Στο Ληξούρι
κυκλοφορεί κάτι σαν ανέκδοτο :
«-Λες να μας πάρουν και την τάδε Υπηρεσία ;
»
«- Πάψε, μη το λες και τους δίνεις ιδέες!»
Τόση είναι η βεβαιότητα της σκοπιμότητας εξόντωσης της πόλης μας «εκ
των άνω»! Τόση, ώστε πολλοί υποστηρίζουν ότι το μόνο που θα μείνει στην θέση
του είναι ο Παντοκράτορας (αν δεν τους «βάλουμε την ιδέα» και τον σηκώσουν και
αυτόν).
Για την Ιακωβάτειο Βιβλιοθήκη
όμως, κανείς δεν σκέφτηκε ότι μπορεί η Καλλικράτειος λογική να την πάρει και να
την σηκώσει.
Βλέπετε, η «Υπηρεσία» αυτή δεν στεγάζεται σε μισθωμένο χώρο, ώστε η
Ελληνική Οικονομία να σωθεί με την εξοικονόμηση του ενοικίου. Ούτε οι
αστυγείτονες έχουν κάποια κραταιά παρόμοια Υπηρεσία, που με την συγχώνευση της
δικής μας Ιακωβατείου, θα γίνει κραταιότερη και θα εξυπηρετεί τις ανάγκες όλης
της Νήσου από την Αργοστολιώτικη Μητρόπολη. Η Ιακωβάτειος είναι η μόνη
Δημόσια Βιβλιοθήκη στην Κεφαλονιά.
Κυρίως όμως, ουδείς σκέφτηκε την πιθανότητα στέρησης της Βιβλιοθήκης
του από το Ληξούρι, γιατί αυτό το κτίριό της, η φωλιά του Γεώργιου Τυπάλδου –Ιακωβάτου, του
θρυλικού Ληξουριώτη Γιωργαντάρα, ίσταται εκεί πεισματικά, ανέπαφο από την
ισοπεδωτική λαίλαπα του ’53, θεατό από όποιον φτάνει θαλασσίως στο Ληξούρι, κόντρα
στην φθονερή σύγχρονη δόμηση, που προσπαθεί να το κρύψει, δωρισμένο στο
Ελληνικό Δημόσιο πριν μισό αιώνα, μαζί με την πολύτιμη συλλογή βιβλίων και
εγγράφων των Ιακωβάτων, ακριβώς για να λειτουργεί ως Βιβλιοθήκη. Αυτό το
κτίριο, αυτός ο θεσμός, αποτελεί άμα τη όψει του ψυχικό στήριγμα για τον
Ληξουριώτη, σύνδεσμο με το ένδοξο παρελθόν, φύλακα πνευματικής παρακαταθήκης,
εγγυητή της παράδοσής της στις
επερχόμενες γενεές. Πώς να διανοηθείς ότι ένας τέτοιος θεσμός μπορεί να
«φύγει»;
Κι όμως! Σαν να υφιστάμεθα δοκιμασία των ορίων της αντοχής μας, να που
βρισκόμαστε στη θέση να προσπαθούμε πάλι, να υπερασπιστούμε κάτι αυτονόητα δικό
μας. Κάτι όλο και πιο αυτονόητα δικό μας.
Και πώς να το υπερασπιστούμε; Τα ώτα των «εκείθεν Θηναίας» Κεφαλλήνων
και Ελλήνων, μοιάζουν να ακούν μόνο τον ήχο της Καμπάνας του καφενείου και τα
ώτα των κυβερνώντων μόνο τις λογιστικές επιταγές της Ε.Ε..
Πρέπει όμως. Οφείλουμε και για τη Βιβλιοθήκη, να κάνει ο καθένας αυτό
το λίγο που μπορεί. Να διεκδικήσουμε, να παρακαλέσουμε, να γκρινιάξουμε έστω.
Μήπως έτσι κατορθώσουμε, να μη μας «συγχωνεύσουν» τη βούλησή μας για
αξιοπρεπή ζωή σε αυτήν εδώ την πόλη.
Ιωσήφ Λουκέρης του Βασιλείου
Μαθητής της
Φιλαρμονικής Σχολής Ληξουρίου
