Λευτεριά στη Βίκυ Σταμάτη

Κατ’ αρχάς είναι ανάγκη (δυστυχώς!), να διευκρινίσω το αυτονόητο:

Ο Νίκος Ρωμανός έχει αναφαίρετο, φυσικό και νομικό δικαίωμα να βγαίνει από τα κάγκελα για να σπουδάσει, όπως και κάθε κρατούμενος έχει δικαίωμα να εγκαταλείπει, ανά χρονικά διαστήματα, το απεχθές κλουβί του, όποια και αν είναι η ιδεολογία του, όποιο και αν είναι το έγκλημά του, όποιο και αν είναι το όνομά του.

Στη συνέχεια, χωρίς να είναι ανάγκη, ας ευλογήσω τα τριών ημερών, λευκά γένια μου:

Σε κείμενο που δημοσίευσα στο μπλόγκ μου, όταν συνελήφθησαν τα πρώτα στελέχη της Χρυσής Αυγής, εξηγούσα τις συνέπειες που θα έφερνε, για οποιονδήποτε αντιτίθεται στην ήσυχη και εύρυθμη λειτουργία της τηλεδικτατορίας με διατύπωση σκέψης ή ανάπτυξη δράσης, η ανοχή και ενθάρρυνση από τους πολιτικούς και πολίτες όλου του «πολιτικού φάσματος» αυτής της άνευ νόμου και αιτίας φυλάκισης.

Σήμερα, που ο Ρωμανός πληρώνει τη «νομική βαρβαρότητα», που η κοινωνία μας τότε επέδειξε, φέρω άλλο ένα παράδειγμα της σκληρότητας και της υποκρισίας μας, των ενδεδυμένων μανδύα προοδευτικού, επαναστάτη, τιμωρού πολίτη και των συνεπειών τους:

Η αλήθεια είναι ότι η Βίκυ Σταμάτη, σύζυγος Άκη Τζοχατζόπουλου, προφυλακίστηκε και φυλακίστηκε επειδή παντρεύτηκε τον λάθος άντρα την λάθος στιγμή. Ακόμα όμως και αν υποθέσουμε ότι εγκλημάτησε, τότε πρόκειται για εγκληματία «του λευκού κολάρου». Οικονομικό το έγκλημά της και επομένως δεν είναι δυνατόν αφού «την πιάσαμε», να προχωρήσει σε παρόμοιες πράξεις. Δηλαδή, είναι αδύνατον, αν μείνει εκτός φυλακής, να βρει πάλι έναν γέροντα πρώην υπουργό του ΠΑ.ΣΟ.Κ., να τον τυλίξει, να τον παντρευτεί και από κοινού να ξεπλύνουν μαύρο χρήμα. Την έχουμε «σταμπάρει»!

Η Βίκυ Σταμάτη στην φυλακή αντιμετωπίζει προβλήματα σωματικής και ψυχικής υγείας. Επανειλημμένα έχει υποβάλει αιτήσεις αποφυλάκισης ή κράτησης σε καλύτερες συνθήκες, οι οποίες έχουν απορριφθεί. Επανειλημμένα σύμπασα η ελληνική κοινωνία επικρότησε αυτές τις απάνθρωπες και παράνομες απορρίψεις. Δεξιοί, Αριστεροί, «φασίστες», «αντιφασίστες», «νοικοκυραίοι» και «επαναστάτες» ηδονίστηκαν, μαθαίνοντας ότι η όμορφη μελαχρινή, που «τα έφαγε» μαζί με το πρώην ίνδαλμά τους, τον υπασπιστή του χαρισματικού Αντρέα, καταρρέει στιβαγμένη σε θάλαμο 70 ατόμων, ή μπαινοβγαίνοντας στα ψυχιατρεία, ψυχασθενής και άρρωστη, λόγω της άδικης ή δίκαιης ποινής.   

Για άλλη μια φορά η ελληνική κοινωνία, πιάστηκε στα δίχτυα της τηλεδικτατορίας. Κάθε ρίγος ηδονής, που ένιωθε για το πάθημα της Σταμάτη, την έφερνε πιο κοντά στην μεσαιωνική βαρβαρότητα, στην κοινωνική διάλυση χάριν των ισχυρών, που συνεπάγεται η παράνομη και άδικη σκληρότητα απέναντι σε κάθε κρατούμενο. «Άρον, άρον ….το αίμα αυτού ας ήναι εφ' ημάς και επί τα τέκνα ημών».

Όσοι λοιπόν συμπαρίστανται στον Ρωμανό, όσοι κόπτονται για τα δικαιώματα του «παιδιού» ή του «αναρχικού», πράττουν πολύ σωστά «επί της περιπτώσεως». Ας γνωρίζουν, όμως, ότι και οι ίδιοι έχουν συντελέσει και μάλιστα καταλυτικά, στα δεινά αυτού του ανθρώπου.

Ας γνωρίζουν ακόμα, ότι  συντέλεσαν και στα δικά τους, τα δικά μας δεινά.

Όλα δείχνουν ότι οι αναρμόδιες συναντήσεις των γονέων του Ρωμανού με τον αναρμόδιο, φερόμενο ως πρωθυπουργό της χώρας, θα φέρουν το τηλεοπτικώς ποθούμενο αποτέλεσμα. Ο Σαμαράς θα χαλαρώσει την πετονιά. Φερόμενος μεγαλόψυχα και προοδευτικά θα δώσει κάποια ψίχουλα ελευθερίας στον Ρωμανό. Και, όπως έγινε και με την Χρυσή Αυγή, θα αφήσει τους «προοδευτικούς» χωρίς «πολιτικό» λόγο. Έτσι, στις ερχόμενες Εθνικές εκλογές υπάρχει ορατός κίνδυνος να επαναληφθεί το αίσχος των ευρωεκλογών, με Ν.Δ., Ελιές και Ποτάμια, να έρχονται σε θέση τοποτηρητή της «ορθής πολιτικής».

Άρα, όστις όντως δημοκράτης και ανθρωπιστής, ας αναφωνήσει μετ’ εμού:

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗ ΒΙΚΥ ΣΤΑΜΑΤΗ!    

Τουριστική απελευθέρωση και Πολιτισμική υποδούλωση

Παρότι με την πολιτική άποψη και δράση του κ. Κεκάτου διαφωνώ «κάθετα» (που έλεγαν και στο ΠΑ.ΣΟ.Κ., παλιά), τον θεωρώ  συνετό, ψύχραιμο και καλόπιστο συνομιλητή. Γι αυτό πιστεύω ότι το κείμενό μου αυτό θα τύχει, από τον ίδιο τουλάχιστον, θετικής ανταπόκρισης.

Η ευθύνη του αρμόδιου για τον  τουρισμό της Κεφαλονιάς, είναι πολύ «βαριά». Όχι τόσο επειδή ο τουρισμός είναι το μόνο μέσο που μας απέμεινε για οικονομική «ανάπτυξη» ή, το ορθότερο, «ανακούφιση», αλλά κυρίως γιατί καλείται,  αυτός που βρίσκεται στο «τιμόνι» του τουρισμού, να συνδυάσει τον Πολιτισμό, τον ακμάσαντα και παρακμάζοντα Κεφαλληνιακό Πολιτισμό, με την τουριστική προβολή, κατά τέτοιο τρόπο ώστε ο πρώτος να μην γίνει υποχείριο της δεύτερης. Να μην ευτελιστεί  ο Πολιτισμός σε κενή επίδειξη  προς άγραν τουριστικής πελατείας.   Να μην φτάσουμε στην στοχούμενη και ποθούμενη από το νεοφιλελευθερισμό «εκπόρνευση» κάθε κοινωνίας χάριν του εμπορικού συμφέροντος. Στο κάτω κάτω της γραφής, περιοχές αποψιλωμένες από τον ιδιαίτερο πολιτισμό τους, κανένα τουριστικό ενδιαφέρον δεν έχουν να παρουσιάσουν.

