Προλόγιση Συναυλίας 24/11/2018

Χρειαζόμαστε έναν ΜΗ βιώσιμο οικονομικά Δήμο Ληξουρίου

Δεν πρόλαβε να (ξανα)αρχίσει η συζήτηση και η φημολογία για την διάσπαση του Δήμου Κεφαλλλλονιάς και οι καλλικρατικοί είχαν έτοιμο το "ακλόνητο" αντεπιχείρημά τους: 

"Ο Δήμος Παλικής δεν θα είναι οικονομικά βιώσιμος", είπαν οι φωστήρες της τοπικής αυτοδιοίκησης, όπερ εστί μεθερμηνευόμενον: το μαγαζί δεν είναι γωνία, δεν έχει μεγάλη πελατεία, δεν έχει καλό εμπόρευμα και είναι γενικώς "ντεμοντέ" και "άουτ".  

Ε λοιπόν, ναι! Όσοι έχουν απομείνει να θεωρούν τους Δήμους όργανα άσκησης πολιτικής και έκφρασης της λαϊκής βούλησης και όχι μαγαζιά ή παραμάγαζα δεν μπορεί παρά να δέχονται την πρόκληση.

Ένας "μη βιώσιμος" οικονομικά δήμος Ληξουρίου είναι όχι μόνο επιθυμητός αλλά και απαραίτητος. Ας δούμε γιατί:

Από το 2001 (το έτος της εισόδου της χώρας στην ευρωζώνη, διαολεπαρτηνώρα), με την συνταγματική αναθεώρηση του "πολλού" Βαγγέλη Βενιζέλου, μία λεξούλα προστέθηκε στο άρ. 102 του θεμελιώδους νόμου: δίπλα στην διοικητική αυτοτέλεια που απολάμβαναν μέχρι τότε οι Ο.Τ.Α., προστέθηκε η λέξη "οικονομική". 

Στον ανυποψίαστο ακόμα, τότε, Έλληνα πολίτη, ίσως να ακούστηκε ωραία αυτή η λέξη. Ίσως οι περισσότεροι να εξέλαβαν την "καινοτομία" της οικονομικής αυτοτέλειας των Ο.Τ.Α., ως απόλυτη ελευθερία στην διαχείριση από τους Δήμους των πακτωλών ευρώ που θα μας έστελναν δωρεάν οι Ευρωπαίοι φίλοι μας.  Η αλήθεια όμως ήταν άλλη και ήταν πικρή.

Ήταν η στιγμή που το κράτος, χάνοντας τον έλεγχο των οικονομικών του, ωθούσε και την τοπική αυτοδιοίκηση στον δανεισμό από τις τράπεζες και τις αγορές. Ήταν η στιγμή που η μάνα, που κάποιοι την έβγαλαν στο πεζοδρόμιο, ωθούσε την κόρη της να κάνει το ίδιο.

Έκτοτε, με την τάχα οικονομική αυτοτέλεια, χάθηκε ουσιαστικά η διοικητική αυτοτέλεια των δήμων, αφού όλοι εξαρτώνται από τα πακέτα των Βρυξελών ή, προ κρίσεως, από τον δανεισμό.

Έκτοτε το ευρω - ιερατείο και οι εγχώριοι αντιπρόσωποί του είναι ήσυχοι, χωρίς το "βάρος" των διεκδικήσεων της Τ. Α. πάνω στον λιπαρό αυχένα τους, αφού Δήμος χωρίς διοικητική αυτοτέλεια, είναι δήμος εξαρτώμενος και δουλοπρεπής.     

Το χειρότερο ήταν ότι, στην αρχή της κρίσης, με τον Έλληνα πολίτη φοβισμένο, μουδιασμένο, το δόγμα "σοκ και δέος" εφαρμόσθηκε πλήρως με την θέσπιση του Καλλικράτη, που "ξέντωσε" τους Ο.Τ.Α τόσο ώστε έχασαν κάθε επαφή με τις τοπικές κοινωνίες και τις ανάγκες τους.

Και τώρα.... Τώρα, ακόμα περιδεείς, παρακολουθούμε με το στόμα ανοιχτό τις περισπούδαστες και θρασύτατες αναλύσεις για το πόσα έχει να πουλήσει ένας Δήμος - Μπακάλικο για να επιβιώσει αυτός και να αποβιώσουν οι Δημότες του.

Εδώ πρέπει να μπει στην μάχη το Ληξούρι.

Το Ληξούρι, όπως έγραψα και σε προηγούμενο άρθρο μου, είναι μια εμβληματική περιοχή για την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Είναι μια περιοχή που αιώνες τώρα παλεύει για την πολιτική αυθυπαρξία της. Είναι γνωστό σε όλη την Ελλάδα, όχι για την φολκλορική διαμάχη του με την ένδοξη περιοχή της Κρανιάς, αλλά γιατί μέσα από την διαμάχη αυτή, και πέρα από την πλάκα, εκφράζει τον ιστορικό αγώνα του για την διατήρηση της προσώπικότητάς του ακέραιας και της κοινωνίας του ζωντανής.

Η διεκδίκηση, λοιπόν, ενός "οικονομικά βιώσιμου" Δήμου θα μας οδηγούσε σε εξευτελιστικές προσπάθειες εξεύρεσης πόρων με παρακλήσεις προς την Ε.Ε. α.ε., με συναλλαγές με "ιδιώτες", με το οικονομικό ξεζούμισμα του Ληξουριώτη. Θα μας οδηγούσε δηλαδή στο "πούλημα" του ίδιου του Ληξουριού.

Αντίθετα, με την επιδίωξη ενός "μη βιώσιμου" οικονομικά Δήμου, διεκδικούμε έναν διοικητικά, άρα πολιτικά ανεξάρτητο Δήμο.

Έναν Δήμο ανυποχώρητο διεκδικητή απέναντι στους κυριάρχους και τους επικυριάρχους της Χώρας, για τις πραγματικές ανάγκες της περιοχής μας. Έναν Δήμο που θα ασκεί πολιτική όχι για το Ληξούρι, αλλά ΑΠΟ το Ληξούρι. Έναν Δήμο που οι Δημότες του θα μπορούν να έχουν ψηλά το κεφάλι και η καρδιά τους θα είναι αφιερωμένη στην κοινωνία που ζουν και όχι στην τσέπη τους. Έναν Δήμο που θα αντιμετωπίζει με πολιτική εχθρότητα τους πραγματικούς αιτίους της μιζέριας μας και όχι με τη νοοτροπία "σφάξε με Αγά μου ν' αγιάσω". Έναν Δήμο - Πατρίδα, όχι έναν Δήμο - μπουτίκ.

Έναν Δήμο, επιτέλους, που το όνομά του θα είναι Δήμος Ληξουρίου, γιατί αυτό το όνομα είναι το "πρόσωπο" όλης της περιοχής μας. Αυτό το όνομα ακούστηκε στους εθνοκοινωνικούς αγώνες του 1803 και του 1848, τότε, που το Ληξούρι στάθηκε όρθιο απέναντι στην μεγάλη άρκτο της Ρωσίας και στην Γηραιά Αλβιώνα. Το ίδιο όνομα θα πρέπει να ακουστεί και τώρα που το Ληξούρι καλείται και μπορεί να τα βάλει με τους κρυόκωλους σπασίκλες της Ε.Ε, για να εμπνεύσει και άλλες περιοχές της χώρας στον ίδιο αγώνα. 

