«ΕΛΛΗΝΙΚΟ» ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ: ΠΑΛΙΝ ΗΡΩΔΙΑΣ ΜΑΙΝΕΤΑΙ…..

Πάλιν Ηρωδιάς μαίνεται, πάλιν την κεφαλήν του Πολίτου ζητεί λαβείν επί πίνακι!

Πάλι το «Ελληνικό» Κτηματολόγιο ζητά να αποδείξουμε ότι τα σπίτια  μας και τα χωράφια μας ανήκουν σε εμάς και όχι στον γείτονα, στον άγνωστο Χ, στον Χάρι Πότερ ή στον Φούφουτο!

Μόνο πως αυτή τη φορά, οι εξουσιαστές μας στοχεύουν στην τελική λύση: το Κτηματολόγιο «κλείνει» οριστικά με όλα τα μεγάλα λάθη του!

Η επικαλούμενη αιτία γι’ αυτή την ανήκουστη και χυδαία καταπάτηση του Συντάγματος, (που «φωνάζει» στο άρθρο 17: «Η ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του Κράτους»), και των ατομικών δικαιωμάτων του πολίτη (και όχι των δικαιωμάτων των οπισθίων  του πολίτη) είναι φυσικά η συνήθης: «απαίτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης».

Το ζήτημα, όμως, είναι δυστυχώς πολύ πιο βαθιά πολιτικό! Γιατί, παρ’ όσα ψευδώς διασπείρει η προπαγάνδα, το Κτηματολόγιο δεν είναι προβληματικό, το Κτηματολόγιο είναι το ίδιο το πρόβλημα και το δικαίωμα της ιδιοκτησίας δεν αμφισβητείται σε μία προσπάθεια, έστω, να «καταλογογραφηθεί», για να ελέγχεται καλύτερα από το κράτος, αλλά βάλλεται ευθέως, με στόχο την κατάργησή του.

Καταγόμενο τοπικά από την Δυτική Ευρώπη, χρονικά από την ζοφερή εποχή του Μεσαίωνα και θεσμικά από το φεουδαρχικό σύστημα εξουσίας, το Κτηματολόγιο δεν αρμόζει στην ελληνική γη, στην ελληνική κοινωνία, στον ελληνικό Νόμο (με ένα εμπράγματο δίκαιο διαμορφωμένο σε βάθος 2.700 χρόνων), στο ίδιο το ελληνικό Πολίτευμα.

Γι’ αυτό και το «Ελληνικό» Κτηματολόγιο δεν θα είναι ποτέ ελληνικό και μαζί του δεν θα είναι ποτέ πια ελληνική και η γη που πατάμε, η οποία, σε ένα όχι και τόσο απώτερο μέλλον, θα είναι «στο όνομα» Ανωνύμων Εταιρειών, Τραπεζικών και μη. Και, -ας μην κοροϊδευόμαστε με «διεθνιστικά» φληναφήματα· λαός που δεν έχει δική του γη, δικές του εστίες, δεν δύναται (δεν έχει πού) να ασκήσει κυριαρχία, και χωρίς λαϊκή κυριαρχία δεν υπάρχει Δημοκρατία! Υπάρχουν μόνο περιδεή άτομα, που άγονται και φέρονται από «πολιτικούς» σαν τον Υφυπουργό Ψωφιακής Διακυβέρνησης κ. Κυρανάκη, που συγχέει (ηθελημένα άραγε;) τον πολιτικό λόγο με την μωρολογία του μάρκετινγκ.

Με λίγα λόγια, διά του Κτηματολογίου δεν διαμορφώνονται απλώς δικαϊκές σχέσεις, αλλά επιβάλλονται σχέσεις εξουσίας· και, με απλά λόγια, διά του Κτηματολογίου επιχειρούν να μας μετατρέψουν πάλι σε «σέμπρους» και «κολίγους».

Σε αυτήν την προοπτική είναι ευνόητο ότι πρέπει να αντιδράσουμε και να αντισταθούμε κυρίως εμείς, το «επιστημονικό δυναμικό» (συμβολαιογράφοι, δικηγόροι, μηχανικοί, λογιστές), που καλείται να εφαρμόσει στην κοινωνία τούς ανεφάρμοστους φετφάδες του Κτηματολογίου.

Μπορεί να είναι πολύ αργά για να ακυρώσουμε τις αλλαγές που το Κτηματολόγιο  επέφερε στον αστικό νόμο, δεν είναι πολύ αργά, όμως, για να σταματήσουμε τις συνέπειες των αλλαγών αυτών και δεν είναι καθόλου αργά για να δώσουμε μια ανάσα στον πολίτη, από τις ασφυκτικές προθεσμίες που τόσο σαδιστικά τάσσονται. Αρκεί να δράσουμε με συνείδηση ότι παλεύουμε για να μην -κυριολεκτικά- απαλλοτριωθούν δικαιώματα που έχουν «γεννηθεί» αναπαλλοτρίωτα, αποφεύγοντας «ικετήριες παραστάσεις» που μειώνουν και την αξιοπρέπεια και την προσπάθειά μας.

Ζούμε σε πολύ δύσκολους καιρούς: κοινοβούλιο, Δικαιοσύνη, εκτελεστική εξουσία, έχουν πλήρως αδρανήσει και αντικατασταθεί από την τηλεπροπαγάνδα, οπότε ο αγώνας είναι πολύ δύσκολος, και θα είναι, πιθανώς, ανεπιτυχής. Η Ιστορία όμως έχει δείξει ότι ένας γνήσιος ανεπιτυχής αγώνας αποδίδει μακροπρόθεσμα καλύτερους καρπούς από έναν κάλπικο επιτυχή.

Ζούμε σε δύσκολούς καιρούς· αλλά κοιτάξτε, καλοί μου συνάδελφοι, τι λαμπρό στάδιο ανοίγεται μπροστά μας: να δείξουμε στους συμπολίτες μας ότι ο Νόμος πρέπει να είναι συμπαραστάτης τους και όχι δυνάστης τους, να τους βοηθήσουμε να αρχίσουν και πάλι να σκέφτονται πολιτικά και να επανέλθουν στην πραγματικότητα από την εικονική «πραγματικότητα»

Άλλωστε -και εν κατακλείδι- πολύ φοβάμαι ότι αν, σε τέτοιους δύσκολούς καιρούς, μείνουμε κλεισμένοι στα γραφεία μας, θα ταφούμε σε αυτά.

ΕΚΚΛΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΨΗΦΟΦΟΡΟΥΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Βεβαίως και αποτελεί επιτακτική ανάγκη για την ελληνική κοινωνία το ΕΠΑΜ να ψηφιστεί από όσους πριν ένα χρόνο ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ, που έχει καταντήσει «ροζ Νέα Δημοκρατία», ή το Πα.Σο.Κ. - ΚΙΝ.ΑΛ., που αποτελεί την «χρυσή εφεδρεία» της τηλεδικτατορίας· φυσικά και είναι απαραίτητο για την χώρα το ΕΠΑΜ να «απεγκλωβίσει» ψηφοφόρους από το δημο(σ)κοπικό κατασκεύασμα της Νίκης ή από τις εκ δεξιών και εξ ευωνύμων γελοιότητες του Βελόπουλου και της Κωνσταντοπούλου, ακόμα και από αυτό το ΚΚΕ, που πλέον παρακαλεί σεμνά το σύστημα να του παραχωρήσει την θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Όμως εγώ «καίγομαι» για εκείνο το 40,56% του Κούλη! Για αυτό το κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, που έκανε την πιο εσφαλμένη και παράλογη πολίτική επιλογή της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής ιστορίας· που πολλοί θέλησαν να την ερμηνεύσουν από την πλευρά των κομμάτων («επικοινωνιακή πολιτική», ειλικρίνεια προθέσεων κ.λπ.), αλλά ελάχιστοι ασχολήθηκαν με αυτούς τους ίδιους τους πολίτες που διέπραξαν το σφάλμα, για να δουν πώς σκέπτονται, πώς αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα, πώς νοιώθουν εν τέλει.

Δεν έχω γνώσεις Πολιτικής Κοινωνιολογίας, αλλά ζώντας σε μια πόλη μικρή, σε μια κοινωνία συμπυκνωμένη, παρατηρώ ότι αυτό το περιβόητο «41τακατό», είτε το καταλαβαίνει είτε όχι, καθημερινά τυραννιέται! Οι λιγότερο φοβισμένοι κρύβουν ότι ψήφισαν την Κυβέρνηση που την προηγούμενη τετραετία σακάτεψε τον ελληνικό λαό, οι περισσότερο φοβισμένοι το διατυμπανίζουν (και ναι, τα έγραψα με την σωστή σειρά!). Όλοι τους όμως νοιώθουν ενοχές, όχι απέναντι στους άλλους, αλλά απέναντι στον εαυτό τους, γιατί έχουν εναποθέσει ελπίδες και φιλοδοξίες, όνειρα και προοπτικές σε μια Κυβέρνηση που συνεχώς τους πείθει ότι αυτοί οι ίδιοι είναι οι υπεύθυνοι που δεν πραγματοποιούνται και αυτοί οι ίδιοι είναι που πρέπει να προσπαθήσουν για την εκπλήρωσή τους.   

Σε αυτούς λοιπόν τους συμπολίτες ΜΑΣ (δικούς μας, όχι του Μητσοτάκη), με το θάρρος της ειλικρίνειας απευθύνομαι παρακάτω απευθείας:

Φίλοι που ψηφίσατε Νέα Δημοκρατία, αυτοί που σας κυβερνούν δεν σας αξίζουν, και εσείς δεν αξίζετε την μετρημένη και πικρή ζωή που κάνετε!

Πρέπει και κυρίως μπορείτε να το καταλάβετε αυτό, εσείς οι Δεξιοί που κάποτε αποτελούσατε την πιο «κοινωνιστική» Δεξιά της Ευρώπης και που τώρα με αμηχανία βλέπετε το ξεπούλημα των πάντων στους ιδιώτες και εσείς οι Συντηρητικοί, που με απογοήτευση παρακολουθείτε τον Μητσοτάκη να καταστρέφει Πατρίδα, Θρησκεία και Οικογένεια· εσείς, οι προερχόμενοί από το Πα.Σο.Κ., που κάποτε είχατε την διάθεση να αλλάξετε τον κόσμο και που από τον Σημίτη και μετά, κουρασμένοι, ψάχνετε την ανάπαυση στην κοινωνική ύπνωση του νεοφιλελευθερισμού και εσείς οι πρώην Συριζαίοι, που καταφύγατε στη Ν.Δ. μετά την προδοσία ΣΥ.ΡΙΖ.Α. το 2015, με την οξύμωρη σκέψη: «αφού ο Αρτέμης Μάτσας πρόδωσε, πάμε με τους Γερμανούς»· και εσείς οι νέοι που «το αίμα σας αναίτια έχει γεράσει» και αποτελείτε την πιο συντηρητική γενιά από την μεταπολίτευση και μετά και την πιο απολιτίκ από συστάσεως ελληνικού Κράτους, καθώς σας έχουν πείσει ότι η  ελευθεριότητα βρίσκεται στον στυγνό ηθικισμό του metoo και της woke ατζέντας και η κοινωνική πολιτική στις πάσης φύσεως Μ.Κ.Ο.

Αντιληφθείτε, ότι όπως όλοι κάνουμε λάθη, εσείς, λόγω συγκυρίας και της συνεχούς τηλεπροπαγάνδας, πέσατε στην μεγαλύτερη παγίδα της Ιστορίας και ελάτε να παλέψουμε μαζί για μια καλύτερη ζωή.

Ειλικρινά, αν υπήρχε κάτι άλλο, δεν θα περιόριζα την έκκλησή μου, αλλά υπό τις παρούσες συνθήκες θα ήμουν υποκριτής, αν δεν σας καλούσα στον αγώνα του Ε.ΠΑ.Μ.

Σας το λέω καθαρά λοιπόν: Ψηφίστε το «Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο» για να έχετε το μέτωπο ψηλά.

Μέχρι την ερχόμενη Κυριακή, δεν έχω κάτι άλλο να πω.

Ελπίζω να βοήθησα την σκέψη σας.

