Πιστεύω ότι η καταγγελία των «κατοίκων Λεγατάτων», βάσει της οποίας καλούνται συμπολίτες μας σε
προανάκριση, δεν προέρχεται από κατοίκους
των Λεγατάτων. Πιστεύω ότι είναι ένα ανωνυμογράφημα, από τα πολλά που
κυκλοφορούν κατά καιρούς, προερχόμενα από διάφορες πλευρές αλλά όχι από αυτήν
που δήθεν "υπογράφει".
Συνεπώς κανένα αρνητικό αίσθημα δεν με διακατέχει απέναντι
στο κλεινόν έθνος των Λεγατάδων.
Εκείνο που με φοβίζει και με εξοργίζει είναι το «πνεύμα» της
καταγγελίας. Με εξοργίζει για το θράσος του και με φοβίζει η πιθανότητα να
καταληφθούμε και να καταβληθούμε ως κοινωνία από το ατομιστικό αυτό «πνεύμα».
Επειδή αποκλείω το γεγονός ο Σπυρογιάννης να ούρησε κάποιο
βράδυ στην πλατεία των Λεγατάτων, είμαι βέβαιος, όπως και όλοι μας, ότι η
καταγγελία αφορά την διαμαρτυρία των κατοίκων του Αγίου Αντωνίου, αλλά και
πολλών άλλων Ληξουριωτών για την «μπαζοποίηση» της περιοχής και την δήθεν
καθυστέρηση που αυτή επέφερε στο έργο του παραλιακού δρόμου των Λεγατάτων.
Τι μας λέει δηλαδή ο «ανωνύμως καταγγέλλων»; Ότι την στιγμή
που το Ληξούρι σβήνει από τον χάρτη, χωρίς Δήμο, χωρίς, δηλαδή, πολιτική εκπροσώπηση,
χωρίς Υπηρεσίες, χωρίς καμία προοπτική οποιουδήποτε είδους ανάπτυξης, την
στιγμή που το Ληξούρι κρίνεται άξιο να διαθέτει μόνο ένα κουφάρι σχολείου, έναν
λιμενικό σταθμό επάνω από κάτι σαν ενυδρείο και μια χωματερή μετά σπαστήρος
βεβαίως, εμείς πρέπει να σιωπούμε και μόνο να ασχολούμαστε με τα καντούνια έξω
από το σπίτι μας. Και όχι μόνο να σιωπούμε, αλλά να επιδιώκουμε να πάρει ο
διάολος και να σηκώσει όποιον τολμά να διαμαρτυρηθεί για την κατάντια μας.
Είναι πασιφανές το τι επιδιώκει η καταγγελία: Να επικρατήσει
στην μαραζωμένη πόλη μας ο ατομισμός. Ο καθένας να ενδιαφέρεται για το σπιτάκι
του, το μαγαζάκι του, την «ανάπαψη και τα κολοκούμπια του». Ο καθένας να παρακαλάει για λίγα κυβικά τσιμέντο στο καντούνι του σπιτιού του και ας πάει στ’
ανάθεμα το Ληξούρι, η κοινωνία μας, ο διπλανός μας.
Αν σκεφτούμε όμως λίγο, θα δούμε ότι χωρίς Ληξούρι δεν
υπάρχουν ούτε Λεγατάτα ούτε Δίμπουκο ούτε Δεμπονεράτα ούτε Κεφαλονιά. Χωρίς πραγματική κοινωνία δεν υπάρχει
ουσιαστικά και κανένας από εμάς, παρά μόνο ως υλόφρον σαρκίο (χυδαϊστί «τομάρι»).
Ελπίζω η Δικαιοσύνη να θέσει πολύ βαθιά στο αρχείο την καταγγελία
και η ληξουριώτικη κοινωνία να την γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων της .
