Ευτυχές και Αίσιον το 1997!

Τον Σεπτέμβριο του 1996 ο Κωνσταντίνος Σημίτης προκήρυξε εκλογές. Η ενέργειά του αυτή φάνηκε παράτολμη και τα μουστάκια των φανατικών οπαδών του Πα.Σο.Κ. (γιατί τότε είχαν ακόμη μουστάκια) άρχισαν να ιδρώνουν. Δικαιολογημένα, αφού ο κοντούλης, στριφνός πολιτικός, κάθε άλλο έδειχνε παρά να ανταποκρίνεται στα κοινωνικά αιτήματα και στις εθνικές ανάγκες της εποχής εκείνης. Στην θητεία του ως υπουργός Οικονομικών είχε δείξει νεοφιλελεύθερες αγκυλώσεις, στην κρίση των Ιμίων και στην κρίση της Κύπρου οι χειρισμοί του, ως «διορισμένου» πρωθυπουργού, ήταν προδοτικοί, στο συνέδριο του Πα.Σο.Κ. είχε δεχθεί ουκ ολίγες αποδοκιμασίες από τους απλούς συνέδρους. Κι όμως, σαν «κάτι να ήξερε», ο χλωμός διοπτροφόρος πολιτικός ζητούσε την στήριξη του εκλογικού σώματος, για το «θεάρεστο» έργο που είχε να επιτελέσει και μάλιστα επικαλούμενος εθνικό θέμα!

Για όποιον (θέλει να) θυμάται, η συνέχεια είναι γνωστή: Τα κανάλια έπιασαν αμέσως δουλειά. Φόβισαν τον κόσμο με την καταστροφή που τάχα θα ακολουθούσε αν δεν λαμβάνονταν αμέσως «σκληρά μέτρα», γαργάλησαν τα αυτιά των «νοικοκυραίων» με την ανάγκη «νοικοκυρέματος» του κράτους, εκμεταλλεύθηκαν τα εμφυλιοπολεμικά πάθη τονίζοντας τον κίνδυνο επανόδου στην εξουσία της Δεξιάς, και το θαύμα έγινε! Ο Σημίτης πραγματοποίησε εκλογικό θρίαμβο και, από πολιτικά πυγμαίος, έγινε ο γίγας του «εκσυγχρονισμού» και της «δημιουργικής λογιστικής».   

Για όποιον (θέλει να) θυμάται, είναι επίσης γνωστό τι επακολούθησε στην οκταετία της πρωθυπουργίας Σημίτη, αρχίζοντας από το πρώτο ημερολογιακό έτος της, το 1997: Η Νέα Δημοκρατία, φροντίζοντας πάντα για την ψυχαγωγία των Ελλήνων πολιτών, βρέθηκε, για μια φορά ακόμα σε «αρχηγική κρίση», την οποία ξεπέρασε εκλέγοντας αρχηγό τον ανιψιό και ομώνυμο του γερο - ιδρυτή της, προκειμένου να την …. εκσυγχρονίσει! Η «νέα» κυβέρνηση, που δεν ήταν καθόλου νέα, αλλά συνέχεια της παλαιάς πασοκοκυβέρνησης, έθαψε τάχιστα την μέχρι τότε οξεία δυσπιστία των Ελλήνων απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μας έβαλε να τρέχουμε σαν παλαβοί, για να προλάβουμε την Ο.Ν.Ε. και το «σωτήριο" ευρώ (!!!!). Πλήθος αντιλαϊκών νόμων, που οδήγησαν στην σημερινή καταστροφή μας, ψηφίστηκαν από ένα πλήρως ανεκτικό κοινοβούλιο. Με την καθιέρωση των «εκλογών του καναπέ», απαξιώθηκε η πολιτική και οδηγηθήκαμε στην τηλεοπτική δικτατορία, εις δόξαν των «αμεσοδημοκρατών», δόλιων ή πεπλανημένων, που τις εκλογές τις σιχαίνονται γενικώς και αορίστως.  Οι ευδοκιμούντες  ανέκαθεν στην χώρα μας επαναστάτες αριστεροί, ικανοποιήθηκαν πλήρως από την φροντίδα της «νέας» κυβέρνησης για τα ατομικά δικαιώματα, που οδήγησε στον εξευτελισμό της Εκκλησίας, με το ανύπαρκτο θέμα των ταυτοτήτων. Οι φανατικοί οπαδοί του Πα.Σο.Κ., τέλος, ξύρισαν κόντρα τα μουστάκια τους (από τότε δεν έχουν), αλλά κράτησαν το παλιό τους ύφος, ακούγοντας μακάριοι τον αρχηγό τους να προφέρει την Δεξιά, ως «Δξχιά».

Για όποιον (θέλει να) θυμάται, οι συμπτώσεις, ακόμα και χρονολογικές, με το σήμερα είναι εντυπωσιακές και, για όποιον (θέλει να) κρίνει ανεπηρέαστος από την τηλεοπτική προπαγάνδα, είναι ανατριχιαστικές. Μια δήθεν «νέα» κυβέρνηση, επανεκλεγμένη μετά από μια προδοτική, αντιλαϊκή προηγούμενη θητεία, θάβει την οργή των Ελλήνων κατά της Ε.Ε.. Η Νέα Δημοκρατία συνεχίζει να προσφέρει τα μέγιστα στην ψυχαγωγία μας. Πλήθος νόμων στρεφομένων εναντίον μας ψηφίζονται από ένα πλήρως ανεκτικό κοινοβούλιο. Η τηλεδικτατορία, στρέφει τους πολίτες εναντίον των εκλογών, για να κρατηθεί αυτή η «ωραία ατμόσφαιρα» για μια τετραετία ει δυνατόν και περισσότερο, εις δόξαν των «αμεσοδημοκρατών», δόλιων ή πεπλανημένων, που τις εκλογές τις σιχαίνονται γενικώς και αορίστως. Οι επαναστάτες αριστεροί, που εξακολουθούν να ευδοκιμούν στην χώρα μας, ικανοποιούνται με την καθιέρωση του συμφώνου συμβίωσης μεταξύ ομοφυλοφίλων και τελευταία είδα και δύο – τρεις συριζαίους με γραβάτα!  

Λαός που δεν θυμάται την Ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει. Το 2015 εξελίχθηκε όμοιο με το 1996. Το προ των θυρών έτος μοιάζει απογοητευτικά με το 1997. Όπως και να έχει εύχομαι σε όλους μας, για το νέο έτος, υγεία και προσωπική ευτυχία. Αν είναι δυνατόν και «καλά μυαλά», μήπως και μπορέσουμε να σταματήσουμε τον φαύλο κύκλο.    

1891: Εκλογές πάθους και βίας στο Ληξούρι....

Άρθρο μου στο περιοδικό "Κεφαλονίτικη Πρόοδος", τεύχος 13ο. 

Αναμφισβήτητα η εκλογική διαδικασία είναι η κορυφαία έκφραση και έκφανση του Δημοκρατικού Πολιτεύματος. Η συμπεριφορά δε των πολιτών, κατά την άσκηση του δικαιώματος του «εκλέγεσθαι» και «εκλέγειν», καταδεικνύει όχι μόνο την ποιότητα της δημοκρατίας, αλλά και τα ήθη κάθε εποχής και κάθε περιοχής. 

Στο άρθρο αυτό θα προσπαθήσω να δείξω την ατμόσφαιρα των εκλογών κατά το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα, αναφερόμενος κυρίως στις δημοτικές εκλογές του 1891 στην Κεφαλονιά και δη στο Ληξούρι.

Επέλεξα αυτό το έτος λόγω των χαρακτηριστικών επεισοδίων, που κατωτέρω περιγράφω. Εστιάζω δε στο Ληξούρι, όχι μόνο επειδή είναι ο «βιότοπός μου», αλλά και διότι μου δίνεται η ευκαιρία να παρουσιάσω, με λίγα λόγια, την πολιτική κατάσταση που επικρατούσε τότε στην πόλη μας.

Η μορφή του Γεωργίου Τυπάλδου Ιακωβάτου διαμορφώνει την πολιτική εικόνα του Ληξουρίου από πριν την Ένωση μέχρι και την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα.

Ασυμβίβαστος, δυναμικός και αγέρωχος πολιτικός για τους οπαδούς του, επηρμένος «βαναυσολόγος» για τους αντιπάλους του ο «Γιωργαντάρας», είναι βέβαιο ότι με την συνεργασία των δύο αδελφών του, έθεσε το Ληξούρι και ολόκληρη την τότε Επαρχία Πάλης στη τροχιά των δικών του πολιτικών πόθων και παθών. 

Σε αντίθεση με την πλειοψηφία των Επτανησίων Πολιτικών, που μετά την Ένωση εντάχθηκαν πλήρως στις αρχηγικές παρατάξεις της κεντρικής πολιτικής σκηνής, ο Γεώργιος Τ. Ιακωβάτος ακολούθησε, κυρίως στα εξωτερικά θέματα, δική του πολιτική, συμπαρασύροντας και τους εν Ληξουρίω αντιπάλους του σε οξεία αντιπαράθεση με τον ίδιο, ανεξάρτητα από ποιους κομματικούς σχηματισμούς υποστήριζαν. Έτσι, η πολιτική ζωή του Ληξουρίου είχε και αυτή την «Ληξουριώτικη» ιδιορρυθμία της.

Από την πρώτη κιόλας θητεία τους, οι μεν Γεώργιος και Χαράλαμπος ως βουλευτές, ο δε Νικόλαος ως Δήμαρχος Παλέων, οι αδελφοί Ιακωβάτοι δυναμιτίζουν την πολιτική ατμόσφαιρα, παραιτούμενοι των αξιωμάτων τους, το έτος 1867, διαμαρτυρόμενοι για την κυβερνητική πολιτική στο θέμα της Εκκλησιαστικής αφομοιώσεως.[1] Για τις θέσεις του Γεωργίου και του Χαραλάμπους προκηρύσσονται επαναληπτικές εκλογές, στις οποίες οι δύο αδελφοί θέτουν και πάλι υποψηφιότητα. 

Στις επαναληπτικές εκλογές, για την αναπλήρωση των δύο βουλευτών της Επαρχίας Πάλης, που διεξήχθησαν τον Ιανουάριο του 1868, συγκροτούνται, για πρώτη φορά τόσο ευκρινώς, δύο αντίπαλα «στρατόπεδα»: Το «στρατόπεδο» των Ιακωβάτων και το «στρατόπεδο» των «αιωνίων» αντιπάλων τους, των αδελφών Ιωάννη και Μιχαήλ Τυπάλδων Χαριτάτων[2].

