Ένα απόλυτα τεκμηριωμένο και εύστοχο άρθρο του Θ. Συμβουλόπουλου. Τιμή μου να το "φιλοξενώ" στο ιστολόγιό μου:
Δεν πάει πολύς καιρός που οι βασικοί συντελεστές της απάτης των μνημονίων και των προγραμμάτων προσαρμογής που φτωχοποίησαν και εξαθλίωσαν τον ελληνικό λαό στην μεγάλη του πλειοψηφία επιβάλλοντας στην χώρα ιδιότυπη οικονομική κατοχή, αποδέχονται με περρίσιο θράσσος και εκ του ασφαλούς, το απεχθές έγκλημά τους.
Ενδεικτικά αναφέρω την Έκθεση της Ανεξάρτητης Υπηρεσίας Αξιολόγησης (Independent Evaluation Οffice – I.O.E.) του ΔΝΤ που είδε το φως της δημοσιότητας τον Ιούλιο του 2016 και μεταξύ άλλων επιβεβαίωνε οτι αυτό που συνέβη τον Μάιο του 2010 με την πρώτη υπαγωγή της χώρας στο καθεστώς δανειακών συμβάσεων και μνημονίων, δεν είχε ως στόχο την διάσωση της Ελλάδας, αλλά αποκλειστικό σκοπό την διάσωση της ζώνης του ευρώ, θέτοντας ως πρώτη προτεραιότητα την στήριξη και διάσωση του τραπεζικού καρτέλ της ευρωζώνης. Η έκθεση αυτή ήταν μάλιστα ιδιαίτερα αποκαλυπτική αφού όπως αναφέρει παραβιάστηκαν όλες οι καταστατικές προβλέψεις του ίδιου του ΔΝΤ, φέρνοντας προ τετελεσμένου το Διοικητικό του Συμβούλιο. Η έκθεση εδώ: http://mignatiou.com/…/up…/2016/07/IMF-REPORT-GREECE-IEO.pdf
Αλλά και ο κ. Μοσκοβισί τον Σεπτέμβριο του 2017 αναφερόμενος στο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής της Ελλάδας επεσήμανε: «Σκάνδαλο για τις δημοκρατικές διαδικασίες. Μιλώ για τις βασικές λεπτομέρειες της ζωής μιας χώρας που αποφασίστηκαν σε έναν οργανισμό κεκλεισμένων των θυρών, οι εργασίες του οποίου ετοιμάζονται από τεχνοκράτες, χωρίς τον ελάχιστο έλεγχο ενός κοινοβουλίου. Χωρίς τα μέσα ενημέρωσης να γνωρίζουν πραγματικά τι λέγεται, χωρίς σταθερά κριτήρια ή μια κοινή κατευθυντήρια γραμμή».
Την σκυτάλη πήρε ο απερχόμενος Πρόεδρος του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ, όταν μιλώντας στην Επιτροπή Απασχόλησης για την πορεία της 3ης αξιολόγησης του Προγράμματος της Ελλάδας, σε ερώτηση του ευρωβουλευτή της Λαϊκής Ενότητας Νίκου Χουντή, αναφερόμενος στα μνημόνια, παραδέχθηκε ότι όλα έγιναν για να σωθούν οι ευρωπαϊκές Τράπεζες: «Είχαμε τραπεζική κρίση, δημοσιονομική κρίση, και χρησιμοποιήσαμε πολλά από τα χρήματα του φορολογούμενου, με λάθος τρόπο κατά την γνώμη μου, για να σώσουμε τις τράπεζες και ο κόσμος που επέκρινε τα πρώτα χρόνια του ελληνικού προγράμματος λέγοντας πως όλα έγιναν για τις τράπεζες, έχει κάποιο δίκαιο», δήλωσε ο Ντάισεμπλουμ.
