Ποιος είναι ο "ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΚΑΡΓΑΤΟΣ"

Πριν περίπου δεκαπέντε μέρες, κάποιος με το ψευδώνυμο «Γεράσιμος Καργάτος», προκειμένου να απαντήσει σε κείμενό μου για τον Δήμο Ληξουρίου, «τσουβάλιασε» σε ένα ασυνάρτητο άρθρο όσα προβλήματα έχει και δεν έχει η Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου  και τα φόρτωσε στην καμπούρα μου. Του απάντησε ο Ανδρέας Γρηγορόπουλος.

Κακώς, κατά την γνώμη μου, έπραξε ο Ανδρέας, αφού η άμεση και σοβαρή απάντηση δίνει αξία που δεν πρέπει σε τέτοια χυδαιογραφήματα προσωπικής πρόκλησης.

Έκτοτε, πολλοί με ρωτούν ποιος ή ποια είναι ο «Γεράσιμος Καργάτος». Λοιπόν, φίλοι μου, δεν γνωρίζω ποιος κύριος ή κυρία κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο και ειλικρινά δεν μπορώ να υποπτευθώ κάποιον. Βλέπετε, το κείμενο αυτό καταδεικνύει συγγραφέα με τέτοιες ιδιότητες (χυδαιότητα, δειλία, λαϊκισμό, αντικοινωνικότητα, πλήθος συμπλεγμάτων κλπ), που κανένας ή καμία από τους «γνωστούς – άγνωστους» εχθρούς δικούς μου ή της Φιλαρμονικής ή του Ληξουριού, φαίνεται να συνδυάζει.

Εκείνο όμως, που ελάχιστοι αντελήφθησαν είναι η προκλητικότητα του ψευδώνυμου, που ο «Γεράσιμος Καργάτος» χρησιμοποίησε. Όπως είναι φυσικό, επειδή έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, ελάχιστοι θυμήθηκαν ότι το «Καργάτος», ήταν το ψευδώνυμο που η τοπική εφημερίδα «Ημερήσιος» απέδωσε στον Πατέρα μου, τον Βασίλη Λουκέρη, όταν τίμησε τις σελίδες της με σειρά ευθυμογραφημάτων, που κατά κοινή ομολογία κανέναν δεν έθιγαν και, όπως είχε γράψει και η ίδια η εφημερίδα, αποτελούσαν «πηγή χαράς».

Αυτό το ψευδώνυμο επέλεξε ο/η συγγραφεύς του χυδαίου και προκλητικού άρθρου. Άρα, όσοι ψάχνουν ακόμα να βρουν ποιος ή ποια είναι ας του/της προσθέσουν μία ακόμα ιδιότητα: Την ΑΝΟΗΣΙΑ.

Γιατί μόνο ένας/μία ανόητος θα μπορούσε να νομίσει ότι θα με καταβάλλει χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο του Πατέρα μου. Γιατί ο Βασίλης ο Λουκέρης, υπέστη πολλές τέτοιες χυδαίες επιθέσεις από τυπάκια σαν τον «Γεράσιμο Καργάτο» και τις αντιμετώπισε με το κεφάλι ψηλά, με γενναιότητα και αντοχή στην αηδία που τέτοιοι τύποι προκαλούν. Και κοντά του κάτι έμαθα κι εγώ….  

                                                         Ιωσήφ Λουκέρης του Βασιλείου

Μόνο ο Δήμος Ληξουρίου θα διώξει τους Καλικάτζαρους

Εφέτος τα Φώτα, οι Καλικάτζαροι δεν έφυγαν από το Ληξούρι. Αντίθετα, «έκαναν πάρτι» ακριβώς την ημέρα και την ώρα που η παράδοση απαιτεί να φεύγουν πανικόβλητοι. 

Οι καλικάτζαροι πήραν την μορφή των μπάζων από το «μεγάλο έργο» του λιμανιού, που κανείς δεν σκέφτηκε ή δεν μπόρεσε να απομακρύνει από τον χώρο του Αγιασμού. Πήραν την μορφή των αυτοκινήτων, που κανένας δεν σταμάτησε την κυκλοφορία τους  την ώρα της τελετής. Πήραν όψη ανθρώπινη και ανεβοκατέβαιναν στο φέρι με ύφος χιλίων καλλικρατικών Καρδιναλίων, που ευδόκησαν να παραστούν στην «γιορτούλα» μιας πεθαμένης πόλης. 

