Αυτός ο Μίκης ο μικρός ο Μέγας

 Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν αυτός που βοήθησε τα μέγιστα, παρέχοντας το πολύτιμο και αριστερό όνομά του στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας, να ριζωθεί στην Ελλάδα ο Μητσοτακισμός (του οποίου το δένδρο ήδη θάλλει και αποδίδει πικρούς καρπούς) τότε, στο μακρινό 1989, όταν οι μεγαλοεκδότες ετοιμαζόταν να γίνουν καναλάρχες και να οδηγήσουν την χώρα στην αγκαλιά της Ε.Ε.α.ε. και στον άκρατο καπιταλισμό.

Ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν αυτός που δέκα χρόνια μετά, όταν η κυβέρνηση Σημίτη, παρέδιδε προδοτικά τον Οτσαλάν στην Τουρκία, στήριξε, με δηλώσεις γεμάτες ύβρεις κατά του ηγέτη των κούρδων και μικροαστικά κομπλιμέντα υπέρ της τότε κυβέρνησης, τον πιο αντεθνικό και αντιλαϊκό πρωθυπουργό της σύγχρονης ιστορίας μας, πάλι σύμφωνα με τα προστάγματα των καναλαρχών και των συμφερόντων τους (για του λόγου το αληθές δείτε εδώ και εδώ). 

Πόση μικρότητα αλήθεια! Πόση ελαφρότητα και οπορτουνισμό, αν μη τι άλλο, φτάνουν αυτές και μόνο οι δύο ενέργειες να καταλογίσουν σε έναν άνθρωπο, όσο μεγάλη και "πλήρης" πολιτικά και αν ήταν η ζωή του!

Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι αυτός που μελοποίησε το Άξιον Εστί του Ελύτη σε μορφή "Λαϊκού Ορατόριου". 

Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι αυτός που στο παραπάνω Έργο του μελοποίησε τους τελευταίους στίχους του "Δοξαστικού": "Νυν Νυν το μηδέν / και ΑΙΕΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ Ο ΜΙΚΡΟΣ, Ο ΜΕΓΑΣ !"

Αποτολμώ να το περιγράψω:

"Νυν νυν το μηδέν" απαγγέλει, σχεδόν κραυγάζει, τρις η χορωδία. Με τις λέξεις να καρφώνονται μία μία, σε μια πεισματική απελπισία. Σαν εκείνον που έχει βαλτώσει και μόνη προοπτική τού μένει να αγγίξει το πέλμα του τον πάτο του βούρκου. Σαν τον Άνθρωπο που σφυροκοπά τους ήλους στην παλάμη του Λυτρωτή του.

Τρεις φορές, πεισματικά, ένα αδιέξοδο, μία άπελπις κραυγή και ξαφνικά εκείνο το "και ΑΙΕΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ Ο ΜΙΚΡΟΣ" τρεις φορές πάλι, από την χορωδία (δεν χωρούν εδώ τα άτομα, ο "ψάλτης" και ο "λαϊκός τραγουδιστής", έχουν φτάσει, έχουν τελειωθεί, έχουν "απορροφηθεί" από  την χορωδία), σε μια συγχορδία φωτεινή, ιλαρή, με την αίσθηση του δροσερού νερού μετά από μεγάλη δίψα. Μα αυτή η υπέροχη συγχορδία δεν είναι "τέλεια" δεν δίνει την αίσθηση του πέρατος, παραμένει "εκκρεμής". Σαν ένας ευθύς, πλατύς, σκιερός δρόμος, που προσάγει σίγουρα τον οδοιπόρο στο υπέρτατο Καλό. 

Και μετά οι δύο τελευταίες λέξεις: "Ο ΜΕΓΑΣ !" Μία μουσική κατάληξη Βυζαντινή, μεγαλειώδης ακόμα και στους "ποικιλματικούς φθόγγους", αυτές τις λίγες νότες που με χαρίεσσα θρασύτητα επιχειρούν να φτάσουν λίγο πιο ψηλά, σίγουρες όμως ότι τις περιμένει η στοργική αγκαλιά της τελικής "δεσπόζουσας".

Εδώ τελειώνει ο ήχος, όχι όμως και η μουσική. Η μουσική συνεχίζει στην ψυχή του ακροατή. Εκείνο το "ο Μέγας" τον ακολουθεί ώρες πολλές στην συνείδησή του και μια ολόκληρη ζωή στο υποσυνείδητο. Γιατί έτσι το θέλησε ο Θεοδωράκης: Ο δρόμος της φωτεινής συγχορδίας να καταλήγει σε ένα "τέρμα" που οδηγεί στην αιωνιότητα. Σε έναν Θάνατο με την σιγουριά της Ανάστασης. Σαν αυτόν του Παλαιολόγου στην πύλη του Ρωμανού. Γι' αυτό και ο Θεοδωράκης, στην παράφορη διεύθυνση του, κατέληγε με τα μακριά του χέρια στην ανάταση, σε ένα σήμα θριάμβου και σταύρωσης.

Πόσο μεγαλείο ψυχής! Πόση καθαρότητα νου! Πόση αγνότητα μπορεί να έχει μέσα του ο άνθρωπος αυτός, που σε λίγες νότες "έκλεισε" την κοσμοθεωρία, το πεπρωμένο και το νόημα ύπαρξης του Ελληνισμού!

Μα τι γίνεται εδώ; Πώς διάολο συνδυάζονται ο Μητσοτάκης, ο Σημίτης, οι μεγάλοι καναλάρχες και τα μικρά καναλαρχίδια, η προσχώρηση στον ωφελιμισμό και την προδοσία, με το νόημα και την κοσμοθεωρία του Ελληνισμού, με την έκφραση των τρίσβαθων της ψυχής ενός ολόκληρου Λαού;

Η απάντηση είναι μπροστά μας, αλλά ας το αναλύσουμε: Η Μούσα ερωτεύεται πολλούς, αλλά αγαπά λίγους. Αυτοί που ερωτεύεται είναι οι αληθινοί συνθέτες, οι αληθινοί ποιητές, οι αληθινοί καλλιτέχνες. Αυτοί που αγαπά είναι οι Δημιουργοί. Είναι αυτοί που βιώνουν το ΑΙΕΝ και το ΜΕΓΑ, το παντοτινά Άξιον. Και για να βιώσεις το Αιέν και το Μέγα, πρέπει να βιώσεις το ΝΥΝ και το ΜΗΔΕΝ, το πρόσκαιρο και το μηδαμινό, το τιποτένιο. 

Οι σπουδαιότεροι  Άγιοι της Εκκλησίας είναι αυτοί που μέσα στην αμαρτία, την "άστοχη" ζωή, μπόρεσαν σε μια στιγμή και διέκριναν το Θείο και βάδισαν στον δρόμο τη Σωτηρίας. Ακόμα και ο Θεάνθρωπος, λίγο πριν την Θέωση, βίωσε τον φόβο, βίωσε ακόμα και την εγκατάλειψη από τον Πατέρα και Θεό του και φώναξε εκείνο το απελπισμένο ινατί με εγκατέλιπες! Για μια στιγμή έφτασε ακόμα και Αυτός στον έσχατο ανθρώπινο ευτελισμό.

Για μια στιγμή! Ο Δημιουργός όμως δεν έχει την πολυτέλεια της στιγμής. Ο Δημιουργός είναι καταδικασμένος να προσπαθεί συνεχώς να μετατρέψει τα ανθρώπινα πάθη του σε Πάθος αγαπητικό. Είναι καταδικασμένος να κινείται συνεχώς ανάμεσα σε αυτά τα δύο ανατριχιαστικά ομόηχα: άγος - ντροπή / άγος - τιμή. Σκέψεις ποταπές θα έρχονται στο μυαλό του ακόμα και στην μυστικιστική ώρα της σύνθεσης και σε αυτές θα πατάει για το άλμα προς το αιώνιο, το Άξιον. Ο Δημιουργός του ύφους Θεοδωράκη αντιδρά όπως και ο Δήμος, ο Λαός και δη ο Ελληνικός, που πρέπει να φτάσει "με τον σουγιά στο κόκκαλο" για να "πεταχτεί", να αναταχθεί και να "καμακώσει το Θεριό" και αυτό  επαναλαμβάνεται άτακτα σε όλη την Ιστορία μας.

Ο Μίκης Θεοδωράκης έπρεπε να ζει συνεχώς το μηδέν, για να ατενίζει το Μέγα, το πρόσκαιρο και ευτελές για να αντικρίζει, χωρίς δέος, το παντοτινό και το Άξιον. Αλλιώς θα ήταν κάποιος "μικρός" Μιχαήλ Θεοδωράκης του Γεωργίου και της Ασπασίας. Δεν θα ήταν ο Μεγάλος Μίκης που έναν ολόκληρο Λαό, ανάδευσε, πολλές φορές και σύγχυσε, με την πολιτική του και συνέγειρε με την Μουσική του.

Η απάντηση είναι τελικά μπροστά μας, λίγους Ελυτικούς στίχους πιο πάνω στο "Δοξαστικόν", σε ένα εκπληκτικό τετράστιχο, που δυστυχώς, όσο οι εξουσιαστές μας μάς μετατρέπουν από κοινωνία σε "μικρά" άτομα, σε ανθρωπάρια που το ένα δείχνει το άλλο με τον δείκτη του τιμωρού, θα γίνεται όλο και πιο σκοτεινό και όλο και πιο λίγοι θα είναι οι ατυχείς που κατανοούν το βαθύ νόημά του:

    

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το χέρι που επιστρέφει

από φόνο φριχτόν και τώρα ξέρει
ποιος αλήθεια ο κόσμος που υπερέχει

ποιό το "νυν" και ποιο το "αιέν" του κόσμου

             

 

Δύο παιδιά πέθαναν, αλλά είμαστε πράσινοι!

 

Επειδή συνηθίζεται στην Ελλάδα να ασκείται κριτική σε όλους και σε όλα, πλην όσων εκστομίζουν δημοσιογραφικά χείλη, δεν νομίζω ότι θα βρεθεί κάποιος να σχολιάσει το απαράδεκτο γεγονός. Γι' αυτό "λαμβάνω το θάρρος" εγώ, πιέζοντας για μια φορά ακόμα τον εαυτό μου να φανεί τολμηρός και νηφάλιος, έστω και διά του πληκτρολογίου.