Βέβαια σε ένα ευνομούμενο κράτος, όπου οι εγχώριοι θεσμοί, η κάθε κυβέρνηση και οι πολιτικές εξουσίες λειτουργούσαν προς όφελος του λαού και του δημόσιου συμφέροντος, τέτοιες κυνικές και ένοχες ομολογίες θα σήκωναν θύελλα αντιδράσεων, θα ενεργοποιούσαν τις συνταγματικά κατοχυρωμένες θεσμικές λειτουργίες και θα επέβαλαν ρηξικέλευθες πολιτικές αποφάσεις για την ανατροπή της επιβληθείσας κατάστασης. Σ’ ένα ευνομούμενο κράτος! Όχι όμως στην Ελλάδα της βουβής και αμέτοχης δικαιοσύνης. Όχι στην Ελλάδα της συντήρησης και της πάση θυσία αναπαραγωγής του οικονομικοπολιτικού κατεστημένου. Όχι στην Ελλάδα ενός εικονικού και υποτελούς στην συντριπτική του πλειοψηφία ελληνικού κοινοβουλίου. Αν κάτι αποδεικνύουν οι απάνθρωπες ομολογίες των «θεσμών», είναι οτι όλοι όσοι ενεπλάκησαν στην επιβολή των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων αλλά και όσοι συνεχίζουν να συνεργάζονται με τους δανειστές – εταίρους εδραιώνοντας το καθεστώς δουλοπαροικίας, εξαθλίωσης και ξεπουλήματος της χώρας, δεν μπορεί παρά να καθίστανται ένοχοι για εγκλήματα κατά του ελληνικού λαού.
Ας μην ανησυχούμε όμως. Ο κ. Ντάισεμπλουμ στην ίδια απάντηση στον κ. Χουντή μας διαβεβαίωσε ότι πλέον δεν θα ξαναβρεθούμε στην ίδια κατάσταση αφού υπάρχει η Τραπεζική Ενωση: «Γι’ αυτό και φτιάξαμε την τραπεζική ένωση τώρα. Με υψηλότερες προδιαγραφές, με καλύτερη εποπτεία, με ένα πλαίσιο εξυγίανσης διάσωσης, αν οι τράπεζες έχουν απώλειες.»
Τι είναι όμως αυτή Τραπεζική Ένωση;
Από τις 4 Νεμβρίου 2014, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ανέλαβε πλήρως εποπτικές λειτουργίες και αρμοδιότητες στο πλαίσιο του Ενιαίου Εποπτικού Μηχανισμού (SSM), κάνοντας πράξη τη μεγαλύτερη διεύρυνση της εξουσίας της από την υιοθέτηση του ευρώ. Ο SSM αναλαμβάνει την αποκλειστική εποπτεία των 120 μεγαλύτερων τραπεζών της ζώνης του ευρώ.
Όπως ακριβώς ανακοινώθηκε από την ΕΚΤ, «ο SSM είναι ένα νέο σύστημα τραπεζικής εποπτείας στην Ευρώπη, το οποίο περιλαμβάνει την ΕΚΤ και τις εθνικές εποπτικές αρχές των συμμετεχουσών χωρών. Οι βασικοί του σκοποί είναι:
Η διαφύλαξη της ασφάλειας και της ευρωστίας του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, η ενίσχυση της χρηματοπιστωτικής ολοκλήρωσης και σταθερότητας, και η διασφάλιση συνεπούς εποπτείας»
Όπως είναι κατανοητό, η Τραπεζική Ένωση μέσω του SSM, δεν συγκροτήθηκε για να διαφυλάξει των φορολογούμενους πολίτες από την αλόγιστη και παράνομη αφαίμαξη των εισοδημάτων τους, αλλά αντίθετα για την προστασία και τη μονομερή διάσωση των συστημικών τραπεζών, αυτών δηλαδή που στηρίζουν την ζώνη του ευρώ, έναντι οποιασδήποτε απαίτησης. Πιό συγκεκριμένα, όποτε κρίνεται απαραίτητο σύμφωνα με τον SSM, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM) θα προχωρά σε άμεση ανακεφαλοποίηση των συστημικών τραπεζών, με κάθε πρόσφορο τρόπο, συμπεριλαμβανομένου του γνωστού «bail in» ή αλλιώς κουρέματος καταθέσεων όπως συνέβη στην Κύπρο, αλλά και την διατήρηση της βιωσιμότητάς τους από την ρευστοποίηση των μη εξυπηρετούμενων (κόκκινων) δανείων στους ισολογισμούς τους, μέσω της επίσπευσης των πλειστηριασμών.