Υπό το νόημα αυτό, η απαντητική δήλωση του κ. Κεκάτου στην κριτική του κ. Πετράτου για τις εκδηλώσεις της «Ρωσικής Εβδομάδας» κρίνεται ως πολιτικό ολίσθημα μεγάλης ολκής, διότι: α) Αντελήφθη και χαρακτήρισε ο κ. Κεκάτος μια απόλυτα αρμόδια και εποικοδομητική κριτική ως «απαξίωση ενέργειας που γίνεται για το καλό της Κεφαλλονιάς» και β) «Σφαγίασε» στο βωμό της οικονομικής ανάπτυξης, την Ιστορία, το φρόνημα, τον ίδιο τον Πολιτισμό μας.

Πιστεύω ότι η αντίληψη, που εκφράστηκε από την δήλωση του κ. Κεκάτου, είναι η υπεύθυνη και για την κάκιστη ποιότητα των περισσοτέρων «Πολιτιστικών» εκδηλώσεων του Δήμου, για την οποία, αν ο γράφων θεωρείται αναξιόπιστος «μίζερος πολιτικός αντίπαλος», ας διαβάσουν οι διευθύνοντες τα πολιτισμικά πράγματα της Κεφαλονιάς, στο τελευταίο τεύχος της «Κεφαλονίτικης Προόδου», τα άρθρα της εκδότριας κ. Βουτσινά και του καθηγητή κ. Γ. Μοσχόπουλου.

Στην περίπτωση της «Ρωσικής Εβδομάδας», οι τουριστικοί και πολιτισμικοί παράγοντες, αν δεν σκέπτονταν μόνο πώς να ερεθίσουν τα καταναλωτικά ένστικτα των υποψηφίων Ρώσων επισκεπτών, θα έβλεπαν την προ των οφθαλμών τους δέουσα κύρια, ίσως και μόνη, εκδήλωση: Μια παρέλαση της Ρωσικής μπάντας και αγήματος στους δρόμους του Ληξουριού (πάρτε κάποιοι λίγο «τοπικισμό», για να ξεδώνετε), με την συμμετοχή της Φιλαρμονικής Σχολής Ληξουρίου, μέχρι το εκκλησάκι των Τριών Ιεραρχών, στη γειτονιά που γεννήθηκαν οι αδελφοί Λειχούδη, ο προφανής και ουσιαστικός, πνευματικός και πολιτισμικός σύνδεσμος της Κεφαλονιάς με την Ρωσία. Το παράδειγμα της τουριστικά προηγμένης Κέρκυρας θα τους βοηθούσε: Εκεί, η Ρωσική Μπάντα, τη συνοδεία Κερκυραϊκών Φιλαρμονικών, παρελαύνει μέχρι τον ανδριάντα του Καποδίστρια.

Τέλος, λυπάμαι, αλλά πρέπει να σχολιάσω το «χαριτολόγημα» του κ. Κεκκάτου, κατά το οποίο χαρακτήρισε τον Δήμαρχο κ. Παρίση, «απελευθερωτή» της Κεφαλονιάς και πάλι καλά που δεν πρότεινε να μετονομαστεί το Αργοστόλι σε «Αλεξανδρούπολη». 

Τέτοιες κουβέντες, έστω και χάριν αστεϊσμού, δεν αρμόζουν σε πολιτικό, που επάξια διεκδικεί τις δάφνες του λιγότερου φανατικού μιας ιδιαίτερα φανατικής παράταξης, αλλά στον πιο μίζερο, άκριτο και παλαιοκομματικό οπαδό, σε κάποιον «ζητιάνο» της προσωπικής εύνοιας του κ. Παρίση. Και τέτοιος, ο κ. Κεκάτος, σίγουρα δεν είναι. Δεν μπορεί να είναι.

Ιωσήφ Λουκέρης του Βασιλείου

Νίκο, θέλω τη γνώμη σου....

                                                           

Αγαπητέ Νίκο Ανουσάκη,

Συγνώμη που σε απασχολώ, μέρες που είναι, αλλά θέλω την γνώμη σου σε θέμα σχετικό με την προσβολή της προσωπικότητας διά του τύπου.

Βεβαίως δεν είμαι τόσο αδιάκριτος ώστε να ζητώ τη δικηγορική σου συμβουλή δημόσια και …. αμισθί.

 Πολιτικό είναι το ζήτημα και, για την ακρίβεια, ζήτημα πολιτικής και κοινωνικής ηθικής.

Πέρυσι, τέτοια εποχή, «μες τον δεκαπενταύγουστο», τοπική, ειδησεογραφική ιστοσελίδα ανέφερε, ότι σε κάποια εκδήλωση, σε απάντηση φιλοφρόνησης από τον ηθοποιό κ. Βαλτινό προς τον Δήμαρχο κ. Παρίση για τις θεατρικές, επιχειρηματικές του δραστηριότητες, το κοινό ζήτησε από τον ηθοποιό να πάρει πίσω τον Δήμαρχο στο θέατρο.

Η «Ισχυρή Κεφαλονιά» κι εσύ προσωπικά, αντιδράσατε αμέσως στο δημοσίευμα και τελικά ο κ. Δήμαρχος κατέθεσε αγωγή κατά της υπεύθυνης της ιστοσελίδας.

 Σε δήλωσή σου, μάλιστα, ανέφερες ότι «πλέον έχει αποφασιστεί να τερματιστεί η ανοχή απέναντι στους γνωστούς μηχανισμούς παραπληροφόρησης και όσοι παραβιάζουν τις διατάξεις του ποινικού δικαίου θα υφίστανται αυτά που προβλέπει η Ελληνική Πολιτεία….».

Μετά από ένα χρόνο, άλλη τοπική, ειδησεογραφική ιστοσελίδα, έχει επιδοθεί σε ανώνυμα δημοσιεύματα κατά της παράταξης του ΦΙ.Κ.Ο., κατά του αρχηγού της κ. Ηλία Παρίση κι εμένα προσωπικά και, κυρίως, προσβλητικά για τις ιδέες που στο ΦΙ.Κ.Ο. πιστεύουμε. Εμένα, μάλιστα, προκαλεί συνεχώς να εμφανιστώ, ως άλλο …. «φιδάκι της Παναγίας» και ν’ απαντήσω στα γραφόμενα, και, αφού δεν ανταποκρίθηκα στις προκλήσεις, «περιέλαβε» τον κοινό μας φίλο Σπυρογιάννη Περδίκη, σε άρθρο με υπογραφή το όνομά μου παραποιημένο, κατά το οποίο εμπλέκει την επαγγελματική του δραστηριότητα με τις πολιτικές του απόψεις. (Εδώ μάλλον μπέρδεψε τις παρατάξεις). Στη συνέχεια είτε ηθελημένα είτε από βαρεία αμέλεια (δεν μπορώ να γνωρίζω), ταυτίζει με  "ρεπορτάζ" της τον υποψήφιο με το ΦΙΚΟ Σπυρογιάννη με τον αδελφό του και "πληροφορεί" για διάλυση της παράταξής μας.  

Τα δημοσιεύματα αυτά, παρότι από την ιστοσελίδα χαρακτηρίζονται «ρεπορτάζ», δεν αναφέρουν κανένα γεγονός, ουδεμία πολιτική κριτική, αλλά μόνο αστήρικτους, άκρως προσβλητικούς χαρακτηρισμούς.