Τρεις ζωές χάθηκαν! Οι δύο από αυτές παιδιά. Ένας 20χρονος και μια 17χρονη. Το πληροφορήθηκα πριν μια ώρα από το facebook και ακόμα τρέμω. Προσπαθώντας να μάθω λεπτομέρειες -πράγμα πολύ άσχημο, γιατί οι λεπτομέρειες είναι αχρείαστες σε τέτοιες ειδήσεις, όπως αχρείαστη και αχρεία είναι και η περιέργεια- κατευθύνθηκα στην παρουσίαση του ατυχήματος από το δελτίο του "Μega" με παρουσιαστή τον Νίκο Ευαγγελάτο. Εκεί το δυστύχημα παρουσιάστηκε σε απευθείας, φυσικά, σύνδεση από τοπικό δημοσιογράφο, τον κ. Βούτο. Αφού περιεγράφηκε λεπτομερώς η τραγωδία, από το σημείο που συνέβη, αφού ο κ. Ευαγγελάτος προσπάθησε φιλότιμα να δείξει συγκινημένος, αφού έγινε και η γνωστή προσπάθεια για αναζήτηση ευθυνών αναφέροντας τις λακκούβες των δρόμων της Κεφαλονιάς, ο τοπικός δημοσιογράφος τελείωσε το ρεπορτάζ του λέγοντας "Πάντως πρέπει να σας πω ότι το νησί μας είναι "πράσινο" και μπορείτε να έλθετε να κάνετε τις διακοπές σας"!!!! Φυσικά ο κεντρικός μεγαλό - δημοσιογράφος αντέδρασε με τις λέξεις: "Σημαντικότατο (!!!!) κι αυτό, στις δύσκολες εποχές που περνάμε" 

Έτσι λοιπόν! Σε τέτοιο σημείο έχουμε φτάσει: Την ώρα που δύο νεκρά νεανικά κορμιά, είναι ακόμα ζεστά, εμείς εκμεταλλευόμαστε το γεγονός για να φωνάξουμε προς όλα τα έθνη, ότι είμαστε covid free, και πρέπει να έλθουν να μας τα σκάσουν για να μην περάσουμε "κακό χειμώνα".

Και τώρα; Ποιος φταίει γι' αυτό ;

Η αναλγησία και η υποκρισία των μεγάλων καναλιών είναι γνωστή. Άλλωστε, είναι τέτοιος ο "δεσμός", που έχουν αναπτύξει με το κοινό τους, που ό,τι κι αν γράψεις εναντίον τους χαμένο θα πάει.

Και, ειλικρινά, το ατόπημα είναι τόσο βαρύ, που δεν μπορώ, δεν πάει το χέρι μου να το καταλογίσω στον κ. Βούτο ή στην τοπική κοινωνία.

Το καταλογίζω όμως ολοκληρωτικά σε όσους μας έχουν φέρει σε τέτοιο σημείο αποκτήνωσης. Στα δουλικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης: Τον Κούλη το ζαβό και την Κυβέρνησή του, το ΣΥΡΙΖΑ που συμπεριφέρεται σαν αξιωματική συμπολίτευση, το ΚΚΕ με τον αχαρακτήριστο Αρχηγό του (λαέ ακούμπα στο μπράτσο του) Κουτσούμπα, τον ανερμάτιστο ωραιοπαθή Βαρουφάκη που εγκρίνει τα 150άρια προς εμβολιασμό, τον Βελόπουλο που αλληλογραφεί με τον Ιησού και σε όλα τα κόμματα και χώρους εντός και εκτός βουλής, που έχουν ενεργήσει και συνεργήσει σε αυτόν τον εγκληματικό παραλογισμό που ζούμε. Σε όσους μας λένε για μεταλλάξεις Δέλτα,  που εξαιτίας τους, αν τους κα...πνίσει μπορεί και να μας κλείσουν μέσα πάλι από Σεπτέμβριο. Σε αυτούς που χύνουν δάκρυα για τους "εκατοντάδες χιλιάδες θανάτους από κορωνοϊό", αλλά καταργούν το οκτάωρο. Σε εκείνους που ψηφίζουν νόμους σκληρούς και παράλογους, και βάζουν τους πολίτες να τρέχουν μασκοφόροι να προλάβουν προθεσμίες ανύπαρκτες ή ανόητες, Σε αυτούς που "ανοίγουν" τις τουριστικές περιοχές, ξεκαθαρίζοντας ορθά κοφτά ότι πρέπει να δουλέψει ο τουρισμός, αλλιώς να πάμε να πνιγούμε και συγχρόνως μιλούν για μυστηριώδεις "εξάρσεις της νόσου".   Στους κουτοπόνηρους, που καταφέρνουν να στρέφουν την προσοχή του κόσμου σε εγκλήματα και την τιμωρία ενόχων και "ενόχων", για να μην ασχολείται με τα πραγματικά εγκλήματα που οι ίδιοι διαπράττουν εναντίον του. Σε αυτούς που προσπαθούν να δημιουργήσουν έναν μικρό εμφύλιο μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων, μη διστάζοντας ακόμα και να δωροδοκούν νέους στην ηλικία των δύο παιδιών που βρήκαν φρικτό θάνατο στα "Κοκκύλια".

Ας μην κοροϊδευόμαστε άλλο: Όλοι οι παραπάνω, μαζί με αυτούς που τους ανέχονται είτε από φόβο είτε επειδή τους άφησαν να κάνουν πέντε πλύσεις για μάλλινα και συνθετικά στον εγκέφαλό τους, μας οδήγησαν, με λίγα λόγια, στην "ευρωποίηση" της ζωής μας. Το μόνο που σκεφτόμαστε πλέον είναι η "επιχειρηματικότητα", που θα μας δώσει ένα ξεροκόμματο ή ίσως και λίγο παντεσπάνι, ακόμα κι αν αυτό γίνει πάνω στα κόκκαλα δύο παιδιών.

Ακόμα συγκλονισμένος από την πληροφορία του δυστυχήματος και τον τρόπο που παρουσιάστηκε, ταπεινά σας εξορκίζω, για δύο πράγματα:

α) Κλείστε τις τηλεοράσεις, τουλάχιστον την ώρα που δείχνουν δελτία ειδήσεων ή πάνελ συζητήσεων.

β) Στις επόμενες εκλογές, όταν και αν γίνουν, μην ξεγελαστείτε πάλι, μην δεχθείτε το τεχνηέντως διεσπαρμένο τσιτάτο "αν οι εκλογές βελτίωναν την ζωή μας, θα ήταν παράνομες". Ψηφίστε! Και ψηφίστε εναντίον τους. Ψηφίστε ό,τι στο διάολο θέλετε, αρκεί να μην είναι όσοι ενήργησαν, συνήργησαν ή έδειξαν ανοχή στην μετατροπή μας σε μασκοφόρους, φοβισμένους ευρανθρώπους. 

Ας τους ξεφορτωθούμε επιτέλους! 

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΛΑΤΡΕΙΑ ΚΑΙ ΕΠΤΑΝΗΣΙΑΚΕΣ ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΕΣ

 Διαδικτυακή ομιλία μου την Μεγάλη Τετάρτη 28/4/2021, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων "Μεγάλη Εβδομάδα, με την Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου"

Εισαγωγή

Όσα θα πω σήμερα, δεν είναι παρά η εκτύλιξη της σκέψης μου, του προβληματισμού μου, αν θέλετε, για τα αίτια της δημιουργίας των  πρώτων επτανησιακών Φιλαρμονικών Σχολών. Αίτια όχι τόσο εξωτερικά, «τοις πράγμασι», αλλά κυρίως ψυχικά, πνευματικά, αίτια «παραγωγικά βουλήσεως» όσων έδρασαν και μόχθησαν  για την θεμελίωση των πρώτων Φιλαρμονικών μας.

Όπως καταλαβαίνετε το εγχείρημα δεν είναι εύκολο. Πώς μπορείς να ερευνήσεις τις ψυχές και τους νόες εκείνων των πιονέρων «φιλαρμονικάριων» 200 χρόνια μετά την δράση και τον βίο τους; Μόνο, αλλά μεγάλο βοήθημα, η Τέχνη που διάλεξαν να υπηρετήσουν, σε συνδυασμό με τις κοινωνικές – πολιτικές συνθήκες της εποχής εκείνης.

Για να μην πελαγοδρομήσει δε η ομιλία μου,  καταφεύγω σε δύο προσωπικά βοηθήματα:

1^ον) Βασίζομαι κυρίως στην εξέλιξη της Φιλαρμονικής Σχολής Ληξουρίου, όχι γιατί υποτιμώ τις Φιλαρμονικές των άλλων νησιών, αλλά γιατί αυτής της Φιλαρμονικής προσπαθώ από 11 χρονών, να γίνω κι εγώ κύτταρο της ύπαρξής της και συνεπώς μπορώ να δω καλύτερα τα «εσωτερικά» αίτια της δημιουργίας της και επίσης αυτής διαθέτουμε τα  «ιδρυτικά έγγραφα» του 1839, πολύτιμα ντοκουμέντα (και)  για τη νοοτροπία των ιδρυτών της   και 2^ον) πιάνω το νήμα της ιστορίας από πολύ παλιά -από το 726 μ.Χ.- και ακολουθώντας το φτάνω μέχρι την εποχή της «Γενέσεως» των Φιλαρμονικών μας.

Εικονομαχία

Η ιστόρησή μας, λοιπόν, ξεκινάει χρονικά από το 726 μ.Χ. και τοπικά από την Κωνσταντινούπολη· όταν ο Αυτοκράτορας  Λέων Γ’ επιχειρεί να απομακρύνει την εικόνα του Χριστού από την Χαλκή Πύλη, αρχίζοντας «επίσημα» την περίοδο της Εικονομαχίας.

Δεν είναι του παρόντος να αναλύσουμε τι ώθησε τον Λέοντα και τους διαδόχους του εναντίον των εικόνων· ίσως να ήταν η «ανατολίτικη» καταγωγή τους, ίσως ότι, απειλούμενοι από τους Άραβες, ήθελαν να φτιάξουν ένα κράτος «λιτό», πειθαρχημένο, στρατιωτικό, χωρίς πολλές «φιοριτούρες» και καλλιτεχνίες. Γεγονός πάντως είναι ότι με την πολιτική τους φέρνουν μια πυρετώδη εποχή για την Βυζαντινή Αυτοκρατορία, κατά την οποία θα υπάρξει τιτάνια πάλη Ιδεών και σωμάτων, με επίκεντρο την λατρεία ή μη των εικόνων: Για έναν ολόκληρο αιώνα, εικονολάτρες και «εικονοκλάστες», εικονομάχοι και «εικονόδουλοι», διαφωνούν, ερίζουν, μάχονται· και η έριδα αυτή αποτελεί αποκύημα αλλά και μοχλό πολιτικών εξελίξεων και κοινωνικών αλλαγών. Θα πρέπει δε εδώ να σημειώσουμε, ότι σε αυτή την μάχη η μεγάλη πλειοψηφία του λαού τάσσεται υπέρ της λατρείας των εικόνων· και είναι ίσως η πρώτη φορά στην Ιστορία μας, που ο λαός κατηγορείται από την εξουσία ως αμαθής, θρησκόληπτος, ειδωλολάτρης, «ψεκασμένος» επιτέλους, για να χρησιμοποιήσουμε σύγχρονη ορολογία.

Η έριδα θα τελειώσει με τη νίκη των εικονολατρών, όταν, το 842 μ.Χ., η Αυγούστα Θεοδώρα, η χήρα του Αυτοκράτορα Θεόφιλου, η νικήτρια της Κασσιανής για την καρδιά του Αυτοκράτορα, αναστηλώνει πανηγυρικά τις εικόνες.

Δεν πρόκειται απλά για νίκη των εικονολατρών· ούτε, βεβαίως, για επικράτηση της θρησκοληψίας, της αμάθειας ή της ειδωλολατρίας, όπως πολλοί ακόμα και σήμερα- ιδίως σήμερα- υποστηρίζουν. Πρόκειται για την επικράτηση στην λατρεία του Θείου τού πρωταρχικού παράγοντα της Τέχνης, του συμβολισμού. Πρόκειται για θρίαμβο της ίδιας της Τέχνης κατά της πεζότητας, κατά του «στεγνού», άψυχου βίου. Για έναν θρίαμβο της ζωής κατά της απλής, άχαρης επιβίωσης.

