ΤΑ ΚΑΝΤΟΥΝΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ!!!!

Πιστεύω ότι η καταγγελία των «κατοίκων Λεγατάτων»,  βάσει της οποίας καλούνται συμπολίτες μας σε προανάκριση, δεν προέρχεται  από κατοίκους των Λεγατάτων. Πιστεύω ότι είναι ένα ανωνυμογράφημα, από τα πολλά που κυκλοφορούν κατά καιρούς, προερχόμενα από διάφορες πλευρές αλλά όχι από αυτήν που δήθεν "υπογράφει".

Συνεπώς κανένα αρνητικό αίσθημα δεν με διακατέχει απέναντι στο κλεινόν έθνος των Λεγατάδων.

Εκείνο που με φοβίζει και με εξοργίζει είναι το «πνεύμα» της καταγγελίας. Με εξοργίζει για το θράσος του και με φοβίζει η πιθανότητα να καταληφθούμε και να καταβληθούμε ως κοινωνία από το ατομιστικό αυτό «πνεύμα».

Επειδή αποκλείω το γεγονός ο Σπυρογιάννης να ούρησε κάποιο βράδυ στην πλατεία των Λεγατάτων, είμαι βέβαιος, όπως και όλοι μας, ότι η καταγγελία αφορά την διαμαρτυρία των κατοίκων του Αγίου Αντωνίου, αλλά και πολλών άλλων Ληξουριωτών για την «μπαζοποίηση» της περιοχής και την δήθεν καθυστέρηση που αυτή επέφερε στο έργο του παραλιακού δρόμου των Λεγατάτων.

Τι μας λέει δηλαδή ο «ανωνύμως καταγγέλλων»; Ότι την στιγμή που το Ληξούρι σβήνει από τον χάρτη, χωρίς Δήμο, χωρίς, δηλαδή, πολιτική εκπροσώπηση, χωρίς Υπηρεσίες, χωρίς καμία προοπτική οποιουδήποτε είδους ανάπτυξης, την στιγμή που το Ληξούρι κρίνεται άξιο να διαθέτει μόνο ένα κουφάρι σχολείου, έναν λιμενικό σταθμό επάνω από κάτι σαν ενυδρείο και μια χωματερή μετά σπαστήρος βεβαίως, εμείς πρέπει να σιωπούμε και μόνο να ασχολούμαστε με τα καντούνια έξω από το σπίτι μας. Και όχι μόνο να σιωπούμε, αλλά να επιδιώκουμε να πάρει ο διάολος και να σηκώσει όποιον τολμά να διαμαρτυρηθεί για την κατάντια μας.

Είναι πασιφανές το τι επιδιώκει η καταγγελία: Να επικρατήσει στην μαραζωμένη πόλη μας ο ατομισμός. Ο καθένας να ενδιαφέρεται για το σπιτάκι του, το μαγαζάκι του, την «ανάπαψη και τα κολοκούμπια του». Ο καθένας να παρακαλάει για λίγα κυβικά τσιμέντο στο καντούνι του σπιτιού του και ας πάει στ’ ανάθεμα το Ληξούρι, η κοινωνία μας, ο διπλανός μας.

Αν σκεφτούμε όμως λίγο, θα δούμε ότι χωρίς Ληξούρι δεν υπάρχουν ούτε Λεγατάτα ούτε Δίμπουκο ούτε Δεμπονεράτα ούτε Κεφαλονιά.  Χωρίς πραγματική κοινωνία δεν υπάρχει ουσιαστικά και κανένας από εμάς, παρά μόνο ως υλόφρον σαρκίο (χυδαϊστί «τομάρι»).

Ελπίζω η Δικαιοσύνη να θέσει πολύ βαθιά στο αρχείο την καταγγελία και η ληξουριώτικη κοινωνία να την γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων της .

ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΛΗΞΟΥΡΙΟΥ Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ

Πριν ένα χρόνο περίπου, όταν η Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου διερχόταν δύσκολες στιγμές, υποστήριξα σε άρθρο μου ότι  "ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗΣ ΜΑΣ….." 

Ομολογώ ότι ούτε κι εγώ ο ίδιος, γράφοντας το άρθρο εκείνο, δεν έλπιζα σε τόσο μεγάλη πρόοδο της Φιλαρμονικής, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.

Η φωτογραφία, που συνοδεύει το παρόν κείμενο*, τα «λέει» όλα: Μπροστά από το πάλαι ποτέ «Κέντρο Νεότητας», το ερειπωμένο ακόμα από τους σεισμούς του 2014, η νεότητα του παραμελημένου Ληξουριού ετοιμάζεται να δώσει μαθητική συναυλία, για να δείξει τα αποτελέσματα του σχολικού έτους που πέρασε. Είναι οι μαθητές της ίδιας εκείνης Φιλαρμονικής, που, αν θυμάστε (καλό είναι βέβαια κάτι τέτοια να μην τα θυμόμαστε), πέρυσι το καλοκαίρι βρέθηκε σε μεγάλη αναστάτωση, λόγω …. ελλείψεως μουσικών!!!!

