Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και Ληξούρι

 Ξημερώματα της  29^ης Μαϊου 1453 η Κωνσταντινούπολη καταλήφθηκε από τις ορδές του ισχυρού Μωάμεθ Β’.

Λίγες ημέρες πριν την τελική επίθεση, ο νεαρός και με όρεξη για δουλειά Σουλτάνος, υπέβαλε στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο την «πολιτικώς ορθή» και «εφικτή» πρόταση, να του παραδώσει την Πόλη και να φύγει ο ίδιος, ανενόχλητος,  με όλους τους ακόλουθούς του και όλη την περιουσία του, για όποιον προορισμό θελήσει.

Ο Κωνσταντίνος του απάντησε ως εξής: «Άκου να δεις παιδάκι μου, είναι αδύνατον να σου δώσω την Πόλη εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος από τους κατοίκους της. Γιατί όλοι μας, με κοινή απόφαση και με δική μας θέληση, θα πεθάνουμε και δεν θα νοιαστούμε τέτοια ώρα για τις ζωούλες μας».

Αυτά είπε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο Ανθρώπινος Λεωνίδας, και λίγες μέρες μετά, εκείνο το ξημέρωμα της 29^ης Μαϊου, εισήλθε από την πύλη του Ρωμανού, μαζί με την Πόλη Του, στην Αιωνιότητα.

Σήμερα; Σήμερα Κωνσταντίνε, αν «ξαναρχόσουν στη γη μας», θα ήταν πολύ δύσκολο να κρατήσεις την Πόλη σου πραγματικά Ζωντανή με τον θάνατό σου, όπως έκανες τότε. Και βέβαια, δεν θα μπορούσες να δεχτείς την πρόταση του Ισχυρού Μωάμεθ και να φύγεις ρίχνοντας δύο φάσκελα στους τρεμουλιάρηδες (σημερινούς) Πολίτες. 

Η μεγάλη παγίδα θα ήταν στημένη για σένα. Οι σύμβουλοί σου θα σου πρότειναν:

«Για το καλό του τόπου πάνω απ’ όλα, ζήτα από τον Ισχυρό Μωάμεθ την Αντιδημαρχία της Κωνσταντινούπολης, ω συγνώμη, «της Σταμπούλ» θέλαμε να πούμε, ώστε να προχωρήσουμε όλοι μαζί, ενωμένοι, με την Πόλη μας, την Σταμπούλ ή Σταμπουλική, ως τμήμα μιας μεγάλης και ισχυρής αυτοκρατορίας και να ανταποκριθούμε στις προκλήσεις των καιρών, έχοντας την απαιτούμενη ανάπτυξη. Και όσους δεν παραδέχονται την ήττα, μην ανησυχείς, θα τους πούμε γραφικούς».

Θα δεχόσουν άραγε Κωνσταντίνε; Θα δεχόσουν άραγε την Αντιδημαρχία – Σατραπεία;;;; 

Εγώ πιστεύω όχι. 

Πολλοί όμως είναι σίγουροι πως θα δεχόσουν. 

Και κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια....

Λευκό, άκυρο και συνείδηση

Πολύς ο λόγος για την στάση των ψηφοφόρων των υπολοίπων συνδυασμών απέναντι στους δύο πρωτεύσαντες την προηγούμενη Κυριακή.

Σε όλη την «πολυλογία» κύρια θέση έχει το επιχείρημα «και οι δύο είναι ίδιοι, άρα χρειάζεται ουδέτερη στάση, δηλαδή άκυρο, λευκό, αποχή».

Ας δούμε όμως πόσο «ουδέτερα» είναι το λευκό, το άκυρο, η αποχή, αλλά και πόσο δημοκρατικά:

Σύμφωνα με τον εκλογικό νόμο, που εδώ και χρόνια ισχύει, το λευκό και το άκυρο «ρίχνονται στον κάλαθο των αχρήστων» και δεν παίρνουν ιδιαίτερο ποσοστό. 
Άρα λευκό, άκυρο και φυσικά αποχή σημαίνουν απλά και καθαρά ενίσχυση του πρώτου συνδυασμού.

Συνεπώς:

α) Όποιος ψηφοφόρος θέλει να ενισχύσει τον Αλέξανδρο Παρίση, που πρώτευσε την προηγούμενη Κυριακή, είναι καλύτερο να το πράξει ψηφίζοντάς τον, για να έχει και την επιβράβευση ή τον έλεγχο της συνείδησής του στην πενταετία που ακολουθεί.

β) Όποιος συνδυασμός «κλείνει το μάτι» στους ψηφοφόρους του για λευκό ή άκυρο, δεν κρατάει ουδέτερη στάση, αλλά ευνοεί τον κ. Παρίση.

Όσον αφορά την δημοκρατικότητα  και την πολιτική ηθική τού «δεν έχω επιλογή ανάμεσα στους δύο» ισχύουν κατά τη γνώμη μου τα εξής:

Όσο «ίδιοι» και να είναι οι δύο συνδυασμοί, που μας απέμειναν για τις δεύτερες εκλογές, ο δημότης οφείλει να βρει έστω και τις ελάχιστες διαφορές τους (αν όχι στην πολιτική τότε στα πρόσωπα) και να επιλέξει. Ας πιάσει, έστω και με αηδία το ψηφοδέλτιο του «μη χειρότερου» και ας το ρίξει στην κάλπη.

Γιατί ο πολίτης πρέπει να παίρνει την ευθύνη πάνω από την κάλπη σε οποιαδήποτε κατάσταση. Δεν δικαιούται να «ιδιωτεύει» και να αρκείται στο «εγώ σας τα έλεγα». Από τον ρόλο του αποστασιοποιημένου, είναι προτιμότερος χίλιες φορές ο ρόλος του κοψοχέρη.

Γιατί το «δεν έχω επιλογή» δεν είναι «ψήφος κατά συνείδηση», αλλά ψήφος ασυνείδητη.

Γιατί έστω και αργά, έστω και εν μέρει, πρέπει οι Κεφαλονίτες να ξεπεράσουν τον φόβο, που τους ντρόπιασε την προηγούμενη Κυριακή.

                                 Ιωσήφ Λουκέρης του Βασιλείου

Πρόλογος Κεντρικής Ομιλίας ΦΙ.Κ.Ο.