Αν θέλει ας αλλάξει το Αργοστόλι το όνομα του Δήμου του σε "Κρανιά". για να μην στενοχωρούνται στο παραμικρό, όσοι από τα χωριά του θέλουν την διατήρηση του μεγάλου - ενιαίου Δήμου του.   

       

Ο Καλλικράτης, η Κασσάνδρα και ο Δούρειος Ίππός

Η Κασσάνδρα ήταν μια Τρωάς, κόρη του βασιλιά της Τροίας Πρίαμου. Ο μύθος λέει ότι ο  Πρίαμος βλαστήμησε πολλές φορές την ώρα και την στιγμή που την "έσπειρε", διότι η Κασσάνδρα ήταν από εκείνες τις "εκ γενετής γεροντοκόρες", που όλη μέρα γκρινιάζουν και κατακρίνουν τα πάντα.

 Κι όμως, αυτή η αδικημένη από την μυθολογία γεροντοκόρη Κασσάνδρα ήταν  που φώναξε στους Τρώες να μην βάλλουν μέσα στα τείχη της πόλης τους τον Δούρειο Ίππο! 

Τους φώναζε,  η δύστυχη, ότι αποκλείεται να τελείωσε ο πόλεμος και οι Αχαιοί να  αποχωρούν ειρηνικά, αφήνοντάς μάλιστα πίσω τους και ένα ξύλινο αλογάκι, δώρο για να παίζει ο Αστυάναξ ή για να το καβαλικεύει η Ωραία Ελένη και να ξεθυμαίνει.  

Οι Τρώες δεν την άκουσαν, γιατί τότε, όπως και τώρα, μια ανέραστη μάντις ήταν πολύ ντεμοντέ για να εισακουστεί. Δεν την άκουσαν και τα αποτελέσματα είναι γνωστά: την Τροία την βρήκε ο Σλήμαν δυόμιση χιλιάδες χρόνια μετά, θαμμένη και από τους Τρώες δεν είχαν μείνει ούτε τα κούκαλά τους.

Σήμερα, μέσα στο κομφούζιο που επικρατεί, έχουν αλλάξει και οι Κασσάνδρες. 

Από διορατικές μάντεις, που διαβλέπουν τον κίνδυνο εκεί που οι άλλοι βλέπουν το τέλος των δεινών τους, κατάντησαν αφελείς "συφοριασμένοι" Τρώες, που στον Δούρειο Ίππο βλέπουν την σωτηρία τους και καλούν και τους άλλους να αποδεχθούν ως πανάκεια τα ολέθρια τεχνάσματα των Αχαιών.

Έτσι λοιπόν, κάποια από αυτές τις σύγχρονες συφοριασμένες Κασσάνδρες, έγραψε ένα άρθρο στο kefaloniapress με το οποίο τίθεται υπέρ του Καλλικράτη και καλεί τους Κεφαλονίτες και ειδικότερα τους Ληξουριώτες να σηκώσουν λευκή σημαία στον αγώνα κατά του εξαμβλώματος αυτού, που μετέτρεψε πόλεις σε χωριά και χωριά σε κουτσοχώρια! 

 Στην προσπάθειά της η Κασσάνδρα να πείσει τους Ληξουριώτες να βάλλουν εντός των τειχών τον Δούρειο Ίππο, χρησιμοποιεί όλα εκείνα τα χιλιοειπωμένα και παράλογα "επιχειρήματα", που "εντελώς συμπτωματικά" μας πονοκεφαλιάζουν στην έναρξη κάθε προεκλογικής περιόδου ήδη από την εποχή του "Καποδίστρια":

-Ο Δήμος Ληξουρίου (η Κασσάνδρα τον λέει φυσικά "Παλικης" γιατί το Ληξούρι θεωρείται βρομόλογο που στερεί ψήφους) δεν θα έχει λεφτά μια και η κακή μοίρα τα έφερε έτσι που δεν έχουμε ένα σπήλαιο να το δείχνουμε στους Τουρίστες και να αφοδευτούμε εις το τάλληρον (αγνοεί βεβαίως ότι στο Ληξούρι έχουμε το Μέγα Σπήλαιον της Ασημινούλας, με μεγάλη επισκεψιμότητα). 

-Ο Καλλικράτης δεν φταίει σε τίποτε!  Αυτό που μας κατέστρεψε ήταν ....ο αγώνας κατά του Καλλικράτη, που μας έκανε να ασχολούμαστε με τυπικότητες, όπως αν θα εκλέγουμε οι ίδιοι τους αντιπροσώπους μας στην τοπική αυτοδιοίκηση και μας εμπόδισε να ξεσηκωθούμε μία ωραία πρωία ομοθυμαδόν και να πιάσουμε με το φουντραδόρο (ναι, έτσι ακριβώς το γράφει η μαχητική Κάσση)  την Δημοτική Αρχή, να την ταράξουμε στο ξύλο μέχρι που να πει "ήμαρτον, μη βαράτε άλλο, δίνω στο Ληξούρι όλα τα έσοδα από τη Μελισσάνη, τη Δρογκαράτη και το παγκάρι της Παναγίας στη Σάμη".

- Ο Υπουργός Εσωτερικών την περασμένη εβδομάδα δεν ήθελε να σπάσει ο Δήμος Κεφαλονιάς, ετούτη την βδομάδα όμως θέλει, την Δευτέρα τράβηξε μία γραμμή στο χάρτη που ένωνε το Ληξούρι με το Αιτωλικό και το Αργοστόλι με την Αμφιλοχία αλλά την Τρίτη την έσβησε και αποφάσισε να κάνει στην Κεφαλονιά τρεις Δήμους, αλλά την Τετάρτη το απόγευμα αποφάσισε να κάνει δυόμισι.

Αυτά είναι μερικά από τα επιχειρήματα της Κασσάνδρας και να με συγχωρεί για την διασκευή, αλλά έτσι, τόσο αστεία τα αντιλαμβάνομαι παρά το "επιστημονικοφανές" ύφος του άρθρου της.

Κουβέντα δεν λέει η Κασσάνδρα για το γεγονός ότι ο Καλλικράτης ήταν ένα από τα εργαλεία που χρησιμοποίησε το σύστημα που μας κυβερνά για να μετατρέψει τους Δήμους σε μαγαζάκια που περιμένουν έσοδα από "ιδίους πόρους" και πρέπει να έχουν όσο το δυνατόν λιγότερα έξοδα. Και δεν λέει κουβέντα γιατί δεν θέλει η νεοφιλελεύθερη Κασσάνδρα να καταλάβει ο Κεφαλονίτης ότι πρέπει να ψηφίσει αυτούς τους συνδυασμούς στις εκλογές που έρχονται, που θα αγωνιστούν για να εξασφαλίσουν πόρους από το κράτος για την τοπική αυτοδιοίκηση, μαχόμενοι ενάντια στις πολιτικές που θέλουν το κράτος απλό "φύλακα νυκτός".

Κουβέντα δεν λέει η Κασσάνδρα για την επικείμενη παραχώρηση της εκμετάλλευσης σπηλαίων, λιμνών, και λοιπών χρυσοφόρων αξιοθέατων σε ιδιώτες. Μου θυμίζει εδώ κάποιους "συναδέλφους της",  την δεκαετία του 2000, που στήριζαν κάθε ελπίδα ανάκαμψης του Δήμου στην εκμετάλλευση των σκουπιδιών και τώρα, με τους ΦΟΔΣΑ και τα άλλα κωμικοτραγικά, έχουν βγάλει τη μούγκα.

