ΤΟ ΕΠΑΜ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΙΕΥΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΠΛΑΤΑΝΙΑΣ

Το Μαιευτήριό της Πλατανιάς, αυτό που έφτιαξε στον τόπο καταγωγής του ο Μαυρογιαλούρος στην ταινία «Υπάρχει και φιλότιμο», έχει για τον σύγχρονο τηλεθεατή το εξής εντυπωσιακό χαρακτηριστικό: ΥΠΑΡΧΕΙ.... είναι εκεί, στο κεφαλοχώρι της Πλατανιάς, πλήρως εξοπλισμένο, και πλήρες προσωπικού. Αντίθετα, για τον θεατή των μέσων της δεκαετίας του ‘60, το στοιχείο αυτό δεν ήταν καθόλου εντυπωσιακό. Και αυτό το γνωρίζουν καλά οι άνω των 40 ετών Έλληνες, που έχουν οι νεότεροι την ανάμνηση και οι παλαιότεροι το βίωμα, μικρές πόλεις να έχουν ή να δικαιούνται ή να διεκδικούν νοσοκομείο, σχολείο κλπ..  

Όταν όμως βλέπουμε στην τηλεόραση την υπέροχη αυτή κωμωδία, το μαιευτήριο της Πλατανιάς καθόλου δεν μας εντυπωσιάζει! Χαχανίζουμε με τον διεφθαρμένο κομματάρχη Γκρούεζα και τον Γιωργάκη, τον επιτήδειο υπάλληλο Υπουργείου, με την «κατάντια», δηλαδή, της εποχής εκείνης και αγνοούμε την κατάντια της δικής μας εποχής, κατά την οποία μικρές και μεγάλες πόλεις στερούνται ακόμη και τις στοιχειώδεις υποδομές υγείας. Έτσι, ενώ παρακολουθούμε με τα ίδια μας τα μάτια το εσωτερικό δράμα του Μαυρογυαλούρου, που τον «χτυπάει στο φιλότιμο» και αλλάζει, το δικό μας το φιλότιμο δεν κινητοποιείται και οι ίδιοι δεν αλλάζουμε. Αντίθετα, ενισχύονται μέσα μας τα πεπαλαιωμένα και ξεπερασμένα κλισέ κατά της ρουσφετολογίας και των εντοπίων κομματαρχών και πάνω απ’ όλα η απέχθεια για την πολιτική, δηλαδή όλα όσα «ληγμένα» μας σερβίρει ο σύγχρονος λαϊκισμός προς κατανάλωση.

Να λοιπόν η μεγάλη παρεξήγηση: Ο σύγχρονος Έλληνας, φλομωμένος από την τηλεπροπαγάνδα με νηπιώδη ψευδή, θεωρεί ότι τα παρόντα είναι εξ ορισμού καλύτερα από τα παρελθόντα, όπως και τα μέλλοντα θα είναι αναγκαστικά καλύτερα από τα παρόντα και ότι η μιζέρια που ζει είναι κατάσταση «πολιτικώς ορθή» και άρα δεν μπορεί να αλλάξει.  

Το «Υπάρχει και Φιλότιμο» έχει όμως και ένα άλλο καταλυτικό στοιχείο: τον «κυρ Φώτη», τον τοκογλύφο που θέλει τα λεφτά του σώνει και καλά, γιατί αυτός «έχει χαρτιά», ενώ ο Θεός που δεν έφερε βροχές, δεν έχει. Τον «κυρ Φώτη», λοιπόν, τον βλέπουμε και μας εντυπωσιάζει (δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς, τόσο επιτυχημένα που τον ενσαρκώνει ο Νικήτας Πλατής) και ταυτιζόμαστε με τον Πανάγο, το λεβεντόπαιδο που τον βουτάει από τον λαιμό, γιατί θέλει να του πάρει τη γη του.

