειρούν να μας μετατρέψουν
πάλι σε «σέμπρους» και «κολίγους».
Σε αυτήν την προοπτική
είναι ευνόητο ότι πρέπει να αντιδράσουμε και να αντισταθούμε κυρίως εμείς, το «επιστημονικό
δυναμικό» (συμβολαιογράφοι, δικηγόροι, μηχανικοί, λογιστές), που καλείται να
εφαρμόσει στην κοινωνία τούς ανεφάρμοστους φετφάδες του Κτηματολογίου.
Μπορεί να είναι πολύ
αργά για να ακυρώσουμε τις αλλαγές που το Κτηματολόγιο επέφερε στον αστικό νόμο, δεν είναι πολύ αργά,
όμως, για να σταματήσουμε τις συνέπειες των αλλαγών αυτών και δεν είναι καθόλου
αργά για να δώσουμε μια ανάσα στον πολίτη, από τις ασφυκτικές προθεσμίες που
τόσο σαδιστικά τάσσονται. Αρκεί να δράσουμε με συνείδηση ότι παλεύουμε για να
μην -κυριολεκτικά- απαλλοτριωθούν δικαιώματα που έχουν «γεννηθεί»
αναπαλλοτρίωτα, αποφεύγοντας «ικετήριες παραστάσεις» που μειώνουν και την
αξιοπρέπεια και την προσπάθειά μας.
Ζούμε σε πολύ
δύσκολους καιρούς: κοινοβούλιο, Δικαιοσύνη, εκτελεστική εξουσία, έχουν πλήρως αδρανήσει
και αντικατασταθεί από την τηλεπροπαγάνδα, οπότε ο αγώνας είναι πολύ δύσκολος,
και θα είναι, πιθανώς, ανεπιτυχής. Η Ιστορία όμως έχει δείξει ότι ένας γνήσιος ανεπιτυχής
αγώνας αποδίδει μακροπρόθεσμα καλύτερους καρπούς από έναν κάλπικο επιτυχή.
Ζούμε σε δύσκολούς
καιρούς· αλλά κοιτάξτε,
καλοί μου συνάδελφοι, τι λαμπρό στάδιο ανοίγεται μπροστά μας: να δείξουμε στους
συμπολίτες μας ότι ο Νόμος πρέπει να είναι συμπαραστάτης τους και όχι δυνάστης τους,
να τους βοηθήσουμε να αρχίσουν και πάλι να σκέφτονται πολιτικά και να επανέλθουν
στην πραγματικότητα από την εικονική «πραγματικότητα»
Άλλωστε -και εν
κατακλείδι- πολύ φοβάμαι ότι αν, σε τέτοιους δύσκολούς καιρούς, μείνουμε
κλεισμένοι στα γραφεία μας, θα ταφούμε σε αυτά.
