Αφήνω τους άλλους να απεχθάνονται εμβατήρια και παρελάσεις· εγώ ξέρω... εγώ έχω νοιώσει.
Δύο χτυπήματα από την γκρανκάσα, συγκέντρωση στον ρυθμό, αφαίρεση από κάθε τι άλλο, η μάρκα των τυμπάνων αρχίζει.
Κοιτάς ευθεία μπροστά: Η ελληνική σημαία και το λάβαρό Της στα δύο άκρα· ακολουθούν ο Μαέστρος και τα κρουστά.
Ξεκινάς με το αριστερό, λίγα μέτρα βήμα, η μπαγκέτα κατεβαίνει, αρχίζει το εμβατήριο· μετά από τόσα χρόνια και ακόμα αισθάνεσαι ένα τσίμπημα άγχους, αν θα βγουν οι ψηλές, αν θα καταφέρεις τα δέκατα έκτα...
Βαδίζεις στον ρυθμό Της. Θυμάσαι όταν ήσουν μικρό παιδί, που κυνηγούσες απελπισμένα τον διασκελισμό των μεγάλων....
Μα τώρα έχουν περάσει τα χρόνια· είσαι εσύ μπροστά και είσαι εσύ που πρέπει να προσέχεις το βήμα σου: να είναι "κοφτό", για να προλαβαίνουν οι μικροί... και είσαι τόσο φαντασιόπληκτος ώστε να σκέφτεσαι ότι είναι η παιδική ψυχή σου που πρέπει να σε προλάβει· να μην απομακρυνθείς και την απωλέσεις...
Κοιτάς λοξά δεξιά, επίμονα· πρέπει να είσαι "στοιχημένος"· ούτε πιο μπροστά ούτε πιο πίσω. Η αναπνοή σου κόβεται, ακόμα δεν έμαθες να αναπνέεις σωστά, ακόμα έχεις πολλά να μάθεις. Ευτυχώς!
Μα τα κρουστά επιτακτικά συνεχίζουν. "Είναι αυτοί που έχουν την τιμή να δίνουν τον αιώνιο ρυθμό Της", σκέφτεσαι ο θεοπάλαβος.
Προσέχεις τον ήχο σου: πρέπει να μην παίζεις πολύ δυνατά ώστε να ακούς τον διπλανό σου και, αν ο διπλανός σου ξεφύγει και "φωνάζει", εσύ δεν πρέπει να παρασυρθείς, γιατί τότε είναι η δική Της φωνή που θα ασχημύνει.
Μπήκαμε στο τρίο τώρα, το τελευταίο μέρος, η λύση της έντασης. Χαλαρώνεις. Η αναπνοή στρώνει, το βήμα φαίνεται πιο φυσικό· σαν να περπατάς σε αυτόν τον ρυθμό όλη σου την ζωή.
Τώρα κοιτάς περισσότερο μπροστά· την σημαία και το λάβαρο και ακόμα πιο μακριά, τον άδειο δρόμο με τον κόσμο ακροβολισμένο να κοιτάζει την Μουσική του.
Μπορείς να ακούσεις καθαρά πλέον και τον ήχο από παρελάσεις παλιότερες, όσες ήσουν εκεί και όσες δεν ήσουν· σαν οι μαθητές Της που έχουν "φύγει" να είναι εδώ και να πυκνώνουν της γραμμές Της.
Λίγη προσοχή πάλι! Αναζητάς την μπαγκέτα, το μαγικό ραβδί που θα αποφασίσει αν το εμβατήριο θα σταματήσει ή θα εξακολουθήσει. Τόσο απλά! Κι εσύ είσαι τόσο αλαφροΐσκιωτος, ώστε να σκέφτεσαι ότι τούτη την στιγμή ο χρόνος υποτάσσεται στην θέλησή Της...
Το "μαγικό ραβδί" κινείται δύο φορές, συνθηματικό από την γκρανκάσα και το εμβατήριο κλείνει.
Ξαναρχίζει η μάρκα των τυμπάνων. Το ισχυρό στο αριστερό· για όλους! Για τόσα άτομα κάθε ηλικίας, κάθε μόρφωσης, κάθε νοοτροπίας. Άλλοι από αυτούς σε συμπαθούν, άλλοι σε αντιπαθούν.
Μα εσύ, εκείνη την στιγμή, τους αγαπάς όλους. Γιατί δεν είναι πλέον "άτομα"· ούτε κι εσύ είσαι.
Είστε όλοι το σώμα Εκείνης· της ψυχής μιας κοινωνίας, της Φιλαρμονικής, που παίρνει σάρκα και οστά, παίρνει σώμα και ουσία σε κάθε παρέλαση. Στην δική μου παρέλαση...
