ΘΑΒΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Στη Θεσσαλονίκη από το σταθμό του μετρό στη Βενιζέλου έχει βρεθεί ένα μοναδικό αρχαιολογικό εύρημα για τα παγκόσμια δεδομένα: ένα ιστορικό σταυροδρόμι που έχει επιβιώσει για περισσότερους από 16 αιώνες, από την εποχή του Γαλερίου όταν σχεδιάστηκε μέχρι τα βυζαντινά χρόνια, μαζί με τα παρακείμενα κτίρια που στέγαζαν εμπορικές δραστηριότητες. Μια «διαδρομή» στο χώρο αυτό, στην Μέση Οδό των βυζαντινών χρόνων –που ταυτίζεται με την Εγνατία οδό- και το μαρμαρόστρωτου cardo -που βρίσκεται κάτω από την Βενιζέλου- μας ταξιδεύει στην εποχή όπου η Θεσσαλονίκη αποτελούσε ένα ανθηρό εμπορικό κέντρο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Σας έχω μια αναλυτική φωτογραφική τεκμηρίωση για τα αρχαία που αναδείχτηκαν κατά τις ανασκαφικές εργασίες στο μετρό Θεσσαλονίκης που ο εργολάβος θέλει να θάψει 

Αυτός ο υπέροχος κόσμος θα φύγει από τη θέση του και θα χρειαστεί προσπάθεια ετών και τεράστια έξοδα για να αποκατασταθεί 

Θα μου πείτε αυτό που λέω εγώ υπέροχο ο άλλος το λέει εμπόδιο 

Να το δεχτώ 

Η Θεσσαλονίκη σίγουρα πρέπει να αποκτήσει μετρό 

Και εγώ ξέρετε δεν θεωρώ πρόοδο την ακινησία, αλλά την εξέλιξη. 

Τα προβλήματα ξεκινάνε από την απαιδευσία μιας κομπραδόρικης ελίτ και το μίσος που τρέφει προς την επιχειρηματικότητα. 

Ο ταληροφονιάς δεν είναι καπιταλιστής 

Σε λίγα χρόνια στα κολέγια του εξωτερικού θα διδάσκεται πως ο εργολάβος του μετρό Θεσσαλονίκης έχασε την ευκαιρία να γίνει μεγάλη διεθνής εταιρεία και πως πέταξε στα σκουπίδια το τζόκερ που του κάθισε με τζάκποτ 

1. Παράγοντας απαιδευσία 

Τί είναι η Θεσσαλονίκη 

Από τον 3ο -4ο μΧ αιώνα η Θεσσαλονίκη γίνεται η συμπρωτεύουσα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας 

Οικονομικό κέντρο, πολιτιστικό κέντρο  αργότερα πρωτεύουσα σημαντικού στρατιωτικού θέματος με διοικητή καταπάνω στην πρώτη γραμμή όλων των εξελίξεων έκτοτε μέχρι σήμερα 

Αυτό το πράγμα αποκαλύπτεται μπροστά σου από την παράπλευρη δράση ενός μπουλντοζιέρη 

Εκεί ο μπαρόκ βαλκάνιος «επιχειρηματίας» καλεί καρδιολόγο από την κατατονία που τον πιάνει στη σκέψη ότι θα χάσει δυο τάλαρα. 

Ο Αγγλοσάξονας καπιταλιστής, που πιθανότατα είναι μεγαλύτερο τομάρι καλεί το λογιστή του να μετρήσει πόσα φράγκα θα βγάλει 

Ο βυζαντινο-ρωμαϊκός κόσμος είναι το νούμερο 1 μοδάτο θέμα στην επιστήμη σήμερα. 

Είναι η βάση του σύγχρονου κόσμου και όλοι έχουν μερίδιο . 

Το βλέπετε από τα μυθιστορήματα, διεθνή best sellers, που πουλάνε εκατομμύρια αντίτυπα, και στην Ελλάδα τα πουλάνε οι εφημερίδες 

2. Μίσος στην επιχειρηματικότητα 

Υπάρχουν χιλιάδες ιδρύματα σε όλο τον κόσμο που θέλουν να δώσουν ένα σκασμό λεφτά 

Ο μέσος μάγκας επιχειρηματίας θα είχε απευθυνθεί σε όλους για να χρηματοδοτήσουν μελέτες πως θα φτιαχτεί επισκέψιμος αρχαιολογικός χώρος κάτω από την πόλη και πάνω από το μετρό - χωρίς να κουνηθεί τίποτα. Βεριτάμπλ το μέρος που ο μάγκας ο Γαλέριος ρούφαγε τα ούζα του . 

Θα είχε φτιάξει δική του αρχαιολογική υπηρεσία με καλοπληρωμένη στρατιά αρχαιολόγων μήπως και του κουνήσει κανείς ένα λιθάρι . Θα είχε και μπράβους να πυροβολούν τους trespassers 

Μετά θα εξασφάλιζε το δικαίωμα υλοποίησης του έργου και θα κατοχύρωνε τους πολιτικούς καρπούς του έργου. 

