Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωποςμπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνιαμα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο.Εσύ και μες απ’ το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σουθα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη.
Τάσος Λειβαδίτης
Καθένας μας έχει το δικαίωμα να θρηνεί για τα θύματα της τρομοκρατίας. Καθένας μας έχει το δικαίωμα να εκφράζει δημόσια την λύπη του -και την οργή του ακόμα- για όσους "διέβησαν την Αχερουσία" άκαιρα, χτυπημένοι από τις σφαίρες της 17 Νοέμβρη.
Όλοι μας, επίσης, δικαιούμαστε να (δια) δηλώνουμε τον φόβο μας απέναντι στους τρομοκράτες και στα φρικτά αποτελέσματά των ενεργειών τους.
Κανένας μας όμως δεν έχει το δικαίωμα -όσο αντιφατικό κι αν φαίνεται αυτό στην πρώτη, επιφανειακή σκέψη- να απαιτεί τον "αιώνιο" κολασμό, την βασανιστική φυσική φθορά και εξόντωση, την υπέρμετρη, εκδικητική τιμωρία οποιουδήποτε κατάδικου, όσο "ειδεχθές" και αν ήταν το έγκλημά του.
Ουδείς εξ ημών δικαιούται να καλεί τον ήσυχο ύπνο με φαντασιώσεις ανθρώπων που λιώνουν σε κελιά, για 10 και 15 και 20 χρόνια, σε συνθήκες κτηνώδεις.
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ο τρομοκράτης, ο φονιάς, ο αναρχικός, ο ψυχρός εκτελεστής, αυτή την στιγμή βρίσκεται σε απεργία πείνας διεκδικώντας ανθρώπινες συνθήκες κράτησης. Παλαιότερα, η Πολιτεία με την ανοχή ή την επιβράβευση όλων μας, έχει "παίξει" με το νόμο για τις άδειες των κρατουμένων εκδίδοντας "αλά καρτ" διατάξεις για τους τρομοκράτες, με πρόσχημα την απόδραση του Ξηρού, κατά την διάρκεια κάποιας άδειάς του. Ακόμα πιο παλιά, ο Γιωτόπουλος είχε κερδίσει, αν δεν με απατά η μνήμη μου, με απεργία πείνας το δικαίωμα στον κοινό προαυλισμό.
Ας το αντικρίσουμε: Οι διεκδικήσεις του Κουφοντίνα δεν απευθύνονται στην φιλανθρωπία μας, δεν απευθύνονται καν σε εμάς. Οι διεκδικήσεις των Κουφοντίνων αυτού του κόσμου, των απεχθών καταδίκων, των "ανθρωπόμορφων τεράτων", όπως έλεγαν οι παλιές εφημερίδες και εξακολουθούν να λένε οι ανθρωπόμορφοι τηλεαστέρες μας, είναι προκλήσεις προς τις κοινωνίες μας. Είναι δοκιμασίες αντοχής Αξιών πανανθρώπινων.
Βάση των διεκδικήσεων των τρομοκρατών καταδίκων δεν αποτελεί το "δίκαιο" των νόμων του Κούλη ή του Τσίπρα ή του Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αλλά Αρχές του Δικαίου που δεν υποχωρούν απέναντι σε καμία πλειοψηφία, σε κανένα πρόσκαιρο "συλλογικό αίσθημα", δεν προσαρμόζονται, δεν συμψηφίζονται, δεν λυγίζουν. Γιατί έχουν κερδηθεί με κοινωνικούς αγώνες πολύ παλιούς, που κρατούν απ' όταν ο Σωκράτης αγέρωχος έπινε το κώνειο, απ' όταν ο Ναζωραίος ξυλουργός πέθαινε στον σταυρό, γράφοντας στα παλαιότερα των σανδάλων του την φρικτότερη και πιο ατιμωτική ποινή της Ιστορίας. Αέναα, υποχωρούν σε περιόδους παρακμής (καλή ώρα) και επανακάμπτουν όταν το ανθρώπινο πνεύμα λάμψει ξανά, αλλά δεν παύουν ποτέ να ισχύουν.
Είναι Αρχές της Ελευθερίας του ανθρώπου από κάθε τι στενά και στυγνά ατομικό: από το ατομικό πάθος, το ατομικό συμφέρον, τον ατομικό φόβο για τον Άλλο. Είναι Αξίες που μετατρέπουν τις ανθρώπινες συλλογικότητες από συνονθύλευμα ατομικών συμφερόντων σε Κοινωνίες .
Ο Κουφοντίνας δεν είναι ένας ψυχοπαθής δολοφόνος κάποιου αμερικάνικου θρίλερ. Τα εγκλήματά του είχαν στόχο μια "κοινωνία" απάνθρωπη, υποταγμένη σε βάρβαρες εξουσίες και σε μίζερα, δοτά προσωπικά όνειρα.
Η στάση της εξουσίας, η στάση όλων μας απέναντι στα αιτήματά του, δείχνει ότι αυτή η "κοινωνία", δεν ήταν ένα δυστοπικό, αρρωστημένο όραμα του τρομοκράτη, αλλά τείνει, όλο και πιο πολύ, να πάρει σάρκα και οστά, να καταλάβει και δηλητηριάσει κάθε πτυχή της δημόσιας και προσωπικής μας ζωής.
Στην συλλογική βαρβαρότητα, στην ζούγκλα, που οι εξουσιαστές μας μάς οδηγούν, ξερνώντας μίσος από τα κανάλια τους, πρέπει να αντισταθούμε, πρώτα μέσα στο μυαλό μας και μετά .... μετά τα πράγματα θα έλθουν μόνα τους. Αρκεί η σκέψη μας να είναι πραγματικά ελεύθερη και άφοβη. Αρκεί να φέρνουμε τον εαυτό μας όχι στο πλευρό του τιμωρού εξουσιαστή, αλλά στην θέση του τιμωρούμενου.
Άλλωστε, εξουσιαστές δεν είμαστε ούτε θα γίνουμε ποτέ (παρά μόνο στις θλιβερές φαντασιώσεις τους κάποιοι), αλλά - ποιος ξέρει;- μπορεί κάποιοι από εμάς, κάποτε να βρεθούν πραγματικά στην θέση του Κουφοντίνα, κλεισμένοι σε ένα κλουβί ή ακόμα στην θέση του Κιμούλη ή του Λιγνάδη απομονωμένοι και διαπομπευμένοι. Και τότε θα θέλουμε σίγουρα "να λεγόμαστε άνθρωποι" και εμείς και οι άλλοι, οι "απ' έξω".
Σημείωση: Τελειώνοντας και διαβάζοντας το κείμενο για διορθώσεις, ένοιωσα ότι μπορεί να γίνω σε κάποιους πολιτικούς κύκλους, άδικα και "τσάμπα", συμπαθής. Γι' αυτό τονίζω το προφανές: ό,τι ισχύει για τον Κουφοντίνα, τον Γιωτόπουλο ή τον Ξηρό, ισχύει και για τον Μιχαλολιάκο, τον Κασιδιάρη, τον Κορκονέα, τον Τσοχατζόπουλο, ακόμα και για τους βιαστές, φονιάδες, εμπόρους ναρκωτικών, για όλους εκείνους που οι αναμάρτητοι λιθοβολούν.