Αυτές οι δύο παρατάξεις, βασιζόμενες στις δύο οικογένειες, θα μονοπωλήσουν την πολιτική διαμάχη στο Ληξούρι, μέχρι και την αρχή του 20ου αιώνα. Πολιτική διαμάχη σκληρή και βίαιη λόγω και έργω. 

Οι Ιακωβάτοι στην τοπική αυτοδιοίκηση θα βασιστούν αρχικά στον πρώτο τους εξάδελφο, γιο του αδελφού του πατέρα τους, Πέτρου (Πιέρου), Δημήτριο Τ. Ιακωβάτο, και στην συνέχεια στον υιό του Άγγελο.

Για αρκετό καιρό αποτυγχάνουν, καθώς ο Δημήτριος Τ. Ιακωβάτος θα ηττηθεί στις εκλογές του 1870 από τον υποστηριζόμενο από τους Χαριτάτους Γεράσιμο Κομινάτο - Γενατά και στη συνέχεια, ο κύριος αντίπαλός τους Ιωάννης Τυπάλδος - Χαριτάτος θα κερδίσει τρεις συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις παραμένοντας Δήμαρχος Ληξουρίου για 13 χρόνια (1874-1887). 

Η ώρα της «ρεβάνς» θα έλθει, όμως, για την Ιακωβατική παράταξη, καθώς ο Άγγελος Τ. Ιακωβάτος θα επικρατήσει στις δημοτικές εκλογές του 1887 και του 1891. 

Χαρακτηριστικό το επεισόδιο των Ιακωβατέικων επινικίων του 1887, όταν ο μικρανεψιός του «Γιωργαντάρα», Άγγελος, κατέλυσε την 13χρονη κυριαρχία των Χαριτάτων: Η παράταξη των Ιακωβάτων προγραμματίζει παρέλαση στους δρόμους της πόλης, «εκ της οικίας του Γιωργαντάρα» (την σημερινή πολύπαθη Ιακωβάτειο Βιβλιοθήκη), όπου η Αικατερίνη (Κάτε) Ιακωβάτου θα παρέδιδε την σημαία και τη δάφνη, εμβλήματα της οικογένειας, «τω νικητή Ιακωβάτω». Η τελετή όμως ματαιώνεται, γιατί «την πρωίαν …. συνέβη σπουδαία συμπλοκή μεταξύ των κομμάτων, ης θύμα υπήρξε ατυχής νέος Ψαρός, τρωθείς διά μαχαίρας επικινδύνως κατά τον θώρακα υπό τινος Λυκούδη, τραυματισθέντες δε πολλοί άλλοι ελαφρότερον….»[3] Τόση βία, τόσο πάθος!

Σε αυτό το πολιτικό και συναισθηματικό πλαίσιο διεξήχθησαν οι δημοτικές εκλογές του 1891. Αντίπαλοι ετάχθησαν, φυσικά, οι έχοντες «ανοιχτούς λογαριασμούς», Άγγελος Τ. Ιακωβάτος και Ιωάννης Τ. Χαριτάτος. 

Από την αρχή της προεκλογικής περιόδου η ατμόσφαιρα κυριολεκτικά «μύριζε μπαρούτι», αφού πολλοί κυκλοφορούσαν οπλισμένοι μεταξύ των οποίων και ο Άγγελος Τ. Ιακωβάτος! Το «αρχέγονο» μίσος μεταξύ των δύο παρατάξεων έρχεται ξανά στην επιφάνεια. Πριν ξεσπάσει σε σωματική βία, εκδηλώνεται με διαπληκτισμούς για την τακτική των υποψηφίων κατά των προεκλογικό τους αγώνα, από τους οποίους, βέβαια δεν θα μπορούσε να λείψει μια γνήσια Ληξουριώτισσα· η Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου! 

Ο Άγγελος Τ. Ιακωβάτος θέλησε να χρησιμοποιήσει τους μουσικούς και τα όργανα της Φιλαρμονικής σε προεκλογική του συγκέντρωση, πράγμα που ο Νομάρχης δεν ενέκρινε και έσπευσε να κατάσχει τα όργανα!

Οργισμένος ο Άγγελος Τ. Ιακωβάτος τηλεγραφεί στον Πρωθυπουργό Θεόδωρο Δηλιγιάννη διαμαρτυρόμενος κατά του Νομάρχη. Ιδιαίτερα ενοχλημένος φέρεται από το γεγονός ότι ο Νομάρχης επέτρεψε σε «αντιθέτους» να κυκλοφορούν στην πόλη τραγουδώντας με συνοδεία εγχόρδων οργάνων. 

Το επεισόδιο αυτό αναφέρει από την εύθυμη πλευρά του η Εφημερίδα «Εφημερίς» (φ. 187/6-7-1891) σε πρωτοσέλιδο άρθρο της υπό τον τίτλο «Όπου αναφαίνονται τα Φλούγκερχορν»[4]

Η κατάσταση δεν άργησε να φτάσει στα άκρα: Τα πρωί της 23ης Ιουνίου, οπαδοί του Χαριτάτου επιτίθενται στο καφενείο του Ζαχαρένιου στην παραλία του Ληξουριού, όπου προφανώς σύχναζαν φίλοι του Ιακωβάτου και τραυματίζουν στο πόδι τον δημότη Στέφανο Καγγελάρη, ο οποίος ακρωτηριάζεται από τους γιατρούς[5]. Ο Ιακωβάτος τηλεγραφεί και πάλι διαμαρτυρόμενος, αυτή τη φορά προς τον Βασιλέα. Από το διερευνητικό τηλεγράφημα του Υπουργείου Εσωτερικών προς τον Νομάρχη, καθώς και από το απαντητικό τηλεγράφημα του τελευταίου, όμως, μαθαίνουμε ότι ο Ιακωβάτος δεν ήταν τόσο φιλήσυχος, όσο θέλει να δείχνει στις διαμαρτυρίες του. Ο πολιτικά αντίθετός του Νομάρχης, βέβαια, χρησιμοποιούσε την χωροφυλακή εναντίον του, αλλά και ο ίδιος ο Ιακωβάτος, όχι μόνο κυκλοφορούσε στην πλατεία του Ληξουρίου «φέρων εν τη ζώνη του περίστροφον και επιδεικνύων αυτό προς το πλήθος», αλλά επέτρεπε και στους άνδρες της δημοτικής αστυνομίας την χρήση «ροπάλων ισοτίμων φονικοίς όπλοις»[6]. 

Με τα νεύρα τεντωμένα, το Ληξούρι έφτασε στην ημέρα των εκλογών· την 7η Ιουλίου 1891. Αν και η ψηφοφορία άρχισε «πανηγυρικώς και αταράχως», το μοιραίο δεν άργησε να συμβεί: Στις 10 το πρωί, ένοπλοι «οχυρωμένοι» σε οικίες ανοίγουν πυρ κατά συμπολιτών τους της αντίθετης παράταξης! Από τους πυροβολισμούς τραυματίζονται αρκετοί και φονεύεται ο φιλήσυχος πολίτης Χριστοφοράτος. Ο τηλέγραφος παίρνει και πάλι φωτιά. Οι Ληξουριώτες πολιτευτές Ε. Μπασιάς και Σ. Φορέστης τηλεγραφούν, αναφέροντας το γεγονός, στον Πρωθυπουργό και στις Αρχές στο Αργοστόλι. Για την αναστάτωση των εντόπιων Αρχών (Νομάρχης, Στρατιωτικός Επόπτης, Εισαγγελέας, Μοίραρχος), «μιλάει» από μόνο του το τηλεγράφημά τους στο Υπουργείο Εσωτερικών, γι αυτό το παραθέτω αυτούσιο: 

«7/7 ώρα 11 π.μ.: Υπομοίραρχος Ληξουρίου τηλεγραφεί ότι εντός της πόλεως, πέριξ εκλογικού τμήματος, έλαβε χώραν ένοπλος ρήξις μεταξύ διαμαχομένων πολιτικών μερίδων. Άγνωστος αριθμός φονευθέντων. Εκλογή διεκόπη. Πυροβολισμοί εκατέρωθεν εξακολουθούσι. Ζητείται ενίσχυσις και εδυνήθημεν οικονομήσαι ολίγους άνδρας, οίτινες μετά εισαγγελέως και ανακριτού μεταβαίνουσι εις Ληξούριον προς επαναφοράν τάξεως»

Ο πανικός αυτός των Αρχών δημιούργησε πρόβλημα και στο Αργοστόλι, αφού λόγω της ελλιπούς φρούρησης των εκεί εκλογικών τμημάτων, εισβολείς αναποδογύρισαν τις κάλπες με αποτέλεσμα την ματαίωση της ψηφοφορίας. 

Την κατάσταση χαρακτηρίζει ακριβώς, με δύο λέξεις, η «Εφημερίς» στο φύλλο της ίδιας ημέρας : «Εν Κεφαλληνία έγειναν όλα θάλασσα….» 

Κάπως έτσι, λοιπόν, διεξάγονταν οι δημοτικές εκλογές στην πόλη των «οξυμένων πνευμάτων», τότε: Με πάθος, βία, αλλά και πολιτική που ασκείτο για το Ληξούρι και από το Ληξούρι. Την σύγκριση με το σήμερα αφήνω στον αναγνώστη.

[i]




[1] Βλ. Μονόφυλλα Ιακωβατείου Δημόσιας Βιβλιοθήκης Ληξουρίου, Μ 147 -148/1867. Παραιτήσεις Αφων Ιακωβάτων.


[2] Για τους Αφους Χαριτάτου βλ. Γερ. Η. Πεντόγαλου, «Γιατροί και Ιατρική Κεφαλονιάς στα χρόνια των ξενικών κυριαρχιών (1500 – 1864)»


[3] Εφημερίδα «Ακρόπολις», φ. 1856/17-7-1887


[4] Φλούγκερχορν: Χάλκινο όργανο συγγενές της τρομπέτας. Στην Ελλάδα ονομάζεται «φλικόρνο».


[5] Βλ. Εφημερίδα «Εμπρός», φ. 194/ 29-6-1891.