Η πρώτη λέξη που έρχεται στο μυαλό όλων μας είναι, βέβαια, μία: ΔΙΚΑΙΩΣΗ. Δικαίωση, όμως, όχι κάποιου ατόμου ή κάποιας ομάδας ατόμων. Δικαίωση της ίδιας της Ιδέας της Φιλαρμονικής Σχολής Ληξουρίου.

Η Φιλαρμονική μας δικαιώθηκε απέναντι στην ανόητη άποψη που την ήθελε «ξεπερασμένο είδος».

Δικαιώθηκε απέναντι στην μίζερη νοοτροπία που την ήθελε αδύναμη να ελκύσει τα παιδιά του Ληξουριού, που «προτιμούν φυσιολογικά (!!!) τα ηλεκτρονικά παιχνίδια από την Μουσική».

Δικαιώθηκε απέναντι στον παρακμιακό «ρεαλισμό», που ήθελε την εξαφάνισή της φυσική απόρροια της οικονομικής και κοινωνικής κατάπτωσης της πόλης μας.

Η ιστορική νομοτέλεια το έδειχνε καθαρά: Σε κάποια στιγμή, η Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου θα έδειχνε την τεράστια δύναμή της. Εμείς, που αποτελούμε την σύγχρονη Ληξουριώτικη Κοινωνία (η οποία περιλαμβάνει και τα χωριά μας – για να μην ακούσω πάλι ανοησίες από τους «παλλλλικισιανικούς»), είχαμε την τύχη, η Φιλαρμονική να αναστηθεί ενόσω είμαστε ακόμα εν ζωή, ενώ όλα έδειχναν το αντίθετο. Έχουμε την τύχη να ζούμε την δικαίωση της Φιλαρμονικής μας.

Κάθε ευτυχία όμως ενέχει και μία πρόκληση: Να μην «κλοτσήσεις την τύχη σου», να φανείς αντάξιος των ευκαιριών που η ανώτερη Ιδέα αναζωογονημένη σου παρέχει.

Η Ληξουριώτικη Κοινωνία προκαλείται τώρα να φανεί αντάξια της Φιλαρμονικής της.

Για να κερδηθεί η πρόκληση, για να προοδεύσει και η Ληξουριώτικη Κοινωνία στον δρόμο που χαράζει η Φιλαρμονική μας, ας μην βγάλουμε ποτέ από το νου μας τρεις σκέψεις:

α) Η Φιλαρμονική υπεράνω όλων (μας). Είμαστε όλοι μας τόσο μικροί, μπροστά στην Ιδέα και την προσφορά της Φιλαρμονικής, που καμία προσωπική, κοινωνική ή πολιτική διαφορά δεν «διακρίνεται». Προσωπικές εμπάθειες, μικροπολιτικές διαφωνίες,  προσπάθειες κοινωνικής ανάδειξης, όταν εκδηλώνονται στους κόλπους της Φιλαρμονικής, βλάπτουν την ίδια και γελοιοποιούν τους φορείς τους.

β) Η Φιλαρμονική υπεράνω όλων (των αναγκών μας). Όσα καβούρια έχουν απομείνει στις τσέπες των εύπορων ιδιωτών πρέπει να αφαιρεθούν άμεσα. Επίσης άμεσα πρέπει να σταματήσουν και οι γραφειοκρατικές προφάσεις του Δημοσίου για την ενίσχυση της Φιλαρμονικής. Ας καταλάβουμε όλοι ότι η σημασία της Φιλαρμονικής Σχολής Ληξουρίου είναι τέτοια που υπερκαλύπτει κάθε έννοια «φιλανθρωπίας», «κοινωνικής πολιτικής» ή «προγραμμάτων ανάπτυξης». Όποιος ενισχύει την φιλαρμονική είναι μαζί και ανθρωπιστής και κοινωνιστής και  φορέας και αποδέκτης ανάπτυξης και κάτι περισσότερο.

γ) Η Φιλαρμονική υπεράνω όλων (ως Παιδεία). Έχει γίνει πλέον κατανοητό ότι η Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου μπορεί να δώσει την αρτιότερη παιδεία στους νέους Ληξουριώτες. Ας μην γυρίσουμε ποτέ στα περασμένα, όταν το να στείλουμε το παιδί μας στην «Μουσική» ήταν η τελευταία μας έγνοια.

Εν τέλει, αυτό που ζούμε τώρα είναι η πρόκληση να αποδείξουμε ότι το Ληξούρι έχει, ότι δικαιούται να έχει Ψυχή. Και η Ψυχή του ήταν, είναι και θα είναι η Φιλαρμονική μας. 

Μην ξεχνάτε: «Τι γαρ ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδήσει, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθεί;»

* Ευχαριστώ την δασκάλα μου Σπυρουλίνα Κοντογιώργη που φωτογράφησε το στιγμιότυπο και τον φίλο Νίκο Αραβαντινό - Ζαφείρη που παρατήρησε την αξία της φωτογραφίας και μου έδωσε την ιδέα να γράψω το κείμενο αυτό.