Δεν αντιλαμβανόμαστε όμως ότι τον κυρ Φώτη σήμερα «ενσαρκώνουν» οι Τράπεζες οι «νόμιμοι» τοκογλύφοι που υπό την διεύθυνση της προϊσταμένης τους Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουν εγκαταστήσει καθεστώς χρεοκρατίας εξαιτίας του οποίου πολλοί «Άγριλοι» έχουν ερημώσει και πολλά παιδιά δεν έχουν καν γεννηθεί. Έτσι, ταυτιζόμαστε με τον Πανάγο άδικα· γιατί εμείς ουδέποτε αντιδράσαμε επιθετικά στους σύγχρονούς «κυρ Φώτηδες». Κάποτε, αγανακτισμένοι και διαμαρτυρόμενοι γενικώς και αορίστως διαδηλώναμε κατά δικαίων και αδίκων, μουντζώνοντας την ίδια την Βουλή των Ελλήνων και σήμερα, με τύψεις για την τότε διαμαρτυρία μας, δεχόμαστε τις διαταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Τραπεζών, ως συμβουλές για «το καλό μας».

Να λοιπόν η μεγάλη παρανόηση: Λόγω του «ψεκάσματος» που γίνεται από αυτήν την ίδια οθόνη που προβάλει και τον «Μαυρογυαλούρο», έχουν στρεβλωθεί μέσα μας έννοιες, όροι και ιδέες. Αντιλαμβανόμαστε τοκογλύφους ως στρατηγικούς επενδυτές· «ντιντήδες» της κακιάς ώρας ως λεβέντες επαναστάτες· καραντίνες, ποινές και κάθε είδους  μειώσεις της προσωπικότητάς μας, ως δικές μας προσπάθειες για μια καλύτερη ζωή.

Το ΕΠΑΜ εδώ και 13 χρόνια παλεύει για να λύσει ο ελληνικός λαός την παρεξήγηση και να εξαλείψει τους λόγους της παρανόησης. Να καταλάβει π.χ. ότι στην Ελλάδα του 1965, της καταναλωτικής ένδειας και της πολιτικής έντασης, η Πλατανιά μπορούσε να έχει υποδομές υγείας επειδή είχαμε την στοιχειώδη πολιτική ανεξαρτησία του δικού μας νομίσματος. 

Πάνω απ’ όλα όμως το ΕΠΑΜ σε αυτά τα 13 χρόνια αγωνίζεται πεισματικά και ανυποχώρητα για να αγαπήσει ξανά ο ελληνικός λαός την γη του και την ελευθερία του.

Ας δώσουμε λοιπόν στο «Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο» μια ευκαιρία στις Ευρωεκλογές της 9^ης Ιουνίου.

Για να αποδείξουμε σε όσους επιβουλεύονται το παρελθόν το παρόν και το μέλλον μας, ότι ο «Πανάγος» μέσα μας δεν πέθανε.

Και για την Ευρωπαϊκή Ένωση α.ε., μην ξεχνάτε: Στις 9 Ιουνίου «αυτηνής να της στρίψετε το λαρύγγι»!  