Ακόμα, εφόσον κρίνεται απαραίτητο από τον SSM, προκειμένου να προφυλαχθεί η βιωσιμότητα της κάθε συστημικής τράπεζας, καμμία δυνατότητα δεν θα παρέχεται στον δανειολήπτη-οφειλέτη ή ακόμα και τον καταθέτη, για να προστατέψει τον εαυτό του με ένδικα μέσα που του παρέχονται από το εθνικό σύστημα δικαίου της χώρας του.
Ουσιαστικά η ΕΕ μέσω της Τραπεζικής Ένωσης, αφαιρεί κάθε δικαίωμα από τα κράτη μέλη, να διαχειρίζονται το εγχώριο τραπεζικό τους σύστημα και να προστατεύουν τα δικαιώματα των πολιτών τους από την ασυδωσία των τραπεζιτών και των διεθνών τοκογλύφων. Όλα πλέον θα ελέγχονται από τον Ενιαίο Μηχανισμό Εποπτείας της Τραπεζικής Ένωσης και οι αποφάσεις θα λαμβάνονται από τον κ. Ντράγκι και την παρέα του, ερήμην των κυβερνήσεων και των εθνικών κοινοβουλίων.
Τι εννοούσε πραγματικά λοιπόν ο κ. Ντάισεμπλουμ μέσα στο ντελίριο υποκρισίας, αμετροέπειας κι αλαζονείας της απάντησής του στον κ. Χουντή; Ότι αν μέχρι σήμερα έχει δοθεί γη και ύδωρ στις τράπεζες δεν είναι τίποτε μπροστά σ’ αυτό που θα συμβεί απ’ εδώ και μπρος. Διαμήνυσε σε όλα τα κράτη μέλη και ειδικά στην νεοαποικία Ελλάδα, ότι προέχει η βιωσιμότητα των τραπεζών, έστω κι αν γίνει σε βάρος των καταθετών και των δανειοληπτών, περιφρονώντας για μία ακόμα φορά τον σεβασμό προς τον άνθρωπο. Να γιατί η Τραπεζική Ένωση και ο SSM δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο, από την θεσμική θωράκιση του τραπεζικού καρτέλ εντός της ευρωζώνης και της ΕΕ ευρύτερα. Όπως ακριβώς και ο κ. Τσίπρας, θωράκισε και νομιμοποίησε θεσμικά τη μαφία της τρόικας, αναβαθμίζοντάς της σε «Θεσμούς»
Ήδη πρώτη προτεραιότητα του νέου μηχανισμού από το Νοέμβριο του 2014, ήταν να εποπτεύσει την αύξηση κεφαλαίου των τραπεζών, καθώς διαπιστωνόταν από τα τεστ αντοχής ότι τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια φτάνουν τα 900 δις ευρώ στην ευρωζώνη. Σήμερα μόνο στην Ελλάδα, το ύψος των μη εξυπηρετούμενων ανοιγμάτων – δανείων των τεσσάρων συστημικών τραπεζών προς τον ιδιωτικό τομέα ανέρχεται στα 175 δις ευρώ, περίπου όσο το ΑΕΠ της χώρας. Ενόψει των νέων stress test επί των τραπεζών που θα διεξαγάγει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μέσω του SSM το διάστημα Φεβρουαρίου-Μαΐου 2018, η έναρξη των πλειστηριασμών αποτελεί καταλύτη για την τρίτη αξιολόγηση και βασικό εργαλείο για τη δραστική μείωση των "κόκκινων" δανείων στην οποία είναι υποχρεωμένες οι τράπεζες. Για να είμαι ακόμα περισσότερο σαφής, ΕΚΤ και ΔΝΤ θεωρούν ως το πλέον απαραίτητο προαπαιτούμενο για την 3η αξιολόγηση την επίσπευση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών. Για τις τράπεζες, οι πλειστηριασμοί και ειδικά η ενεργοποίηση της πλατφόρμας διεξαγωγής των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών θα κρίνουν το κατά πόσον θα βγουν αλώβητες από τα επερχόμενα stress tests ή θα οδηγηθούν σε νέα ανακεφαλαιοποίηση, με όρους BRRD που θα έπλητταν και τους καταθέτες.