Μετά από αυτήν την δύσκολα κερδισμένη μάχη, θα μπορέσει να αναπτυχθεί η υψηλή, η Θεία Τέχνη της Ορθόδοξης Λατρείας· φυσικά όχι μόνο στην ζωγραφική, αλλά και στην ποίηση και στην Μουσική -μην ξεχνάμε ότι ο βασικός θεωρητικός της εικονολατρίας, Ιωάννης ο Δαμασκηνός, την κορυφαία των Τεχνών υπηρετούσε, φέροντας τον τίτλο «Μαΐστωρ της Μουσικής». Η Ανατολική Εκκλησία θα γίνει η «εκκλησία των Γραικών .... με των θυμιαμάτων της τες ευωδίες, με τες λειτουργικές  φωνές και συμφωνίες», με τις «ακριβές μουσικές του Κουκουζέλη και χρυσές του Πανσέληνου ζωγραφικές»· και η Τέχνη της λατρείας της θα φτάσει ως τις ημέρες μας ζωντανή και εμπνέουσα «Ελύτηδες» και «Θεοδωράκηδες».

Εδώ όμως μας ενδιαφέρει και κάτι ακόμα πιο «βαθύ», ακόμα πιο σημαντικό για την εξέλιξη της ανθρωπότητας μετά την εικονομαχία: 

Με την επικράτηση των εικονολατρών, η λατρεία γίνεται «δημόσια», θα λέγαμε. Βλέποντας όλοι μαζί τις ίδιες  εικόνες και ακούγοντας όλοι μαζί την ίδια ποίηση και μουσική, οι πιστοί δεν «φυλακίζονται» ο καθένας στην ατομική του προσευχή· το εκκλησίασμα γίνεται μέτοχο της Τέχνης, που αναπαριστά και υμνεί την υπέρλογη κοινωνία του μοναδικού και τριαδικού μαζί Θεού· προάγεται από άθροισμα ατόμων σε ιδανική Κοινωνία. Η Ορθόδοξη Λατρεία έτσι κατανικά τον ατομισμό και καταφέρνει «την ενότητα εν τη ποικιλία», ξεπερνά το «Εγώ» και φτάνει στο «Εμείς», πράγμα που έχει τεράστια σημασία όχι μόνο για την «καλλιτεχνική», αλλά κυρίως για την πολιτική - κοινωνική εξέλιξη του Ελληνισμού και της Ανθρωπότητας.

 Προτεσταντισμός

Η Ιστορία όμως, ως γνωστόν, έχει την τάση να επαναλαμβάνεται:  Έτσι, στις αρχές του 16^ου αιώνα η εικονομαχική αντίληψη επανέρχεται δριμύτερη. Είναι η εποχή που το χρυσάφι έχει αρχίσει να ρέει άφθονο από την μόλις ανακαλυφθείσα Αμερικανική Ήπειρο και, λόγω της πληθώρας του, χάνει την αξία του. Είναι η εποχή, που ο πλούτος δεν μπορεί πια να μένει στάσιμος, πρέπει να μετατραπεί σε κεφάλαιο που φέρνει κέρδος· η γη, η θάλασσα, ο ίδιος ο άνθρωπος πρέπει να εκμεταλλευτούν, για να δώσουν υπεραξία στους κατόχους του πλούτου. Είναι η εποχή που αναγγέλλει την καπιταλιστική παραγωγή, όπως λέει ο Κάρολος Μαρξ.

Σε αυτήν την εποχή, το 1517 μ.Χ. συγκεκριμένα, ένας Γερμανός μοναχός, δεινός ζυθοπότης μεν, με εξαίρετη μόρφωση δε, ο Μαρτίνος Λούθηρος, θυροκολλεί στον Μητροπολιτικό Ναό του Βίτενμπεργκ τις 95 θέσεις του, ως διαμαρτυρία κατά του Πάπα και της Καθολικής Εκκλησίας. Η διαμαρτυρία αυτή θα αρχίσει με την αντίθεση στα «συγχωροχάρτια» και τις λοιπές θρησκόληπτες υπερβολές καθώς και στην κοσμική υπερεξουσία του Πάπα. Γρήγορα όμως, θα εξελιχθεί σε χριστιανικό δόγμα – γνώμονα του τρόπου ζωής που απαιτούσε το λυκαυγές του καπιταλισμού. Ένα δόγμα που νομιμοποιεί θρησκευτικά το κέρδος του ισχυρού από την εξαντλητική εργασία του ανίσχυρου, που γιγαντώνει το άτομο και ευτελίζει την κοινωνία, που αποθεώνει το «Εγώ» και αγνοεί το «Εμείς», που στο ανατριχιαστικό ζενίθ της θεολογίας του, ο Ιωάννης Καλβίνος διατυπώνει το Δόγμα του Απόλυτου Προορισμού: «Ο Θεός έχει αποφασίσει από την αρχή ποιοι θα σωθούν και ποιοι θα καταλήξουν στην Γέεννα· και οι ήδη «σωσμένοι» είναι αυτοί που συγκεντρώνουν πλούτο, απόλυτη ένδειξη της χάριτος του Θεού σε αυτόν τον μάταιο κόσμο»!

Με τέτοια ωμή αντιμετώπιση του κόσμου και του υπερκόσμιου, ο Προτεσταντισμός είναι μοιραίο να έχει «λιτή» λατρεία. Στην πραγματικότητα δεν έχει σχεδόν καθόλου λατρεία. Με το πρόσχημα της επιστροφής στα πρωτοχριστιανικά χρόνια, από την πρώτη στιγμή καταργεί τις εικόνες και τη λατρεία των Αγίων, εγκλωβίζει τους πιστούς στην ανάγνωση της Αγίας Γραφής και μόνο και στην διαρκή ατομική προσευχή και οι προτεσταντικές λειτουργίες εξελίσσονται σε ένα στυγνό καθοδηγητικό κήρυγμα, με κάποιους ύμνους εμβατηριακού χαρακτήρα στο «τσακίρ κέφι»· σε μια διαδικασία που το «Εγώ» παίρνει οδηγίες και δύναμη για να επικρατήσει των άλλων.

Με τέτοια ατομοκεντρική αντίληψη, το δόγμα των Διαμαρτυρομένων ήταν επόμενο να επικρατήσει σε καθεστώτα αυταρχικά, όπου ο ηγεμόνας ήθελε υποταγή στην πολιτική εξουσία του, αφήνοντας την οικονομική εξουσία στους εμπόρους και στους επιχειρηματίες της εποχής, όπως ήταν τα γερμανικά κρατίδια, κυρίως του βορά. Επικράτησε ακόμα (φυσικό επόμενο και αυτό) και σε κάποιες «επιχειρηματικές Δημοκρατίες», με εντελώς ασύδοτη την οικονομική ισχύ, όπως η Ολλανδία και οι μετέπειτα Η.Π.Α..

Αγγλία: μια προτεσταντική δύναμη

Εδώ όμως, μας ενδιαφέρει η Αγγλία. Η Γηραιά Αλβιών, που κατά την εν λόγω εποχή δεν ήταν ακόμη γηραιά· ήταν σχετικά νέα Αλβιών, που ένιωθε όλο και πιο πολύ τις δυνάμεις της και ήθελε να μπει στον κατάλογο των μεγάλων δυνάμεων. Βασιλιάς της ο περιβόητος Ερρίκος Η’, ένας καλλιεργημένος άνθρωπος, που στα νιάτα του είχε γράψει μέχρι και πραγματεία εναντίον του Λουθήρου. Ο Βασιλιάς αυτός ατύχησε στους γάμους του, ή μάλλον οι σύζυγοί του ατύχησαν στον γάμο τους μαζί του. Λίγο ο καημός του να αποκτήσει αρσενικό διάδοχο και πολύ περισσότερο οι συμμαχίες που ήθελε να στερεώνει με γάμο, ώθησαν τον Ερρίκο να αλλάζει τις συζύγους σαν τα πουκάμισα.  Και, όπως συμβαίνει σε όλα, η πρώτη φορά ήταν δύσκολη: Το καθολικό δόγμα, ως γνωστόν, δεν επέτρεπε σε καμία περίπτωση το διαζύγιο. Μάταια έστελνε και ξαναέστελνε ο Ερρίκος αιτήματα στον Πάπα να θεωρήσει τον γάμο άκυρο· εκείνος ήταν ανένδοτος, αφού μάλιστα η νύφη δεν ήταν καμία «του πεταματού», ήταν η Αικατερίνη της Αραγωνίας, υπερήφανη θειά του Κάρολου Κουίντου, Αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που έλυνε κι έδενε την εποχή εκείνη.

Ο Ερρίκος όμως δεν ήταν από τα παιδιά που σηκώνουν αντιρρήσεις· αν δεν ήθελε ο Πάπας να τον εξυπηρετήσει, τότε θα γινόταν ο ίδιος «Πάπας» εντός της επικράτειάς του. Εξαναγκάζει λοιπόν την βουλή του να ανακηρύξει τον  ίδιο   «μόνη κεφαλή, ανώτατο άρχοντα, προστάτη και υπερασπιστή της Εκκλησίας». Δημιουργεί έτσι ο ιδιότροπος αυτός Βασιλιάς, κάτι πρωτότυπο ακόμα και για τον ίδιο τον Προτεσταντισμό, ένα «Πολιτειοκεντρικό» εκκλησιαστικό πολίτευμα, στο οποίο ο αρχηγός του κράτους, αυτόματα, είναι και αρχηγός της Εκκλησίας.

Ο πολύγαμος και πολυγαμικός Άναξ, όμως, δεν θα προσχωρήσει στον Προτεσταντισμό, πέρα από το να φτιάξει ένα κράτος «αντιπαπικό». Εκείνος που θα φτάσει τον προτεσταντισμό στο τέρμα, είναι ο ασθενικός γιος που απέκτησε από τον τρίτο γάμο του, ο οποίος, μόλις τον διαδεχτεί, ως Εδουάρδος Στ’ –σωστά μαντέψατε- καταργεί τις εικόνες, καταργεί την λατρεία των Αγίων, ορίζει ειδικό προσευχητάριο και επιβάλει την χρήση μόνο αυτού στις Εκκλησίες.

Έτσι και η Αγγλία αποκτά το δικό της δόγμα, που θα της επιτρέψει να εξελιχθεί σε μία οικονομική αυτοκρατορία με ατελείωτες αποικίες, που την απομύζησή τους, κάποιες φορές αναλαμβάνουν ακόμα και Εταιρείες, με κάθε Άγγλο έμπορο έναν «μικρό Θεό» και με έναν Βασιλιά, σύμβολο μεν της αυτοκρατορίας, ανίσχυρο όμως μπροστά στους μεγαλοαστούς, που όταν δεν τους κάνει ή τον αποκεφαλίζουν ή τον αγνοούν ή τον δανείζουν μέχρι οικονομικού στραγγαλισμού. Και σε μία τέτοια χώρα, όπως όλοι καταλαβαίνουμε, δεν χωρά και πολύ πνευματικότητα ούτε λαϊκές λατρευτικές εξάρσεις. 