Σε καμία δε περίπτωση, δεν φέρουν τον χαρακτήρα ευθυμογραφήματος, ή σατιρικού κειμένου, έστω και "κρύου", όπως προσπαθήσαμε στην αρχή, να τα αντιληφθούμε, για να «δώσουμε τόπο στην οργή».

Και γνωρίζεις καλά, όπως κάθε Κεφαλονίτης, που μου έχει κάνει την τιμή να διαβάσει τα «πιπεράτα» άρθρα μου, ότι έχω πλήρη επίγνωση πού σταματάει το «πιπέρι» και πού αρχίζει το «δηλητήριο».

Για να μην κατηγορούμε αποκλειστικά τις ιστοσελίδες, σου αναφέρω ότι έχω «πέσει θύμα» ανάλογης κατάστασης και από ιστολόγιο. Κάποιος ψευδώνυμος μπλόγκερ έγραφε εναντίον μου σχόλια με επικεφαλίδα το ονοματεπώνυμό μου και, όταν του απάντησα, έσβησε ο αθεόφοβος τα σχόλιά μου! Τι να πεις;;

Επειδή, λοιπόν, έχεις δραστηριοποιηθεί στο πρόβλημα των δημοσιευμάτων, που θίγουν, άνευ λόγου και αιτίας, την προσωπικότητα του ατόμου και επειδή κατέχεις τις ιδιότητες του πολιτικού, του νομικού, αλλά και, νομίζω, κάποτε του δημοσιογράφου, σε παρακαλώ να διατυπώσεις δημόσια τη γνώμη σου για τα δημοσιεύματα αυτά:

Πρέπει ή δεν πρέπει να προσφύγουμε οι θιγόμενοι στα δικαστήρια κατά της υπεύθυνης του σάιτ;;

Θεωρώ ότι η απάντησή σου θα συμβάλει τα μέγιστα κυρίως στον ορισμό της πολιτικής ηθικής και της «ανοχής στην παραπληροφόρηση», καθώς και στην οριοθέτηση μεταξύ ελευθερίας του τύπου και «ψευτοδημοσιογραφικής ασυλίας».

                                                            Σ’ ευχαριστώ   
                                                            Ιωσήφ Λουκέρης του Βασιλείου

Έτος 1900: Πώς η Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου νίκησε την "κρίση"....

Άρθρο μου στο τεύχος 9 της "Κεφαλονίτικης Προόδου". 

Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου·μια καθοριστική απόφαση*

Το έτος 1900 η Κεφαλονιά δέχεται ισχυρότατο πλήγμα, από ό,τι αποτελούσε τον κύριο μοχλό ανάπτυξης της οικονομίας της, τη σταφίδα.

Τα χρόνια προβλήματα[1], όπως την κρίση υπερπαραγωγής του προϊόντος, τον ανταγωνισμό από την Πελοπόννησο, την Γαλλία, αλλά και την Καλιφόρνια, την κακή οικονομική συγκυρία, που είχε προκληθεί από την πτώχευση του 1893 και τον πόλεμο του 1897, έρχεται να οξύνει στο έπακρο η πρωτοφανής έξαρση της ασθένειας του περονόσπορου.

   Ο ιδιαίτερα υγρός καιρός της χρονιάς εκείνης και η για λόγους κερδοσκοπίας νόθευση του θειικού χαλκού[2], που εχρησιμοποιείτο για ράντισμα, συντελούν στην επίπτωση ως «πανδημίας» του περονόσπορου στα αμπέλια. Η καταστροφή είναι ολική. Κατά υπολογισμούς της εποχής, από 13 – 14 εκατομμύρια ενετικές λίτρες σταφίδα, που θα παρήγαγε υπό κανονικές συνθήκες η επαρχία Πάλλης, πλην του Δήμου Θηναίας, παράγονται μόλις 150 χιλιάδες![3]

   Αν όμως, στα υπόλοιπα μέρη της νήσου η θεομηνία αυτή έφερε μεγάλη οικονομική δυσπραγία, για την περιοχή του Ληξουριού, την Επαρχία Πάλλης, όπου ίσχυε ακραία μονοκαλλιέργεια[4], σήμανε την πλήρη εξαθλίωση, τον κατά κυριολεξία λιμό!

  

Το Ληξούρι παγώνει! Η ανέχεια, οι «παντοειδείς ασθένειες», οι «συχνοί και πυκνοί» θάνατοι[5], φέρνουν τους Ληξουριώτες σε απόγνωση. Οι κοινωνικές αντιδράσεις, που ξεκίνησαν με συλλαλητήρια και έντονα διαβήματα προς την Κυβέρνηση, καθώς η κατάσταση χειροτερεύει, εκπίπτουν σε ικεσίες προς τους εύπορους αποδήμους για βοήθεια προς τους αναξιοπαθούντες.[6]

Στη ζοφερή αυτή ατμόσφαιρα, η Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου πορεύεται στον ιστορικό της δρόμο. Κατά τον 19^ο αιώνα, που τότε έφθανε στο τέλος του, έχει γεννηθεί και περπατήσει τα πρώτα της αβέβαια βήματα, με περιόδους λάμψης, αλλά και κάμψης, που παραλίγο να την εξαφανίσουν οριστικά από το ιστορικό προσκήνιο.

   Η τελευταία της «επανίδρυση» έχει πραγματοποιηθεί μόλις το 1896, με πρόεδρο τον μαθηματικό και λόγιο Θεόκλητο Κουρούκλη και μέλη Δ.Σ. τους Ιωάννη Φορέστη, Ιωάννη Κρασσά, Παναγή Σπετσιέρη και «δραστηριότερο πάντων» τον συνθέτη Τζώρτζη Δελλαπόρτα[7] και ήδη, με μαέστρο τον προικισμένο μουσικό Luigi Balassone[8], προοδεύει εντυπωσιακά.[9]

   Είναι όμως καιρός αγώνα και αγωνίας για την επιβίωση, λιπόψυχος καιρός. Μερίδα των δημοτών απαιτεί την παύση των συναυλιών της Φιλαρμονικής, αφού ο τόπος πενθεί και, κυρίως, την αναστολή της λειτουργίας της, για να μην σπαταλώνται χρήματα, σε τέτοιες, δεινές περιστάσεις. Κι αυτό, παρότι η Επιτροπή της Φιλαρμονικής έχει σταματήσει την είσπραξη εισφορών, για να μην επιβαρύνει οικονομικά τον πάσχοντα πληθυσμό. Ο Δήμος Ληξουρίου ανταποκρίνεται ασμένως στο αίτημα, στερώντας από το σωματείο την καθιερωμένη ετήσια επιχορήγηση 1000 δραχμών και διαθέτοντας τα χρήματα αυτά για την προμήθεια φαρμάκων για τους απόρους.[10] «Γλίσχρον» το ποσό και ως επιχορήγηση στο σωματείο αλλά ιδιαίτερα για την αγορά φαρμάκων, καθήν στιγμή μάλιστα, άλλες, πραγματικά ανωφελείς δαπάνες του Δήμου δεν περικόπτονται.   

Η Φιλαρμονική συγκαλεί Γενική Συνέλευση των μελών της για την 17^η εκείνου του καταθλιπτικού Αύγουστου του 1900.[11]

   Οι στιγμές είναι κρίσιμες. Φιλαρμονική και Ληξούρι καλούνται να καθορίσουν όχι μόνο τις μεταξύ τους σχέσεις, αλλά και την ταυτότητά τους, τον λόγο και το νόημα της ίδιας τους της ύπαρξης.

   Κρίσιμες στιγμές, αλλά και στιγμές έξαρσης. Η απόφαση είναι ξεκάθαρη, γενναία, εμπνευσμένη. Η Φιλαρμονική όχι μόνο δεν θα αναστείλει τη λειτουργία της, αλλά θα αρχίσει και πάλι την είσπραξη συνδρομών, ακριβώς για να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση! Ήδη δε, με το πέρας της γενικής συνέλευσης, πολίτες «προθύμως ήρξαντο (τας συνδρομάς), δίδοντες τον οβολόν τους»!