Το κίνημα κατά των πλειστηριασμών και η σημασία του.
Μοναδικό σοβαρό εμπόδιο στην περαιτέρω καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και στην προστασία του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος της κατοικίας και της ιδιοκτησίας, είναι το κίνημα κατά των πλειστηριασμών. Το κίνημα, που από το 2013 απέτρεψε την διεξαγωγή πλειστηριασμών και Α’ κατοικίας δίνοντας ανάσα αξιοπρέπειας και παράταση ζωής σε χιλιάδες δανειολήπτες που βρέθηκαν ανοχύρωτοι μπροστά από τις επιδιώξεις της τραπεζικής μαφίας και των υπερκρατικών και εγχώριων συνεργατών τους. Το κίνημα, που ανάγκασε τους συλλόγους των συμβολαιογράφων να απέχουν από τους πλειστηριασμούς, και τελικά να λειτουργούν ως κυματοθραύστης των αντιδράσεων τους.
Έτσι, στην ομιλία του στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ο υπ. Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος μεταφέροντας και τις αφόρητες πιέσεις του κ. Ντράγκι από το Eurogroup της 6ης Νοεμβρίου, και εμπρός από την κατάρρευση του νέου success story της κυβέρνησης Τσίπρα για την εξοδο από τα μνημόνια, εξέπεμψε "σήμα κινδύνου" για τους πλειστηριασμούς, επισημαίνοντας «ότι πρέπει να ξεκινήσουν άμεσα για τα μεγάλα ακίνητα, διαφορετικά θα υπάρχει θέμα με τα stress tests του SSM και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.» Ταυτόχρονα σε αγαστή συνεργασία οι τράπεζες με τους «θεσμούς» και την ελληνική κυβέρνηση, με την τελευταία να αναλαμβάνει σαφή δέσμευση απέναντι στους διαπλεκόμενους συμβολαιογράφους για την προστασία των πλειστηριασμών και υπερθεματίζοντας στην θέση του κ. Τσακαλώτου, ανακοίνωσε μέσω του υπ. Δικαιοσύνης κ. Κοντονή, του αναπληρωτή υπουργού Προστασίας του Πολίτη κ. Τόσκα και του υφυπουργού παρά τω πρωθυπουργώ κ. Λιάκου, την ανάληψη νομοθετικής πρωτοβουλίας που θα προβλέπει, την αυτεπάγγελτη δίωξη για τη διατάραξη των πλειστηριασμών και την ενίσχυση των μετρων ασφαλείας στα Ειρηνοδικεία Αθήνας, Θεσσαλονίκης και όπου αλλού στην περιφέρεια κριθεί αναγκαίο. Η κυβέρνηση χωρίς δεύτερη κουβέντα, στην εξυπηρέτηση των αλλότριων συμφερόντων, των πιό αδίστακτων κυκλωμάτων της τραπεζοκρατίας και της διεθνούς οικονομικής ελίτ.
