Για τον Διονύση Περδικάρη τον φίλο τον γείτονα τον γιατρό τον Ληξουριώτη.

 Πριν δύο χρόνια και λίγους μήνες βρέθηκα στα "επείγοντα" του Μαντζαβινάτειου Νοσοκομείου Ληξουρίου σε κρίσιμη κατάσταση. Εκεί, την πρώτη (και  γι' αυτό σημαντικότερη) ιατρική φροντίδα έλαβα από τον Ληξουριώτη γιατρό Διονύση Περδικάρη.

Όση ώρα με θεράπευε, σε μια προσπάθεια να συνδεθώ με το περιβάλλον, κοιτούσα τα μάτια του. Ήταν τα ίδια μάτια, που είχα απέναντί μου όταν ο Διονύσης, δεκαπεντάχρονο παιδί, "κράτησε" μόνος του την πρώτη τρομπέτα της Φιλαρμονικής μας, σε κάποιο από τα ξεχασμένα χορωδιακά φεστιβάλ, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '80. Ήταν τα ίδια μάτια που συχνά με χαιρετούσαν κοιτώντας χαμηλά μην φέροντας ίχνος έκφρασης υπερηφάνειας, παρά την προσπάθεια που είχε καταβάλει για να πραγματοποιήσει το όνειρό του, να γίνει γιατρός στην πόλη που τον μεγάλωσε, παρά την επιτυχημένη επιστημονική του πορεία.

Αυτά τα μάτια τα έβλεπα τώρα γεμάτα ένταση, γεμάτα αγωνία να με κρατήσουν στην ζωή και, πάνω απ' όλα γεμάτα αγάπη, όχι για τον απρόσωπο ασθενή, αλλά για εμένα, προσωπικά εμένα.

Γιατί εκείνη την ώρα ο Διονύσης δεν ήταν ο εφημερεύων ιατρός που μηχανικά προσφέρει την (πολύτιμη ούτως ή άλλως) βοήθειά του. Εκείνη την ώρα ήταν ο Διονύσης ο Περδικάρης του Δημητράκη και της Ρίας, που θεράπευε τον Ιωσήφ, τον συμπολίτη, τον γείτονα, τον φίλο. Γι' αυτό και εκείνες τις δραματικές στιγμές μπόρεσα και αντέδρασα, μπόρεσα και μάζεψα τα κομμάτια μιας κουρελιασμένης ζωής, μπόρεσα και βρήκα το κουράγιο να στηρίξω τον εαυτό μου και την οικογένειά μου. Αν δεν ήταν ο Διονύσης ο Περδικάρης εκεί, πολύ αμφιβάλω αν θα τα κατάφερνα!

Ο καιρός κύλησε και ο Διονύσης εξακολούθησε να μάχεται στην πρώτη γραμμή της Υγείας, μέσα στην φρικτή για όλους μας και περισσότερο για τον ιατρικό κόσμο, περίοδο της "πανδημίας", σε ένα ξεχαρβαλωμένο Νοσοκομείο ενός σαθρού Ε.Σ.Υ.. Τόσο ευαίσθητος ώστε να τον στενοχωρούν όσα βλέπει γύρω του, τόσο γενναίος ώστε να μην "τα παρατήσει". 

Μέχρι που, μοιραία, ακούσαμε την είδηση: "Ο Νιόνιος ο Περδικάρης έπαθε εγκεφαλικό"! Η σπανιότητα του επωνύμου δεν άφηνε αμφιβολία: ναι, ο Διονύσης ο Περδικάρης, ο γιατρός, ο Ληξουριώτης, ο γείτονας, ο φίλος, έπαθε εγκεφαλικό. Έπαθε εγκεφαλικό όχι επειδή το παράκανε σε κάποιο φαγοπότι, ούτε από αγωνία μήπως δεν βγάλει λεφτά η επιχείρησή του. Έπαθε εγκεφαλικό από την υπερπροσπάθεια να προσφέρει τις φροντίδες του στους συμπολίτες του.