[6] Μπορούμε λοιπόν να πούμε, ότι ο Άγγελος Ιακωβάτος εφηύρε τα … ΜΑΤ!








[i] Πηγή για τα εκλογικά τηλεγραφήματα η εφημερίδα «Πρωία», φ. 5ης,6ης,8ης/7/1891.

Εκλογές 2015 - Κεφαλονιά: Ιωσήφ Λουκέρης (ΕΠΑΜ)

ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ

H ευρωκατοχή και η τηλεδικτατορία είναι οι μεγάλοι νικητές των εκλογών. Κατευθύνοντας την ψήφο των Ελλήνων Πολιτών, επέβαλλαν ένα πειθήνιο κοινοβούλιο, που με τεράστια πλειοψηφία θα εγκρίνει τους κατοχικούς νόμους εφαρμογής του τρίτου μνημονίου.  

Κεφαλλήνες και Ιθακήσιοι κατέφεραν στους «ισχυροκεφαλλλλονίτες» και δεύτερο, μέσα σε ένα χρόνο, ισχυρό κατακέφαλο, παρά την συσπείρωση στην Ισχυρή Κεφαλλονιά-Νέα Δημοκρατία πολλών πρωτοκλασάτων τοπικών πολιτευτών, που ξεπέρασαν τις διαφορές τους χάριν της σοβαρότητος και της τιμής της παρατάξεως του Αδώνιδος Γεωργιάδου.  

Δεν απέφυγαν όμως τη νέα παγίδα, το ψευτοδίπολο ΣΥΡΙΖΑ – Ν.Δ., παρέχοντας αφειδώς την ψήφο τους στην πολιτικά άοσμη, άχρωμη, άγευστη και πάνω απ’ όλα καταφατική στα μνημονιακά κελεύσματα του ΣΥΡΙΖΑ κ. Θεοπεφτάτου.

Το μέλλον διαφαίνεται ζοφερό, αλλά, όσο και αν ακούγεται παράξενο, πιστεύω ότι είναι στο χέρι μας να το αλλάξουμε.  

Αρκεί μόνο να αποτινάξουμε τις ενοχές και την παραίτηση, που η ευρωπροπαγάνδα μας έχει φορτώσει και, κυρίως, τις ενοχές για το εκλογικό αποτέλεσμα. 

Ο  Έλληνας ψηφοφόρος ηττήθηκε κατά κράτος σε αυτές τις εκλογές, αλλά από εχθρό κατά πολύ δυνατότερο. Δεν πρέπει  να μεμφόμαστε τον διπλανό μας ή τον εαυτό μας, επειδή δεν κατάφερε εντός είκοσι ημερών  να νικήσει τον φόβο, την απαισιοδοξία, την αστραφτερή μιζέρια, που χρόνια τώρα του πιπιλίζουν στο αυτί η ωραιοτάτη κυρία Κοσιώνη και η ωριμοτάτη κυρία Στάη. 

Ό,τι έγινε, έγινε. Τώρα, πρέπει να αφήσουμε πίσω μας τις αντιλήψεις που μας έφεραν εδώ. Να σηκώσουμε το κεφάλι ψηλά, να δεχτούμε ότι ΔΕΝ έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν, να βρούμε πάλι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μας ως λαός, να αγαπήσουμε και πάλι την πατρίδα. Πάνω απ’ όλα να καταλάβουμε ότι  ο Έλληνας δεν μπορεί να επιβιώσει εκτός ελεύθερης κοινωνίας, ότι οποιαδήποτε μορφή κατοχής δεν μας ταιριάζει.  

Το Ε.ΠΑ.Μ. δεν θα απογοητευτεί. Αυτό το 0,8% του αρκεί ως στήριγμα για την συνέχεια του αγώνα. Ενός αγώνα για την πατρίδα, τον άνθρωπο και την αξιοπρέπεια, που πρέπει να προχωρήσει ακόμα κι αν μείνουμε …. ο Καζάκης κι εγώ.

  

Προσωπικά, μέσα από τις τάξεις του Ε.ΠΑ.Μ. ή των ΦΙ.Κ.Ο. ή και μόνος, θα εξακολουθήσω να κάνω ό,τι μπορώ, όπως μπορώ, για να φανώ άξιος για το Ληξούρι μου.  

Σας καλώ και σας παρακαλώ όλους σας, αγαπητοί συμπολίτες, να "ορίσει και φυλάγει" ο καθένας σας το δικό του Ληξούρι, όπως και αν το ονομάσει. Θα δείτε ότι θα αλλάξουν τα πράγματα αν  σηκώσουμε ψηλά το κεφάλι.  

                                                                        Καλό Ληξούρι

Πρόσκληση στους Κεφαλονίτες και Ιθακήσιους Νεοδημοκράτες

Φίλε Κεφαλονίτη και Ιθακήσιε Νεοδημοκράτη,

Το ξέρω ότι είναι σκληρό, αλλά ΠΡΕΠΕΙ να το καταλάβεις:

Αν οι ψηφοφόροι των υπόλοιπων συστημικών κομμάτων πρόκειται με την ψήφο τους να βλάψουν, άλλος λίγο, άλλος πολύ, την Ελλάδα και τους εαυτούς τους, εσύ πρόκειται να δώσεις την χαριστική βολή στην ιδιαίτερη πατρίδα σου. Πρόκειται να καταφέρεις, με το ίδιο σου το χέρι, πλήγμα μη αναστρέψιμο για τα νησιά μας.

Η άλωση του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, τοπικά, από την «Ισχυρή Κεφαλλλλονιά» σου είναι γνωστή. Την γνωρίζεις καλύτερα από κάθε άλλον, όσο και αν προσπαθείς «να κλείσεις τα μάτια», όσο και αν προσπαθούν να σε πείσουν ότι εμείς, οι «κακομοίρηδες» που της ασκούμε κριτική, έχουμε «πρόβλημα» με πρόσωπα ή οικογένειες.

Την καταστροφή που επέφερε στα νησιά μας η «Ισχυρή Κεφαλλλλονιά» με την παλαιοκομματική ΜΗ πολιτική της την ζεις καθημερινά, όπως όλοι μας.

Επίσης, δεν μπορεί να μην νοιώθεις ότι η Νέα Δημοκρατία, όπως και τα άλλα «κυβερνητικά» κόμματα, δεν εκφράζει τους πόθους σου, τις ανάγκες σου, για μια ανεξάρτητη, ελεύθερη και δημοκρατική πατρίδα, για ένα κοινωνικό κράτος δικαίου, με εύρυθμη λειτουργία.

Καταλαβαίνω ότι δεν θέλεις να κατευθυνθείς σε Αριστερά ή «Αριστερά» κόμματα, όχι από φανατισμό, αλλά επειδή έχεις την αίσθηση ότι οι παρατάξεις αυτές απαιτούν από τους ψηφοφόρους τους να κοιμούνται με το «Κεφάλαιο» του Μαρξ κάτω από το προσκεφάλι τους ή να μπαίνουν μπροστά στις παρελάσεις ομοφυλοφίλων (αφήνοντας ….τα νώτα τους αφύλαχτα). Και αυτή η σκόπιμη και τεχνητή διαφοροποίηση των Ελλήνων σε καλούς αριστερούς και κακούς δεξιούς είναι που σε εγκλωβίζει σε ένα κόμμα που δεν σε εκφράζει και μάλιστα, τοπικά, τελεί υπό την κατοχή των «ισχυροκεφαλλλλονιτών».

Λοιπόν, φίλε Κεφαλονίτη και Ιθακήσιε Νεοδημοκράτη, ξεκάθαρα, χωρίς περιστροφές και ανώνυμους ψιθύρους, σου λέω ότι το Ε.ΠΑ.Μ. και εγώ φιλοδοξούμε να σε απεγκλωβίσουμε. Να σου δώσουμε την ευκαιρία να δώσεις σάρκα και οστά στα πατριωτικά σου αισθήματα, στην αγάπη σου για τα νησιά μας και τις κοινωνίες τους, στην ανάγκη σου να δεις Κεφαλονιά και Ιθάκη να διεκδικούν, να αναπτύσσονται, στον πόθο σου να χαμογελάσεις ξανά και να χαμογελάσει και ο διπλανός σου. Μακριά από τον αριστερώνυμο «σνομπισμό» του ΣΥΡΙΖΑ, μακριά από την προσβλητική πολιτική του «διά προσωπικών μου ενεργειών»  της Νέας Δημοκρατίας – Ισχυρής Κεφαλλλλονιάς, μπορούμε όλοι μαζί να παλέψουμε για να δούμε τα νησιά μας και όλη την Ελλάδα όπως όλοι θέλουμε. Μπορούμε να σμίξουμε τον κοινωνικό, τον τοπικό και τον εθνικό αγώνα, όπως μόνο τα νησιά του Ριζοσπαστισμού γνωρίζουν.

Φίλε Νεοδημοκράτη,

Μην «κάψεις» το ίδιο σου το σπίτι, μόνο και μόνο από κομματικό φανατισμό. Σε αυτές τις εκλογές, με το Ε.ΠΑ.Μ., έχεις διέξοδο και δεν έχεις καμία δικαιολογία.

ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ για το Ε.ΠΑ.Μ.: Μέσο, όχι σκοπός

Στον προεκλογικό δημόσιο διάλογο, αν τύχει να συζητηθεί η μετάβαση στο Εθνικό Νόμισμα (γιατί συνήθως το θέμα αποφεύγεται «τεχνηέντως»), αντιμετωπίζεται ως μια απαίτηση κάποιων «πολιτικών φετιχιστών», που από ιδιοτροπία θέλουν το νόμισμά μας να ονομάζεται «δραχμή» και να έχει επάνω την κουκουβάγια.

Έτσι, οι μεν δυνάμεις του εθελόδουλου νεοφιλελευθερισμού ισχυρίζονται ότι με τα «καμώματά μας», το Ε.ΠΑ.Μ.  και οι υπόλοιποι υποστηρικτές του Εθνικού Νομίσματος, θα οδηγήσουμε άνευ λόγου και αιτίας την χώρα μακριά από τον «παράδεισο» της ευρωζώνης και της Ε.Ε., που θα μας φέρει (πότε;) την ανάπτυξη, την παραγωγικότητα και την ευημερία, οι δε προοδευτικές δυνάμεις, εσχάτως δε και οι κομμουνιστική Αριστερά, συμβουλεύουν να περιμένουμε την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, την συγκρότηση κοινωνικού κράτους, τον εκδημοκρατισμό της Ε.Ε., την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, την πτώση του καπιταλισμού και την κατάκτηση από τον Παλληξουριακό του champions league, και μετά «να μας γίνει η χάρη» να συναλλασσόμαστε με τον Δημόκριτο στο δεκάρικο.