Όμως ο φόβος μπροστά από την κοινωνική αντίδραση και ταυτόχρονα το τυράκι για την κοινωνία προς ενεργοποίηση της μηχανικής του κοινωνικού αυτοματισμού, είναι η δήλωση προθέσεων του προέδρου της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών «ότι οι τράπεζες έχουν συντονίσει τα σχέδιά τους για να διασφαλίσουν ότι στους πρώτους γύρους πλειστηριασμών δεν θα περιλαμβάνονται κατοικίες με αξία χαμηλότερη των 300.000 ευρώ.» Σε ένα κρεσέντο ψευδεπίγραφου αριστερού προοδευτισμού ο κ. Τσακαλώτος απευθυνόμενος στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ τροφοδοτώντας με το ίδιο επιχείρημα τους βουλευτές του κόμματος και ρίχνοντας νερό στον μύλο του διαίρει και βασίλευε δήλωσε: ...«ότι η προστασία που υπάρχει τώρα για ακίνητα έως 300.000 ευρώ είναι επαρκής και περαιτέρω προστασία δεν είναι ούτε κοινωνικά δίκαιη, ούτε προοδευτική.»
Προσπαθούν δηλαδή να περάσουν στον κόσμο, οτι δεν θα εκπλειστηριαστούν ακίνητα των αδύνατων κοινωνικά στρωμάτων κι ότι οι πλειστηριασμοί τουλάχιστον σε πρώτη φάση θα αφορούν τις πιό εύρωστες κοινωνικές ομάδες που κατατάσσονται στους στρατηγικούς κακοπληρωτές. Τώρα το ότι νεόδμητο ακίνητο της τάξης των 300.000 ευρώ μπορουσε να αποκτηθεί εύκολα την εποχή του αβασάνιστου εγκλωβισμού στον δανεισμό από μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, δεν πρέπει να μας απασχολεί. Το με ποιό κριτήριο συμπολίτες μας που ακόμα κι αν ανήκαν σε πιό εύρωστες κοινωνικές ομάδες, καταστράφηκαν οικονομικά και χωρίς δική τους υπαιτιότητα στα χρόνια της κρίσης, επίσης δεν πρέπει να μας απασχολεί. Με ποιό κριτήριο κατατάσσεται κάποιος στους στρατηγικούς κακοπληρωτές , όταν η απρόοπτη και απρόβλεπτη αλλαγή συνθηκών, του επέβαλαν ως προτεραιότητα την προσωπική επιβίωση και την αναγκαστική αθέτηση πληρωμών, πάλι δεν πρέπει να μας απασχολεί.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, οτι οι υπερεθνικοί «Θεσμοί», οι Τράπεζες και η κυβέρνηση, έχουν εγκαθιδρύσει καθεστώς ανομίας, αγυρτείας και λεηλασίας της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία, οτι με την υπαγωγή στο καθεστώς δανειακών συμβάσεων και μνημονίων, εγκαθιδρύθηκε στην χώρα ένα παρασύνταγμα πέρα και πάνω από κάθε έννοια εθνικού και διεθνούς δικαίου προς εξυπηρέτηση των άνομων συμφερόντων των δανειστών, της εγχώριας οικονομικής ολιγαρχίας και των πολιτικών δεκανικιών τους. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι με κάθε αξιολόγηση γίνεται ακόμα ένα βήμα προς το βάθεμα της οικονομικής κατοχής, την διάλυση της υπόστασης της χώρας, και την περαιτέρω φτωχοποίηση της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, το κίνημα κατά των πλειστηριασμών δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα του διαχωρισμού των περιουσιών και μόνο στην υπεράσπιση μιας απροσδιόριστης και θολής λαϊκής κατοικίας. Ακόμα και ο πλειστηριασμός μεγάλης περιουσίας που αποδεδειγμένα έχει αποκτηθεί με αδιαφανείς διαδικασίες και είναι προϊόν μαύρου και αδιαφανούς χρήματος, πρέπει να αποτραπεί. Γιατί ακόμα κι έτσι να είναι, ποιά δικαιοσύνη που σέβεται τον εαυτό της και υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον μπορεί να νομιμοποιεί και να επιτρέπει την αρπαγή ιδιωτικής περιουσίας από τον έναν απατεώνα, στα διεθνή κυκλώματα του τραπεζικού καρτέλ;! Ποιά δικαιοσύνη και ποιό σύνταγμα επιτρέπει σε μια κυβέρνηση να εξαντλεί την εκτελεστική της εξουσία, στην υπεράσπιση των συμφερόντων του διεθνούς παρασιτικού κεφαλαίου;!
