Η Φιλαρμονική Αργοστολίου και η Κατερίνα Στικούδη

Ίσως φανεί περίεργο να ασχολείται  ένας Ληξουριώτης «τοπικιστής» με τα «εσωτερικά» του Αργοστολιώτικου πολιτισμού, αλλά δεν είναι. 
Ο Κεφαλληνιακός πολιτισμός είναι πολυκεντρικός. Κάθε πόλη και κάθε χωριό της Κεφαλονιάς έχει προσφέρει με την δική του συνιστώσα (πολλές φορές αντίρροπη προς τις υπόλοιπες) στο ήδη καταρρέον πολιτισμικό οικοδόμημα του Νησιού μας. Και σε αυτή την συνιστώσα οφείλει να εμμείνει. Άλλωστε, όπως και το ευγενές έθιμο της υδριοθραυσίας  απέδειξε, οι Ληξουριώτες έχουμε πλέον την τάση να εισάγουμε αδιαμαρτύρητα οποιαδήποτε φτηνή τουριστική επινόηση της αργοστολιώτικης καλλικρατικής Μητρόπολης. Συνεπώς το θέμα αφορά άμεσα και εμάς, τους «αποδώπισω».

Η αργοστολιώτικη Φιλαρμονική, η «Φιλαρμονική Σχολή Κεφαλληνίας», μετά από 170 χρόνια ύπαρξης, ανέστειλε, ως γνωστόν, την λειτουργία της, πράγμα που είχε συμβεί, αν δεν κάνω λάθος, μόνο κατά την περίοδο της (πρώτης) Κατοχής. Διαβάζοντας αρκετά δημοσιεύματα, που εύστοχα εξέφραζαν τον προβληματισμό κάποιων γειτόνων μας για το απαράδεκτο γεγονός, περίμενα  την αντίδραση της Αργοστολιώτικης κοινωνίας.

Ειδικά περίμενα από τον εμπορικό κόσμο του Αργοστολιού, να προβεί στην απαραίτητη οικονομική ενίσχυση της ιστορικής του Φιλαρμονικής, όχι μόνο από κοινωνικό καθήκον, αλλά κυρίως για λόγους καλώς εννοουμένου επιχειρηματικού συμφέροντος. Γιατί η ίδια η λογική λέει ότι, όποιος θέλει να ασχολείται με το εμπόριο, σε μια τουριστική περιοχή μάλιστα, χωρίς διάθεση να  αποκερδαίνει  ευκαιριακά, αδιαφορώντας για τις συνέπειες των ενεργειών του στον τόπο που ζει (χυδαϊστί «αρπαχτή»), φροντίζει για την γνήσια πολιτισμική ανάπτυξη της πατρίδας του. Μεριμνά για την ανάδειξη των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της, πολλώ δε μάλλον όταν αυτά έχουν την ουσιώδη φαντασμαγορία μιας αξιοπρεπούς Φιλαρμονικής.

Αντί όμως της οργανωμένης προσπάθειας για την αναδιοργάνωση της Φιλαρμονικής του, της τόσο ωφέλιμης για τον ίδιο, ο εμπορικός σύλλογος Αργοστολίου, προτίμησε να «εξυψώσει» τον Κεφαλληνιακό πολιτισμό διά της προσκλήσεως, της μεγαλειώδους υποδοχής (αντάξιας της Βασίλισσας Ελισάβετ από ιθαγενείς των αποικιών της) και της διοργάνωσης συναυλίας της τηλεπερσόνας και εσχάτως αοιδού κυρίας Αικατερίνης Στικούδη.  Αντί της ουσιαστικής φαντασμαγορίας της Φιλαρμονικής, ο εμπορικός σύλλογος Αργοστολίου προτίμησε την «φαντασμαγορία» των κοιλιακών της εν λόγω καλλιτέχνιδος (αντάξιων μπετατζή – μποντιμπίλντερ). Αντί του μακροχρόνιου και κοινωνικά ωφέλιμου κέρδους που συνεπάγεται η ενίσχυση του πολιτισμικού πυλώνα του τόπου του, προτίμησε την «αρπαχτή» μιας βραδιάς ανοιχτών καταστημάτων.

Κάπως έτσι, θα φτάσουμε η Κεφαλονιά να στερηθεί κάθε ίχνος του πολιτισμού της, ό,τι  δηλαδή πραγματικά αξιόλογο έχει να επιδείξει. Και τότε, δεν θα κλαίμε μόνο όσοι ενδιαφερόμαστε για την ανασύσταση των κοινωνιών μας. Θα σπαράζουν και όσοι ενδιαφέρονται μόνο για την τσέπη τους. Σκληρό, αλλά έτσι είναι.

Με το «πάθημα» αυτό των γειτόνων μας, ας μην καγχάζουμε οι Ληξουριώτες. Δεν κρύβω ότι κι εγώ, μόλις άκουσα για την Στικουδοσυναυλία, ευχαρίστησα για άλλη μια φορά την τύχη μου, που δεν γεννήθηκα Αργοστολιώτης. Όμως, στην κοινωνική και πολιτισμική παρακμή που βρισκόμαστε, είναι πολύ πιθανόν το επόμενο Πάσχα να έλθει στο Ληξούρι η Στικούδη να σπάει μπότηδες, κι αλίμονο τότε σε όποιον «γραφικό» διαμαρτυρηθεί….

ΛΥΣΣΑ ΚΑΚΙΑ!!!!