  

Πηγή μου για τα γεγονότα αποτελεί άρθρο με την υπογραφή «Φιλόμουσος»[12], στη Ληξουριώτικη εφημερίδα «Μύδρος», που ο Σπύρος Σκηνιωτάτος άρχισε να εκδίδει ακριβώς τη χρονιά της κρίσης.[13] Στο ίδιο άρθρο αναλύεται θαυμάσια και το σκεπτικό της καθοριστικής εκείνης απόφασης: 

   Η Φιλαρμονική πρέπει να υπάρχει και να προοδεύει, γράφει ο «Φιλόμουσος», ουσιαστικά για τρεις λόγους: Πρώτος λόγος , που τον αναφέρει με λίγες μόνο λέξεις, είναι η «σύστασις της πόλεως». Η προς τα έξω επίδειξη, δηλαδή, ενός άξιου χαρακτήρα. Δεύτερος λόγος, η κοινή ωφέλεια,  που παρέχει το σωματείο με την διδασκαλία της μουσικής στους νέους, οι οποίοι αποκομίζουν έτσι ηθικό όφελος και «δύνανται ποτέ» να αποκομίσουν και υλικό.[14] Τρίτος λόγος, γλαφυρά και «διά μακρών» αναλυόμενος από τον «Φιλόμουσο», η «θεραπεία» της ψυχής ολόκληρης της Ληξουριώτικης κοινωνίας, την οποία αφειδώς προσφέρει η Μουσική, που εύστοχα χαρακτηρίζεται στο άρθρο «πυρήν ελευθερίας»!

                

Πολλοί μιλούν για την μοναδικότητα, που χαρακτηρίζει την Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου, ως πολιτισμικό και κοινωνικό φαινόμενο. «Παγκόσμιο φαινόμενο» την αποκαλεί κάποιος, «διά Φιλαρμονικήν  σαλός» γνωστός μου.  Την μοναδικότητα αυτή όμως, αντιλαμβάνονται και εκφράζουν αόριστα, αποδίδοντας την οι περισσότεροι στα πιθανολογούμενα πρωτεία του σωματείου επί της παλαιότητας των Ελληνικών Φιλαρμονικών.

   Η παραπάνω, ιστορική απόφαση καταδεικνύει ότι αυτό που καθιστά μοναδική, εξαίρετη τη Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου είναι ένα: Η σχέση της με την πόλη της, με το Ληξούρι· το ιδιαίτατο κράμα, που μαζί του συνιστά. Δεν γνωρίζω άλλο σωματείο, σε κάποια άλλη πόλη, που αποφάσισε ποτέ, με τόση νηφαλιότητα, να εξαρθεί από τόσο καταστρεπτική, τόσο καταθλιπτική πραγματικότητα!

   Φιλαρμονική και Ληξούρι όρισαν με την απόφαση εκείνη, ότι θέλουν να συγκροτούν μια κοινωνία ελεύθερη από την αναγκαιότητα, κοινωνία που δεν ενασχολείται μόνο «περί την κοιλίαν και τα υπό την κοιλίαν»,[15] κοινωνία που ζει για το ιδεώδες.

                Σε εμάς, τους σημερινούς Ληξουριώτες, που δυστυχώς ζούμε ανάλογες περιστάσεις με εκείνες του μοιραίου 1900, απόκειται να δούμε τη Φιλαρμονική μας, όπως αυτοπροσδιορίστηκε με την απόφαση εκείνη. Μόνο έτσι θα αρθούμε και εμείς πάνω από τους παρόντες χαλεπούς καιρούς, μπαίνοντας στον «άγιο ίλιγγο», που Ληξούρι και Φιλαρμονική γυρίζουν τρεις αιώνες τώρα.    

*Άρθρο μου στο τεύχος 9 της "Κεφαλονίτικης Προόδου". 

---

[1] πρβλ. Μονόφυλλα Ιακωβατείου Δημόσιας Βιβλιοθήκης Ληξουρίου, Μ 220/1878. Αναφορά κατοίκων επαρχίας Πάλλης προς την Βουλή, για την οικτρή οικονομική κατάσταση των γεωργών, λόγω της πτώσεως της τιμής της σταφίδας.

[2] βλ.  Εφημερίδα «Ζιζάνιον» φ. 143/3-6-1900 σελ. 4: «Παρά την κρατούσαν γνώμην των αιτίων του κακού, δηλ. της ατμοσφαιρικής προ μηνών καταστάσεως, υπάρχει και ετέρα ότι ο πωλούμενος ανάμικτος χαλκός μετά θείου δεν ήτο γνήσιος». Επίσης Εφημερίδα «Μύδρος» φ 9/28-5-1900, κύριο άρθρο.

[3] βλ. Εφημερίδα «Μύδρος» φ 19/6-8-1900, κύριο άρθρο.

[4] πρβλ.  Εφημερίδα «Εφημερίς Αργοστολίου» φ24/8-3-1901 σελ 1: «Η κατάστασις της επαρχίας εκείνης (Πάλλης) είναι πράγματι πολύ δεινοτέρα της ημετέρας (Κραναίας), διότι όλος ο πλούτος αυτής σχεδόν είναι η σταφίς και οι άμπελοι». Επίσης εφημερίδα Μύδρος» φ25/17-9-1900. «Έλαιον δε, ως γνωστόν, ουδέ λίτραν παράγουσι τα κάτω χωρία (περιοχή Κατωγής)».

[5] βλ.  Εφημερίδα «Μύδρος» φ 23/3-9-1900, κύριο άρθρο.

[6] βλ. Εφημερίδα «Ζιζάνιον» φ 142/27-5-1900 σελ. 4, στο ίδιο φ. 143/3-6-1900 σελ. 4. Επίσης εφημερίδα «Μύδρος» φ 26/24-9-1900, σελ. 2, άρθρο με τίτλο «Τι περιμένετε;»: Ικεσία προς ομογενείς του εξωτερικού και φιλάνθρωπους του εσωτερικού, για αποστολή βοήθειας.

[7] βλ. Αρχείο Σπύρου Μοτσενίγου φάκελος 574, στοιχείο Β/9,  «Ιστορία «Φιλαρμονικής Πάλλης» Ληξουρίου (Κεφαλληνίας)». πρβλ. Η. Τσιτσέλη Κεφαλληνιακά Σύμμικτα Τ.1, σελ. 853.

[8] βλ. Άγγελο - Διονύση Δεμπόνου «Η Φιλαρμονική Σχολή Κεφαλονιάς 1838 – 1940» σελ. 111-112

[9] βλ. Άγγελο - Διονύση Δεμπόνου ό.π. σελ.  σελ. 113 σημ. 46. πρβλ. Εφημερίδα «Ζιζάνιον»  φ 134/1-4-1900, σελ. 4.

[10] Δήμαρχος Ληξουρίου ήταν τότε ο Αναστάσιος Βενάρδου Λιβιεράτος.

[11] βλ.  Εφημερίδα «Μύδρος» φ 20/13-8-1900, σελ. 4.

[12] βλ. Εφημερίδα «Μύδρος» φ 23/3-9-1900, σελ. 2-3.

[13] Δυστυχώς τα πρακτικά της Φιλαρμονικής δεν σώζονται, σε δημόσιο αρχείο τουλάχιστον, θεωρούμενα «θύμα» της περιόδου της Κατοχής.

