Δεν πρόλαβε να (ξανα)αρχίσει η συζήτηση και η φημολογία για την διάσπαση του Δήμου Κεφαλλλλονιάς και οι καλλικρατικοί είχαν έτοιμο το "ακλόνητο" αντεπιχείρημά τους:
"Ο Δήμος Παλικής δεν θα είναι οικονομικά βιώσιμος", είπαν οι φωστήρες της τοπικής αυτοδιοίκησης, όπερ εστί μεθερμηνευόμενον: το μαγαζί δεν είναι γωνία, δεν έχει μεγάλη πελατεία, δεν έχει καλό εμπόρευμα και είναι γενικώς "ντεμοντέ" και "άουτ".
Ε λοιπόν, ναι! Όσοι έχουν απομείνει να θεωρούν τους Δήμους όργανα άσκησης πολιτικής και έκφρασης της λαϊκής βούλησης και όχι μαγαζιά ή παραμάγαζα δεν μπορεί παρά να δέχονται την πρόκληση.
Ένας "μη βιώσιμος" οικονομικά δήμος Ληξουρίου είναι όχι μόνο επιθυμητός αλλά και απαραίτητος. Ας δούμε γιατί:
Από το 2001 (το έτος της εισόδου της χώρας στην ευρωζώνη, διαολεπαρτηνώρα), με την συνταγματική αναθεώρηση του "πολλού" Βαγγέλη Βενιζέλου, μία λεξούλα προστέθηκε στο άρ. 102 του θεμελιώδους νόμου: δίπλα στην διοικητική αυτοτέλεια που απολάμβαναν μέχρι τότε οι Ο.Τ.Α., προστέθηκε η λέξη "οικονομική".
Στον ανυποψίαστο ακόμα, τότε, Έλληνα πολίτη, ίσως να ακούστηκε ωραία αυτή η λέξη. Ίσως οι περισσότεροι να εξέλαβαν την "καινοτομία" της οικονομικής αυτοτέλειας των Ο.Τ.Α., ως απόλυτη ελευθερία στην διαχείριση από τους Δήμους των πακτωλών ευρώ που θα μας έστελναν δωρεάν οι Ευρωπαίοι φίλοι μας. Η αλήθεια όμως ήταν άλλη και ήταν πικρή.
Ήταν η στιγμή που το κράτος, χάνοντας τον έλεγχο των οικονομικών του, ωθούσε και την τοπική αυτοδιοίκηση στον δανεισμό από τις τράπεζες και τις αγορές. Ήταν η στιγμή που η μάνα, που κάποιοι την έβγαλαν στο πεζοδρόμιο, ωθούσε την κόρη της να κάνει το ίδιο.
Έκτοτε, με την τάχα οικονομική αυτοτέλεια, χάθηκε ουσιαστικά η διοικητική αυτοτέλεια των δήμων, αφού όλοι εξαρτώνται από τα πακέτα των Βρυξελών ή, προ κρίσεως, από τον δανεισμό.
Έκτοτε το ευρω - ιερατείο και οι εγχώριοι αντιπρόσωποί του είναι ήσυχοι, χωρίς το "βάρος" των διεκδικήσεων της Τ. Α. πάνω στον λιπαρό αυχένα τους, αφού Δήμος χωρίς διοικητική αυτοτέλεια, είναι δήμος εξαρτώμενος και δουλοπρεπής.
Το χειρότερο ήταν ότι, στην αρχή της κρίσης, με τον Έλληνα πολίτη φοβισμένο, μουδιασμένο, το δόγμα "σοκ και δέος" εφαρμόσθηκε πλήρως με την θέσπιση του Καλλικράτη, που "ξέντωσε" τους Ο.Τ.Α τόσο ώστε έχασαν κάθε επαφή με τις τοπικές κοινωνίες και τις ανάγκες τους.
Και τώρα.... Τώρα, ακόμα περιδεείς, παρακολουθούμε με το στόμα ανοιχτό τις περισπούδαστες και θρασύτατες αναλύσεις για το πόσα έχει να πουλήσει ένας Δήμος - Μπακάλικο για να επιβιώσει αυτός και να αποβιώσουν οι Δημότες του.
Εδώ πρέπει να μπει στην μάχη το Ληξούρι.
Το Ληξούρι, όπως έγραψα και σε προηγούμενο άρθρο μου, είναι μια εμβληματική περιοχή για την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Είναι μια περιοχή που αιώνες τώρα παλεύει για την πολιτική αυθυπαρξία της. Είναι γνωστό σε όλη την Ελλάδα, όχι για την φολκλορική διαμάχη του με την ένδοξη περιοχή της Κρανιάς, αλλά γιατί μέσα από την διαμάχη αυτή, και πέρα από την πλάκα, εκφράζει τον ιστορικό αγώνα του για την διατήρηση της προσώπικότητάς του ακέραιας και της κοινωνίας του ζωντανής.
Η διεκδίκηση, λοιπόν, ενός "οικονομικά βιώσιμου" Δήμου θα μας οδηγούσε σε εξευτελιστικές προσπάθειες εξεύρεσης πόρων με παρακλήσεις προς την Ε.Ε. α.ε., με συναλλαγές με "ιδιώτες", με το οικονομικό ξεζούμισμα του Ληξουριώτη. Θα μας οδηγούσε δηλαδή στο "πούλημα" του ίδιου του Ληξουριού.
Αντίθετα, με την επιδίωξη ενός "μη βιώσιμου" οικονομικά Δήμου, διεκδικούμε έναν διοικητικά, άρα πολιτικά ανεξάρτητο Δήμο.
Έναν Δήμο ανυποχώρητο διεκδικητή απέναντι στους κυριάρχους και τους επικυριάρχους της Χώρας, για τις πραγματικές ανάγκες της περιοχής μας. Έναν Δήμο που θα ασκεί πολιτική όχι για το Ληξούρι, αλλά ΑΠΟ το Ληξούρι. Έναν Δήμο που οι Δημότες του θα μπορούν να έχουν ψηλά το κεφάλι και η καρδιά τους θα είναι αφιερωμένη στην κοινωνία που ζουν και όχι στην τσέπη τους. Έναν Δήμο που θα αντιμετωπίζει με πολιτική εχθρότητα τους πραγματικούς αιτίους της μιζέριας μας και όχι με τη νοοτροπία "σφάξε με Αγά μου ν' αγιάσω". Έναν Δήμο - Πατρίδα, όχι έναν Δήμο - μπουτίκ.
Έναν Δήμο, επιτέλους, που το όνομά του θα είναι Δήμος Ληξουρίου, γιατί αυτό το όνομα είναι το "πρόσωπο" όλης της περιοχής μας. Αυτό το όνομα ακούστηκε στους εθνοκοινωνικούς αγώνες του 1803 και του 1848, τότε, που το Ληξούρι στάθηκε όρθιο απέναντι στην μεγάλη άρκτο της Ρωσίας και στην Γηραιά Αλβιώνα. Το ίδιο όνομα θα πρέπει να ακουστεί και τώρα που το Ληξούρι καλείται και μπορεί να τα βάλει με τους κρυόκωλους σπασίκλες της Ε.Ε, για να εμπνεύσει και άλλες περιοχές της χώρας στον ίδιο αγώνα.
Αν θέλει ας αλλάξει το Αργοστόλι το όνομα του Δήμου του σε "Κρανιά". για να μην στενοχωρούνται στο παραμικρό, όσοι από τα χωριά του θέλουν την διατήρηση του μεγάλου - ενιαίου Δήμου του.