Κουβέντα δεν λέει και για τον μεγάλο κίνδυνο πραγματικής αντιπάθειας και διαμάχης που θα ξεσπάσει μεταξύ των κατοίκων της Κεφαλονιάς, αφού μέσα στον μεγάλο ενιαίο Δήμο - Μπακάλικο, ο ένας θα προσπαθεί να "φάει" από τα έσοδα του άλλου (π.χ. οι Σαμικοί από το δικό μας σπήλαιο της Ασημινούλας).

Εκεί όμως που η Κασσάνδρα ξεπερνά κάθε όριο υποκρισίας, είναι όταν κρύβεται πίσω από το δάκτυλό της, για τα λεφτά που ΔΕΝ ήλθαν στο Ληξούρι, στα οκτώ χρόνια ύπαρξης του αγαπημένου της Καλλικράτη. Γι αυτό, λέει η Κάσση, φταίει που δεν ψηφίσαμε τους σωστούς ανθρώπους!

Άλλο και τούτο! Φτάσαμε πλέον δηλαδή στην κλασσική αμερικανιά, που θέλει το μόνο που απασχολεί τον εκλογέα να είναι αν ο υποψήφιος είναι "καλός άνθρωπος";

Πώς, Κασσάνδρα μου, να ψηφίσει σωστά ο δύσμοιρος Ληξουριώτης, όταν ξέρει ότι Δήμαρχός του θα είναι αυτός που θέλει η υπόλοιπη Κεφαλονιά; Πώς θα ταυτιστεί με τους υπόλοιπους Κεφαλονίτες, αφού γεωγραφικά είναι απομονωμένος και όποιο έργο γίνει (λέμε τώρα!) από τον Μεγάλο Ενιαίο Δήμο στο Ληξούρι ωφελεί την περιοχή του και μόνο;   

Και στο κάτω - κάτω, για στάσου μωρή Κασσάνδρα, αν εσύ ήσουν Δήμαρχος του Μεγάλου Δήμου σου και έπρεπε να φτιάξεις το λιμάνι του Ληξουριού ή του Αργοστολιού ποιο θα προτιμούσες; Το λιμάνι του Ληξουριού που θα σου έφερνε μόνο τους ψήφους της Πάλης ή το λιμάνι του Αργοστολιού που θα σου έφερνε τους ψήφους της Κραναίας της Λειβαθούς, της Πυλάρου και άλλους ων ουκ έστι αριθμός;

Άρα, για να το πω απλά, με Καλλικράτη στο Ληξούρι λεφτά γιοκ. Έτσι δεν είναι Κασσάνδρα μου;

Για να τελειώνουμε όμως, αφήνοντας την Κασσάνδρα στις σκέψεις της, έχω να (ξανα)πω τα εξής:

Ο Καποδίστριας, ο Καλλικράτης, ο Κλεισθένης και ότι άλλο κατεβάσει η γκλάβα των σύγχρονων νομοθετών, δεν είναι παρά εργαλεία για να διαλυθεί κάθε τοπική κοινωνία και να καταργηθεί η ίδια η Δημοκρατία. Εκπορεύονται και θεσπίζονται από το κυβερνόν σύστημα που δεν θέλει ο άνθρωπος να έχει πατρίδα, οικογένεια, φύλο, φίλους, κοινωνία για να ζει. Θέλουν τον άνθρωπο ένα απομονωμένο"φυτό" που να παράγει χρήμα για τους λίγους.

Στον αντίποδα, όσο και να μην το θέλουν ορισμένοι, το Ληξούρι είναι μια πόλη, μια περιοχή, που από τα πρώτα χρόνια της ύπαρξης του αναπτύσσει την ιδιοπροσωπία του μαχόμενο για αυτήν. Μπορεί να το έχουμε καταντήσει "φολκλόρ", αλλά οι πρόγονοί μας έφτασαν στην ακρότητα του πολέμου για την  αυτοδιοίκησή τους.

Το Ληξούρι είναι προορισμένο να παλεύει για την αυτοδιοίκησή του, για την διατήρηση και την ανάπτυξη της δικής του, μοναδικής προσωπικότητας. Χρειζόμαστε αυτόν τον αγώνα, ακόμα και αν είναι μάταιος. Χωρίς αυτόν, το Ληξούρι θα καταρρεύσει, κοινωνικά, πολιτισμικά και οικονομικά.

Προτρέπω τους συμπολίτες μου αντί για την Κασσάνδρα να ακούσουν ένα άλλον Τρώα. Εκείνον τον Μεγάλο Ηττημένο του μύθου, που παρόλο που βρέθηκε να τον σέρνει μια υστερικιά αδέρφω, έμεινε στην Ιστορία ως μια από τις γοητευτικότερες μορφές. Ας ακούσουμε τον Έκτορα: "Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί Ληξουρίου!".         

Η σημερινή "πλατεία" της Φιλαρμονικής είναι ιστορική, γιατί….

Την Δευτέρα 9/7/2018 και ώρα 21:00 η Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου θα δώσει συναυλία στην κεντρική πλατεία.

Η ανακοίνωση αυτή φαίνεται ίδια με τις εκατοντάδες που έχουν εκδοθεί κατά τα 180 χρόνια δράσης της Φιλαρμονικής μας για τις θερινές υπαίθριες συναυλίες της· τις θρυλικές «πλατείες» της.

Κι όμως υπάρχει κάτι που δίνει μια ιδιαίτερη «νότα» στις νότες που θα ακούσει σήμερα το ληξουριώτικο κοινό….

Το Ζαχαροπλαστείο του Μαυροειδή, το μοναδικό στο Ληξούρι  στο είδος του, αυτό το κατάστημα, που, από τότε που ο Κωνσταντής Μαυροειδής το πρωτολειτούργησε στο «Μαρκάτο», πέρασε μαζί με τον Ληξουριώτη όλες τις χαρές και τις λύπες αυτής της πόλης, κλείνει εφέτος τα 100 χρόνια ζωής.

Εκατό χρόνια, που από τις καρέκλες αυτού του μαγαζιού πέρασαν πολλές γενιές για να ξεκουραστούν, για να καυγαδίσουν, για να σχολιάσουν, κυρίως όμως για να ασκήσουν την αξεπέραστη «τέχνη» του ληξουριώτικου σκώμματος, της πατσανάτσας. Εκατό χρόνια, που ο «Μποσκέτης» βρισκόταν πάντα στο στόμα του Ληξουριώτη, όταν μιλούσε για την κοινωνική ζωή της πόλης του.

Και η οικογένεια Μαυρειδή, πάντα εκεί, στο πόστο της, μέσα ή έξω από το μαγαζί της να ασχολείται περισσότερο με το να χαμογελάσει ο πελάτης, παρά με το να παραγγείλει (και συνεπώς να πληρώσει)!