[14] Αυτό το «δύνανται ποτέ» δείχνει ότι εκείνη την εποχή δεν υπήρχε κανενός είδους «αντιμισθία» των μαθητών, κάτι που αποτέλεσε και αποτελεί στα προηγούμενα και επόμενα χρόνια, πληγή, τόσο για τη δική μας, όσο και για άλλες Ελληνικές Φιλαρμονικές.

[15] Η φράση ανήκει στον Γεώργιο Τυπάλδο – Ιακωβάτο, «Γιωργαντάρα», κατά μαχητική αγόρευσή του σε συνεδρίαση της Β’ Εθνοσυνέλευσης, για την ψήφιση του Συντάγματος του 1864.

ΛΕΛΕΒΩ ΣΕ Κ.Ε.ΔΗ.ΚΕ

Η βραδιά της 20/7/2014, θα μείνει Ιστορική για τον Ληξουριώτικο Πολιτισμό.

Η σκοτεινή μας πλατεία γέμισε από ήχους της μουσικής μας παράδοσης! Εκκωφαντικούς, για να είναι αδύνατον να τους αποφύγει  ο οποιοσδήποτε δύστροπος.

Οι Ληξουριώτες, που είχαν την τύχη να βρεθούν  στην μεγάλη ακτίνα του ακούσματος, σίγουρα ενθαρρύνθηκαν, για την διατήρηση της κουλτούρας του τόπου τους μετά τους σεισμούς, περισσότερο και απ’ όταν έφαγαν κολοχτύπα – μακαρονάδα οι επίτιμοι celebrities στο Φισκάρδο. Οι δε επισκέπτες κατάλαβαν για τα καλά, ότι βρίσκονται στα Επτάνησα.

Από τα «τσίτα τα γκάζια» μεγάφωνα, ακούστηκαν οι χοροί του Πόντου «Τικ», Πυρρίχιος», «Κότσαρι», που όλοι ενθυμούμεθα τους παππούδες μας να τους χορεύουν. Κακώς δεν ακούστηκε ο «Γιουβαρναλούμ», που η Φιλαρμονική μας πάντοτε έπαιζε στις συναυλίες της, με σόλο του Νιόνιου του Καραπαταλίδη.

Εύγε στην ΚΕ.ΔΗ.ΚΕ. για την διοργάνωση. Εύγε και στον αντιπρόεδρο της ΚΕΔΗΚΕ κ. Κατσιβελίδη, που με επιτυχία έφερε εις πέρας τον ρόλο του κονφερασιέ της βραδιάς.  

Πανηγυρίζοντας όλοι μαζί, για την πολιτισμική μας ανάπτυξη, Ληξουριώτες, ας αναφωνήσωμεν :

ΖΗΤΩ Ο ΑΠΟΛΛΩΝ ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ!

Λαϊστέρα που σας λάιζε,  λελέβω σας…..

                                                                                       Ιωσήφ Β. Λουκερίδης

ΛΗΞΟΥΡΙ ΛΗΞΟΥΡΙ ΛΗΞΟΥΡΙ

Αυτό το καλοκαίρι του εξευτελισμού του.

Με τους ανθρώπους του, μπουκωμένους από το σεισμικό συσσίτιο, να έχουν  αναδείξει σε ευεργέτες τους χλευαστές τους. 

Με την πόλη του σακατεμένη, απογυμνωμένη από κάθε δικαιωματικό χαρακτηριστικό της, να περιμένει από τους τεχνοκράτες την αναπτυξιακή της εκπόρνευση. 

Με τους αρνητές του να θριαμβολογούν, πιπιλώντας αλαζονικά εκείνο το αηδιαστικό όνομα: «Παλική, Παλική, Παλική».

Αυτό το καλοκαίρι του εξευτελισμού του, Εκείνο λάμπει στα μάτια μου, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, απαλλαγμένο από τα δεσμά του χρόνου και του δουλικού «πραγματισμού». 

Σαν τον νεκρό, μιας ζωής τυραννισμένης, αλλά απόλυτα δικαιωμένης.

Χίλιες φορές τοπικιστής, για μια τέτοια πόλη. 

Για μια πόλη, που με τον ατιμωτικό της θάνατο εν σώματι, αποθεώνεται εν πνεύματι.

Χίλιες φορές τοπικιστής, για μια πόλη Ιδέα. Για την πόλη παγκόσμιο φαινόμενο πολιτισμού μέσα στην φτώχεια, Ζωής μέσα στα ερείπια…. κάποτε.

Κάποτε και πάλι. Και πάλι και πάλι.

Χίλιες φορές ο ουτοπιστής, που περιμένει την Ανάσταση, που όλο την περιμένουμε και όλο κινάει για νά ’ρθει. Την Ανάσταση της πόλης – Θεάς.

Χίλιες φορές ο τοπικιστής – ουτοπιστής, κι ας καώ μαζί της, παρά ο πραγματιστής, ανοιχτόμυαλος, ντροπιασμένος, συμπλεγματικός αρνητής της.

Κατά τον «προεκλογικό μου αγώνα», εδειλίασα. Επηρεασμένος από τον  διάχυτο φόβο  μήπως χάσουμε ψηφαλάκια, χαρακτηριζόμενοι «τοπικιστές», δεν ανέφερα αρκετά το Ιερό όνομα της παγκόσμιας πόλης.

Τώρα ξεσπάω:

ΛΗΞΟΥΡΙ ρε! ΛΗΞΟΥΡΙ ΛΗΞΟΥΡΙ ΛΗΞΟΥΡΙ.  

"Να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή". Η μεγάλη απάτη της "άμεσης" και "συμμετοχικής" δημοκρατίας.

«Να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή»! 

Μια «μεγάλη κουβέντα», που εκστομίστηκε ομοθυμαδόν από το πλήθος των «αγανακτισμένων» και εκείνοι που του την «τάισαν» δεν θέλησαν να αναλυθεί περαιτέρω.

Βέβαια, παρότι κακόπιστός τις θα μπορούσε άνετα να χαρακτηρίσει άκρως φασιστική την επιταγή της καύσεως ενός κοινοβουλίου, δεν είναι καθόλου έτσι.

Όλοι γνωρίζουμε, ότι ο καθένας «αγανακτισμένος» απεχθάνεται τον φασισμό, αφού σπεύδει να προβεί σε αντιφασιστικές δηλώσεις και εκδηλώσεις, κάθε που ξεφύγει το κλομπ κάποιου «μπάτσου» ή κάθε που κάποιος παπάς κάνει δηλώσεις κατά του πολιτικού γάμου.

Η στάση αυτή του πλήθους έχει άλλη προέλευση και για άλλες σκοπιμότητες του επεβλήθη.

Η Βουλή ήταν, την στιγμή της αναφώνησης του συνθήματος, για τους «αγανακτισμένους», το σύμβολο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Ήταν ο χώρος που εμείς, με την ψήφο μας, στείλαμε τους αντιπροσώπους μας, οι οποίοι «δι’ αποκαλύψεως», αποδείχθηκαν διεφθαρμένοι, άχρηστοι,  υπεύθυνοι για όλα τα δεινά μας. Δεν τους χρειαζόμαστε! Να καεί ο χώρος τους, η Βουλή, που και αυτή «δι αποκαλύψεως» αποδείχθηκε μπουρδέλο. Δεν χρειαζόμαστε, ουσιαστικά, την αντιπροσωπευτική Δημοκρατία. Εμείς κάνουμε κουμάντο. Εμείς, που «άμεσα συμμετέχουμε» στην προσπάθεια για «μια καλύτερη ζωή».   

Δεν σκεφτήκαμε, όμως, δεν μας άφησαν να σκεφτούμε, πού στο καλό τέλος πάντων «συμμετέχουμε». Αν, για μια στιγμή, μας άφηναν να σκεφτούμε χωρίς φόβο και χωρίς ταπεινό πάθος, θα το βλέπαμε καθαρά:

Στην Ελλάδα, κάπου εκεί γύρω στο όντως βρώμικο 1989, με την ίδρυση των ιδιωτικών καναλιών, επιβλήθηκε η στυγνή δικτατορία των επιχειρηματιών. Η τηλεδικτατορία.  