Και οι δύο απόψεις κρύβουν από τους πολίτες της δοκιμαζόμενης πατρίδας μας το εξής απλό: Ότι το Εθνικό Νόμισμα δεν είναι «αυτοσκοπός» κάποιων «τρελαμένων δραχμιστών» αλλά το μόνο αποτελεσματικό μέσο για την απελευθέρωση της χώρας μας από τον ζυγό των τζογαδόρων, για την οικονομική ανασυγκρότησή της και, πάνω απ’ όλα, για την δημιουργία μιας κοινωνίας αλληλεγγύης και πραγματικής Δημοκρατίας.

Γι αυτό, όποια ιδεολογήματα και προοπτικές και αν επικαλείται το πολιτικό κατεστημένο, αδυνατεί να δώσει περιεχόμενο στα κούφια λόγια του και, κυρίως, δεν μπορεί να διατυπώσει τον τρόπο, που θα μας οδηγήσει με ομαλότητα και ενότητα στα όσα επαγγέλλεται.

Πώς, αλήθεια, θα έλθει η «ανάπτυξη», με τον κύριο Ντράγκι να κλείνει και να ανοίγει όποτε θέλει την κάνουλα του ευρώ;

Πώς θα γίνουμε παραγωγική χώρα, όταν η ευρωζώνη μας απαγορεύει διά ροπάλου τις εξαγωγές, ακόμα και την ίδια την παραγωγή προϊόντων;

Πώς θα αποκτήσουμε την («Ελλάς, Ε.Ο.Κ.») ευημερία, με τον μόχθο του Έλληνα να εξανεμίζεται για την εξόφληση του παράνομου και «ανύπαρκτου» δημόσιου χρέους, που αποκτήσαμε χάριν του ευρώ, ενός νομίσματος που δημιουργήθηκε για να οφείλεται από τους μικρούς στους μεγάλους;

Πώς θα φτιάξουμε κράτος κοινωνικής πρόνοιας, όταν νόμισμά μας αποτελεί το εργαλείο των νεοφιλελεύθερων αρπακτικών, που μόνη έγνοια τους έχουν την κερδοφορία των εταιρειών τους;

Πώς θα κτυπηθεί ο καπιταλισμός, εντός του νομισματικού συστήματος που εκφράζει την χυδαιότερη εκδοχή του;

Γενικά, πώς θα παλέψει ο καθένας μας, για ό,τι θεωρεί καλύτερο για την κοινωνία μας, για την πατρίδα μας, σε μια πατρίδα υπό την κατοχή της ευρωζώνης, σε μια κοινωνία υπό διάλυση, με κύριο διαβρωτικό το ευρώ;   

Όσο και αν προσπαθήσουν, αγαπητέ φίλε αναγνώστη, οι συστημικοί πολιτικοί δεν θα σου δώσουν απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα. Γι αυτό προτιμούν να σε φοβίζουν με σημεία και τέρατα, που δήθεν θα συμβούν αν διεκδικήσεις τον απεγκλωβισμό σου από το ευρωποίητο κλουβί της μιζέριας και της ντροπής. Γι αυτό προτιμούν να κρύβουν ακόμα και την ύπαρξη του Ε.ΠΑ.Μ. και των προτάσεών του. Γι αυτό προτιμούν να σε οδηγούν στην αποστροφή για κάθε μορφή πολιτικής, σε αποστροφή για την εκλογική διαδικασία, σε αποστροφή για την ίδια την δημοκρατία.   

Όλες οι εκλογές αποτελούν για τον πολίτη μια ευκαιρία για την ανατροπή, τουλάχιστον, των δυναστών του. Σε προηγούμενες εκλογές ίσως είχαμε την δικαιολογία ότι κανείς δεν προτείνει τον τρόπο, την «εναλλακτική» λύση για να αποτινάξουμε οριστικά ό,τι μας δεσμεύει, ό,τι καταστρέφει την ίδια την ζωή μας.

Σε αυτές τις εκλογές, το Ε.ΠΑ.Μ. μας δίνει τον σκοπό, μας δίνει και το μέσο. Πιστεύω ότι αποτελεί χρέος στην πατρίδα και στους εαυτούς μας, χρέος για τους υπόλοιπους λαούς, που τώρα μας «βλέπουν», να μην  αρνηθούμε αυτήν την ευκαιρία.

                                                              

Με το Ε.ΠΑ.Μ.

Στις εκλογές της 20^ης Σεπτεμβρίου 2015 θα είμαι υποψήφιος βουλευτής του "Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου" (Ε.ΠΑ.Μ.), μαζί με τον κ. Μαρίνο Φωτεινάτο.

Με αρθρογραφία μου στο προσωπικό μου ιστολόγιο και στις τοπικές ιστοσελίδες, θα προσπαθήσω, στον λίγο χρόνο που απομένει μέχρι τις εκλογές, να σας «συστήσω» το αγνοημένο από τα συστημικά Μ.Μ.Ε.  Ε.ΠΑ.Μ. και να αναλύσω τις προσωπικές μου θέσεις.

Ξεκινώ με τα εξής «βασικά» :

Το Ε.ΠΑ.Μ. είναι η πολιτική κίνηση, που από την συγκρότησή της, το 2011, αντιλήφθηκε και διακηρύσσει ότι η Ελλάδα τελεί υπό κατοχή με όπλο επιβολής το ευρώ.

Προτείνει και διεκδικεί, ως πρώτο και κύριο βήμα για μια Ελλάδα ελεύθερη, κυρίαρχη, παραγωγική, πραγματικά δημοκρατική, με κράτος κοινωνικό και όχι «φύλακα νυκτός», την μετάβαση σε ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ.  

Με βάση τις απόψεις του Γενικού Γραμματέα του, οικονομολόγου ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΖΑΚΗ, το Ε.ΠΑ.Μ. έχει σχεδιάσει, μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια, την  ομαλή έξοδο από το ευρώ, σε τρεις βασικούς πυλώνες: Μονομερή, ολική διαγραφή του χρέους, εθνικοποίηση (για πρώτη φορά στην Ιστορία μας) της Τράπεζας της Ελλάδος και των συστημικών τραπεζών και, Ναι, έξοδο επιτέλους από το αντικοινωνικό και ανθελληνικό εξάμβλωμα που ονομάζεται «Ευρωπαϊκή Ένωση».   

Για τον σκοπό αυτό, το Ε.ΠΑ.Μ. καλεί όλους μας σε ένα ενιαίο παλλαϊκό Μέτωπο, σε κοινό αγώνα, ανεξάρτητα από ιδεολογίες. Όχι, όμως, με βάση την κατάργηση των ιδεολογιών, αλλά την ένωσή τους στην κοινή Ιδέα, σε κάτι που όλοι θέλουμε: Την απελευθέρωση και τον εκδημοκρατισμό της χώρας. 

Το Ε.ΠΑ.Μ. δεν απαιτεί από τα μέλη του ή τους ψηφοφόρους του να ΜΗΝ είναι «Δεξιοί» ή να ΜΗΝ είναι «Αριστεροί»!

Προσωπικά, κρίνω απαραίτητη την ταύτισή μου με το Ε.ΠΑ.Μ. και τις ιδέες του πρωτίστως για την επίτευξη του κοινού μας πόθου: Την ανασύσταση, την ανάσταση των κοινωνιών μας, της πόλης μου, του Ληξουριού, και κάθε περιοχής, πόλης και χωριού Κεφαλονιάς και Ιθάκης, που με κύριο μέσο τον ευρωκίνητο Καλλικράτη, προσπαθούν να πολτοποιήσουν.

Προς αποφυγή δε, κάθε «παρεξήγησης», δόλιας ή μη, διευκρινίζω τα εξής:

α) Όπως ανέφερα και σε προηγούμενο κείμενό μου, αν την βουλευτική έδρα  κερδίσει η «Ισχυρή Κεφαλλλλονιά» θα φταίει όποιος ψήφισε «Ισχυρή Κεφαλλονιά». Μια από τις ελπίδες και προθέσεις μου αποτελεί να βρουν διέξοδο όσοι «παγιδευμένοι»  αναγκάζονται να ψηφίσουν Ν.Δ. και μαζί της την «Ισχυρή Κεφαλλλλονιά», μόνο και μόνο  επειδή άλλοι πολιτικοί χώροι δεν τους εκφράζουν και κυρίως, δεν τους επιθυμούν για ψηφοφόρους τους.

β) Καθ’ όλη την προεκλογική περίοδο αναστέλλω οποιαδήποτε συμμετοχή μου στην δημοτική παράταξη ΦΙ.Κ.Ο., για να μην θεωρηθεί ότι προσπαθώ να επηρεάσω ή «εκβιάσω» την  πραγματικά ανεξάρτητη σκέψη και έκφραση  των φίλων μου των «φίκων».    

Κεφαλλήνες και Ιθακήσιοι συμπολίτες,

Η πατρίδα μας, οι κοινωνίες μας, ο τρόπος ζωής μας, η ζωή μας η ίδια, βάλλονται από ένα σάπιο σύστημα, που σκοπό έχει να εξαφανίσει κάθε μορφή πολιτισμού και να μετατρέψει τον Άνθρωπο σε «καματάρικο» ζώο. Τα βλέμματα των λαών της Ευρώπης, τουλάχιστον, είναι στραμμένα σε εμάς. Γρήγορα, πρέπει να ξανακουστεί η Σικελιανική κραυγή:

«Ομπρός κι η Ελλάδα σκώθηκε

και διασκορπάει τα σκότη!

Ανάστα, η Ανθρωπότη,

Κι ακλούθα την …. Ομπρός!»        

Και η ιστορία, ο χαρακτήρας, το πεπρωμένο των νησιών μας επιβάλλει σε αυτόν το αγώνα να είμαστε πρώτοι.