Ιωσήφ Λουκέρης του Βασιλείου

 

 

 

ΤΟ ΕΠΑΜ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΙΕΥΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΠΛΑΤΑΝΙΑΣ

Το Μαιευτήριό της Πλατανιάς, αυτό που έφτιαξε στον τόπο καταγωγής του ο Μαυρογιαλούρος στην ταινία «Υπάρχει και φιλότιμο», έχει για τον σύγχρονο τηλεθεατή το εξής εντυπωσιακό χαρακτηριστικό: ΥΠΑΡΧΕΙ, είναι εκεί, στο κεφαλοχώρι της Πλατανιάς, πλήρως εξοπλισμένο, και πλήρες προσωπικού. Αντίθετα, για τον θεατή των μέσων της δεκαετίας του ‘60, το στοιχείο αυτό δεν ήταν καθόλου εντυπωσιακό. Και αυτό το γνωρίζουν καλά οι άνω των 40 ετών Έλληνες, που έχουν οι νεότεροι την ανάμνηση και οι παλαιότεροι το βίωμα, μικρές πόλεις να έχουν ή να δικαιούνται ή να διεκδικούν νοσοκομείο, σχολείο κλπ..  

Όταν όμως βλέπουμε στην τηλεόραση την υπέροχη αυτή κωμωδία, το μαιευτήριο της Πλατανιάς καθόλου δεν μας εντυπωσιάζει! Χαχανίζουμε με τον διεφθαρμένο κομματάρχη Γκρούεζα και τον Γιωργάκη, τον επιτήδειο υπάλληλο Υπουργείου, με την «κατάντια», δηλαδή, της εποχής εκείνης και αγνοούμε την κατάντια της δικής μας εποχής, κατά την οποία μικρές και μεγάλες πόλεις στερούνται ακόμη και τις στοιχειώδεις υποδομές υγείας. Έτσι, ενώ παρακολουθούμε με τα ίδια μας τα μάτια το εσωτερικό δράμα του Μαυρογυαλούρου, που τον «χτυπάει στο φιλότιμο» και αλλάζει, το δικό μας το φιλότιμο δεν κινητοποιείται και οι ίδιοι δεν αλλάζουμε. Αντίθετα, ενισχύονται μέσα μας τα πεπαλαιωμένα και ξεπερασμένα κλισέ κατά της ρουσφετολογίας και των εντοπίων κομματαρχών και πάνω απ’ όλα η απέχθεια για την πολιτική, δηλαδή όλα όσα «ληγμένα» μας σερβίρει ο σύγχρονος λαϊκισμός προς κατανάλωση.

Να λοιπόν η μεγάλη παρεξήγηση: Ο σύγχρονος Έλληνας, φλομωμένος από την τηλεπροπαγάνδα με νηπιώδη ψευδή, θεωρεί ότι τα παρόντα είναι εξ ορισμού καλύτερα από τα παρελθόντα, όπως και τα μέλλοντα θα είναι αναγκαστικά καλύτερα από τα παρόντα και ότι η μιζέρια που ζει είναι κατάσταση «πολιτικώς ορθή» και άρα δεν μπορεί να αλλάξει.  

Το «Υπάρχει και Φιλότιμο» έχει όμως και ένα άλλο καταλυτικό στοιχείο: τον «κυρ Φώτη», τον τοκογλύφο που θέλει τα λεφτά του σώνει και καλά, γιατί αυτός «έχει χαρτιά», ενώ ο Θεός που δεν έφερε βροχές, δεν έχει. Τον «κυρ Φώτη», λοιπόν, τον βλέπουμε και μας εντυπωσιάζει (δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς, τόσο επιτυχημένα που τον ενσαρκώνει ο Νικήτας Πλατής) και ταυτιζόμαστε με τον Πανάγο, το λεβεντόπαιδο που τον βουτάει από τον λαιμό, γιατί θέλει να του πάρει τη γη του.

Δεν αντιλαμβανόμαστε όμως ότι τον κυρ Φώτη σήμερα «ενσαρκώνουν» οι Τράπεζες οι «νόμιμοι» τοκογλύφοι που υπό την διεύθυνση της προϊσταμένης τους Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουν εγκαταστήσει καθεστώς χρεοκρατίας εξαιτίας του οποίου πολλοί «Άγριλοι» έχουν ερημώσει και πολλά παιδιά δεν έχουν καν γεννηθεί. Έτσι, ταυτιζόμαστε με τον Πανάγο άδικα· γιατί εμείς ουδέποτε αντιδράσαμε επιθετικά στους σύγχρονούς «κυρ Φώτηδες». Κάποτε, αγανακτισμένοι και διαμαρτυρόμενοι γενικώς και αορίστως διαδηλώναμε κατά δικαίων και αδίκων, μουντζώνοντας την ίδια την Βουλή των Ελλήνων και σήμερα, με τύψεις για την τότε διαμαρτυρία μας, δεχόμαστε τις διαταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Τραπεζών, ως συμβουλές για «το καλό μας».

Να λοιπόν η μεγάλη παρανόηση: Λόγω του «ψεκάσματος» που γίνεται από αυτήν την ίδια οθόνη που προβάλει και τον «Μαυρογυαλούρο», έχουν στρεβλωθεί μέσα μας έννοιες, όροι και ιδέες. Αντιλαμβανόμαστε τοκογλύφους ως στρατηγικούς επενδυτές· «ντιντήδες» της κακιάς ώρας ως λεβέντες επαναστάτες· καραντίνες, ποινές και κάθε είδους  μειώσεις της προσωπικότητάς μας, ως δικές μας προσπάθειες για μια καλύτερη ζωή.

Το ΕΠΑΜ εδώ και 13 χρόνια παλεύει για να λύσει ο ελληνικός λαός την παρεξήγηση και να εξαλείψει τους λόγους της παρανόησης. Να καταλάβει π.χ. ότι στην Ελλάδα του 1965, της καταναλωτικής ένδειας και της πολιτικής έντασης, η Πλατανιά μπορούσε να έχει υποδομές υγείας επειδή είχαμε την στοιχειώδη πολιτική ανεξαρτησία του δικού μας νομίσματος. 

Πάνω απ’ όλα όμως το ΕΠΑΜ σε αυτά τα 13 χρόνια αγωνίζεται πεισματικά και ανυποχώρητα για να αγαπήσει ξανά ο ελληνικός λαός την γη του και την ελευθερία του.

Ας δώσουμε λοιπόν στο «Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο» μια ευκαιρία στις Ευρωεκλογές της 9^ης Ιουνίου.

Για να αποδείξουμε σε όσους επιβουλεύονται το παρελθόν το παρόν και το μέλλον μας, ότι ο «Πανάγος» μέσα μας δεν πέθανε.

Και για την Ευρωπαϊκή Ένωση α.ε., μην ξεχνάτε: Στις 9 Ιουνίου «αυτηνής να της στρίψετε το λαρύγγι»!  