Τα μεγαθήρια history channel, discovery, Netflix και του Hollywood θα προικίζανε τις κόρες του εργολάβου για να κινηματογραφούν το εγχείρημα, με αποκλειστικότητα και να στήνουν ντοκυμαντέρ για 30 έτη, ή ταινίες φρίκης και μυστηρίου, με λίγο μπουτάκι, πάνω στο original σκηνικό 

Από την έναρξη ενός τέτοιου προγράμματος  και για δεκαετίες οποιοσδήποτε μηχανικός, αρχιτέκτονας, αρχαιολόγος και ιστορικός της υφηλίου  θα είχε στο πλάνο του να επισκεφτεί τη Θεσσαλονίκη. 

Τουρισμός, συνέδρια 

Αν είχε φτιάξει ξενοδοχείο ο εργολάβος θα είχε δουλειά και για τα δισέγγονά του. 

Ο εργολάβος πάλι θα είχε φτιάξει τη διεθνική εταιρεία που υλοποίησε το «θαύμα». 

Μόνο παρουσιάσεις πληρωμένες να έκανε και consulting σε ανάλογα έργα, θα έφτιαχνε εισηγμένες εταιρείες σε δέκα χρηματιστήρια. 

Αλλά υπάρχει μια τάξη κομπραδόρικη που μισεί τον καπιταλισμό τουλάχιστον όσο μισεί το σοσιαλισμό. 

***

Το ζήτημα είναι άλλο 

Κανονικά πρώτη μούρη στη διαδήλωση έπρεπε να είναι ο Άγιος Θεσσαλονίκης, με τη γνωστή παρέα του, ως πνευματικός κληρονόμος αυτού του πράγματος. Να θέτει θέματα για τους δύο κοιμητηριακούς ναούς που βρέθηκαν στο χώρο 

Δεν λέω να το κάνει για «ανώτερους σκοπούς» , όπως πχ για συλλαλητήρια μίσους που κατεβάζει δύο μεραρχίες καλογέρους και παπάδες με σημαίες, σταυρούς και εικόνες σαν τηλεοράσεις high definition 87”. Για τα φράγκα να το κάνει ! 

Να κάνει λειτουργίες και λιτανείες όπως γίνονταν τον 3ο μΧ αιώνα και να κονομάει η μητρόπολη από το θρησκευτικό τουρισμό εκατομμύρια! 

Ο πολιτισμός όταν είναι σωστά οργανωμένος είναι μεγάλη μπίζνα και έχει πολλές δουλειές.  

Θα μου πεις τώρα, γιατί να ρισκάρεις να γίνεις πλούσιος όταν η παράδοση του έργου του μετρό έχει μεροκαματάκι που θα σου επιτρέψει να πας στην επόμενη δημοπρασιούλα. 

Τώρα θα μου πεις δε γίνονται έτσι οι δουλειές και έτσι σκέφτονται μόνο κάτι κομμουνιστές 

Μπορεί. 

Και στο κάτω της γραφής ο ξένος που θα έρθει μετά να «αποκαταστήσει» το χώρο και θα βγάλει ένα σκασμό λεφτά, κλέφτης θα γίνει; 

Αλίμονο. 

Οπότε τυπώστε το λεύκωμα να το έχετε στη βιβλιοθήκη, γιατί θα κάνετε πολλά χρόνια να δείτε τις αρχαιότητες

Ο Δήμος Ληξουρίου και η Κυβερνησιμότητα

Μέσα στην ιδρωμένη ένταση του Αυγούστου, που οι νεοφιλελέ όπου γης επιμένουν να αποκαλούν "θερινή ραστώνη", μας φόρεσαν μια καινούργια λέξη: "ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΜΟΤΗΤΑ".

Η "κυβερνησιμότητα" υπάρχει από πολύ παλιά. Από τότε που ο Θεός έπλασε τον Αδάμ, την Εύα, τους αφέντες, τους δούλους και τους δουλοπρεπείς. 

Προανήγγειλε. τότε, ο Ύψιστος ότι θα πλάσει και το Ελεύθερο Φρόνημα, την Ελεύθερη Βούληση, τις Ανθρώπινες Κοινωνίες, αλλά φαίνεται πως τα τρία τελευταία έργα δεν εγκρίθηκαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, γιατί στράβωσε ο άξονας προτεραιότητας ή γιατί ο Μεγαλοδύναμος δεν έβαλε πατρώνυμο σε κάποια υπεύθυνη δήλωση.

Χάριν της Κυβερνησιμότητας έχουν γίνει πολλά κωμικοτραγικά τα τελευταία χρόνια: Για χάρη της η Νέα Δημοκρατία και το ΠαΣοΚ έγιναν συγκυβέρνηση τον Ιούνιο του 2012, αφού πριν, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, δίχασαν απελπιστικά τον ελληνικό λαό. Για πάρτη της ο ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα διαμαρτυρίας έγινε κόμμα εξουσίας. Για το γινάτι της ο Λαφαζάνης και οι περί αυτόν δεν ψήφισαν το μνημόνιο αλλά στήριξαν την κυβέρνηση. Για το δικό της το χατήρι ο Κούλης έγινε πρωθυπουργός.

