Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου: Η καλύτερη στιγμή της είναι τώρα .... ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!

Εδώ και τριάντα περίπου χρόνια, ένα πρόβλημα βασανίζει και ντροπιάζει την Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου. Ένα πρόβλημα που γιγαντώθηκε (παρότι ελάχιστοι «παλαβοί» το δείχναμε και κινούμασταν προς επίλυσή του), γιατί κάποιοι δεν θέλησαν καν να το δουν και κάποιοι άλλοι βιάστηκαν να το «κουκουλώσουν».

Η ληξουριώτικη Φιλαρμονική, αυτό το παγκόσμιο φαινόμενο παροχής Παιδείας και πρωτογενούς παραγωγής πολιτισμού, για μια τριακονταετία (τουλάχιστον) αδιαφορεί γι αυτό που αποτελεί τον κύριο λόγο, την πρωταρχική αιτία της ίδιας της ύπαρξής της. Για τριάντα (τουλάχιστον) χρόνια, η Φιλαρμονική μας ενδιαφέρεται για ο,τιδήποτε άλλο εκτός από την εκπαίδευση των νέων παιδιών της˙ περί πολλών μεριμνά και τυρβάζει και αφήνει αυτό που ετάγη να υπηρετεί: Την μετάδοση, την κοινωνία στο Ληξουριώτη, από την παιδική του ήδη ηλικία, της Ιδέας του Πολιτισμού της πόλης του.

Εκατοντάδες παιδιά, όλα αυτά τα χρόνια, πέρασαν από τα αναλόγια της Φιλαρμονικής μας, αλλά Φιλαρμονική δεν έμαθαν τι σημαίνει. Άλλα από αυτά έφυγαν σε ελάχιστο χρόνο και άλλα παρέμειναν εξελισσόμενα σε «ντεκόρ» φανφαρονικών συναυλιών, κενών περιεχομένου. Μετρημένα στα δάκτυλα του ενός χεριού εκείνα τα Ληξουριωτόπουλα, που συμπτωματικά κατάφεραν να πάρουν από το ιστορικό μας Σωματείο ελάχιστα από εκείνα που είχε καθήκον να τους δώσει.

Για την κατάσταση αυτή, δημιούργημα και απόρροια μιας θλιβερής περιόδου, που η Φιλαρμονική θεωρείτο κομματική ή προσωπική «ιδιοκτησία», είναι πολλοί οι υπαίτιοι. Δεν είναι τώρα η κατάλληλη ώρα να τους αναφέρουμε ούτε νομίζω ότι θα είναι ποτέ. Προς ικανοποίηση, όμως, όσων αρέσκονται στο κυνήγι υπευθύνων, ονοματίζω έναν: Εμένα τον ίδιο.

Είμαι ένας από τους υπεύθυνους κι εγώ, γιατί, ενώ από την πρώτη στιγμή κατάλαβα το πρόβλημα και το έθιξα, δεν κατάφερα να «χειριστώ τις καταστάσεις» με τέτοιον τρόπο ώστε να συντελέσω στην επίλυσή του. Απογοητεύτηκα κάποιες φορές και κάποιες άλλες εκνευρίστηκα και εξέπεσα στο επίπεδο προσωπικών αντιπαραθέσεων και άγριων καβγάδων. Τι να σας κάνω όμως, καλοί μου Ληξουριώτες; Για εμένα η Φιλαρμονική αποτελεί το Ναό του πολιτισμού μας, της ίδιας της κοινωνίας μας. Και, ακόμα κι Εκείνος, ο ιδρυτής της θρησκείας της αγάπης, της συγνώμης και της κατανόησης, όταν είδε μέσα στο Ναό Του να κάνουν πάρτι οι αργυραμοιβοί, δεν άντεξε και άδραξε το φραγγέλιο, παρότι γνώριζε καλά πως θα του ανταπέδιδαν στο εκατονταπλάσιο τα χτυπήματα.

Όλη αυτή η μιζέρια, η απαξίωση της Φιλαρμονικής από τον ίδιο της τον εαυτό, δύο εκβάσεις μπορούσε να έχει: Ή το πρόβλημα θα καλυπτόταν ες αεί πίσω από «άρπα κόλα» εμφανίσεις της μπάντας, μέχρι που η Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου να καταλήξει ένα γελοίο, γραφικό απολειφάδι κάποιου μακρινού ένδοξου παρελθόντος, ή κάποια στιγμή, καθώς σιγά – σιγά θα έπεφταν τα στηρίγματα και τα καλύμματα του, το πρόβλημα θα εμφανιζόταν σε όλη του την έκταση.       