Αγγλοκρατία στα Επτάνησα - θρησκευτική πολιτική των Άγγλων

Σε αυτού του κράτους την ασφυκτική «Προστασία», την αγκαλιά – μέγγενη, βρίσκονται τα Επτάνησα κατά τον χρόνο της δημιουργίας των πρώτων Φιλαρμονικών μας. Μόνο που τώρα η Αλβιών είναι πλέον Γηραιά και πολυσέβαστος σε όλη την υφήλιο. Είναι η υπερδύναμη της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, σημείο εκκίνησης της βιομηχανικής επανάστασης και, βεβαίως, η νικήτρια του Ναπολέοντα,  η οποία, στο συνέδριο της Βιέννης, άφησε τον Τσάρο και τον Μέτερνιχ να φαντασιώνουν, μια άκαμπτη Ευρώπη υποταγμένη στις Μοναρχίες τους και αυτή πήρε ό,τι την συνέφερε εμπορικά, μαζί και τα νησιά μας!

Σε εμάς τους «πολλούς» θεωρώ ότι είναι λίγο – πολύ γνωστό το πώς μεταχειρίστηκε η Μ. Βρετανία τα Επτάνησα πολιτικά. Αυτό, που οι μη καλοί γνώστες της Ιστορίας αγνοούμε, είναι  η αντιμετώπιση από τους Άγγλους της Ορθοδοξίας και της Ορθόδοξης Λατρείας. Γι΄ αυτό έκρινα σωστό, πριν μπω στο τελικό, συμπερασματικό, τμήμα της ομιλίας μου, να γίνει μία όσον το δυνατόν συντομότερη επισκόπηση  της εκκλησιαστικής Ιστορίας μας κατά την διάρκεια της αγγλοκρατίας:

Από την αρχή της «Προστασίας» των Ιονίων Νήσων, στο σύνταγμα του Μέιτλαντ, η αγγλοκρατία τεχνηέντως επιβάλλεται στην επτανησιακή εκκλησία διοικητικά, αλλά και οιονεί δογματικά: Ενώ στο πρώτο κεφάλαιο το Σύνταγμα αυτό, ορίζει πεντακάθαρα ότι «Επικρατούσα Θρησκεία του Ιονίου Κράτους εστίν η της Ορθοδόξου Ελληνικής Εκκλησίας», στο τρίτο άρθρο του πέμπτου κεφαλαίου διαλαμβάνει τα εξής: «Οι πρεσβεύοντες την Επικρατούσαν Ορθόδοξον Θρησκείαν της Υψηλής Προστάτιδος Δυνάμεως … επιτελούσιν τα της λατρείας αυτών … μετά πληρεστάτης ελευθερίας»

Πρόκειται για ένα καταπληκτικό στη θρασύτητα και πονηρία του κόλπο, με το οποίο οι Άγγλοι, όχι μόνον επιβάλουν την θρησκεία τους ως «επικρατούσα» στο Ιόνιο Κράτος, αλλά σφετερίζονται ακόμα και το όνομα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, μη ανεχόμενοι έστω και κατ’ όνομα να ισχυρίζεται άλλη εκκλησία ότι κατέχει την ορθή πίστη.  

Επίσης, το ίδιο Σύνταγμα, αναβάλει την ρύθμιση του τρόπου εκλογής των Αρχιερέων, δεν διευκρινίζει τον τρόπο που ο Πατριάρχης θα εγκρίνει την εκλογή και την χειροτονία τους και, τελικά, αφήνει ένα τεράστιο παράθυρο για τον Αρμοστή: Ορίζει, δηλαδή, ότι αν ο χρόνος δεν επιτρέπει να ζητηθεί η έγκριση του Πατριάρχη, για την εκλογή Αρχιερέως, την εκλογή επικυρώνει η Κυβέρνηση –δηλαδή ο Αρμοστής που την ποδηγετεί- και η έγκριση του Πατριάρχη ζητείται «εκ των υστέρων».

Καθιερώνει έτσι ο Μέιτλαντ ένα «πολιτειοκρατικό» πολίτευμα για την επτανησιακή Εκκλησία «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» της Αγγλικανικής Εκκλησίας της «Προστάτιδος» μητρόπολης.

Από αυτό το Σύνταγμα, θα πρέπει να συγκρατήσουμε και μια άλλη διάταξη, η οποία αφορά την λατρεία και ορίζει τα εξής: «Ουδεμία δημόσιος τελετή θρησκευτικής λατρείας συγχωρείται εν τούτω τω Κράτει, παρά τας των ανωτέρω Χριστιανικών Ορθοδόξων Εκκλησιών». Απαγορεύει δηλαδή της δημόσιες λατρευτικές τελετές στην Καθολική Εκκλησία.

Το σύστημα και η αντίληψη για την Εκκλησία του πανούργου «Μέτελα», δεν θα αργήσει καθόλου να δημιουργήσει προβλήματα: Οι πρώτες στάσεις κατά του καθεστώτος, το 1819 στην Λευκάδα και το 1820 στην Ζάκυνθο έχουν αφορμή εκκλησιαστικά ζητήματα. Ο Μέιτλαντ, μέχρι να βγει νόμος για την εκλογή των Αρχιερέων, διορίζει και παύει Αρχιερείς αυθαίρετα, «δικαιώματι χάριτος» και όταν ο νόμος κάποτε εκδοθεί θα δίνει απόλυτη εξουσία στην αγγλοκίνητη Γερουσία. Χαρακτηριστικό της κατάστασης επίσης είναι τα όσα επέφερε η επιμονή των Άγγλων να περάσουν στον Ιόνιο Κώδικα διατάξεις που αφίσταντο των αντιλήψεων της Ορθόδοξης Εκκλησίας για τον γάμο. Ερωτώνται τότε για το ζήτημα, από την Ιόνιο Βουλή, δύο θεολόγοι: ο Ευσέβιος Πανάς και ο Ληξουριώτης Αρχιμανδρίτης Κωνσταντίνος Τ. Ιακωβάτος· απαντούν ότι το ζήτημα πρέπει να τεθεί στην κρίση του Πατριάρχη και ο Ιακωβάτος ίσως στέλνει μυστικά στον Πατριάρχη επιστολή στην οποία τον προτρέπει να αρνηθεί. Ο Πατριάρχης Γρηγόριος Στ’ – ο οποίος δεν είχε παύσει καθ‘ όλη την δεκαετία του 1830 να εφιστά την προσοχή των Επτανησίων επισκόπων για τους «Λουθηροκαλβινιστές» ιεραποστόλους, που οργίαζαν με την προπαγάνδα τους στα Επτάνησα - ερωτάται με αβρότητα από την αγγλική διπλωματία και, όταν αρνείται να συναινέσει, ο τότε αρμοστής Δούγλας ζητά από τον Σουλτάνο την τιμωρία του· και ο Σουλτάνος ασμένως, χάριν της «παλαιάς συμμάχου» Αγγλίας, τον καθαιρεί με συνοπτικές διαδικασίες. Όσο για τον Κωνσταντίνο Τυπάλδο Ιακωβάτο που τόλμησε να αντιταχθεί, έστω και διακριτικά, στα σχέδια των Άγγλων, απολύεται από την θέση του Καθηγητή στην Ιόνιο Ακαδημία και γενικά οι Άγγλοι τον «βάζουν στο μάτι».

Γι’ αυτό, όταν το 1842 έρχεται η ώρα για την εκλογή νέου Μητροπολίτη Κεφαλληνίας, ενώ ο Κωνσταντίνος Τ. Ιακωβάτος εκλέγεται πανηγυρικά και το πλήθος τον αποθεώνει -Ληξουριώτη αυτόν, μέσα στο Αργοστόλι- η αγγλοκίνητη κυβερνητική επιτροπή ακυρώνει, με γελοίες προφάσεις την εκλογή του και στην θέση του διορίζει τον αγγλόφιλο Σπυρίδωνα Κοντομίχαλο.

Η αντίσταση της επτανησιακής Ορθοδοξίας - Στόχος η εγκαθίδρυση της λαϊκής ελληνικής κυριαρχίας στα Επτάνησα.

Μέσα σε αυτήν την ωραία ατμόσφαιρα, οι Έλληνες Επτανήσιοι προσπαθούν να κρατήσουν την ταυτότητά τους, ώστε κάποτε να γίνουν κυρίαρχοι στον τόπο τους· και η Ορθοδοξία είναι ο μεγαλύτερός τους σύμμαχος σε αυτόν τον αγώνα. Η ιντελιγκέντσια, οι διανοούμενοι, το γνωρίζουν καλά αυτό -το έχουν εμπεδώσει θεωρητικά, θα λέγαμε. Ο απλώς όμως λαός συναισθάνεται την θρησκευτική και εθνική του ταυτότητα μέσα από την Ορθόδοξη Λατρεία! Μια λατρεία που κατά την μακρά κυριαρχία των «πρώτα Βενετών και μετά Χριστιανών», δεν έχασε τίποτα από την βυζαντινή της μεγαλοπρέπεια -ίσως δε να απέκτησε  μουσικά το υπέροχο ομοφωνικό της ύφος- και που οι Άγγλοι, μέσα στους Ναούς, δεν τόλμησαν να αγγίξουν. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι η διαμαρτυρία της Μεγάλης Παρασκευής του 1848 στο Αργοστόλι, ξεκίνησε κάτω απ’ το μπαλκόνι του Τοποτηρητή- υπέρ υγείας του οποίου όφειλε να δεηθεί ο κλήρος, με την κραυγή – σύνθημα: «Εμπρός! Ας παύσει η ασέβεια!».   

Την εποχή αυτή επίσης, δηλαδή από τις αρχές του 1830, φτάνει η ώρα της έναρξης του Ριζοσπαστικού αγώνα: Οι Επτανήσιοι, ενθαρρυμένοι από την επιτυχία της Ελληνικής Επανάστασης, αρχίζουν να ζητούν την Ένωση με το Ελληνικό Βασίλειο. Είναι ακατόρθωτο όμως να αντιταχθείς ένοπλα στην Θαλασσοκράτειρα Αγγλία. Όταν λοιπόν «δεν κόπτει το σπαθί η αιχμή του δεν τρυπάει», πρέπει να βρεθούν άλλοι τρόποι, για την πολυπόθητη εγκαθίδρυση της λαϊκής ελληνικής κυριαρχίας στα Επτάνησα. Έπρεπε, κατ’ αρχάς, οι Ριζοσπάστες, κάτω από την μύτη των Άγγλων, εκμεταλλευόμενοι τις όποιες ελευθερίες επέτρεπε το καθεστώς, να ενισχύσουν και να δηλώσουν τον Ελληνικό χαρακτήρα τους και να προβάλλουν τις πολιτισμικές διαφορές τους με τους Άγγλους.

Η ελευθερία που παρείχε το Καθεστώς εκείνο τον καιρό, ήταν ότι επέτρεπε, κατά μίμηση των συνηθειών της Μητρόπολης, την δημιουργία club· λεσχών, δηλαδή, που η αγγλική αριστοκρατία «σκότωνε την ώρα της» και που, στο πλαίσιο του ψευδο-φιλελευθερισμού της, η Αγγλία έκρινε ότι ηξιούτο και η «ανωτέρα επτανησιακή τάξις». Όσο για το μέσον δήλωσης του «εθνισμού» και κυρίως της πολιτισμικής αντίθεσης με τους Άγγλους, δεν ήταν άλλο, παρά η Ορθόδοξη Λατρεία.