Ο Αληθής Αγώνας των Αληθών Ριζοσπαστών

Ριζοσπάστης, Ριζοσπαστικός, Ριζοσπαστισμός, λέξεις που έχουν χρησιμοποιηθεί κατά κόρον, σε κάθε χρονική στιγμή και από όλο το πολιτικό φάσμα (από την εφημερίδα επίσημο όργανο του Κ.Κ.Ε., μέχρι την Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση (Ε.Ρ.Ε.) του Κωνσταντίνου Καραμανλή), με αποτέλεσμα να καταντήσουν άνοστη καραμέλα -που εσχάτως γλείφει μέχρι και ο Τάιλερ- και αυτοί που πρώτοι ονομάστηκαν έτσι, οι αληθινοί Ριζοσπάστες, να έχουν ξεχαστεί.
Για τους μη Επτανήσιους αναγνώστες να θυμίσουμε σε αδρές γραμμές ότι Ριζοσπάστες ονομάστηκαν όσοι διεξήγαγαν τον αγώνα για την Ένωση της Επτανήσου με την μητέρα Ελλάδα, από την δημιουργία του Ελληνικού Κράτους μέχρι και την  21^η Μαΐου 1864, όταν ολοκληρώθηκε και τυπικά η Ένωση.
Για να θυμίσουμε, όμως, σε Επτανήσιους και μη ποιοι ήταν οι αληθείς Ριζοσπάστες και ποιος πραγματικά ο αγώνας τους στις λίγες γραμμές ενός άρθρου, θα πρέπει να δούμε από τα πολλά στοιχεία που τους διαφοροποίησαν ποιο είναι εκείνο που ακόμα τους διαφοροποιεί.
Αυτό το μέχρι σήμερα διαφοροποιητικό χαρακτηριστικό των Ριζοσπαστών και του Αγώνα τους (ίσως και ο λόγος που έχουν τεχνηέντως ξεχαστεί)  είναι, με λίγα λόγια,, ότι υπήρξαν πολιτικοί αγωνιστές που δεν μπήκαν μπροστά από τον λαό, ούτε τον ακολούθησαν, αλλά σήκωσαν οι ίδιοι στους ώμους τους όλο το βάρος και την ευθύνη του Αγώνα.

Έχοντας να αντιμετωπίσουν την Αυτοκρατορία της Μεγάλης Βρετανίας, υπερήφανη θαλασσοκράτειρα Ατλαντικού, Ειρηνικού και Μεσογείου και βλέποντας τον λαό των Επτανήσων εξαθλιωμένο και αδύναμο από τα χρέη που του φόρτωνε η εκμετάλλευση και τοκογλυφία του «αρχοντολογιού», οι Ριζοσπάστες δεν περίμεναν να «θελήσει η Θεία Πρόνοια» και «να ευδοκήσει η Προστάτις Αγγλία» για την Ένωση, όπως οι πολιτικοί τους αντίπαλοι οι μεταρρυθμιστές, ούτε να ωριμάσουν οι συνθήκες της «πάλης των τάξεων». Αντιλαμβανόμενοι ως αιτία των πολιτικών και κοινωνικών δεινών του τόπου την «ξενοκρατία», με γενναιότητα και ενάργεια επέλεξαν τον πιο ευθύ τρόπο για να την εκριζώσουν: τον κοινοβουλευτισμό, κατά πρώτο λόγο και την ελευθεροτυπία, «προνόμια» που μόλις είχε παραχωρήσει η «Προστασία» στους Επτανησίους (και τα οποία, λόγω των Ριζοσπαστών, βλαστήμησε την ώρα και τη στιγμή που τα παραχώρησε). Ξεκίνησαν έτσι μέσα από την Ιόνιο Βουλή έναν αγώνα, όχι απλώς κατά της πολιτικής της Προστασίας, αλλά κατά του ίδιου του Πολιτεύματος, κατά του κοινωνικού καθεστώτος, κατά της πανίσχυρης βρετανικής διπλωματίας.
Το πόσο ανησύχησε την «Προστασία»,  ο τρόπος αυτός αγώνα, της μάχης δηλαδή που δίνεται από τον ίδιο τον πολιτευόμενο, το δείχνουν όχι μόνο οι εξορίες των δύο αρχηγών του Ριζοσπαστισμού, του μέχρι το τέλος αγέρωχου Ηλία Ζερβού – Ιακωβάτου και του Ιωσήφ Μομφεράτου, αλλά κυρίως το ότι η αγγλοϊόνιος συμμορία, η ίδια η «Προστασία», δηλαδή και οι εντόπιοι συνεργάτες της οι «καταχθόνιοι» τυχοδιώκτες και συμπλεγματικοί ψωράρχοντες, επιθυμώντας την εξέγερση ενός λαού ανήμπορου, βούτυρο στο ψωμί του κάθε τύραννου, οργάνωσε την πιο χυδαία ίσως προβοκάτσια της Ελληνικής Ιστορίας την «Εξέγερση της Σκάλας» το 1849, την οποία σαν έτοιμος από καιρό, έσπευσε να καταπνίξει ο Αρμοστής Ουάρδος, χρησιμοποιώντας την «πολιτισμένη» Αγγλική θηλιά και το «εκλεπτυσμένο» Βρετανικό μαστίγιο.
Οι Ριζοσπάστες, οι περισσότεροι εξ αυτών αρχοντικής καταγωγής, δεν έγιναν υπερασπιστές του λαού με κάποιον μεταφυσικό τρόπο. Απλώς, οι συνθήκες στην εποχή που έδρασαν ήταν τέτοιες (ξενοκρατία» βασιζόμενη στην απόσπαση του λαού από την γη και το μόχθο του διά των τοκογλυφικών δανείων), που σε συνδυασμό με την άρτια μόρφωσή τους, τούς οδήγησε να κατανοήσουν ότι ελευθερία δεν υπάρχει χωρίς ελεύθερη πατρίδα, και ελεύθερη πατρίδα δεν υπάρχει χωρίς ελεύθερο λαό.     
Η Ένωση της Επτανήσου δεν έγινε στον χρόνο και με τον τρόπο που ήθελαν οι Ριζοσπάστες και γι’ αυτό, με την ειλικρίνεια που τους χαρακτήριζε, αντέδρασαν σε αυτή. Δεν ηττήθηκαν όμως τότε. Ηττώνται κάθε φορά, που δεν αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπάρχει ελευθερία, «οπού βασιλεύει ξένος», κάθε φορά που βασιζόμαστε σε ανθρώπους όχι πρόθυμους να παίξουν το κεφάλι τους για το κοινό καλό, αλλά πρόθυμους να παίξουν το δικό μας κεφάλι για το δικό τους καλό, κάθε φορά που απέχουμε από την ψηφοφορία νομίζοντας ότι «τους κάνουμε τα μούτρα κρέας», κάθε φορά, τέλος, που αχρηστεύουμε το μόνο αποτελεσματικό και άμεσο όπλο που μας έμεινε -και που δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα το έχουμε: την ψήφο μας.     