                                                                              Καλή Πατρίδα

                                                                 Ιωσήφ Λουκέρης του Βασιλείου

   

Εκλογές Μαϊου 2014 - Σεπτεμβρίου 2015 και "το δις εξαμαρτείν"

Ένα ολίγον "ρετρό" άρθρο αναρτήθηκε στο "Kefaloniapress".

Η συντακτική ομάδα του, προσπαθώντας να ενισχύσει την κ. Θεοπεφτάτου στον προεκλογικό της αγώνα, περιορίζει το διακύβευμα  των εκλογών σε δύο πρόσωπα: Αφροδίτη Θεοπεφτάτου ή Μπάκης Λυκούδης.

Διαβάζοντάς το βρέθηκα πίσω, στην ημερολογιακά κοντινή, αλλά πολιτικά πολύ μακρινή περίοδο των δημοτικών εκλογών του 2014 (εξ ου και ο χαρακτηρισμός «ρετρό»).

Σαν να μην πέρασε μια μέρα, οι συγγραφείς του άρθρου επαναλαμβάνουν το ίδιο τεράστιο σφάλμα  που ανέδειξε την «Ισχυρή Κεφαλλλλονιά» στην Δημοτική Αρχή.

Ας θυμηθούμε: Καθ’ όλη την προεκλογική περίοδο των δημοτικών εκλογών του 2014, οι συνδυασμοί του κ. Καλαφάτη και του κ. Μιχαλάτου προέβαλαν το επιχείρημα «ή εγώ ή ο Παρίσης», θεωρώντας ο ένας τον άλλον, αλλά και τους υπόλοιπους συνδυασμούς, δόλιους διασπαστές του «αντιπαρισικού μετώπου».

Με την τακτική αυτή «κατάφεραν» να διαφημίσουν την «Ισχυρή Κεφαλλλλονιά» ως τον πιθανότερο νικητή των εκλογών, αλλά και κάτι πολύ χειρότερο: Ανήκοντας στην ίδια πολιτική τάση με τον κ. Παρίση, οι κκ. Καλαφάτης και Μιχαλάτος είχαν να παρουσιάσουν μόνο διαφορές προσωπικής ικανότητος, προσωπικού ύφους και προσωπικού ήθους. Δεν έδωσαν στον Κεφαλονίτη δημότη την ελπίδα για μια αλλαγή πολιτικής, κόντρα στον Καλλικράτη, κόντρα στην «μνημονιακή» πολιτική στην τοπική αυτοδιοίκηση και, σαν να μην έφτανε αυτό, αντιπάλεψαν και όσους συνδυασμούς είχαν τέτοια προτάγματα . Μοιραία, ο φοβισμένος από κρίση και σεισμούς Κεφαλονίτης, έχοντας να επιλέξει μεταξύ προσώπων και όχι πολιτικών, στράφηκε σε αυτόν που «είχε τα μέσα» στην κυβέρνηση, τον Αλέξανδρο Παρίση, αφήνοντας τους δύο βασικούς αντιπάλους του να αναρωτιούνται ποιος τους έκλεψε τα «κουκιά τους».

Το ίδιο σφάλμα γίνεται και τώρα από το εν λόγω άρθρο:  Ο Χαράλαμπος Λυκούδης, ο Ισχυροκεφαλλλλονίτης υποψήφιος (μάλλον), φέρεται ως πιθανός νικητής των ερχομένων εκλογών, χωρίς να υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ούτε για τη νίκη του ούτε για την υποψηφιότητά του και, ως μόνη αντίπαλό του, το άρθρο παρουσιάζει την κ. Θεοπεφτάτου του ΣΥΡΙΖΑ.

Την κ. Θεοπεφτάτου, που τίποτε άλλο δεν επέδειξε κατά την βουλευτική της θητεία, παρά ευπρεπή χαρακτήρα, αφήνοντας τα πολιτικά πράγματα να κυλούν ή μάλλον να κατρακυλούν, χωρίς την δική της συμμετοχή. Την κ. Θεοπεφτάτου του ΣΥΡΙΖΑ, που αποδείχτηκε απόλυτα όμοιος με τα κόμματα της Ν.Δ. και του Πα.Σο.Κ, που στηρίζουν τον κ. Λυκούδη.     

Όμως, «το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού» και μάλιστα, όταν μεταξύ δύο «εξαμαρτείν» έχουν μεσολαβήσει πολλά, πάρα πολλά, από τα οποία οφείλουμε να αντλούμε εμπειρία και γνώση.

Παρακαλώ, λοιπόν, όσους έγραψαν το άρθρο και όσους αποδέχονται την άποψή του, να σκεφτούν τα εξής:

α) Όταν θέλεις πραγματικά να αντιμετωπίσεις κάποιον στην πολιτική, τον αντιμετωπίζεις με αντίθεση πολιτικών αρχών και με αντιπαράθεση πολιτικών επιχειρημάτων. Όχι με πρακτικές μικροδιαφορές στην διαχείριση της εξουσίας με την ίδια (καταστρεπτική) νοοτροπία.

β)  Όταν θέλεις πραγματικά να αντιμετωπίσεις κάποιον στην πολιτική, σε κοινό μέτωπο, δεν βγάζεις από το παιχνίδι τους υπόλοιπους αντιπάλους του, αλλά αντίθετα αναδεικνύεις τα κοινά σας σημεία.

γ)  Τέλος «για να μην έχουμε τα ίδια δράματα» με αυτά του Μαίου 2014, ξεκαθαρίστε επιτέλους στους ψηφοφόρους το εξής απλό: Αν πάρει την έδρα η «Ισχυρή Κεφαλλλλονιά» με τον Χ. Λυκούδη ή οποιονδήποτε άλλο υποψήφιο, δεν θα φταίει όποιος δεν ψήφισε ή δεν υποστήριξε την κ. Θεοπεφτάτου. Αν πάρει την έδρα η «Ισχυρή Κεφαλονιά» θα φταίει όποιος ψήφισε «Ισχυρή Κεφαλλλλονιά». 

ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ και Grexit

Είναι γνωστό ότι το σύστημα της «ελεύθερης αγοράς», όταν θέλει να ευτελίσει κάποια έννοια, ώστε να την μειώσει πολιτικά και κοινωνικά, της αλλάζει όνομα. Έτσι, ο ομοφυλόφιλος έγινε «gay», ο τσιγγάνος «ρομά», ο κυνηγημένος φυγάς «μετανάστης», το εθνικό ευρωπαϊκό κράτος «εταίρος», το Ληξούρι «Παλική» και …. το ελληνικό εθνικό νόμισμα “Grexit”.

Με αυτόν τον  δοτό όρο, «Grexit», μας πιπιλίζουν το μυαλό τα κανάλια από το πρωί ως το βράδυ, αποδίδοντάς τον πάντα ως «απειλή επιστροφής στην δραχμή». Αυτήν την ξενόφερτη μη λέξη προφέρουν συνεχώς ο «καθίστε καλά αλλιώς θα σας κόψω τα πόδια», Σόιμπλε, ο «έβγαλα έρπητα για τον λαό μου», Τσίπρας, η «γεννήθηκα με έρπητα», Φώφη, ο κυβερνητικός επαναστάτης Λαφαζάνης, ο «κορίτσια ο» Βαρουφάκης, ο Σταυραετός του Μπόμπολα, ο αντ’ αγνώστου αυτού Μεϊμαράκης και όλοι οι άλλοι ευρωλάγνοι.

Καμία σχέση όμως δεν έχει το Grexit τους με το εθνικό νόμισμα. Ο Σόιμπλε και ο Βαρουφάκης, αν καταλάβει κανείς τι λένε, μιλούν μάλλον για διπλό νόμισμα ή κάποιο IOU. Για μια μεσοβέζικη, καταστροφική «λύση», δηλαδή.  Οι Τσίπρας και οι υποστηρικτές του (Ποτάμι, ΠΑ.ΣΟ.Κ., Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ του «Ναι») προσπαθούν να περάσουν το Grexit, ως ντροπιαστική αποβολή της Ελλάδας από την σωτήρια Ε.Ε.. Κάτι σαν εκείνο το «πέρασε έξω ΤΩΡΑ!», που ακούγαμε από τις αγανακτισμένες φιλολόγους μας όταν δεν καθόμαστε καλά στην τάξη. Ο Λαφαζάνης απλώς προσπαθεί να μην πάθει κανένα «Συριζexit» και είναι δύσκολο να παρακολουθήσει κάποιος πώς χρησιμοποιεί τον όρο κατά τους εσωκομματικούς του ελιγμούς.

Αν, λοιπόν, θέλει κάποιος να ασχοληθεί με την συζήτηση για το εθνικό νόμισμα, κατά την γνώμη μου θα πρέπει να αποφεύγει και τον όρο “Grexit” και όσους τον χρησιμοποιούν.

Τα «κόμματα της δραχμής», με πιο συγκροτημένο, λόγω και έργω, το Ε.ΠΑ.Μ. (Δ. Καζάκης), έχουν αποκλειστεί, όπως ήταν αναμενόμενο, από τα Μ.Μ.Ε. και φυσικά έχουν χαρακτηριστεί «γραφικά». Όποιος όμως μπορεί να βγάλει τις παρωπίδες των καναλιών και να διαβάσει τις απόψεις τους στο διαδίκτυο, θα δει  ότι εθνικό νόμισμα επιγραμματικά σημαίνει:

-Διαγραφή του χρέους, μονομερώς και χωρίς καμία «διαπραγμάτευση».

- Εθνικοποίηση των Τραπεζών και, για πρώτη φορά στην Ιστορία μας, εθνικοποίηση της Τράπεζας της Ελλάδος.

-Έκδοση Εθνικού Νομίσματος εντός περίπου οκταμήνου, και εντωμεταξύ πραγματοποίηση των εξωτερικών συναλλαγών με το «αποθηκευμένο» ευρώ των Τραπεζών και των εσωτερικών με «ηλεκτρονικό νόμισμα», δηλαδή με κάρτες και χωρίς αναλήψεις, με επαναφορά μισθών και συντάξεων στα επίπεδα του 2009.

-Έξοδος από την Ε.Ε.

-Ανεξάρτητος Δήμος Ληξουρίου (αυτό είναι δικό μου).

