Προσοχή στους Βρικόλακες!

Σε μία σεμνή τελετή πραγματοποιήθηκε προχθές η ταφή της «Ισχυρής Κεφαλλλλονιάς».

Η αντιπολίτευση αποχώρησε, ως όφειλε, αφήνοντας μόνους στον χώρο ενταφιασμού την «Λαϊκή Συσπείρωση» (που παρουσιάζει μια ιδιότυπη «νεκροφιλία») και τους οικείους της μακαρίτισσας.

Σπαρακτικό για κάθε ευαίσθητη ψυχή το θέαμα των τεθλιμμένων συγγενών, να εκθειάζουν τις ανύπαρκτες αρετές της εκλιπούσης και να παρουσιάζουν ως στυγερή δολοφονία την αυτοκτονία της. «Η αντιπολίτευση δεν σέβεται το Δημοτικό συμβούλιο, αυτή παίζει με τα μικρόφωνα, αυτή γέμισε την κάλπη στις εκλογές του προεδρείου με ραβασάκια», «η Ισχυρή ζει και πέθαναν όλοι οι άλλοι», «είμαστε οι νικητές, οι νικητές, οι νικητές» ήταν λίγα από τα ακατάληπτα λόγια του παραληρηματικού θρήνου τους.   

Ναι! Όλα δείχνουν ότι το φαινόμενο «Ισχυρή Κεφαλλλλονιά» εξέπνευσε.

Προσοχή όμως! Όλοι γνωρίζουμε ότι στην πολιτική βρικόλακες υπάρχουν. Οργανισμοί νεκρωμένοι από κάθε πολιτική ουσία και προοπτική περιφέρονται ανάμεσά μας, αναζητώντας τη νεκρανάσταση με το αίμα κάθε «καλόπιστου» που θα βρεθεί στον δρόμο τους. Χαρακτηριστικό τοπικό παράδειγμα το αποδεικνύει:

Είναι εκείνο το Δημοτικό Συμβούλιο «υβρίδιο», που πριν ένα χρόνο πραγματοποιήθηκε στο Ληξούρι. 

Θυμίζω ότι η «Ισχυρή Κεφαλλλλονιά» ήλθε, τότε, στην πόλη μας «πεθαμένη» πολιτικά και έφυγε παρουσιάζοντας τα πρώτα σημάδια αναζωογόνησης. Γιατί; 

Διότι το «υβρίδιο» εκείνο, χωρίς ορισμένα θέματα, χωρίς οργανωμένη συζήτηση, εξελίχθηκε σε ένα «γραφείο εξυπηρέτησης υποθέσεων», όπου τρομαγμένοι και απογοητευμένοι Δημότες επαιτούσαν λύση για τα προβλήματά τους από τις «γνωριμίες» και την «ισχύ» της Δημοτικής Αρχής. Λύσεις που αφειδώς δόθηκαν «στα χαρτιά»,  για να έλθει σήμερα, ένα χρόνο μετά το «υβρίδιο», η ομολογία αυτής της ίδιας Δημοτικής Αρχής ότι καμία αρμοδιότητα δεν είχε για όσα τότε «αποφάσισε».

Προχθές, η μακαρίτισσα ευαρεστήθηκε να προαναγγείλει άλλη μία μακάβρια εμφάνισή της στο Ληξούρι, σε χρόνο που θα κρίνει ότι την συμφέρει.

Προσοχή στους βρικόλακες λοιπόν! 

Οι Ληξουριώτες πρέπει να καταλάβουμε ότι το Δημοτικό Συμβούλιο αυτό δεν το προκαλέσαμε εμείς. Απλώς προσπαθήσαμε να το προκαλέσουμε, τελικά όμως η «ισχυρή Κεφαλλλλονιά» αποφάσισε το αν και πότε θα γίνει. Γι αυτό δεν πρέπει, όπως πέρυσι, να την αφήσουμε να «παίξει» με τους δικούς της όρους.