Ευτυχώς συνέβη το δεύτερο! Όπως ήταν επόμενο, μετά από τόση απραξία στον τομέα της εκπαίδευσης και τόσο εφησυχασμό στο θέμα της διαδοχής μουσικών, η Φιλαρμονική ξέμεινε από αυτό που ονομάζουμε «πρώτα όργανα». Οι μεγάλοι σε ηλικία μαθητές της, αυτοί που αποκαλούμε «πυρήνα» της, δεν μπόρεσαν, δικαιολογημένα, να παρακολουθήσουν ούτε τις πρόβες, άλλοι λόγω των επαγγελματικών τους ασχολιών, άλλοι λόγω ψυχικής κούρασης, άλλοι λόγω προσωπικών διαφωνιών. Και τα νέα παιδιά, αυτά τα φιλότιμα νέα παιδιά, που αποτελούν μια από τις καλύτερες «φουρνιές» σε χαρακτήρα και νοοτροπία που έχω δει, έμειναν αμήχανα στο ντεκόρ των «δεύτερων αναλογίων», μην έχοντας τα απαραίτητα εφόδια για να προωθηθούν και να καλύψουν τα κενά της μπάντας, αφού ΕΜΕΙΣ,  εγώ κι εσύ που τώρα με διαβάζεις, δεν φροντίσαμε να τους τα δώσουμε.

Και άλλες φορές είχαμε αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση, αλλά. όπως είπαμε, την καλύπταμε, «κουτσουμπλιάζοντας» συναυλίες, πολλές φορές με ξένους, επαγγελματίες μουσικούς. Τώρα όμως, για λόγους που δεν θεωρώ της «παρούσης» να αναφέρω, η πληγή της Φιλαρμονικής δεν καλύφθηκε. Φάνηκε σε όλη την ληξουριώτικη κοινωνία και σε όλη της την αποκρουστικότητα.  Και φάνηκε την κατάλληλη στιγμή.

Ο Ληξουριώτης ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ αντιλήφθηκε την ασθένεια της Φιλαρμονικής, ακριβώς την στιγμή που πλησιάζει η ίαση και που ο ίδιος καλείται να συντελέσει τα μέγιστα στην θεραπεία της.

Στο τέλος αυτού του φιλαρμονικώς «θερμού» καλοκαιριού, η Φιλαρμονική μας αλλάζει σελίδα, με την άφιξη μετά από 20 χρόνια νέου Αρχιμουσικού.

Σε καμία περίπτωση δε συγκρίνω δημόσια τον νέο μαέστρο με τον απερχόμενο και με όλους τους προηγούμενους. Το μεγάλο πλεονέκτημα που βρίσκω σε αυτόν που τώρα καλείται να διευθύνει την Φιλαρμονική μας είναι ότι βρίσκεται εντελώς έξω από την σαθρή και αρρωστημένη κατάσταση, που όλοι εμείς δημιουργήσαμε ή ανεχθήκαμε ή υποστήκαμε. Μπορούμε λοιπόν, χωρίς προσκόμματα εσωτερικά ή εξωτερικά, να προσπαθήσουμε να τονώσουμε, να αναδιοργανώσουμε, να αναστήσουμε την επαφή της Φιλαρμονικής με τον κύριο στόχο της: Το «φυτώριο», τη νέα γενιά, τα δικά σας παιδιά.

Βλέποντας την φιλοτιμία των «μικρών» μαθητών, βλέποντας τον Ληξουριώτη πρόθυμα να δίνει από το υστέρημά του την συνδρομή του, χωρίς κανένας πλέον να τον αποκλείει, βλέποντας την οικονομική ενίσχυση που ο καθένας προσπαθεί να δώσει όταν καταλαβαίνει πως χρειάζεται για την εκπαίδευση (ναι, ακόμα και αυτός ο καλλικρατικός Δήμος Κεφαλλλλονιάς!), βλέποντας, τέλος, το πρόβλημα να κατανοείται και την λύση του ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να πλησιάζει, προσωπικά, εγώ ο «γκρινιάρης», είμαι για πρώτη φορά αισιόδοξος.

ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗΣ ΜΑΣ. Αρκεί να μην κολλήσουμε στην προηγούμενη μιζέρια, αρκεί να μην μας μεταδοθεί η ασέβεια και η μικροψυχία με την οποία κάποιοι, άθελά τους ίσως, αντιμετωπίζουν την Ψυχή της κοινωνίας μας.   

Υ.Γ.: Επειδή τελευταία είναι της μόδας να ρωτούν, όποιον μιλάει για την Φιλαρμονική, "ως τι μιλάς;;" διευκρινίζω ότι γράφω ως Ιωσήφ Λουκέρης του Βασιλείου. Η «αμαρτία» της ελεύθερης, ευθείας και γνήσιας έκφρασης γνώμης και οι συνέπειές της ας βαρύνουν αποκλειστικά εμένα.

