Θυμάμαι, όταν είχε βροχερό καιρό ημέρες λιτανείας, η νόνα μου η Ελευθερία έλεγε πάντα: "Μπα, θα το κρατήσει ο Άγιος!". Εννοούσε με αυτό, ότι ο τιμώμενος Άγιος θα "κρατήσει" το νερό της βροχής ώστε κατά την ώρα της λιτάνευσης του θρόνου του να έχει καλοκαιρία, φερόμενος "φιλόξενα" προς τους πιστούς του.
Μα την 10η Φεβρουαρίου του 2010 η νόνα μου η Λευτερία ήταν ήδη 25 χρόνια πεθαμένη και μαζί της είχε φύγει και η γενιά που πίστευε σε κάτι τέτοιες "δεισιδαιμονίες" και η παιδική μου ηλικία.
Ήμουν πλέον 41 ετών και αντιπρόεδρος Δ.Σ. στην Φιλαρμονική που αγάπησα. Έπρεπε λοιπόν να φέρομαι ορθολογικά, τεχνοκρατικά θα έλεγα!
Εκείνη την ημέρα λοιπόν, του Αγίου Χαραλάμπους 2010, είχε πολύ άσχημο καιρό! Έβρεχε, φυσούσε ασταμάτητα, "έβγαζε την θάλασσα έξω" κι εγώ βρέθηκα κατά τις 12 το μεσημέρι σε γνωστή καφετέρια του Ληξουριού, τίγκα στον κόσμο - όλοι μέσα στην γκρίνια και τη νευρωτική ληξουριώτικη φάουσα, που ο επίσης νευρωτικός ληξουριώτικος καιρός χάλασε τη γιορτινή ατμόσφαιρα.
Εκεί συνάντησα ένα άλλο μέλος του Δ.Σ. και, βλέποντας την σφοδρή και επίμονη κακοκαιρία, αποφασίσαμε ότι δεν γινόταν να βγει η Φιλαρμονική. Εν τω άμα τηλεφωνήσαμε στον Πρόεδρο, ο οποίος δέχτηκε απρόθυμα (ως παλιότερος κάτι ήξερε παραπάνω), να τηλεφωνήσουμε στους μαθητές (μουσικούς αν προτιμάτε) της μπάντας και να τους γνωστοποιήσουμε ότι η εμφάνιση της Φιλαρμονικής στη λιτανεία ματαιώνεται, λόγω καιρικών συνθηκών Αυτό ακριβώς και πράξαμε και φύγαμε για τα σπίτια μας περιχαρείς που γλυτώσαμε τους μουσικούς απ' την ταλαιπωρία της άσκοπης συγκέντρωσης.
Δεν ξέρω! ίσως να ήταν η λαϊκή σοφία αυτό που αγνοήσαμε, που γνωρίζει ότι τις απογευματινές ώρες ο καιρός φτιάχνει· γεγονός όμως είναι ότι αυτός ο παλιόκαιρος μισή ώρα πριν από την λιτανεία του πολιούχου μας "κρατήθηκε". Είδα, μην πιστεύοντας στην κακή μου μοίρα, πλησιάζοντας η ώρα της τελετής, τον ήλιο να βγαίνει με την χειμερινή έντονη λάμψη του και τον αέρα να πέφτει ..... και η Φιλαρμονική δεν ήταν στην "θέση της"!
Όσο πιο "Ληξουριώτης" είστε τόσο πιο εύκολα μπορείτε να καταλάβετε τι επακολούθησε! Η λιτάνευση του θρόνου έγινε "μίζερα" γύρω από το Ναό, αφού χωρίς Φιλαρμονική λιτανεία δε νοείται, ο κόσμος που ήταν συγκεντρωμένος και περίμενε να δει την Φιλαρμονική να έρχεται και Φιλαρμονική .... δεν είδε, θύμωσε (θύμωσε πολύ!), ακολούθησαν δημοσιεύματα με όχι κολακευτικά σχόλια για το Διοικητικό Συμβούλιο και το χειρότερο, αυτός που πλήρωσε τη νύφη, ακούγοντας την περισσότερη γκρίνια, ήταν, ο επιφυλακτικός για την ματαίωση, τότε Πρόεδρος Φιλαρμονικής, κ. Σπύρος Αλεξανδρόπουλος!
Τότε, δεν αντιμετώπισα "ρομαντικά" την όλη κατάσταση. Ενέμεινα στην ορθολογική άποψή μου, ότι καλώς δεν συγκεντρώθηκε η μπάντα, γιατί ο καιρός έδειχνε ότι λιτανεία δεν πρόκειται να γίνει, άσχετο ότι μετά άρχισε τα "τερτίπια του".
Σήμερα, 13 χρόνια μετά και έχοντας βιώσει προσωπικές και κοινωνικές ματαιώσεις, ων ουκ έστι αριθμός, θέλω να πιστεύω ότι εκείνη την ημέρα του Αγίου Χαραλάμπους, στα πρόθυρα της δεκαετίας της πανελλήνιας "κρίσης" και του ληξουριώτικου σεισμού, στα πρόθυρα της δεκαετίας της ματαιωμένης αντίστασης και των εδραιωμένων ερειπίων, ο Άγιος "το κράτησε"!
Ο "έχων την πόλιν", η ίδια η πόλις, πεισματικά κράτησε τον καιρό (εκράτησε του Καιρού) δείχνοντας ότι απαιτεί την Μουσική, εκθέτοντας τον ορθολογισμό μου, ο οποίος έκτοτε όλο και φθίνει....
Εγράφη βράδυ 10ης Φεβρουαρίου 2023. Το πρωί είχε ήλιο αλλά πολύ αέρα, η λιτανεία είχε ελάχιστο κόσμο "κι εγώ σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς έκανα αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία"
Χρόνια Πολλά Ληξούρι, σε πείσμα των πάσης φύσεως ορθολογισμών. Κράτα!