Έστω και με την επιγραμματική αυτή περιγραφή, από κάποιον που (ευτυχώς!) δεν είναι οικονομολόγος, μπορεί ο καλόπιστος αναγνώστης να καταλάβει ότι ουδεμία σχέση έχει η ιδέα του εθνικού νομίσματος με τον τρόμο ή τη θυμηδία που σκόπιμα της έχουν φορτώσει οι θιασώτες του “ανύπαρκτου” όρου “Grexit” και της επίσης ανύπαρκτης Ευρώπης της ευημερίας των λαών.

Το εθνικό νόμισμα είναι το μεγαλύτερο βήμα για την ανασύσταση – ανάσταση της ελληνικής κοινωνίας, της κάθε κοινωνίας. Γι αυτό το ευτελίζει η «ελεύθερη αγορά» που σκοπό της έχει την εξαφάνιση κάθε ανθρώπινης Κοινωνίας, με πρώτη την Πατρίδα.  

Γιατί πρέπει να «πέσει» ο Τσίπρας

Αν έπρεπε να χρησιμοποιήσω μόνο μία φράση, θα έγραφα: «Ο Τσίπρας πρέπει να πέσει από την εξουσία, γιατί το «σύστημα» θέλει την παραμονή του στην εξουσία».

Έχουμε ξαναζήσει πολλές φορές την ίδια ιστορία: Κάθε φορά που οι πραγματικοί εξουσιαστές μας θέλουν να επιβάλλουν μέτρα και πολιτική καταστροφικά για την Χώρα και τους πολίτες της, βρίσκουν κάποιον υπαλληλίσκο τους, τον χαρακτηρίζουν «ηγέτη» φορτωμένο με αρετές, που "θα μας βάλει σε τάξη" και εμείς σπεύδουμε να τον ακολουθήσουμε. Αυτό έγινε με τον Σημίτη, τον Κωστάκη και τον Γιωργάκη, αυτό επιχειρήθηκε να γίνει και με τους Σαμαροβενιζέλους, αλλά, ευτυχώς, δεν «έπιασε», αυτό επιχειρείται και τώρα, με τον Τσίπρα!

Εν μία νυκτί, όπως συνηθίζουν, Ν.Δ., ΠΑ.ΣΟ.Κ., Ποτάμι και οι παραφυάδες αυτών, άλλαξαν άρδην  την στάση τους απέναντι στον Πρωθυπουργό. Από «πρόεδρο δεκαπενταμελούς», πλέον τον αντιλαμβάνονται ως συνετό και γενναίο κυβερνήτη. Τα κανάλια, σε μια επίδειξη δύναμης και τεχνικής, μέσα σε λιγότερο από μία ώρα «έδωσαν το σύνθημα» κυρίως προς τους εξουσιολάγνους Συριζαίους: «Ο Τσίπρας θα εφαρμόσει την συμφωνία προς όφελος του λαού»!

Η κατάσταση «φωνάζει»: Το σύστημα έχει αντιληφθεί ότι με άλλον πρωθυπουργό δεν μπορούν να επιβληθούν όσα αηδιαστικά επιτάσσει η συμφωνία – όλεθρος. Θα στηρίξει τον Αλέξη όσο χρειαστεί για να αποδεχτούμε την καταστροφή μας «με ενότητα, δουλειά και ελπίδα» και μετά θα επαναφέρει στην εξουσία  ό,τι πιο νεοφιλελέ και ποταμίσιο υπάρχει. Ο Τσίπρας θα αποτελεί μια χρυσή εφεδρεία «καλών προθέσεων», όπως τώρα ο Κωστάκης Καραμανλής.

Οι πολίτες και κυρίως η βάση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ας αντιληφθούν ότι επιδιώκοντας την παραμονή στην Πρωθυπουργία του Αλέξη,  που έβγαλε έρπητα για χάρη μας, κινδυνεύουν να συναινέσουν στην χειρότερη προδοσία από την πλευρά του: Στην προδοσία όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ μόνο και μόνο για να φύγει η προηγούμενη συγκυβέρνηση και να αρχίσουν οι πολίτες να επιδιώκουν κάτι καλύτερο για την Ελλάδα και τους ίδιους.

Κάθε λεπτό που παραμένει ο Τσίπρας πρωθυπουργός συντελεί στην ολική επαναφορά του συστήματος που μας έφερε εδώ που βρισκόμαστε και στην αποδοχή του από τους πολίτες.

ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΩΡΑ, λοιπόν. Εκλογές για να έχει ο Έλληνας άλλη μια ευκαιρία να ξεκαθαρίσει το πολιτικό τοπίο από τους ευρώδουλους, στους οποίους ο Τσίπρας πλέον συγκαταλέγεται. Και, όσοι πετάξουν στα σκουπίδια και την ευκαιρία αυτή, ας έχουν την ευθύνη.

Δεξιούληδες, όχι Δεξιοί

Στις κρίσιμες στιγμές που διέρχεται η Ελλάδα, είναι τουλάχιστον αφελές και ιδεοληπτικό να δηλώνει κάποιος Αριστερός ή Δεξιός. Αν, ωστόσο, επιμένει να το πράξει, καλό θα είναι να έχει την τόλμη να ανταποκρίνεται σε μια ελάχιστη ιδεολογική καθαρότητα.

Κάποιοι, προκειμένου να στηρίξουν το «Ναι», θυμήθηκαν ότι είναι «Δεξιοί» και ότι η Δεξιά απαιτεί Πατριωτική ρητορική. Θυμήθηκαν όρους όπως «Έθνος», «Πατρίδα», «Σημαία» κλπ, που τόσα χρόνια τους αγνοούσαν, αφήνοντάς τους να ευτελίζονται στο στόμα της «ακροδεξιάς».

Με την συμπεριφορά τους αυτή δείχνουν τόση υποκρισία, όση και ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν χρησιμοποιούσε τον όρο «Αριστερά», για το Πα.Σο.Κ.. Γκρεμίζουν και γελοιοποιούν έτσι και τα τελευταία ιδεολογικά υπολείμματα της Παράταξής τους και αποκαλύπτουν ότι στην  πραγματικότητα, το μόνο που ενδιαφέρει  τη Ν.Δ. είναι η άνοδος στην εξουσία.

Τους θυμίζω, όμως, δύο ηρωικές μορφές της ελληνικής Δεξιάς: Τον Ίωνα Δραγούμη και τον Δημήτριο Γούναρη! Δύο πραγματικούς πατριώτες, που προτίμησαν τον θάνατο, από την υποταγή της Πατρίδας στους προγόνους της Ε.Ε., τους Αγγλογάλλους!

Σκέφτονται άραγε όλοι αυτοί οι δεξιώνυμοι, πώς θα τους «βλέπουν» αυτοί οι δύο άνθρωποι, από τον χρυσό θρόνο της Ιστορίας που βρίσκονται; Αναρωτιούνται μήπως τρίζουν τα κόκαλά τους όταν τους βλέπουν να οδηγούν την Ελληνική Σημαία σε υπόκλιση μπροστά στο σκοτεινό πανί μιας εταιρικής ένωσης;

Για να ησυχάσουν τουλάχιστον οι ψυχές κάποιων πραγματικών, αγνών δεξιών, συνιστώ στους δεξιώνυμους να ονομάζονται «δεξιούληδες» όχι «Δεξιοί».

Αχαιίδες ουκ ετ’ Αχαιοί…..

Για την Ελλάδα ρε γαμώ το ….κέρατό μου!

«Για την Ελλάδα ρε γαμώ το!». Αυτή η φράση εκστομίστηκε, ως γνωστόν,  το μακρινό 1992, από δύο αθλητές, κατά τους φανφαρονικούς πανηγυρισμούς της χρυσοφόρου ατομικής πρωτιάς τους. Έγινε, για αρκετά χρόνια, το σύνθημα της «μικρής Ελλάδας, που με συστηματική δουλειά καταξιώνεται στην Ευρώπη». Το είχαμε όλοι στα χείλη μας, μέχρι που, όταν ο Ευρωπαϊσμός γιγαντώθηκε στην Χώρα μας,  πάψαμε να το αναφέρουμε, από φόβο μήπως έστω και με το στρεβλό του περιεχόμενο, μας χαρακτηρίσει «Ελληναράδες»    

Τώρα, που τόσα συνθήματα ακούγονται υπέρ του «Όχι» ή υπέρ του «Ναι» ή υπέρ της αποχής, λίγα «πρωτότυπα», τα περισσότερα ανασυρμένα από το παρελθόν και καθαρμένα  από κάθε αρνητική σημασία, κανείς δεν θέλησε να επαναφέρει αυτή την τόσο «πιασάρικη» φράση.

Γιατί ρε γαμώ το;

Απλώς, γιατί όλοι οι συμμετέχοντες και μη στο δημοψήφισμα μόνη τους «έγνοια» έχουν την Ευρώπη, ρε γαμώ το. «Μένουμε Ευρώπη» διατρανώνουν οι δεξιώνυμοι νεοφιλελεύθεροι διεθνιστές. «Δεν θα μας βγάλουν από το ευρώ …. γιατί τους κοστίζει», «αγάντα και έρχονται οι ποδέμος, οπότε θα φτιάξουμε μαζί τους την μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια» καθησυχάζουν τους περιδεείς ψηφοφόρους τους οι ροζ μπον μπον αριστεροί. «Θα ενεργήσουμε όταν ο κομμουνισμός επικρατήσει σε όλη την Ευρώπη, σε όλη την υφήλιο και σε όλο το πλανητικό σύστημα», διακηρύσσουν οι γενικώς απέχοντες.

Με τόσο Ευρωπαϊσμό, με τόσο κοσμοπολιτισμό, πού να βρεθεί χώρος για την Ελλάδα! Θα ήτο και κάπως μπανάλ άλλωστε.

Εμείς όμως. Εμείς που ψάχνουμε να βρούμε τι σημαίνει «αξιοπρέπεια», για την οποία κοπτόμεθα.  Εμείς που «επαναστατούμε» σε πλατείες, ρούγες και καντούνια, με εκείνη τη μίζερη αφορμή του «αγανακτισμένου» και μετά, στην πρώτη ευκαιρία, λουφάζουμε. Εμείς που προσπαθούμε απελπισμένα να δώσουμε νόημα στο «Όχι» ή σοβαρότητα στο «Ναι».  Εμείς τι κάνουμε ρε γαμώ το;

Εμείς μένουμε στο …. «γαμώ το». Χωρίς να ξέρουμε γιατί το λέμε, οι άθλιοι «αγανακτισμένοι».