Σε ένα στοιχειωδώς κοινωνικό κράτος ο οποιοσδήποτε ιατρός είχε πάθει κάτι τέτοιο, θα έβγαινε σε τιμητική σύνταξη με απολαβές ικανές να δώσουν άνετη ζωή στον ίδιο, την σύζυγό του, στα παιδιά τους και στα παιδιά των παιδιών τους.

Στους σάπιους καιρούς που ζούμε όμως, αναγκάστηκα να γράψω την παραπάνω ιστορία και αναγκάζομαι να γράψω παρακάτω και το συμπέρασμά της:

Για εμάς που ζούμε σε πόλεις σαν το Ληξούρι και θεωρούμε εαυτούς κομμάτι της κοινωνίας τους, ο συμπατριώτης γιατρός (όπως και το οργανωμένο Νοσοκομείο, ει δυνατόν και έξω από την πόρτα μας) δεν είναι μια πολυτέλεια που διεκδικούμε έναντι των κατοίκων άλλων μεγαλύτερων πόλεων, δεν είναι ένα τοπικιστικό καπρίτσιο. Ο γιατρός (και δη ο νοσοκομειακός γιατρός), που είναι συγχρόνως και γνωστός και συμπολίτης και φίλος, είναι για εμάς αδήριτη ανάγκη. Είναι ζήτημα ζωής, γιατί, καλώς ή κακώς, έτσι έχουμε μάθει να ζούμε· αντιμετωπίζοντας ζωή και θάνατο όπως και τους γύρω μας: εκ του σύνεγγυς, "καταπρόσωπα" και όχι απρόσωπα.

Το Ληξούρι εξακολουθεί να παράγει γιατρούς "κατά ριπάς" και όμως ελάχιστοι έρχονται πίσω για να στελεχώσουν το Νοσοκομείο του. Η αντιμετώπιση του Περδικάρη, ενός γιατρού που παρ' ολίγον να "πέσει στο καθήκον" και στην αρρώστια του δεν ενισχύεται, αλλά αντίθετα οδηγείται στην παραίτηση, κάθε άλλο παρά θα ενθαρρύνει την άφιξη και παραμονή εντόπιων ιατρών στο Ληξούρι, ούτε ιατρών γενικότερα, ούτε ανθρώπων .....γενικότερα.

Γι' αυτό ενώνω κι εγώ την φωνή μου με τους υπόλοιπους διαμαρτυρόμενους τις τελευταίες μέρες για το παραπάνω θέμα: Δώστε στον Διονύση Περδικάρη αυτό που δικαιούται, αυτό που αξίζει. Δώστε του την αγάπη που με την αγάπη του κέρδισε.

Μπορεί να θεωρείτε το Ληξουρι -και το κάθε "Ληξούρι"- τελειωμένο. Αφήστε το τουλάχιστον να τελειώσει με αξιοπρέπεια.  

Ληξούρι, 13/11/2022

Ιωσήφ Β. Λουκέρης

Τιμή στον υπερήφανο Ιταλικό Λαό!

Σε ξανοίγει από τα νέφη και το μάτι του Αετού,

που φτερά και νύχια θρέφει με τα σπλάχνα του Ιταλού·

και σ' εσέ καταγυρμένος, γιατί πάντα σε μισεί,

έκρωζ' έκρωζ' ο σκασμένος, να σε βλάψει, αν ημπορεί

                                                                                    Δ. Σολωμός (Ύμνος εις την Ελευθερία) 

Ο συνασπισμός κομμάτων που οι Ιταλοί ανέδειξαν καθαρό νικητή στις εκλογές της 25ης Σεπτεμβρίου έχει πολλά αρνητικά, με χειρότερο την παρουσία του άθλιου Μπερλουσκόνι. Ήδη δείχνει ότι προτίθεται να κυβερνήσει σαν κεντρώο κόμμα, με στάση απέναντι στην Ε.Ε. α.ε. από φιλική έως δουλική. Ελάχιστα πιθανό είναι να επιχειρήσει γνήσια αντίσταση, οπότε θα εξοντωθεί με πρόφαση ψευδο-σκάνδαλα και θα αναγκαστεί να αποχωρήσει "οικειοθελώς" από την εξουσία, όπως ο Μπόρις Τζόνσον.