ΠΟΙΟΙ είναι το ΕΠΑΜ

 Το ΕΠΑΜ δεν το στελεχώνουν άνθρωποί «απλοί σαν κι εμάς»· το ΕΠΑΜ στελεχώνουν άνθρωποι σύνθετοι σαν κι εμάς. Ο καθένας με τα προβλήματα και τους προβληματισμούς του, την ιδιοσυγκρασία και την ιδιορρυθμία του, την οργανωμένη δράση του και τις παρορμητικές αντιδράσεις του.

Μία και μόνη διαφορά έχουν, κατά την γνώμη μου, από τους υπόλοιπους: Την αίσθηση της πολιτικής ατομικής αδυναμίας· δηλαδή, την εμπειρική (και γι’ αυτό βαθιά) γνώση, ότι τίποτε δεν επιτυγχάνεται αν ενδιαφέρεσαι μόνο για ατομικά δικαιώματα -πολύ περισσότερο για ατομικά σου συμφέροντα!

Γι’ αυτό την σκέψη, την δράση και την ψυχολογία τους επηρεάζει η -σε άλλους συνειδητή, σε άλλους υποσυνείδητη. σε άλλους ασύνειδη- προσπάθεια να βρουν το κοινό, όπου κι  αν αυτό βρίσκεται κρυμμένο, από το (κοινό) συμφέρον μέχρι το (κοινό) νόημα ζωής.

Δεν είναι τα στελέχη του ΕΠΑΜ αλάνθαστα. Σε μία πορεία δεκατεσσάρων ετών, κόντρα στο ρεύμα, έχουν κάνει λάθη, έχουν μπει σε πειρασμούς, έχουν παρεκκλίνει της πορείας τους. Πάντα όμως ξαναβρίσκουν τον δρόμο τους, μετά από ομηρικές μάχες, που γίνονται είτε στα συνεχή συνέδριά του κόμματος – διεξάγονταν μέχρι περίπου το 2017 κάθε χρόνο (τι ιδέα κι αυτή!) και από εκεί και πέρα διεξάγονται κάθε δύο χρόνια- είτε στο Εθνικό Συμβούλιο, είτε ακόμα και σε αυτή την Πολιτική Γραμματεία. Γιατί έχουν το νεύρο, τη δυναμική, το πείσμα τη «ζουρλαμάδα», που έχουμε και οι Ληξουριώτες. Μόνο που οι «επαμίτες», οργανωμένοι σε πολιτική παράταξη με συγκεκριμένους στόχους, δεν «χάνονται» όπως εμείς.