Αλλά είναι καιρός να το καταλάβουμε. Να καταλάβουμε και όσοι λένε «όχι» γενικά και αόριστα και όσοι σύρονται σε εκείνο το «Ναι», που μια ζωή θα τους ντροπιάζει και όσοι σιωπούν, ότι καθήκον μας πλέον είναι να σκεφτούμε και να δράσουμε για την Ελλάδα!

Για την Ελλάδα ρε γαμώ το κέρατό μου το τράγιο το δίφορο. Για την Ελλάδα! Ας το φωνάξουμε και μην ανησυχείτε, κανένας δεν θα σας …. παρεξηγήσει, εκτός από τους «δανειστές» και τους δημοσιοκάφρους μας, βέβαια.     

Ανεξάρτητα από το δημοψήφισμα (που καθόλου βέβαιος δεν είμαι αν θα γίνει), ένα βροντερό «Όχι» πρέπει να πούμε όλοι. Ένα «Όχι» στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ της. Γιατί χωρίς αυτό το απόλυτο «Όχι», ίσως επιβιώσουν τα πρόσκαιρα σαρκία μας, αλλά η Κοινωνία μας, η Ελλάδα, δεν θα επιβιώσει. Και έτσι ο Δεξιός δεν θα έχει καμία ιδεολογική αναφορά και ο Αριστερός, χωρίς κοινωνία, δεν θα μπορεί να κινηθεί σε κοινωνικούς ή ταξικούς αγώνες. Ατομιστές κενοί περιεχομένου θα γίνουμε όλοι. Έτσι όπως μας θέλει το νεοφιλελέ σύστημα.

Ένα «Όχι» για την Ελλάδα ρε γαμώ το κέρατό μου. Θα το πει κανείς;;

Γ. Μολφέτας: Ο Μουσικός Ποιητής.

Κάθε δημόσιο εκπαιδευτικό ίδρυμα οφείλει να βρίσκεται σε απόλυτη πνευματική, τουλάχιστον, επαφή με την κοινωνία που εδρεύει. Πολλώ δε μάλλον, όταν η κοινωνία αυτή συμπυκνώνει, σε μικρή έκταση και σε ολιγάριθμα άτομα, Ιδέες, έννοιες, προοπτικές και ματαιώσεις τεράστιου εύρους. Με την σκέψη αυτή, θεωρώ απολύτως επιτυχημένη, ως επίδειξη και απόδειξη του έργου της Σχολής Μουσικής Τεχνολογίας, την ανακατασκευή και παρουσίαση της ιδιότυπης κιθάρας του Γεωργίου Μολφέτα. Ενός ανθρώπου μοναδικού, που κατείχε την ικανότητα να συμπυκνώνει σε δύο δεκαπεντασύλλαβους τον χαρακτήρα, τα προβλήματα, τις ατομικές και συλλογικές σκέψεις των επιμέρους κοινωνιών της Κεφαλονιάς, των τόσο μικρών, αλλά τόσο δυνατών.

Στην ομιλία μου αυτή, θα προσπαθήσω, αφηγούμενος τα κύρια σημεία της σύντομης αλλά άξιας ζωής του Μολφέτα, να δείξω ότι η υψηλή Τέχνη του εμπνεύστηκε από τα μύχια των τότε κεφαλληνιακών κοινωνιών. Επειδή όμως εγώ δεν διαθέτω το ταλέντο της συμπύκνωσης νοημάτων, παρακαλώ να μου συγχωρήσετε τυχόν πολυλογία μου.

Ο Γεώργιος (Τζώρτζης) Μολφέτας του Γερασίμου και της Αγγελικής το γένος Χωραφά, Ρισιάνος την καταγωγή, γεννήθηκε στο Αργοστόλι το 1871. Η οικογένειά του ανήκε στην μεσαία τάξη της εποχής, πράγμα που ασφαλώς του επέτρεψε πότε να έχει απόλυτη επαφή και πότε να κρατά τις κατάλληλες αποστάσεις με όλα τα κοινωνικά στρώματα.

Ο πατέρας του ήταν κτηματίας με μια μικρή ιδιοκτησία στην Χαλικερή Ερίσου. Το κύρος του όμως ήταν ηυξημένο, καθώς ασκούσε και το επάγγελμα του Δικολάβου. Όπως ήταν φυσικό προόριζε τον γιο του για σπουδές και μάλιστα στη νομική, για να γίνει ένας από τους τόσους σεβαστούς επιστήμονες που το νησί μας τότε διέθετε.  Δικαιολογημένα, ίσως, αγνόησε το γεγονός ότι το πνεύμα του νεαρού Τζώρτζη δεν μπορούσε να περιοριστεί στην επιστημονική μάθηση, όπως δεν περιοριζόταν στην σχολική. Ήταν ένας «κακός μαθητής», που είχε μείνει σε μία τάξη του Ελληνικού Σχολείου, η διαγωγή του είχε μειωθεί σε «μετρία» και μπορούμε να τον φανταστούμε εν ώρα μαθήματος να σκαρώνει στίχους, αντί να παρακολουθεί την παράδοση.

Με το που τελείωσε το σχολείο, το 1891, εκδίδει σατυρική εφημερίδα σε στίχους, η οποία έχουμε την τιμή, εμείς οι Ληξουριώτες, να φέρει ως τίτλο το παρατσούκλι μας. Ονομαζόταν «ο Κολόμπος».

Ο πατέρας του όμως επιμένει για την δικηγορική σταδιοδρομία που ονειρεύεται για τον πρωτότοκό του και έτσι ο Τζώρτζης εγγράφεται στη Νομική και μεταβαίνει στην Αθήνα.  Αλλά η Μούσα, παράφορα ερωτευμένη μαζί του, δεν τον αφήνει να συγκεντρωθεί. Στην πρωτεύουσα, μέσω του Κεφαλονίτη σατυρικού Μπάμπη Άνινου μπαίνει στους φιλολογικούς – καλλιτεχνικούς κύκλους, γνωρίζεται με τον ήδη διαπρέποντα σατυρικό Σουρή και αρχίζει να εκδίδει την σατυρική εφημερίδα «Αίσωπος», η οποία επαινείται από τον δημοσιογραφικό κόσμο. Και πάλι όμως η Μούσα, βοηθούμενη και από την οικονομική αποτυχία του εγχειρήματός του, ωθεί τον Μολφέτα πίσω στην Κεφαλονιά. Εγκαθίσταται μόνιμα πλέον στο Αργοστόλι, εγκαταλείπει τις σπουδές του και εκδίδει μέχρι τον πρόωρο θάνατό του, για 25 χρόνια, με τεράστια επιτυχία, το περίφημο «Ζιζάνιον». Την εφημερίδα στην οποία θα αφήσει όλο το πνευματικό του έργο, γραμμένο σε εκατοντάδες χιλιάδες εμπνευσμένους σκωπτικούς στίχους.

Ταυτόχρονα με τη στιχουργία όμως, ο Μολφέτας θεραπεύει και την Τέχνη της Μουσικής. Μα όχι, όπως θα περίμενε κανείς, ως «πάρεργο» της ποίησης, όχι ως παιδιά για κάποιες ευχάριστες ώρες. Ο ποιητής μας, αν και αυτοδίδακτος, ήταν ένας άριστος κιθαρίστας, που υπερέβαινε σε ικανότητα και έργο έναν απλό δεξιοτέχνη. Όχι μόνο διασκεύαζε για την κιθάρα του αξιόλογα κομμάτια, αλλά έγραψε και δικές του συνθέσεις. 

Ένα τόσο σπάνιο τάλαντο δεν μπορούσε να θαφτεί. Με την παρακίνηση των θαυμαστών του στην Αθήνα, όπως μας πληροφορεί ο νεώτερος συνεργάτης του Γεώργιος Καββαδίας, δίνει εκεί ρεσιτάλ κιθάρας στην αίθουσα των Φιλομούσων, το 1895. Οι αθηναϊκές εφημερίδες γράφουν ύμνους για την εμφάνιση του 25χρονου Μολφέτα: «….Τι τόνος, ποία εκτέλεσις! Συνείχε τις και την αναπνοήν του ακόμη», «Νομίζει τις, ότι αι χορδαί του μελαγχολικού τούτου οργάνου εις τας χείρας του  μεταβάλλονται εις ενάρθρους φωνάς». Δεν αργούν να έλθουν και οι προσκλήσεις από τις ελληνικές παροικίες του εξωτερικού. Στην Κωνσταντινούπολη, την Βλαχία, την Ρωσία, την Αίγυπτο, ο Μολφέτας εμφανίζεται με εξαιρετική επιτυχία.  

Κατά το διάστημα αυτό, καλοκαίρι του 1896, ο Μολφέτας θα παραγγείλει και την κιθάρα, που το Εργαστήριο Εγχόρδων της Σχολής Μουσικής Τεχνολογίας ανακατασκεύασε, από τον οργανοποιό Δημήτριο Μούρτζινο. Ο Καββαδίας και πάλι, μας μεταφέρει την ενδιαφέρουσα ιστορία της παραγγελίας αυτής: Μεταξύ δύο συναυλιών του στο Εξωτερικό, περαστικός από την Αθήνα, ο Μολφέτας επισκέφθηκε τον Μούρτζινο, του έδειξε το σχέδιο της κιθάρας που ήθελε και τον ρώτησε για την τιμή. Ο Μούρτζινος ζήτησε το υπέρογκο για την εποχή ποσό των 500 δραχμών, το οποίο ο Μολφέτας αποδέχθηκε και συμφώνησε μετά από δίμηνο να παραλάβει την κιθάρα από το κατάστημα, όλα αυτά όμως χωρίς να δηλώσει στον Μούρτζινο ποιος ήταν. Όταν τον Οκτώβριο του 1896 ο οργανοποιός παρέδωσε την κιθάρα στον Τζώρτζη Μολφέτα και τον άκουσε να παίζει, για να την δοκιμάσει, εντυπωσιασμένος τον ρώτησε: «Μην είσαι ο Μολφέτας;». Με την καταφατική απάντηση ο Μούρτζινος, συγκινημένος, δεν δέχθηκε να λάβει χρήματα και ως μόνο αντάλλαγμα ζήτησε να γράψει την εντός της κιθάρας αφιέρωση στον ποιητή. Είναι η στιγμή που ο κατασκευαστής οργάνων ξεπερνάει τον τεχνίτη και εκδηλώνει σε όλη του την μεγαλοπρέπεια τον καλλιτέχνη, που πρέπει να έχει μέσα του!   