Πρώτο μέλημα των πλουτοκρατών «καναλαρχών» ήταν  να συντρίψουν κάθε πολιτικό λόγο, να απαξιώσουν πολιτική και πολιτικούς. Και καθώς  «ήτανε στραβό το κλίμα», τα κατάφεραν θαυμάσια. Με την γνωστή καραμέλα της «διαφθοράς», ισοπέδωσαν πρόσωπα, ιδέες, θεσμούς. Διέλυσαν την ίδια την Ελληνική κοινωνία και στη θέση της έστησαν μια εικονική ψευδοκοινότητα, όπου ο καθένας μας αποτελεί (προσοχή σε αυτό), όχι έναν καταναλωτή, όπως γινόταν παλιά με τις εφημερίδες, αλλά ένα εμπόρευμα, αφού η τηλεδικτατορία τσουβαλιάζει τα μάτια μας, τα αυτιά μας, το μυαλό μας και την ψυχή μας, για να τα πουλήσει στους διαφημιστές.

Το μέσο της τηλεδικτατορίας, για να μας εγκλωβίσει στην εικονική της πραγματικότητα, ήταν να μας δώσει την ψευδαίσθηση της συμμετοχής μας στα «τεκταινόμενα».   Να μας παραμυθιάσει ότι εμείς έχουμε την εξουσία, να καταγγέλουμε, να προτείνουμε, να διαμορφώνουμε «πολιτική» προς λύση προβλημάτων. Προβλημάτων εικονικών, που φυσικά η ίδια η τηλεδικτατορία δημιουργεί ή επιλέγει.

Κάποτε, ως γνωστόν, έφτασε στη χώρα μας η «κρίση».  Αποδείχτηκε τότε, πεντακάθαρα, ότι το οικονομικό και αξιακό σύστημα, που στην Ελλάδα η τηλεδικτατορία επέβαλε και προέβαλε, ήταν ένα σάπιο εν τη γενέσει του κατασκεύασμα, με μόνο σκοπό την κερδοφορία  των ολίγων διά της εξαθλίωσης των πολλών.

Φυσικό θα ήταν, οι «αγανακτισμένοι» πολίτες, να στραφούν πρώτα εναντίον της τηλεδικτατορίας. 

Αλλά όχι! Η εικονική πραγματικότητα είναι τόσο καλά στημένη, που τίποτε φυσικό δεν αφήνει να συμβεί.

Το πρόβλημα και η λύση του βρέθηκαν, για την τηλεοπτική ψευδοκοινότητα: «Λεφτά υπήρχαν, αλλά τα έφαγαν ο Εφραίμ, ο Άκης, η γυναίκα του Άκη η μελαχρινή, οι πολιτικοί εν γένει και για όλα φταίει το μπουρδέλο η Βουλή. Να καεί, να καεί».

Έτσι απλά λοιπόν!

Αιώνες αγώνων και πολιτικών - πνευματικών διεργασιών, για να διαμορφωθεί αυτό το ρημάδι το σύστημα της αντιπροσώπευσης, όπου ο πολίτης μόνος του, ανεπηρέαστος έστω και για μια στιγμή, με ευθύνη, δύναμη και ιερή μυστικότητα, επιλέγει την πολιτική και τους πολιτικούς του, ρίχτηκαν στην πυρά.

Έτσι απλά, αυτό που τώρα «θέλουν» οι πολίτες είναι η «άμεση συμμετοχή» τους. Γι αυτό και πληθαίνουν συνεχώς οι «επαναστατικές» φωνές κατά οποιασδήποτε μορφής πολιτικής, που έχει σχέση με το «παρωχημένο» σύστημα των εκλογών.

Κάντε ένα πείραμα: Αν καμιά φορά βρεθείτε σε αυθόρμητη ή μη συγκέντρωση πολιτών, υποβάλετε μια καθαρά πολιτική πρόταση, που καταλήγει στην στάση του πολίτη πάνω από την κάλπη. Θα δείτε τότε, ότι λίγοι θα έχουν το θάρρος και την καθαρότητα σκέψης να συζητήσουν μια τέτοια πρόταση. Οι πολλοί θα απομακρυνθούν ή θα αντιδράσουν επιθετικά με φληναφήματα, τηλεοπτικού τύπου πάντα.   Κοιτάξτε τότε στα μάτια των πολλών. Θα δείτε ότι κάποιοι είναι καλόπιστοι και απλώς έχουν απογοητευτεί από όσα μας έχουν συμβεί. Θα δείτε όμως, ότι κάποιοι άλλοι είναι δηλητηριασμένοι από την τηλεδικτατορία. Τόσο δηλητηριασμένοι, που επιδιώκουν τον ρόλο του δημοσιογράφου – ηγέτη των «άμεσα συμμετεχόντων» στην τηλεοπτική ψευδοκοινότητα.

Η απάτη της άμεσης συμμετοχής, της απαξίωσης του αντιπροσωπευτικού συστήματος, οδήγησε στο εκλογικό παράλογο του 2012 και του 2014. Αυτοί που ούρλιαζαν πάνω σε πλατείες για τα δεινά τους, αυτοί οι ίδιοι έφεραν και κράτησαν στην Κυβέρνηση, χέρι – χέρι Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ..

Είναι σίγουροι, βλέπετε, ότι  η ψήφος τους, για να γεμίσει το «μπουρδέλο η Βουλή» καμία σημασία δεν έχει, αφού θα το κάψουν το μπουρδέλο.  

Σημασία έχει μόνο να κυβερνήσει αυτός που θα τους πουν εκείνοι που τους έδωσαν δικαίωμα συμμετοχής στην καύση του

      Πόση εξουσία απέκτησαν οι πολίτες με αυτή την «συμμετοχή»! Πόσο μεγάλη η «τιμή» των τηλεθεατών - εμπορευμάτων! Πόσο εξευτελισμό μπορούμε να αντέξουμε αλήθεια!

Τελικά, πρέπει άμεσα να καταλάβουμε, ότι η μόνη «συμμετοχή» που δίνει στον πολίτη την αξία που του πρέπει, την αξιοπρέπειά του, είναι η συμμετοχή στο δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, χωρίς φόβο και χωρίς ταπεινά πάθη.

Να οργανωθούμε. Να οργανωθούμε, γιατί, όπως έλεγε και το σόκιν ανέκδοτο της δεκαετίας του ογδόντα, με τις ανοργάνωτες φωνές της άμεσης δημοκρατίας, «έχουμε φάει τρεις και δεν έχουμε ρίξει κανέναν».

Και αυτά χάριν των ανόητων, που πιστεύουν στην άμεση δημοκρατία της τηλεδικτατορίας.  

Και αυτά χάριν των επιτήδειων, που καταδικάζουν μετά βδελυγμίας, κάθε πρόταση πολιτική, που αντιτάσσεται στην άμεση - συμμετοχική τηλεδικτατορία, ως «μία από τα ίδια». Γιατί αυτοί είναι ο επαναστατικός στρατός του Μέγκα τσάνελ.  

Απάντηση προς το RHESUSGR, από ένα φύτευμα

Σε άρθρο ανάλυσης του εκλογικού αποτελέσματος (μπορείτε να το δείτε εδώ: http://kefaloniaupdate.blogspot.gr/2014/06/blog-post_17.html), η συντακτική ομάδα του RHESUSGR, κατ’ εκτίμηση του μακροσκελέστατου κειμένου, ψάχνει να βρει τα αίτια α) της επανεκλογής ως Δημάρχου του Αλέξανδρου Παρίση και β) της εκλογικής αποτυχίας του συνδυασμού «Ριζοσπάστες Ξανά».