Ο Αληθής Αγώνας των Αληθών Ριζοσπαστών

Ριζοσπάστης, Ριζοσπαστικός, Ριζοσπαστισμός, λέξεις που έχουν χρησιμοποιηθεί κατά κόρον, σε κάθε χρονική στιγμή και από όλο το πολιτικό φάσμα (από την εφημερίδα επίσημο όργανο του Κ.Κ.Ε., μέχρι την Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση (Ε.Ρ.Ε.) του Κωνσταντίνου Καραμανλή), με αποτέλεσμα να καταντήσουν άνοστη καραμέλα -που εσχάτως γλείφει μέχρι και ο Τάιλερ- και αυτοί που πρώτοι ονομάστηκαν έτσι, οι αληθινοί Ριζοσπάστες, να έχουν ξεχαστεί.
Για τους μη Επτανήσιους αναγνώστες να θυμίσουμε σε αδρές γραμμές ότι Ριζοσπάστες ονομάστηκαν όσοι διεξήγαγαν τον αγώνα για την Ένωση της Επτανήσου με την μητέρα Ελλάδα, από την δημιουργία του Ελληνικού Κράτους μέχρι και την  21^η Μαΐου 1864, όταν ολοκληρώθηκε και τυπικά η Ένωση.
Για να θυμίσουμε, όμως, σε Επτανήσιους και μη ποιοι ήταν οι αληθείς Ριζοσπάστες και ποιος πραγματικά ο αγώνας τους στις λίγες γραμμές ενός άρθρου, θα πρέπει να δούμε από τα πολλά στοιχεία που τους διαφοροποίησαν ποιο είναι εκείνο που ακόμα τους διαφοροποιεί.
Αυτό το μέχρι σήμερα διαφοροποιητικό χαρακτηριστικό των Ριζοσπαστών και του Αγώνα τους (ίσως και ο λόγος που έχουν τεχνηέντως ξεχαστεί)  είναι, με λίγα λόγια,, ότι υπήρξαν πολιτικοί αγωνιστές που δεν μπήκαν μπροστά από τον λαό, ούτε τον ακολούθησαν, αλλά σήκωσαν οι ίδιοι στους ώμους τους όλο το βάρος και την ευθύνη του Αγώνα.

Έχοντας να αντιμετωπίσουν την Αυτοκρατορία της Μεγάλης Βρετανίας, υπερήφανη θαλασσοκράτειρα Ατλαντικού, Ειρηνικού και Μεσογείου και βλέποντας τον λαό των Επτανήσων εξαθλιωμένο και αδύναμο από τα χρέη που του φόρτωνε η εκμετάλλευση και τοκογλυφία του «αρχοντολογιού», οι Ριζοσπάστες δεν περίμεναν να «θελήσει η Θεία Πρόνοια» και «να ευδοκήσει η Προστάτις Αγγλία» για την Ένωση, όπως οι πολιτικοί τους αντίπαλοι οι μεταρρυθμιστές, ούτε να ωριμάσουν οι συνθήκες της «πάλης των τάξεων». Αντιλαμβανόμενοι ως αιτία των πολιτικών και κοινωνικών δεινών του τόπου την «ξενοκρατία», με γενναιότητα και ενάργεια επέλεξαν τον πιο ευθύ τρόπο για να την εκριζώσουν: τον κοινοβουλευτισμό, κατά πρώτο λόγο και την ελευθεροτυπία, «προνόμια» που μόλις είχε παραχωρήσει η «Προστασία» στους Επτανησίους (και τα οποία, λόγω των Ριζοσπαστών, βλαστήμησε την ώρα και τη στιγμή που τα παραχώρησε). Ξεκίνησαν έτσι μέσα από την Ιόνιο Βουλή έναν αγώνα, όχι απλώς κατά της πολιτικής της Προστασίας, αλλά κατά του ίδιου του Πολιτεύματος, κατά του κοινωνικού καθεστώτος, κατά της πανίσχυρης βρετανικής διπλωματίας.
Το πόσο ανησύχησε την «Προστασία»,  ο τρόπος αυτός αγώνα, της μάχης δηλαδή που δίνεται από τον ίδιο τον πολιτευόμενο, το δείχνουν όχι μόνο οι εξορίες των δύο αρχηγών του Ριζοσπαστισμού, του μέχρι το τέλος αγέρωχου Ηλία Ζερβού – Ιακωβάτου και του Ιωσήφ Μομφεράτου, αλλά κυρίως το ότι η αγγλοϊόνιος συμμορία, η ίδια η «Προστασία», δηλαδή και οι εντόπιοι συνεργάτες της οι «καταχθόνιοι» τυχοδιώκτες και συμπλεγματικοί ψωράρχοντες, επιθυμώντας την εξέγερση ενός λαού ανήμπορου, βούτυρο στο ψωμί του κάθε τύραννου, οργάνωσε την πιο χυδαία ίσως προβοκάτσια της Ελληνικής Ιστορίας την «Εξέγερση της Σκάλας» το 1849, την οποία σαν έτοιμος από καιρό, έσπευσε να καταπνίξει ο Αρμοστής Ουάρδος, χρησιμοποιώντας την «πολιτισμένη» Αγγλική θηλιά και το «εκλεπτυσμένο» Βρετανικό μαστίγιο.
Οι Ριζοσπάστες, οι περισσότεροι εξ αυτών αρχοντικής καταγωγής, δεν έγιναν υπερασπιστές του λαού με κάποιον μεταφυσικό τρόπο. Απλώς, οι συνθήκες στην εποχή που έδρασαν ήταν τέτοιες (ξενοκρατία» βασιζόμενη στην απόσπαση του λαού από την γη και το μόχθο του διά των τοκογλυφικών δανείων), που σε συνδυασμό με την άρτια μόρφωσή τους, τούς οδήγησε να κατανοήσουν ότι ελευθερία δεν υπάρχει χωρίς ελεύθερη πατρίδα, και ελεύθερη πατρίδα δεν υπάρχει χωρίς ελεύθερο λαό.     
Η Ένωση της Επτανήσου δεν έγινε στον χρόνο και με τον τρόπο που ήθελαν οι Ριζοσπάστες και γι’ αυτό, με την ειλικρίνεια που τους χαρακτήριζε, αντέδρασαν σε αυτή. Δεν ηττήθηκαν όμως τότε. Ηττώνται κάθε φορά, που δεν αντιλαμβανόμαστε ότι δεν υπάρχει ελευθερία, «οπού βασιλεύει ξένος», κάθε φορά που βασιζόμαστε σε ανθρώπους όχι πρόθυμους να παίξουν το κεφάλι τους για το κοινό καλό, αλλά πρόθυμους να παίξουν το δικό μας κεφάλι για το δικό τους καλό, κάθε φορά που απέχουμε από την ψηφοφορία νομίζοντας ότι «τους κάνουμε τα μούτρα κρέας», κάθε φορά, τέλος, που αχρηστεύουμε το μόνο αποτελεσματικό και άμεσο όπλο που μας έμεινε -και που δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα το έχουμε: την ψήφο μας.     