Αυτά όμως δεν πρέπει να μας ενδιαφέρουν την στιγμή αυτή. 

Τώρα, αυτό που μετράει είναι η στάση του Ιταλικού Λαού στην κάλπη: Νηφάλιοι, αξιοπρεπείς, υπερήφανοι οι Ιταλοί πολίτες, αγνόησαν την διεθνή προπαγάνδα, αγνόησαν την επικόλληση στο μέτωπό τους της ταμπέλας του "Φασίστα", αγνόησαν τις σειρήνες της αμεσοδημοκρατίας, που ύπουλα καλούν τους λαούς σε αποχή και έδωσαν την πρώτη μετά από καιρό αντιευρωενωσίτικη ψήφο. 

Τώρα, αυτό που μετράει είναι ότι βλέπουμε ακόμα μια φορά τους μη εκλεγμένους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης α.ε., με απολαυστική, ομολογουμένως γελοιότητα, να εκδηλώνουν με ύφος χιλίων Μουσολίνι την δυσφορία τους για την "εθνικιστική νοοτροπία" της πλειοψηφίας των Ιταλών, αποκαλύπτοντας την απέχθειά τους προς τις ελεύθερες εκλογές· ότι βλέπουμε τον Μπάιντεν, ως καρικατούρα του Μέτερνιχ (και γεροπρίτσο -για να μην ξεχνιόμαστε), να υβρίζει έναν ολόκληρο λαό και να ανησυχεί, μήπως η "στάση" επεκταθεί και στα δικά του φέουδα. 

Τώρα αυτό που έχει σημασία είναι εμείς. ο Ελληνικός Λαός, να αντιληφθούμε το νόημα της ιταλικής εκλογής.

Είναι δύσκολο, αλλά, πάση θυσία, πρέπει να καταλάβουμε, να "νιώσουμε" την βούληση των Ιταλών πολιτών όπως εκδηλώθηκε με την εντυπωσιακή ψήφο τους. Και αυτό θα γίνει μόνο αν, αγνοώντας την βαβούρα των εντόπιων παττακίσκων, που διαλαλούν την ανησυχία τους για το "μίασμα του εθνικισμού" που "έπληξε" τους Ιταλούς και για τον "φασιστικόν κίνδυνον", ξεπερνώντας τη διάχυτη νοοτροπία του "νεο-νυκοκυραίου", που χαρακτηρίζει "φασιστικό" ό,τι νομίζει πως θέτει σε κίνδυνο τα ευρουλάκια του,  αποδώσουμε στον Ιταλικό Λαό την τιμή που του αξίζει.

Μόνο τότε θα εννοήσουμε ότι υπάρχει ζωή και έξω από την ασφυκτική ευρωενωσίτικη αγκάλη. Μόνο τότε θα αντιληφθούμε ότι η λέξη "πατρίδα" δεν έχει την απεχθή έννοια που της αποδίδουν οι συστηματικοί και σεσημασμένοι ψεύτες των "mainstream" ιδεολογημάτων. Μόνο τότε θα μπορέσουμε, όταν μας ξαναδοθεί η ευκαιρία, να στείλουμε στο σπιτάκι τους, όσους τολμούν -και μέχρι τώρα το πετυχαίνουν- να μας θεωρούν ηλίθιους.

Οι Ιταλοί κατέφεραν κτύπημα σε όσους προσπαθούσαν να τους χειραγωγήσουν, με εμβλήματα την τρίχρωμη φλόγα και "τον ύμνο του Μαμέλι". 

Εμείς έχουμε κάτι πολύ καλύτερο: Την σημαία που "υφάνθηκε" από την πρώτη Εθνική - Λαϊκή Επανάσταση στην Ευρώπη, που τόλμησε να στραφεί κατά μιας Αυτοκρατορίας, κατά του διαβόητου "Συνεδρίου της Βιέννης" και κατά του σιδερένιου status quo της Ιεράς Συμμαχίας· και έναν Ύμνο που θυσιάζει ακόμα και το όνομα της χώρας, προκειμένου να χαιρετήσει και να τραγουδήσει την Ελευθερία. 