Κατόπιν σειράς μαθηματικών υπολογισμών, που σίγουρα έκαναν τα κομπιουτεράκια της να αναστενάξουν, η συντακτική ομάδα καταλήγει ότι κύριος υπαίτιος και των δύο δεινών είναι (τι άλλο;) το «ΦΙΚΟΣ» (το Σίγμα στο τέλος δεν έχει θέση, αλλά μάλλον η συντακτική ομάδα εννοεί «Συριζοφάγοι»).

Το «ΦΙΚΟΣ», που το «φύτεψαν» κάποιοι παράγοντες της «Ισχυρής Κεφαλονιάς», προκειμένου να κάνουν ζημιά στους «Ριζοσπάστες» και να καταφέρουν την επανεκλογή του Παρίση.

Υποθέτω ως άδολο το τεράστιο σφάλμα του RHESUSGR, το προσβλητικό για ένα ολόκληρο κίνημα, που ξεκίνησε από την ανάγκη για πολιτική έκφραση και ανάκτηση αξιοπρέπειας του Ληξουριώτη. Και με την υπόθεση ότι απευθύνομαι σε καλόπιστους συνομιλητές, απαντώ, από το προσωπικό  μου ιστολόγιο και κατά την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ μου γνώμη:

Αν η συντακτική ομάδα, δεν βασιζόταν στην «πάγκαλη παιδιά» των μαθηματικών για την εξαγωγή συμπερασμάτων και την απόδοση χαρακτηρισμών, αλλά στα πριν και κατά τις εκλογές γεγονότα και την στάση του κάθε συνδυασμού, θα έβλεπε τα εξής:

Α) Ότι το ΦΙ.Κ.Ο.(Σ) είναι το μόνο που δεν φταίει για το ντροπιαστικό για την Κεφαλονιά εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά και το μόνο που πολέμησε με νύχια και με δόντια για την αποτροπή του.

Από την αρχή της κίνησης των πολιτών, από την οποία προήλθε και καθ’ όλη την πορεία του, επιτέθηκε «στα ίσια» και στον κ. Παρίση και στους παράγοντες του συνδυασμού του, με πρώτον, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους τον κ. Διονύση Λυκούδη, του οποίου το RHESUSGR θεωρεί τον ΦΙ.Κ.Ο. «φυτεψίμι».

Τους επιτέθηκε, όχι γιατί δεν του αρέσει η φάτσα τους, αλλά επειδή πολιτικά βρίσκεται απέναντί τους, αφού εκφράζουν, σε απόλυτο συσχετισμό, την αντικοινωνική πολιτική του Καλλικράτη και των επιχειρηματιών. 

Γιατί το ΦΙ.Κ.Ο. διεκδικεί καθαρά και ξάστερα την διάλυση του Καλλικρατικού εκτρώματος και την επαναφορά του ισχυρού, κοινωνικού δημοσίου στην τοπική αυτοδιοίκηση, σε όλη την χώρα και, γιατί όχι, και σε όλη την Ευρώπη. (Αυτό για να μην ψάχνει άλλες βάσεις η συντακτική ομάδα για το ΦΙ.Κ.Ο.)

Και αυτό η «Ισχυρή Κεφαλονιά» το αντιλήφθηκε από την αρχή, και προσπάθησε να παρουσιάσει κάθε έναν ξεχωριστά και όλους μαζί τους ΦΙ.Κ.Ο., ως γραφικούς, ως τοπικιστές, ως κατσαπλιάδες, ως χρυσαυγίτες και, κυρίως, ως ποδηγετούμενους, στην αρχή από τον κ. Ρουχωτά, κατόπιν από αυτήν την ίδια. Το τελευταίο, χάριν κυρίως της αφέλειας ορισμένων, «έπιασε», αλλά όχι όσο θα ήθελαν οι κατασκευαστές του.

Ας ψάξει λοιπόν το   RHESUSGR αλλού αυτούς που έκαναν τον κ. Παρίση πάλι Δήμαρχο. Και του δείχνω το δρόμο:

Τα στελέχη των συνδυασμών του κ. Καλαφάτη (που πρώτα και καλύτερα εξαπέλυσαν εναντίον μας την κατηγορία της «ουράς του Παρίση») και του κ. Μιχαλάτου, ποια στάση τήρησαν κατά τα 3,5 έτη της Δημαρχίας της «Ισχυρής Κεφαλονιάς» και προεκλογικά; Ποια πολιτική ακολούθησαν;

Αν δεν ζαλιζόταν από την πολύ αριθμητική, η συντακτική ομάδα του άρθρου – εξίσωσης, θα διέκρινε ότι όλοι τους, επιδόθηκαν σε γκρίνια και παράπονα, με περιεχόμενο ότι την δουλειά που κάνει ο κ. Παρίσης, αυτοί θα την έκαναν καλύτερα και ηθικότερα. Ηχούν άλλωστε ακόμα στα αυτιά και αστράφτουν ακόμα στα μάτια του ακροατή και αναγνώστη οι δηλώσεις διακεκριμένων στελεχών της «Ενωμένης Τετράπολης», για την προσωπική τους εκτίμηση προς τον κ. Παρίση, που απλώς «έκανε κακές επιλογές».

Οι δε Ληξουριώτες σύμβουλοι (οι αυτοαποκαλούμενοι υπερηφάνως «Παλικισιάνοι»), με αδιαφορία ως και απέχθεια αντιμετώπισαν το πολιτικό αίτημα του Ληξουριώτη, για επαναφορά της αυτοδιοίκησης στον τόπο του. 

Μόλις ο Μιχελάκης «στραβομουτσούνιασε», έσπευσαν να παύσουν κάθε αντικαλλικρατικό λόγο. Και ο μόνος που κάτι πήγε να πει (ο Διονύσης Αραβαντινός εννοώ) σκεπάστηκε από την «Καλλικρατίτιδα» του συνδυασμού που ανήκε.

Προφανές αίτιο της στάσης των "αντιπολιτευομένων" πολιτευτών είναι ότι ανήκουν στα ίδια κομματικά «μαντριά» με τον κ. Παρίση. Ακολουθούν πιστά λοιπόν τις επιταγές της συγκυβέρνησης.

Προφανής συνέπεια ήταν ότι δεν έδωσαν ελπίδα, δεν έδωσαν πολιτικό στόχο, δεν έδωσαν θάρρος στους φοβισμένους από την κρίση Κεφαλλήνες και ιδίως στους φοβισμένους από την κρίση και τους σεισμούς Ληξουριώτες, οδηγώντας τους έτσι στις αγκάλες του «Ισχυρού» κ. Παρίση, απ’ όπου άλλωστε κάποιοι από τους ίδιους μόλις είχαν φύγει.

Άφησαν το ΦΙ.Κ.Ο. μόνο του να «αμπώνει τη βάρκα», έχοντας να αντιμετωπίσει και τις κατασκευασμένες κατηγορίες που του προσήψαν, για να μην τους πάρει «δικούς τους», «ιδιόκτητους» ψήφους.

Να λοιπόν τι βλέπει εύκολα, όποιος σκέφτεται λογικά και όχι λογιστικά, για το εκλογικό αποτέλεσμα.          

Β)  Θα έβλεπε ακόμα η συντακτική ομάδα του άρθρου – σκοτούρα, ότι η έρευνά της για την εκλογική «αποτυχία» των «Ριζοσπαστών» επηρεάστηκε, ηθελημένα ίσως, από εκείνους που προσπαθούν να συσκοτίσουν τα γεγονότα, αποδίδοντας μομφές παντού εκτός από τους εαυτούς τους. 

