Αυτό το καλοκαίρι του εξευτελισμού του.
Με τους ανθρώπους του, μπουκωμένους από το σεισμικό συσσίτιο, να έχουν
αναδείξει σε ευεργέτες τους χλευαστές τους.
Με την πόλη του σακατεμένη, απογυμνωμένη από κάθε δικαιωματικό χαρακτηριστικό της,
να περιμένει από τους τεχνοκράτες την αναπτυξιακή της εκπόρνευση.
Με τους αρνητές
του να θριαμβολογούν, πιπιλώντας αλαζονικά εκείνο το αηδιαστικό όνομα: «Παλική,
Παλική, Παλική».
Αυτό το καλοκαίρι του εξευτελισμού του, Εκείνο λάμπει στα μάτια μου, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, απαλλαγμένο από τα δεσμά του χρόνου και του
δουλικού «πραγματισμού».
Σαν τον νεκρό, μιας ζωής τυραννισμένης, αλλά απόλυτα
δικαιωμένης.
Χίλιες φορές τοπικιστής, για μια τέτοια πόλη.
Για μια πόλη, που με τον
ατιμωτικό της θάνατο εν σώματι, αποθεώνεται εν πνεύματι.
Χίλιες φορές τοπικιστής, για μια πόλη Ιδέα. Για την πόλη παγκόσμιο
φαινόμενο πολιτισμού μέσα στην φτώχεια, Ζωής μέσα στα ερείπια…. κάποτε.
Κάποτε και πάλι. Και πάλι και πάλι.
Χίλιες φορές ο ουτοπιστής, που περιμένει την Ανάσταση, που όλο την
περιμένουμε και όλο κινάει για νά ’ρθει. Την Ανάσταση της πόλης – Θεάς.
Χίλιες φορές ο τοπικιστής –
ουτοπιστής, κι ας καώ μαζί της, παρά ο πραγματιστής, ανοιχτόμυαλος,
ντροπιασμένος, συμπλεγματικός αρνητής της.
Κατά τον «προεκλογικό μου αγώνα»,
εδειλίασα. Επηρεασμένος από τον διάχυτο φόβο μήπως χάσουμε ψηφαλάκια,
χαρακτηριζόμενοι «τοπικιστές», δεν ανέφερα αρκετά το Ιερό όνομα της παγκόσμιας
πόλης.
Τώρα ξεσπάω:
ΛΗΞΟΥΡΙ ρε! ΛΗΞΟΥΡΙ ΛΗΞΟΥΡΙ
ΛΗΞΟΥΡΙ.