Από μικρός, πριν ενταχθώ στην Φιλαρμονική, θυμάμαι από αυτό το Ζαχαροπλαστείο να ακούω τον ήχο της στις «πλατείες» της. Και μετά, όταν πλέον ήμουν μέλος της μπάντας ….. δυσπερίγραπτη είναι η αίσθηση αλλά θα προσπαθήσω: Μια γλύκα σε όλη σου την ψυχή, καθώς ένιωθες την δροσιά από τις σταγόνες του συντριβανιού, καθώς άκουγες τον ρυθμό της γκρανκάσας να αναμιγνύεται με τον θόρυβο των κουταλιών στα πιατελάκια του Μαυροειδή, άντε και καμία φορά με την φωνή: «ακόμα εφκείνη η σοκολατίνα ωρέ Μάαααρκο;» κι εσύ έπαιζες την μουσική Εκείνης, της Αιώνιας Αγαπημένης του Ληξουριώτη, της Φιλαρμονικής Σχολής Ληξουρίου, βέβαιος πως το Ληξούρι ζει και θα ζει για πάντα και μαζί του θα ζει και θα αναπτύσσεται και η Φιλαρμονική του.

Οι Μαυροειδείδες, φαίνεται πώς είχαν διαισθανθεί αυτή την ενστικτώδη σχέση του Ζαχαροπλαστείου τους με την Φιλαρμονική, γι αυτό και όσο θυμάμαι τουλάχιστον, ο αείμνηστος Μπάμπης Μαυροειδής, στάθηκε δίπλα στο ιστορικό σωματείο σε καιρούς δύσκολους και ο γιος του, ο Άκης, συνεχίζει ανεπηρέαστος από οποιαδήποτε κρίση την «παράδοση» αυτή.

Μια υπεραιωνόβια Φιλαρμονική, λοιπόν, δίνει συναυλία την στιγμή που ένα Ζαχαροπλαστείο γίνεται αιωνόβιο. Αυτή είναι η «ιστορικότητα» της σημερινής συναυλίας. Και τώρα είμαι σίγουρος ότι θα σκέφτεστε: «Τι τον έπιασε τον Γιοσήφη και γράφει για τον Μαυροειδή; Τόσο πολύ του αρέσουνε οι νουγκατίνες ή πήρε μίζα εφτά κουτιά μάντολες και του κάνει διαφήμιση;»

Ούτε το ένα συμβαίνει (ποτέ μου δεν συμπάθησα τις νουγκατίνες, Άκη) ούτε το άλλο.

Η «τέταρτη γενιά»  Μαυροειδή, ο Νίκος και ο Χαράλαμπος, εφέτος που γιορτάζει την εκατονταετία του μαγαζιού της, αντί να βάλει διαφημιστικές ταμπέλες σε όλη την Κεφαλονιά, αντί να διοργανώσει καμιά σκυλοσυναυλία για να μαζέψει κόσμο, αντί να σπάσει 100 πιάτα στα μπουζούκια, αντί τόσα άλλα συνηθισμένα και «αντιληξουριώτικα» ένιωσε την ανάγκη να δωρίσει στην Φιλαρμονική μουσικά όργανα και μάλιστα ζητώντας μας να μην αναφερθεί το γεγονός!

Τέτοια γεγονότα όμως πρέπει να αναφέρονται, για να αντιλαμβανόμαστε όλοι μας πώς νοιώθει ο γνήσιος Ληξουριώτης την Φιλαρμονική Του.

Γι αυτό Άκη, που όταν σου είπα ότι από χρέος στην Φιλαρμονική θα γράψω αυτό το κείμενο μου ζήτησες πρώτα «να το δεις», έχε υπόψη σου ότι δεν θα δεχθώ να αφαιρέσεις το σημείο της δωρεάς. Ο γέγραφα, γέγραφα.

Ας δώσουμε πνοή στην Ελληνική Δημοκρατία πριν να είναι αργά

Η Ελληνική Δημοκρατία μοιάζει να ξεψυχά και γι αυτό έχουμε όλοι ευθύνη. 

Τείνοντας ευήκοον ους στις σειρήνες του "διεθνισμού" και του "κοσμοπολιτισμού",  αρνηθήκαμε τον ίδιο μας τον εαυτό. 

Απορρίψαμε ό,τι ελληνικό και δημοκρατικό, ψάχνοντας για ατομικές ψευδοαπολαύσεις, βουτηγμένοι μέσα στην χυδαιότητα της αμερικανιάς και στο "κομιλφό" του νέου ευρωπαϊκού Μεσαίωνα. . 

Πουλήσαμε για τον λαμπερό τενεκέ της ελεύθερης αγοράς το τιμαλφές της αληθινής Ελευθερίας. 

Όταν κάποιοι λίγοι καταδίκαζαν την αποχή από τις εκλογές και επισήμαιναν τον κίνδυνο της αποστροφής από την πολιτική, οι πολλοί, με την δικαιολογία του "αγανακτισμένου" και "προδομένου" λαού, προτιμούσαν τις on camera διαμαρτυρίες και την παρακολούθηση της "πάταξης της διαφθοράς" από τα τηλεδικεία. Και τώρα μας πλησιάζει όλο και περισσότερο η κατάργηση των "ενοχλητικών" εκλογών είτε για να "παταχθεί η διαφθορά", όπως στην Ισπανία είτε γιατί "η Ευρωπαϊκή Ένωση α.ε. γνωρίζει καλύτερα", όπως στην Ιταλία. 

Όταν κάποιοι λίγοι φώναζαν (και ακόμα λιγότεροι το εννοούσαν)  ότι η Ελλάδα βρίσκεται υπό κατοχή, οι πολλοί τους είπαν "εθνικιστές" και "γραφικούς". Και τώρα η Ελληνική Δημοκρατία κινδυνεύει να χάσει έδαφος - αναπόσπαστο συστατικό της, την Μακεδονία. 

Στα δύσκολα, όποιος δεν θέλει να τον παρασύρει το Ποτάμι (ναι, για το ποτάμι του Σταύρου λέω), στηρίζεται σε ακλόνητες, σταθερές αξίες.  Η Ελληνική Δημοκρατία θα επιβιώσει της πρωτοφανούς επίθεσης που δέχεται και ως Ελληνική και ως Δημοκρατία, αν εμείς στηριχθούμε πάνω της.

Είχα την ανέλπιστη τύχη και την μεγάλη τιμή η υπογραφή μου να είναι μια από τις πρώτες στο κείμενο που αιτείται την διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την ονομασία των Σκοπίων.

Σας καλώ να υπογράψετε κι εσείς

Υπογράφετε είτε στον παρακάτω σύνδεσμο είτε κατόπιν επικοινωνίας μαζί μου (και με κερνάτε κι έναν καφέ, αν δεν είστε Αργοστολιώτες).

https://www.change.org/p/epeidi-yparxoume-ki-emeis-dimopsifisma-gia-ti-makedonia-tora

Ο Νίκος Μπελογιάννης ο Μπαρμπαρούσης και η επίνευση

Κανείς δεν  πίστευε ότι θα συνδυαζόταν κάποτε τα δύο ονόματα. 

Κοινωνικός αγωνιστής ο Μπελογιάννης, δικάστηκε, καταδικάστηκε και πέθανε για τις Ιδέες του, παρά την καθολική διαμαρτυρία σε Ελλάδα και εξωτερικό. Ήταν τόση η κοινωνική αντίδραση στην καταδίκη του, που όταν ο Υπουργός της Κυβέρνησης Πλαστήρα Ανδρέας Ιωσήφ παραιτήθηκε διαμαρτυρόμενος για την επικείμενη εκτέλεση,ο λαός μαζεύτηκε κάτω από το σπίτι του και του φώναζε "Γεια σου τσίφτη Ιωσήφ". 

