Σε όλη την «πολυλογία» κύρια θέση έχει το επιχείρημα «και οι δύο είναι
ίδιοι, άρα χρειάζεται ουδέτερη στάση, δηλαδή άκυρο, λευκό, αποχή».
Ας δούμε όμως πόσο «ουδέτερα» είναι το λευκό, το άκυρο, η αποχή, αλλά
και πόσο δημοκρατικά:
Σύμφωνα με τον εκλογικό νόμο, που εδώ και χρόνια ισχύει, το λευκό και το άκυρο «ρίχνονται στον κάλαθο των αχρήστων» και δεν παίρνουν ιδιαίτερο ποσοστό.
Άρα λευκό, άκυρο και φυσικά αποχή σημαίνουν απλά και καθαρά ενίσχυση του πρώτου συνδυασμού.
Συνεπώς:
α) Όποιος ψηφοφόρος θέλει να ενισχύσει τον Αλέξανδρο Παρίση, που
πρώτευσε την προηγούμενη Κυριακή, είναι καλύτερο να το πράξει ψηφίζοντάς τον,
για να έχει και την επιβράβευση ή τον έλεγχο της συνείδησής του στην πενταετία
που ακολουθεί.
β) Όποιος συνδυασμός «κλείνει το
μάτι» στους ψηφοφόρους του για λευκό ή άκυρο, δεν κρατάει ουδέτερη στάση, αλλά
ευνοεί τον κ. Παρίση.
Όσον αφορά την δημοκρατικότητα και την πολιτική ηθική τού «δεν έχω επιλογή ανάμεσα στους δύο» ισχύουν κατά τη γνώμη μου τα εξής:
Όσο «ίδιοι» και να είναι οι δύο
συνδυασμοί, που μας απέμειναν για τις δεύτερες εκλογές, ο δημότης οφείλει να
βρει έστω και τις ελάχιστες διαφορές τους (αν όχι στην πολιτική τότε στα
πρόσωπα) και να επιλέξει. Ας
πιάσει, έστω και με αηδία το ψηφοδέλτιο του «μη χειρότερου» και ας το ρίξει
στην κάλπη.
Γιατί ο πολίτης πρέπει να
παίρνει την ευθύνη πάνω από την κάλπη σε οποιαδήποτε κατάσταση. Δεν
δικαιούται να «ιδιωτεύει» και να αρκείται στο «εγώ σας τα έλεγα». Από τον ρόλο του
αποστασιοποιημένου, είναι προτιμότερος χίλιες φορές ο ρόλος του κοψοχέρη.
Γιατί το «δεν έχω επιλογή» δεν
είναι «ψήφος κατά συνείδηση», αλλά ψήφος ασυνείδητη.
Γιατί έστω και αργά, έστω και εν μέρει, πρέπει οι Κεφαλονίτες να
ξεπεράσουν τον φόβο, που τους ντρόπιασε την προηγούμενη Κυριακή.
Ιωσήφ Λουκέρης του Βασιλείου