Η λατρεία όμως ασκούταν μέσα στις Εκκλησίες, και οι Άγγλοι είχαν καταφέρει με τις διώξεις κληρικών και λαϊκών να καταστείλουν οποιαδήποτε επαναστατική διάθεση στον χώρο αυτόν. Επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κανένα κίνημα που «σέβεται τον εαυτό του» δεν βασίζεται αποκλειστικά στην Θρησκεία, γιατί τότε κινδυνεύει να δημιουργήσει ένα καθεστώς θεοκρατικό.

Οι Φιλαρμονικές

Έπρεπε λοιπόν κάτι να γίνει, για να βγει η Τέχνη της Ορθόδοξης Λατρείας από τις Εκκλησίες, έπρεπε κάπως αλλιώς να εκφραστεί  η Ιδανική Κοινωνία. που η λατρεία της Ορθοδοξίας δημιουργεί στις Λειτουργίες της, καταδεικνύοντας παράλληλα την διαφορά με την τόνωση του «Εγώ», που πρεσβεύει ο Προτεσταντισμός.

Και δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος γι αυτό από την Τέχνη της ορχήστρας πνευστών, από την Τέχνη της Φιλαρμονικής, όπου ο μαθητής πρέπει να μάθει να παίζει ατομικά όσο καλύτερα γίνεται, μόνο και μόνο για να «λιώσει» ο ήχος του μέσα στον ήχο των άλλων δημιουργώντας το Ένα άκουσμα από πολλά άτομα, δημιουργώντας την «ενότητα εν τη ποικιλία», δημιουργώντας «μίμηση τελεία και σπουδαία» της Ιδανικής Κοινωνίας. 

Πιστεύω λοιπόν, ότι, συνειδητά ή υποσυνείδητα, αυτό οδήγησε εκείνους τους πρώτους των πρώτων στην δημιουργία των Επτανησιακών Σχολών: Η άσκηση σε κοσμικό πεδίο της Τέχνης της Ορθόδοξης Λατρείας και εξ αυτής η δήλωση της ταυτότητας των επτανησιακών κοινωνιών και της πολιτισμικής αλλά και πολιτικής αντίθεσης με το ατομιστικό, αυταρχικό πνεύμα της Μ. Βρετανίας.

Γι αυτό ο  Νικόλαος Χαλικιόπουλος Μάντζαρος αγωνίστηκε για την δημιουργία της Παλαιάς και δεν έμεινε στην σύνθεση ή στα μαθήματα πιάνου «εις δεσποινίδας της καλής κοινωνίας».

Γι αυτό εκείνα τα ληξουριώτικα αρχοντόπουλα του 1839 δεν ίδρυσαν κάποια λέσχη μπιρίμπας, αλλά «φορμάρισαν σχολείον Μουσικής» δι’ εξόδων τους και έδωσαν «τον λόγο του τιμίου ανδρός» ότι θα μάθουν Μουσική για να παίζουν στην «Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου», την «Συντροφία των Μουσικών», την Μουσική του Ληξουριού, απ’ όπου μια ολόκληρη Κοινωνία δύο αιώνες τώρα κάνει Τέχνη και στηρίζει τις ελπίδες της για ό,τι καλύτερο κι ας μην το καταλαβαίνει.

Γι αυτό και ναι, η μουσική των φιλαρμονικών μας είναι ιταλίζουσα, δυτικότροπη, ναι, το είδος της μπάντας δημιουργήθηκε και εξελίχθηκε εις τας Ευρώπας, ναι, τις Ιταλικές ή τις Αγγλικές μπάντες είχαν στο μυαλό τους εκείνοι οι πρώτοι Επτανήσιοι Μουσικοί.

Αλλά κοιτάξτε πώς οι Φιλαρμονικές μας έγιναν ένα με τον ελληνικό πολιτισμό!

Κοιτάξτε πόσο μεγάλωσε το δέντρο τους, απλώνοντας στην ελληνική επτανησιακή γη ρίζες βαθιές που φτάνουν πολύ μακριά ….. ίσως στο 726 μ.Χ., όταν ο αυτοκράτορας Λέων Γ ξεκινούσε την Εικονομαχία.  

 

Βοηθήματα:

Μάρκου Ρενιέρη, ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ – ΔΟΚΙΜΙΟΝ, εν Αθήναις εκ της Φιλολάου Τυπογραφίας -1841

Σπύρου Ν. Αβούρη, ΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΠΤΑΝΗΣΟΥ 1815 – 1867, Αθήναι 1965

ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΩΝ ΙΟΝΙΩΝ ΝΗΣΩΝ (Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και την Δημοκρατία)             

Αυτοί οι απαίσιοι Παλαιστίνιοι ....

Αυτοί οι απαίσιοι Παλαιστίνιοι! Λαός μαυριδερός και άπλυτος, εκτός πάσης ευρωπαϊκής αισθητικής. Λαός δυσσεβής και παράνομος που συνεχώς μελετά κενά. Λαός παμπόνηρος  και κακόβουλος, που δεν σέβεται ούτε τα δικαιώματα των ίδιων του των παιδιών και τα στέλνει  να εκσφενδονίζουν ογκόλιθους κατά των ανυπεράσπιστων κατάφρακτων ισραηλινών στρατιωτών· και όχι μόνο αυτό, προβλέπει κιόλας πού θα πέσουν οι ισραηλινές οβίδες και εκεί ακριβώς μετακινεί τα γυναικόπαιδα του, από τα ευρύτατα εδάφη που έχει στην κατοχή του. Λαός που καταπιέζει την γυναίκα -απόδειξη ότι δεν θα δείτε ποτέ Παλαιστίνια να κυκλοφορεί με ένα στενό τζιν, ένα ντεκολτέ που να αναδεικνύει τις γυναικείες αναλογίες της, ένα πιπ τόου στο πόδι έστω, βρε αδελφέ!

Αλλά τι να περιμένεις από έναν λαό που αγωνίστηκε για την ανεξαρτησία του σε εδάφη που λίγο αργότερα έμελλε να εγκαθιδρυθεί το κράτος του Ισραήλ! (Πώς προέβλεψαν την εγκαθίδρυση του μικρού αυτού εβραϊκού κρατιδίου στην περιοχή αυτή, οι από αιώνες συνωμότες "παλαιστινιαστές" και την έκαναν ιστορική τους κοιτίδα, ένας Γιαχβέ το ξέρει.)

Τι να περιμένεις από έναν λαό που εξακολουθεί να επιμένει μετά από τρεις λεβέντικες νίκες των Ισραηλινών εναντίον του- με την τεχνολογική  και διπλωματική υποστήριξη των καλών κ' αγαθών Η.Π.Α., βεβαίως- στην συνέχιση των μαχών, με άνανδρο πετροπόλεμο.

Τι να περιμένεις από έναν λαό που ποτέ δεν έκατσε στα αυγά του, αλλά συνέχισε πάντα να διεκδικεί μια Πατρίδα, μη ανεχόμενος ούτε καν τους Εβραίους εποίκους, που συνέρρευσαν στα εδάφη του για να φέρουν ανάπτυξη και προκοπή.

Τι άλλο από το να είναι ένα λαός εκτός τόπου και χρόνου, ένας λαός "αντιδικαιωματιστής". Ένας εσμός ανοήτων που δεν σκέφτεται το μέλλον των παιδιών του -κύριο μέλημα των δυτικών κοινωνιών- αφού ποτέ δεν θα τα στείλει εις τας εξελιγμένας Εσπερίας, να μορφωθούν, να βρουν δουλειά και να αρνηθούν μια για πάντα αυτόν τον βρομότοπο που κακή τύχη τα έριξε  να γεννηθούν.

Όμως φταίμε κι εμείς, οι "δυτικοί"! Όοοοχι φταίμε! Φταίμε γιατί οι ανθρωποκεντρικές Δημοκρατίες μας, αφήσαν ασύδοτο τον λαό αυτό να εκμεταλλευτεί τις ουμανιστικές ευαισθησίες μας και επί δεκαετίες να τρομοκρατεί όχι μόνο το μικρό και ανυπεράσπιστο Ισραήλ αλλά και όλη την υφήλιο. 

Τώρα όμως όλα δείχνουν ότι έφτασε η στιγμή να απαλλαγεί ο κόσμος από το παλαιστινιακό καρκίνωμα! Άπαντες οι πολίτες των προηγμένων, ανεπτυγμένων και προοδευμένων κρατών και ομοσπονδιών, έχουν βγει νικητές στους αγώνες κατά της Πανδημίας και υπέρ του κινήματος "Metoo". Έχουν βγει νικητές εναντίον τεράτων, γιατί έμαθαν -επιτέλους!- να υποτάσσονται και να δείχνουν εμπιστοσύνη στους ηγέτες τους και τις άρχουσες τάξεις τους, να ακολουθούν πιστά τα προστάγματά τους, να δέχονται αποκλειστικά και μόνο τις πληροφορίες που αυτοί τους παρέχουν· έμαθαν και να παραμερίζουν τους πάσης φύσεως αρνητές και συνωμοσιολόγους! Ακόμα έμαθαν οι πολίτες των δυτικών Δημοκρατιών, πώς να αντιμετωπίζουν τους κατώτερους λαούς: Αφού, δηλαδή, τους εκριζώσουν από τις χώρες προέλευσής τους (και αφού τους αποθηκεύσουν για λίγο καιρό σε χώρες - αποθηκάριους) τους μεταφυτεύουν στις δυτικές κοινωνίες για να βρουν εργασία και χαρά. Και αν κάποιος πνιγεί στο άνετο ταξίδι που του προσφέρουν ευγενείς έμποροι και ανιδιοτελείς ΜΚΟ, υπάρχει και εκεί η θετική όψη: τον φωτογραφίζουν σε πόζα κατάλληλη και τον κάνουν όπλο για να κινήσουν τις τύψεις και την ευαισθησία των ανωτέρων λαών.

Έτσι λοιπόν, αφού η ώρα σήμανε, άρχισε, παράλληλα με τον βομβαρδισμό των Ισραηλινών, και ένας βομβαρδισμός πληροφόρησης κατά των Παλαιστινίων. Όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης του σύγχρονου και συγχρονισμένου κόσμου εναρμονίζουν ακόμα μια φορά τις φωνές τους σε ένα μπαράζ αποκαλύψεων για την κακία και πανουργία αυτών των εθνικιστών της εγγύς ανατολής. Αυτών των ανθρωπόμορφων τεράτων, που τόλμησαν να εκμεταλλευτούν ακόμα και την καλοσύνη του Προέδρου Μπάιντεν (που είναι και γέροντας και δε μπορεί τσι ταραχές) και να αρχίσουν για μια φορά ακόμα την γενοκτονία των Ισραηλινών.

Η εξέλιξη θα είναι η αναμενόμενη. Το αντιπαλαιστινιακό κίνημα θα γίνει μόδα, η μόδα θα επεκταθεί καταλαμβάνοντας κάθε ευαίσθητη συνείδηση, οι συνειδητοποιημένοι και ευαισθητοποιημένοι πολίτες όλου του δυτικού κόσμου θα απαιτήσουν μια ακόμη λύση, την λύση του παλαιστινιακού ζητήματος αυτή την φορά, οι ηγέτες τους θα σπεύσουν να ανταποκριθούν στο παλλαϊκό και μοδέρνο αίτημα.