Η αντιπολίτευση επιβάλλεται να απαιτήσει τον ορισμό συγκεκριμένων θεμάτων. Οι δημότες που θα παρασταθούν πρέπει να επιβάλλουν την  δημοκρατική νομιμότητα ώστε η συζήτηση να διεξαχθεί ψύχραιμα, με πολιτική ουσία και με όσο το δυνατόν περισσότερο σεβασμό στον κανονισμό του Δημοτικού Συμβουλίου. 

Από την ξεπερασμένη πλέον «ισχυρή Κεφαλλλλονιά» τίποτε άλλο ας μην περιμένουμε, παρά να λογοδοτήσει για τις παραλήψεις και την εμπαικτική συμπεριφορά που επέδειξε όσον αφορά τα έργα αποκατάστασης στο Ληξούρι . Η ίδια άλλωστε αποδέχθηκε ότι μόνο απολογητικό λόγο έχει πλέον και αυτόν αναληθή και αμήχανο.

Είναι απαραίτητο, τέλος, να απαιτηθεί η παρουσία της κ. Βουλευτή και σε αυτήν να στραφεί η πίεση των δημοτών και όλων των παρατάξεων της αντιπολίτευσης για τις ακέραιες πλέον ευθύνες της νέας κυβέρνησης προς άμεση έναρξη των έργων αποκατάστασης. Πίεση που πρέπει να ασκηθεί χωρίς την ταπεινή εμπάθεια του νικητή ή του ηττημένου των εκλογών, πλην όμως απαιτητικά, ασφυκτικά, χωρίς αποδοχή των δικαιολογιών του «αρχάριου».

Μόνο με αυτές τις προϋποθέσεις δεν θα μας στοιχειώσουν ξανά τα βαμπίρ ενός πρόσφατου νεοφιλελέ  παρελθόντος.

Μόνο έτσι οι Ληξουριώτες θα δείξουν ότι η ιστορία μπορεί να γράφεται από τους (τελικούς) νικητές, δημιουργείται όμως από τις μαχητικές κοινωνίες.   

Λόγος επικήδειος για την «Ισχυρή Κεφαλλλλονιά»

Με κόπο συγκρατώ τα δάκρυά μου, ίνα μην κρουνηδόν αναβλύσουν  προ του φρικτού θεάματος του φερέτρου σου, πεφιλημένη!

Λυγμοί πνίγουν την φωνή μου. Τρέμουν τα χείλη μου, ολίγον προ του τελευταίου ασπασμού επί του καθαρού μετώπου σου.

Και όμως! Ως θλιβερό καθήκον μού επιβάλλει, κατορθώνω να αρθρώσω ολίγας λέξεις επί της αιφνιδίου θανής σου:

Ήσουν ζωηρά και ευπροσήγορος με τους φίλους. Ήσουν αυστηρή και σκληρή με τους εχθρούς. Ήσουν και του σαλονιού και του λιμανιού, αλλά όχι του ληξουριώτικου λιμανιού. Ήσουν μια δυναμική λάτρης της εξουσίας. Της δικής σου και των οικείων σου.

Πάνω απ’ όλα ήσουν αυτή, που προσέφερες την πιο μεγάλη υπηρεσία στον Ληξουριώτη: Εξέφρασες εμβληματικά τον κακό του εαυτό, δίδοντάς του την ευκαιρία να τον αντιμετωπίσει ενώπιος ενωπίω και να τον κατανικήσει.

Τίποτε δεν προμήνυε τον τρόπο που θα εξέλειπες από τον μάταιον τούτον πολιτικόν βίον.

Γνωρίζαμε όλοι βεβαίως, εχθροί και φίλοι, ότι η ύπαρξη σου κρεμόταν από μία λεπτή κλωστή. Κι εσύ το γνώριζες! Το γνώριζες καλά κι ας έδειχνες τόσο σίγουρη και μακάρια, μετρώντας ηδονικά τα 5 έτη, τους 60 μήνες, τις 1826 ημέρες, τις 43824 ώρες, τα 2.629.440 λεπτά της παραμονής σου στον πολυποίκιλτο θρόνο σου.