Στο ΕΠΑΜ κυριαρχεί η σκέψη κα το ταπεραμέντο του προέδρου και θεωρητικού του Δημήτρη Καζάκη, ενός οικονομολόγου, που προσπαθεί να ανεβάσει την οικονομολογία στο επίπεδο της πολιτικής· και αυτό είναι κατ’ εμέ, το κύριο στοιχείο που τον εξιδιάζει, γιατί, αν το καλοσκεφτούμε, όλοι οι άλλοι προσπαθούν –και μέχρι τώρα καταφέρνουν- το αντίθετο.

Όμως ο Καζάκης δεν κυριαρχεί στην παράταξη του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου, επειδή επηρεάζει τους υπόλοιπους, αλλά, κατά τη γνώμη μου, επειδή όλοι οι άλλοι τον επηρεάζουν. Νομίζει κανείς ότι στο νου αυτού του ανθρώπου, υπάρχουν, συγκρούονται και ομονοούν, κάθε στιγμή όλες οι τάσεις, όλοι οι προβληματισμοί, όλες οι συνιστώσες του ΕΠΑΜ. Γι’ αυτό και η συμπεριφορά του είναι ανεπιτήδευτη, κάποιες φορές και τραχεία, όπως ακατέργαστος, αυθόρμητος και ευθύς είναι και ο λόγος του.

Αυτοί λοιπόν είναι, με τη δική μου οπτική, οι άνθρωποι του Ε.ΠΑ.Μ.. Ζητώ συγνώμη που δεν έγραψα, πόσοι ομοφυλόφιλοι υπάρχουν στο Εθνικό Συντονιστικό Συμβούλιο ή πόσα θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης υπάρχουν στην Πολιτική Γραμματεία, αλλά δεν γνωρίζω, ούτε και θέλω να ασχοληθώ με το θέμα. Όπως και τέτοια θέματα δεν απασχολούν τα μέλη του Ε.ΠΑ.Μ.· γιατί ο καθένας με τον τρόπο του, είναι πολιτικοί μαχητές «πρώτης γραμμής», οπότε ελιτίστικες συμπεριφορές δεν είναι στη φύση τους.  

Ας δώσουμε λοιπόν σε αυτούς τους ανθρώπους, τους σύνθετους σαν κι εμάς την ευκαιρία να δώσουν την μάχη τους. Τίποτε άλλο δεν ζητούν.

Δώστε και σε μένα, τον Γιοσήφη, την ικανοποίηση ότι μας έδωσα την δυνατότητα να ανακτήσουμε την αξιοπρέπειά μας σαν κοινωνία. Τίποτε άλλο δεν σας ζητώ.     

 

 

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ Ε.ΠΑ.Μ.

https://iosif-loukeris.blogspot.com/2024/05/blog-post.html

«Επίσημα» ποιο είναι το ΕΠΑΜ μπορείτε να το μάθετε από την ιστοσελίδα του, την σελίδα του στην προσωπόβιβλο και την ηλεκτρονική του εφημερίδα «Ξαστεριά». Εδώ θα γράψω πώς το βλέπω προσωπικά:

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο αναμφισβήτητα έχει τη δομή κόμματος. Και έτσι πρέπει, αφού η Δημοκρατία με κόμματα λειτουργεί. Δεν είναι όμως κόμμα, υπό την έννοια της ομάδας ανθρώπων, που φιλοδοξεί να μείνει «εις τους αιώνας των αιώνων» στην πολιτική σκηνή, για να προωθήσει κάποια ιδεολογία ή να εξυπηρετήσει συλλογικά ή ατομικά συμφέροντα. Το Ε.ΠΑ.Μ. υπηρετεί μια Ιδέα και έχει θέσει έναν μεγάλο σκοπό, που όταν πραγματωθούν, δεν θα έχει πλέον λόγο ύπαρξης.