Φτάνει να τολμήσουμε....

 

 

Το "ζήτημα Λιγνάδη" μέσα από μία απλή ερώτηση και μια διπλή ανακοίνωση....

                                                                                   

Ας αρχίσουμε με την απλή ερώτηση: 

Οι δημοσιογράφοι του δικαστικού ρεπορτάζ γνώριζαν ότι επέκειτο αποφυλάκιση του Δημήτρη Λιγνάδη ή όχι;

-Η παρ. 8 του αρ. 497 Κώδικα Ποινικής Δικονομίας* είναι πεντακάθαρη και δεσμευτική για τον Δικαστή. Αρχίζει με τις λέξεις "Τότε μόνον δεν χορηγείται ανασταλτικό αποτέλεσμα...." ξεκαθαρίζοντας ότι ο κατηγορούμενος, όταν ασκεί έφεση, μένει ελεύθερος κατά κανόνα και κρατείται κατ' εξαίρεση.

-Η "πιθανή διάπραξη κι άλλων εγκλημάτων", που στην Ελλάδα χρησιμοποιείται κατά κόρον για προφυλακίσεις και φυλακίσεις, προς θεραπείαν της βραδύτητος του συστήματος απονομής δικαιοσύνης, κάποτε δε και προς βλάβην της ίδιας της Δικαιοσύνης, στην περίπτωση του Λιγνάδη δεν έχει καν λογική βάση, αφού ο "εθνικός μας βιαστής" έχει πλέον ευνουχιστεί από την δημοσιότητα που δόθηκε στα εγκλήματά του.

Άρα, ασφαλώς και ήταν γνωστό το ενδεχόμενο, έστω, της αποφυλάκισης του Λιγνάδη στους "δημοσιογραφικούς κύκλους".

Τα δημοσιογραφίδια, όμως, που κόπτονται ότι "καθημερινά δίνουν την μάχη της ενημέρωσης", δεν είπαν ούτε λέξη στο κρεμάμενο από τα χείλη τους κοινό, έστω για μια ελάχιστη πιθανότητα αποφυλάκισης. Προτίμησαν να παίξουν το χαρτί του αιφνιδιασμού της κοινής γνώμης. Και "έκπληκτοι" και "σοκαρισμένοι" βγήκαν στους τηλεοπτικούς δέκτες από το "σκάνδαλο"· και ανάστατοι, ως ηθικιστές ιεροκήρυκες, ανήγγειλαν στους τηλε-πιστούς τους ότι ο βιαστής κυκλοφορεί ελεύθερος.

Και το κοινό τσίμπησε και πάλι το δόλωμα! Άνθρωποι κάθε ηλικίας, κάθε μόρφωσης, κάθε ιδεολογίας, από τον περιδεή συνταξιούχο, μέχρι τον πιο ορμητικό αναρχικό, είχαν σκέψεις και αντιδράσεις πανομοιότυπες με την (κακο)σκηνοθετημένη τηλεοπτική υστερία.

Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Τώρα δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με σόου προς άγραν τηλεθέασης.

Πλέον φτάσαμε στο σημείο ο νόμος, ο γραπτός νόμος, να μην υπάρχει, αφού η τηλεόραση λέει ότι δεν υπάρχει.

Έκριναν πλέον οι πνευματικοί και συναισθηματικοί ταγοί μας ότι μπορούν να μας γυρίσουν πιο πίσω και απ' τα χρόνια του Χαμουραμπί, όταν οι ισχυροί απέδιδαν δίκαιο χωρίς νόμο, σύμφωνα με τα κέφια τους και τα συμφέροντά τους και οι λαοί πείθονταν στα κελεύσματά τους, συνεπαρμένοι ή φοβισμένοι από την "θεόπνευστη" δύναμή τους. Έκριναν ότι μπορούν πλέον να μετατρέψουν την παθητική μάζα των αγανακτισμένων σε ενεργητικό όχλο, άνομο και άλογο, πειθήνιο εκτελεστή των εντολών τους, σκαιό δήμιο για τους καταδίκους των τηλεδικείων τους.

