Στον προεκλογικό δημόσιο
διάλογο, αν τύχει να συζητηθεί η μετάβαση στο Εθνικό Νόμισμα (γιατί συνήθως το
θέμα αποφεύγεται «τεχνηέντως»), αντιμετωπίζεται ως μια απαίτηση κάποιων «πολιτικών
φετιχιστών», που από ιδιοτροπία θέλουν το νόμισμά μας να ονομάζεται «δραχμή»
και να έχει επάνω την κουκουβάγια.
Έτσι, οι μεν δυνάμεις του εθελόδουλου νεοφιλελευθερισμού
ισχυρίζονται ότι με τα «καμώματά μας», το Ε.ΠΑ.Μ.
και οι υπόλοιποι υποστηρικτές του
Εθνικού Νομίσματος, θα οδηγήσουμε άνευ λόγου και αιτίας την χώρα μακριά από τον
«παράδεισο» της ευρωζώνης και της Ε.Ε., που θα μας φέρει (πότε;) την ανάπτυξη,
την παραγωγικότητα και την ευημερία, οι δε προοδευτικές δυνάμεις, εσχάτως δε
και οι κομμουνιστική Αριστερά, συμβουλεύουν να περιμένουμε την παραγωγική
ανασυγκρότηση της χώρας, την συγκρότηση κοινωνικού κράτους, τον εκδημοκρατισμό της
Ε.Ε., την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, την πτώση του καπιταλισμού και
την κατάκτηση από τον Παλληξουριακό του champions league, και μετά «να μας γίνει η χάρη» να συναλλασσόμαστε
με τον Δημόκριτο στο δεκάρικο.
Και οι δύο απόψεις κρύβουν από τους πολίτες της δοκιμαζόμενης
πατρίδας μας το εξής απλό: Ότι το Εθνικό Νόμισμα δεν είναι «αυτοσκοπός» κάποιων
«τρελαμένων δραχμιστών» αλλά το μόνο αποτελεσματικό μέσο για την απελευθέρωση της
χώρας μας από τον ζυγό των τζογαδόρων, για την οικονομική ανασυγκρότησή της και,
πάνω απ’ όλα, για την δημιουργία μιας κοινωνίας αλληλεγγύης και πραγματικής
Δημοκρατίας.
Γι αυτό, όποια ιδεολογήματα και προοπτικές και αν επικαλείται
το πολιτικό κατεστημένο, αδυνατεί να δώσει περιεχόμενο στα κούφια λόγια του και,
κυρίως, δεν μπορεί να διατυπώσει τον τρόπο, που θα μας οδηγήσει με ομαλότητα
και ενότητα στα όσα επαγγέλλεται.
Πώς, αλήθεια, θα έλθει
η «ανάπτυξη», με τον κύριο Ντράγκι να κλείνει και να ανοίγει όποτε θέλει την
κάνουλα του ευρώ;
Πώς θα γίνουμε παραγωγική
χώρα, όταν η ευρωζώνη μας απαγορεύει διά ροπάλου τις εξαγωγές, ακόμα και την
ίδια την παραγωγή προϊόντων;
Πώς θα αποκτήσουμε την
(«Ελλάς, Ε.Ο.Κ.») ευημερία, με τον μόχθο του Έλληνα να εξανεμίζεται για την
εξόφληση του παράνομου και «ανύπαρκτου» δημόσιου χρέους, που αποκτήσαμε χάριν
του ευρώ, ενός νομίσματος που δημιουργήθηκε για να οφείλεται από τους μικρούς στους
μεγάλους;
Πώς θα φτιάξουμε
κράτος κοινωνικής πρόνοιας, όταν νόμισμά μας αποτελεί το εργαλείο των
νεοφιλελεύθερων αρπακτικών, που μόνη έγνοια τους έχουν την κερδοφορία των
εταιρειών τους;
Πώς θα κτυπηθεί ο
καπιταλισμός, εντός του νομισματικού συστήματος που εκφράζει την χυδαιότερη
εκδοχή του;
Γενικά, πώς θα παλέψει ο καθένας μας, για ό,τι θεωρεί
καλύτερο για την κοινωνία μας, για την πατρίδα μας, σε μια πατρίδα υπό την
κατοχή της ευρωζώνης, σε μια κοινωνία υπό διάλυση, με κύριο διαβρωτικό το ευρώ;
Όσο και αν προσπαθήσουν, αγαπητέ φίλε αναγνώστη, οι συστημικοί
πολιτικοί δεν θα σου δώσουν απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα. Γι αυτό προτιμούν
να σε φοβίζουν με σημεία και τέρατα, που δήθεν θα συμβούν αν διεκδικήσεις τον
απεγκλωβισμό σου από το ευρωποίητο κλουβί της μιζέριας και της ντροπής. Γι αυτό
προτιμούν να κρύβουν ακόμα και την ύπαρξη του Ε.ΠΑ.Μ. και των προτάσεών του. Γι αυτό προτιμούν να σε οδηγούν στην
αποστροφή για κάθε μορφή πολιτικής, σε αποστροφή για την εκλογική διαδικασία,
σε αποστροφή για την ίδια την δημοκρατία.
Όλες οι εκλογές αποτελούν για τον πολίτη μια ευκαιρία για την
ανατροπή, τουλάχιστον, των δυναστών του. Σε προηγούμενες εκλογές ίσως είχαμε
την δικαιολογία ότι κανείς δεν προτείνει τον τρόπο, την «εναλλακτική» λύση για
να αποτινάξουμε οριστικά ό,τι μας δεσμεύει, ό,τι καταστρέφει την ίδια την ζωή μας.
Σε αυτές τις εκλογές, το Ε.ΠΑ.Μ.
μας δίνει τον σκοπό, μας δίνει και το μέσο.
Πιστεύω ότι αποτελεί χρέος στην πατρίδα και στους εαυτούς μας, χρέος για τους υπόλοιπους
λαούς, που τώρα μας «βλέπουν», να μην αρνηθούμε
αυτήν την ευκαιρία.