Είναι τόσο παλιά και τόσο "συνηθισμένη" η κυβερνησιμότητα, που ο λαός δεν χρειαζόταν ένα όνομα για να την εκφράσει. Είχε ξεχάσει μάλιστα και τα ονόματα που είχαν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν γι αυτήν, όπως "αυταρχική εξουσία", "καταπίεση", "εκμετάλλευση", "δικτατορία του κερατά", "κοφίσι και πρόστιμο" κ.α. 

Τώρα, όμως, μέσα στον ελληνικό αγχωμένο Αύγουστο, όταν είναι παχιές οι μύγες και οι μισοί Έλληνες προσπαθούν να κάνουν τα γκαρσόνια και οι άλλοι μισοί τους πελάτες, μήπως βγει ο χειμώνας, η κυβερνησιμότητα έλαβε το όνομά της. Όνομα κομψό, όπως όλα τα εις "ότητα" (ποιότητα, γονιμότητα, φαυλότητα, χυδαιότητα κλπ).

Η Κυβερνησιμότητα βαπτίστηκε με αφορμή έναν νόμο· τον νόμο 4623/2019, που (απο)ρυθμίζει -τι άλλο; - την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Το πεδίο που εύκολα μπορεί κανείς να εξαπατήσει τον Πολίτη με μια επίφαση Δημοκρατίας, ενώ στην ουσία τον διοικεί καταπιεστικά και απολυταρχικά.

Και, αν αναρωτιέστε γιατί έπρεπε τώρα  να λάβει όνομα η Κυβερνησιμότητα, η απάντηση είναι απλή: Γιατί είναι συνήθεια παλιά, όταν οι εξουσιαστές θέλουν να επιβάλουν ό,τι απεχθέστερο και επαχθέστερο, να του δίνουν ένα όνομα εύηχο. Έτσι, παραδείγματος χάριν, την διάλυση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης την ονόμασαν "Καποδίστρια", "Καλλικράτη" ή "Κλεισθένη", την μετατροπή της κοινωνίας σε ζούγκλα την ονόμασαν "Φιλελευθερισμό", τον λαπά ονόμασαν "ριζότο", την παπάρα "κρουτόν", το ΠΑΣΟΚ "ΚΙΝΑΛ" και πάει λέγοντας.

Με τα 18 πρώτα άρθρα του, λοιπόν,  ο ν. 4623/2019 ξεκοιλιάζει κανονικότατα την Τοπική Αυτοδιοίκηση, πάντα χάριν της Κυβερνησιμότητας, καταργώντας πριν καν εφαρμοσθεί, το σύστημα της "απλής αναλογικής" στην λειτουργία των Δημοτικών Συμβουλίων. Με το νέο νόμο, ο Δήμαρχος γίνεται ξανά Γενικός Δερβέναγας, η Παράταξη του Δημάρχου η παντοδύναμη "αυλή του" και το Δημοτικό Συμβούλιο διακοσμητικό στοιχείο, χωρίς δυνατότητα παρέμβασης στις ενέργειες του Δημάρχου - Δερβέναγα. 

Η αιτιολογική έκθεση του νόμου δικαιολογεί το απαράδεκτο νομοθέτημα ως εξής :

"Το σύνολο των διατάξεων του ν.4555/2018 δημιουργεί μία πρωτοφανή ανακολουθία μεταξύ της εκπεφρασμένης λαϊκής βούλησης στο πρόσωπο του εκλεγμένου δημάρχου/περιφερειάρχη και της κατανομής των εδρών στα οικεία συμβούλια, καθιστώντας τον αιρετό άρχοντα έρμαιο μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων και παράλληλα εργαλειοποιώντας την τοπική αυτοδιοίκηση στα πλαίσια παρωχημένων κομματικών αντιλήψεων και ενός στρεβλού τρόπου λειτουργίας των οικείων συμβουλίων ".

Ανακαλύπτει δηλαδή ο νομοθέτης "μικροπολιτικές σκοπιμότητες" και "παρωχημένες κομματικές αντιλήψεις" σε ένα αναλογικό σύστημα πριν καν εφαρμοστεί και εθελοτυφλεί μπροστά στις μικροπολιτικές ανοησίες και τις κομματικές σκοπιμότητες που ζούμε όλα αυτά τα χρόνια με την εφαρμογή του πλειοψηφικού συστήματος στους Δήμους, αλλά και στο κοινοβούλιο.

Το μεγάλο πρόβλημα όμως είναι ότι ο νομοθέτης γράφει στα παλιά του τα παπούτσια την βούληση των Δημοτών, που στις αυτοδιοικητικές εκλογές ψήφισαν με αναλογικό σύστημα και τη 1η Σεπτεμβρίου θα ξημερωθούν με Δημοτικές Αρχές που θα έχουν εξουσία, που οι εκλογείς δεν τους έδωσαν.

Και, όπως γράφαμε και σε προηγούμενο άρθρο σε αυτό το ιστολόγιο, αν δεν είναι αυτό πραξικόπημα, τότε τι είναι; 

Ο Δήμος Ληξουρίου, που μετά από πολλούς αγώνες αρχίζει να λειτουργεί από την 1η Σεπτεμβρίου, οφείλει να αντισταθεί, στην "πρώτη γραμμή" και σε αυτόν τον αυταρχισμό, της Κυβερνησιμότητας.