Έτσι ο μαυριδερός αυτός λαός θα πάψει να υπάρχει. Θα μεταφυτευτεί, ίσως, στην δύση, όπου θα μάθει τουλάχιστον να πλένεται άπαξ του μηνός σε κοινές τουαλέτες κάποιων χοτ σποτ και, με το πλήρωμα του χρόνου,  θα έλθει σε επιμιξία με άλλους λαούς ώστε να αποκτήσει χρώμα Café au lait, πιο πλησίον εις τα δυτικά πρότυπα.

Και τους Παλαιστινίους θα ακολουθήσουν κι άλλοι! Σε ένα διεθνές κίνημα, που ίσως ονομαστεί "Youtoo", η Διεθνής Δημοκρατική Κοινότητα, θα επιλέγει λαούς, λίγο - πολύ αντίθετους στα "πιστεύω" της και, πλέον με την συγκατάθεση όλων των πολιτών της, θα τους εξολοθρεύει ή θα τους μεταφέρει στους κόλπους της, για να γίνουν οι κάτω των 2,10 μέτρων γρανάζια μιας μάζας "χωρίς βουλή, χωρίς Θεό", χωρίς πρόσωπο και οι άνω των 2,10 μέτρων μπασκετμπολίστες στο NBA, εις δόξαν της παγκοσμιοποιήσεως, Αμέν Χαλελουγιά!  

   

 

Ευχαριστήριο προς την ΕΔΑΚΙ Α.Ε. - ΟΤΑ, τον Πρόεδρό της και τον Μάριο Ντράγκι

 Αγαπητέ κύριε Γαβριελάτε, μόλις διάβασα τη νέα ανακοίνωσή σας με την οποία γνωστοποιείτε ότι, εξοφληθέντος του μεγαλύτερου μέρους των χρεών του Δήμου Ληξουρίου προς την εταιρεία Σας, δεν θα περικοπούν τα δρομολόγια των απορριμματοφόρων και δεν θα μας πνίξουν τα σκουπίδια!

Ως δημότης Ληξουρίου, λοιπόν, θέλω να ευχαριστήσω θερμά, Εσάς και την Α.Ε. εφ' ης προΐστασθε για το μέγα έλεος που επιδείξατε προς εμένα, τους συνδημότες μου και την πόλη μου!

Δράττομαι δε της ευκαιρίας να ευχαριστήσω, έστω και με καθυστέρηση έξι  ετών, τον Μάριο Ντράγκι, για το έλεος που κι εκείνος επέδειξε κατά τις "διαπραγματεύσεις" για το ελληνικό χρέος του 2015, διότι η όλη στάση Σας πολύ μου τον ενεθύμησε!

Οφείλω δε να ομολογήσω ότι και Εσείς και ο Μάριο, θα μπορούσατε να είχατε λάβει πολύ αυστηρότερα μέτρα καθ' ημών των συστηματικών δολίων κακοπληρωτών. Θα μπορούσατε π.χ. ο Μάριο, τότες, να μας κόψει εντελώς την ευρωτροφοδοσία και να στερηθούμε ακόμα και το χαρτί υγείας και Εσείς, τώρα, να μας κόψετε και το νερό ή να δώσετε διαταγή στις καφετέριες να μην μας σερβίρουν καφέ, για να μάθουμε τι σημαίνει "δεν πληρώνω".

Έτσι είναι κύριε Πρόεδρε της Α.Ε.! Δυστυχώς έτσι είναι τα πράγματα, σε μία χώρα, σε μια ολόκληρη Ευρωπαϊκή Ένωσή, που λειτουργούν σαν ανώνυμες εταιρείες όπως την δική σας καλή ώρα: Ο Δημότης ενός Δήμου, ο Πολίτης μιας "Δημοκρατίας", δεν είναι παρά πελάτες που πρέπει να πληρώσουν το Δημόσιο ανταποδοτικά και για την ικανοποίηση των πιο βασικών τους αναγκών, όπως πληρώνουν στην καφετέρια τον καφέ τους, στην ταβέρνα το γεύμα τους και στον οίκο ανοχής την ιερόδουλο, για να μην γράψω την πουτάνα. 

Και οι εργαζόμενοι, κύριε πρόεδρε της Α.Ε., οι εργαζόμενοι στις πιο βαριές και δύσκολες δουλείες, όπως την αποκομιδή απορριμμάτων, δεν είναι πλέον, όπως καλώς γνωρίζετε, υπάλληλοι που υποχρεούται το δημόσιο, να κόψει το λαιμό του για να τους πληρώσει πρώτους απ' όλους. Είναι πλέον εταίροι ή υπάλληλοι μιας Α.Ε. είτε μικρών σκουπιδιών, όπως η δική σας, είτε μεγάλων σκουπιδιών όπως η Ε.Ε. α.ε., που πληρώνονται μόνο αν η Εταιρεία έχει εισπράξει λεφτά από τους πελάτες.

Δεν σας κρύβω, ωστόσο, ότι με βασανίζει ένα ερώτημα: Άραγε δεν προχωρήσατε σε αυστηρότερα μέτρα λόγω ιπποτισμού απέναντι σε εμάς τους άθλιους μπαταχτσήδες; Ή μήπως δεν καταλάβατε πόσο "στρωμένη" ήταν για τις προθέσεις Σας η κοινωνία μας; Μήπως, λέω, δεν καταλάβατε ότι ολόκληρη η ελληνική κοινωνία, υπακούοντας στα κελεύσματα ενός ζαβού παράγωγου της πιο αισχρής οικογενειοκρατίας, κλείνεται σπίτι, φοράει μάσκα, εμβολιάζεται, κτηματογραφείται, φορολογείται, υβρίζεται, ρουφιανεύει και ρουφιανεύεται, αδιαμαρτύρητα. Μήπως, σκέπτομαι, δεν καταλάβατε ότι η ελληνική κοινωνία βρίσκεται "στα τέσσερα" πρόθυμη να δεχτεί τις ορέξεις του καθενός.

Όπως και να έχει κύριε Πρόεδρε, εκτός από τις ευχαριστίες μου, θα ήθελα να υποβάλω σε Εσάς και την Α.Ε. Σας (γιατί τον Ντράγκι είναι λίγο δύσκολο να τον βρω) και μια θερμή παράκληση: Την επόμενη φορά, να είστε πολύ, μα πολύ πιο αυστηρός μαζί μας, να αφήσετε το καρότο και να πιάσετε μόνο το μαστίγιο, να το πάτε μέχρι τέλους!

Μήπως επιτέλους ξυπνήσουμε!   

Για την γιορτή της Μητέρας "Τα μάτια της"

 Για την γιορτή της μητέρας ("γιορτή", όπως την λέγαμε πριν καθιερωθούν οι "ημέρες" διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν), δημοσιεύω ένα ποίημα, γεμάτο τρυφερότητα, παρόλο που δημιουργός του είναι ο μέχρι τέλους σκληρός, κριτικός και κυνικός, Ρένος Αποστολίδης!

Είναι η δέηση ενός γιου, σε ένα Θεό που δεν πιστεύει. Η δέηση ενός παιδιού. που έχει φύγει για ταξίδι μακρύ κι επικίνδυνο (πιθανότατα για τον πόλεμο), και ζητά απελπισμένα απ' τον ανύπαρκτο Θεό του, να ζήσει, μόνο και μόνο χάριν της μητρικής αγάπης. Η δέηση ενός παιδιού, που τελικά πιστεύει στην μετά θάνατον ζωή, στην ζωή την ίδια, στο θείο, για μια στιγμή μόνο: την στιγμή που σκέφτεται την Μητέρα του!

                  Τα μάτια της

Συ που δεν υπάρχεις μες σ’ αυτά τα στάχια
τα χρυσά απ’ τον ήλιο, που ανεμίζουν·
συ που δεν υπάρχεις, πέρα ως πέρα,
μέσα στον πλατύ, γαλανό ουρανό·
συ που δεν υπάρχεις μέσα στην καρδιά μου,
άκουσε με!

Αν χρειαστεί,
αν έρθει κείνη η ώρα,
δε θέλω,
δε μπορώ να πεθάνω.

Γιατί όταν έφευγα,
όσες φορές κι αν ξαναγύρισα,
να την ξαναδώ,
τόσες φορές τη δίψασα,
και τα μάτια της
δεν μπόρεσα ακόμα
να τα ξεκολλήσω
πάνω απ’ την πλάτη μου.
Στέκει ακόμα εκειπέρα,
στο περβάζι του παραθυριού
και με κοιτάει να φεύγω …
Διώξε την, Κύριε, από κει,
ξεκόλλα από πάνω μου τα μάτια της,
αν πρέπει να πεθάνω.

Κάνε να με δει να χάνομαι
στο βάθος κάποιου δρόμου
σιγά – σιγά….
Νάναι βέβαιη πως πάω καλά,
νάναι βέβαιη πως είναι ολόισιος ο δρόμος
πως πουθενά δεν έστριψα.

Κι έτσι, ησυχασμένη,
να πάψει πια να με κοιτάει,
να φύγει απ’ το παράθυρο,
και να κλείσει μόνη της
τα παραθυρόφυλλα….

Κάνε το αυτό, Κύριε·
κάνε το αυτό.

Κα τα μάτια της,
τα καρφωμένα στην πλάτη μου,
κάνε τα να κοιμηθούν
και να με ξεχάσουν…

Και τότε,
αν είναι θέλημά σου,
πάρε με, Κύριε, ανύπαρχτε.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΑΡΕΛΑΣΗ...

Αφήνω τους άλλους να απεχθάνονται εμβατήρια και παρελάσεις· εγώ ξέρω... εγώ έχω νοιώσει.

Δύο χτυπήματα από την γκρανκάσα, συγκέντρωση στον ρυθμό, αφαίρεση από κάθε τι άλλο, η μάρκα των τυμπάνων αρχίζει. 

Κοιτάς ευθεία μπροστά: Η ελληνική σημαία και το λάβαρό Της στα δύο άκρα· ακολουθούν ο Μαέστρος και τα κρουστά. 

Ξεκινάς με το αριστερό, λίγα μέτρα βήμα, η μπαγκέτα κατεβαίνει, αρχίζει το εμβατήριο· μετά από τόσα χρόνια και ακόμα αισθάνεσαι ένα τσίμπημα άγχους, αν θα βγουν οι ψηλές, αν θα καταφέρεις τα δέκατα έκτα... 

Βαδίζεις στον ρυθμό Της. Θυμάσαι όταν ήσουν μικρό παιδί, που κυνηγούσες απελπισμένα τον διασκελισμό των μεγάλων.... 

Μα τώρα έχουν περάσει τα χρόνια· είσαι εσύ μπροστά και είσαι εσύ που πρέπει να προσέχεις το βήμα σου: να είναι "κοφτό", για να προλαβαίνουν οι μικροί... και είσαι τόσο φαντασιόπληκτος ώστε να σκέφτεσαι ότι είναι η παιδική ψυχή σου που πρέπει να σε προλάβει· να μην απομακρυνθείς και την απωλέσεις...

