Παραθέτω εδώ τις σκέψεις μου για την υποψηφιότητά μου αυτή:
Η χώρα αυτή την στιγμή βρίσκεται υπό οικονομική (το λιγότερο)
Κατοχή, που έχει επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση α.ε.· και η ελληνική κοινωνία,
καθοδηγείται πλήρως από την πρωτοφανή
προπαγάνδα που ασκεί μέσω των
τηλεοπτικών –κυρίως- ΜΜΕ η τηλεδικτατορία!
Το κύριο όπλο της προπαγάνδας αυτής, πρωτόγονο και γι’ αυτό
πολύ επικίνδυνο, είναι ο φόβος! Φόβος, όχι πλέον για κάτι συγκεκριμένο, αλλά
για το άγνωστο, που ποιος ξέρει τι τέρατα κρύβει, για όποιον τολμήσει να μην
υπακούσει σε ό,τι η τηλεπροπαγάνδα ορίζει· φόβος, που φέρνει δειλία στην ψυχή μας και παραλύει
την σκέψη μας.
Στις ευρωεκλογές, όμως, άγνωστο
δεν υπάρχει, αφού ζήτημα αλλαγής στην διακυβέρνηση της χώρας δεν τίθεται
και την επόμενη μέρα τους τίποτε δεν αλλάζει στη (μίζερη) καθημερινότητά μας.
Απαλλαγμένοι, λοιπόν, από τον φόβο και με την τηλεπροπαγάνδα
να στερείται το κύριο όπλο της, στις Ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου
έχουμε όχι την ευκαιρία αλλά την υποχρέωση,
να ψηφίσουμε με ελεύθερο νου και ζεστή καρδιά, ώστε το εκλογικό αποτέλεσμα να είναι
συνειδητοποίηση για εμάς και προειδοποίηση για τους εξουσιαστές μας ότι είμαστε
ακόμα πνευματικά και πολιτικά ζωντανοί.
Για ένα τέτοιο αποτέλεσμα, πέραν από το αυτονόητο «μαύρισμα» του
Κούλη και των κομμάτων και αποκομμάτων, που αυτή την στιγμή απαρτίζουν την
άβουλη Βουλή των Ελλήνων και των εκτός Βουλής ομοίων τους, ο ελληνικός λαός
είναι ανάγκη να εκφραστεί θετικά και επιθετικά. Να φέρει στο προσκήνιο την ξεχασμένη
δύναμη του, συγκροτημένη σε παράταξη μετωπική,
έτοιμη να δώσει την μάχη κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης α.ε. όχι στα λόγια, αλλά εν
τοις πράγμασι· σε κόμμα, που
πιστεύει ότι ο Έλληνας πολίτης δεν
αξίζει την τωρινή κατάντια του και είναι έτοιμος να αγωνιστεί οργανωμένα και
εύστοχα για την μεγάλη ανατροπή των δυναστών και των δεινών μας.
Αυτό είναι λοιπόν το Ε.ΠΑ.Μ.!
Μια παράταξη, ένα μέτωπο, ένα κόμμα –πείτε το όπως θέλετε- που πιστεύει στην δύναμη
και την αξία του ελληνικού λαού, που δεν τον κακίζει ως τεμπέλη, ανώριμο
πολιτικά, ανήθικο κατά τη σύγχρονη μικροαστική ηθική της «φιλομοφυλοφιλίας»,
που τον καλεί σε μάχη αλλά δεν τον αφήνει άοπλο βασιβουζούκο, σε
αμεσοδημοκρατικά αγανακτισμένα γιουρούσια.
Γιατί το Ε.ΠΑ.Μ.,
αν και προήλθε από τις πλατείες του 2011, δεν έμεινε στην αγανάκτηση, που
γρήγορα εξατμίστηκε. Έδωσε σε εκείνη την εποχή των αόριστων ελπίδων και αγώνων
νόημα πολιτικό, εντοπίζοντας το πρόβλημα στην «χρεοκρατία» που έχει επιβληθεί
στην Ελλάδα και την λύση του προβλήματος, όχι στην πολλή ή λίγη πίεση των
Ελλήνων πολιτών για να εξοφληθεί το χρέος, αλλά στην απελευθέρωσή τους από αυτό
-την σύγχρονη σεισάχθεια- με την μετάβαση (και όχι επιστροφή) στο Εθνικό
Νόμισμα.
Θέτω υποψηφιότητα για Ευρωβουλευτής με το Ε.ΠΑ.Μ.
όχι βέβαια για να καταλάβω έδρα στο Ευρωκοινοβούλιο (δεν μου αρέσει ο
εσωτερικός του χρωματισμός και -όπως όλοι γνωρίζουν- η καλύτερη συνοικία του
Στρασβούργου «δεν πιάνει μία» μπροστά στη γειτονιά μου, το Δίμπουκο), αλλά για να επιχειρήσω να σας γνωρίσω το Ε.ΠΑ.Μ. και να καταδείξω την ανάγκη να ψηφιστεί και να
μπει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο!
Δεν κρύβω ότι ο στόχος αυτός με αγχώνει ιδιαίτερα γιατί
γνωρίζω την δυσκολία του, η οποία για όσους δεν γνωρίζουν το Ε.ΠΑ.Μ. είναι
μεγάλη, αλλά για όσους δεν το γνωρίζουν και νομίζουν ότι το γνωρίζουν γίνεται
«βουνό».
Θα προσπαθήσω όμως όσο μπορώ να επιτύχω τον στόχο και να
ανταποκριθώ στο καθήκον, δημοσιεύοντας στο παρόν ιστολόγιο και, αν θέλουν, στα
τοπικά ΜΜΕ, μια σειρά από κατά το δυνατόν ολιγόλογα άρθρα μου. Άλλον τρόπο δεν
έχω, αφού δεν είμαι ιδιαίτερα ικανός στην διαπροσωπική επαφή (την και «πίτσι –
πίτσι» ονομαζομένη).
Προς το παρόν θα ήθελα να σας παρακαλέσω για δύο πράγματα:
α) Να θεωρείτε ψευδές
κάθε γκάλοπ που δημοσιεύεται!
β) Να μην αποδέχεστε την μιζέρια μας σκεπτόμενοι ότι δεν
υπάρχει άλλη λύση και ότι έχουμε τους κυβερνήτες που μας αξίζουν.
Ιωσήφ Λουκέρης
του Βασιλείου