ΠΟΙΟΙ είναι το ΕΠΑΜ

 Το ΕΠΑΜ δεν το στελεχώνουν άνθρωποί «απλοί σαν κι εμάς»· το ΕΠΑΜ στελεχώνουν άνθρωποι σύνθετοι σαν κι εμάς. Ο καθένας με τα προβλήματα και τους προβληματισμούς του, την ιδιοσυγκρασία και την ιδιορρυθμία του, την οργανωμένη δράση του και τις παρορμητικές αντιδράσεις του.

Μία και μόνη διαφορά έχουν, κατά την γνώμη μου, από τους υπόλοιπους: Την αίσθηση της πολιτικής ατομικής αδυναμίας· δηλαδή, την εμπειρική (και γι’ αυτό βαθιά) γνώση, ότι τίποτε δεν επιτυγχάνεται αν ενδιαφέρεσαι μόνο για ατομικά δικαιώματα -πολύ περισσότερο για ατομικά σου συμφέροντα!

Γι’ αυτό την σκέψη, την δράση και την ψυχολογία τους επηρεάζει η -σε άλλους συνειδητή, σε άλλους υποσυνείδητη. σε άλλους ασύνειδη- προσπάθεια να βρουν το κοινό, όπου κι  αν αυτό βρίσκεται κρυμμένο, από το (κοινό) συμφέρον μέχρι το (κοινό) νόημα ζωής.

Δεν είναι τα στελέχη του ΕΠΑΜ αλάνθαστα. Σε μία πορεία δεκατεσσάρων ετών, κόντρα στο ρεύμα, έχουν κάνει λάθη, έχουν μπει σε πειρασμούς, έχουν παρεκκλίνει της πορείας τους. Πάντα όμως ξαναβρίσκουν τον δρόμο τους, μετά από ομηρικές μάχες, που γίνονται είτε στα συνεχή συνέδριά του κόμματος – διεξάγονταν μέχρι περίπου το 2017 κάθε χρόνο (τι ιδέα κι αυτή!) και από εκεί και πέρα διεξάγονται κάθε δύο χρόνια- είτε στο Εθνικό Συμβούλιο, είτε ακόμα και σε αυτή την Πολιτική Γραμματεία. Γιατί έχουν το νεύρο, τη δυναμική, το πείσμα τη «ζουρλαμάδα», που έχουμε και οι Ληξουριώτες. Μόνο που οι «επαμίτες», οργανωμένοι σε πολιτική παράταξη με συγκεκριμένους στόχους, δεν «χάνονται» όπως εμείς.

Στο ΕΠΑΜ κυριαρχεί η σκέψη κα το ταπεραμέντο του προέδρου και θεωρητικού του Δημήτρη Καζάκη, ενός οικονομολόγου, που προσπαθεί να ανεβάσει την οικονομολογία στο επίπεδο της πολιτικής· και αυτό είναι κατ’ εμέ, το κύριο στοιχείο που τον εξιδιάζει, γιατί, αν το καλοσκεφτούμε, όλοι οι άλλοι προσπαθούν –και μέχρι τώρα καταφέρνουν- το αντίθετο.

Όμως ο Καζάκης δεν κυριαρχεί στην παράταξη του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου, επειδή επηρεάζει τους υπόλοιπους, αλλά, κατά τη γνώμη μου, επειδή όλοι οι άλλοι τον επηρεάζουν. Νομίζει κανείς ότι στο νου αυτού του ανθρώπου, υπάρχουν, συγκρούονται και ομονοούν, κάθε στιγμή όλες οι τάσεις, όλοι οι προβληματισμοί, όλες οι συνιστώσες του ΕΠΑΜ. Γι’ αυτό και η συμπεριφορά του είναι ανεπιτήδευτη, κάποιες φορές και τραχεία, όπως ακατέργαστος, αυθόρμητος και ευθύς είναι και ο λόγος του.

Αυτοί λοιπόν είναι, με τη δική μου οπτική, οι άνθρωποι του Ε.ΠΑ.Μ.. Ζητώ συγνώμη που δεν έγραψα, πόσοι ομοφυλόφιλοι υπάρχουν στο Εθνικό Συντονιστικό Συμβούλιο ή πόσα θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης υπάρχουν στην Πολιτική Γραμματεία, αλλά δεν γνωρίζω, ούτε και θέλω να ασχοληθώ με το θέμα. Όπως και τέτοια θέματα δεν απασχολούν τα μέλη του Ε.ΠΑ.Μ.· γιατί ο καθένας με τον τρόπο του, είναι πολιτικοί μαχητές «πρώτης γραμμής», οπότε ελιτίστικες συμπεριφορές δεν είναι στη φύση τους.  

Ας δώσουμε λοιπόν σε αυτούς τους ανθρώπους, τους σύνθετους σαν κι εμάς την ευκαιρία να δώσουν την μάχη τους. Τίποτε άλλο δεν ζητούν.

Δώστε και σε μένα, τον Γιοσήφη, την ικανοποίηση ότι μας έδωσα την δυνατότητα να ανακτήσουμε την αξιοπρέπειά μας σαν κοινωνία. Τίποτε άλλο δεν σας ζητώ.     

 

 

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ Ε.ΠΑ.Μ.

https://iosif-loukeris.blogspot.com/2024/05/blog-post.html

«Επίσημα» ποιο είναι το ΕΠΑΜ μπορείτε να το μάθετε από την ιστοσελίδα του, την σελίδα του στην προσωπόβιβλο και την ηλεκτρονική του εφημερίδα «Ξαστεριά». Εδώ θα γράψω πώς το βλέπω προσωπικά:

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο αναμφισβήτητα έχει τη δομή κόμματος. Και έτσι πρέπει, αφού η Δημοκρατία με κόμματα λειτουργεί. Δεν είναι όμως κόμμα, υπό την έννοια της ομάδας ανθρώπων, που φιλοδοξεί να μείνει «εις τους αιώνας των αιώνων» στην πολιτική σκηνή, για να προωθήσει κάποια ιδεολογία ή να εξυπηρετήσει συλλογικά ή ατομικά συμφέροντα. Το Ε.ΠΑ.Μ. υπηρετεί μια Ιδέα και έχει θέσει έναν μεγάλο σκοπό, που όταν πραγματωθούν, δεν θα έχει πλέον λόγο ύπαρξης.