Ο Πλατύς Γιαλός, το Υποθηκοφυλακείο Ληξουρίου και ο Δήμος Ιθάκης....

     Την ώρα που η  Ισχυρή   Κεφαλλλλονιά και οι παραφυάδες αυτής ανακαλύπτουν τον μαχητικό κομμουνιστή που κρυβόταν μέσα τους και σηκώνουν επανάσταση για την «ιδιωτικοποίηση» του Πλατύ Γιαλού˙ την ώρα που η Δημοτική Αρχή και οι συνοδοιπόροι της βγαίνουν στο παραλιακό αντάρτικο υπέρ των μπάνιων του λαού και κατά των κακών επιχειρηματιών που προσπαθούν να τους τα στερήσουν (όνειρο ζω!)˙ αυτήν την ίδια ώρα, δύο περιοχές των νησιών μας χάνουν τα Υποθηκοφυλακεία τους.

Η Ελληνική Πολιτεία, πιστή στις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης α.ε. για διάλυση κάθε (τοπικής) κοινωνίας, οσονούπω εκδίδει φιρμάνι περί συγχωνεύσεως Υποθηκοφυλακείων της Χώρας και φυσικά η μπάλα παίρνει και τα Υποθηκοφυλακεία Ληξουρίου και Ιθάκης.

Ναι, ακριβώς όπως το φαντάζεστε είναι: Σε λίγο καιρό, για να μεταγράψετε έναν τίτλο ή για να κάνει ο δικηγόρος σας μια έρευνα θα χρειάζεται το γνωστό ταξίδι στην αργοστολιώτικη μητρόπολη, όπου θα μπορείτε να απολαύσετε και την βόλτα σας με το γνωστό τραινάκι ή την κ. Στικούδη να βολτάρει στο Λιθόστρωτο με δεκαπεντάποντες πλατφόρμες πριν από κάποια συναυλία της.

Στο Ληξούρι έλλειψη ενημέρωσης, αμηχανία και τελικώς απόλυτη σιωπή. Στην Ιθάκη, εδώ και μία εβδομάδα ο Δήμαρχος και το Δημοτικό Συμβούλιο «χαλάνε τον κόσμο», με επιστολές, ανακοινώσεις, κινητοποιήσεις για να μην χάσει ο τόπος τους άλλη μια Υπηρεσία. Στο Αργοστόλι –είπαμε- αίφνης όλοι έγιναν φυσιολάτρες κολυμβητές.

Kαταλαβαίνουμε, φυσικά, πού οφείλονται οι ανωτέρω τόσο διαφορετικές αντιδράσεις τριών τόσο «κοντινών» περιοχών: Ούτε οι Ληξουριώτες αποχαυνώθηκαν εντελώς, ούτε οι Θιακοί είναι πιο μαχητικοί και φιλοπάτριδες από τους υπόλοιπους κατοίκους των νησιών μας, ούτε οι Αργοστολιώτες έγιναν φιλοτομαριστές, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να λιάζουν το κορμί τους σε «παρθένες» ακτές. Αδιαφορώντας αν ο κόσμος γύρω τους καίγεται.

Η διαφορά έγκειται στην ύπαρξη Δήμου στην Ιθάκη. Η διαφορά έγκειται στο ότι ο Θιακός εκλέγει Δήμαρχο και Δημοτικό συμβούλιο για να διοικεί την δική του περιοχή και να φροντίζει τα δικά του συμφέροντα.

Αν υπήρχε Δήμος στο Ληξούρι, αν δεν υπήρχαν απλώς και μόνο «τοποτηρητές», διορισμένοι από τον «μέγα αρμοστή» Δήμαρχο του καλλικρατικού Δήμου, οι Ληξουριώτες θα είχαν τον τρόπο να παλέψουν για ακόμα μία προσβολή της αξιοπρέπειας της κοινωνίας τους.

Αν δεν υπήρχε ο Δήμος Κεφαλονιάς, δεν θα υπήρχε λόγος να βγαίνει Δήμαρχος ο πιο «ισχυρός» οικονομικά ή κομματικά, με την ελπίδα ότι θα εξυπηρετήσει τα ατομικά συμφέροντα του καθένα μας, αφού τα συμφέροντα των περιοχών μας κάποτε είναι αντικρουόμενα.

Γράφω για άλλη μια φορά αυτό που πρέπει να γίνει συνείδηση σε όλους μας: Ο Καλλικράτης ήλθε για να συντρίψει κάθε τοπική κοινωνία, ερημώνοντας τις πόλεις και τα χωριά της «περιφέρειας» και, καμιά φορά, γελοιοποιώντας τις πρωτεύουσες των καλλικρατικών Δήμων.