Ναζιστής χρυσαυγίτης ο Μπαρμπαρούσης, βουτηγμένος στην μαύρη αντίδραση, δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει το εκτελεστικό απόσπασμα (πλέον είμεθα πολιτισμένοι).  Η κοινωνική επίνευση στην δίωξή του είναι πάνδημη. Είναι τόσο μεγάλη, που αν (λέω ΑΝ) τον υπερασπιζόμουν, ομοθυμαδόν θα μου φωνάζατε "Γεια σου ....... Ιωσήφ" (η συμπλήρωση της λέξης επαφίεται στην δημοκρατική ευαισθησία σας).  

Κι όμως, τα πράγματα τα έφεραν έτσι ώστε οι δύο τόσο αντίθετες καθ' όλα φυσιογνωμίες να ταυτιστούν σε ένα πράγμα: Στο εναντίον τους κατηγορητήριο.  

"Προπαρασκευαστικές πράξεις εσχάτης προδοσίας"  το αδίκημα αμφοτέρων. 

Ο Μπελογιάννης προπαρασκεύαζε εσχάτη προδοσία επειδή βρέθηκαν κάποιοι ασύρματοι διά των οποίων η τότε αμερικανόδουλη εξουσία φαντάστηκε ότι θα μετέδιδε μυστικά στην Σοβιετική Ένωση.

Ο Μπαρμαρούσης προπαρασκεύασε εσχάτη προδοσία επειδή από το βήμα της Βουλής κάλεσε τον Στρατό να συλλάβει Πρωθυπουργό, Υπουργό Αμύνης και όποιον άλλον κατέβασε εκείνη την ώρα το κεφάλι του. Η σύγχρονη γερμανόδουλη εξουσία, όμως, δεν καταλαβαίνω τι φαντάστηκε. Ίσως ότι οι ανώτατοι αξιωματικοί θα άκουγαν την ομιλία του Μπαρμπαρούση και θα έβγαζαν  τα τανκς στους δρόμους; Ίσως ότι τα πραξικοπήματα "προπαρασκευάζονται" χωρίς καμία μυστικότητα, αλλά με δημόσιες ομιλίες; Άγνωστοι αι βουλαί του Προέδρου της Βουλής.

Δυστυχώς η ταύτιση δεν είναι καθόλου συμπτωματική

Εδώ και χρόνια, αδικήματα "ενοχλητικά" για την δημοκρατία έχουν περιπέσει σε αχρηστία, όπως π.χ. η περιύβριση αρχής ή η προσβολή δημοσίας αιδούς. Αποκλείεται λοιπόν να επανέρχεται τυχαία, αυτολεξεί, ένα κατηγορητήριο που χρησιμοποιήθηκε στο παρελθόν για να πληγεί η Δημοκρατία στην ευρύτατη έννοιά της. 

Τα όσα είδαμε, με μάτια βουλιμικά, να εκτυλίσσονται εντός και εκτός της αίθουσας της Βουλής, "σκότωσαν" την ουσιαστική Δημοκρατία μας και φονιάς της δεν ήταν ο Μπαρμπαρούσης. Φονείς της ήταν όσοι υποκριτικά εκόπτοντο για την εκ του Μπαρμπαρούση προσβολή της .

Κάποτε πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι, όσο δημοκρατικό κι αν είναι ένα πολίτευμα στους θεσμούς του και στην λειτουργία του, αν η εξουσία μπορεί να στρέφει τον ποινικό νόμο κατά των πολιτικών της αντιπάλων, ό,τι κι αν αυτοί πιστεύουν, και μάλιστα χωρίς να έχουν διαπράξει αδίκημα, τότε Δημοκρατία δεν υπάρχει.

Όσοι πιστεύουν ότι μπορούν να εκμεταλλευτούν τέτοιες συμπεριφορές του συστήματος για να εξουδετερώσουν την Χρυσή Αυγή, έχουν μεγάλο λάθος. Γιατί αγνοούν, ηθελημένα ή αθέλητα, ότι με την "ποινικοποίηση" της πολιτικής το ίδιο το σύστημα δρα χρυσαυγίτικα. 

Λάθος, κατά την γνώμη μου, έχουν και όσοι πιστεύουν ότι κύριος στόχος ήταν ο αποπροσανατολισμός των πολιτών από το "μακεδονικό ζήτημα" και η εστίαση της προσοχής τους στην "κακιά Χρυσή Αυγή" και τις επινεύσεις της στα μπαρμπαρουσιακά φληναφήματα . Όχι! Κύριος στόχος ήταν να επινεύσουν οι πολίτες σε μια ακόμα ένδειξη κατάλυσης της Δημοκρατίας. Για να δεχθούν αδιαμαρτύρητα, συνηθισμένοι πια, και την "τυπική" κατάλυσή της, που δυστυχώς σύντομα θα έλθει.      

Ο κεντρώος Πλαστήρας, υπεύθυνος για επτά άδικες και άνομες θανατώσεις πολιτικών του αντιπάλων, των "Έξι" και του Μπελογιάννη, επαινέθηκε από την κρατούσα ιστοριογραφία όσο λίγοι.

Ελπίζω τουλάχιστον ο ιστορικός του μέλλοντος να καταδικάσει τις σύγχρονες, απελπιστικά κεντρώες κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση.

Τα αληθινά πρωτεία της Φιλαρμονικής μας

Το άρθρο αυτό αποτελεί περίληψη ομιλίας μου κατά την εκδήλωση που διοργάνωσε η Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου, στις 27 Νοεμβρίου 2016, με θέμα: “Οι Φιλαρμονικές των Επτανήσων τον 19^ο αιώνα και η απαρχή της μουσικής παιδείας στον Ελληνικό χώρο»..     

Κατά την ομιλία μου αυτή, αντικρίζοντας τις Επτανησιακές Φιλαρμονικές ως εκπαιδευτικούς οργανισμούς, προσπάθησα να καταδείξω την πραγματική πρωτεύουσα θέση της Φιλαρμονικής Σχολής Ληξουρίου ανάμεσά τους, ξεπερνώντας, εν μέρει, τον χαρακτηρισμό  της «παλαιότερης Φιλαρμονικής στην Ελλάδα», που οι Ληξουριώτες διεκδικούμε για την Μουσική μας.

Η παράδοση θέλει την Φιλαρμονική μας να γεννάται το 1836. Μια χρονολογία που έχει γίνει έμβλημα για το Σωματείο μας, αλλά και για κάθε Ληξουριώτη. 