Το οφείλει, όχι μόνο επειδή ως νέος Δήμος έχει ανάγκη όλες τις απόψεις για την χάραξη της πολιτικής του συνισταμένης. αλλά και επειδή οι ελάχιστες διαφορές μεταξύ των τεσσάρων παρατάξεων στις Δημοτικές Εκλογές, κατέδειξαν ότι ο Ληξουριώτης Δημότης κατανόησε και ενστερνίστηκε την απλή αναλογική όσο κανένας άλλος Έλληνας Δημότης.

Κατά την παλαβή γνώμη του γράφοντος, μία δήλωση από όλες τις δημοτικές παρατάξεις (κοινή ή και όχι) κατά του πραξικοπηματικού νόμου είναι απαραίτητη.

Ακόμα πιο απαραίτητη όμως είναι η άσκηση και έκφραση γνήσιας πολιτικής στο νέο Δήμο μας. Οφείλει η Δημοτική Αρχή να κινηθεί συναινετικά και συνεργατικά προς όλες τις παρατάξεις. Οφείλει η Αντιπολίτευση να εκφράσει πραγματικά πολιτικές θέσεις και να ασκήσει έντονη αλλά ουσιαστική κριτική, μακριά από κομματικές αγκυλώσεις και απολιτίκ παιδιαρίσματα.

Μόνο έτσι οι Ληξουριώτες θα μπούμε και πάλι επικεφαλής του αγώνα για την πραγματική αυτοδιοίκηση και, όπως χτυπήσαμε αλύπητα το καλλικρατικό εξάμβλωμα, θα "μπάσουμε το διάολο μέσα της" και στην Κυβερνησιμότητα.

    

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΖΑΚΗ

Ο Δημήτρης Καζάκης είναι, για εμένα τουλάχιστον, η πολιτική Ιδέα που δέκα χρόνια τώρα διατυπώνει, υποστηρίζει, υπηρετεί.

Η Ιδέα αυτή δεν είναι άλλη, κατά την δική μου πάντα οπτική, από την πρόταξη και υπεράσπιση των εθνικών κρατών, των "πατρίδων" αν θέλετε, απέναντι στην νεοταξική, νεοφιλελέ, νεοκαπιταλιστική και λοιπά"νεο-"  λαίλαπα που ζούμε ενεοί τα χρόνια αυτά της "κρίσης".

Για την υπεράσπιση αυτής της Ιδέας, ο Καζάκης, πρωτοστάτησε στην δημιουργία του ΕΠΑΜ, ενός κόμματος που φιλοδόξησε και φιλοδοξεί ακόμα, να δώσει πολιτική προοπτική στους "αγανακτισμένους των πλατειών" του 2011.

Για την ανάδειξη αυτής της Ιδέας, ο Καζάκης ηγήθηκε της προσπάθειας λίγων αλλά άξιων συναγωνιστών, να κατανοήσει ο ελληνικός λαός την δύναμή του και να απομακρυνθεί από το ενοχικό σύνδρομο, που τα συστημικά κόμματα και οι δημοσιοκάφροι του έχουν φορτώσει. Να ενωθούν οι Έλληνες πολίτες στην υπεράσπιση όχι των ατομικών τους συμφερόντων, αλλά της κοινωνίας τους, της Πατρίδας τους.

Το ούτως ή άλλως δύσκολο αυτό εγχείρημα, συνάντησε, συναντά και θα συναντά πολλά τεχνητά εμπόδια: Την φοβία που έχει υποβληθεί στον Έλληνα για το εθνικό νόμισμα, την ταμπέλα του "γραφικού" ή "ακροδεξιού" που επικολλάται στο μέτωπο όποιου τολμά να αναφέρει τις λέξεις "Έθνος", "Πατρίδα", "Οικογένεια", την απέχθεια "αμεσοδημοκρατικών" κύκλων για τις εκλογές, την συμπάθεια "αμεσοδημοκρατικών" κύκλων για όσους .... κερδίζουν τις εκλογές κ.α..

Μοιραία ίσως, το 2017, ο Καζάκης κουρασμένος από τον πολυετή αγώνα, παρασυρμένος από συνεργάτες, που αντιμετώπιζαν την πολιτική με την ποδοσφαιρική αντίληψη του "λαοφιλούς νικητή", αγχωμένος για την τύχη της Χώρας, απογοητευμένος για την "μαζικότητα" που ποτέ δεν ήλθε στο ΕΠΑΜ, απέκλινε από την Ιδέα που υπηρετεί. Προδίδοντας τον ίδιο του τον εαυτό, κατέφυγε σε τακτικές τηλεοπτικής προβολής, που ουσιαστικά επέφεραν αλλοίωση του πολιτικού του λόγου. Και όχι μόνο αυτό! Όταν του επισημάνθηκε από πραγματικούς συναγωνιστές του η λάθος πορεία, εκνευρίστηκε και έπληξε δικαίους και αδίκους, οδηγώντας το ΕΠΑΜ σε αποψίλωση από γνήσιους αγωνιστές.

