Οι Γάλλοι αναμφισβήτητα έχουν παράδοση στις εξεγέρσεις. Έχουν όμως και μια κάποια "ειδικότητα" στις αποτυχημένες ή, ορθότερα, ματαιωμένες εξεγέρσεις: δύο επαναστάσεις τους που γκρέμισαν θρόνους, το 1789 και το 1848 κατέληξαν σε ιμπεριαλιστικές αυτοκρατορίες, με καταστρεπτικές συνέπειες για την χώρα τους· ο πολυδιαφημισμένος "Μάης του '68" είχε σαν αποτέλεσμα την ενίσχυση στις εκλογές που ακολούθησαν -μόλις τον επόμενο Ιούνιο- του συντηρητικού Προέδρου Ντε Γκωλ· αλλά και οι ταραχές στα τέλη του 2007 (ποιος τις θυμάται, άραγε;), δεν κατάφεραν να "αγγίξουν" τον Νικολά Σαρκοζί Α' τον Κοντοπούτ@νο, που εξελίχθηκε σε ένα πρωτοπαλίκαρο του νεοφιλελευθερισμού και σε έναν από τους πιο αντιλαϊκούς Ευρωπαίους "ηγέτες" της κρίσης των χρόνων που ακολούθησαν.
Είναι βέβαιο ότι και οι τωρινές ταραχές στο Παρίσι, παρότι είχαν συγκεκριμένο και πολιτικό στόχο, ήταν καταδικασμένες να αποτύχουν και απέτυχαν: αγέρωχος ο Μακρόν βροντοφώναξε ένα μεγαλοπρεπές " je m’en fous" στους διαμαρτυρομένους πολίτες, με μια συνταγματική "ακροβασία" αύξησε το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης ακολουθώντας την βδελυρή νεοφιλελέ λογική "να μην περνάει ο εργαζόμενος πολύ καιρό στην σύνταξη", βγήκε αλώβητος από δύο προτάσεις μομφής και εξευτελιστικά πέταξε το κόκκαλο του "διαλόγου" στον γαλλικό λαό.
Από αυτή την τελευταία αποτυχία των Γάλλων, όμως, μπορεί να εξαχθεί ένα άκρως παραδειγματικό πολιτικό συμπέρασμα, αν αντιληφθούμε την αιτία της -που δεν υπάρχει λόγος να μην την αντιληφθούμε διότι βρίσκεται προ των οφθαλμών μας.
Για τους Γάλλους, λοιπόν, ήλθε μια κρίσιμη στιγμή που χρειάζονταν απαραίτητα γνήσια κοινοβουλευτική εκπροσώπηση (αποτύπωμα της κοινωνίας, των αναγκών και επιθυμιών της) και δεν την είχαν, ήλθε η ώρα που ένας νόμος θα έκρινε το μέλλον τους και οι νομοθέτες του δεν τους εξέφραζαν: λίγο η ατολμία μπροστά στην ανατροπή του συστήματος, λίγο ο μπαμπούλας της Λεπέν και κυρίως η συστημική προπαγάνδα, τους οδήγησαν, στις "διπλές" εκλογές του 2022, σε λάθη που αποδείχθηκαν ανεπανόρθωτα, αφού, στις μεν Προεδρικές εκλογές επανεξέλεξαν τον Μακρόν, στις δε βουλευτικές εκλογές έφεραν πρώτο το κόμμα του, με σχετική, αλλά ευρεία πλειοψηφία και μοίρασαν αφειδώς έδρες στην κεντροδεξιά -κυρίως στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Αυτή η αντιπροσώπευση καταισχύνης για τον γαλλικό λαό, ήταν η αιτία που ο Μακρόν ένοιωσε ασφαλής να του επιβάλει και του επέβαλε τα νεοφιλελέ "βίτσια" του, όσες διαδηλώσεις και αν έγιναν, όσο ορμητικές και αν ήταν.
Στις 21 Μαΐου 2023, από την ανατολή μέχρι την δύση του ηλίου, ψηφίζουμε για το μέλλον μας και για το μέλλον της πατρίδας μας -το γράφω με κάθε λεπτομέρεια γιατί και αυτές τις εκλογές τις προορίζουν να διεξαχθούν όπως οι προηγούμενες, δηλαδή "κρυφίως". Ήδη η προπαγάνδα (πιο κραυγαλέα από κάθε άλλη φορά, αφού η απλή αναλογική τους "πονάει") έχει αρχίσει και δυστυχώς βρίσκει έδαφος: οι εκλογές παρουσιάζονται, όταν παρουσιάζονται, σαν μια οχληρή τυπική διαδικασία· αναδύεται πάλι ως "ηθική" η απέχθεια για την πολιτική και η γελοία λογική "όλοι ίδιοι είναι"· νέο ψευδοδίπολο έχει ήδη σχηματιστεί· οι υποβολιμαίοι παλικαρισμοί των αμεσοδημοκρατών και των "αντιεκλογιστών" αναδεικνύονται· υποβάλλονται και επιβάλλονται σχεδόν μεταφυσικοί φόβοι για το τι θα συμβεί αν "προδώσουμε τον αφέντη".
Το πάθημα των Γάλλων ας μας γίνει μάθημα: πρώτο μας καθήκον σε αυτές τις εκλογές η ανυπακοή στην συστημική προπαγάνδα κύριο καθήκον μας να τους ανατρέψουμε, χωρίς φόβο και με πολύ πάθος. Οποιαδήποτε διαδήλωση, οποιεσδήποτε ταραχές μετά τις εκλογές, θα αποτελούν και πάλι απλή εκτόνωση μιας ασυνάρτητης αγανάκτησης, αν δεν εκφράζονται από μία έστω και ισχνή πλειοψηφία (ή και μια ισχυρή μειοψηφία- αν θέλετε να το "παζαρέψουμε") εντός του Κοινοβουλίου.
Μεγάλο όπλο μας (ίσως και το μόνο) η ψήφος μας. Όποιος το χρησιμοποιήσει λανθασμένα, πολύ περισσότερο αυτός που δεν θα το χρησιμοποιήσει, θα χτυπήσει ηθελημένα ή αθέλητα την κοινωνία που ζει, θα πλήξει τον ίδιο του τον εαυτό.
Και το πλήγμα θα είναι ανεπανόρθωτο....
