«Να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή»!
Μια «μεγάλη κουβέντα», που
εκστομίστηκε ομοθυμαδόν από το πλήθος των «αγανακτισμένων» και εκείνοι που του την
«τάισαν» δεν θέλησαν να αναλυθεί περαιτέρω.
Βέβαια, παρότι κακόπιστός τις θα μπορούσε άνετα να χαρακτηρίσει άκρως
φασιστική την επιταγή της καύσεως ενός κοινοβουλίου, δεν είναι καθόλου έτσι.
Όλοι γνωρίζουμε, ότι ο καθένας «αγανακτισμένος» απεχθάνεται τον
φασισμό, αφού σπεύδει να προβεί σε αντιφασιστικές δηλώσεις και εκδηλώσεις, κάθε
που ξεφύγει το κλομπ κάποιου «μπάτσου» ή κάθε που κάποιος παπάς κάνει δηλώσεις
κατά του πολιτικού γάμου.
Η στάση αυτή του πλήθους έχει άλλη προέλευση και για άλλες σκοπιμότητες
του επεβλήθη.
Η Βουλή ήταν, την στιγμή της αναφώνησης του συνθήματος, για τους «αγανακτισμένους»,
το σύμβολο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Ήταν ο χώρος που εμείς, με την
ψήφο μας, στείλαμε τους αντιπροσώπους μας, οι οποίοι «δι’ αποκαλύψεως»,
αποδείχθηκαν διεφθαρμένοι, άχρηστοι, υπεύθυνοι
για όλα τα δεινά μας. Δεν τους χρειαζόμαστε! Να καεί ο χώρος τους, η Βουλή, που
και αυτή «δι αποκαλύψεως» αποδείχθηκε μπουρδέλο. Δεν χρειαζόμαστε, ουσιαστικά,
την αντιπροσωπευτική Δημοκρατία. Εμείς κάνουμε κουμάντο. Εμείς, που «άμεσα
συμμετέχουμε» στην προσπάθεια για «μια καλύτερη ζωή».
Δεν σκεφτήκαμε, όμως, δεν μας άφησαν να σκεφτούμε, πού στο καλό τέλος
πάντων «συμμετέχουμε». Αν, για μια στιγμή, μας άφηναν να σκεφτούμε χωρίς φόβο
και χωρίς ταπεινό πάθος, θα το βλέπαμε καθαρά:
Στην Ελλάδα, κάπου εκεί γύρω στο όντως βρώμικο 1989, με την ίδρυση των
ιδιωτικών καναλιών, επιβλήθηκε η στυγνή δικτατορία των επιχειρηματιών. Η
τηλεδικτατορία.
Πρώτο μέλημα των πλουτοκρατών «καναλαρχών» ήταν να συντρίψουν κάθε πολιτικό λόγο, να απαξιώσουν
πολιτική και πολιτικούς. Και καθώς
«ήτανε στραβό το κλίμα», τα κατάφεραν θαυμάσια. Με την γνωστή καραμέλα
της «διαφθοράς», ισοπέδωσαν πρόσωπα, ιδέες, θεσμούς. Διέλυσαν την ίδια την
Ελληνική κοινωνία και στη θέση της έστησαν μια εικονική ψευδοκοινότητα, όπου ο
καθένας μας αποτελεί (προσοχή σε αυτό), όχι έναν καταναλωτή, όπως γινόταν παλιά
με τις εφημερίδες, αλλά ένα εμπόρευμα, αφού η τηλεδικτατορία τσουβαλιάζει τα μάτια
μας, τα αυτιά μας, το μυαλό μας και την ψυχή μας, για να τα πουλήσει στους
διαφημιστές.
Το μέσο της τηλεδικτατορίας, για να μας εγκλωβίσει στην εικονική της πραγματικότητα,
ήταν να μας δώσει την ψευδαίσθηση της συμμετοχής μας στα «τεκταινόμενα». Να μας παραμυθιάσει
ότι εμείς έχουμε την εξουσία, να καταγγέλουμε, να προτείνουμε, να διαμορφώνουμε
«πολιτική» προς λύση προβλημάτων. Προβλημάτων εικονικών, που φυσικά η ίδια η
τηλεδικτατορία δημιουργεί ή επιλέγει.
Κάποτε, ως γνωστόν, έφτασε στη χώρα μας η «κρίση». Αποδείχτηκε τότε, πεντακάθαρα, ότι το
οικονομικό και αξιακό σύστημα, που στην Ελλάδα η τηλεδικτατορία επέβαλε και
προέβαλε, ήταν ένα σάπιο εν τη γενέσει του κατασκεύασμα, με μόνο σκοπό την
κερδοφορία των ολίγων διά της εξαθλίωσης
των πολλών.
Φυσικό θα ήταν, οι «αγανακτισμένοι» πολίτες, να στραφούν πρώτα
εναντίον της τηλεδικτατορίας.