Το περίεργο είναι ότι σε καμία γραπτή πηγή δεν αναφέρεται η χρονολογία αυτή. Ο Τσιτσέλης στα «Σύμμικτά» του, σε μια υποσημείωση στην βιογραφία του Πέτρου Σκαρλάτου, υποστηρίζει ότι η Φιλαρμονική μας ιδρύθηκε το 1837, ένα χρόνο μετά την Αργοστολιώτικη Φιλαρμονική, χωρίς να αναφέρει κανένα στοιχείο, βασιζόμενος μάλλον σε προφορικές μαρτυρίες του ήδη υπέργηρου Σκαρλάτου. Από την άλλη πλευρά, ο θυρεός που υπήρχε στο προσεισμικό κτήριο που στέγαζε την Φιλαρμονική μας ανέφερε ως έτος ίδρυσης το 1832, παλιές σφραγίδες του σωματείου ανέφεραν έτος ίδρυσης το 1834, ακόμα και το τωρινό καταστατικό μας, που συντάχθηκε το 1972, αναφέρει ως έτος ίδρυσης μας το 1831. Αυτά τα στοιχεία, παρόλο που δεν είναι αξιόλογα για την ιστορική έρευνα, μας δείχνουν (αν σκεφτούμε και ότι στον χρόνο της δημιουργίας τους δεν είχε αρχίσει ακόμη η «διαμάχη» για το ποια Φιλαρμονική είναι η αρχαιότερη), ότι οι ασχολούμενοι εκείνες τις εποχές με τα του Σωματείου «κάτι ήξεραν», κάτι είχαν ακούσει από παλιές, ξεθωριασμένες αναμνήσεις, για προσπάθεια δημιουργίας ή για δημιουργία φιλαρμονικής στο Ληξούρι κατά την τρίτη δεκαετία του 19^ου αιώνα και, σιγά – σιγά, μέσα από την αχλή του παρελθόντος δημιουργήθηκε ως «μέσος όρος» το έμβλημα του 1836.

Εκείνος που έριξε φως στην ιστορική έρευνα είναι ο Ιστορικός Γεώργιος Ν. Μοσχόπουλος, κατά την ανακοίνωσή του στο Πανιόνιο Συνέδριο του 1996, όταν παρουσίασε, ανασύροντάς τα από το αρχείο του ιστοριοδίφη Ηλία Τσιτσέλη, ιδρυτικά έγγραφα της «Συντροφιάς των Μουσικών», ενός τρόπον τινά σωματείου, που ιδρύεται στο Ληξούρι τον Σεπτέμβριο του 1839. Αυτά τα έγγραφα μας υποχρεώνουν, ξεπερνώντας τον θρύλο του 1836 και μέχρι η έρευνα να προχωρήσει βαθύτερα, να δεχθούμε την γέννηση της Φιλαρμονικής μας στα 1839.

Το 1839 λοιπόν, μια παρέα 20χρονων Ληξουριωτών, καταρτίζει, με κάθε λεπτομέρεια, ένα «Καταστατικό», τους «Κανόνες των Μουσικών», ορίζει πρόεδρό της τον 40χρονο τότε συμβολαιογράφο Ανδρέα Τυπάλδο – Μπασιά, προσλαμβάνει δάσκαλο της μουσικής τον Ιταλό Nikola Olivieri, ενοικιάζει το σπίτι του Φωτίου Κρασσά, στην κοντράδα της Παναγίας των Κλαδάδων και εκεί αρχίζει μαθήματα και πρόβες. 

Οι σκοποί και οι ενέργειές τους, είναι απολύτως ξεκάθαροι: Οι ίδιοι οι μουσικοί, που αποτελούν και συνδρομητές και διοικητικό συμβούλιο, δηλώνουν από την αρχή ότι σκοπός τους είναι, δι’ εξόδων τους, να φέρουν «διδάσκαλο ινα διδαχθώσιν την Μουσικήν»˙ το μισθωτήριο με τον Κρασσά, αναφέρει ότι στο σπίτι του θα «φορμαρισθεί σχολείο μουσικής»˙ σε ανακοίνωσή του προς εξεύρεση συνδρομητών, ο Ανδρέας Τυπάλδος – Μπασιάς δηλώνει απερίφραστα τον σκοπό της όλης δράσης τους : «ίνα φωτιστεί η νεολαία της πατρίδος μας»!

Προσωπικά, δεν μου μένει καμία αμφιβολία: Αυτή η παρέα των εικοσάχρονων Ληξουριωτών ιδρύει το πρώτο οργανωμένο μουσικό σχολείο στον ελληνικό χώρο. Κι αν η προσπάθειά τους κράτησε ίσως μόνο τρία χρόνια (αφού «χάνουμε» την Φιλαρμονική από τις ιστορικές αναφορές το 1841 για να την ξαναβρούμε μερικά χρόνια αργότερα, την δεκαετία του 1850), ήταν αρκετή για να δώσει δυναμική και χαρακτήρα στο κοινωνικό φαινόμενο της Φιλαρμονικής μας, παρόλα τα «σκαμπανεβάσματα» που ακολούθησαν τα επόμενα 170 χρόνια.

Εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος, γιατί αποκαλώ την Συντροφιά των Μουσικών εκείνη «πρώτο μουσικό σχολείο στον ελληνικό χώρο» από την στιγμή που ξεκινάει το 1839, μετά δηλαδή από τη πιθανολογούμενη ίδρυση κάποιων άλλων επτανησιακών φιλαρμονικών. Για να εξηγήσω την άποψή μου, θα πρέπει να αναφερθώ με λίγα λόγια στις άλλες φιλαρμονικές που διεκδικούν την πρωτοκαθεδρία στην παλαιότητα.

Πρώτη στον χορό των χρονολογιών μπαίνει η Ζάκυνθος, η οποία διεκδικεί την ίδρυση Φιλαρμονικής ήδη από το 1816! Ο Αγγελο - Διονύσης Δεμπόνος όμως, δικαίως απορρίπτει αυτήν την χρονολογία, αντιλέγοντας ότι ναι μεν τότε, στην Ζάκυνθο, άρχισε να λειτουργεί κάποιο μουσικό εκπαιδευτήριο, αλλά συνέχεια και εξέλιξη σε ορχήστρα, σε μπάντα, σε αυτό που αποκαλούμε «Φιλαρμονική», δεν φαίνεται να υπήρξε.

Στην συνέχεια έρχεται η δοκιμαζόμενη σήμερα Φιλαρμονική Σχολή Κεφαλληνίας. Η Φιλαρμονική του Αργοστολίου, είχε την τύχη να συγγραφεί η Ιστορία της από τον μεγάλο ιστορικό ερευνητή μας, τον Αγγελο – Διονύση Δεμπόνο.  Ο κ. Δεμπόνος, πραγματοποιώντας την γνωστή βαθειά του έρευνα στο Ιστορικό Αρχείο, ανακάλυψε μια δικαστική απόφαση του 1841, η οποία αναφέρει ότι το 1838, κάποιοι «ανώνυμοι νέοι» κυκλοφόρησαν έγγραφο, με το οποίο καλούσαν τους ενδιαφερόμενους να εγγραφούν συνδρομητές, προκειμένου να χρηματοδοτήσουν την προσπάθειά τους να διδαχθούν μουσική. Επιπλέον η απόφαση αναφέρει (και αυτό είναι πολύ σημαντικό), ότι οι νεαροί ξεκίνησαν την σπουδή τους και τελικά καταδικάζει κάποιους ασυνεπείς συνδρομητές στη καταβολή της συνδρομής τους. Και εδώ όμως παρατηρούμε κάποιες ουσιώδεις διαφορές από την δική μας «Συντροφιά των Μουσικών»: Κατ’ αρχάς εκείνο το «συνέχισαν την σπουδή τους» είναι πολύ αόριστο σε σχέση με το τι κατόρθωσε η Ληξουριώτικη Συντροφιά, η οποία εγγράφως αποδεικνύεται ότι: προσέλαβε διαδοχικά δύο Μαέστρους, τον Νικόλα Ολιβιέρι που προανέφερα, και τον Τζουζέπε Κρίκα, αγόρασε από Ιταλό έμπορο μουσικά όργανα μπάντας, τα οποία παρέδωσε στους μαθητές για να μελετούν στο σπίτι τους (από την απόδειξη παραλαβής έχουμε και τα ονόματα εκείνων των πρώτων καταγεγραμμένων μαθητών – μουσικών μας), πραγματοποιούσε πρόβες, όπως βλέπουμε στο «ημεροδρόμιο» που κρατά ο Ανδρέας Τυπάλδος – Μπασιάς και πιθανότατα πραγματοποίησε και συναυλίες, αφού στο ίδιο ημεροδρόμιο αναφέρονται έσοδα από «μπενεφιτσιάτα», δηλαδή ευεργετική εκδήλωση, για την Φιλαρμονική. Κυρίως όμως, από το καταστατικό τους κείμενο, τους Κανόνες των Μουσικών, καθώς και από το γεγονός ότι οι ίδιοι στην αρχή χρηματοδότησαν την προσπάθειά τους, αποδεικνύεται ξεκάθαρα ότι αυτά τα ίσως πριν «κακομαθημένα» αρχοντόπουλα της «Συντροφιάς», υπέταξαν εαυτούς στην κοινωνία απόλυτης ισότητας και σύμπραξης που αποτελεί ένα μουσικό σύνολο, μπήκαν σε κόπους και θυσίες με μόνο σκοπό να διδαχθώσιν την «επιστήμην», όπως αναφέρουν, της Μουσικής. Κάτι που στην προσπάθεια των γειτόνων μας, δεν αποδεικνύεται σαφώς.