Σε αυτό το νέο τηλεπραξικόπημα την μεγαλύτερη ευθύνη αντίστασης, έφερε και φέρει ο νομικός κόσμος της χώρας, αφού στο δικό του πεδίο συντελέστηκε.

Και πράγματι, η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων απάντησε σε αυτήν την προσβολή της ίδιας της έννοιας της Δικαιοσύνης με ανακοίνωσή της.
Το κακό όμως είναι ότι η ανακοίνωση αυτή δεν ήταν απλή, ήταν διπλή: Η πρώτη ανακοίνωση (δείτε την εδώ), αγέρωχη, γενναία και υπεύθυνη, φτάνει να πούμε ότι περιέχει την ιστορική φράση - σημαία για τον κοινωνικοπολιτικό αγώνα κατά της εμπορικής παραπληροφόρησης :

«Το Σύνταγμα κατοχυρώνει το δικαίωμα των πολιτών στην ενημέρωση και παράλληλα την υποχρέωση της έγκυρης ενημέρωσης των πολιτών. Συνεπώς, οι "ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ" των τηλε-δικαστών και των τηλε-εισαγγελέων, που "εκδίδονται" με φήμες, εικασίες και σχόλια της καθημερινότητας, παραβιάζοντας κάθε έννοια του τεκμηρίου αθωότητας και προηγούνται των αποφάσεων των Δικαστηρίων είναι εξαιρετικά επικίνδυνες σε μία ευνομούμενη πολιτεία»

Η δεύτερη, που ακολούθησε λίγες ημέρες μετά, εκδοθείσα θαρρείς από συνδικαλιστική παράταξη της Νέας Δημοκρατίας (δείτε την εδώ), καθόλου λόγο δεν κάνει για τηλε-δικαστές και τηλε - εισαγγελείς. Αντίθετα κάνει λόγο για "πολιτικές σκοπιμότητες" και "κινηματική λογική παρελθόντων ετών" φωτογραφίζοντας ως υπεύθυνο όλης της κατάστασης τον προ πολλού "σκωλήκων βρώμα και δυσωδία" .... ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ο οποίος εννοείται, αμέσως και ασμένως απεδέχθη τον ρόλο αυτό, μιας και άλλη πολιτική θέση δεν του έχει μείνει από αυτήν του λαγού του Κούλη.

Τι μεσολάβησε μεταξύ των δύο ανακοινώσεων δεν τολμώ ούτε να το σκεφτώ. Το μόνο που βλέπω είναι ότι μεταξύ τους υπάρχει ερεβώδες χάσμα, στο οποίο κατρακυλάει όλο και πιο βαθιά η ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Εδώ που φτάσανε τα πράγματα το μόνο που μου μένει είναι να σε παρακαλέσω, αγαπητέ αναγνώστη: Τώρα που τα "Λιγναδιακά" καταλαγιάζουν, χάριν του νέου σήριαλ των υποκλοπών, σκέψου ψύχραιμα και θαρρετά τα γραφόμενα στο κείμενο αυτό. Δες, σε παρακαλώ, ότι δεν κινδυνεύει πλέον μόνο ο "νομικός μας πολιτισμός". Δες ότι πλέον βάλλεται αναίσχυντα ο ίδιος ο ανθρώπινος πολιτισμός και γκρεμίζονται σε μια στιγμή όσα κατακτήθηκαν με αιώνες αγώνων.

Μην γίνεσαι, σε παρακαλώ, πιόνι των μεγαλομπακάληδων της συμφοράς που μας οδηγούν στην δυστοπική νεοφιλελέ ζούγκλα.

Σε παρακαλώ, σύνελθε!

