Περίμενα μέχρι την δημοσίευση του προγράμματος της επίσκεψης
του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, για να γράψω αυτό το κείμενο. Έλπιζα
ότι κάποιος αρμοδιότερος και κοινωνικά πιο «επιτυχημένος» και διακεκριμένος από
εμένα θα διαμαρτυρόταν για την αγνόηση του Ληξουριού κατ’ αυτήν την δεύτερη
φορά που ο ανώτατος άρχων της Πολιτείας θα παρευρεθεί στην Κεφαλονιά για τον
εορτασμό της Ένωσης.
Ουδείς αντέδρασε! Κι έτσι η υπεράσπιση της Τιμής αυτής της
πόλης, έπεσε (πάλι) στην …. κατάντια την δική μου.
Έλπιζα όμως, ο
ανόητος, και σε κάτι ακόμα: Ότι η Προεδρεία της Δημοκρατίας, θα έβλεπε το «κενό»
στο πρόγραμμα υποδοχής και θα το διόρθωνε. Ότι θα έβλεπαν οι αρμόδιοι, ακόμα
και ο ίδιος ο κ. Παυλόπουλος, πως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας οφείλει να τιμήσει
με την επίσημη παρουσία του τον τόπο της Εξέγερσης του Σταυρού, τον τόπο του Ιωάννη
Δοτοράτου Καπελέτου, του Σταματέλου Πυλαρινού και εκείνου του «ωραίου τρελού»,
του Γιωργαντάρα, τον τόπο που ο ιδρυτής της Φιλαρμονικής του τόλμησε και έγραψε
τραγούδι για την κρεμάλα του Παπά Ληστή.
Έλπιζα ότι θα ένιωθε ο
κ. Παυλόπουλος την ανάγκη, αφού η θέση του είναι καθαρά συμβολική, συμβολικά,
με επίσημη επίσκεψή του στο Ληξούρι, να ενθαρρύνει μια ολόκληρη περιοχή που
υποφέρει τα πάνδεινα από τον Καλλικράτη, που ο ίδιος διατεινόταν ως απλός
αντιπολιτευόμενος πολιτικός ότι στο Ληξούρι δεν πρέπει να εφαρμοστεί. Να
ενθαρρύνει μια πόλη με χαίνουσες τις πληγές της από τον σεισμό του 2014 και την
αδιαφορία της Πολιτείας, μια πόλη που οι κάτοικοί της αντιμετωπίζουν ακόμα και
το ενδεχόμενο της φυσικής τους εξόντωσης λόγω της κατάργησης του
Μαντζαβινατείου Νοσοκομείου, από ένα καλλικρατικό τερτίπι.
Ο Εξοχότατος κ.
Πρόεδρος όμως, δεν ένιωσε ούτε το καθήκον να τιμήσει το Ληξούρι ούτε την ανάγκη
να το στηρίξει. Δεν «αντέγραψε» καν το πρόγραμμα της επίσκεψης του προκατόχου
του Κ. Στεφανόπουλου και πολύ φοβάμαι μήπως αντιγράψει το πρόγραμμα του Κ.
Σημίτη, που περιελάμβανε ανεπίσημη επίσκεψη στο Ληξούρι για «καφεδάκι εις τας
εξοχάς».
Αποδεικνύει με την
στάση του ο κ. Παυλόπουλος, ότι δεν αντιλαμβάνεται ούτε καν τον συμβολικό
χαρακτήρα του θεσμού που υπηρετεί, τον μοναδικό που απέμεινε μετά την
παπανδρεϊκή τροποποίηση του Συντάγματος το 1985. Αποδεικνύει ότι δεν ενεργεί ως
Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αλλά μάλλον ως πολιτικός «της σειράς» πρόθυμος να στηρίξει
την κοινωνική διάλυση που προσπαθούν όσοι τον έφεραν στο ύπατο αξίωμα.
Ένας τέτοιος «μη Πρόεδρος»,
λοιπόν, είναι καλό που δεν θα έλθει από τα μέρη μας.
Η Ιστορία δεν θα
καταγράψει επίσκεψη του Ανωτάτου Άρχοντος στην πόλη μας. Η μικροϊστορία όμως, θα
γράψει ότι κάποιος κ. Παυλόπουλος ΚΑΛΩΣ ΔΕΝ ΗΛΘΕ ΣΤΟ ΛΗΞΟΥΡΙ.