Έκτοτε, παρακολουθώ την πορεία του. Στην αρχή, ομολογώ ότι ήμουν απογοητευμένος, θεωρώντας ότι ο Καζάκης - άνθρωπος νίκησε με τις αδυναμίες του τον Καζάκη - Πολιτικό.  Στην συνέχεια όμως, ιδιαίτερα όταν άρχισε το "μακεδονικό ζήτημα" και εκδηλώθηκε η προσπάθεια της πολιτικής σαβούρας που είχε επικρατήσει στο ΕΠΑΜ, να εκμεταλλευτεί μικροπολιτικά το φλέγον θέμα, είδα ότι ο Καζάκης - Πολιτικός ξύπνησε. 

Με ενάργεια σκέψης, λόγου και έργων, ο Δημήτρης Καζάκης, κατάφερε να απαλλαγεί από τους πολιτικούς υποκριτές και τα τηλεοπτικά σούργελα, που είχαν καθίσει σαν αλογόμυγες στο ΕΠΑΜ, διατύπωσε και πάλι καθαρές και ξάστερες απόψεις, επιδίωξε συνεργασίες, χωρίς να παρεκκλίνει από τις θέσεις του και, τελικά, κατεβαίνει στις κρίσιμες αυτές εκλογές συνεργαζόμενος με το ΑΚΚΕΛ, το ΔΗΚΚΙ και άλλες δημοκρατικές πατριωτικές δυνάμεις.

Ο Δημήτρης Καζάκης έδειξε ότι ο Πολιτικός μπορεί και οφείλει να ξεπερνά τις ανθρώπινες αδυναμίες, μπορεί και οφείλει να ενεργεί χωρίς το άγχος της "επιτυχίας", αλλά με το άγχος της άσκησης του καθήκοντος του.

Έστω και αν δεν το λέει "ρητά και κατηγορηματικά", ο Καζάκης δείχνει ότι αναγνωρίζει το λάθος που διέπραξε εκείνη την άσχημη για το ΕΠΑΜ εποχή.

Επειδή τον γνώρισα, έστω και λίγο, προσωπικά, επειδή ενεπλάκην στο ΕΠΑΜ και στον αγώνα του, επειδή με πήρε και εμένα η μπάλα της διαγραφής, μαζί με άλλους πολύ αξιότερούς μου συναγωνιστές και επειδή τότε τον έψεξα δημόσια, έκρινα ότι πρέπει και τώρα, δημόσια να αναγνωρίσω  το κατόρθωμα του Καζάκη, να επανέλθει στον παλιό καλό του εαυτό και να γράψω στο κείμενο αυτό ότι Ναι, ο Δημήτρης Καζάκης επέστρεψε.  

  

Το Πραξικόπημα Κούλη - Πατούλη

Το μόνο θετικό του νόμου «Κλεισθένη»(εκτός από την δημιουργία Δήμου Ληξουρίου βέβαια) είναι η καθιέρωση της απλής αναλογικής στην τοπική αυτοδιοίκηση. Πλέον τα δημοτικά συμβούλια συγκροτούνται από παρατάξεις με τόση δύναμη, όσες ακριβώς ψήφους έλαβαν στις εκλογές. Και αυτό πληροί όλα τα μέλη κάθε Δήμου (εκλογικό σώμα, δημοτικούς συμβούλους, Δήμαρχο) με υπευθυνότητα. 

Δεν υπάρχουν πλέον αφορμές και δικαιολογίες για «στείρα αντιπολίτευση» ούτε για αυθαιρεσίες της Δημοτικής Αρχής. Δεν υπάρχουν προφάσεις για καιροσκοπικές συνεργασίες και ανούσιες διαιρέσεις. Τελείωσαν πλέον τα «εσείς δεν δικαιούσθε δια να ομιλείτε, ο λαός σας καταδίκασε στην αντιπολίτευση».

Η απλή αναλογική είναι το μόνο λογικό εκλογικό σύστημα σε μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία, γιατί αφήνει να εκφραστεί απόλυτα, ελεύθερα και ανόθευτα η λαϊκή βούληση. 
Αν αυτό το σύστημα αφηνόταν να «δουλέψει» την ερχόμενη τετραετία στους ελληνικούς Δήμους, είναι βέβαιο ότι οι πολίτες θα κατανοούσαν την αξία του και, αργά ή γρήγορα, θα εδημιουργείτο το λαϊκό αίτημα για εφαρμογή της απλής αναλογικής και στις εθνικές εκλογές, ώστε να έχουμε ένα κοινοβούλιο γνήσια αντιπροσωπευτικό.

Να όμως που δύο πολιτικοί ογκόλιθοι, δύο στυλοβάτες του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, δύο πολιτικοί άνδρες που σίγουρα θα τους γράψει η Ιστορία εκεί που δεν πιάνει μελάνι, ο Κούλης (του Μητσοτάκη) και ο Πατούλης (της Πατούλαινας), έκριναν ότι ο ελληνικός λαός είναι ανάξιος για τέτοιες ελευθερίες. Σκέφτηκε το ταιριαστό ζευγάρι: «Μα πώς θα συνεργαστούν όλοι αυτοί οι ντεκαντάνς άνθρωποι; Εμείς κάναμε τόσο κόπο για να τους βάλουμε να σφάζονται περί όνου σκιάς, χρόνια τώρα. Και πες πώς συνεργάζονται. Θα συνεργαστούν για να αποδεχθούν πειθήνια τις εντολές της προστάτιδος δυνάμεως Ευρωπαϊκής Ένωσης (μεγάλη η χάρη της!) ή θα μας κάνουν καμία στραβή και θα αντιδράσουν σε όσα διατάσσουν οι πολυχρονεμένοι Ευρωπαίοι ηγέτες μας;»