Τέλος, η Φιλαρμονική Εταιρεία Κερκύρας, παρόλο που ιδρύθηκε το 1840, υπερηφανεύεται ότι είναι η μόνη Φιλαρμονική που συνέχισε αδιάλειπτα την λειτουργία της από την γέννησή της μέχρι σήμερα, χωρίς διαλύσεις και επανιδρύσεις. Και αυτό είναι ένα προνόμιο που ουδείς μπορεί να της αρνηθεί. Όμως, όπως μας λέει ο εντρυφής μουσικολόγος Κωνσταντίνος Καρδάμης, κατά τον πρώτο καιρό της δημιουργίας της, η «Παλαιά», κατά κάποιον τρόπο διαχωρίζεται από τους μουσικούς της,  αφού συνάπτει με αυτούς συμβόλαιο, που ορίζει τις αμοιβές τους. Συνεπώς, η σεβάσμια «Παλαιά», που στην συνέχεια αποτέλεσε και αποτελεί το καύχημα των ελληνικών Φιλαρμονικών και ένα πανευρωπαϊκό υπόδειγμα παροχής μουσικής παιδείας, στο λυκαυγές της δεν μπορεί να χαρακτηριστεί μουσικό σχολείο, αφού μαθητές αμειβόμενοι δεν υπάρχουν. Ξεκίνησε σαν Φιλαρμονική, αλλά Φιλαρμονική Σχολή έγινε στην συνέχεια.

Από τα ανωτέρω προκύπτει ότι  στο Ληξούρι  ανήκει η ύψιστη τιμή και ευθύνη της δημιουργίας του πρώτου γνήσιου μουσικού σχολείου, στο οποίο δώσαμε την ιδανική «φόρμα», αυτήν του μουσικού συνόλου της μπάντας, που μπορεί να δώσει την υπέρτατη παιδεία, αυτήν της υποταγής ενός ισχυρού «εγώ» στο κοινωνικό σύνολο.

Ανεξάρτητα από το έτος της ιδρύσεώς της, αυτά είναι τα αληθινά πρωτεία της Φιλαρμονικής μας. Της Φιλαρμονικής μας, που όσες φορές αντιλήφθηκε την εκπαιδευτική της σημασία όχι μόνο για τους μαθητές της, αλλά για όλη την ληξουριώτικη κοινωνία, ήκμασε και μαζί της άνθισε κοινωνικά και πνευματικά και το Ληξούρι˙ όσες φορές πάλι απομακρύνθηκε από τον εκπαιδευτικό της χαρακτήρα, έχασε την δύναμή της και κινδύνευσε να σβήσει.

Σήμερα, για μια φορά ακόμα ζούμε μαζί το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της Φιλαρμονικής μας. Κρατάμε όμως τις λαμπρές στιγμές του παρελθόντος, πατάμε γερά στο παρόν και ατενίζουμε με αισιοδοξία το μέλλον. Γιατί γύρω στα 80 παιδιά και έφηβοι γεμίζουν κάθε απόγευμα την Φιλαρμονική μας και δεν λένε να «ξεκολλήσουν». Γιατί και πάλι ξαναζεί το πάθος για την Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου, που φλόγιζε την «Συντροφιά των Μουσικών».

Η Φιλαρμονική μας μπορεί να μεγαλουργήσει όπως ποτέ άλλοτε. Αρκεί να έχουμε συνεχώς στο μυαλό μας εκείνες τις επτά λέξεις του Ανδρέα Τυπάλδου – Μπασιά, που ορίζουν τα αληθινά μας πρωτεία: «ίνα φωτισθεί η νεολαία της πατρίδος μας».         

Μουσικό Σχολείο στην Κεφαλονιά. Ναι! Αλλά πώς, γιατί και ΠΟΥ;

Με μεγάλη ικανοποίηση διάβασα άρθρο του κ. Αγαθάγγελου Γεωργακάτου, στο οποίο υψώνει κραυγή αγωνίας, για την μη διεκδίκηση καν, ίδρυσης Μουσικού Σχολείου στην Κεφαλονιά. Είναι τουλάχιστον παρήγορο να βλέπει κανείς καταξιωμένους Μουσικούς και δάσκαλους να ενοχλούνται από τον πολιτισμικό μαρασμό της γενέτειράς τους και να προτείνουν τρόπους ανάκαμψης.

Με μια «δεύτερη ανάγνωση» του άρθρου, αποκόμισα την εντύπωση ότι ο κ. Γεωργακάτος με τα όσα γράφει, θέλοντας και μη, ουσιαστικά «κηρύσσει» την έναρξη της προσπάθειας από κάθε αρμόδιο και αναρμόδιο για να μπει, επιτέλους, η Κεφαλονιά στον χάρτη των περιοχών που διαθέτουν Μουσικό Σχολείο.

Και εδώ είναι που χρειάζεται μεγάλη προσοχή! Γιατί κάθε προσπάθεια πολιτισμικής, κυρίως, ανάπτυξης στην Κεφαλονιά, κατά την έναρξή της είναι που στρεβλώνει και μετά δεν μπορούμε να την συμμαζέψουμε.

Είναι οι προσπάθειές μας των …. συφοριασμένων από την αρχή καταδικασμένες, γιατί, μιμούμενοι τυφλά άλλες περιοχές, δεν λαμβάνουμε υπ’ όψιν τις πολλές, δύσκολες αλλά και γοητευτικές ιδιαιτερότητες της δικής μας πατρίδας.

Στο εν λόγω άρθρο, ο κ. Γεωργακάτος, γράφοντας με την αντίληψη του πνευματικού ανθρώπου, φυσιολογικά παραλείπει (και αυτός) να ασχοληθεί με το φαινομενικά «τεχνικό» θέμα της άρμοσης του Μουσικού Σχολείου στον γεωγραφικό και πολιτισμικό χώρο της Κεφαλονιάς.

