Εφορευτικό Συμβούλιο Ιακωβατείου Βιβλιοθήκης μια παραίτηση με … χρονοκαθυστέρηση!

Άργησε το Εφορευτικό Συμβούλιο της Ιακωβατείου να παραιτηθεί… άργησε πολύ! Για την ακρίβεια άργησε δύο χρόνια, πέντε μήνες και δώδεκα ημέρες !

Έπρεπε να είχε παραιτηθεί την επομένη της 04/05/2023, της ημέρας που στο πλαίσιο της προεκλογικής του εκστρατείας ο Κυριάκος Μητσοτάκης,  ήλθε στο Ληξούρι και στην ομιλία που εκφώνησε, μετά τους επαίνους του Δημάρχου Ληξουρίου ότι  «έλυσε τα προβλήματα της τοπικής αυτοδιοίκησης» (φαντάζομαι ότι ο Δήμαρχός εννοούσε ότι έλυσε το πρόβλημα για τον ίδιο τον Κούλη που ακούει στο όνομα «τοπική αυτοδιοίκηση»),  ανάμεσα στα ΑΙΣΧΡΑ ΨΕΥΔΗ που εκστόμισε, είπε -καταχειροκροτούμενος- και μία αλήθεια: εξήγγειλε την δαπάνη επτά εκατομμυρίων   (ναι, 7.000.000!)  για το  Μουσείο στο Αργοστόλι (ναι, στο Αργοτέτοιο!!!) -και για το λόγου το αληθές δείτε το βίντεο αυτό, περίπου στο 24^ο λεπτό- χωρίς να ακουστεί ούτε ένα «σεμνό και ταπεινό»: Μα, κύριε Πρωθυπουργέ, υπάρχει και η Ιακωβάτειος!  

Παραιτούμενο, τότε, το Ε.Σ.: θα είχε βοηθήσει στο να μην κάνει ο Ληξουριώτης, το ίδιο λάθος (το μεγαλύτερο εδώ και μισό αιώνα τουλάχιστόν) με τους υπόλοιπους Έλληνες ψηφοφόρους: την επανεκλογή ένα μήνα αργότερα του president Koulis και μάλιστα με μεγαλύτερο ποσοστό από το 2019!

Τώρα, με τον Κούλη υπερήφανο νικητή των εκλογών να μας έχει «καθίσει στο σβέρκο» είναι αργά! Μα έστω και αργά, δεν διάβασα κάτι στην επιστολή παραίτησης το Ε.Σ. της Ιακωβατείου που να θίγει, έστω, την πολιτική της Κυβέρνησης, την γραφειοκρατία της Ε.Ε. α.ε!

Θα πρέπει να καταλάβουν τα πρώην μέλη του Ε. Σ., να καταλάβουμε  όλοι μας, ότι η μη «κομματικοποίηση» είναι ένα πρόσχημα του συστήματος, για να μην ασχολούνται οι πολίτες  με την πολιτική και να περιμένουν να δουν άσπρη μέρα από άλλες «εξουσίες»  (καναλάρχες, ιδιοκτήτες Π.Α.Ε., Μ.Κ.Ο.  και λοιπό ιδιωτικό συρφετό!)

Θα πρέπει να καταλάβουμε, επίσης, ότι η Ιακωβάτειος είναι κάτι πολύ περισσότερο από μία άριστη Βιβλιοθήκη, ένα αξιοθέατο προς τουριστική εκμετάλλευση: Είναι το σπίτι του «Γιωργαντάρα», ενός διανοούμενου που δεν έμεινε στη διανόηση, αλλά άσκησε πολιτική από και για το Ληξούρι καταφεύγοντας ακόμα και σε πράξεις ακτιβισμού και του αδερφού του τού Κωνσταντίνου, που η εκλογή του σε Μητροπολίτη Κεφαλληνίας και η αντικατάστασή του από την «Προστασία» με τον αγγλοχειροτόνητο Σπυρίδωνα Κοντομίχαλο, αποτέλεσε ένα από τα εναύσματα  του Ριζοσπαστικού Αγώνα. Είναι, για το Ληξούρι, ένα σημείο πολιτικής τιμής και αξιοπρέπειας.

Τούτος εδώ ο τόπος έχει καταβάλει μεγάλη προσπάθεια, έχει δώσει πολλούς αγώνες για να μην είναι σέμπρος του κάθε ψωράρχοντα. Κρίμα είναι να ξαναγυρίζουμε στα ίδια.               