Κοιτάς λοξά δεξιά, επίμονα· πρέπει να είσαι "στοιχημένος"· ούτε πιο μπροστά ούτε πιο πίσω. Η αναπνοή σου κόβεται, ακόμα δεν έμαθες να αναπνέεις σωστά, ακόμα έχεις πολλά να μάθεις. Ευτυχώς! 

Μα τα κρουστά επιτακτικά συνεχίζουν. "Είναι αυτοί που έχουν την τιμή να δίνουν τον αιώνιο ρυθμό Της", σκέφτεσαι ο θεοπάλαβος. 

Προσέχεις τον ήχο σου: πρέπει να μην παίζεις πολύ δυνατά ώστε να ακούς τον διπλανό σου και, αν ο διπλανός σου ξεφύγει και "φωνάζει", εσύ δεν πρέπει να παρασυρθείς, γιατί τότε είναι η δική Της φωνή που θα ασχημύνει. 

Μπήκαμε στο τρίο τώρα, το τελευταίο μέρος, η λύση της έντασης. Χαλαρώνεις. Η αναπνοή στρώνει, το βήμα φαίνεται πιο φυσικό· σαν να περπατάς σε αυτόν τον ρυθμό όλη σου την ζωή. 

Τώρα κοιτάς περισσότερο μπροστά· την σημαία και το λάβαρο και ακόμα πιο μακριά, τον άδειο δρόμο με τον κόσμο ακροβολισμένο να κοιτάζει την Μουσική του. 

Μπορείς να ακούσεις καθαρά πλέον και τον ήχο από παρελάσεις παλιότερες, όσες ήσουν εκεί και όσες δεν ήσουν· σαν οι μαθητές Της που έχουν "φύγει" να είναι εδώ και να πυκνώνουν της γραμμές Της.

Λίγη προσοχή πάλι! Αναζητάς την μπαγκέτα, το μαγικό ραβδί που θα αποφασίσει αν το εμβατήριο θα σταματήσει ή θα εξακολουθήσει. Τόσο απλά! Κι εσύ είσαι τόσο αλαφροΐσκιωτος, ώστε να σκέφτεσαι ότι τούτη την στιγμή ο χρόνος υποτάσσεται στην θέλησή Της... 

Το "μαγικό ραβδί" κινείται δύο φορές, συνθηματικό από την γκρανκάσα και το εμβατήριο κλείνει. 

Ξαναρχίζει η μάρκα των τυμπάνων. Το ισχυρό στο αριστερό· για όλους! Για τόσα άτομα κάθε ηλικίας, κάθε μόρφωσης, κάθε νοοτροπίας. Άλλοι από αυτούς σε συμπαθούν, άλλοι σε αντιπαθούν. 

Μα εσύ, εκείνη την στιγμή, τους αγαπάς όλους. Γιατί δεν είναι πλέον "άτομα"· ούτε κι εσύ είσαι. 

Είστε όλοι το σώμα Εκείνης· της ψυχής μιας κοινωνίας, της Φιλαρμονικής, που παίρνει σάρκα και οστά, παίρνει σώμα και ουσία σε κάθε παρέλαση. Στην δική μου παρέλαση...     

Εν μέσω καραντίνας καταργούν την Τοπική Αυτοδιοιήκηση

Κατ' αρχάς ας θυμηθούμε: 

Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα  Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, τελειώνοντας τις ημέρες της στην εξουσία και προσπαθώντας να κάνει ό,τι μπορεί για να διασώσει την υστεροφημία της, θέσπισε ένα αναλογικό σύστημα στις εκλογές και την λειτουργία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης: 

Με το ν. 4.555/2018 ΦΕΚ Α’ 133/19.07.2018, η μετά από ένα έτος εκμετρήσασα το ζην κυβέρνηση Τσίπρα θέσπισε τα εξής:

α) Αναλογική κατανομή των εδρών του δημοτικού συμβουλίου στις παρατάξεις. Δηλαδή, κάθε παράταξη να λαμβάνει τόσες έδρες όσες αναλογούν στις ψήφους που έλαβε, χωρίς πριμοδοτήσεις της ελάχιστης πλειοψηφίας "για να μπορεί να κυβερνήσει" (άρθρο 28 του ανωτέρω νόμου).

β) Ενίσχυση των Δημοτικών και τοπικών κοινοτήτων, με την εκλογή συμβούλων και προέδρων με χωριστή κάλπη, ώστε να πάψουν οι συνδυασμοί τους να αποτελούν υποσημείωση στα ψηφοδέλτια των δημοτικών παρατάξεων με την εξάρτηση που αυτό συνεπάγεται, καθώς και με την εκλογή του προέδρου τους μεταξύ των δύο πλειοψηφισάντων συμβούλων των δύο πρώτων κατά σειρά εκλογής συνδυασμών, με ψηφοφορία του κοινοτικού συμβουλίου. (άρθρα 16, 17 & 80 του ανωτέρω νόμου).

γ) Ενδυνάμωση της θέσεως του δημοτικού συμβούλου με την καθιέρωση της δυνατότητάς του να αλλάζει παράταξη, αν η ελεύθερη γνώμη και συνείδησή του το επιτάσσουν. Επίσης ενθάρρυνση των συνεργασιών με την καθιέρωση δυνατότητας συνένωσης παρατάξεων ανά πάσα στιγμή (άρθρο 73).

δ) Αντιπροσωπευτικότερη, άρα και δημοκρατικότερη λειτουργία της Τ.Α.,  θεσπίζοντας ειδικότερα:

αα) Την δυνατότητα διορισμού Αντιδημάρχου από παράταξη άλλη από αυτήν του Δημάρχου (άρθρο 68).

ββ) Την συγκρότηση της "οικονομικής επιτροπής"  και της "επιτροπής ποιότητας ζωής",  διά της εκλογής των περισσοτέρων μελών τους με καθολική ψηφοφορία του δημοτικού συμβουλίου και με απόλυτα αναλογική κατανομή των εδρών τους, ώστε να υπάρχει περίπτωση, στις μεγάλης σημασίας επιτροπές αυτές, να υπερισχύει όχι η παράταξη του Δημάρχου, αλλά όποια παράταξη το δημοτικό συμβούλιο ελεύθερα, κατά πλειοψηφία, επιλέξει (άρθρο 76). 

Ήταν ένα σύστημα, που δεν έλυνε, βέβαια, τα τεράστια προβλήματα που φόρτωσαν στην Τ.Α. "Καποδίστριας" και "Καλλικράτης", πραγματοποιούσε, όμως, ένα μεγάλο βήμα εμπρός, αφού με την απλή αναλογική στην κατανομή εδρών των παρατάξεων τουλάχιστον, έδινε αξία στην ψήφο του δημότη, που δεν θα έβλεπε πια την προτίμησή του σε συγκεκριμένη παράταξη να πετάγεται στον κάλαθο των αχρήστων, αν αυτή δεν είχε πρωτεύσει στις εκλογές, και, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, έδινε στο δημοτικό συμβούλιο την δύναμη που δικαιούται, επιτρέποντας την λήψη αποφάσεων από την πραγματική πλειοψηφία του και όχι από την πλασματική σχετική πλειοψηφία της παράταξης του Δημάρχου.

Όμως, το σύστημα αυτό ουδέποτε λειτούργησε, αφού είχε την ατυχία, πριν την έναρξη της δημοτικής περιόδου από την οποία θα ίσχυε, να αναλάβει τα ηνία της χώρας η Κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Χωρίς να χάσει καιρό,  η Κυβέρνηση της Ν.Δ. προχώρησε στο προαναγγελθέν "πραξικόπημα Κούλη - Πατούλη" :

Με το ν. 4623/2019 ΦΕΚ A’ 134/09.08.2019, ένα μόλις μήνα μετά την εκλογή της, με την χαρακτηριστική νεοφιλελέ σπουδή για να προλάβει την έναρξη της δημοτικής περιόδου, η νέα κυβέρνηση σακάτεψε την αναλογική και δημοκρατική λειτουργία της Τ.Α., διά των εξής θρασειών και χονδροειδών παρεμβάσεων: 

α) Κατήργησε την δυνατότητα συνεργασίας των παρατάξεων, επιτρέποντας σύμπραξη .....μόνο με την παράταξη του Δημάρχου, προς περαιτέρω ενδυνάμωση της σχετικής πλειοψηφίας (άρθρο 1 του ως άνω νόμου).

β) Επανέφερε την "οικονομική επιτροπή"  και την "επιτροπή ποιότητας ζωής" στο πρότερο καθεστώς της "δημαρχιακής δικτατορίας", μειώνοντας τα μέλη τους, "διορίζοντας" αναγκαστικά μέλη  από την παράταξη του δημάρχου και ορίζοντας τα λοιπά εκλεγμένα μέλη ανάλογα με την εκλογική δύναμη των παρατάξεων (άρθρο. 2 ).

γ) Δέσμευσε πάλι τις  Δημοτικές και Τοπικές Κοινότητες στην ισχύ της σχετικής πλειοψηφίας, διορίζοντας Πρόεδρό τους τον πλειοψηφίσαντα σύμβουλο του πρώτου σε εκλογική δύναμη συνδυασμού. (αρ. 2 παρ. 9).

Με τον τρόπο αυτό ο Κ. Μητσοτάκης δημιούργησε έναν από τους αγαπημένους του τραγέλαφους: Δημοτικά Συμβούλια που εξέλεξαν οι δημότες με σύστημα αναλογικό, λειτουργούν με σύστημα πλειοψηφικό! 

Είναι ένα κομφούζιο που επιδιώκεται από κάθε σωστό και τίμιο ως προς την ιδεολογία νεοφιλελεύθερο, γιατί συκοφαντεί και μειώνει την έννοια του Δημοσίου, που έτσι μπορεί να πωληθεί σε μικρότερη τιμή στους ιδιώτες.

Ο Κ. Μητσοτάκης όμως, ως γνωστόν μετά την άνοδό του στην εξουσία πήρε θάρρος ....  πολύ θάρρος! Λίγο τα κανάλια που τον λιβανίζουν νυχθημερόν και ομαδικά, λίγο ο ελληνικός λαός που τον θαύμασε, όταν διήγγειλε ότι πρέπει να πλένουμε καλά - καλά τα χεράκια, λίγο ο χαρακτήρας του, που δίνει στο πρόσωπό του το ύφος του σπούργου που νομίζει πως είναι αετός, ο Μητσοτάκης (υ)ιός κατάλαβε ότι "τώρα που γυρίζει" είναι ευκαιρία να επιβάλει όποια καταστρεπτική, αντιλαϊκή ανοησία του παραγγέλνουν οι προϊστάμενοί του από την Ε.Ε. α.ε.

Με τη νοοτροπία αυτή να τον διακατέχει, ο Μητσοτάκης αδελφός (της Ντόρας βεβαίως) ήταν επόμενο να προωθήσει την "τελική λύση" και στον χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Εν μέσω "πανδημίας", ενώ οι πολίτες περιδεείς, μόνη φροντίδα έχουν να φυλάττουν τα πρόσθιά τους από τον φονικότατο κορωνοϊό και τα νώτα τους από το πλήθος των διεστραμμένων εραστών που κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας, ο Μητσοτάκης θείος (του Μπακογιάννη βεβαίως) φέρει προς ψήφιση νομοσχέδιο, που γυρίζει  την Τ.Α. πίσω στην δικτατορία της ισχνής, πλασματικής πλειοψηφίας, με τα εξής, κυρίως, θεσπίσματα:

α) Επανέρχεται η διάρκεια θητείας των Δημοτικών Αρχών στα πέντε (5) έτη.