Η Ιδέα είναι η λαϊκή κυριαρχία, που σχεδόν ταυτίζεται με την εθνική ανεξαρτησία· και ο σκοπός είναι η ενότητα του λαού, όχι με την έννοια της στατικής ομόνοιας και της ανούσιας ομοιότητας, αλλά ενότητα στην ενέργεια για την επίτευξη, διατήρηση και ανάπτυξη της λαϊκής κυριαρχίας.

Την μάχη του το Ε.ΠΑ.Μ. αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να δώσει άμεσα για την ανατροπή του καθεστώτος κατοχής που έχει επιβάλει η Ευρωπαϊκή Ένωση στην Ελλάδα. Και αυτό δείχνει ότι θέλει πραγματικά να αγωνιστεί. Γιατί ορίζει τον χρόνο και τον τόπο της δράσης, στρέφεται κατά αντιπάλου πραγματικού, «χειροπιαστού» και δεν καταφεύγει σε ανόητες αοριστολογίες και ύποπτους παλικαρισμούς.

Κύρια μέσα της κατοχής και καθήλωσης της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση Α.Ε.,  το Ε.ΠΑ.Μ. θεωρεί το μη νόμισμα του ευρώ, τo χρέος και το κράτος εν κράτει των τραπεζών.  Γι’ αυτό, μετά την ανατροπή της κατοχής που πρωτεύει, το ΕΠΑΜ έχει σχεδιάσει την μετάβαση στο Εθνικό Νόμισμα, γιατί μόνο έτσι, θα πάψουν να ελέγχουν την ροή του χρήματος οι Τράπεζες, θα εισρεύσει χρήμα στην αγορά και στην παραγωγή και θα καταστεί δυνατή η διαγραφή του χρέους, που οι ίδιες οι Τράπεζες μας έχουν φορτώσει.

Γνωρίζοντας τι θέλει το ΕΠΑΜ, έχει ρητορική και δράση ευθεία και γνήσια. Αποστρέφεται τα mainstream (ήτοι τση μοδός) φληναφήματα περί ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών (ήτοι «κάνω ό,τι γουστάρω και να πάει να πνιγεί ο άλλος») και δεν διστάζει να αναφέρει λέξεις όπως Έθνος, Πατρίδα, Οικογένεια και να παλέψει για τις ιδέες που αυτές εκφράζουν, γιατί αντιλαμβάνεται ότι αυτές οι Ιδέες είναι η βάση για κοινωνίες πραγματικά ελεύθερες· γι’ αυτό και, αφού για πολλά χρόνια τις μούχλιασε η μικροαστική αντίληψη, τώρα η δυναστεία Ευρωπαϊκής Ένωσης και Η.Π.Α. τις χτυπά αλύπητα.

Εν κατακλείδι -χωρίς να ξέρω αν το επεδίωξε, μια και δεν «έζησα» την ίδρυσή του, ή προέκυψε στην πορεία- θεωρώ το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο,  έχει επωμιστεί έναν ιστορικό ρόλο: της δύναμης που θα κρατήσει την Ελλάδα μακριά από το νέο μεσαίωνα της θρησκοληψίας των ανοιχτών αγορών και των σκλαβωμένων στην ατομική ελευθεριότητα λαών.

Το ΕΠΑΜ λοιπόν αξίζει την ψήφο και την στήριξη μας, αν όχι για να πετύχει του στόχους του, τουλάχιστον και απαραίτητα για να κρατηθούν οι απόψεις του ζωντανές. 

Για να μην μείνουμε στην ιστορία σαν οι γενιές πού υποτάχθηκαν στους εξουσιαστές τους, όχι μόνο σωματικά, αλλά και πνευματικά και ψυχικά 

https://iosif-loukeris.blogspot.com/2024/05/blog-post.html

ΣΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ ΜΕ ΤΟ Ε.ΠΑ.Μ.!

Στις Ευρωεκλογές της 9^ης Ιουνίου 2024 θα είμαι υποψήφιος με το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (Ε.ΠΑ.Μ.).

Παραθέτω εδώ τις σκέψεις μου για την υποψηφιότητά μου αυτή:

Η χώρα αυτή την στιγμή βρίσκεται υπό οικονομική (το λιγότερο) Κατοχή, που έχει επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Ένωση α.ε.· και η ελληνική κοινωνία, καθοδηγείται πλήρως από την πρωτοφανή προπαγάνδα που ασκεί μέσω των τηλεοπτικών –κυρίως- ΜΜΕ η τηλεδικτατορία!

Το κύριο όπλο της προπαγάνδας αυτής, πρωτόγονο και γι’ αυτό πολύ επικίνδυνο, είναι ο φόβος! Φόβος, όχι πλέον για κάτι συγκεκριμένο, αλλά για το άγνωστο, που ποιος ξέρει τι τέρατα κρύβει, για όποιον τολμήσει να μην υπακούσει σε ό,τι η τηλεπροπαγάνδα ορίζει· φόβος, που φέρνει δειλία στην ψυχή μας και παραλύει την σκέψη μας.

Στις ευρωεκλογές, όμως, άγνωστο δεν υπάρχει, αφού ζήτημα αλλαγής στην διακυβέρνηση της χώρας δεν τίθεται και την επόμενη μέρα τους τίποτε δεν αλλάζει στη (μίζερη) καθημερινότητά μας.

Απαλλαγμένοι, λοιπόν, από τον φόβο και με την τηλεπροπαγάνδα να στερείται το κύριο όπλο της, στις Ευρωεκλογές της 9^ης Ιουνίου έχουμε όχι την ευκαιρία αλλά την υποχρέωση, να ψηφίσουμε με ελεύθερο νου και ζεστή καρδιά, ώστε το εκλογικό αποτέλεσμα να είναι συνειδητοποίηση για εμάς και προειδοποίηση για τους εξουσιαστές μας ότι είμαστε ακόμα πνευματικά και πολιτικά ζωντανοί.