Το κίνημα κατά των πλειστηριασμών, δεν καλείται με την δράση του να αποδώσει δικαιοσύνη. Δεν είναι ο ρόλος του να μπεί στην διαδικασία καλού και κακού πλειστηριασμού. Αντίθετα, πρέπει οριζόντια να αναδείξει το καθεστώς δήμευσης και ξεπουλήματος της ιδιωτικής περιουσίας, ως αποτέλεσμα εγκαθίδρυσης της κατοχικής επιτροπείας στην ελληνική επικράτεια. Πρέπει να διαμηνύσει προς κάθε κατεύθυνση, οτι η λεηλασία και η αρπαγή της ιδιωτικής περιουσίας του ελληνικού λαού, σε συνθήκες δημευτικής φορολογίας και άγριας περικοπής εισοδημάτων, συνιστά κατάφωρη παραβίαση θεμελιωδών συνταγματικών διατάξεων (άρθρα 2, 17, 21, και 25) και ότι όποια περιουσία δημεύτηκε, πρέπει να επιστραφεί αμέσως μετά την ανατροπή των συνθηκών της προκλητικής υπερεθνικής ασυδωσίας. Ακόμα οτι η απόδοση δικαιοσύνης, δεν μπορεί να εκπορεύεται από το παρασύνταγμα που επιβλήθηκε στην Ελλάδα προκειμένου η ιδιωτική περιουσία να περάσει σε ξένα χέρια και σε μεγαλύτερους και απεχθέστερους γύπες της αγοράς. Αλλά ότι μπορεί να λειτουργήσει απρόσκοπτα και κοινωνικά δίκαια επιτρέποντας την λειτουργία πλειστηριασμών προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας και του δημόσιου συμφέροντος, μόνο μετά την απεξάρτηση και τον απεγκλωβισμό απο την θηλειά της διεθνούς επιτροπείας και της οικονομικής κατοχής.
Με αυτή την έννοια, το κίνημα των πλειστηριασμών, πέρα από την προσφορά του στην αποτροπή αρπαγής της κάθε ιδιωτικής περιουσίας, μπορεί να αποτελέσει τον σοβαρότερο, λαϊκής βάσης αντίπαλο, στην κατάρρευση του σχεδιασμού επιτυχίας της 3ης αξιολόγησης, που φαίνεται να έχει συμφωνηθεί από ΕΚΤ, ΔΝΤ, τράπεζες και κυβέρνηση. Γιατί κάθε αξιολόγηση, σημαίνει περαιτέρω βάθεμα της κρίσης, σημαίνει ένα ακόμα βήμα προς την ολική και ανεπίστρεπτη καταδίκη της χώρας και του λαού της, σε μόνιμη μνημονιακή κατοχή. Το κίνημα κατά των πλειστηριασμών, οφείλει να κατανοήσει πως δύναται να προκαλέσει δραματικές πολιτικές εξελίξεις, συμβάλλοντας με τον τρόπο του στον διαρκή και μαραθώνιο αγώνα μιας παλλαϊκής αντίστασης απέναντι στις επιλογές του άκρατου νεοφιλελευθερισμού.
Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν!