Η Ιδέα είναι η λαϊκή κυριαρχία, που σχεδόν ταυτίζεται με την εθνική ανεξαρτησία· και ο σκοπός είναι η ενότητα του λαού, όχι με την έννοια της στατικής ομόνοιας και της ανούσιας ομοιότητας, αλλά ενότητα στην ενέργεια για την επίτευξη, διατήρηση και ανάπτυξη της λαϊκής κυριαρχίας.

Την μάχη του το Ε.ΠΑ.Μ. αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να δώσει άμεσα για την ανατροπή του καθεστώτος κατοχής που έχει επιβάλει η Ευρωπαϊκή Ένωση στην Ελλάδα. Και αυτό δείχνει ότι θέλει πραγματικά να αγωνιστεί. Γιατί ορίζει τον χρόνο και τον τόπο της δράσης, στρέφεται κατά αντιπάλου πραγματικού, «χειροπιαστού» και δεν καταφεύγει σε ανόητες αοριστολογίες και ύποπτους παλικαρισμούς.

Κύρια μέσα της κατοχής και καθήλωσης της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση Α.Ε.,  το Ε.ΠΑ.Μ. θεωρεί το μη νόμισμα του ευρώ, τo χρέος και το κράτος εν κράτει των τραπεζών.  Γι’ αυτό, μετά την ανατροπή της κατοχής που πρωτεύει, το ΕΠΑΜ έχει σχεδιάσει την μετάβαση στο Εθνικό Νόμισμα, γιατί μόνο έτσι, θα πάψουν να ελέγχουν την ροή του χρήματος οι Τράπεζες, θα εισρεύσει χρήμα στην αγορά και στην παραγωγή και θα καταστεί δυνατή η διαγραφή του χρέους, που οι ίδιες οι Τράπεζες μας έχουν φορτώσει.

Γνωρίζοντας τι θέλει το ΕΠΑΜ, έχει ρητορική και δράση ευθεία και γνήσια. Αποστρέφεται τα mainstream (ήτοι τση μοδός) φληναφήματα περί ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών (ήτοι «κάνω ό,τι γουστάρω και να πάει να πνιγεί ο άλλος») και δεν διστάζει να αναφέρει λέξεις όπως Έθνος, Πατρίδα, Οικογένεια και να παλέψει για τις ιδέες που αυτές εκφράζουν, γιατί αντιλαμβάνεται ότι αυτές οι Ιδέες είναι η βάση για κοινωνίες πραγματικά ελεύθερες· γι’ αυτό και, αφού για πολλά χρόνια τις μούχλιασε η μικροαστική αντίληψη, τώρα η δυναστεία Ευρωπαϊκής Ένωσης και Η.Π.Α. τις χτυπά αλύπητα.

Εν κατακλείδι -χωρίς να ξέρω αν το επεδίωξε, μια και δεν «έζησα» την ίδρυσή του, ή προέκυψε στην πορεία- θεωρώ το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο,  έχει επωμιστεί έναν ιστορικό ρόλο: της δύναμης που θα κρατήσει την Ελλάδα μακριά από το νέο μεσαίωνα της θρησκοληψίας των ανοιχτών αγορών και των σκλαβωμένων στην ατομική ελευθεριότητα λαών.

Το ΕΠΑΜ λοιπόν αξίζει την ψήφο και την στήριξη μας, αν όχι για να πετύχει του στόχους του, τουλάχιστον και απαραίτητα για να κρατηθούν οι απόψεις του ζωντανές. 

Για να μην μείνουμε στην ιστορία σαν οι γενιές πού υποτάχθηκαν στους εξουσιαστές τους, όχι μόνο σωματικά, αλλά και πνευματικά και ψυχικά 

https://iosif-loukeris.blogspot.com/2024/05/blog-post.html