Για ένα τέτοιο αποτέλεσμα, πέραν από το αυτονόητο «μαύρισμα» του Κούλη και των κομμάτων και αποκομμάτων, που αυτή την στιγμή απαρτίζουν την άβουλη Βουλή των Ελλήνων και των εκτός Βουλής ομοίων τους, ο ελληνικός λαός είναι ανάγκη να εκφραστεί θετικά και επιθετικά. Να φέρει στο προσκήνιο την ξεχασμένη δύναμη του, συγκροτημένη σε  παράταξη μετωπική, έτοιμη να δώσει την μάχη κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης α.ε. όχι στα λόγια, αλλά εν τοις πράγμασι· σε κόμμα, που πιστεύει ότι ο Έλληνας πολίτης δεν αξίζει την τωρινή κατάντια του και είναι έτοιμος να αγωνιστεί οργανωμένα και εύστοχα για την μεγάλη ανατροπή των δυναστών και των δεινών μας.

Αυτό είναι λοιπόν το Ε.ΠΑ.Μ.! Μια παράταξη, ένα μέτωπο, ένα κόμμα –πείτε το όπως θέλετε- που πιστεύει στην δύναμη και την αξία του ελληνικού λαού, που δεν τον κακίζει ως τεμπέλη, ανώριμο πολιτικά, ανήθικο κατά τη σύγχρονη μικροαστική ηθική της «φιλομοφυλοφιλίας», που τον καλεί σε μάχη αλλά δεν τον αφήνει άοπλο βασιβουζούκο, σε αμεσοδημοκρατικά αγανακτισμένα γιουρούσια.  

Γιατί το Ε.ΠΑ.Μ., αν και προήλθε από τις πλατείες του 2011, δεν έμεινε στην αγανάκτηση, που γρήγορα εξατμίστηκε. Έδωσε σε εκείνη την εποχή των αόριστων ελπίδων και αγώνων νόημα πολιτικό, εντοπίζοντας το πρόβλημα στην «χρεοκρατία» που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα και την λύση του προβλήματος, όχι στην πολλή ή λίγη πίεση των Ελλήνων πολιτών για να εξοφληθεί το χρέος, αλλά στην απελευθέρωσή τους από αυτό -την σύγχρονη σεισάχθεια- με την μετάβαση (και όχι επιστροφή) στο Εθνικό Νόμισμα.

  Θέτω υποψηφιότητα για Ευρωβουλευτής με το Ε.ΠΑ.Μ. όχι βέβαια για να καταλάβω έδρα στο Ευρωκοινοβούλιο (δεν μου αρέσει ο εσωτερικός του χρωματισμός και -όπως όλοι γνωρίζουν- η καλύτερη συνοικία του Στρασβούργου «δεν πιάνει μία» μπροστά στη γειτονιά μου, το Δίμπουκο), αλλά για να επιχειρήσω να σας γνωρίσω το Ε.ΠΑ.Μ. και να καταδείξω την ανάγκη να ψηφιστεί και να μπει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο!

Δεν κρύβω ότι ο στόχος αυτός με αγχώνει ιδιαίτερα γιατί γνωρίζω την δυσκολία του, η οποία για όσους δεν γνωρίζουν το Ε.ΠΑ.Μ. είναι μεγάλη, αλλά για όσους δεν το γνωρίζουν και νομίζουν ότι το γνωρίζουν γίνεται «βουνό».

Θα προσπαθήσω όμως όσο μπορώ να επιτύχω τον στόχο και να ανταποκριθώ στο καθήκον, δημοσιεύοντας στο παρόν ιστολόγιο και, αν θέλουν, στα τοπικά ΜΜΕ, μια σειρά από κατά το δυνατόν ολιγόλογα άρθρα μου. Άλλον τρόπο δεν έχω, αφού δεν είμαι ιδιαίτερα ικανός στην διαπροσωπική επαφή (την και «πίτσι – πίτσι» ονομαζομένη).

Προς το παρόν θα ήθελα να σας παρακαλέσω για δύο πράγματα:

α) Να θεωρείτε ψευδές κάθε γκάλοπ που δημοσιεύεται!

β) Να μην αποδέχεστε την μιζέρια μας σκεπτόμενοι ότι δεν υπάρχει άλλη λύση και ότι έχουμε τους κυβερνήτες που μας αξίζουν.  

 Ιωσήφ Λουκέρης του Βασιλείου

ΤΑ ΘΕΑΤΡΑ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ Η ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠ. ΔΟΜΗΣΗΣ ΚΑΙ Η ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΛΗΞΟΥΡΙΟΥ

 

ΠΡΟΣΟΧΗ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΦΡΑΣΕΟΛOΓΙΑ

Για τις ανάγκες του άρθρου αυτού και μόνο το Αργοτέτοιο θα αποκαλείται "Αργοστόλι"

Τον τελευταίο καιρό είχαμε δύο χαρακτηριστικά δείγματα της λειτουργίας και ποιότητας της Κεφαλληνιακής τοπικής αυτοδιοίκησης.
Το πρώτο, η παρουσία και «παρρησία» του Αντιδημάρχου Δήμου Αργοστολίου κ. Τσιλιμιδού, που φύτρωσε σαν ραπανάκι σε μία καθαρά ληξουριώτικη εκδήλωση, στο θέατρο του Αργοστολίου «Κέφαλος», για να πει ότι το εν λόγω θέατρο δεν θα μπορεί να λειτουργήσει στο μέλλον λόγω της μετάθεσης δύο τεχνικών του στον Δήμο Ληξουρίου.