*Τότε μόνο δεν χορηγείται ανασταλτικό αποτέλεσμα κατά την παρ. 4 στην έφεση ή απορρίπτεται η αίτηση αναστολής εκτέλεσης της πρωτόδικης απόφασης, όταν κρίνεται αιτιολογημένα ότι οι περιοριστικοί όροι δεν αρκούν και ότι ο κατηγορούμενος δεν έχει γνωστή και μόνιμη διαμονή στη χώρα ή έχει κάνει προπαρασκευαστικές ενέργειες για να διευκολύνει τη φυγή του ή κατά το παρελθόν υπήρξε φυγόποινος ή φυγόδικος ή κρίθηκε ένοχος για απόδραση κρατουμένου ή παραβίαση περιορισμών διαμονής, εφόσον από τη συνδρομή των παραπάνω στοιχείων προκύπτει σκοπός φυγής ή κρίνεται αιτιολογημένα ότι αν αφεθεί ελεύθερος είναι πολύ πιθανό, όπως προκύπτει από προηγούμενες καταδίκες του για αξιόποινες πράξεις ή από τα συγκεκριμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της πράξης, να διαπράξει και άλλα εγκλήματα. Το δικαστήριο σε κάθε περίπτωση χορηγεί ανασταλτικό αποτέλεσμα ή αναστολή εκτέλεσης, αν αιτιολογημένα κρίνει ότι η άμεση έκτιση ή συνέχιση έκτισης της ποινής θα έχει ως συνέπεια υπέρμετρη και ανεπανόρθωτη βλάβη για τον ίδιο ή για την οικογένεια του. Αν παραβιαστούν οι όροι που τέθηκαν το αρμόδιο δικαστήριο αποφαίνεται, ύστερα από αίτηση του εισαγγελέα, για την άρση ή όχι της χορηγηθείσας αναστολής εκτέλεσης.



 

Ο Κούλης έσωσε το Ληξούρι από τη γελοιοποίηση....

                                                                                                                                 #τψρμ

                                                                                                                                   αρκτικόλεξον διαδικτυακής λαϊκής σοφίας

Ο Κυριάκος Κωνσταντίνου Μητσοτάκης φέρθηκε πιο έντιμα από εμάς. Δεν ήλθε στο Ληξούρι, για να μοιράσει εξαγγελίες ως μια σύγχρονη έκδοση της Φρειδερίκης, όπως έκανε στο Αργοτέτοιο. Ούτε ήλθε για να του "τρίξουμε τα δόντια" και να φύγει, δήθεν, σαν βρεγμένη γάτα ώστε να εκτονωθεί η αγανάκτησή μας.

Πιστός στην πολιτική της οποίας αποτελεί σύμβολο, ο Πρωθυπουργός δεν θέλησε να επισκεφθεί μια πόλη που γι' αυτόν δεν υπάρχει, αφού δεν χάνει ευκαιρία να καταφερθεί εναντίον της "διάσπασης" (και) του Δήμου Κεφαλλλλονιάς, εναντίον δηλαδή της δημιουργίας (και) του Δήμου Ληξουρίου.

Ειλικρινής απόλυτα ο Πρωθυπάλληλος της Ε.Ε. α.ε.,  αγνόησε εμάς τους "αδικημένους από την φύση", αποκομμένους από τον μητροπολιτικό κεφαλληνιακό κορμό, ανύπαρκτους πολιτικά Ληξουριώτες.

Εμείς όμως τι κάναμε; Εμείς περιμέναμε ανυπόμονα να παίξουμε τον ρόλο μας. Να του σφίξουμε το χέρι, να διαμαρτυρηθούμε, να του θέσουμε το θέμα των δύο θανάτων στους δρόμους μας, λόγω έλλειψης προστατευτικών. 

Εμείς ακόμα περιμένουμε ότι ο Κούλης θα ακούσει το παράπονό μας, που δεν μας επισκέφθηκε και θα τάξει και σε εμάς κατιτίς.

Εμείς ακόμα περιμένουμε να δούμε Θεού πρόσωπο, μέσα από αυτήν την διεφθαρμένη και διεστραμμένη πολιτική που ακολουθούν πιστά ο Κούλης και οι υπόλοιποι κουτοπόνηροι υπαλληλίσκοι της Ευρωενωσίτικης δικτατορίας που καταλαμβάνουν τα έδρανα της Βουλής των Ελλήνων, συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης.