Πιστεύαμε, όμως, ότι το τέλος σου θα έλθει από αίτια παθολογικά ή ίσως από κάποιο φονικό χέρι αντιπάλου.

Ήταν τόση η αυτοπεποίθηση και η φιλαυτία σου, όταν ζεϊμπεκοειδώς πανηγύριζες την μεγαλειώδη νίκη σου στον Κούτουπα, όταν κατακεραύνωνες ως «κακομοίρηδες», «φωνακλάδες», «γραφικούς» τους επικριτές σου, όταν αυτάρεσκα δεχόσουν τους λιβανωτούς από τους οπαδούς σου, που κανείς μας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα κατέληγες στην τραγική επιλογή της αυτοκτονίας!!!! Ότι εσύ η ίδια θα κατηύθηνες το μαχαίρι που έσχισε σαν χαρτί το εκ μπετόν αρμέ κορμί σου.

Πώς μπόρεσες, αλήθεια; Πώς έφτασες να παραδοθείς, να αρνηθείς την συνέχεια σου,  την ίδια σου την θηριώδη αυτοεκτίμηση, να πεις «πάει ο καιρός που έπαιρνα τηλέφωνα και ζήταγα λεφτά από τα Υπουργεία» και μόνη σου να κλείσεις την πόρτα του χρονοντούλαπου της Ιστορίας βυθιζόμενη στο ζοφερό του σκότος;

Να έφταιξε άραγε η πρόσφατη εκλογική σου αποτυχία στις εθνικές εκλογές; Να έφταιξε η τραγική απώλεια του αγαπημένου σου Χρυσοχοϊδη;  Να έφταιξε η διαφαινόμενη κατάργηση του δημιουργού σου «Καλλικράτη»;

Μόνο εσύ το ξέρεις. Ημείς οι ζώντες οι περιλειπόμενοι  δεν θα το μάθουμε ποτέ. Διότι δεν έχουμε πλέον χρόνο, φίλη, να ασχοληθούμε μαζί σου. Καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ουσιώδη προβλήματα της πραγματικής ζωής μας. Καλούμαστε να ξαναφέρουμε την ζωή στον ρημαγμένο τόπο μας. Άλλωστε, η ταχύτατη σήψη του εκ μπετόν αρμέ πτώματός σου, μας αναγκάζει γρήγορα να προβούμε στον ενταφιασμό σου.

Πριν από αυτό όμως, νοιώθω την ανάγκη να απευθύνω τον λόγο μου στην κ. Βουλευτή Κεφαλληνίας & Ιθάκης, που σκεπτική στέκει κι αυτή ενώπιον της σεπτού σορού σου.

Κυρία Βουλευτή, το άδοξο τέλος της ατυχούς «Ισχυρής Κεφαλλλλονιάς», πρέπει να σας παραδειγματίσει. Η ηθελημένη αδιαφορία, η ολιγωρία, η αναλγησία της εκλιπούσης και της προηγούμενης συγκυβέρνησης,  για τα έργα αποκατάστασης στο Ληξούρι, δεν μειώνουν την από εδώ και πέρα ευθύνη σας. Αντιθέτως την αυξάνουν. Το Ληξούρι, χτυπημένο σκληρά από Εγκέλαδο και Καλλικράτη, δεν μπορεί να ανεχθεί ούτε διαπραγματεύσεις ούτε προθεσμίες - γέφυρες. Όποια και αν είναι η οικονομική κατάσταση της χώρας, τα έργα στην πόλη και τα χωριά μας πρέπει να αρχίσουν άμεσα, χωρίς γραφειοκρατικές προφάσεις.

Σκεφτείτε το αυτό, κυρία Βουλευτή και ελάτε να απευθύνουμε μαζί το ύστατο «χαίρε» στην αξιομακάριστον και αείμνηστον «Ισχυρή Κεφαλλλλονιά».

Αντίο «Ισχυρή Κεφαλλλλονιά»! Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Αλίμονο αν σε ξεχάσουμε!