Ο Δημήτρης Καζάκης είναι, για εμένα τουλάχιστον, η πολιτική Ιδέα που δέκα χρόνια τώρα διατυπώνει, υποστηρίζει, υπηρετεί.
Η Ιδέα αυτή δεν είναι άλλη, κατά την δική μου πάντα οπτική, από την πρόταξη και υπεράσπιση των εθνικών κρατών, των "πατρίδων" αν θέλετε, απέναντι στην νεοταξική, νεοφιλελέ, νεοκαπιταλιστική και λοιπά"νεο-" λαίλαπα που ζούμε ενεοί τα χρόνια αυτά της "κρίσης".
Για την υπεράσπιση αυτής της Ιδέας, ο Καζάκης, πρωτοστάτησε στην δημιουργία του ΕΠΑΜ, ενός κόμματος που φιλοδόξησε και φιλοδοξεί ακόμα, να δώσει πολιτική προοπτική στους "αγανακτισμένους των πλατειών" του 2011.
Για την ανάδειξη αυτής της Ιδέας, ο Καζάκης ηγήθηκε της προσπάθειας λίγων αλλά άξιων συναγωνιστών, να κατανοήσει ο ελληνικός λαός την δύναμή του και να απομακρυνθεί από το ενοχικό σύνδρομο, που τα συστημικά κόμματα και οι δημοσιοκάφροι του έχουν φορτώσει. Να ενωθούν οι Έλληνες πολίτες στην υπεράσπιση όχι των ατομικών τους συμφερόντων, αλλά της κοινωνίας τους, της Πατρίδας τους.
Το ούτως ή άλλως δύσκολο αυτό εγχείρημα, συνάντησε, συναντά και θα συναντά πολλά τεχνητά εμπόδια: Την φοβία που έχει υποβληθεί στον Έλληνα για το εθνικό νόμισμα, την ταμπέλα του "γραφικού" ή "ακροδεξιού" που επικολλάται στο μέτωπο όποιου τολμά να αναφέρει τις λέξεις "Έθνος", "Πατρίδα", "Οικογένεια", την απέχθεια "αμεσοδημοκρατικών" κύκλων για τις εκλογές, την συμπάθεια "αμεσοδημοκρατικών" κύκλων για όσους .... κερδίζουν τις εκλογές κ.α..
Μοιραία ίσως, το 2017, ο Καζάκης κουρασμένος από τον πολυετή αγώνα, παρασυρμένος από συνεργάτες, που αντιμετώπιζαν την πολιτική με την ποδοσφαιρική αντίληψη του "λαοφιλούς νικητή", αγχωμένος για την τύχη της Χώρας, απογοητευμένος για την "μαζικότητα" που ποτέ δεν ήλθε στο ΕΠΑΜ, απέκλινε από την Ιδέα που υπηρετεί. Προδίδοντας τον ίδιο του τον εαυτό, κατέφυγε σε τακτικές τηλεοπτικής προβολής, που ουσιαστικά επέφεραν αλλοίωση του πολιτικού του λόγου. Και όχι μόνο αυτό! Όταν του επισημάνθηκε από πραγματικούς συναγωνιστές του η λάθος πορεία, εκνευρίστηκε και έπληξε δικαίους και αδίκους, οδηγώντας το ΕΠΑΜ σε αποψίλωση από γνήσιους αγωνιστές.
Έκτοτε, παρακολουθώ την πορεία του. Στην αρχή, ομολογώ ότι ήμουν απογοητευμένος, θεωρώντας ότι ο Καζάκης - άνθρωπος νίκησε με τις αδυναμίες του τον Καζάκη - Πολιτικό. Στην συνέχεια όμως, ιδιαίτερα όταν άρχισε το "μακεδονικό ζήτημα" και εκδηλώθηκε η προσπάθεια της πολιτικής σαβούρας που είχε επικρατήσει στο ΕΠΑΜ, να εκμεταλλευτεί μικροπολιτικά το φλέγον θέμα, είδα ότι ο Καζάκης - Πολιτικός ξύπνησε.
Με ενάργεια σκέψης, λόγου και έργων, ο Δημήτρης Καζάκης, κατάφερε να απαλλαγεί από τους πολιτικούς υποκριτές και τα τηλεοπτικά σούργελα, που είχαν καθίσει σαν αλογόμυγες στο ΕΠΑΜ, διατύπωσε και πάλι καθαρές και ξάστερες απόψεις, επιδίωξε συνεργασίες, χωρίς να παρεκκλίνει από τις θέσεις του και, τελικά, κατεβαίνει στις κρίσιμες αυτές εκλογές συνεργαζόμενος με το ΑΚΚΕΛ, το ΔΗΚΚΙ και άλλες δημοκρατικές πατριωτικές δυνάμεις.
Ο Δημήτρης Καζάκης έδειξε ότι ο Πολιτικός μπορεί και οφείλει να ξεπερνά τις ανθρώπινες αδυναμίες, μπορεί και οφείλει να ενεργεί χωρίς το άγχος της "επιτυχίας", αλλά με το άγχος της άσκησης του καθήκοντος του.
Έστω και αν δεν το λέει "ρητά και κατηγορηματικά", ο Καζάκης δείχνει ότι αναγνωρίζει το λάθος που διέπραξε εκείνη την άσχημη για το ΕΠΑΜ εποχή.
Επειδή τον γνώρισα, έστω και λίγο, προσωπικά, επειδή ενεπλάκην στο ΕΠΑΜ και στον αγώνα του, επειδή με πήρε και εμένα η μπάλα της διαγραφής, μαζί με άλλους πολύ αξιότερούς μου συναγωνιστές και επειδή τότε τον έψεξα δημόσια, έκρινα ότι πρέπει και τώρα, δημόσια να αναγνωρίσω το κατόρθωμα του Καζάκη, να επανέλθει στον παλιό καλό του εαυτό και να γράψω στο κείμενο αυτό ότι Ναι, ο Δημήτρης Καζάκης επέστρεψε.