Εξηγούμαι όσο μπορώ:

Είναι γεγονός ότι η γνήσια, διεκδικητική, αγωνιστική φωνή του κ. Δημητράτου και των πραγματικών του φίλων ξεχώρισε από την αρχή των εκλογών. «Θάφτηκε» όμως, για λόγους που το άρθρο γνωρίζει, αναφέρει, αλλά μετά τους παραμερίζει και με την αριθμολαγνεία του καταλήγει στον φταίχτη: Το ΦΙΚΟ(Σ) φυτεψίμι των Ισχυροκεφαλονιτών.

Μήπως όμως η εθελοτυφλία αυτή της συντακτικής ομάδας του άρθρου – αλγόριθμου είναι και το πρόβλημα των «Ριζοσπαστών»;;

Όλη η νήσος βοούσε προεκλογικά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διασπαστεί σε «Σύριζα εσωτερικού» και «Σύριζα εξωτερικού». Στη σκέψη κάθε Κεφαλονίτη ήταν ο φημολογούμενος ρόλος του κ. Γαλιατσάτου ως «φυτεύματος» του κ. Λυκούδη. Γιατί ουδείς εκ των «Ριζοσπαστών» δεν διέψευσε ή επιβεβαίωσε ευθέως τη φήμη;; Γιατί το πρόβλημα αναφέρεται τώρα, κατόπιν εορτής, ακροθιγώς, μόνο και μόνο για να καταλήξουμε στο ΦΙ.Κ.Ο. φταίχτη; Φταίχτη γιατί τόλμησε να μπει σε ξένα χωράφια, αυτά των «επαγγελματιών» πολιτικών;;

Μήπως, λέω μήπως, οι «Ριζοσπάστες Ξανά» (εσωτερικού) φοβούνται να χαλάσουν την «ενότητα» (μαύρη ενότητα) του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα, που πλέει πλησίστιος προς την πολυπόθητη Κυβέρνηση και γι αυτό κύπτουν την κεφαλή προς φάπα;;

Σκεφτείτε τα αυτά, αγαπητή συντακτική ομάδα. Σκεφτείτε και μία προτροπή μου: Αντί να με αναγκάζετε να αποδεικνύω ότι δεν είμαι ελέφαντας, δείτε καλύτερα τους (ροζ) ελέφαντες, που υπάρχουν δίπλα σας και πατήστε τους σαν μυρμήγκια.

Αυτά από εμένα και τέλος. Δεν θα ανταπαντήσω σε τυχόν απάντησή σας (ας το αναλάβουν, αν το νομίζουν σωστό, οι φίλοι μου οι Φίκοι αυτό), για δύο λόγους:

α) Θεωρώ τροχοπέδη στον αγώνα για μια αξιοπρεπή Κεφαλονιά, να διαπληκτίζονται περί όνου σκιάς όσοι ανήκουν στο ίδιο μετερίζι.

β) Με την αριθμητική σας θα με ζουρλάνετε στο τέλος.

                                           Η συντακτική ομάδα του Josephus gr

                                          Ιωσήφ Λουκέρης του Βασιλείου    

Περί "κακομοιριάς" και "πολιτικαντισμού"

Κύριε Δήμαρχε, Κύριοι Σύμβουλοι της Πλειοψηφίας.

Οι καταστάσεις με αναγκάζουν να σας απασχολήσω ξανά, δημοσίως, για θέματα που δεν σας είναι ευχάριστα και σε κάποιους ίσως είναι και βαρετά. Ζητώ συγνώμη, αν πιστεύετε ότι γίνομαι κουραστικός ή και αναιδής.

Ρίξτε όμως, σας παρακαλώ, μια ματιά στις φωτογραφίες.

Είναι το άγαλμα του Ηλία Μηνιάτη, στο προαύλιο του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου Μηνιατών, στο Ληξούρι Παλίκης.

Το άγαλμα της εμβληματικής μορφής του ελληνικού Πνεύματος, των ελληνικών γραμμάτων, του μεγάλου Ληξουριώτη Ιεράρχη, στέκει τέσσερις μήνες μετά τους σεισμούς, κάτω από το βάθρο του, σακατεμένο. 

Ένας κουλός κοντοστούπης. Ένα αξιοθέατο τσίρκου.

Η ιερή μορφή του Ηλία Μηνιάτη ΑΤΙΜΑΖΕΤΑΙ δίπλα στο Ναό που ο χρυσορρήμων ρήτορας εκφώνησε τους μεγαλειώδεις λόγους του στην καθομιλουμένη γλώσσα.

Και αυτά, ενώ εσείς απονέμετε ευγνωμόνως τιμητικές πλακέτες σε celebrities, διότι είχαν την καλοσύνη να αποδεχθούν πρόσκληση ιδιώτη για διακοπές στο νησί μας.

Δεν γνωρίζω τον σχεδιασμό σας για την τύχη του αγάλματος. Βλέπετε, ίσως επειδή θεωρείτε ότι ο Κεφαλονίτης δεν ενδιαφέρεται για τέτοια πράγματα, προτιμάτε να πληροφορείτε το κοινό για τα επινίκια δείπνα σας.

Αλλά, ότι και να έχετε σχεδιάσει (αν έχετε σχεδιάσει), δεν νομίζετε ότι το θέαμα του κολοβωμένου και «εκθρονισμένου» αγάλματος είναι αντιαισθητικό, αποκρουστικό, ντροπιαστικό για όλους μας;;  

Δεν νομίζετε ότι τουλάχιστον τώρα, που άρχισε η τουριστική περίοδος, και εμουντίσετε (ω ευτυχία!) και την πλατεία, θα έπρεπε το άγαλμα να αποσυρθεί ή έστω να σκεπαστεί;; 

Ή μήπως νομίζετε κι εσείς ό,τι μάλλον τεχνηέντως διαδίδεται;;  Ότι δηλαδή το άγαλμα ανήκει στον Ιερό Ναό, σαν να είναι κανένα εικόνισμα, με σκοπό λατρευτικό.

Κύριε Δήμαρχε, Κύριοι πιστοί του Σύμβουλοι,

Είμαι βέβαιος ότι βλέποντας τις φωτογραφίες, θα καταλάβατε τι σημαίνει ΚΑΚΟΜΟΙΡΙΑ, τι σημαίνει ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΙΣΜΟΣ.

Εύχομαι να καταλάβετε και ότι, δυστυχώς, αυτά τα δύο χαρακτηριστικά έχουν καταλάβει μεγάλο μέρος της πολιτικής σας και της δημόσιας διαγωγής σας.

Ελπίζω με την χώνευση του δείπνου στον «Κούτουπα», τα επινίκια για την μεγάλη εκλογική σας επιτυχία (ομολογουμένως ανάλογη με αυτήν του Δημάρχου Μαραθώνος) να τελειώσουν.

Από εκεί και πέρα, σας παρακαλώ θερμά, στα θέματα Πολιτισμού τουλάχιστον, συνέλθετε. Αντιληφθείτε το μεγαλείο αυτού του τόπου και προσπαθήστε να αρθείτε στο ύψος του.

Ειλικρινά

Ιωσήφ Λουκέρης του Βασιλείου

Υ.Γ. Λυπάμαι, που αυτή την φορά δεν σας απευθύνομαι με κείμενο χιουμοριστικό. Εσείς οι ίδιοι όμως και τα φίλια προς εσάς μ.μ.ε., αποδείξατε ότι το μόνο που αντιλαμβάνεστε από τέτοια κείμενα είναι ανύπαρκτες προσωπικές προσβολές. Και κάποιοι που αποπειράθηκαν απαντητικό χιούμορ ήταν τόσο, μα τόσο κρύοι!