Οι Καλικάτζαροι μπήκαν στις ψυχές μας. Μας ψυχοπλάκωσαν, μας απογοήτευσαν, μας φόβισαν. Αυτός άλλωστε είναι ο ρόλος τους.

Οι Καλικάτζαροι, όμως, μπήκαν και στο μυαλό μας!  Διάβασα τα σχόλια σε μια όπως πάντα εύστοχη και αιχμηρή ανάρτηση του Σπυρογιάννη στο facebook. Οι περισσότεροι σχολιάζοντες, μόνη λύση για μια κάποια ανάκαμψη της πόλης, βρίσκουν την κινητοποίηση των επιχειρηματιών, με διάφορες αυτόνομες «δράσεις», μακριά από κάθε πολιτική σκέψη και παρέμβαση, αφήνοντας μάλιστα στην τύχη του τον Εμπορικό - Επαγγελματικό σύλλογο, αφού κάθε ενασχόληση με σωματεία μάς προκαλεί αλλεργία.  

Νομίζω ότι, αν βγάλουμε από το μυαλό μας τους Καλικάτζαρους, θα δούμε ότι μία τέτοια νοοτροπία μάς κάθισε στο σβέρκο, πρόπερσι τον Μάιο, την «Ισχυρή Κεφαλλλλονιά». Σε απολιτίκ επιχειρηματίες έλπισαν τότε οι περισσότεροι, που με την επιχειρηματική τους σκέψη θα ανέπτυσσαν το Ληξούρι (συγνώμη, την «Παλλλλίκη»), χάριν των επιχειρηματικών συμφερόντων όλων μας. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. 

Νομίζω επίσης ότι, αν βγάλουμε από το μυαλό μας τους καλλικρατικούς Καλικάτζαρους (τους «Καλλικρά-τζαρους»), θα δούμε ότι καμία αντίδραση, από κανέναν φορέα ή άτομο ή «συντροφιά» ή «ασκέρι», δεν μπορεί  να επιτύχει όσο ελπίζει στις καλλικρατικές δομές ή αδιαφορεί για αυτές.

Όσο υπάρχει ο Καλλικράτης, όσο το Ληξούρι δεν ψηφίζει δικούς του τοπικούς άρχοντες και δικούς του αντιπολιτευόμενους, όσο αναφερόμαστε με «το μαλακό» ή με «το άγριο» στον «Μεγάλο Αρμοστή» Δήμαρχο όοοολης της Κεφαλλλλονιάς και στους διορισμένους τοποτηρητές του, καμία προσπάθεια για το καλό αυτής της πόλης δεν θα έχει το παραμικρό αντίκρισμα.

Αν λοιπόν θέλουμε να φωτιστεί το Ληξούρι και νοητά και πραγματικά, αν θέλουμε να μην ξανακάνουμε τέτοια σκοτεινά Φώτα, όπως εφέτος, πρέπει να έχουμε ως πρώτο αίτημά μας την επάνοδο στο Ληξούρι της αυτοδιοίκησής του, την επάνοδο του ΔΗΜΟΥ ΛΗΞΟΥΡΙΟΥ. Αυτό πρέπει να είναι το πρόταγμα του κάθε Ληξουριώτη είτε κοιτάζει το ατομικό του είτε το κοινωνικό συμφέρον.

Ας μην το ξεχνάμε και ας μην παρασυρόμαστε από τις δόλιες φωνές, που θέλουν την απομάκρυνσή μας από την πολιτική και την έγνοια μας μόνο για τα μικρά πρακτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει το «Ληξουράκι». Γιατί εγώ δεν ξέρω κανένα «Ληξουράκι». Μόνο ένα ΛΗΞΟΥΡΙ ξέρω, που, όσο δεν διεκδικεί την κοινωνική και διοικητική του αυθυπαρξία, οι Καλλικράτζαροι θα εξακολουθούν να πριονίζουν το δέντρο του, μέχρι τελικής πτώσεως.       

Η νομιμοποίηση του κωλόπαιδου

Με το ν. 4.356/2015, η Βουλή των Ελλήνων θεσμοθέτησε την συμβίωση μεταξύ ομοφύλων, εξομοιώνοντάς την με τον θεσμό του γάμου.