β) Το όριο εκλογής από τον πρώτο γύρο τίθεται στο 43%.

γ) Εξασφαλίζεται η εκλογή των 3/5 των μελών του Δημοτικού Συμβουλίου στον νικητή των εκλογών.

δ) Καταργείται η ξεχωριστή κάλπη για την εκλογή των κοινοτικών Αρχών.

 Πρόκειται για ωμή και αδίστακτη ολική επαναφορά του συστήματος που για χρόνια γελοιοποίησε την Τοπική Αυτοδιοίκηση· του συστήματος που θέλει το Δημοτικό Συμβούλιο διακοσμητικό στοιχείο, τις Κοινότητες απόλυτα εξαρτημένες από "τα κεντρικά" των Δήμων και τον Δήμαρχο του 43% γενικό δερβέναγα, Τσάρο, Καίσαρα και Πάπα. Πρόκειται για την ουσιαστική κατάργηση της Τ.Α.

Και όλα αυτά κρυφίως· όλα αυτά ενώ εμείς "φωνάζουμε Ζήτω και Γεια" και περί άλλων μεριμνούμε και τυρβαζόμεθα. Ομολογώ δε, ότι κι εγώ δεν θα το μάθαινα αν δεν το έβλεπα ως θέμα συζήτησης στο Δημοτικό Συμβούλιο Ληξουρίου, εισηγμένο από την "Λαϊκή Συσπείρωση"· ίσως γιατί δεν περίμενα να φτάσει ως εκεί το θράσος του Μητσοτάκη (υ)ιού, αδελφού και θείου.

Η απλή αναλογική, όμως, ως εκλογικό σύστημα, αλλά κυρίως ως "φιλοσοφία", δεν είναι δυνατόν να γίνεται άθυρμα στα χέρια οποιουδήποτε νομοθέτη. Όταν καθιερωθεί είτε κατόπιν λαϊκής απαίτησης είτε  "συμπτωματικά", ούτε ο ίδιος ο Λαός δεν έχει δικαίωμα, ηθικά, να την αλλάξει, παρά μόνο προς ....το αναλογικότερον! 

Γιατί η ίδια η απλή λογική λέει ότι μόνο με την απλή αναλογική  λειτουργεί σωστά αυτή η κακομοίρα η αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, μόνο με την απλή αναλογική η ψήφος του πολίτη κρατάει ατόφια την αξία της· οποιοδήποτε δε, λίγο ή πολύ, πλειοψηφικό σύστημα, μπορούμε να πούμε ότι, λίγο ή πολύ, νοθεύει το Δημοκρατικό Πολίτευμα. 

Εν κατακλείδι, σε καιρούς που όλοι μας έπρεπε να αγωνιζόμαστε για την καθιέρωση της απλής αναλογικής και στις εθνικές εκλογές, μήπως και καταφέρουμε να γλιτώσουμε από όλα τα "μεγάλα κόμματα", που σαράντα χρόνια με διάφορα ονόματα μας βασανίζουν, εμείς ανεχόμαστε την κατάργηση της απλής αναλογικής στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Και το χειρότερο είναι η δικαιολογία τους: "Επαναφέρουμε το πλειοψηφικό σύστημα για να μπορούν να κυβερνηθούν οι Δήμοι"!!! Σαν να είμαστε λαός προβάτων που θέλουμε τσοπάνη για να μας οδηγεί και σκύλο για να μας μαζεύει στο μαντρί. 

Μακάρι να μην έχουν δίκιο.

"Αν συνέβαινε σε δικό σου άνθρωπο;" Το μεγάλο πλεονέκτημα του Κυριάκου Μητσοτάκη

 "Αν συνέβαινε σε δικό σου άνθρωπο;" 

Αυτό είναι το τελευταίο επιχείρημα, το "μεγάλο χαρτί", η "αποστομωτική" ρητορική ερώτηση απέναντι σε όποιον τολμά να υπερασπίζεται "Κουφοντίνες" και "Λιγνάδηδες" και πρέπει να "μπει στη θέση του". 

Η απάντηση ωστόσο είναι απλή:

Αν συνέβαινε σε δικό μου άνθρωπο οποιοδήποτε από τα φερόμενα συμβάντα της επικαιρότητας (κούφια η ώρα και χτυπάω ξύλο), θα ήθελα να σκίσω τον δράστη με τα ίδια μου τα χέρια, να τον δω να λιώνει σε δις και τρις υπόγεια κελιά, να τον παρακολουθήσω να τελειώνει στην λαιμητόμο· όχι στην λαιμητόμο γιατί είναι ανώδυνη, στην κρεμάλα και ακόμα χειρότερα. Θα καταλαμβανόμουν από τυφλή μανία εκδίκησης, από τρέλα που μόνο με αίμα θα μπορούσε κάπως να κοπάσει.

Όμως η κοινωνία γύρω μου, αν θέλει να λέγεται "κοινωνία" και  όχι "ζούγκλα" (πραγματική ή τριανταφυλλοπουλική), θα όφειλε να μην παρασυρθεί από τα δικά μου ανεξέλεγκτα συναισθήματα.

Χρέος  της κοινωνίας ανθρώπων και όχι τηλεθεατών, θα ήταν να ασχοληθεί, όσο πιο συμπαραστατικά γίνεται με τον δράστη. Να ψάξει τις αιτίες, τα πάθη, τις αντιλήψεις που οδήγησαν στο έγκλημα ένα δικό της μέλος. 

Γιατί έτσι η κοινωνία ανθρώπων και όχι τηλε-κανιβάλων, θα μπορέσει να αντιληφθεί την δική της παθογένεια, που οδήγησε στο έγκλημα.

Είναι ένα χρέος της κάθε κοινωνίας απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό και ο μόνος τρόπος κάποτε, στο απώτατο μέλλον, να παύσουν τα εγκλήματα και στο εγγύς να μειωθούν. Αλλιώς, σε ένα σύνολο ατομικών συμφερόντων, σε μία μάζα χωρίς δυνατότητα ενατένισης και αυτοκριτικής, το έγκλημα θα ανακυκλίζεται συνεχώς· γιατί σε έναν τέτοιο εσμό ακόμα και η τιμωρία γίνεται ειδεχθές έγκλημα που ο επόμενος δράστης θα θελήσει να εκδικηθεί και πάει λέγοντας....

Περιέγραψα πιο πάνω τα συναισθήματά μου "αν συνέβαινε σε δικό μου άνθρωπο". Νομίζω ότι ίδια συναισθήματα θα είχε και ο καθένας πολίτης αυτής της χώρας "αν συνέβαινε σε δικό του άνθρωπο" (ξαναχτυπάω ξύλο και για λογαριασμό σου, αναγνώστη).

Υπάρχει όμως μία εξαίρεση: Ο Πολιτικός και μάλιστα αυτός που βρίσκεται σε θέση εξουσίας, άρα και  ευθύνης, δεν έχει το δικαίωμα να αντιδρά, τουλάχιστον δημόσια, με εκδικητικότητα και τυφλό μίσος απέναντί στον θύτη του δικού του ανθρώπου. Γιατί ο Πολιτικός και μάλιστα αυτός που κυβερνά μία Χώρα ή έναν Δήμο πρέπει να είναι απαθής και νηφάλιος, ώστε  να λειτουργεί σύμφωνα με τους νόμους και να υπερασπίζεται τους θεσμούς, που έχουν ιδρυθεί για να μπορεί η κοινωνία ανθρώπων και όχι δούλων της αυθαίρετης εξουσίας, να ασκεί το παραπάνω χρέος της, για να μπορεί, για να το πούμε πιο απλά, αυτή η ρημαδιασμένη η Δικαιοσύνη και αυτό το κουρελιασμένο "κράτος δικαίου" να λειτουργούν ελεύθερα. Αν ο κυβερνών Πολιτικός, δεν πράττει ως ανωτέρω τότε καταντά ένας αυθαίρετος, στυγνός εξουσιαστής, ένας παθιασμένος δικτατορίσκος. Άσε που μπορεί κακόβουλοι πολιτικοί αντίπαλοι να του καταλογίσουν ότι εκμεταλλεύεται τα κόκκαλα του δικού του ανθρώπου, για να δημοκοπήσει και να ανέλθει πολιτικά.

Αν ο πολιτικός νοιώθει ότι δεν μπορεί να πράξει ως ανωτέρω (ανθρώπινο είναι), τότε οφείλει να ΜΗΝ γίνει πολιτικός. Να αντιληφθεί την επικινδυνότητά του απέναντι στους θεσμούς που καλείται να υπηρετήσει και να "απέλθει εις τα ίδια"

Αλλά σε αυτήν την λασπωμένη Πατρίδα, θεσμοί και θέσμια συνεχώς καταπατούνται από τους ίδιους τους ταγμένους υπερασπιστές τους·  με επίκαιρο αποκορύφωμα την συνάντηση Προέδρου της "Δημοκρατίας" και Πρωθυπουργού και την συζήτησή τους για το "μιτού", όπου διέταξαν τις λοιπές και λειψές δύο εξουσίες (νομοθετική και δικαστική) να ενεργήσουν σύμφωνα με τις εντολές της τηλεόρασης και να καταδικάσουν τους "φερόμενους" (κάθε που ακούω αυτήν την λέξη από τους υποκριτές κανίβαλους της TV, με πιάνουν τα γέλια) δράστες.

Διαβάζοντας την απάντηση του Πρωθυπουργού στον αρχηγό της Αξιωματικής "Αντιπολίτευσης" για τον Κουφοντίνα, στην οποία καταδικάζει τον τρομοκράτη σε αργό θάνατο επικαλούμενος δικολαβίστικα το Νόμο και κατακεραυνώνει τον Τσίπρα για έλλειψη σεβασμού στους θεσμούς, κατάλαβα το μεγάλο πλεονέκτημα του πρωθυπουργού μας. Πλεονέκτημα που τον βοηθά να ανταπεξέρχεται σε κάθε δυσκολία και να οδηγεί με χέρι σταθερό το σκάφος της Χώρας .... δεν ξέρω πού.

Το μεγάλο πλεονέκτημα του Κούλη είναι το ΘΡΑΣΟΣ. Θράσος μικροπρεπές και απύθμενο, που δεν υποχωρεί ούτε μπροστά στον καθρέφτη του. Θράσος που του επιτρέπει να αντιστρέφει με ευκολία την αλήθεια, να καταπατά θεσμούς και να επιβάλει νόμους καταστροφικούς, χωρίς αιδώ. Θράσος που του δίνει "αυτοπεποίθηση και σιγουριά" να συνεχίσει να καταδυναστεύει, υπό τις επιταγές της Ε.Ε.α.ε. πάντα, αυτόν τον δύστυχο, έγκλειστο προσωπιδοφόρο λαό.

Ίσως το θράσος αυτό πηγάζει από την εκδικητικότητα και το μίσος ενός εφήβου που άκουσε ένα μεγάλο μέρος του λαού που τώρα κυβερνά, να φωνάζει για τον πατέρα του "απόψε πεθαίνει ο Εφιάλτης". Και που έπρεπε, σώνει και καλά, να γίνει πρωθυπουργός.