"Αν συνέβαινε σε δικό σου άνθρωπο;" Το μεγάλο πλεονέκτημα του Κυριάκου Μητσοτάκη

 "Αν συνέβαινε σε δικό σου άνθρωπο;" 

Αυτό είναι το τελευταίο επιχείρημα, το "μεγάλο χαρτί", η "αποστομωτική" ρητορική ερώτηση απέναντι σε όποιον τολμά να υπερασπίζεται "Κουφοντίνες" και "Λιγνάδηδες" και πρέπει να "μπει στη θέση του". 

Η απάντηση ωστόσο είναι απλή:

Αν συνέβαινε σε δικό μου άνθρωπο οποιοδήποτε από τα φερόμενα συμβάντα της επικαιρότητας (κούφια η ώρα και χτυπάω ξύλο), θα ήθελα να σκίσω τον δράστη με τα ίδια μου τα χέρια, να τον δω να λιώνει σε δις και τρις υπόγεια κελιά, να τον παρακολουθήσω να τελειώνει στην λαιμητόμο· όχι στην λαιμητόμο γιατί είναι ανώδυνη, στην κρεμάλα και ακόμα χειρότερα. Θα καταλαμβανόμουν από τυφλή μανία εκδίκησης, από τρέλα που μόνο με αίμα θα μπορούσε κάπως να κοπάσει.

Όμως η κοινωνία γύρω μου, αν θέλει να λέγεται "κοινωνία" και  όχι "ζούγκλα" (πραγματική ή τριανταφυλλοπουλική), θα όφειλε να μην παρασυρθεί από τα δικά μου ανεξέλεγκτα συναισθήματα.

Χρέος  της κοινωνίας ανθρώπων και όχι τηλεθεατών, θα ήταν να ασχοληθεί, όσο πιο συμπαραστατικά γίνεται με τον δράστη. Να ψάξει τις αιτίες, τα πάθη, τις αντιλήψεις που οδήγησαν στο έγκλημα ένα δικό της μέλος. 

Γιατί έτσι η κοινωνία ανθρώπων και όχι τηλε-κανιβάλων, θα μπορέσει να αντιληφθεί την δική της παθογένεια, που οδήγησε στο έγκλημα.

Είναι ένα χρέος της κάθε κοινωνίας απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό και ο μόνος τρόπος κάποτε, στο απώτατο μέλλον, να παύσουν τα εγκλήματα και στο εγγύς να μειωθούν. Αλλιώς, σε ένα σύνολο ατομικών συμφερόντων, σε μία μάζα χωρίς δυνατότητα ενατένισης και αυτοκριτικής, το έγκλημα θα ανακυκλίζεται συνεχώς· γιατί σε έναν τέτοιο εσμό ακόμα και η τιμωρία γίνεται ειδεχθές έγκλημα που ο επόμενος δράστης θα θελήσει να εκδικηθεί και πάει λέγοντας....

Περιέγραψα πιο πάνω τα συναισθήματά μου "αν συνέβαινε σε δικό μου άνθρωπο". Νομίζω ότι ίδια συναισθήματα θα είχε και ο καθένας πολίτης αυτής της χώρας "αν συνέβαινε σε δικό του άνθρωπο" (ξαναχτυπάω ξύλο και για λογαριασμό σου, αναγνώστη).

Υπάρχει όμως μία εξαίρεση: Ο Πολιτικός και μάλιστα αυτός που βρίσκεται σε θέση εξουσίας, άρα και  ευθύνης, δεν έχει το δικαίωμα να αντιδρά, τουλάχιστον δημόσια, με εκδικητικότητα και τυφλό μίσος απέναντί στον θύτη του δικού του ανθρώπου. Γιατί ο Πολιτικός και μάλιστα αυτός που κυβερνά μία Χώρα ή έναν Δήμο πρέπει να είναι απαθής και νηφάλιος, ώστε  να λειτουργεί σύμφωνα με τους νόμους και να υπερασπίζεται τους θεσμούς, που έχουν ιδρυθεί για να μπορεί η κοινωνία ανθρώπων και όχι δούλων της αυθαίρετης εξουσίας, να ασκεί το παραπάνω χρέος της, για να μπορεί, για να το πούμε πιο απλά, αυτή η ρημαδιασμένη η Δικαιοσύνη και αυτό το κουρελιασμένο "κράτος δικαίου" να λειτουργούν ελεύθερα. Αν ο κυβερνών Πολιτικός, δεν πράττει ως ανωτέρω τότε καταντά ένας αυθαίρετος, στυγνός εξουσιαστής, ένας παθιασμένος δικτατορίσκος. Άσε που μπορεί κακόβουλοι πολιτικοί αντίπαλοι να του καταλογίσουν ότι εκμεταλλεύεται τα κόκκαλα του δικού του ανθρώπου, για να δημοκοπήσει και να ανέλθει πολιτικά.

Αν ο πολιτικός νοιώθει ότι δεν μπορεί να πράξει ως ανωτέρω (ανθρώπινο είναι), τότε οφείλει να ΜΗΝ γίνει πολιτικός. Να αντιληφθεί την επικινδυνότητά του απέναντι στους θεσμούς που καλείται να υπηρετήσει και να "απέλθει εις τα ίδια"

Αλλά σε αυτήν την λασπωμένη Πατρίδα, θεσμοί και θέσμια συνεχώς καταπατούνται από τους ίδιους τους ταγμένους υπερασπιστές τους·  με επίκαιρο αποκορύφωμα την συνάντηση Προέδρου της "Δημοκρατίας" και Πρωθυπουργού και την συζήτησή τους για το "μιτού", όπου διέταξαν τις λοιπές και λειψές δύο εξουσίες (νομοθετική και δικαστική) να ενεργήσουν σύμφωνα με τις εντολές της τηλεόρασης και να καταδικάσουν τους "φερόμενους" (κάθε που ακούω αυτήν την λέξη από τους υποκριτές κανίβαλους της TV, με πιάνουν τα γέλια) δράστες.

Διαβάζοντας την απάντηση του Πρωθυπουργού στον αρχηγό της Αξιωματικής "Αντιπολίτευσης" για τον Κουφοντίνα, στην οποία καταδικάζει τον τρομοκράτη σε αργό θάνατο επικαλούμενος δικολαβίστικα το Νόμο και κατακεραυνώνει τον Τσίπρα για έλλειψη σεβασμού στους θεσμούς, κατάλαβα το μεγάλο πλεονέκτημα του πρωθυπουργού μας. Πλεονέκτημα που τον βοηθά να ανταπεξέρχεται σε κάθε δυσκολία και να οδηγεί με χέρι σταθερό το σκάφος της Χώρας .... δεν ξέρω πού.

Το μεγάλο πλεονέκτημα του Κούλη είναι το ΘΡΑΣΟΣ. Θράσος μικροπρεπές και απύθμενο, που δεν υποχωρεί ούτε μπροστά στον καθρέφτη του. Θράσος που του επιτρέπει να αντιστρέφει με ευκολία την αλήθεια, να καταπατά θεσμούς και να επιβάλει νόμους καταστροφικούς, χωρίς αιδώ. Θράσος που του δίνει "αυτοπεποίθηση και σιγουριά" να συνεχίσει να καταδυναστεύει, υπό τις επιταγές της Ε.Ε.α.ε. πάντα, αυτόν τον δύστυχο, έγκλειστο προσωπιδοφόρο λαό.

Ίσως το θράσος αυτό πηγάζει από την εκδικητικότητα και το μίσος ενός εφήβου που άκουσε ένα μεγάλο μέρος του λαού που τώρα κυβερνά, να φωνάζει για τον πατέρα του "απόψε πεθαίνει ο Εφιάλτης". Και που έπρεπε, σώνει και καλά, να γίνει πρωθυπουργός.      

 

Θάρρος Δημήτρη Λιγνάδη!

Τη χαρά σου, Λαοθάλασσα, κύμα το κύμα,
των αλλώνε τα μίση καιρό τηνε θρέφαν
κι αν η μάβρη σου κάκητα δίψαε το κρίμα,

νά που βρήκε το θύμα της, άκακο θύμα!

                                      Κ. Βάρναλης

Το γλέντι άρχισε! 

Το εσπέρας του περασμένου Σαββάτου, 2-3 ημέρες μετά το εναντίον του ρεπρτάζζζζ του Πρωθυπουργού και της Προέδρου της "Δημοκρατίας" σε απευθείας σύνδεση με το Προεδρικό Μέγαρο, ο Δημήτρης Λιγνάδης "συνελήφθη", την δεύτερη φορά που προσήλθε αυτοβούλως στην Γ.Α.Δ.Α ρωτώντας "παιδιά, υπάρχει κάτι για εμένα;".

"Σοβαρότερη" καταγγελία εναντίον του αυτή ενός 14χρονου το 2010 και ήδη 25χρονου κατοίκου εξωτερικού, που υποστηρίζει ότι πήγε στο σπίτι του με μεγάλη παρέα, πήραν όλοι μαζί την πρέζα τους, (διότι σαν ευγενικά παιδιά δεν μπορούσαν να αρνηθούν το κέρασμα), όταν τους πρότεινε συνουσία ξενέρωσαν κι έφυγαν, αλλά την επόμενη μέρα του τηλεφώνησε ο Λιγνάδης να πάει στο σπίτι του όπερ και εγένετο (διότι ως ευγενής νέος δεν μπορούσε να αρνηθεί την "βίζιτα", όπως αποκαλούσαμε παλιά στα Επτάνησα την κοινωνική επίσκεψη), εκεί ξαναδέχθηκε το γνωστό από την προηγουμένη κέρασμα και λίγο πριν χάσει της αισθήσεις του, το κτήνος τον βίασε, αποδεικνύεται δε ο βιασμός γιατί άλλη φορά δεν πήγε στο σπίτι του τέρατος ο δεκατετράχρονος.

"Σοβαρότερη" μαρτυρία εναντίον του, αυτή μιας πρώην "συντρόφου" του (όχι κομματικής, ερωτικής), κατά την περίοδο 1999 - 2017, η οποία συμπτωματικά είναι ο μόνος άνθρωπος εν Ελλάδι που δεν μνησικακεί κατά του πρώην συντρόφου του και ισχυρίζεται ότι το 2016, μετά από 17 χρόνια σχέσης, κατάλαβε ότι "κάτι δεν πάει καλά" με τον άνθρωπο που συνουσιαζόταν όλα αυτά τα χρόνια.

Αμέσως μετά την "σύλληψη", το Υπουργείο Δικαιοσύνης, σαν έτοιμο από καιρό, έσπευσε να εκδώσει ανακοίνωση με την οποία ουσιαστικά διατάσσει την διοικητικά υπ' αυτό Δικαιοσύνη, να προφυλακίσει και να φυλακίσει τον "κατηγορούμενο" και ήδη άνευ δίκης κατάδικο.

Ο αρχηγός της αξιωματικής "αντιπολίτευσης" ακολουθώντας ασθμαίνων τα βήματα του Κούλη καταδίκασε άμεσα κι αυτός τον κατηγορούμενο, διότι εκμεταλλεύθηκε άβουλα παιδιά, σε ηλικία που ο ίδιος, ως έφηβος καταληψίας, ισχυριζόταν ότι είναι ικανά να κάνουν υψηλή πολιτική.

Σχεδόν ταυτόχρονα άρχισαν και οι απαιτήσεις για παραίτηση της Υπουργού Πολιτισμού, όχι γιατί έχει κάνει στον πολιτισμό ό,τι ισχυρίζεται ο 14χρονος ότι του έκανε ο Λιγνάδης, αλλά γιατί διόρισε διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου έναν εγνωσμένης αξίας ηθοποιό και σκηνοθέτη, χωρίς να τον ψάξει από την μέση και κάτω.

Τα κανάλια έπραξαν και πάλι το καθήκον τους, παρουσιάζοντας σαδιστικά και για ώρες πολλές το θήραμά τους στο φιλοθεάμον κοινό ως κάτι λίγο επικινδυνότερο από τον κορωνοϊό, παρέχοντας αφειδώς πληροφορίες από την προανάκριση (η οποία, παρεμπιπτόντως, είναι μυστική -αλλά ποιος σκάει τώρα για κάτι τέτοια!), φτάνοντας στο σημείο να παρουσιάζουν ως ομολογίες του σκηνές από θεατρικές του παραστάσεις και τελικά δείχνοντας ξανά και ξανά την γνωστή, κατάλληλον δι' όλην την οικογένειαν και χωνευτικοτάτη σκήνη του δέσμιου ανάμεσα σε δύο ντερέκια να ωθείται προς τον Εισαγγελέα, τόσο γρήγορα ώστε να μην διαφύγει, τόσο αργά ώστε να ληφθούν τα κατάλληλα πλάνα.

Αν ο ιστορικός του απώτερου μέλλοντος καταδεχθεί και μπορέσει να ασχοληθεί με την τόσο "μικρή" αλλά και τόσο δυσώδη εποχή μας, θα ανακαλύψει ότι ο μόνος βιασμός που ίσως έχει διαπράξει ο Λιγνάδης είναι της Πέγκυ Τρικαλιώτη και αυτός επί της μικρής οθόνης. 

Ακόμα όμως και αν όσα του καταμαρτυρούνται είναι αληθή. Ακόμα και αν ο Λιγνάδης είναι ο κατά συρροή βιαστής, όπως το θέλουν τα κανάλια και οι λοιπές τηλεδικτατορικές δυνάμεις. Ακόμα και τότε, το "τέρας" έχει ήδη εξαγνισθεί!

Έχει εξαγνισθεί από όλη αυτή την μεσαιωνική διαπόμπευση που κι ο χειρότερος κακούργος δεν αξίζει. 

Έχει εξαγνισθεί γιατί οι δόλιοι πολιτικάντηδες και καναλάρχες (δεν επιτρέπεται να γράψω πώς λέγεται ο μικρός καναλάρχης γιατί η λέξη (καν@λ@ρχίδης είναι κακόηχη), που διοικούν αυτόν τον τόπο υπό τας διαταγάς της Ε.Ε.α.ε τον χρησιμοποίησαν για να διαλύσουν και τα τελευταία ψήγματα ευνομούμενης πολιτείας, κράτους δικαίου και τελικά δημοκρατίας που μας είχαν απομείνει. 

Τον χρησιμοποίησαν για να μας δείξουν ότι εδώ κουμάντο κάνει, όχι ο λαός, όχι ο νόμος, αλλά ο πιο δυνατός οικονομικά, ο πιο μικροπρεπής πολιτικά, ο πιο χαιρέκακος κοινωνικά. 

Τον χρησιμοποίησαν για να δεχθούμε, εμείς όλοι, όσα άνομα έγιναν τα τελευταία 12 χρόνια εναντίον μας και όσα χειρότερα θα ακολουθήσουν. Για να ζούμε με το μίσος να φωλιάζει στο μυαλό και στα σπλάχνα μας, ανίκανοι να διακρίνουμε το καλό και το κακό, ακόμα και στις πιο αδρές τους εκφάνσεις. Για να απολαύσουμε το επόμενο gay pride ακόμα περισσότερο, βέβαιοι ότι οι κακοί είναι στην φυλακή και οι άνθρωποι που έβλαπταν τον πολιτισμό μας εκτός θέσεως.

Στους ελάχιστους που στηρίζουν τον Δημήτρη Λιγνάδη αυτές τις τραγικές ώρες, θα ήθελα να συμπεριλαμβάνομαι, έστω και από την τελευταία θέση του δειλού "επαναστάτη του πληκτρολογίου". 

Έχω βεβαίως πλήρη συνείδηση ότι κανέναν δεν ενδιαφέρει ή επηρεάζει η γνώμη μου και ότι η στήριξή μου είναι τελικά μηδενική.

Τάσσομαι όμως, έστω και συμβολικά, στο πλευρό του Δημήτρη Λιγνάδη, για εμένα!

Γράφω "θάρρος Δημήτρη Λιγνάδη" για να δώσω θάρρος στον εαυτό μου σε αυτήν την δυστυχώς όλο και πιο προσωπική μάχη που καλούμαστε όλοι να δώσουμε, ξεκομμένοι χωρικά και ψυχικά από κάθε τι φιλικό και οικείο. 

Μήπως και καταφέρω να ξεφύγω από την ύπνωση της πάρλας των καναλιών. 

Με την μικρή ελπίδα, όταν έλθει η σειρά μου να μπω στην αρένα, να ξέρω ότι ποτέ δεν συγκαταλέχθηκα στους θεατές της. 

Θάρρος Δημήτρη Λιγνάδη! 

    

    

ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ .... ΤΟ ΤΕΡΜΑΤΙΣΑΤΕ!

    Απαράδεκτη η συζήτηση για το metoo κατά την συνάντηση της Προέδρου της "Δημοκρατίας", με τον Πρωθυπουργό. 

Οι δύο πολιτικοί άρχοντες, αφού πέρασαν στα πεταχτά το θέμα της κακοκαιρίας "Μήδεια", πετσοκόβοντας από κοινού ό,τι δεν ακουγόταν political corect στα έμπειρα αυτιά τους, άρχισαν το τελικό θεσμικό ξεχαρβάλωμα της Χώρας που υποτίθεται ότι ετάχθησαν θεσμικά να υπηρετούν: 

"Ήρθε η ώρα τώρα εμείς με τη δράση μας να δώσουμε συνέχεια σε αυτές τις καταγγελίες, έτσι ώστε να μπορέσουμε να ισορροπήσουμε (σιγά μην πέσεις!) ανάμεσα στο κράτος δικαίου από τη μία και στην κοινωνία δικαίου από την άλλη", ο Κούλης,

«για όσα ακούγονται και συμβαίνουν, ιδίως στον καλλιτεχνικό χώρο, και φανερώνουν ένα πρόβλημα οξύ το οποίο μάλλον προϋπήρχε, υπήρχε εδώ και χρόνια, και αναδεικνύεται τώρα με ένταση. Η κατάχρηση εξουσίας, η βία, λεκτική και σωματική, είτε πρόκειται για τον χώρο εργασίας, είτε για την εκπαίδευση, είτε για τις προσωπικές και οικογενειακές σχέσεις, δε μπορεί να είναι ανεκτή», η Σακελλαροπούλου, που έκανε "ανεκτές" πλήθος αντιλαϊκών και αντισυνταγματικών διατάξεων όταν ήταν στο ΣτΕ.

Ας μην έχουμε πια αυταπάτες: Τέτοιες πολιτικές συμπεριφορές ταιριάζουν μόνο σε υποανάπτυκτες χώρες, όπως η Ουγκάντα στην εποχή του Αμίν Νταντά ή οι Η.Π.Α και κάποιες χώρες της Ε.Ε. α.ε. στην σύγχρονη εποχή.

Δεν υπάρχει λόγος να μιλάμε πια για "τεκμήρια αθωότητος" και για επεμβάσεις (ουσιαστικά υπαγορεύσεις) στην Δικαιοσύνη, γιατί στο τέλος θα καταντήσουμε και αηδία. 

Μόνο και μόνο το γεγονός ότι τα δύο κορυφαία πολιτικά πρόσωπα, έπεσαν στο επίπεδο της Τατιάνας, συζητώντας ένα θέμα προφανώς αντιγεγραμμένο από την Αμερική, φτάνει για να  αποδειχθεί ότι η "εικονική πραγματικότητα" είναι πλέον πραγματικότητα, ότι φτάσαμε για τα καλά στο σημείο ο Πολίτης να μην προστατεύεται από κανέναν νόμο σε ό,τι αποφασίσει εναντίον του η σκληρή και πλέον βαθιά θεμελιωμένη τηλεδικτατορία.

Ίσως, κάποιοι από τους αναγνώστες σκεφτούν πως το κείμενο αυτό αναφέρεται σε θέματα γνωστά και χιλιοειπωμένα. Δυστυχώς, όμως, δεν είναι έτσι. υπάρχει εδώ μια μεγάλη διαφορά:

Το ζήτημα του metoo είναι τόσο προφανώς στημένο, τόσο πρόδηλα πεποιημένο από τα κανάλια, τόσο εξόφθαλμα γελοίο, ώστε δεν μπορούμε πλέον να μιλάμε για την "ακαταμάχητη δύναμη της τηλεόρασης", ή για πολιτικά κόλπα "αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης".

Η ευθύνη για την άκρως επικίνδυνη εξάπλωση του metoo, ανήκει ολοκληρωτικά σε όσους από τους πολίτες αυτής της έρημης Χώρας αποδέχθηκαν το φαινόμενο ως υπαρκτό και κατάπιαν αμάσητα την προπαγάνδα και το μίσος που εκτοξεύονται από τα κανάλια και το Προεδρικό Μέγαρο.

Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς "προφήτης" ή "οξυδερκής πολιτικός αναλυτής". Ο κοινότατος, πλην ελεύθερα σκεπτόμενος νους, μπορεί να το καταλάβει: Θα ακολουθήσουν κι άλλα, πολύ χειρότερα. Η κατ' όνομα πλέον Πολιτεία θα υπακούει στις επιταγές του Τύπου - και, αραιά και πού, το αντίθετο. Ο καθένας που θα μπαίνει στο στόχαστρο θα είναι τελειωμένος από χέρι. Οι κοινωνίες βουτηγμένες στο μίσος θα επιδίδονται στο δικό τους, τοπικό, κυνήγι μαγισσών. 

Για όσους ζήσαμε τις εποχές του "Αυριανισμού", το παράδειγμα είναι δόκιμο, αρκεί να πολλαπλασιαστεί σε πολύ μεγάλη κλίμακα.

Όσοι αντιδρούμε, κατά οποιονδήποτε τρόπο και σε οποιοδήποτε "μέγεθος" στην τηλεδικτατορία θα την πληρώσουμε πρώτοι. Και θα φταίνε γι' αυτό όσοι αποδέχθηκαν αυτόν τον νέο Μεσαίωνα. Θα φταίνε εκείνοι που έσπευσαν να ενστερνιστούν τις μπαρούφες των καναλιών, εκείνοι που υποτασσόμενοι στο mainstream του metoo θεώρησαν το στραβοκοίταγμα βιασμό και δέχθηκαν αβασάνιστα ως αληθείς καταγγελίες για προ εικοσαετίας "γεγονότα" σε κλειστά ερωτικά δωμάτια, εκείνοι που μας έγραψαν με αναπάντεχο και ανάρμοστο για τους ίδιους θράσος ότι πρέπει να ντρεπόμαστε για την αντίθετη με το βλακώδες δημιούργημα άποψή μας, εκείνοι που πρόθυμα θεώρησαν τον εαυτό τους συμπολίτη του Κούλη και πήγαν μέχρι το τέρμα τον παραλογισμό που επέβαλε, με την συνέργεια βεβαίως των λοιπών κοινοβουλευτικών δυνάμεων.

Και ύστερα, πανικόβλητοι μασκοφόροι φίλοι μου, θα έλθει και η δική σας σειρά. Τέτοια φαινόμενα δεν σταματούν στους "αντίθετους". Έρχεται πάντα η ώρα που την πληρώνουν και όσοι αφελώς τα αποδέχθηκαν.

Όταν σας περιλάβουν και εσάς, φίλοι μου ζετοδουκιστές, εύχομαι (πραγματικά και με γνήσια συγκίνηση, χωρίς ίχνος ειρωνείας), να έχει περάσει αρκετός χρόνος ώστε να έχετε ξεχάσει πως για ό,τι υποστείτε, θα είστε εσείς οι φταίχτες.

  

Ο Κουφοντίνας και ο Άνθρωπος που θέλει να λέγεται Άνθρωπος

 

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια

μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο.

Εσύ και μες απ’ το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου

 θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη.

                                                                                         Τάσος Λειβαδίτης 

                                                  

             

    Καθένας μας έχει το δικαίωμα να θρηνεί για τα θύματα της τρομοκρατίας. Καθένας μας έχει το δικαίωμα να εκφράζει δημόσια την λύπη του -και την οργή του ακόμα- για όσους "διέβησαν την Αχερουσία" άκαιρα, χτυπημένοι από τις σφαίρες της 17 Νοέμβρη.

Όλοι μας, επίσης, δικαιούμαστε να (δια) δηλώνουμε τον φόβο μας απέναντι στους τρομοκράτες και στα φρικτά αποτελέσματά των ενεργειών τους.

Κανένας μας όμως δεν έχει το δικαίωμα -όσο αντιφατικό κι αν φαίνεται αυτό στην πρώτη, επιφανειακή σκέψη- να απαιτεί τον "αιώνιο" κολασμό, την βασανιστική φυσική φθορά και εξόντωση,  την υπέρμετρη, εκδικητική τιμωρία οποιουδήποτε κατάδικου, όσο "ειδεχθές" και αν ήταν το έγκλημά του.

Ουδείς εξ ημών δικαιούται να καλεί τον ήσυχο ύπνο με φαντασιώσεις ανθρώπων που λιώνουν σε κελιά, για 10 και 15 και 20 χρόνια, σε συνθήκες κτηνώδεις.

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ο τρομοκράτης, ο φονιάς, ο αναρχικός, ο ψυχρός εκτελεστής, αυτή την στιγμή βρίσκεται σε απεργία πείνας διεκδικώντας ανθρώπινες συνθήκες κράτησης. Παλαιότερα, η Πολιτεία με την ανοχή ή την επιβράβευση όλων μας, έχει "παίξει" με το νόμο για τις άδειες των κρατουμένων εκδίδοντας "αλά καρτ" διατάξεις για τους τρομοκράτες, με πρόσχημα την απόδραση του Ξηρού, κατά την διάρκεια κάποιας άδειάς του. Ακόμα πιο παλιά, ο Γιωτόπουλος είχε κερδίσει, αν δεν με απατά η μνήμη μου, με απεργία πείνας το δικαίωμα στον κοινό προαυλισμό.

Ας το αντικρίσουμε: Οι διεκδικήσεις του Κουφοντίνα δεν απευθύνονται στην φιλανθρωπία μας, δεν απευθύνονται καν σε εμάς. Οι διεκδικήσεις των Κουφοντίνων αυτού του κόσμου, των απεχθών καταδίκων, των "ανθρωπόμορφων τεράτων", όπως έλεγαν οι παλιές εφημερίδες και εξακολουθούν να λένε οι ανθρωπόμορφοι τηλεαστέρες μας, είναι προκλήσεις προς τις κοινωνίες μας. Είναι δοκιμασίες αντοχής Αξιών πανανθρώπινων. 

Βάση των διεκδικήσεων των τρομοκρατών καταδίκων δεν αποτελεί το "δίκαιο" των νόμων του Κούλη ή του Τσίπρα ή του Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αλλά Αρχές του Δικαίου που δεν υποχωρούν απέναντι σε καμία πλειοψηφία, σε κανένα πρόσκαιρο "συλλογικό αίσθημα",  δεν προσαρμόζονται, δεν συμψηφίζονται, δεν λυγίζουν. Γιατί έχουν κερδηθεί με κοινωνικούς αγώνες πολύ παλιούς, που κρατούν απ' όταν ο Σωκράτης αγέρωχος έπινε το κώνειο, απ' όταν ο Ναζωραίος ξυλουργός πέθαινε στον σταυρό, γράφοντας στα παλαιότερα των σανδάλων του την φρικτότερη και πιο ατιμωτική ποινή της Ιστορίας. Αέναα, υποχωρούν σε περιόδους παρακμής (καλή ώρα) και επανακάμπτουν όταν το ανθρώπινο πνεύμα λάμψει ξανά, αλλά δεν παύουν ποτέ να ισχύουν.

Είναι Αρχές της Ελευθερίας του ανθρώπου από κάθε τι στενά και στυγνά ατομικό: από το ατομικό πάθος, το ατομικό συμφέρον, τον ατομικό φόβο για τον Άλλο. Είναι Αξίες που μετατρέπουν τις ανθρώπινες συλλογικότητες από συνονθύλευμα ατομικών συμφερόντων σε Κοινωνίες .

Ο Κουφοντίνας δεν είναι ένας ψυχοπαθής δολοφόνος κάποιου αμερικάνικου θρίλερ. Τα εγκλήματά του είχαν στόχο μια "κοινωνία" απάνθρωπη, υποταγμένη σε βάρβαρες εξουσίες και σε μίζερα, δοτά προσωπικά όνειρα. 

Η στάση της εξουσίας, η στάση όλων μας απέναντι στα αιτήματά του, δείχνει ότι αυτή η "κοινωνία", δεν ήταν ένα δυστοπικό, αρρωστημένο όραμα του τρομοκράτη, αλλά τείνει, όλο και πιο πολύ, να πάρει σάρκα και οστά, να καταλάβει και δηλητηριάσει κάθε πτυχή της δημόσιας και προσωπικής μας ζωής.

Στην συλλογική βαρβαρότητα, στην ζούγκλα, που οι εξουσιαστές μας μάς οδηγούν, ξερνώντας μίσος από τα κανάλια τους, πρέπει να αντισταθούμε, πρώτα μέσα στο μυαλό μας και μετά .... μετά τα πράγματα θα έλθουν μόνα τους. Αρκεί η σκέψη μας να είναι πραγματικά ελεύθερη και άφοβη. Αρκεί να φέρνουμε τον εαυτό μας  όχι στο πλευρό του τιμωρού εξουσιαστή, αλλά στην θέση του τιμωρούμενου.          

Άλλωστε, εξουσιαστές δεν είμαστε ούτε θα γίνουμε ποτέ (παρά μόνο στις θλιβερές φαντασιώσεις τους κάποιοι), αλλά - ποιος ξέρει;- μπορεί κάποιοι από εμάς, κάποτε να βρεθούν πραγματικά στην θέση του Κουφοντίνα, κλεισμένοι σε ένα κλουβί ή ακόμα στην θέση του Κιμούλη ή του Λιγνάδη απομονωμένοι και διαπομπευμένοι. Και τότε θα θέλουμε σίγουρα "να λεγόμαστε άνθρωποι" και εμείς και οι άλλοι, οι "απ' έξω".

Σημείωση: Τελειώνοντας και διαβάζοντας το κείμενο για διορθώσεις, ένοιωσα ότι μπορεί να γίνω σε κάποιους πολιτικούς κύκλους, άδικα και "τσάμπα", συμπαθής. Γι' αυτό τονίζω το προφανές: ό,τι ισχύει για τον Κουφοντίνα, τον Γιωτόπουλο ή τον Ξηρό, ισχύει και για τον Μιχαλολιάκο, τον Κασιδιάρη, τον Κορκονέα, τον Τσοχατζόπουλο, ακόμα και για τους βιαστές, φονιάδες, εμπόρους ναρκωτικών, για όλους εκείνους που οι αναμάρτητοι λιθοβολούν.