Έσπευσε λοιπόν πρώτος ο σύζυγος της Πατούλαινας, να λάβει διά της ΚΕΔΕ απόφαση και να εκδώσει φιρμάνι, στο οποίο ζητάει την τροποποίηση της λειτουργίας των δημοτικών συμβουλίων, ώστε ο Δήμαρχος με την Παράταξή του να είναι και πάλι ο γενικός δερβέναγας και όλες οι άλλες παρατάξεις «διακοσμητικά στοιχεία», έτσι, για να λέμε ότι έχουμε δημοκρατία.

Αμέσως, ο αδελφός της Ντόρας, που τα κανάλια ήδη τον έχουν ορκίσει πρωθυπουργό, άρπαξε την ευκαιρία. Ανήγγειλε ότι η πρόταση Πατούλη θα γίνει νόμος του κράτους, αμέσως μόλις τελειώσει η άχαρη διαδικασία των εκλογών και αναλάβει και τυπικά τα ηνία της δύσμοιρης χώρας μας.

Τα «μαργαριτάρια» του νομοθετήματος είναι αρκετά:

-Οι παρατάξεις, λέει, θα συμπράττουν με γραπτή δήλωση, που θα γίνεται στο πρώτο δημοτικό συμβούλιο και στην σύμπραξη αυτή θα μετέχει υποχρεωτικά η παράταξη του Δημάρχου. (Ξανά λοιπόν στρατιωτάκι της παράταξης ο Δημοτικός Σύμβουλος.)

-Αποφάσεις των Επιτροπών, λέει, που απορρίπτονται από το Δημοτικό Συμβούλιο σε δύο διαδοχικές συνεδριάσεις, αν δημιουργείται κίνδυνος των δημοτικών συμφερόντων (;;!!), επιστρέφουν στις επιτροπές που αποφασίζουν πλέον οι ίδιες (Διακοσμητικό στο σκρίνιο της Πατούλαινας τα Δημοτικά Συμβούλια).

- Θα καθορίζονται, λέει, οι αρμοδιότητες δημοτικού συμβουλίου και επιτροπών κατά κατηγορία δήμων, με Προεδρικό Διάταγμα (Οποία Διοικητική Αυτοτέλεια της Τοπικής Αυτοδιοίκησης!).

Η αντισυνταγματικότητα του νομοθετικού εκτρώματος των δύο πολιτικών και φυσικών εκτρωμάτων είναι προφανής. Εκείνο όμως που είναι πρωτοφανές, είναι το θράσος τους.

Δεν έχω ξαναδεί, ούτε θυμάμαι στην σύγχρονη πολιτική Ιστορία μας να υπάρχει, τέτοια στυγνή και απροκάλυπτη παραβίαση της λαϊκής βούλησης, τέτοια αλλοίωση εκλογικού αποτελέσματος.

Οι Έλληνες Δημότες ψήφισαν με απλή αναλογική, αλλά ο Κούλης και ο ΠαΚούλης αποφάσισαν ότι θα διοικηθούν με πλειοψηφικό σύστημα.

Αν αυτό δεν είναι πραξικόπημα, τότε τι είναι; Να είναι απλή και καθαρή υποταγή στις θελήσεις όσων κατέχουν την χώρα; Ισως. Αλλά αυτό είναι χειρότερο.

Όλα αυτά από έναν άνθρωπο, που τα κανάλια τον έχουν ορκίσει ήδη πρωθυπουργό και που ο δύσμοιρος Ελληνικός Λαός ετοιμάζεται να τον υποδεχθεί ως τέτοιον, εν χορδαίς και οργάνοις, ….. και από τον άντρα της Πατούλαινας. 

Η ΜΑΧΗ ΜΟΛΙΣ ΑΡΧΙΣΕ

Μετά από εννέα παρακμιακά και παρανοϊκά χρόνια, το Ληξούρι αποκτά και πάλι την αυτοδιοίκησή του. Μετά από είκοσι τέσσερα χρόνια γλωσσικής διαστροφής της πραγματικότητας, εκείνο το κουτοπόνηρο"Παλική" (ή "Παλλλλική" ή "Παλίκη") παύει να υβρίζει την ιστορική μας περιοχή.  

Ο Δήμος Ληξουρίου δεν είναι πλέον πόθος αλλά πράγμα. Είναι ένα κοινωνικό απόκτημα, που δεν χαρίστηκε στον Ληξουριώτη, αλλά κερδήθηκε από τον Ληξουριώτη, μετά από έναν σκληρό αγώνα για να κρατήσει το μυαλό του και την καρδιά του ανεπηρέαστα από την καλλικρατική προπαγάνδα, να κρατήσει το αίτημα, το όνειρο ζωντανό. 