Αλλά όχι! Η εικονική πραγματικότητα είναι τόσο καλά στημένη, που
τίποτε φυσικό δεν αφήνει να συμβεί.
Το πρόβλημα και η λύση του βρέθηκαν, για την τηλεοπτική ψευδοκοινότητα:
«Λεφτά υπήρχαν, αλλά τα έφαγαν ο Εφραίμ, ο Άκης, η γυναίκα του Άκη η μελαχρινή,
οι πολιτικοί εν γένει και για όλα φταίει το μπουρδέλο η Βουλή. Να καεί, να καεί».
Έτσι απλά λοιπόν!
Αιώνες αγώνων και πολιτικών - πνευματικών διεργασιών, για να
διαμορφωθεί αυτό το ρημάδι το σύστημα της αντιπροσώπευσης, όπου ο πολίτης μόνος
του, ανεπηρέαστος έστω και για μια στιγμή, με ευθύνη, δύναμη και ιερή
μυστικότητα, επιλέγει την πολιτική και τους πολιτικούς του, ρίχτηκαν στην πυρά.
Έτσι απλά, αυτό που τώρα «θέλουν» οι πολίτες είναι η «άμεση συμμετοχή»
τους. Γι αυτό και πληθαίνουν συνεχώς οι «επαναστατικές» φωνές κατά οποιασδήποτε
μορφής πολιτικής, που έχει σχέση με το «παρωχημένο» σύστημα των εκλογών.
Κάντε ένα πείραμα: Αν καμιά φορά βρεθείτε σε αυθόρμητη ή μη
συγκέντρωση πολιτών, υποβάλετε μια καθαρά πολιτική πρόταση, που καταλήγει στην
στάση του πολίτη πάνω από την κάλπη. Θα δείτε τότε, ότι λίγοι θα έχουν το
θάρρος και την καθαρότητα σκέψης να συζητήσουν μια τέτοια πρόταση. Οι πολλοί θα
απομακρυνθούν ή θα αντιδράσουν επιθετικά με φληναφήματα, τηλεοπτικού τύπου πάντα.
Κοιτάξτε
τότε στα μάτια των πολλών. Θα δείτε ότι κάποιοι είναι καλόπιστοι και απλώς
έχουν απογοητευτεί από όσα μας έχουν συμβεί. Θα δείτε όμως, ότι κάποιοι άλλοι είναι
δηλητηριασμένοι από την τηλεδικτατορία. Τόσο δηλητηριασμένοι, που επιδιώκουν
τον ρόλο του δημοσιογράφου – ηγέτη των «άμεσα συμμετεχόντων» στην τηλεοπτική
ψευδοκοινότητα.
Η απάτη της άμεσης συμμετοχής, της απαξίωσης του αντιπροσωπευτικού
συστήματος, οδήγησε στο εκλογικό παράλογο του 2012 και του 2014. Αυτοί που
ούρλιαζαν πάνω σε πλατείες για τα δεινά τους, αυτοί οι ίδιοι έφεραν και
κράτησαν στην Κυβέρνηση, χέρι – χέρι Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ..
Είναι σίγουροι, βλέπετε, ότι η
ψήφος τους, για να γεμίσει το «μπουρδέλο η Βουλή» καμία σημασία δεν έχει, αφού
θα το κάψουν το μπουρδέλο.
Σημασία έχει μόνο να κυβερνήσει αυτός που θα τους πουν εκείνοι που τους
έδωσαν δικαίωμα συμμετοχής στην καύση του
Πόση εξουσία απέκτησαν οι
πολίτες με αυτή την «συμμετοχή»! Πόσο μεγάλη η «τιμή» των τηλεθεατών - εμπορευμάτων!
Πόσο εξευτελισμό μπορούμε να αντέξουμε αλήθεια!
Τελικά, πρέπει άμεσα να καταλάβουμε, ότι η μόνη «συμμετοχή» που δίνει
στον πολίτη την αξία που του πρέπει, την αξιοπρέπειά του, είναι η συμμετοχή στο
δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, χωρίς φόβο και χωρίς ταπεινά πάθη.
Να οργανωθούμε. Να οργανωθούμε, γιατί, όπως έλεγε και το σόκιν
ανέκδοτο της δεκαετίας του ογδόντα, με τις ανοργάνωτες φωνές της άμεσης
δημοκρατίας, «έχουμε φάει τρεις και δεν έχουμε ρίξει κανέναν».
Και αυτά χάριν των ανόητων, που πιστεύουν στην άμεση δημοκρατία της τηλεδικτατορίας.
Και αυτά χάριν των επιτήδειων, που καταδικάζουν μετά βδελυγμίας, κάθε
πρόταση πολιτική, που αντιτάσσεται στην άμεση - συμμετοχική τηλεδικτατορία, ως «μία από τα ίδια».
Γιατί αυτοί είναι ο επαναστατικός στρατός του Μέγκα τσάνελ.