Ο Μολφέτας όμως, δεν θα παρασυρθεί από την δόξα του δεξιοτέχνη μουσικού. Η έλξη που του ασκούσε η κεφαλληνιακή γη και η στιχουργία, ίσως και το γεγονός ότι οι δεξιοτέχνες κιθαρίστες δεν είχαν ακόμη καταξιωθεί στην συνείδηση του μουσικού κοινού, θα τον οδηγήσει στην παύση των δημόσιων εμφανίσεων. Εξαίρεση κάνει περίπου δέκα χρόνια μετά, όταν εμφανίζεται στο θέατρο του Αργοστολίου «Κέφαλος», για φιλανθρωπικούς σκοπούς, κατενθουσιάζοντας το κοινό. Στο τελευταίο «ανκόρ», μάλιστα, του ρεσιτάλ αυτού, ο Μολφέτας μιμήθηκε τον Παγκανίνι. Έσπασε τις πέντε χορδές της κιθάρας του και έπαιξε μόνο με την μία!

Την ίδια εποχή (τέλη Μαρτίου – αρχές Απριλίου 1904), ο Μολφέτας δίνει ρεσιτάλ και σε φιλανθρωπική εκδήλωση στο Ληξούρι. Η εκδήλωση αυτή, στην οποία ο Μολφέτας αφιερώνει ένα από τα καλύτερα ποιήματά του, πραγματοποιήθηκε στο κτίριο που υπήρχε στην θέση του σημερινού Θεάτρου. Ένα «άσχημο» κτίριο, όπως βλέπουμε στην φωτογραφία, που όμως το Ληξούρι το είχε μετατρέψει σε «παλάτι» με Βασιλιά τον Ληξουριώτικο πολιτισμό, καθώς είχε μετατραπεί σε θέατρο. Ανήκε στον Ι.Ν. Παντοκράτορος, όπως και τα γύρω από αυτό κτίρια, τα οποία (ίσως και το ίδιο παλαιότερα), εκμισθώνονταν τότε ως σταφιδαποθήκες  (σαράγες). Ο Μολφέτας βεβαίως σχολιάζει το γεγονός και σε αρκετά ποιήματά του επαινεί, με τον σκωπτικό του τρόπο, τους Ληξουριώτες, που «θέατρο στελιάζουνε σε σταφιδαποθήκη». Το κτίριο αυτό, αργότερα, θα αποκτήσει και την Bασίλισσά του, καθώς σε αυτό θα στεγαστεί, τέλη δεκαετίας του ‘20 αρχές του ’30, η Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου, μέχρι τους σεισμούς του 1953.

Στο σημείο αυτό, επιτρέψτε μου μια προσωπική εκτίμηση για το παίξιμο του Μολφέτα, προς κρίση από όσους από εσάς (και είστε πολλοί) γνωρίζετε μουσική πολύ καλύτερα από εμένα:

Εκτός από δύο δικές του συνθέσεις και μία διασκευή από την «Τραβιάτα», ο Μολφέτας στην ανωτέρω, στον Κέφαλο, συναυλία του έπαιξε και το κουαρτέτο από το «Ριγκολέτο». Η επιλογή και η δυνατότητα εκτέλεσης στην κιθάρα αυτού του κομματιού, όπου ο Δούκας, η Μανταλένα, ο Ριγκολέτο και η Τζίλντα, εκφράζουν διαφορετικό ο καθένας συναίσθημα, με διαφορετικές μελωδίες, που συμπλέκονται όμως μεταξύ τους αρμονικότατα, αποδεικνύει ότι ο Μολφέτας δεν είχε μόνο τα χαρίσματα της τεχνικής ευχέρειας και της μελωδίας, αλλά και αυτό της αντίληψης και μετάδοσης της αρμονίας.  Όπως έγραψε και κάποια Αλεξανδρινή εφημερίδα, μετά την εκεί συναυλία του: «….ουχί κιθάραν αλλ’ ολόκληρον ορχήστρα νομίζει τις ότι ακούει».

Βλέποντας κάποιος τις εξαιρετικές επιδόσεις του Μολφέτα σε δύο είδη Τέχνης, την Ποίηση και την Μουσική, ίσως πιστέψει ότι έχει να κάνει με έναν άνθρωπο πολυσχιδή, μια ευφυή διάνοια, που μπορούσε να ασχολείται ταυτόχρονα με δύο διαφορετικά αντικείμενα. Κατά την γνώμη μου όμως δεν είναι έτσι.

Ο Μολφέτας πάνω απ’ όλα ήταν Μουσικός. Η ίδια μουσική, που ξεχυνόταν  από τις άκρες των δακτύλων του στην κιθάρα του, έβγαινε και από την πένα του όταν έγραφε τις στήλες του «Ζιζανίου». Το αποδεικνύει η μορφή των στίχων του, αλλά και η ουσία της σάτιράς του.

Στίχος άρτιος, «ρέων», απόλυτα ρυθμικός, με ομοιοκαταληξία άψογη, με λέξεις της καθαρεύουσας, της αρχαϊζουσας και του τοπικού ιδιώματος τέλεια συνταιριασμένες. Δομή που αφήνει τον αστεϊσμό, το σκώμμα να ακουστεί τελευταία στιγμή, εντυπωσιακά, σαν την λύση μιας συγχορδίας διάφωνης. Σάτιρα που ενοχλείται από κάθε κοινωνική δυσαρμονία και με την σειρά της την θίγει. Όλα αυτά τα στοιχεία της ποίησης του Μολφέτα, μας δείχνουν ότι, όταν με καταπληκτική ταχύτητα έγραφε τις σελίδες της εφημερίδας του, άκουγε Μουσική. Γι αυτό και στον τίτλο της ομιλίας μου τον χαρακτηρίζω ως Μουσικό Ποιητή, χωρίς κόμμα, χωρίς παύλα, χωρίς καμία διάκριση μεταξύ των δύο ιδιοτήτων.

Και φτάνουμε σε ένα καίριο, κατά τη γνώμη μου, ερώτημα: 
Από πού ακούει ο Μολφέτας την Μουσική που μας μεταδίδει;

Για έναν συνθέτη μουσικής το ερώτημα της έμπνευσης είναι αδύνατον να απαντηθεί. Για τον Μολφέτα όμως, έναν Μουσικό Ποιητή, μπορούμε να έχουμε μια υποψία έστω, μέσα από το νόημα και τον στόχο του σατιρικού του λόγου.

Η σάτιρα του Μολφέτα δεν διακρίνεται από την τυφλή δηκτικότητα του ηθικιστή Λασκαράτου, ούτε από την άτεχνη έκχυση χολής της εξημμένης διάνοιας του Γιωργαντάρα, ούτε  από την απογοήτευση και πικρία του Άβλιχου και του Ξυδάκτυλου. Είναι μια σάτιρα γνήσιου, σεμνού, καλοσυνάτου χαμόγελου. Δεν έχει σκοπό να απεκδύσει το αντικείμενό της για να αποκαλύψει κάποια δύσμορφη γυμνότητα.

Τα τρωτά, τα στρεβλά, η υποκρισία προσώπων και κοινωνιών, για τον Μολφέτα μοιάζουν με πύργους από τραπουλόχαρτα, που με ένα αβρό χάδι του, ένα απαλό φύσημά του γκρεμίζονται και αυτό που μένει είναι το ανεπιτήδευτο, το γνήσιο, το αληθές, αυτό που τελικά ο καθένας έχει μέσα του και αποτελεί το κοινό κάθε κοινωνίας και που ο Μουσικός Ποιητής ξέρει ότι υπάρχει και μπορεί να το δει. Δεν είναι τυχαίο ότι σε δύο - τρεις περιπτώσεις, που ο Μολφέτας έχασε την ψυχραιμία του ή την αισθητική του ή ξέφυγε η πένα του και έθιξε υπερβολικά κάποια πρόσωπα, ο στίχος του είναι τόσο μουσικός, τόσο άψογος, που, χωρίς και ο ίδιος να το θέλει, ξεχνάει ο αναγνώστης το ατόπημα και κρατά την αρμονία της ποίησης. 

Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι ο Μολφέτας αγαπώντας αληθινά όλες τις κεφαλληνιακές κοινωνίες (Αργοστόλι, Σάμη, Πρόννους, Λειβαθώ, την πατρίδα του την Έρισσο, της παροικίες του Εξωτερικού και ιδιαίτερα την πόλη μας, το Ληξούρι, που τόσο του έμοιαζε), συνειδητά ή υποσυνείδητα κατορθώνει να αισθανθεί την κοινωνική αρμονία, την απόλυτη, δηλαδή, αρμονία. Την μουσική που αποπνέει το μυστηριακά πολυυπόστατο Ένα, η ψυχή μιας πόλης. Μπορούμε να πούμε ότι ο Μολφέτας εμπνεύστηκε απόλυτα από την πολυδιάστατη, μοναδική Κεφαλονιά, όπερ έδει δείξαι.

Κάποτε όμως, οι κοινωνίες – βιότοποι του Μολφέτα θα μεταλλαχθούν. Ο σταδιακός και διστακτικός «αστικός εκσυγχρονισμός» του ελληνικού κράτους, από το 1910 και μετά, με την έλευση του Βενιζέλου, τους Βαλκανικούς πολέμους, την ανάκτηση των Νέων Χωρών θα γίνει ραγδαίος. Ο σαραντάρης Μολφέτας παρασύρεται από το ρεύμα της εποχής. Φανατισμένος εξ αρχής υπέρ του Βενιζέλου θα δεχτεί, επηρεασμένος ίσως και από την οικονομική προσφορά του να αγοράζει 200 φύλλα για τα μέλη του κόμματος, να μεταφέρει, το 1915, την έδρα του «Ζιζανίου» στην Αθήνα. Δεν θα προλάβει όμως να βγάλει πολλά φύλλα. Μακριά από την γη που αντλούσε δύναμη, ο Μουσικός Ποιητής θα αρρωστήσει από πνευμονία και θα φύγει από την ζωή, σε ηλικία 45 ετών. Λίγο πριν μπει στο νοσοκομείο, κλείστηκε για ώρα, μόνος στο γραφείο του και με την κιθάρα του έπαιξε, για τελευταία φορά, την Μουσική του.