Χαίρουν και αγαλλιούν οι προοδευτικοί φωταδιστές, με πρώτους φυσικά τους συριζαίους, που ακόμα ένα ατομικό «δικαίωμα» κάθισε βαρύ στο σβέρκο της ψυχορραγούσας  κοινωνίας μας. Κρυφογελούν ικανοποιημένοι οι δεξιούληδες νοικοκυραίοι και ιδρώνουν από χαρά, κάτω από τα δικτυωτά καλσόν τους, οι δεξιούλες νοικοκυραίες, στην σκέψη ότι ακόμα ένας νόμος – θρίαμβος του νεοφιλελεύθερου ατομισμού, ακόμα ένας νόμος που μας φέρνει πιο κοντά στις ψευτοκοινωνίες της «πεφωτισμένης Εσπερίας», επιβλήθηκε από τα «ζωηρά παιδιά» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.. Αφ’ υψηλού, όπως πάντα, παρακολουθούν την κατάσταση οι παντός είδους «αμεσοδημοκράτες». Εθελοτυφλούν στην εικόνα ενός κοινοβουλίου, που προήλθε από την δική τους επιδεικτική αποχή, να έχει μόνη σοβαρή πολιτική δύναμη, αντιτασσόμενη  στην ψήφιση του νόμου που χτυπάει την κοινωνία στο βασικό της κύτταρο, την οικογένεια, το Κ.Κ.Ε. και αυτό εμποδιζόμενο να εκφραστεί λογικά, από την αντικαπιταλιστική του ρητορική και τον «αρχέγονο» διεθνισμό του.  

Καταλαβαίνω και την χαρά των μεν και την «υψηλή αδιαφορία» των δε. Όταν ένας νόμος διαλύει επισήμως την κοινωνία, όταν ένας νόμος καταξιώνει «με τη βούλα» όποιον δεν επιδεικνύει τι κάνει στη ζωή του, αλλά το πώς και από πού το κάνει (κάθε τι στη ζωή του), τότε ο εξ αριστερών ή ο εκ δεξιών ή ο αφ’ υψηλού ατομισμός δεν μπορεί παρά να νοιώθει δικαιωμένος. Όσο για το νέο «Ιδιώνυμο» , αποτελούμενο από ποινικές διατάξεις – πέλεκυν για όποιον τολμήσει να εκφραστεί κατά ατόμων διαφορετικού «σεξουαλικού προσανατολισμού», δεν βαριέσαι! Τώρα είναι υπέρ τους, αν, κάποτε, στραφεί ένα τέτοιο ιδιώνυμο εναντίον τους, μπορούν με μια «τηλεοπτική επανάσταση», εύκολα να το καταργήσουν.

Ας επιτείνω, λοιπόν, τα αισθήματα δικαίωσης όλων των ανωτέρω:

Όπως όλα δείχνουν, επόμενο βήμα της προστασίας των ατομικών «δικαιωμάτων» των ομοφυλοφίλων θα είναι η θεσμοθέτηση του δικαιώματος να υιοθετούν παιδιά ομόφυλα ζευγάρια. Όταν και αυτός ο νόμος, που ομολογουμένως μας «έλειπε», ψηφιστεί, τότε μια λέξη της ελληνικής γλώσσας, θα πάψει να έχει το χυδαίο περιεχόμενο, που συντηρητικοί κύκλοι της απέδωσαν. Η λέξις «κωλόπαιδο», που αυτή την στιγμή έχει υβριστικό χαρακτήρα και συνοδεύεται από μύριες όσες διαστροφικές φαντασιώσεις για την σύλληψη ή την τέξιν του καθυβριζομένου, θα αποκαθαρθεί κάθε αισχρού νοήματος και αλίμονο σε όποιον τολμήσει να την απευθύνει σε άλλον όχι τιμητικά, αλλά καταφρονητικά.

Τότε και η σύγχρονη ελίτ, που τώρα περιορίζεται να διατυμπανίζει “έχω φίλους gay”, Θα μπορεί υπερηφάνως να λέει: «Έχω έναν φίλο μεγάλο κωλόπαιδο!». Χαράς ευαγγέλια!

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:  Το ύφος και το νόημα του κειμένου αυτού σκοπό έχουν να προκαλέσουν τον σύγχρονο «προοδευτικό» καθωσπρεπισμό, αλλά και τις αυταρχικές, αντισυνταγματικές και αντιδημοκρατικές ποινικές διατάξεις, που δήθεν προστατεύουν τον  «σεξουαλικό προσανατολισμό». ΣΤΗΝ ΔΙΑΘΕΣΗ ΣΑΣ.