Εύχομαι ο ιστορικός του μέλλοντος να κατανοήσει την αξία και να αναδείξει τη σημασία του ότι μια ολιγάριθμη κοινωνία ανάγκασε τον σύγχρονο, τεχνοκράτη και στυγνό, νομοθέτη να γράψει στην αιτιολογική έκθεση της τροπολογίας: " .... δεν πρέπει να παραγνωρίζει κανείς .... και το έντονο αίσθημα "ανήκειν" των κατοίκων, ιδίως στις περιοχές Ληξουρίου και Αργοστολίου...."

Εκείνοι που πρώτοι ένιωσαν αυτό το "ανήκειν" και εκτέθηκαν στον αγώνα, όταν αυτός έμοιαζε μάταιος, δικαιούνται να πανηγυρίζουν. Όσοι τους υποστηρίξαμε, χαιρόμαστε μαζί τους. Ακόμα και  όσοι αντιτάχθηκαν μέχρι και την τελευταία στιγμή στο αίτημα, έχουν και αυτοί μερίδιο στην χαρά των συμπολιτών τους.

Ουδείς όμως δικαιούται να εφησυχάζει. Κανείς δεν δικαιούται να θεωρήσει ότι ο πολιτικός αγώνας τελείωσε.

Ο Δήμος Ληξουρίου οφείλει να είναι ένας "πολεμικός" Δήμος. Μια πολιτική οντότητα που θα μπει μπροστά στην διεκδίκηση της πραγματικής τοπικής αυτοδιοίκησης για κάθε πόλη και χωριό της Ελλάδας. Μια βάση πεισματικής και δυναμικής προβολής αιτημάτων, που το διακυβερνόν σύστημα τα χαρακτηρίζει "ουτοπικά", όπως η αναδημιουργία των Κοινοτήτων, η κατάργηση του Β' βαθμού Τοπικής Αυτοδιοίκησης, η οικονομική ενίσχυση των ΟΤΑ από το κράτος και όχι η άφεση τους στην "εξ ιδίων πόρων επιβίωση".   

Ο Δήμος Ληξουρίου ούτως ή άλλως θα κληθεί να  επιβιώσει και να προοδεύσει σε ένα εντελώς "αφιλόξενο" περιβάλλον. Θα είναι μια νησίδα κοινωνικής λογικής σε μια θάλασσα νεοφιλελεύθερης παράνοιας. Μια αντικαλλικρατική όαση στην καλλικρατική ερήμωση της Χώρας. Μια Πατρίδα σε έναν κόσμο που γίνεται όλο και πιο "άπατρις". Συνεπώς πρέπει να  συνειδητοποιήσουμε και να αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι ο νέος μας Δήμος θα πολεμηθεί από το σύστημα με κάθε μέσο. Στον πόλεμο αυτόν οφείλουμε λοιπόν, ως κοινωνία,  να αντιτάξουμε την δική μας σθεναρή πολεμική. 

Με αυτήν την προοπτική, καθίσταται κάτι παραπάνω από προφανές ότι η Ληξουριώτικη κοινωνία οφείλει να αποβάλλει τις "απολιτίκ" συνήθειες που απέκτησε με τον αλήστου μνήμης ενιαίο Δήμο και να επιστρέψει στην ενασχόληση με την πραγματική πολιτική. Μια πολιτική "βαθιά" και γνήσια που θα ασκείται για το Ληξούρι, αλλά και, κυρίως, από το Ληξούρι.

Καλούνται πλέον, συνδυασμοί και άτομα που θα είναι υποψήφιοι για τις προσεχείς εκλογές να αφήσουν στην άκρη κομματικές και προσωπικές διαφορές, μικροφιλοδοξίες και μωροφιλοδοξίες. Καλούνται ακόμα και όσο αυτό είναι δυνατόν, να υπερβούν και αυτήν την ιδεολογία τους. Οι δεξιοί, κεντροδεξιοί, κεντροκεντρώοι, κεντροαριστεροί κλπ, ας καταλάβουν, επιτέλους, ότι ο "αντικρατισμός" και η ανάθεση των πάντων στην ιδιωτική πρωτοβουλία, δεν έχουν καμία θέση στην προσπάθεια για ανασύσταση και πρόοδο των τοπικών κοινωνιών. Οι Αριστεροί, ας κατανοήσουν, επιτέλους, ότι ο γνησιότερος και αποτελεσματικότερος ταξικός αγώνας δίνεται από κοινωνίες που παλεύουν να εξουσιάσουν την γη τους, την πατρίδα τους. 

Είτε γίνει το ... θαύμα και κατέλθουν όλοι σε ένα κοινό ψηφοδέλτιο -όπως πολύ σωστά προτείνουν οι φίλοι μου οι ΦΙ.Κ.Ο.- είτε κατέλθουν χωριστά -"μακρυά κι αγαπημένοι" που λέει ο λόγος- καλούνται όλοι οι υποψήφιοι, πριν και κυρίως μετά τις εκλογές, να δώσουν πολιτικό αγώνα υποδειγματικό, με πραγματική συναίνεση , αλλά χωρίς την ανάλατη εκείνη "σύνεση", την υπακοή και υποταγή δηλαδή στους συστημικούς κανόνες,  συναίνεση που θα επιτυγχάνεται σε ό,τι πιο τολμηρό ότι πιο μαχητικό απαιτούν οι περιστάσεις.