00πλλ0σ

Το δεύτερο, η ανακοίνωση του Δήμου Αργοστολίου, ότι σταματάει από 1/4/2024 να υποστηρίζει διοικητικά την Υπηρεσία Δόμησης των Δήμων Ληξουρίου, Σάμης και Ιθάκης, λόγω ελλείψεως προσωπικού.
Το πρώτο δείγμα, μάλιστα, είχε ως συνέχεια και μια δραματική ανακοίνωση του Δήμου Αργοστολίου -που λίγο έλλειψε να στείλει τον κόσμο στα καταφύγια- για ματαίωση της κοπής της πρωτοχρονιάτικης πίτας του «λόγω μη αναμενόμενων εξελίξεων»!!!!
Μα -επιτρέψτε μου να το πω- αν η στάση του Δήμου Αργοστολίου ήταν γελοία, ο δικός μας Δήμος, αντέδρασε δεκάκις χειρότερα: «gayκα» (δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω αμιγώς ελληνική λέξη διά λόγους ευνοήτους) κρυφογέλασε ζαρωμένος επειδή αυτή την φορά φανήκαμε πιο γκέι από τους Αργοστολιώτες και τους τη φέραμε στο θέμα του θεάτρου και παρέμεινε ζαρωμένος, κλαψουρίζοντας αυτή την φορά, όταν ήλθε η ναζιάρικη εκδίκηση του Δήμου Αργοστολίου με την παύση διοικητικής υποστήριξης της Υπηρεσίας Δόμησης.
Το τι προσπαθούν να κρύψουν οι Δημοτικές Αρχές των δύο πόλεων πίσω από όλους αυτούς τους παιδαριώδεις καυγάδες είναι προφανές: είναι η κυβέρνηση Κούλη Μητσοτάκη, που με υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών τον Κωστή Χατζηδάκη (τι ντουέτο «αδερφές Τατά» κι αυτό!) προχωρεί στην πλήρη διάλυση του Δημοσίου υπό κάθε έννοια και στην πλήρη φτωχοποίηση των πολιτών, αφήνοντας χωρίς εργαζομένους Δήμους, Δημόσιες Υπηρεσίες, Νοσοκομεία κλπ..
Ο Δήμος Αργοστολίου ίσως να έχει ακόμα σχετική άνεση, να καλύπτει αντιλαϊκές πολιτικές και τις απάνθρωπες μαριονέτες που τις εφαρμόζουν.
Εμείς, όμως, δεν έχουμε κανένα περιθώριο για τέτοιες παραχωρήσεις.
Ο Δήμος Ληξουρίου -μακάρι να βγω ψεύτης- έχει μπροστά του μια μεγάλη δοκιμασία: ο Κούλης Μητσοτάκης έχει ευθαρσώς εκφραστεί κατά της μεταρρύθμισης του «Κλεισθένη» (με την οποία ο Δήμος Ληξουρίου επανιδρύθηκε) και υπέρ των μεγάλων Δήμων, ήδη πριν την πρώτη εκλογή του το 2019 (διαολεπαρτηνώρα) και δεν χάνει ευκαιρία να διατυμπανίζει την άποψή του αυτή και η Ευρωπαϊκή Ένωση α.ε., της οποίας αποτελεί τον εν Ελλάδι πρωθυπάλληλο επιδιώκει μεγάλες περιφέρειες – «υποκαταστήματα» που αργά ή γρήγορα θα αντικαταστήσουν τα κράτη.
Με αυτά τα δεδομένα πρέπει να θεωρούμε, αν όχι βέβαιη, τουλάχιστον πιθανότατη την προσπάθεια κατάργησης τού Δήμου μας.
Και, με τέτοιες χυδαίες αντιδράσεις, σαν τις παραπάνω· με τέτοια «θέατρα» και τέτοιες αποδομήσεις της αξιοπρέπειας μιας ολόκληρης πόλης και των χωριών της -μιας ιδιαίτερης πατρίδας δηλαδή- είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι αυτή η προσπάθεια, αν εκδηλωθεί, θα επιτύχει.
Είναι απόλυτη ανάγκη να καταλάβουμε το εξής: Ο Γιώργος Κατσιβέλης δεν είναι ένας κακός δήμαρχος για όσα ανυπόστατα και απαράδεκτα ακούστηκαν προεκλογικά κατά της ικανότητος και εντιμότητός του.
Ο Γιώργος ο Κατσιβέλης είναι ένας χείριστος δήμαρχος διότι υπάρχει και ενεργεί σαν κομματάρχης του Κούλη Μητσοτάκη στο Ληξούρι.
Για να αποκτήσει αυτήν την ιδιότητα προσήλθε -ο ίδιος αλλά και η πλειοψηφία των συμβούλων της παράταξής του- στον αγώνα για την επανίδρυση του Δήμου Ληξουρίου, κατόπιν εορτής· για να υποστηρίξει αυτόν τον ρόλο παρευρέθηκε στο προεκλογικό κήρυγμα του Κούλη στο Ληξούρι, του φίλησε το χέρι και πήρε και αντίδωρο· για να κρατήσει αυτή τη θέση δεν διεκδικεί σθεναρά θέσεις δημοτικών υπαλλήλων και δεν απαιτεί και από τον Δήμο Αργοστολίου να κάνει το ίδιο, αλλά προτιμά να «ξεμαλλιάζεται» με τον Μιχαλάτο.
Προεκλογικά αυτή η τακτική του Κατσιβέλη, δεν αναφέρθηκε καθόλου από το «Πάλλης Ξεκίνημα» και από την «Λαϊκή Συσπείρωση», όποτε αναφέρθηκε, ήταν τυλιγμένη και γι’ αυτό μισό-κρυμμένη με τις αγαπημένες στην παράταξη αυτή «περικοκλάδες» κατά του ψόφιου από καιρό ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα.
Όμως, το προεκλογικά χαμένο έδαφος θα πρέπει να καλυφθεί πάραυτα. Γιατί αν δεν αλλάξουμε αντιπολιτευτικό και (γιατί όχι;) συμπολιτευτικό λόγο αμέσως, μας βλέπω πάλι  σε έναν μεγάααλο ενιαίο δήμο να τείνουμε την χούφτα προς τους Αργοστολιώτες και να εισπράττουμε την ανοιχτή παλάμη τους.
Η Ιστορία εκδικείται: η απώλεια του Δήμου Ληξουρίου αυτή την φορά θα είναι οριστική και αμετάκλητη. Και γι’ αυτό θα φταίμε όλοι. Αλλά την μεγαλύτερη ευθύνη θα την έχουμε εμείς … Εμείς που δεν μας θυμάστε γιατί οι ίδιοι θελήσαμε να μην μας θυμάστε …… για εμάς λέω, που κρατήσαμε τη σημαία του Δήμου Ληξουρίου ψηλά στα χρόνια του Δήμου Ισχυρής Κεφαλλλλλονιάς,  λοιδορούμενοι ακόμα και από συμπολίτες μας … και που οι λίγοι που μείναμε -αφού οι πολλοί «την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια»- δέκα ολόκληρα χρόνια προτιμούμε να «απέχουμε από τα κοινά», μένοντας άλλος στην πολυτελή και άλλος στην ατσίγαρη μιζέρια του.