Ο Νίκος Μπελογιάννης ο Μπαρμπαρούσης και η επίνευση

Κανείς δεν  πίστευε ότι θα συνδυαζόταν κάποτε τα δύο ονόματα. 

Κοινωνικός αγωνιστής ο Μπελογιάννης, δικάστηκε, καταδικάστηκε και πέθανε για τις Ιδέες του, παρά την καθολική διαμαρτυρία σε Ελλάδα και εξωτερικό. Ήταν τόση η κοινωνική αντίδραση στην καταδίκη του, που όταν ο Υπουργός της Κυβέρνησης Πλαστήρα Ανδρέας Ιωσήφ παραιτήθηκε διαμαρτυρόμενος για την επικείμενη εκτέλεση,ο λαός μαζεύτηκε κάτω από το σπίτι του και του φώναζε "Γεια σου τσίφτη Ιωσήφ". 

Ναζιστής χρυσαυγίτης ο Μπαρμπαρούσης, βουτηγμένος στην μαύρη αντίδραση, δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει το εκτελεστικό απόσπασμα (πλέον είμεθα πολιτισμένοι).  Η κοινωνική επίνευση στην δίωξή του είναι πάνδημη. Είναι τόσο μεγάλη, που αν (λέω ΑΝ) τον υπερασπιζόμουν, ομοθυμαδόν θα μου φωνάζατε "Γεια σου ....... Ιωσήφ" (η συμπλήρωση της λέξης επαφίεται στην δημοκρατική ευαισθησία σας).  

Κι όμως, τα πράγματα τα έφεραν έτσι ώστε οι δύο τόσο αντίθετες καθ' όλα φυσιογνωμίες να ταυτιστούν σε ένα πράγμα: Στο εναντίον τους κατηγορητήριο.  

"Προπαρασκευαστικές πράξεις εσχάτης προδοσίας"  το αδίκημα αμφοτέρων. 

Ο Μπελογιάννης προπαρασκεύαζε εσχάτη προδοσία επειδή βρέθηκαν κάποιοι ασύρματοι διά των οποίων η τότε αμερικανόδουλη εξουσία φαντάστηκε ότι θα μετέδιδε μυστικά στην Σοβιετική Ένωση.

Ο Μπαρμαρούσης προπαρασκεύασε εσχάτη προδοσία επειδή από το βήμα της Βουλής κάλεσε τον Στρατό να συλλάβει Πρωθυπουργό, Υπουργό Αμύνης και όποιον άλλον κατέβασε εκείνη την ώρα το κεφάλι του. Η σύγχρονη γερμανόδουλη εξουσία, όμως, δεν καταλαβαίνω τι φαντάστηκε. Ίσως ότι οι ανώτατοι αξιωματικοί θα άκουγαν την ομιλία του Μπαρμπαρούση και θα έβγαζαν  τα τανκς στους δρόμους; Ίσως ότι τα πραξικοπήματα "προπαρασκευάζονται" χωρίς καμία μυστικότητα, αλλά με δημόσιες ομιλίες; Άγνωστοι αι βουλαί του Προέδρου της Βουλής.

Δυστυχώς η ταύτιση δεν είναι καθόλου συμπτωματική

Εδώ και χρόνια, αδικήματα "ενοχλητικά" για την δημοκρατία έχουν περιπέσει σε αχρηστία, όπως π.χ. η περιύβριση αρχής ή η προσβολή δημοσίας αιδούς. Αποκλείεται λοιπόν να επανέρχεται τυχαία, αυτολεξεί, ένα κατηγορητήριο που χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν για να πληγεί η Δημοκρατία στην ευρύτατη έννοιά της. 

Τα όσα είδαμε, με μάτια βουλιμικά, να εκτυλίσσονται εντός και εκτός της αίθουσας της Βουλής, "σκότωσαν" την ουσιαστική Δημοκρατία μας και φονιάς της δεν ήταν ο Μπαρμπαρούσης. Φονείς της ήταν όσοι υποκριτικά εκόπτοντο για την εκ του Μπαρμπαρούση προσβολή της .

Κάποτε πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι, όσο δημοκρατικό κι αν είναι ένα πολίτευμα στους θεσμούς του και στην λειτουργία του, αν η εξουσία μπορεί να στρέφει τον ποινικό νόμο κατά των πολιτικών της αντιπάλων, ό,τι κι αν αυτοί πιστεύουν, και μάλιστα χωρίς να έχουν διαπράξει αδίκημα, τότε Δημοκρατία δεν υπάρχει.

Όσοι πιστεύουν ότι μπορούν να εκμεταλλευτούν τέτοιες συμπεριφορές του συστήματος για να εξουδετερώσουν την Χρυσή Αυγή, έχουν μεγάλο λάθος. Γιατί αγνοούν, ηθελημένα ή αθέλητα, ότι με την "ποινικοποίηση" της πολιτικής το ίδιο το σύστημα δρα χρυσαυγίτικα. 

Λάθος, κατά την γνώμη μου, έχουν και όσοι πιστεύουν ότι κύριος στόχος ήταν ο αποπροσανατολισμός των πολιτών από το "μακεδονικό ζήτημα" και η εστίαση της προσοχής τους στην "κακιά Χρυσή Αυγή" και τις επινεύσεις της στα μπαρμπαρουσιακά φληναφήματα . Όχι! Κύριος στόχος ήταν να επινεύσουν οι πολίτες σε μια ακόμα ένδειξη κατάλυσης της Δημοκρατίας. Για να δεχθούν αδιαμαρτύρητα, συνηθισμένοι πια, και την "τυπική" κατάλυσή της, που δυστυχώς σύντομα θα έλθει.      

Ο κεντρώος Πλαστήρας, υπεύθυνος για επτά άδικες και άνομες θανατώσεις πολιτικών του αντιπάλων, των "Έξι" και του Μπελογιάννη, επαινέθηκε από την κρατούσα ιστοριογραφία όσο λίγοι.

Ελπίζω τουλάχιστον ο ιστορικός του μέλλοντος να καταδικάσει τις σύγχρονες, απελπιστικά κεντρώες κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση.