Η ΑΠΟΧΗ ΤΩΝ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΓΡΑΦΩΝ ΚΑΙ Ο ΨΗΦΙΑΚΟΣ κ. ΚΥΡΑΝΑΚΗΣ

 

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη βούλεται, ως γνωστόν, να ψηφιοποιήσει τα συμβόλαια μεταβίβασης ακινήτων ώστε, καθιστώντας εικονικά τα συμβόλαια, να μετατρέψει σε εικονική -δηλαδή ανύπαρκτη- και την ακίνητη ιδιοκτησία του ατυχούς Έλληνα πολίτη. Προσκρούει, όμως, στην αποχή των συμβολαιογράφων, την οποία ως Κυβέρνηση νεοφιλελεύθερη, έχει καθήκον να πατάξει

Το θεάρεστον έργο της προώθησης της ψηφιοποίησης  των συμβολαίων και της εξουδετέρωσης της αποχής των συμβολαιογράφων κρίθηκε άξιος και αρμόδιος να φέρει εις πέρας ο Κωνσταντίνος Κυρανάκης, φέρελπις νέος, ο οποίος κατέχει την θέση του Υφυπουργού Ψηφιακής Διακυβέρνησης· αξίωμα «μοδέρνο», αφού Μητσοτάκης και Χατζηδάκης προκειμένου να απαλλαγούν από θέσεις εργασίας και εργαζόμενους ψηφιοποιούν ακόμα και τα δέντρα και επιβλητικό, αφού κανείς δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει.

Για την επιτυχή περαίωση της αποστολής του αυτής ο κ. Κυρανάκης έκρινε απαραίτητο να παραχωρήσει βαρυσήμαντον –τηλεοπτική φυσικά- συνέντευξη.  

Με στιλ σύγχρονου δανδή (κόμη ελαττουμένη προοδευτικώς προς τους κροτάφους και τον αυχένα, φυσικά ζελέ, γένι «τριών ημερών», βλέμμα ελαφρώς απλανές), ύφος χιλίων Παπινιανών και αναίδεια χιλίων πιθήκων, εκστόμισε στην συνέντευξη αυτή –συνεπικουρούμενος βεβαίως από τους δύο, εκστασιασμένους μαζί του, παρουσιαστές της εκπομπής- πλήθος ανακριβειών, λογοκοπιών και ελάχιστα συγκεκαλυμένων ύβρεων.

Την συνέντευξη αυτή άντεξα να δω (μπορείτε να την αντέξετε και εσείς σε αυτόν τον σύνδεσμο: https://www.powergame.gr/start-ups-digital/571033/kyranakis-metavivasi-metagrafi-se-24-ores-me-psifiako-symvolaio/) και παραθέτω εδώ, εν περιλήψει, τα όσα είπε ο κ. Υφυπουργός, προσπαθώντας να απαντήσω με επιχειρήματα σε αερολογίες:

Για τα ψηφιακά συμβόλαια:

Ανερυθρίαστα εξήγγειλε την «μεταγραφή» όσων συμβολαίων υποβάλλονται μέσω του «ηλεκτρονικού φακέλου ακινήτου» στο κτηματολόγιο μέσα σε μία ημέρα· και η «μεταγραφή του συμβολαίου», προφανώς δολίως και με την συνέργεια των δημοσιογράφων, μεταφράστηκε για τους τηλεθεατές σε «μεταβίβαση του ακινήτου μέσα σε μία ημέρα».

Πρώτον, με την «μεταγραφή» του συμβολαίου μέσα σε μία ημέρα στο Κτηματολόγιο, ο Υφυπουργός παραβίασε ανοιχτές θύρες, διότι ήδη τα Κτηματολογικά Γραφεία όλης της χώρας (με κάποιες εξαιρέσεις Γραφείων μεγάλων πόλεων – στα οποία πολύ αμφιβάλλω αν θα βελτιωθεί η κατάσταση με τον «ηλεκτρονικό φάκελο ακινήτων») καταχωρούν τα συμβόλαια μέσα σε λίγες ημέρες.

Δεύτερον, με την χαλκευμένη είδηση που τεχνηέντως αμόλησε ο ψηφιακός κ. Κυρανάκης, περί μεταβίβασης  του ακινήτου μέσα σε μία ημέρα, αμφιβάλλω αν ήξερε ότι ανοίγει τον ασκό του Αιόλου. Γιατί ο κ. Κυρανάκης δεν είναι εκεί όταν ο συμβολαιογράφος δεν ξέρει τι να πει στον συμβαλλόμενο, που αδυνατεί να κατανοήσει με πόσα παράλογα δικαιολογητικά έχουν φορτωθεί οι δικαιοπραξίες. Ούτε ζει ο κ. Υφυπουργός την καθημερινή αγωνία του συμβολαιογράφου, που προσπαθεί να γίνει χίλια κομμάτια για να προλάβει να εκτελέσει τα μύρια όσα ο νόμος επιτάσσει προκειμένου να μεταβιβάσει κάποιος το παλιάμπελό του στο παιδί του. Ούτε είναι παρών όταν ο συμβολαιογράφος υφίσταται την δυσαρέσκεια, καμία φορά και την οργή του πολίτη, δυσαρέσκεια και οργή που κανονικά θα έπρεπε να απευθύνονται στην Κουλοκυβέρνηση, που ο κ. Κυρανάκης υπηρετεί.

Για την αποχή των συμβολαιογράφων :

Εδώ ο κ. Υφυπουργός –λυπάμαι που το γράφω- επέδειξε συμπεριφορά κοινού τραμπούκου απεργοσπάστη:

Από την αρχή μέχρι το τέλος της συνέντευξης επεδίωξε κουτοπόνηρα να στρέψει τους πολίτες εναντίον των απεχόντων συμβολαιογράφων, με την δήλωση ότι την «κοσμογονία» της μεταγραφής των συμβολαίων σε μία ημέρα, θα τη ζήσουν μόνο οι περιοχές, που δεν απέχουν οι συμβολαιογραφικοί τους σύλλογοι, με το ψεύδος ότι όλες οι αιτήσεις εξαίρεσης από την αποχή γίνονται δεκτές - αποκρύπτοντας ότι από τους συμβολαιογραφικούς συλλόγους γίνονται δεκτές μόνο αιτήσεις εξαίρεσης για επείγοντα συμβόλαια- με τον ισχυρισμό ότι η αποχή πραγματοποιείται «για εσωτερικούς (;;;;) συνδικαλιστικούς λόγους» και γενικότερα με όλη την στάση του.

Επιπροσθέτως, για άλλη μια φορά προσέβαλε τους συμβολαιογράφους αντιμετωπίζοντάς τους σαν μαθητούδια που κάνουν κατάληψη χωρίς αιτήματα, με «πατρικές» συμβουλές, όπως να μην υπακούν -σαν καλά παιδιά- στα συνδικαλιστικά τους όργανα, που τους παραπληροφορούν, να εγκρίνουν το νέο σύστημα γιατί θα τους επιφέρει επί πλέον έσοδα (!!!!) κ.α.

Το χειρότερο

Το χειρότερο όμως απ’ όσα διέπραξε ο κ. Κυριανάκης, στην εν λόγω συνέντευξη είναι η δήλωση ότι από 1/1/2024 τίποτα δεν θα είναι έγχαρτο πλέον στις αγοραπωλησίες και μόνη «φυσική παρουσία» που θα χρειάζεται είναι των συμβαλλομένων στο γραφείο του συμβολαιογράφου, μόνο και μόνο για να διαπιστώνει ο συμβολαιογράφος ότι ο πολίτης είναι αυτός που πατάει το «ψηφιακό κλικ» της μεταβίβασης και ότι εκείνος δεν εκβιάζεται, δεν πιέζεται ή είναι σε κατάσταση μέθης.

Όμως ο κ. Υφυπουργός, κατά τις διαπραγματεύσεις με τα εξουσιοδοτημένα μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής Συμβολαιογραφικών Συλλόγων,  επανειλημμένα έχει συμφωνήσει, δηλώσει, διευκρινίσει ότι το «έγχαρτο» συμβόλαιο ΔΕΝ καταργείται· απλώς, ο συμβολαιογράφος θα ανεβάζει σε κάποια ηλεκτρονική εφαρμογή αυτό το ίδιο «έγχαρτο» συμβόλαιο σε PDF!!!

Άρα δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: ή ο κ. Κυρανάκης  είναι άνθρωπος δόλιος, που δεν τηρεί τον «λόγο» του ή οι συμβολαιογράφοι που τον συνάντησαν δεν άσκησαν το μόνο καθήκον που τους αφήνει, δηλαδή δεν ήλεγξαν αν «εκείνος δεν εκβιάζεται, δεν πιέζεται ή είναι σε κατάσταση μέθης».

Το μεγαλειώδες φινάλε

Στο τέλος της συνέντευξής του, ο ψηφιοποιημένος Υφυπουργός, εμφανώς φλομωμένος από το λιβάνισμα των δημοσιογράφων, ευχαρίστησε, σαν καλός σόουμαν, κάποιον κύριο Γιάννη, που προφανώς εργάζεται στο στούντιο του καναλιού που τον φιλοξένησε!

Εν τέλει, από την συνέντευξη αυτή οργίστηκα για όσα είπε ο κ. Κυρανάκης, αλλά ένιωσα θλίψη και απογοήτευση για το τι είναι ο κ. Κυρανάκης. Γιατί ο Κωνσταντίνος Κυρανάκης, είναι ένας νέος άνθρωπος που πλασάρεται ως άξιος να ασκεί πλασματική εξουσία· άρα αποτελεί το πρότυπο του νέου ανθρώπου που η πραγματική εξουσία εγκρίνει και προωθεί.

Και αυτό το πρότυπο δεν είναι καλό. Είναι ένα καλούπι μονοδιάστατο, μια επιφάνεια χωρίς βάθος, σαν την οθόνη της τηλεόρασης, που παράγει ανθρώπους εικονικούς, χωρίς συναίσθημα, αδιάφορους απέναντι σε Ιδέες, αλλά φανατικούς ακόλουθους των ιδεολογημάτων του συρμού, πλήρως απομονωμένους από την πραγματική κοινωνία, αλλά πρόθυμα μέλη του αγελαίου όχλου που οι εξουσιαστές μας δημιουργούν, όποτε τους χρειάζεται. Και πολύ φοβάμαι ότι η παραγωγή αυτή έχει ήδη αρχίσει και προχωρήσει αρκετά!

    

   

 

Η αποχή των συμβολαιογράφων και η μετακίνηση των ακινήτων

 Το άρθρο αφιερώνεται στη μνήμη του Γερασίμου (Μεμά) Συνοδινού,

συμβολαιογράφου Ληξουρίου από περ. 1935 έως 1978

 

Οι συμβολαιογράφοι όλης της χώρας απέχουν από την σύνταξη μεταβιβαστικών συμβολαίων και την διενέργεια πλειστηριασμών μέχρι τις 8/1/2024, αντιτιθέμενοι, κυρίως, στην ψηφιοποίηση των συμβολαίων, που η κυβέρνηση Μητσοτάκη με τη συνηθισμένη κουτοπονηριά της προωθεί μέσω του συστήματος "ηλεκτρονικού φακέλου ακινήτου".

Το ζήτημα μπορεί να ακούγεται τεχνικό και εξειδικευμένο, αλλά δεν είναι. Κάθε άλλο μάλιστα, καθώς δεν πρόκειται για κάποιον απλό εκσυγχρονισμό μιας διοικητικής διαδικασίας, από αυτούς που παρηγορητικά ευαρεστούνται να μας παραχωρήσουν κάθε φορά που θεσπίζουν νέους μηχανισμούς ασφυκτικού ελέγχου της ζωής μας.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με την βούληση των συμβαλλομένων, που μέχρι τώρα και για αιώνες αποτυπωνόταν στο "χαρτί", στο συμβόλαιο δηλαδή, που ο συμβολαιογράφος συνέτασσε με κονδυλοφόρο, πένα, στυλό ή υπολογιστή και διάβαζε "καθαρά και μεγαλόφωνα" στους δικαιοπρακτούντες, που τους είχε ενώπιόν του, πρόσωπο με πρόσωπο, σε μία επικοινωνία άμεση, σε μία σχέση ανθρώπινη.

Αυτή η βούληση τώρα φυλακίζεται σε μία ψηφιακή φόρμα, που συμπληρώνει ο συμβολαιογράφος με κουτάκια και στέλνεται σε κάποιο "ηλεκτρονικό νέφος" προς "κτηματολογικό"  και φορολογικό έλεγχο. Είναι η εμβληματική κατάργηση ακόμη μιας ελευθερίας: της ελευθερίας των συμβάσεων. Είναι μία ακόμη επιβουλή κατά της ελεύθερης βούλησης του πολίτη.

Μα είναι και κάτι ακόμη χειρότερο: Ο συμβαλλόμενος μέχρι τώρα κατείχε το συμβόλαιό του, ήξερε ότι αυτό το "χαρτί" είναι ο τίτλος κτήσεώς του, σύμβολο και απόδειξη της εξουσίασης, της κυριότητος, της νομής του ακινήτου του. Πλέον, με την ψηφιοποίηση του συμβολαίου, μερική ή ολική, ο κύριος του ακινήτου θα έχει την αίσθηση ότι ο τίτλος δεν είναι απόλυτα δικός του, ότι (και) κάποιος άλλος τον κατέχει και τον ελέγχει. Συνεπώς θα αποξενώνεται και από το ίδιο το ακίνητό του, που θα το αντιλαμβάνεται πλέον ως δέσμιο της "ελεύθερης" οικονομίας.  

Εξυπηρετεί δε, και τούτο το καινούργιο "επίτευγμα" και κάτι ακόμα: τον σκοπό των εξουσιαστών μας προς μετακίνηση των ακινήτων! 

Μην σας φαίνεται περίεργο· η πίστη, λένε, κινεί βουνά και οι μεγαλομπακάληδες που μας κυβερνούν έχουν, ως γνωστόν, αρκετή πίστη στα δόγματα του νεοφιλελευθερισμού, για να μετακινήσουν βουνά, ραχούλες, δάση, αμπελοχώραφα, κτίρια, χωριά, πόλεις (smart και μη), Δήμους ολόκληρους. 

Έτσι, με μια σειρά από μέτρα που όζουν αντισυνταγματικότητα και ασελγούν επί ενός εμπραγμάτου δικαίου, που πήρε πάνω από μία χιλιετία για να διαμορφωθεί (όπως η κατάργηση των "εντόπιων" υποθηκοφυλακείων και  η ψηφιοποίηση των αρχείων τους - από ιδιωτικές εταιρείες, φυσικά και αντί ανταλλάγματος ουχί ευκαταφρονήτου- η γιγάντωση του Κτηματολογίου, ενός θεσμού που ελάχιστη σχέση έχει με την ελληνική πραγματικότητα, ο περιορισμός μέχρι μηδενισμού της εκτός σχεδίου δόμησης, η καταβολή του τιμήματος στις αγοραπωλησίες μόνο μέσω Τραπέζης - -προς πάταξιν δήθεν της φοροδιαφυγής, στην πραγματικότητα όμως προς ανάπτυξη του Τραπεζικού Συστήματος- η φόρτωση των δικαιοπραξιών με δεκάδες δικαιολογητικά που κάποια από αυτά ουδεμία σχέση έχουν με το ακίνητο, αυτό το τελευταίο της ψηφιοποίησης του συμβολαίου και άλλα πολλά), το υβρίδιο μιντιακής, κοινωνικής και οικονομικής ολιγαρχίας που μας κυβερνά, επιδιώκει και όπως πάντα πετυχαίνει την αποξένωση του ακινήτου όχι μόνο από τον ιδιοκτήτη του, αλλά και από τον τόπο που βρίσκεται. 

Θα γίνουν έτσι όλα πιο εύκολα· από την απαλλοτρίωση της ατομικής "ονομαστικής" ιδιοκτησίας υπέρ της ιδιοκτησίας των (ανωνύμων) εταιριών, μέχρι και την αλλοτρίωση του ανθρώπου, με την στέρηση κάθε είδους τοπικής αναφοράς - ιδιοκτησίας, εργασίας, κατοικίας, καταγωγής.

Ας γίνει σήμερα κατανοητό, αυτό που παλαιότερα ήταν αυτονόητο: ζητήματα που αφορούν την ακίνητη ιδιοκτησία εκφεύγουν από το στενό "συμβολαιογραφικό" πλαίσιο και καθίστανται ζητήματα βαθιάς πολιτικής σημασίας. Μιλάμε για την γη που πατάμε (που κάποτε μας προσέφερε τον σίτον, τον οίνον και το έλαιον και τώρα ελέω Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μας προφέρει τίποτε από τα τρία και προσπαθούμε να την εκμεταλλευτούμε με χίλιους δυο άλλους τρόπους) μιλάμε για την οικογενειακή κατοικία, για την πατρογονική οικία, για την εστία όπου καταφεύγει και απ' όπου αναπτύσσεται οικονομικά και κοινωνικά η προσωπικότητά μας, οποιαδήποτε παρέμβαση σε αυτά τα στοιχεία, επηρεάζει την (αληθινή) ατομική μας ελευθερία.

Είναι αλήθεια ότι οι Έλληνες συμβολαιογράφοι, είμαστε πολιτικά υπόλογοι απέναντι στην ελληνική κοινωνία, της χρωστάμε, δηλαδή πολλές "αποχές από τα καθήκοντά μας".

Είμαστε όμως υπόλογοι και απέναντι στους εαυτούς μας: άλλοι από εμάς ανεχθήκαμε και άλλοι αποδεχθήκαμε να μετατραπούμε από δημόσιοι λειτουργοί, που στέκονται αρωγοί, οδηγοί και προστάτες του πολίτη κατά την ελεύθερη συναλλαγή του, σε φορολογικούς και πολεοδομικούς δημίους του. Άλλοι ανεχθήκαμε και άλλοι αποδεχθήκαμε να γίνουμε κυματοθραύστες της δυσαρέσκειας του πολίτη, να γεμίσουμε με άγχος, να αρρωστήσουμε ψυχικά και σωματικά, κυνηγώντας παράλογες προθεσμίες, που σαδιστικά τάσσει ο κάθε αποκομμένος από την κοινωνία που καταδυναστεύει κύριος Μητσοτάκης, Χατζηδάκης, εσχάτως δε και Κυρανάκης.

Και αυτή η αποχή μας είναι καταδικασμένη να αποτύχει, όπως και οι αποχές ή απεργίες όλων των άλλων εργασιακών κλάδων και κάθε συνδικαλιστική δράση, κυρίως λόγω "ελλείψεως προβολής από τα Μ.Μ.Ε.", τα οποία αποχαλινωμένα εξυπηρετούν τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας που τα δημιούργησε, κοιμίζοντας το κοινό τους με θέματα όπως αν έχουν δικαίωμα τα ομόφυλα ζεύγη να υιοθετούν παιδιά, καθ' ην στιγμήν ετερόφυλα και ομόφυλα ζεύγη κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς στέγη για να "ασκήσουν" την ετεροφυλοφιλία ή την ομοφυλοφιλία τους. 

Όμως, η αποχή αυτή μπορεί και πρέπει να αποτελέσει ένα, μικρό έστω, εναρκτήριο βήμα για την μεγάλη απόσταση που έχουν να διανύσουν η ελληνική συμβολαιογραφία και η ελληνική κοινωνία μέχρι και πάλι να συναντηθούν.   

Τι θετικό κομίζει η υποψηφιότητα Δημήτρη Μεσσάρη.....

 

Θα προσπαθήσω να γράψω καθαρά και ειλικρινά και είμαι σχεδόν βέβαιος πως θα τα καταφέρω. Θα προσπαθήσω, επίσης, να μην παρεξηγηθώ και είμαι απολύτως βέβαιος πως ΔΕΝ θα τα καταφέρω. Κάνω  το σταυρό μου και αρχίζω:

Οι δημοτικές εκλογές του 2019 σημαδεύτηκαν από την κόντρα δύο προσώπων: του Βασίλη Ρουχωτά και του Διονύση Αραβαντινού. Με ισχυρές προσωπικότητες και γνώμες και οι δύο, παρέθεσαν απόψεις γειτονικές, αλλά στάθηκαν ο ένας απέναντι στον άλλον, όπως γειτονικά πλην αντιρρουπέτου, η τύχη θέλησε να είναι και τα σπίτια τους στην οδό Πελοπίδου. Λόγω του βαθέως πολιτικού παρελθόντος τους, στους συνδυασμούς που ηγήθηκαν συμμετείχαν και πρόσωπα που κύρια επιδίωξή τους ήταν να αντιταχθούν στον άλλο. Δηλαδή στον συνδυασμό του Ρουχωτά συμμετείχαν και πρόσωπα που κύρια επιδίωξή τους ήταν να μην εκλεγεί ο Αραβαντινός και αντίστροφα!

Αυτή η κατάσταση - διάδοχος του 2014, όταν στη νοσηρή ατμόσφαιρα των εκλογών του αειμνήστου δήμου Κεφαλλλλλλονιάς, οι δύο ανωτέρω αποτέλεσαν ηγετικές φυσιογνωμίες των συνδυασμών Καλαφάτη και Μιχαλάτου - είχε συνέπεια οι δύο συνδυασμοί να αλληλοεξουδετερωθούν στον πρώτο γύρο  αντιπολιτευόμενοι ο ένας τον άλλον και φυσική συνέπεια στον δεύτερο γύρο οι περισσότεροι "Ρουχωτικοί" να ψηφίσουν τον Γιώργο Κατσιβέλη, με μόνη αιτία την απέχθειά τους προς τον Αραβαντινό.

Η στείρα αυτή αντιπαράθεση στάθηκε μειωτική για όλους: και για τους συνδυασμούς Ρουχωτά και Αραβαντινού, γιατί πρόσωπα αξιόλογα, που σίγουρα είχαν πολλά να πουν και να προσφέρουν, αναλώθηκαν σε προσωπικές επιθέσεις και, κυρίως, για τον συνδυασμό του Γιώργου Κατσιβέλη, που αντί να ανέλθει στην Δημοτική Αρχή αποκλειστικά για τις προτάσεις του, ανήλθε, εν μέρει, εκμεταλλευόμενος τον αλληλοσπαραγμό των δύο αντίπαλων συνδυασμών.

Τώρα όμως, Ρουχωτάς και Αραβαντινός, που ποτέ δεν έπαψαν να είναι καλοί Ληξουριώτες, με την στήριξη του συνδυασμού του Δημήτρη Μεσσάρη, δείχνουν να σταματούν την μεταξύ τους  αντιπαράθεση, "απελευθερώνοντας" έτσι  τους υποστηρικτές τους, που πλέον θα στηρίξουν και θα ψηφίσουν Κατσιβέλη ή Μεσσάρη με κριτήριο θέσεις και όχι αντιθέσεις. 

Ο ίδιος άλλωστε ο Δημήτρης, με την πηγαία, ευγενική και συναισθηματική ομιλία του, κατά την παρουσίαση του συνδυασμού του, έβαλε τέλος στις ατομικές επιθέσεις και εισήγαγε ένα "άλλο ύφος" στην παραταξιακή διαπάλη.

Ας μην γελιόμαστε! Έχουμε μπροστά μας πέντε δυσκολότατα χρόνια κατά τα οποία το Ληξούρι θα δοκιμαστεί σκληρά.

Ας μην αυταπατώμεθα! Ο πολιτικός λόγος στο Ληξούρι έχει από καιρό καταργηθεί και, αν ποτέ επανέλθει, θα είναι στο απώτατο μέλλον. 

Για τα δύσκολα χρόνια που θα ακολουθήσουν, απαιτείται έστω και ένας απλός, ειλικρινής λόγος, μια γνήσια, ανεπιτήδευτη πράξη. Και αυτό είναι το θετικό στοιχείο που κομίζει η υποψηφιότητα Μεσσάρη.

(ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: Στον επίλογο θα εξακολουθήσω να είμαι ειλικρινής, αλλά δεν θα είμαι ξεκάθαρος)

Ένα άλλο θετικό στοιχείο των προκείμενων εκλογών είναι ότι έχουμε τρεις συνδυασμούς· και το Κ.Κ.Ε. με την "Λαϊκή Συσπείρωσή" του (έστω μειωμένο και αυτό από την γελοία ηγεσία Κουτσούμπα), για λόγους ιστορικούς, πολιτικούς και κοινωνικούς, δικαιούται απόλυτα την είσοδο στον δεύτερο γύρο.

Και ο νοών νοείτω....

Ο εφιάλτης ξεκίνησε από τη Γαλλία

Από την Γαλλία, με αφορμή τον θάνατο του δεκαεπτάχρονου Ναέλ, μόλις ξεκίνησε ο εφιάλτης της τελικής λύσης.

Οι ενέργειες του Μακρόν έχουν όλα τα εξωτερικά χαρακτηριστικά του πραξικοπήματος: τεθωρακισμένα στους δρόμους, αστυνομοκρατία, δηλώσεις περί ησυχίας, τάξης κι ασφάλειας κλπ..

Τα "γεγονότα" και η παρουσίασή τους όζουν προβοκάτσια. Προφανής ο στόχος: η τιμωρία των Γάλλων για τις διαδηλώσεις κατά του ασφαλιστικού

Άθλια η αντιμετώπιση ή μάλλον η ενθάρρυνση των ενεργειών του Μακρόν από την "διεθνή κοινότητα"....

Αλλά τέτοιες καταστάσεις πλέον δεν αποτελούν κάτι "έκτακτο", αλλά (θλιβερό να το διαπιστώνεις) σχεδόν "καθημερινότητα" για τις χώρες της Δύσης. 

Η έκφανση της τελικής λύσης στη Γαλλία έγκειται σε μία διεστραμμένη αντιστροφή, που, ως συνήθως, είναι μπροστά στα μάτια μας, αλλά δεν θέλουμε να τη δούμε:

Οι διαδηλώσεις που καταστέλλονται τόσο ωμά στην Γαλλία δεν είναι κάποιες διαδηλώσεις "αντιεμβολιαστών", ούτε διαδηλώσεις "ομοφοβικών", κυρίως δεν είναι διαδηλώσεις "λεπενιτών", που υποστηρίζουν τον αστυνομικό που σκότωσε τον 17χρονο. Είναι διαδηλώσεις κατά της "αστυνομικής βίας" και υπέρ του νεκρού μετανάστη. 

Μέχρι πρότινος, "φυσιολογικό" εθεωρείτο τέτοιες διαδηλώσεις να αντιμετωπίζονται με υποκριτική αμηχανία από τους επιχώριους και διεθνείς κυβερνώντες, με δηλώσεις τύπου "διαβεβαιώνουμε όσους ζητούν δικαιοσύνη ό,τι θα φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο" και να χαιρετίζονται από τα ΜΜΕ και τους συγγενείς των θυμάτων -για να μην ανακινήσω αναμνήσεις "ιδίων κακών", θημηθείτε το "Black Lives Matter" στην Αμερική του "κακού" Τραμπ. 

Τώρα, για να μην μακρηγορούμε με το πλήθος των παραδειγμάτων που δείχνουν το μέγεθος της διαστροφής, αρκεί να αναφέρουμε αυτό της γιαγιάς του Νοάλ, που δήλωσε ότι οι διαδηλωτές εκμεταλλεύονται τον θάνατο του εγγονού της για να δημιουργήσουν ανωμαλία! (μόνο θλίψη και σεβασμός στο μεγάλο αμάρτημα της, για αυτήν την δύστυχη γυναίκα, όπως και για κάθε άλλον που είτε από οικονομική είτε από ψυχική ένδεια, "πουλάει" το πένθος του στην δημοσιότητα).  

Ας το αντικρίσουμε: Αυτή την στιγμή, η Γαλλία φτάνει στο τέρμα μιας διαδρομής διαβολής της αλήθειας, στρέβλωσης της πραγματικότητας, ελέγχου της σκέψης και επιβολής του νόμου του ισχυρού, που χρόνια τώρα ακολουθεί η "πεπολιτισμένη Εσπερία" οδηγούμενη από ηγέτες - υπαλλήλους τύπου Εμανουέλ Μακρόν και Κουλί Μητσοτακί, ΜΚΟ, ΜΜΕ και λοιπές μπακαλικές δυνάμεις, με πρόσχημα την υπεράσπιση των "μειονοτήτων" και των "ατομικών δικαιωμάτων". Μόνο που, όπως συμβαίνει στο τέλος κάθε υποβολής, τα προσχήματα έπεσαν.

Στην Γαλλία σήμερα αποκαλύπτεται (για όποιον έχει το θάρρος να το δει) ότι όλη αυτή η "μέριμνα" όλος αυτός ο "καημός" του συστήματος για την υγεία μας, για τις γυναίκες, τους ομοφυλόφιλους, τους μετανάστες, ακόμα και για τα παιδιά, όλη η "ποινικοποίηση" της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, όλα τα "metoo" τα "Black Lives Matter" και τα "πλένουμε τα χεράκια σχολαστικά", όλα τα "gay pride" και κάθε άλλη γελοιότητα που ζούμε τα τελευταία χρόνια, σκοπό είχε να δώσει την δυνατότητα ορισμού του τι είναι "ηθικό" και τι "ανήθικο", τι είναι "ανώμαλο" και τι "ομαλό", τι είναι "άρρωστο" και τι "υγιές" κυρίως τι είναι "νόμιμο" και τι "παράνομο", τι "έγκλημα" και τι "αθωότητα" και πάλι, όπως μέχρι και τον Μεσαίωνα, στους  Ισχυρούς. Σκοπό, δηλαδή, είχε την ολική μεταφορά της απόλυτης εξουσίας, από τους λαούς στα απρόσωπα και απάνθρωπα οικονομικά συμφέροντα. 

Τώρα, με έναν γεροπρίτσο πλανητάρχη, με έναν ψευτοζιγκολό Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας, με ένα ζαβό αποκύημα της χειρότερης οικογενειοκρατίας υπερήφανο Πρωθυπουργό της Ελλάδος, με κάθε έννοια πολιτισμού, ευψυχίας και ομοψυχίας φρονήματος και ομοφροσύνης, ορίων και συνόρων, με ό,τι δηλαδή συνιστά την έννοια του Λαού, να έχει πάει στο διάολο, η εξουσία νοιώθει ασφαλής να επιβάλει την τελική λύση: Την πλήρη κατάλυση αυτής της ριμάδας "αστικής Δημοκρατίας" που υποβολιμαία υποτιμήσαμε.

Ο "εφιάλτης" ξεκίνησε από την Γαλλία που ζει τον κολασμό των πρόσφατων κινητοποιήσεων για το ασφαλιστικό.

Σύντομα θα έλθει και εδώ. Μη νομίζετε ότι θα την γλιτώσουμε επειδή έχουμε προσκυνήσει. Ο προσκυνημένος είναι καμία φορά ο πιο επικίνδυνος, γιατί η κατάντια του μπορεί να τον πιέσει τόσο που δεν μπορεί παρά να σηκώσει κεφάλι για να πάρει έστω και μια ανάσα. Και αυτό το ξέρουν πολύ καλά οι εξουσιαστές μας....

Η διαφήμιση της ΝΙΚΗΣ .... Η ΝΙΚΗ της διαφήμισης

Από όταν ο άνθρωπος άρχισε να πωλεί και να πωλείται -δηλαδή από τα προϊστορικά χρόνια - ξεκίνησε και η διαφήμιση εμπορευμάτων. Τόσο παλιά όσο και το εμπόριο, λοιπόν, η διαφήμιση έχει συμβάλλει καθοριστικά στην ενημέρωση του "καταναλωτικού κοινού" όλων των εποχών για τις θαυμαστές ιδιότητες αντικειμένων, όπως μπαχαρικά από την ανατολή, εξωτικά πτηνά από το Νέο Κόσμο, υφάσματα φερμένα από τον δρόμο του  μεταξιού με καραβάνια τολμηρών εξερευνητών, ζώα καματερά στις ζωοπανηγύρεις, νερά καματερά στις εφημερίδες, κορμιά ανθρώπινα εξανδραποδισμένων - εκπορνευομένων - εργαζομένων στα αρχαία, νεότερα και σύγχρονα σκλαβοπάζαρα και άλλα ων ουκ έστι αριθμός, αφού η διαφήμιση, ως άλλη Κίρκη, ό,τι πιάνει στο στόμα της αυτομάτως το μετατρέπει σε γουρούνι στο σακί.

Πολλά είναι τα τεχνάσματα που χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί η διαφήμιση για να επιτελέσει το ευαγές έργο της και ένα από τα παλιότερα είναι η εκμετάλλευση της ανάγκης του ανθρώπου να είναι μαζί με πολλούς, με τη μάζα. Η εκμετάλλευση, δηλαδή, της ανασφάλειας του ανθρώπου που τον οδηγεί σε αγελαία σκέψη και συμπεριφορά. 

Από την κραυγή  "όποιος τρώει ξανατρώει", στην προτροπή του γκαρσονιού "έμεινε μια τελευταία μερίδα φασόλια γίγαντες" και την άκρως επιτυχημένη μέθοδο του "Κράχτη" των πλανοδίων ("ορίστε κύριοι! ο κύριος πήρε τρεις γραβάτες και δύο σουτιέν για την κυρία του") και από εκεί στους μαιτρ της μόδας που ορίζουν τι θα φορεθεί από όλες και όλους αυτό το καλοκαίρι (σε περίπτωση που δεν το ξέρετε,  το φετινό καλοκαίρι όλοι οι άντρες θα φορέσουν ολόσωμο μαγιό), η μέθοδος που παρουσιάζει το εμπόρευμα να έχει  μεγάλη ζήτηση πριν καλά - καλά βγει στην αγορά, εξελίχθηκε σε πολύ πιασάρικη -δόξα να 'χει ο Γιαλαμπής! Και γι' αυτό κατέκτησε την θέση που τις αξίζει ανά τους αιώνες, σε κάθε μορφής διαφήμιση και για κάθε είδος εμπορεύματος

Στις αρχές της δεκαετίας του '90, άμα τη γενέσει  της ιδιωτικής (διάβαζε "εμπορικής") τηλεόρασης, μας βρήκε κατακούτελα η πολιτική διαφήμιση! Στην αρχή μας φάνηκε κάτι αδιανόητο, αλλά το κατάπιαμε κι αυτό, όπως τα μακαρόνια μίσκο τοσονοστιματαβρίσκω, τη σοκοφρέτα πιασεπέτα και άλλα φαγώσιμα και μη. Μετά υπήρξε μία κάποια σύγχυσις; σε σούπερ μάρκετ ακουγόταν ερωτήσεις όπως "σε πιο ράφι θα βρω ΠΑΣΟΚ με διπλάσιο αμονιαζόλ;" ή "που έχετε τις νέες δημοκρατίες με μεγάλη απορροφητικότητα για τις δύσκολες μέρες;". Αλλά τελικά το ξεπεράσαμε κι αυτό και η πολιτική διαφήμιση πήρε τον δρόμο της.

 Μέχρι που κάποια στιγμή συνειδητοποιήθηκε ότι η πολιτική διαφήμιση είχε πρόβλημα, γιατί το κοινό εις ο απηυθύνετο, έπαθε το από υδραυλικούς και λαϊκούς στομαχολόγους λεγόμενον "στούμπωμα". Και όντως, παρά την προσπάθεια ενός στρατού σκηνοθετών, image makers, αμπιγιέζζζζ, ψιμυθιολόγων κ.α. που σου παρουσίαζαν την Δήμητρα Λιάνη σεμνή παρθένον και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη φιλολαϊκό ηγέτη (που λέει ο λόγος), η πολιτική διαφήμιση δεν ξεπερνούσε το επίπεδο του ντελάλη που κραυγάζει εκνευριστικά "πω πω κόμμα που σαλεύει και τον μουστερή γυρεύει!" και μοιραίως δεν απέδιδε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. 

Έτσι, οι διαφημιστές -που παραμένουν έμποροι "παλιάς κοπής" παρά τα πτυχία τους με τα "λαμπρά, μεγάλα" ξενόγλωσσα ονόματά τους- προκειμένου να δώσουν στην πολιτική διαφήμιση "νέον αέρα" κατέφυγαν στην παλιά και δοκιμασμένη μέθοδο του "Κράχτη". Αυτήν που, όπως είπαμε παραπάνω, εκμεταλλεύεται την πρωτόγονη ανάγκη του ανθρώπου να είναι μαζί με τους πολλούς, να κρύβεται στη μάζα, να ακολουθεί κτηνωδώς την αγέλη. Και η πολιτική διαφήμιση είναι εύκολο να αγγίξει τέτοιες "χορδές", αφού αυτό που εμπορεύεται είναι η ψευδαίσθηση συμμετοχής στην εξουσία και η (πραγματική) αίσθηση του φόβου να βρεθείς απέναντί της.

Χωρίς μεγάλη μαεστρία λοιπόν, αντιθέτως με την χοντροκοπιά που πάντα χαρακτηρίζει την διαφήμιση (εκτός από κάποτες που διαφημίζονταν προφυλακτικά, προϊόν που απαιτεί διακριτικότητα), οι πολιτικοί διαφημιστές βρήκαν τον κατάλληλο Κράχτη: Γραβατοφορεμένο. επιστημονικοφανή, δήθεν ουδέτερο, δήθεν τυχαίο, έχοντα όλα τα προσόντα του παλιού καλού κράχτη, όμως πιο εκσυγχρονισμένο και γι' αυτό αδίστακτο ..... και το (πάντα ξενικό) όνομα αυτού ΓΚΑΛΟΠ!

Από όταν το Γκάλοπ μπήκε στην  ζωή μας, μας έχει πει πολλά, πάρα πολλά..... και τι δεν έχουμε ακούσει από αυτή τη σοβαροφανή γελοιότητα: ότι "η ψαλίδα της διαφοράς όσο πλησιάζουν οι εκλογές αυξάνεται/μειώνεται" σαν τα κόμματα να είναι σκυλιά κυνοδρομιών, ότι "προηγείται η Νέα Δημοκρατία, αλλά οι πολίτες θεωρούν καταλληλότερο πρωθυπουργό τον Σημίτη" (ουδέν σχόλιον), ότι "οι Δημότες Αθηνών αυθορμήτως θέλουν για υποψήφιο Δήμαρχο τον .... Χατζηνικολάου" (ναι! ελέχθη και αυτό και δυστυχώς σε κάτι τέτοια έχω γερή μνήμη). Απροκάλυπτα ψευδή και θρασύτατα  μεροληπτικά, τα γκάλοπ οργιάζουν σε κάθε προεκλογική περίοδο και πάντα πετυχαίνουν τον σκοπό τους, κυρίως επειδή εκφράζονται από χείλη δημοσιογραφικά. Και, στην χώρα μας, ό,τι πουν οι δημοσιογράφοι αποτελεί θέσφατον! Χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι καταφέρνει το γκάλοπ, αποτελούν οι εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, όταν οι γκαλοπατζήδες έβαλαν στην Βουλή τον Βασίλη Λεβέντη, γελοιοποιώντας και τις εκλογές και τους ψηφοφόρους και το ίδιο το κοινοβούλιο 

Αλλά, για τις εκλογές της 21ης Μαΐου έτους Σωτήρος 2023, έτους Κούλη 4ου, όλα έδειχναν ότι  το γκάλοπ (και η πολιτική διαφήμιση γενικότερα) δεν θα χρειαστεί: ήταν τόσο μεγάλη η προπαγάνδα (η μεγαλύτερη αδελφή της διαφήμισης) υπέρ του Κυριάκου Μητσοτάκη και τόσο μηδαμινή η αντιπολίτευση προς όσα τραγικά και γελοία υπέστημεν από την διακυβέρνησή του, πού τα γκάλοπ φάνταζαν σαν κάτι το περιττό. Και όμως τα γκάλοπ τελικά επιστρατεύτηκαν! Αυτή την φορά, όμως, όχι για να καθορίσουν το αποτέλεσμα, αλλά για να βάλουν την τελευταία πινελιά στο ανοσιούργημα!

Έτσι λοιπόν είκοσι μέρες πριν από τις εκλογές ξεκίνησαν οι Κράχτες τις γνωστές τους πιασάρικες παρλαπίπες: "διεκδικεί είσοδο στην Βουλή η Ζωή Κωνσταντοπούλου" και να τη η επί τετραετία ανύπαρκτη Ζωίτσα στα πρόθυρα του Κοινοβουλίου, "σε άνοδο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. - ΚΙΝ.ΑΛ." και να τος ο Ανδρουλάκης ο τυχάρπαστος με 10%, "σταθερά στην Βουλή η Ελληνική Λύση" και να τος με 4,5% ο Βελόπουλος, που ψιθυρίζεται ότι ετοιμάζει βιβλίο με θέμα "Το άγνωστο ψηφοδέλτιο που σταύρωσε ο Εσταυρωμένος".

Μα εκεί που η πολιτική διαφήμιση έδειξε τα δόντια της και οι δημο(σ)κόποι έκαναν επίδειξη δύναμης ήταν στην περίπτωση του κόμματος - κατηχητικού, του κόμματος παπάδων και παπατζήδων που ακούει στο όνομα "ΝΙΚΗ": λίγες εβδομάδες πριν τις εκλογές, όταν σε μια πραγματική Δημοκρατία τα γκάλοπ έπρεπε να σιγούν (κοινώς οι γκαλοπατζήδες να βγάζουν το σκασμό) για να μην επηρεάζουν την κρίση των εκλογέων, οι κράχτες έπιασαν δουλειά!

"Το μικρό κόμμα "ΝΙΚΗ" στο 1%!" φώναξαν οι κράχτες και τις επόμενες ημέρες έγινε επίθεση με διαφημίσεις του "μικρού" κόμματος (αλλά με μεγάλο ταμείο) ακόμα και σε επαρχιακούς ειδησεογραφικούς ιστοτόπους. Δεν ξέρω αν αυτό το κόμμα - ευσεβιστική οργάνωση επελέγη για να μαζέψει ψήφους που, αν δεν υπήρχε, θα πήγαιναν σε πραγματικά επικίνδυνους για το σύστημα χώρους ή αν απλώς οι γκαλοπατζήδες έβγαλαν ένα καλό μεροκάματο υποστηρίζοντας το κόμμα των θρησκευομένων μεγαλοεπιχειρηματιών ή αν ισχύει συνδυασμός των δύο περιπτώσεων. Το θέμα είναι ότι ο Κράχτης πάλι τα κατάφερε: το  1% που έδωσε στο "μικρό κόμμα" (αλλά με πλούσιο παγκάρι) προσέλκυσε κι άλλους "καταναλωτές", με αποτέλεσμα η "Νίκη" να φιγουράρει πρώτη από όλους στον πρόναο (συγνώμη, στον προθάλαμο) της Βουλής. Και κάπως έτσι η διαφήμιση της Νίκης εξελίχθηκε σε άλλη μια νίκη της διαφήμισης, ίσως την περιφανέστερη όλων και γι' αυτό άκρως αντιπαραδειγματική για όποιον καταφέρνει να αντιμετωπίζει με απλή λογική τα φληναφήματα που μας σερβίρουν ως "έγκυρη ενημέρωση".

Αν κάποιοι αμφιβάλλουν για την απάτη των γκάλοπ (και είναι πολλοί ζωή -και Ζωΐτσα- να έχουν), ας κάνουν την εξής αντιπαραβολή: 

Αμέσως μετά τους διεκδικητές εισόδου στην βουλή (μια θέση κάτω από το Μέρα 25) οι εκλογές έφεραν με 0,90% την "Συμμαχία Ανατροπής" της οποίας βασικός πυλώνας είναι το Ε.ΠΑ.Μ. του Δ. Καζάκη. 

Σκεφτείτε: αν τα γκάλοπ είχαν έστω και ελάχιστη γνησιότητα, σε ποιον θα "ανίχνευαν" το 1% στη νεότευκτη "Νίκη" με θέσεις θολές και, για όποιον ασχολήθηκε, γελοίες ή στο Ε.ΠΑ.Μ., με 13 χρόνια πεισματικό αγώνα, θέσεις αταλάντευτες και πορεία ευθεία, που, και κάποιες φορές που παρέκκλινε, διορθώθηκε με σπάνια γενναιότητα;

Αλλά, είπαμε, το παγκάρι της Νίκης και οι διαφημιστές - δημο(σ)κόποι, άλλα εκέλευσαν!

Η μεν Νίκη στο Νάρθηκα, το δε Ε.ΠΑ.Μ. εκτός νυμφώνος και, για άλλη μια φορά προδομένο από τους συμμάχους του και με μια ακόμη έντιμη απόφαση, εκτός εκλογών της 25ης Ιουνίου!

Το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών ήταν ντροπιαστικό για έναν και μόνο λόγο: Γιατί οι εκλογείς υπάκουσαν στα κελεύσματα των εξουσιαστών τους, αυτών που την τελευταία τετραετία "έδωσαν ρέστα", διαβάλλοντας την πραγματικότητα την ίδια, παρουσιάζοντας συμφορές ως επιτυχίες του Κούλη, σταματώντας και επανεκκινώντας την κοινωνική και οικονομική ζωή, όποτε τους γουστάριζε, ελέγχοντας κατά κυριολεξία, ακόμα και την αναπνοή μας με την στυγνή επιβολή της "προσωπιδοφορίας".

Όλα το δείχνουν: αν το αποτέλεσμα των εκλογών της 21ης Μαΐου δεν διορθωθεί τις 25 Ιουνίου, θα βλαστημήσουμε την ώρα και την στιγμή που γεννηθήκαμε.

Ας τολμήσουμε! Ας σπάσουμε την πολυδιαφημιζόμενη, διαλυτική για εμάς σταθερότητά τους! 

Το "αυτήν ξέρετε αυτήν εμπιστεύεστε" είναι σλόγκαν για χλωρίνη. 

Μην κάνετε εσωτερική χρήση!

 

Η επίσκεψη του Μητσοτάκη στο Ληξούρι .... μας έλειπε!

 Η επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Ληξούρι ενείχε τον κίνδυνο γελοιοποίησης της πόλης μας. Τελικά, όπως και την προηγούμενη φορά, που ήλθε στην Κεφαλονιά αλλά όχι στο Ληξούρι,  ο ίδιος ο Κούλης μάλλον μας έσωσε από την γελοιοποίηση: αυτογελοιοποιήθηκε τόσο πολύ, που δεν έμεινε χώρος για να γελοιοποιηθεί κανείς άλλος και τίποτε άλλο.

Κατ' αρχάς η χρονική στιγμή της επίσκεψης, σε συνδυασμό με την παρουσίασή της σαν "τήρηση υπόσχεσης" (θυμίζω -αν και νομίζω πως δεν χρειάζεται- ότι ο Μητσοτάκης αγνόησε το Ληξούρι όταν ήλθε στην Κεφαλονιά ως πρωθυπουργός και το θυμήθηκε τώρα, που ήλθε ως  κομματάρχης), είναι από μόνη της αστειότητα επιπέδου Δελλαπατρίδη! 

Αλλά και σε απολύτως κατάλληλη στιγμή να γινόταν η επίσκεψη, ο Κούλης και πάλι θα κατάφερνε να δείξει το ποιόν του, με το ίδιο το κείμενο της ομιλίας του. Διαβάζοντας το, απορεί κανείς με το θράσος του ανθρώπου που το εκστόμισε, την ηλιθιότητα όποιου το έγραψε και  την ανοχή των συμπολιτών μας - όχι "του"-, που είχαν την .... κακή μοίρα να το ακούσουν (με εμφανή αμηχανία βέβαια) σε "ζωντανή μετάδοση".

Άρχισε τον οχετό του ο πρωθυπάλληλος της ΕΕα.ε. εν Ελλάδι, αναλαβών τάξιν Φρειδερίκης με την ευγνωμοσύνη που θα έπρεπε να του δείχνουμε για την "άμεση" αποζημίωσή μας από τον Ιανό, ξεχνώντας ότι για πέντε δεκάρες ταλαιπωρούμασταν πολλοί για πάνω από δύο χρόνια, εκφοβιζόμενοι ότι "θα έλθουν να κάνουν έλεγχο στα σπίτια μας" και αντιπαρερχόμενος με "έπος τι πτερόεν", για τις εργατικές κατοικίες τους σεισμούς του 2014 και τις τεράστιες ευθύνες της Κυβέρνησής του και της Ευρωπαϊκής (Κ)ένωσης, που μας τον κάθισε στο σβέρκο, για τις ζημιές - πληγές στο σώμα του Ληξουριού, που εννέα χρόνια μετά ακόμα χαίνουν και δυστυχώς κινδυνεύουμε να τις συνηθίσουμε!

Συνέχισε το ρεσιτάλ υποκρισίας του, το φαύλο νευρόσπαστο των καναλιών, με την "έγνοια" που επέδειξε για την Τοπική Αυτοδιοίκηση και δη τον Δήμο Ληξουρίου, νομίζοντας ότι απευθύνεται σε πόλη αγραμμάτων, που δεν ξέρει την πολλάκις εκφρασμένη θέση του για "μεγάλους Δήμους" και, κατά συνέπεια, την σίγουρη κατάργηση του Δήμου μας σε περίπτωση επανεκλογής του.

Ακολούθησε, σε αυτό τον  κωμικοτραγικό μονόλογο του σύγχρονου υπέρκομψου Γκρούεζα, το παραλήρημα υποσχέσεων για το Μαντζαβινάτειο Νοσοκομείο, σαν να απευθυνόταν σε πόλη μυγοχάφτων, καθ' ην στιγμήν το Νοσοκομείο μας, που προβάλλοντας γενναία αντίσταση,  από κυρίως τους ντόπιους γιατρούς του, επιβίωσε της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας της κουλοτετραετίας, έχασε την οφθαλμίατρό του για .... γνωστούς - αγνώστους λόγους!

Για να καταλήξει, ο εκλεκτός της τηλεδικτατορίας ειρωνευόμενος, στην ουσία, τους Ληξουριώτες ανακοινώνοντας ότι επτά εκατομμύρια ευρώ (7.000.000€!!!!) θα δοθούν για μουσείο στο Αργοστόλι, την ώρα που το κτίριο - έμβλημα της πόλης μας η Ιακωβάτειος Βιβλιοθήκη, εγκαταλειμμένη καταρρέει, "ελλείψει πόρων"!!!!

Ευτυχώς λίγοι συμπολίτες μας (όχι "του") παρέστησαν σε αυτή την ηλίθια παράσταση και αυτοί -ας μην πει κανείς το αντίθετο- αμήχανοι και από κομματικό καθήκον ή από ιδεολογικό ρομαντισμό.

Μόνες παραφωνίες ή μάλλον ομοφωνίες στην γελοιότητα του Κούλη ήταν: 

Πρώτον, η παρουσία του Δημάρχου Ληξουρίου σε αυτήν την κακοστημένη παράσταση. Νομίζω ότι ο αγαπητός -για όλα τα άλλα πλην τις πολιτικές του επιλογές και θητείες- Γιώργος Κατσιβέλης πρέπει απαραιτήτως να εξηγήσει: α) Αν παρέστη στην προεκλογική συγκέντρωση ως Δήμαρχος Ληξουρίου -πράγμα που συγχωρείται μόνο αν δεν ήξερε τον χαρακτήρα της συγκέντρωσης- ή ως κομματικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας και β) Γιατί δεν πίεσε τον πρωθυπουργό για την διατήρηση του Δήμου Ληξουρίου (αφήνω μία επιφύλαξη εδώ, γιατί έχω διαβάσει μόνο τον κείμενο της ομιλίας Μητσοτάκη, οι υπόλοιπες ομιλίες δεν δόθηκαν στην δημοσιότητα -αλλά και αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζει ο Δήμαρχος!), αλλά είπε (μόνο;) εκείνο το "αμίμητο" ότι ο Μητσοτάκης αντιμετώπισε την Τοπική Αυτοδιοίκηση "χωρίς να κοιτάζει χρώματα" (κανείς δεν χρωματίζει κάτι που έχει σκοπό να κατεδαφίσει, Γιώργο μου!). 

Δεύτερον, το "χάπενινγκ" του Αντιδημάρχου Πολιτισμού με το τηλεφώνημα "από το υπερπέραν". Νομίζω ότι ο Μάκης Γαλανός θα πρέπει να βελτιώσει αρκετά το χιούμορ του και να πολιτικοποιήσει περισσότερο τις ενέργειές του. 

Τρίτον, οι υπερήφανες σέλφι εφήβων και μετεφήβων με έναν από τους πιο αυταρχικούς,  αντιλαϊκούς και προδοτικούς "πολιτικούς" της σύγχρονης ιστορίας μας. Νομίζω ότι η νέα γενιά θα πληρώσει πολύ ακριβά την απέχθεια για την πολιτική που εμείς τις υποβάλαμε.    

Τελικά όμως το Ληξούρι άντεξε; Η αγαρμποσύνη του Κούλη το έσωσε από τη γελοιοποίηση; Αυτό θα φανεί την 21/5/2023.

Πρώτο μας χρέος να αντιληφθούμε την γελοιότητα και χυδαιότητα του Κούλη. 

Κύριο χρέος μας να τον στείλουμε για μόνιμες διακοπές στα Κουρκουμελάτα! 

Ο ΚΟΥΛΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΔΙΚΑΙΟΝ (το τελευταίο καψόνι με την Εκτός Σχεδίου Δόμηση)

 

Το τελευταίο καψόνι σχετικά με την πολύπαθη εκτός σχεδίου δόμηση έχει, εν περιλήψει, ως εξής: Γήπεδα έκτασης από 4.000 τ.μ. και πάνω, που μέχρι τώρα οικοδομούντο ακόμα και αν δεν είχαν δρόμο, με την προϋπόθεση να υφίσταντο ως έχουν (δηλαδή χωρίς να έχει αλλάξει η έκταση ή το σχήμα τους)  την 31/12/2003, εν μία νυκτί, (με ένα άρθρο και ένα νόμο, που λέει ο λόγος) κατέστησαν μη οικοδομήσιμα, αν δεν έχουν πρόσοψη σε δρόμο -όχι όμως σε οποιονδήποτε δρόμο, αλλά σε δρόμο διεθνή, επαρχιακό ή δημοτικό! Αν δεν αποδεικνύεται "με την βούλα", ότι ο δρόμος που έχει πρόσοψη το ακίνητο ανήκει σε μία από τις ανωτέρω κατηγορίες, τότε, όσο πλατύς και ομαλός και αν είναι -ακόμα κι αν είναι ασφαλτοστρωμένος- δεν αποτελεί παρά μία γιδόστρατα. 

Με άλλα λόγια, αν είχες κληρονομήσει ή αγοράσει μέχρι και το 2003 ένα χωράφι 4 στρέμματα που δεν είχε πρόσοψη σε δρόμο ή έβλεπε σε δρόμο - γιδόστρατα, πήγες σε μηχανικό, σου εξήγησε ότι ήταν "άρτιο και οικοδομήσιμο", μην έχοντας χρήματα δεν το οικοδόμησες και περίμενες να το πουλήσεις στην αξία ενός οικοδομήσιμου ακινήτου .... ΤΗΝ ΠΑΤΗΣΕΣ. Τώρα, δεν είναι οικοδομήσιμο το ακίνητό σου και η αξία του έχει μηδενιστεί!!!!

Θα ήταν κι αυτό το καψόνι ένα από τα συνήθη της διακυβέρνησης της χώρας από την Νέα "Δημοκρατία", ένα από τα συχνά ξεσπάσματα του "φιλελευθερισμού" του Κούλη επάνω μας,  αν δεν ήταν ο τρόπος που επιβλήθηκε:

Μια απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (176/2023, για την ακύρωση οικοδομικής άδειας επί ακινήτου στο νησί της Πάτμου -χώρος για πολλούς και διαφόρους λόγους πολεοδομικά ιδιαίτερος) "μυστηριωδώς", πριν καν καθαρογραφεί, κάνει τον γύρο του διαδικτύου. Η απόφαση αυτή ούτε λίγο ούτε πολύ βγάζει αντισυνταγματική την ανωτέρω διάταξη (για την δόμηση γηπέδων χωρίς πρόσοψή σε δρόμο) είκοσι χρόνια μετά την ισχύ της και κοντεύει να βγάλει αντισυνταγματική και την εκτός σχεδίου δόμηση ..... συμπούρμπουλη, με την πολιτικά απαράδεκτη αιτιολόγηση, μεταξύ άλλων, ότι  οι εκτός σχεδίου περιοχές "δεν έχουν ως προορισμό, κατ’ αρχήν, την δόμηση ή την τουριστική εκμετάλλευση, αλλά την γεωργική, κτηνοτροφική και δασοπονική εκμετάλλευση και την αναψυχή του κοινού", σε μια Ελλάδα που η γεωργική και κτηνοτροφική παραγωγή έχει πάει προ πολλού περίπατο και η αναψυχή του κοινού ανήκει σε παλιές καλές εποχές· οι Υπηρεσίες Δόμησης σε όλη την χώρα "παγώνουν", συμβόλαια σταματούν "στα κρύα του λουτρού" και για μια φορά ακόμη η αγορά των ακινήτων περνά στην σφαίρα του παραλόγου· η κυβέρνηση διά των πλέον επισήμων χειλέων υπόσχεται τακτοποίηση του θέματος μέχρι να κλείσει η Βουλή, η Βουλή κλείνει και το θέμα μένει σε εκκρεμότητα! Τι κι αν για είκοσι χρόνια άδειες εκδίδονταν για ακίνητα αυτού του είδους, τι κι αν εκατοντάδες συμβαλλόμενοι έμειναν με το συμβόλαιο στο χέρι, η ουσία είναι ότι πάλι μας τη σκάσανε, τα άτιμα!

Είναι προφανείς η μεθόδευση και η σκοπιμότητα της κυβέρνησης εφ' ης ο Κούλης προΐσταται: Η απόφαση "αφέθηκε να διαρρεύσει" ως είδηση, παρουσιαζόμενη καταλλήλως από πληρωμένες ή απλήρωτες ηλεκτρονικές γραφίδες, συνεργούντων και κάποιων Μ.Κυ.Ο. του κερατά που υπερασπίζονται το περιβάλλον (των μεγαλοσυμφερόντων στο οποίο ανήκουν), ώστε να δημιουργήσει εκ του μη όντος πρόβλημα, το οποίο θα λυθεί υπέρ των τεράστιων ξενοδοχειακών μονάδων και  των Ειδικών Σχεδίων Χωρικής Ανάπτυξης Στρατηγικής Επένδυσης (Ε.Σ.Χ.Α.Σ.Ε. -που τα βρίσκουν τόσα αρκτικόλεξα, Παναγία μου!), που όπως καταλαβαίνετε έχουν "ετεροδικία" και σε θέματα δόμησης.

Στην χώρα, όμως, που κυβερνά φαιδρά Κουλοπαρέα πάντα συμβαίνει και κάτι χειρότερο. Έτσι και σε αυτήν την περίπτωση, η απόφαση του ΣτΕ περιέχει και κάτι άλλο πολύ πιο πολιτικά επικίνδυνό, από την κρίση της στην εκτός σχεδίου (μη) δόμηση:

Όταν φτάνει η ώρα να απαντήσει στους δικηγόρους του Χριστιανού (;) που πήγε να βγάλει άδεια στην Πάτμο και άνοιξε το χάος της αβύσσου σε όλη την Ελλάδα, και συγκεκριμένα στον ισχυρισμό τους που με απλά λόγια λέει: "για σταθείτε βρε παιδιά, εδώ και είκοσι χρόνια για όμοια ακίνητα οι πολεοδομίες βγάζουν οικοδομικές άδειες και οι ιδιοκτήτες τους κτίζουν, αυτήν την  διοίκηση του Ελληνικού Δημοσίου εμπιστεύτηκα και έδωσα τα ωραία μου λεφτά...... πώς τώρα έρχεστε και μου λέτε ότι απαγορεύεται η δόμηση;"  Την στιγμή δηλαδή, που το ΣτΕ έρχεται αντιμέτωπο με την Αρχή της Ασφάλειας Δικαίου, η οποία είναι μια από τις θεμελιώδεις για όποια Διοίκηση θέλει να λέγεται Δημοκρατική, Πολιτισμένη ή και Ανθρώπινη, απαντά ως εξής: 

"ο επίμαχος κανόνας, πέραν του ότι έπρεπε να είναι γνωστός στις πολεοδομικές αρχές, οι οποίες οφείλουν να ακολουθούν τη νομολογία των αρμοδίων δικαστηρίων κατά την άσκηση των αρμοδιοτήτων τους και ειδικώς κατά την έκδοση των οικοδομικών αδειών, ήταν προβλέψιμος και για τους επιμελείς αγοραστές και τους συναλλασσομένους εν γένει, τους οποίους οι νομικοί τους παραστάτες και τεχνικοί σύμβουλοι οφείλουν να ενημερώνουν επί του ισχύοντος πολεοδομικού καθεστώτος των ακινήτων και των εφαρμοστέων όρων και περιορισμών δομήσεως"

Όσοι νομίζετε ότι δεν καταλάβατε τίποτε, καταλάβατε καλύτερα από όλους.  Ναι, αυτό λέει η απόφαση: Ότι οι υπάλληλοι των πολεοδομικών αρχών, όταν κάνουν την στραβομάρα τους, πρέπει να ψάχνουν να βρουν τι λένε οι αποφάσεις των δικαστηρίων και όχι να ακούν τι τους λένε οι ανώτεροι τους και οι εγκύκλιοι του ΥΠΕΝ και επιπλέον ότι οι "αγοραστές και οι συναλλασσόμενοι εν γένει" πρέπει να έχουν νομικούς παραστάτες και τεχνικούς συμβούλους μάντεις, που θα τους ενημερώνουν για πολεοδομικά καθεστώτα που κατά το πνεύμα που διέπει την απόφαση θα καθορίζονται όχι από το νόμο αλλά από τη νομολογία!

Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα (είπαμε, πάντα υπάρχει "και κάτι ακόμα") στην ανωτέρω απόφαση και αυτό είναι εκείνη η λεξούλα "επιμελείς" -που εγώ υπογραμμίζω- μπροστά από τους "αγοραστές και εν γένει συμβαλλόμενους" που, κατά την απόφαση πάντα, μπορούσαν να γνωρίζουν ότι τα δομήσιμα δεν δομούνται. Τι είναι πάλι και τούτο; Τι θέλει να πει ο Δικαστής; Άραγε ο "αμελής συναλλασόμενος" δεν έχει δικαίωμα να υπάρχει σε αυτήν την χώρα; Και τάχα ποιος να' ναι ο "επιμελής συναλλασσόμενος"; Μήπως αυτός που έχει χρήμα να πληρώνει μηχανικούς και δικηγόρους έτοιμους ανά πάσα στιγμή να του ερμηνεύσουν τους χρησμούς μιας διοίκησης καθόλου χρηστής; Ή μήπως αυτός που έχει καταλάβει πλέον ότι στην Ελλάδα δεν πρέπει να υπάρχουν μικροί και μεσαίοι ιδιοκτήτες, αλλά μόνον μεγαλοϊδιοκτήτες και αεριτζήδες και "κάθεται στ' αυγά του";

Επειδή "τα πράγματα έχουν αγριέψει" γράφω ότι η συντριπτικά μεγαλύτερη πιθανότητα είναι ο Κούλης να εκμεταλλεύθηκε μια απόφαση για συγκεκριμένη υπόθεση στη νευραλγική περιοχή της Πάτμου, προκειμένου να γενικεύσει την κατάσταση και να περάσει την κατάργηση της εκτός σχεδίου δόμησης.   

Η ουσία πάντως είναι ότι κάποτε στην Ελλάδα ο πολίτης είχε τις ελπίδες του στην Δικαιοσύνη και δη στην Διοικητική, για την προστασία του από αντιλαϊκές διατάξεις ή αυταρχικές συμπεριφορές της Κυβέρνησης.

Τώρα, στην χώρα του επελαύνοντος  κουλομητσοτακισμού, κανείς δεν μπορεί να νοιώθει ασφάλεια δικαίου, κανείς δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος τα βράδια, ούτε και να είναι ξύπνιος την  ημέρα.

Η ουσία είναι ότι ο Κούλης επικρατήσας δημιουργεί δίκαιον. Και, οι παλιότεροι τουλάχιστον, ξέρουν πολύ καλά το αρνητικό φορτίο αυτής της φράσης.

 

Η ΔΙΑΡΡΟΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ (και η Τοπική Αυτοδιοίκηση)

 

Την Μεγάλη Εβδομάδα αφελώς αναμέναμε, πριν το κλείσιμο της βουλής, ψήφιση νόμου που θα ρύθμιζε την απαράδεκτη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην εκτός σχεδίου δόμηση. Ο νόμος αυτός, που θα ανακούφιζε χιλιάδες μικροϊδιοκτήτες, που βλέπουν την αξία των ακινήτων τους να εκμηδενίζεται, δεν ήλθε ποτέ. Αντί αυτού, όμως, ο πρωθυπουργός μας προτίμησε να ανακουφιστεί ο ίδιος με μία από τις γνωστές του νομοδιάρροιες: Μεγάλη Πέμπτη κοντόβραδο, ο αθεόφοβος, κάπου μεταξύ της αναγνώσεως δευτέρου και τρίτου Ευαγγελίου, δημοσίευσε  στο ΦΕΚ "πολυνόμο", που μέσα σε άλλες  νεοφιλελεύθερες μωρολογίες (τουτέστιν αρλούμπες), "περιλαβαίνει" και τα ελάχιστα που άφησε όρθια στην Τοπική Αυτοδιοίκηση το πραξικόπημα Κούλη - Πατούλη  

Ορίζει ο ανωτέρω πολυνόμος - νομοδιάρροια ότι σε δημοτικές κοινότητες με πληθυσμό πάνω από 2001 κατοίκους ο συνδυασμός του επιτυχόντος δημάρχου, λαμβάνει τα 3/5 των εδρών του συμβουλίου, αποσυνδέοντας έτσι εντελώς τους "αιρετούς" των δημοτικών κοινοτήτων, από την βούληση των εκλογέων τους και επιστρέφοντας τα πράγματα στον παραλογισμό των εκλογών του 2014, όταν παρατηρήθηκε το φαινόμενο υποψήφιοι σύμβουλοι που πρώτευσαν με εκατοντάδες και χιλιάδες σταυρούς διαφορά να μένουν εκτός συμβουλίου επειδή δεν ανήκαν στην παράταξη του Δημάρχου. Θυμίζω δε ότι, από το 2021, αν δεν κάνω λάθος, έχει καταργηθεί η τόσο "ενοχλητική" χωριστή κάλπη για τις δημοτικές κοινότητες.

Θα σκεφτείτε βεβαίως  -και με το δίκιο σας- ότι αυτό δεν αποτελεί κάτι το ιδιαίτερο, αλλά μια συνήθη, καθημερινή σχεδόν δραστηριότητα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και την Κυβέρνησή του: κάποια μπάζα τους είχαν ξεμείνει από την κατεδάφιση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και γενικότερα του Ελληνικού Δημοσίου και είπαν να τα μαζέψουν. Δεν είναι δα και θέμα άξιο λόγου!

Ο Κούλης όμως είναι άνθρωπος που ξεπερνά τον εαυτό του! Θέτει όλο και ψηλότερα  τον πήχη της θρασείας αποδιοργάνωσης του Κράτους, της απροκάλυπτης κατάλυσης του Πολιτεύματος, της ακραίας εξαχρείωσης της κοινωνίας μας και συνεχώς επιτυγχάνει. 

Έτσι, και με αυτόν το νόμο, φρόντισε να μην πλήξουμε: Όρισε ότι Πρόεδρος του συμβουλίου Δημοτικής Κοινότητας άνω των 300 κατοίκων εκλέγεται μεταξύ των δύο πρωτευσάντων σε ψήφους συμβούλων ενός από τους δύο πρώτους συνδυασμούς. Όμως προσοχή, γιατί τώρα αρχίζει το ωραίο: Η διάταξη αυτή ισχύει για την τρέχουσα δημοτική περίοδο, δηλαδή για τα συμβούλια δημοτικών κοινοτήτων που υπηρετούν τώρα, τα οποία καλούνται εντός δεκαπέντε ημερών (από την Μεγάλη Πέμπτη, είπαμε), να συνεδριάσουν να ξε - εκλέξουν αυτούς που είχαν εκλέξει το 2019 και να εκλέξουν άλλους Προέδρους που θα τελειώσουν την τετραετία της οποίας τα 7/8 είχαν διανύσει άλλοι Πρόεδροι!!!!

Δεν γνωρίζω την σκοπιμότητα που κρύβεται πίσω από τον νέο αυτόν νόμο - τραγέλαφο, γιατί δεν μπορώ να γνωρίζω πώς λειτουργούν οι νοσηροί εγκέφαλοι του Κυριάκου Μητσοτάκη και των επιτελών του -για την ακρίβεια δεν ξέρω αν ο Κυριάκος Μητσοτάκη και οι επιτελείς του διαθέτουν εγκεφάλους, έστω και νοσηρούς. Αυτό που ξέρω είναι ότι καμία κυβέρνηση στο παρελθόν δεν τόλμησε να αντικαταστήσει εκλεγμένα όργανα και μάλιστα τόσο κοντά σε Εθνικές  και Αυτοδιοικητικές εκλογές (σε απόσταση αναπνοής από τις πρώτες). Αυτό που είναι επίσης σίγουρο είναι ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση διοίκηση είναι ένας νευραλγικός τομέας, που αν εξακολουθήσει να είναι άθυρμα στα χέρια του κάθε Κούλη και των Προγραμμάτων της Ε.Ε. α.ε., θα οδηγηθούμε, με μαθηματική ακρίβεια, στον διαμελισμό της Χώρας, χωρίς να το πάρουμε είδηση (αφού δεν θα το πουν και οι ειδήσεις).

Η αναίδεια, η ωμότητα, η αυταρχικότητα του Κούλη έχουν φτάσει σε τέτοια επίπεδα ώστε να κάνει το Σύνταγμα και τους  νόμους χαρτί για τη νομοδιάρροιά  του,  η "συμπολιτευόμενη αντιπολίτευση" καταθέτει τα όπλα της παρά τους (όχι και τόσο) καλλιγράμμους πόδας της Γερμανού, της Τσιμτσιλή και της Τσαπανίδου. Αν συνεχιστεί αυτός ο ζόφος όλα δείχνουν ότι βαδίζουμε σε εθνική τραγωδία, που θα καταλήξει σε προσωπική τραγωδία για καθέναν από εμάς. 

Πρώτο μας χρέος η ανυπακοή στην προπαγάνδα τους. Κύριο χρέος μας η ανατροπή τους!

Να 'τανε θεέ μου καλύτερα φάρσα Αχ να 'τανε πρωταπριλιά....

                                                                 "Ευτυχώς που δεν είναι ανύπαντρος 

                                                                                                 γιατί θα πήγαινε στην Αννίτα Πάνια."

                                                                                Ρήσις ογδοηκονταετούς Ληξουριώτου Κομμουνιστού

 Το μιντιακό παρακράτος ανακούρκουδα                                                                                                                                                                                       

Το μακροβούτι του Γενικού Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος σε έναν από τους πιο δυσώδεις υπονόμους του μιντιακού παρακράτους, αυτόν της Ναταλίας  Γερμανού του Φρένδυ, σήκωσε τσουνάμι υδάτων και λυμάτων που έπληξε όλο το πολιτικό φάσμα. 

Και γι' αυτό δεν ευθύνεται τόσο το μεγάλο σωματικό εκτόπισμα του Δημήτρη Κουτσούμπα, όσο το τεράστιο πολ ιτικό εκτόπισμα της πολιτικής θέσης την οποία κατέχει.

Είτε μας αρέσει είτε όχι, το ΚΚΕ ήταν το μοναδικό κομμουνιστικό κόμμα στην Ευρώπη που κατόρθωσε να επιβιώσει από την μετακαπιταλιστική επέλαση του τέλους της δεκαετίας του '80 και, είτε το θέλουμε είτε όχι, αυτό ήταν επίτευγμα όχι μόνον των Ελλήνων Κομμουνιστών, αλλά ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας, που κατάφερε να αποβάλει τα εμφυλιοπολεμικά και μετεμφυλιοπολεμικά πάθη και συμπλέγματα, κατάφερε να αποβάλλει τη νοοτροπία του ΚΚΕ - τοδεξαμενής ψήφων, που κύριους εκφραστές και εκμεταλλευτές της είχε τους δύο πρώτους Παπανδρέου (πάππο και πατέρα του Γιωργάκη) και τελικά πέτυχε να έχει μια γνήσια αριστερή πρόταση, τουλάχιστον μέχρι πρότινος, πριν, δηλαδή, ο δικαιωματισμός εδραιωθεί ως "πρόταγμα" της Αριστεράς και εξώσει τα κοινωνικά αιτήματα από την "μοδέρνα" πολιτική.    

Γι' αυτό και η εμφάνιση του κ. Κουτσούμπα στην εκπομπή της Γερμανού δεν θα πρέπει να ληφθεί σαν μια έστω και έντονη πολιτική - αισθητική παρέκκλιση. Η μετατροπή του αρχηγού του ελληνικού κομμουνιστικού κόμματος σε έναν γεματούλη γυαλάκια κύριο, θιασώτη του life style -"όλως συμπτωματικώς" σε προεκλογική περίοδο- πρέπει να απασχολήσει την κοινή γνώμη σε όλη της την εξωφρενική διάσταση. Πρέπει να αντικρίσουμε κατάματα ότι, το πρωί της Πρωταπριλιάς του 2023, ο Κουτσούμπας οδήγησε σε υπόκλιση στη μιντιοκρατία το τελευταίο  κόμμα του Κοινοβουλίου που αντιστεκόταν, έστω και κατ' επίφασιν και ταυτόχρονα επίνευσε για υποταγή στην τηλεδικτατορία σε όλους τους πολίτες αριστερούς και μη, τηλεθεατές και μη.

Η γνώμη μου είναι ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας για ακόμα μια φορά καλείται σε αυτοκάθαρση. Φαιδρός, δειλός ή πουλημένος, ο Κουτσούμπας πρέπει να αποπεμφθεί και γρήγορα, τουλάχιστον από την αρχηγία, αν θέλουν οι Έλληνες Κομμουνιστές να κρατηθεί ατόφια η άποψη που χρόνια τώρα, με αγώνες και με θυσίες, κομίζουν στην ελληνική κοινωνία. 

Η μεγάλη ανατροπή κάποτε θα έλθει. Δεν ξέρω αν θα είναι αποτέλεσμα της "πάλης των τάξεων", δεν ξέρω καν αν θα ζει η δική μας η γενιά, αλλά θα έλθει. 

Και το ΚΚΕ έχει ιστορικό καθήκον να είναι εκεί!

Υ.Γ. Οι οπαδοί των "μεγάλων κομμάτων", οι αμεσοδημοκράτες και οι "αντιεκλογιστές", μην επιχαίρετε: Οι απόψεις και τα πρόσωπα που στηρίζετε είναι διακόσιες φορές ευτελέστερα του Κουτσούμπα!

Το (αντι) παράδειγμα των Γάλλων για τις ερχόμενες εκλογές (21 Μαΐου 2023 από ανατολή μέχρι δύση ηλίου)

     Οι Γάλλοι αναμφισβήτητα έχουν παράδοση στις εξεγέρσεις. Έχουν όμως και μια κάποια "ειδικότητα" στις αποτυχημένες ή, ορθότερα, ματαιωμένες  εξεγέρσεις: δύο επαναστάσεις τους που γκρέμισαν θρόνους, το 1789 και το 1848 κατέληξαν σε ιμπεριαλιστικές αυτοκρατορίες, με καταστρεπτικές συνέπειες για την χώρα τους· ο  πολυδιαφημισμένος "Μάης του '68" είχε σαν αποτέλεσμα την ενίσχυση στις εκλογές που ακολούθησαν -μόλις τον επόμενο Ιούνιο- του συντηρητικού Προέδρου Ντε Γκωλ· αλλά και οι ταραχές στα τέλη του 2007 (ποιος τις θυμάται, άραγε;), δεν κατάφεραν να "αγγίξουν" τον Νικολά Σαρκοζί Α' τον Κοντοπούτ@νο, που εξελίχθηκε σε ένα πρωτοπαλίκαρο του νεοφιλελευθερισμού και σε έναν από τους πιο αντιλαϊκούς Ευρωπαίους "ηγέτες" της κρίσης των χρόνων που ακολούθησαν.

    Είναι βέβαιο ότι και οι τωρινές ταραχές στο Παρίσι, παρότι είχαν συγκεκριμένο και πολιτικό στόχο, ήταν καταδικασμένες να αποτύχουν και απέτυχαν: αγέρωχος ο  Μακρόν βροντοφώναξε ένα μεγαλοπρεπές  " je m’en fous" στους διαμαρτυρομένους πολίτες, με μια συνταγματική "ακροβασία" αύξησε το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης ακολουθώντας την βδελυρή νεοφιλελέ λογική "να μην περνάει ο εργαζόμενος πολύ καιρό στην σύνταξη", βγήκε αλώβητος από δύο προτάσεις μομφής και εξευτελιστικά πέταξε το κόκκαλο του "διαλόγου" στον γαλλικό λαό.

    Από αυτή την τελευταία αποτυχία των Γάλλων, όμως,  μπορεί να εξαχθεί ένα άκρως παραδειγματικό πολιτικό συμπέρασμα, αν αντιληφθούμε την αιτία της -που δεν υπάρχει λόγος να μην την αντιληφθούμε διότι βρίσκεται προ των οφθαλμών μας.

Για τους Γάλλους, λοιπόν, ήλθε μια κρίσιμη στιγμή που χρειάζονταν απαραίτητα γνήσια κοινοβουλευτική εκπροσώπηση (αποτύπωμα της κοινωνίας, των αναγκών και επιθυμιών της)  και δεν την είχαν, ήλθε η ώρα που ένας νόμος θα έκρινε το μέλλον τους και οι νομοθέτες του δεν τους εξέφραζαν: λίγο η ατολμία μπροστά στην ανατροπή του συστήματος, λίγο ο μπαμπούλας της Λεπέν και κυρίως η συστημική προπαγάνδα, τους οδήγησαν, στις "διπλές" εκλογές του 2022, σε λάθη που αποδείχθηκαν ανεπανόρθωτα, αφού, στις μεν Προεδρικές εκλογές επανεξέλεξαν τον Μακρόν, στις δε βουλευτικές εκλογές έφεραν πρώτο το κόμμα του, με σχετική, αλλά ευρεία πλειοψηφία και μοίρασαν αφειδώς έδρες στην κεντροδεξιά -κυρίως στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Αυτή η αντιπροσώπευση καταισχύνης για τον γαλλικό λαό, ήταν η αιτία που ο Μακρόν  ένοιωσε ασφαλής να του επιβάλει και του επέβαλε τα νεοφιλελέ "βίτσια" του, όσες διαδηλώσεις και αν έγιναν, όσο ορμητικές και αν ήταν. 

    Στις 21 Μαΐου 2023, από την ανατολή μέχρι την δύση του ηλίου, ψηφίζουμε για το μέλλον μας και για το μέλλον της πατρίδας μας  -το γράφω με κάθε λεπτομέρεια γιατί και αυτές τις εκλογές τις προορίζουν να διεξαχθούν όπως οι προηγούμενες, δηλαδή "κρυφίως". Ήδη η προπαγάνδα (πιο κραυγαλέα από κάθε άλλη φορά, αφού η απλή αναλογική τους "πονάει") έχει αρχίσει και δυστυχώς βρίσκει έδαφος: οι εκλογές παρουσιάζονται, όταν παρουσιάζονται, σαν μια οχληρή τυπική διαδικασία· αναδύεται πάλι ως "ηθική" η απέχθεια για την πολιτική και η γελοία λογική "όλοι ίδιοι είναι"· νέο ψευδοδίπολο έχει ήδη σχηματιστεί· οι υποβολιμαίοι παλικαρισμοί των αμεσοδημοκρατών και των "αντιεκλογιστών" αναδεικνύονται· υποβάλλονται και επιβάλλονται σχεδόν μεταφυσικοί φόβοι για το τι θα συμβεί αν "προδώσουμε τον αφέντη".

    Το πάθημα των Γάλλων ας μας γίνει μάθημα: πρώτο μας καθήκον σε αυτές τις εκλογές η ανυπακοή στην συστημική προπαγάνδα  κύριο καθήκον μας να τους ανατρέψουμε, χωρίς φόβο και με πολύ πάθος. Οποιαδήποτε διαδήλωση, οποιεσδήποτε ταραχές μετά τις εκλογές, θα αποτελούν και πάλι απλή εκτόνωση μιας ασυνάρτητης αγανάκτησης, αν δεν εκφράζονται από μία έστω και ισχνή πλειοψηφία (ή και μια ισχυρή μειοψηφία- αν θέλετε να το "παζαρέψουμε") εντός του Κοινοβουλίου.

    Μεγάλο όπλο μας (ίσως και το μόνο) η ψήφος μας. Όποιος το χρησιμοποιήσει λανθασμένα, πολύ περισσότερο αυτός που δεν θα το χρησιμοποιήσει, θα χτυπήσει ηθελημένα ή αθέλητα την κοινωνία που ζει, θα πλήξει τον ίδιο του τον εαυτό. 

Και το πλήγμα θα είναι ανεπανόρθωτο....

ΤΟ ΚΡΥΦΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΩΝ ΔΗΛΩΣΕΩΝ ΠΟΡΤΟΣΑΛΤΕ

"Αν μου επιτρέπετε, η θυσία είναι θυσία, έγινε, δυστυχώς. Έχω την αίσθηση ότι θα προχωρήσουμε εκτός και αν έχουμε αποφασίσει να κλείσουμε τον ΟΣΕ και πεθάνουμε το τρένο στην Ελλάδα."

.... είπε  ο φύσει και θέσει δυσκοίλιος φωστήρας της ελληνόφωνης δημοσιοκαφρίλας! Kαι για την πρώτη πρότασή του "χύθηκε πολύ μελάνι", μα πάρα πολύ μελάνι, μελάνι δημοσιογραφικό και μελάνι της σουπιάς -τα οποία σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις ταυτίζονται· και  έτσι απέμεινε η δεύτερη πρόταση να περιφέρεται ανενόχλητη σε συχνότητες και διαδίκτυο και να επιτυγχάνει τον σκοπό για τον οποίο εξαπελύθη.

Γιατί σε αυτή την δεύτερη πρόταση περιέχεται όλη η (δηλητηριώδης) ουσία των λεγομένων του καθημερινού σχολιαστή και διαμορφωτή της εικονικής πραγματικότητας.

"Έχω την αίσθηση....." αρχίζει η διοπτροφόρος μουσίτσα και με αυτό καθηλώνει· δίνει στον τηλεθεατή την γνώριμη εντύπωση ότι "εδώ τελειώνουν τα ψέματα", αφού έχει να κάνει με την  υπερφυσική ικανότητα του κάθε Πορτοσάλτε, να ερμηνεύει αυθεντικά τα παρόντα και να προβλέπει επακριβώς τα μελλούμενα! 

Και ύστερα έρχεται εκείνο το "θα προχωρήσουμε", τόσο αποφασιστικό ως προς την ενέργεια και τόσο ασαφές ως προς τον προορισμό ώστε να θέτει τον τηλεθεατή σε αναμονή διαταγής. 

Θα προχωρήσουμε, να πάμε πού; Ο Πορτοσάλτε κρίνει, φυσικά, ότι δεν ήλθε η ώρα να μας το πει, αλλά ο ψύχραιμος, καθαρός στην σκέψη από τον δημοσιογραφικό βούρκο, παρατηρητής  καταλαβαίνει - δεν θέλει και πολύ μυαλό άλλωστε: ο βίος και η πολιτεία το ανδρός, τα προλεγόμενα για το Σάμινα, για τους φιλάθλους του ΠΑΟΚ και για τους μαθητές του δυστυχήματος με την νταλίκα, η πανομοιότυπη δήλωση του άλλου νεοφιλελέ μπουμπουκιού Παύλου Τσίμα και άλλα πολλά το δείχνουν ξεκάθαρα: αυτό που προσπαθεί και καταφέρνει να περάσει στο υποσυνείδητο του κοινού ο Πορτοσάλτε, ως κρυφό μήνυμα, χρησιμοποιώντας την κουτοπόνηρη και ύπουλη -και γι' αυτό αποτελεσματική- τακτική της "γκρίζας διαφήμισης" είναι η συνέχεια των ιδιωτικοποιήσεων· η συνέχεια, δηλαδή, του ξεπουλήματος στους ιδιώτες όλων των βασικών υποδομών της χώρας και της εξαφάνισης του Ελληνικού Δημοσίου. Αυτό το μήνυμα προσπαθούν να περάσουν κρυφίως -για την ώρα- και η απόκρυψή του είναι ένας από τους λόγους που άρχισαν τον γνώριμο θόρυβο τα Μ@#$κ#σμένα Με Εξουσία ένα λεπτό μετά το δυστύχημα, που ακόμα μια φορά ποινικοποιήθηκε η κοινωνική ζωή αυτής της δύσμοιρης πατρίδας, που έπρεπε πάλι να αντέξουμε διάγγελμα του Κούλη, που φτάσαμε από την τραγωδία στην κτηνωδία.

Όμως εδώ, γεννάται ένα εύλογο ερώτημα: γιατί θέλουν να περάσουν κρυφά και "γκρίζα" το μήνυμά τους, αφού γνωρίζουν πολύ καλά πως ό,τι κι αν πουν οι δημοσιογράφοι αποτελεί θέσφατο για το κοινό τους, δηλαδή σύμπαντα τον ελληνικό λαό; 

Η απάντηση  είναι εφιαλτική. Γιατί, εκτός από το μήνυμα, οι δηλώσεις Πορτοσάλτε και η γενικότερη συμπεριφορά ΜΜΕ και Κυβέρνησης κρύβουν και τον πραγματικό ένοχο για το δυστύχημα στα Τέμπη, που δεν είναι άλλος από το σύστημα της "ελεύθερης αγοράς", με όλη του την απέχθεια προς τον άνθρωπο είτε ως εργαζόμενο είτε ως υποκείμενο αυτών που κάποτε αποκαλούσαμε "δημόσια αγαθά", που στην χώρα μας επιβάλλεται όλο και περισσότερο, από την τηλεδικτατορία που έχει εγκαθιδρύσει η Ευρωπαϊκή Ένωση αε. 

Είναι πικρό αλλά πρέπει να το δεχτούμε: ο άκρατος καπιταλισμός της ιδιωτικοποίησης των πάντων,  είναι ένα κτηνώδες για κάθε χώρα σύστημα, που ειδικά η Ελλάδα δια της μορφολογίας του εδάφους της και μόνο το αποβάλλει (αφού π.χ. ένα νησί των 2.000 κατοίκων απαιτεί τις ίδιες υποδομές σε υγεία, παιδεία, συγκοινωνίες με μία πόλη των 100.000 κατοίκων, με αποτέλεσμα να μην επέρχεται κέρδος στον ιδιώτη - "έμπορα", που προσπαθεί να βγάλει "από την μύγα ξύγκι" με απολύσεις εργαζομένων, ελλιπή μέτρα ασφαλείας κλπ.)· αυτό το σύστημα εμείς, ψεκασμένοι από την πρωτοφανή φιλοκυβερνητική προπαγάνδα, το ανεχόμαστε και το επικροτούμε ακόμα και στις πιο δυσώδεις στιγμές του· και αυτό το σύστημα και όσοι το επιβάλλουν σκοτώνουν: σκοτώνουν τα παιδιά μας, που ωθούνται σε μαζικές, αγχώδεις, ολιγοήμερες εκδρομές σε σάπια οχήματα και ράγες, όχι ως άνθρωποι, αλλά ως εισιτήρια, σκοτώνει τους γονείς μας σε τριτοκοσμικά νοσοκομεία άδεια από γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό, σκοτώνει εμάς τους ίδιους, καταδικασμένους σε αγώνα επιβίωσης μέσα σε μια παρανοϊκή ένταση, με ενοχές για ανύπαρκτες οφειλές σε "Ετέρες" χώρες, με ενοχές για την ίδια μας την ύπαρξη. 

Αδιαφορούν, φυσικά, οι υπάλληλοι της ευρωενωσίτικης κατοχής στην Ελλάδα, για τους θανάτους που οι ίδιοι κάθε φορά επιφέρουν. 

Το χειρότερο όμως και αυτό που δείχνει την εγκληματική, σκαιά και διεστραμμένη φύση των μεγαλοεργολάβων καναλαρχών, των πιστών τους κυνών δημοσιογαβγάδων, του διαγγελματία καραγικιόζη του Μαξίμου και των ομοίων τους, είναι ότι αδιαφορούν ενώ γνωρίζουν! Γνωρίζουν με μαθηματική ακρίβεια πως με τον τρόπο που (δεν) κυβερνούν τα ατυχήματα θα συνεχίζονται. Είτε σε αεροπλάνα ιδιωτικών εταιρειών με ανύπαρκτη συντήρηση, είτε σε μπομπολικούς δρόμους με αυξημένη κυκλοφορία λόγω εμπορικών τριημέρων και ανύπαρκτη αστυνόμευση είτε σε πλοία με μειωμένο στο "εντελώς απαραίτητο" πλήρωμα, ξέρουν καλά ότι όλο και περισσότεροι θα χάνουν την ζωή τους, ενώ αυτοί μακάριοι και ασφαλείς θα συνεχίζουν την κερδοφόρο και θανατηφόρο επιχείρησή τους.

Μόνη ελπίδα εξόδου από τον εφιάλτη το συνεχώς αυξανόμενο θράσος τους, που τους ωθεί σε μια όλο και πιο χοντροκομμένη προπαγάνδα. Γίνονται όλα πλέον μπροστά στα μάτια μας και ίσως αυτό, μας βοηθήσει να ξυπνήσουμε, να απαγκιστρωθούμε από διαμαρτυρίες γενικές και αόριστες σε πορείες χωρίς προορισμό, από αιτήματα απόδοσης δικαιοσύνης με χαρακτήρα "βεντέτας" που κάθε άλλο παρά απαλύνουν τον πόνο τον συγγενών των θυμάτων, να καταλάβουμε ότι υπάρχει ζωή (μόνο) έξω από το ευρώ και την Ε.Ε.αε  και να υπερασπίσουμε την αξιοπρέπειά μας, τις ίδιες μας τις ζωές, με το ισχυρότερο όπλο που διαθέτουμε: την ψήφο μας.   

  

Πριν 13 χρόνια, του Αγίου Χαραλάμπους....

 Θυμάμαι, όταν είχε βροχερό καιρό ημέρες λιτανείας, η νόνα μου η Ελευθερία έλεγε πάντα: "Μπα, θα το κρατήσει ο Άγιος!". Εννοούσε με αυτό, ότι ο τιμώμενος Άγιος θα "κρατήσει" το νερό της βροχής ώστε κατά την ώρα της λιτάνευσης του θρόνου του να έχει καλοκαιρία, φερόμενος "φιλόξενα" προς τους πιστούς του.

Μα την 10η Φεβρουαρίου του 2010 η νόνα μου η Λευτερία ήταν  ήδη 25 χρόνια πεθαμένη και μαζί της είχε φύγει και η γενιά που πίστευε σε κάτι τέτοιες "δεισιδαιμονίες" και η παιδική μου ηλικία.

Ήμουν πλέον 41 ετών και αντιπρόεδρος Δ.Σ. στην Φιλαρμονική που αγάπησα. Έπρεπε λοιπόν να φέρομαι ορθολογικά, τεχνοκρατικά θα έλεγα!

Εκείνη την ημέρα λοιπόν, του Αγίου Χαραλάμπους 2010, είχε πολύ άσχημο καιρό! Έβρεχε, φυσούσε ασταμάτητα, "έβγαζε την θάλασσα έξω" κι εγώ βρέθηκα κατά τις 12 το μεσημέρι σε γνωστή καφετέρια του Ληξουριού, τίγκα στον κόσμο  - όλοι μέσα στην γκρίνια και τη νευρωτική ληξουριώτικη φάουσα, που ο επίσης νευρωτικός ληξουριώτικος καιρός χάλασε τη γιορτινή ατμόσφαιρα. 

Εκεί συνάντησα ένα άλλο μέλος του Δ.Σ. και, βλέποντας την σφοδρή και επίμονη κακοκαιρία, αποφασίσαμε ότι δεν γινόταν να βγει η Φιλαρμονική. Εν τω άμα τηλεφωνήσαμε στον Πρόεδρο, ο οποίος δέχτηκε απρόθυμα (ως παλιότερος κάτι ήξερε παραπάνω), να τηλεφωνήσουμε στους μαθητές (μουσικούς αν προτιμάτε) της μπάντας και να τους γνωστοποιήσουμε ότι η εμφάνιση της Φιλαρμονικής στη λιτανεία ματαιώνεται, λόγω καιρικών συνθηκών Αυτό ακριβώς και πράξαμε και φύγαμε για τα σπίτια μας περιχαρείς που γλυτώσαμε τους μουσικούς απ' την ταλαιπωρία της άσκοπης συγκέντρωσης.

Δεν ξέρω! ίσως να ήταν η λαϊκή σοφία αυτό που αγνοήσαμε, που γνωρίζει ότι τις απογευματινές ώρες ο καιρός φτιάχνει· γεγονός όμως είναι ότι αυτός ο παλιόκαιρος μισή ώρα πριν από την λιτανεία του πολιούχου μας "κρατήθηκε". Είδα, μην πιστεύοντας στην κακή μου μοίρα, πλησιάζοντας η ώρα της τελετής, τον ήλιο να βγαίνει με την χειμερινή έντονη λάμψη του και τον αέρα να πέφτει ..... και η Φιλαρμονική δεν ήταν στην "θέση της"!

Όσο πιο "Ληξουριώτης" είστε τόσο πιο εύκολα μπορείτε να καταλάβετε τι επακολούθησε! Η λιτάνευση του θρόνου έγινε "μίζερα" γύρω από το Ναό, αφού χωρίς Φιλαρμονική λιτανεία δε νοείται, ο κόσμος που ήταν συγκεντρωμένος και περίμενε να δει την Φιλαρμονική να έρχεται και Φιλαρμονική .... δεν είδε, θύμωσε (θύμωσε πολύ!), ακολούθησαν δημοσιεύματα με όχι κολακευτικά σχόλια για το Διοικητικό Συμβούλιο και το χειρότερο, αυτός που πλήρωσε τη νύφη, ακούγοντας την περισσότερη γκρίνια, ήταν, ο επιφυλακτικός για την ματαίωση, τότε Πρόεδρος Φιλαρμονικής,  κ. Σπύρος Αλεξανδρόπουλος!

Τότε, δεν αντιμετώπισα "ρομαντικά" την όλη κατάσταση. Ενέμεινα στην ορθολογική άποψή μου, ότι καλώς δεν συγκεντρώθηκε η μπάντα, γιατί ο καιρός έδειχνε ότι λιτανεία δεν πρόκειται να γίνει, άσχετο ότι μετά άρχισε τα "τερτίπια του".

Σήμερα, 13 χρόνια μετά και έχοντας βιώσει προσωπικές και κοινωνικές ματαιώσεις, ων ουκ έστι αριθμός,  θέλω να πιστεύω ότι εκείνη την ημέρα του Αγίου Χαραλάμπους, στα πρόθυρα της δεκαετίας της πανελλήνιας "κρίσης" και του ληξουριώτικου σεισμού, στα πρόθυρα της δεκαετίας της ματαιωμένης αντίστασης και των εδραιωμένων ερειπίων, ο Άγιος "το κράτησε"! 

Ο "έχων την πόλιν", η ίδια η πόλις, πεισματικά κράτησε τον καιρό (εκράτησε του Καιρού) δείχνοντας ότι απαιτεί την Μουσική, εκθέτοντας τον ορθολογισμό μου, ο οποίος έκτοτε όλο και φθίνει....

Εγράφη βράδυ 10ης Φεβρουαρίου 2023. Το πρωί είχε ήλιο αλλά πολύ αέρα, η λιτανεία είχε ελάχιστο κόσμο "κι εγώ σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς έκανα αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία"

Χρόνια Πολλά Ληξούρι, σε πείσμα των πάσης φύσεως ορθολογισμών. Κράτα!