Οι υπόλοιποι, οι απλοί δημότες Ληξουρίου, καλούμαστε να "σηκώσουμε το γάντι", να δεχθούμε την πρόκληση, να στρέψουμε τα μάτια όλων των Ελλήνων, για άλλη μια φορά, εδώ στο Ληξούρι και στην προσπάθειά του να αντιταχθεί στην αντικοινωνική πολιτική των "μεγάλων" όπου γης. Καλούμαστε να παραμερίσουμε τα ατομικά μας μικροσυμφέροντα και από την έπαλξη που θα διαλέξει ο καθένας να παλέψουμε πρώτα για μια καλύτερη κοινωνία και μετά για μια καλύτερη πόλη, για ένα καλύτερο χωριό, για μια καλύτερη γειτονιά.

Η Μάχη μόλις άρχισε! Όσο πιο δύσκολη τόσο πιο ωραία θα είναι και τόσο πιο τυχεροί εμείς που θα την ζήσουμε.

Θα νικήσουμε και σε αυτόν τον αγώνα, αν έχουμε στο μυαλό και στην καρδιά μας: 

- για τον Δήμο μας μία λέξη: αγώνας

- για την κοινωνία μας δύο λέξεις: ενότητα και αγάπη

- για τον Πολιτισμό μας, την ζωή μας όλη δηλαδή, τρεις λέξεις: Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου. 

    

Διάσπαση όχι Διαρροή

Η επιβαλλόμενη -για πολλούς λόγους και κυρίως από την δημοκρατική λογική- επανίδρυση του Δήμου Ληξουρίου "τράβηξε" πάρα πολύ. Για χρόνια φήμες διαδίδονται και λησμονούνται, δηλώσεις διατυπώνονται και αποσύρονται, υποσχέσεις δίδονται και αθετούνται. Και από κοντά η κινδυνολογία των "καλλικρατικών", να προσπαθεί να φοβίσει τους Ληξουριώτες, με τα μύρια όσα δεινά που δήθεν θα υποστούν αν πάρουν τις τύχες του τόπου τους στα χέρια τους. 
Τους τελευταίους μήνες και ενώ η φημολογία και οι προβλέψεις για την διάσπαση του καλλικρατικού Δήμου εντείνονταν ένα νέο στοιχείο μπήκε στην πολιτική ζωή του τόπου: 
Κάποιο βουτσί στο Υπουργείο Εσωτερικών, φαίνεται πως ράισε και άρχισε να ρέει. Και από αυτήν την διαρροή, μάθαμε πως ετοιμάζεται να κατατεθεί στην Βουλή τροπολογία -άγνωστο πότε- για την διάσπαση τριών - τεσσάρων Δήμων, εις εκ των οποίων και της Κεφαλονιάς. 
Αντί, δηλαδή, για το πολυπόθητο ΜΠΑΜ της διάσπασης, οι Ληξουριώτες ακούσαμε το αβέβαιο και διουρητικό ΠΛΙΤΣ - ΠΛΙΤΣ  της διαρροής.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, όλοι ξέρουμε "από πού ρέει το βουτσί". Γνωρίζουμε όλοι ότι το περιεχόμενο μιας μέλλουσας να κατατεθεί τροπολογίας δεν "διαρρέει" εκτός αν το θέλει το ίδιο το Υπουργείο από το οποίο προέρχεται. Και μια Κυβέρνηση αφήνει να κοινολογηθούν οι μελλοντικές της ενέργειες για έναν και μόνον λόγο: Για να δει τις αντιδράσεις του κόσμου και αναλόγως να πράξει - να προχωρήσει ή να σταματήσει ό,τι σχεδιάζει.
Αν όμως, για τους λοιπούς "υπό διάσπαση" Δήμους ή για τις άλλες περιοχές της Κεφαλονιάς, η διαφυγή από το καλλικρατικό κλουβί είναι κάτι που ίσως χωρεί συζητήσεις και κυβερνητικούς καιροσκοπισμούς και διαρροές, για το Ληξούρι η επαναπόκτηση  της αυτοδιοίκησής του είναι θέμα επιβίωσης μιας ολόκληρης κοινωνίας. Είναι ένα ζήτημα που ξεκαθαρίστηκε σε αυτά τα εννέα απαίσια καλλικρατικά χρόνια και δεν υπάρχει καμία καλόπιστη αμφιβολία. Είναι ένα αίτημα που πλέον έχει καταστεί πάνδημο και ενώνει όλους τους Ληξουριώτες.  
Αν, λοιπόν, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θέλει να αυτοκτονήσει παραχωρώντας την θέση της στον Κούλη, όπως της επιτάσσουν οι εντολείς της Ευρωπαίοι, ας το κάνει, εδώ, στο Ληξούρι, με άλλο τρόπο.  
Αν αφήσει χωρίς Δήμο το Ληξούρι, η κυβέρνηση ΣΥΡΖΑ δολοφονεί, καταδικάζει σε ερήμωση μια ολόκληρη πόλη - μια ολόκληρη περιοχή, που για την ύπαρξη και πρόοδό της απαιτείται τόλμη και όχι αναστολές,  ΔΙΑΣΠΑΣΗ όχι ΔΙΑΡΡΟΕΣ.
  Ας αναλάβει τις ευθύνες της.....