Αυτήν την παράλειψη θα προσπαθήσω να θεραπεύσω, με τις φτωχές μου δυνάμεις, θέτοντας και απαντώντας τρία βασικά ερωτήματα, που γεννώνται όταν θέλουμε να «σπείρουμε» ευδόκιμα καλές ιδέες σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο: «Πώς», «Γιατί» και «Πού».

Πώς θα λειτουργεί το Μουσικό Σχολείο μας;

Εννοώ τι είδους μουσική παιδεία θα παρέχει. Θα είναι όπως κάποια μουσικά σχολεία, που συχνά - πυκνά βλέπουμε σε ψυχαγωγικές τηλεοπτικές εκπομπές να τραγουδούν ποπ ή λαϊκά σουξεδάκια του συρμού; Ή μήπως ως παραδοσιακή μουσική θα θεωρεί, όπως πολλά άλλα ιδρύματα πολιτισμού σε όλη την Ελλάδα και στην Κεφαλονιά, μόνο «του Κίτσου την Μάνα» (χωρίς να έχω τίποτε εναντίον της κυρίας).

Πρέπει να ξεκαθαριστεί εξ αρχής και κατηγορηματικά ότι το Μουσικό Σχολείο της Κεφαλονιάς θα υπηρετεί και θα αναπτύσσει την ελληνικότατη και αυτοφυή κεφαλονίτικη μουσική παράδοση, μένοντας μακριά και από τις πλάνες του Μανώλη Καλομοίρη περί «Ιταλίζουσας» επτανησιακής μουσικής και από τις σειρήνες της μόδας των ρεμπετάδικων, ελληνάδικων, τσιπουράδικών και λοιπών …. άδικων. Αλλιώς θα είναι ένα μουσικό σχολείο εκτός τόπου, μάλλον βλαπτικό για την Κεφαλονιά και περισσότερο ωφέλιμο για το χωριό του Κίτσου (χωρίς να έχω τίποτα με το παλληκάρι). 

Γιατί Μουσικό Σχολείο στην Κεφαλονιά;

Αν απευθυνόμασταν σε κάποιον «γραφειοκράτη» του αρμοδίου Υπουργείου, με ποια επιχειρήματα θα τον πείθαμε ότι η Κεφαλονιά δικαιούται Μουσικό Σχολείο;  Ο Μαέστρος Γεωργακάτος στο άρθρο του επικαλείται τις μεγάλες μορφές της Μουσικής, που στο παρελθόν γέννησε η Κεφαλονιά (Λαυράγκα, Α. Ευαγγελάτο κ.α). Κατά την ταπεινή μου γνώμη, το επιχείρημα αυτό είναι μάλλον χιλιοειπωμένο και ξεπερασμένο και μόνο ως δευτερεύων λόγος μπορεί να σταθεί. 

Η Κεφαλονιά, στην διεκδίκηση του Μουσικού Σχολείου, πρέπει να βασιστεί σε κάτι που έχει άμεση σχέση με την οργανωμένη μουσική εκπαίδευση και που χαρακτηρίζει τον πολιτισμό της και γενικά την κοινωνική της ανάπτυξη από το απώτερο παρελθόν μέχρι και σήμερα. Εννοώ φυσικά τα μουσικά σχολεία που «φορμαρίσθηκαν» στο Ληξούρι και στο Αργοστόλι στην δεκαετία του 1830 «ίνα φωτισθή η νεολαία της πατρίδος μας». 

Εννοώ τις Φιλαρμονικές μας!

Αν καταλάβουμε και αν δώσουμε και στους αρμοδίους να καταλάβουν ότι οι Κεφαλληνιακές Φιλαρμονικές έμαθαν τους κατοίκους αυτής της νήσου να βασίζουν τον πολιτισμό τους στην οργανωμένη δωρεάν μουσική παιδεία, τότε η Κεφαλονιά θα αξιωθεί αβίαστα το μουσικό σχολείο της.

Πού θα εδρεύει το Μουσικό Σχολείο;

Το μοιραίο ερώτημα! Αυτό το «πού», είναι ικανό να βάλλει φωτιά στο νησί, είτε αφορά Δήμο, είτε αφορά υγειονομείο, είτε αφορά μπάζα! 

Σε μια Πολιτεία με λογική και ανεξάρτητη οικονομία και λειτουργία, το ερώτημα αυτό δεν θα υφίστατο. Μουσικό Σχολείο θα ιδρυόταν και στο Ληξούρι και στο Αργοστόλι και στα Θηράμωνα ακόμα. Στην κατάσταση όμως που βρισκόμαστε τώρα, το «καυτό» ερώτημα υπάρχει και πρέπει να απαντηθεί. Και φυσικά θα δώσω την απάντηση που περιμένετε.

Το Μουσικό Σχολείο χρειάζεται το Ληξούρι.

Σε όλα μας τα αιτήματα οι Ληξουριώτες επικαλούμαστε τις ανάγκες της περιοχής μας, που συνεχώς αποψιλώνεται από κάθε στοιχείο επιβίωσης. 

Στο θέμα του Μουσικού Σχολείου όμως συμβαίνει περισσότερο το αντίθετο. Το Μουσικό Σχολείο είναι που για να ευδοκιμήσει έχει ανάγκη την ληξουριώτικη κοινωνία. Χρειάζεται το ληξουριώτικο παρελθόν, το ληξουριώτικο παρόν και το ληξουριώτικο μέλλον, που έχουν ταυτιστεί απόλυτα στο θέμα του πολιτισμού και της παιδείας με την Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου, με το έμψυχο αυτό σωματείο που δεν έπαψε ούτε σε συνθήκες κατά κυριολεξία λιμού, λοιμού ή καταποντισμού, να θεραπεύει την Μουσική Παιδεία. Χρειάζεται τους Ληξουριώτες, που σήμερα, κόντρα στην μίζερη εποχή, γέμισαν με τα παιδιά τους τις Σχολές της Φιλαρμονικής μας στο πρώτο της κάλεσμα και που θέλουν τώρα να τα δουν να προχωρούν ψηλότερα στην Τέχνη της Μουσικής αλλά και στην τόσο ενδιαφέρουσα επιστήμη της Μουσικολογίας.  Μόνο αυτοί, οι «γονείς της Φιλαρμονικής» μπορούν να αντιληφθούν την αξία ενός Μουσικού Σχολείου και να του παρέχουν αφειδώς την στήριξή τους.

Εν κατακλείδι, το Μουσικό Σχολείο της Κεφαλονιάς για να είναι και Μουσικό και Σχολείο και Κεφαλονιάς, πρέπει: α) Να διδάσκει την παγκόσμιας εμβέλειας επτανησιακή – κεφαλληνιακή μουσική «Σχολή», β) Να αιτιολογεί την ύπαρξή του στην ζώσα παράδοση οργανωμένης μουσικής παιδείας που δημιούργησαν και εξακολουθούν να θεραπεύουν oι Φιλαρμονικές μας και τέλος γ) Να εδρεύει στο Ληξούρι σε απόλυτη διαλεκτική σύνδεση με την Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου.

Με μια τέτοια προοπτική το Μουσικό Σχολείο πρέπει να αποτελέσει πρόταση όλων των Κεφαλονιτών και ανυποχώρητη απαίτηση του κάθε Ληξουριώτη.