Όχι και την Ιακωβάτειο !

Στο Ληξούρι κυκλοφορεί κάτι σαν ανέκδοτο :

«-Λες να μας πάρουν και την τάδε Υπηρεσία ; »

«- Πάψε, μη το λες και τους δίνεις ιδέες!»

Τόση είναι η βεβαιότητα της σκοπιμότητας εξόντωσης της πόλης μας «εκ των άνω»! Τόση, ώστε πολλοί υποστηρίζουν ότι το μόνο που θα μείνει στην θέση του είναι ο Παντοκράτορας (αν δεν τους «βάλουμε την ιδέα» και τον σηκώσουν και αυτόν).

Για την Ιακωβάτειο Βιβλιοθήκη όμως, κανείς δεν σκέφτηκε ότι μπορεί η Καλλικράτειος λογική να την πάρει και να την σηκώσει.

Βλέπετε, η «Υπηρεσία» αυτή δεν στεγάζεται σε μισθωμένο χώρο, ώστε η Ελληνική Οικονομία να σωθεί με την εξοικονόμηση του ενοικίου. Ούτε οι αστυγείτονες έχουν κάποια κραταιά παρόμοια Υπηρεσία, που με την συγχώνευση της δικής μας Ιακωβατείου, θα γίνει κραταιότερη και θα εξυπηρετεί τις ανάγκες όλης της Νήσου από την Αργοστολιώτικη Μητρόπολη. Η Ιακωβάτειος είναι η μόνη Δημόσια Βιβλιοθήκη στην Κεφαλονιά.  

Κυρίως όμως, ουδείς σκέφτηκε την πιθανότητα στέρησης της Βιβλιοθήκης του από το Ληξούρι, γιατί αυτό το κτίριό της,  η φωλιά του Γεώργιου Τυπάλδου –Ιακωβάτου, του θρυλικού Ληξουριώτη Γιωργαντάρα, ίσταται εκεί πεισματικά, ανέπαφο από την ισοπεδωτική λαίλαπα του ’53, θεατό από όποιον φτάνει θαλασσίως στο Ληξούρι, κόντρα στην φθονερή σύγχρονη δόμηση, που προσπαθεί να το κρύψει, δωρισμένο στο Ελληνικό Δημόσιο πριν μισό αιώνα, μαζί με την πολύτιμη συλλογή βιβλίων και εγγράφων των Ιακωβάτων, ακριβώς για να λειτουργεί ως Βιβλιοθήκη. Αυτό το κτίριο, αυτός ο θεσμός, αποτελεί άμα τη όψει του ψυχικό στήριγμα για τον Ληξουριώτη, σύνδεσμο με το ένδοξο παρελθόν, φύλακα πνευματικής παρακαταθήκης, εγγυητή της  παράδοσής της στις επερχόμενες γενεές. Πώς να διανοηθείς ότι ένας τέτοιος θεσμός μπορεί να «φύγει»;

Κι όμως! Σαν να υφιστάμεθα δοκιμασία των ορίων της αντοχής μας, να που βρισκόμαστε στη θέση να προσπαθούμε πάλι, να υπερασπιστούμε κάτι αυτονόητα δικό μας. Κάτι όλο και πιο αυτονόητα δικό μας.

Και πώς να το υπερασπιστούμε; Τα ώτα των «εκείθεν Θηναίας» Κεφαλλήνων και Ελλήνων, μοιάζουν να ακούν μόνο τον ήχο της Καμπάνας του καφενείου και τα ώτα των κυβερνώντων μόνο τις λογιστικές επιταγές της Ε.Ε..

Πρέπει όμως. Οφείλουμε και για τη Βιβλιοθήκη, να κάνει ο καθένας αυτό το λίγο που μπορεί. Να διεκδικήσουμε, να παρακαλέσουμε, να γκρινιάξουμε έστω.

Μήπως έτσι κατορθώσουμε, να μη μας «συγχωνεύσουν» τη βούλησή μας για αξιοπρεπή ζωή σε αυτήν εδώ την πόλη.    

                                                                                        Ιωσήφ Λουκέρης του Βασιλείου

                                                                           Μαθητής της Φιλαρμονικής Σχολής Ληξουρίου