Ελυσσάξανε πάλι και μόνο στο άκουσμα των λέξεων «Δήμος Ληξουρίου» ή «Παλικής» ή «Παλλλλίκης», αν προτιμάτε! Και μόνο που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ψιθύρισε κάτι αοριστολογίες  για «βελτιώσεις στον Καλλικράτη» και για πιθανότητα «διάσπασης του Καλλικρατικού Δήμου Κεφαλλλλονιάς», έφτανε για να κινητοποιηθεί όλο το σύστημα «ενημέρωσης» των καλλικρατικότερων του Καλλικράτη συμπατριωτών μας. Και να αμέσως οι διαδόσεις ότι τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει στο χωροταξικό του ενιαίου Δήμου μας, και να  αμέσως η προσπάθεια γραφικοποίησης όσων θέλουν τον Δήμο Ληξουρίου, και να η άσκηση ισχυρής πειθούς σε όσους δειλά προσυπέγραψαν αντικαλλικρατικές ανακοινώσεις, για να προσέχουν άλλη φορά που την βάζουν την υπογραφή τους, και να οι αντιδράσεις ζηλοτύπου αρραβωνιάρας, μόλις οι κκ. Παρίσης και Ρουχωτάς πλησίασαν λίγο παραπάνω απ’ ότι έπρεπε τον κ. Μπαλάφα.  

Φυσιολογική η αντίδρασή τους: Οι άνθρωποι αυτοί είναι φανατικοί οπαδοί του συστήματος της «Ευρωπαϊκής Ένωσης α.ε.», που θέλει την εξαφάνιση κάθε μικρής ή μεγάλης κοινωνίας, ξεκινώντας από την κατάργηση της πολιτικής αντιπροσώπευσης όσων την αποτελούν. Είναι απόλυτα συνδεδεμένοι με τη νοοτροπία του να μετατραπούν Δήμοι, Νομοί, Κράτη σε μια άμορφη γλίτσα, που θα άγεται και θα φέρεται από τα ιδιωτικά συμφέροντα.

Εμείς όμως; Εμείς, οι υπόλοιποι, η συντριπτική πλειοψηφία των Κεφαλλήνων και δη των Ληξουριωτών. Εμείς, όσοι καταλάβαμε από την αρχή ή εκ των υστέρων την αδήριτη ανάγκη επιστροφής του Δήμου Ληξουρίου ή της Σάμης ή άλλων περιοχών. Εμείς, πώς θα αντιδράσουμε στη νέα, αδύναμη έστω προοπτική ανάκτησης της αυτοδιοίκησής μας;

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθήσει την τακτική της Ν.Δ., να μας υπόσχεται δηλαδή Δήμο μέχρι τελευταία στιγμή και στο τέλος, πράγμα όχι σπάνιο, αναιρέσει την υπόσχεσή του, θα υποστηρίξουν όσοι σήμερα δηλώνουν αντικαλλικρατικοί συνδυασμούς καλλικρατικότατους, όπως το 2014;;

Αν η κυβέρνηση πραγματοποιήσει την υπόσχεσή της προς το Ληξούρι, πράγμα καθόλου σύνηθες, θα θεωρήσουμε μήπως τον δικό μας Δήμο πανάκεια για όλα μας τα προβλήματα;;

Για να μην δώσει το μέλλον καταφατική απάντηση και στα δύο ανωτέρω ερωτήματα, ας διευκρινίσουμε ορισμένα πράγματα:

Η πίστη στον Δήμο Ληξουρίου, δεν είναι μια απλή τοπικιστική ή ρομαντική άποψη, πολλώ δε μάλλον δεν είναι μέσο προς επίλυση πρακτικών – ατομικών προβλημάτων. Είναι πολιτική και κοινωνική στάση ζωής! Είναι η συναίσθηση ότι η πραγματική αυτοδιοίκηση  αποτελεί όχι απλώς ζήτημα επιβίωσης, αλλά κυρίως ζήτημα αξιοπρέπειας και Τιμής για τον τόπο μας.

Συνεπώς, η διεκδίκηση του Δήμου Ληξουρίου δεν χρειάζεται ανθρώπους επαμφοτερίζοντες, ούτε ανθρώπους που ενδιαφέρονται μόνο για το πόσα κυβικά τσιμέντο θα πέσουν έξω από την πόρτα τους. Η διεκδίκηση του Δήμου θέλει ανθρώπους με καρδιά και μυαλό σιδερένια. Θέλει Αρετή και Τόλμη, όπως πολύ εύστοχα έγραψε ο ζεν πρεμιέ των ΦΙ.Κ.Ο. ( jeune premier de sycamore).

Πάνω απ’ όλα απαιτεί την απόλυτη συνείδηση ότι αν και όταν δημιουργηθεί ο Δήμος μας, δεν θα επαναπαυθούμε! Ο νέος μας Δήμος δεν θα είναι η λύση όλων των προβλημάτων μας. Θα είναι το ξεκίνημα μιας νέας, μεγάλης και απόλυτα συγκροτημένης πάλης για την αναγέννηση της Ληξουριώτικης κοινωνίας, μέσα σε ένα καλλικρατικό και ευρωενωσίτικο μη κράτος. Τότε είναι που πρέπει να «λυσσάξουμε» εμείς. Τότε θα αρχίσει ο μεγάλος αγώνας. Τότε θα φανεί ποιος αγαπά πραγμαικά αυτόν εδώ τον τόπο, το Ληξούρι, την Κεφαλονιά, την Ελλάδα. Ποιος ενδιαφέρεται να ζήσει σε κοινωνία ανθρώπινη και δεν τον απασχολεί μόνο το σαρκίον του.