Εμείς με αλυσοδεμένους νόες αδυνατούμε και να σκεφτούμε ακόμα ότι ανθρώπινες ζωές χάνονται επειδή για να τοποθετηθούν δύο μπάρες στους δρόμους του Ληξουριού, αρμόδιος είναι ο απομακρυσμένος, γραφειοκρατικός και παράλογος Β' Βαθμός Τοπικής μη Αυτοδιοίκησης, ότι θρηνούμε και θα θρηνούμε άκαιρους και άδικους θανάτους επειδή για την δική μας Υγεία για τα δικά μας Νοσοκομεία, περιμένουμε χρηματοδότηση από κάποιους CEO εις τας Βρυξέλας.

Εμείς ετοιμαζόμαστε στις επόμενες εκλογές να ψηφίσουμε και πάλι Κούλη, ΣΥΡΙΖΑ ή ΠΑΣΟΚ (σε ένα ομολογουμένως ανατριχιαστικό βρυκολάκιασμα) ή να απέχουμε σε μια ένδειξη φίλαυτης αμεσοδημοκρατικής παλικαριάς.

Ναι! Όντως ο Κούλης φερόμενος για μία φορά στην ζωή του με ευθύτητα έσωσε διά της απουσίας του το Ληξούρι από την γελοιοποίηση. Θα υπάρξουν όμως και άλλες ευκαιρίες....

Η αποχώρησή μου από τα διοικητικά της Φιλαρμονικής και ολίγον από Αντώνη Ρέμο....

Μόνος μου το πέρασα κι αυτό

και στο τέλος με γονάτισε

δεν υπάρχει λάθος και σωστό

για τον άντρα που αγάπησε

(στίχοι από pop ψευτοζεϊμπέκικο, 

που τραγουδούσε ο Ρέμος)

Από την 8/6/2022 έπαψα να ανήκω στο Διοικητικό Συμβούλιο της Φιλαρμονικής Σχολής Ληξουρίου, αφού στις τελευταίες εκλογές δεν έθεσα υποψηφιότητα. 

Αποχώρησα από την Διοίκηση της Φιλαρμονικής γιατί απέτυχα. Δεν κατέχω τον "προοδευτικό" συλλογισμό, για να γράψω πως "τελείωσε ένας κύκλος και αρχίζει ένας άλλος",  ούτε τον νεοφιλελεύθερο για να γράψω ότι "παίρνω αποστάσεις για να γεμίσω τις μπαταρίες μου" Απλά, καθαρά και ευθέως, απέτυχα.

Απέτυχα να χτυπήσω, να εκριζώσω αυτήν την καταραμένη αντίληψη, που θέλει την Φιλαρμονική "ψυχαγωγική ορχήστρα" και "τουριστική ατραξιόν", με κύριο σκοπό τις διαρκείς εμφανίσεις (συναυλίες, περατζάδες, καλαντισμούς κλπ). Και μάλιστα απέτυχα, ενώ μου δόθηκε η απόλυτη ευκαιρία, τότε, το "μακρινό", όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, 2016, όταν νέα παιδιά πλημμύρισαν την Φιλαρμονική, όχι μόνο με την παρουσία τους, αλλά και με την προθυμία τους, τον ενθουσιασμό τους, το γέλιο τους· και αυτόν τον ενθουσιασμό τον μετέδωσαν σε όλους εμάς, τους οικούντας και παροικούντας το ιστορικό μας σωματείο, αλλά και σε όλη την ληξουριώτικη κοινωνία. 

Απέτυχα, ύστερα, να "επανεκκινήσω" την Φιλαρμονική μας, μετά την "πανδημία" και τα περιοριστικά κατ' αυτής μέτρα· δηλαδή να ξαναφέρω τα παιδιά πίσω στην Φιλαρμονική ώστε με νέο ενθουσιασμό να μετέχουν σε πρόβες και στην προσωπική μελέτη και να δουλέψει έτσι, ξανά, ο εκπαιδευτικός τομέας, η ουσία, ο πραγματικά κύριος σκοπός της Φιλαρμονικής. 

Και τότε, η παραπάνω αναθεματισμένη νοοτροπία του "ταρτατζούμ, φρου-φρου κι αρώματα" ξαναφούντωσε. Σαν να είχε λουφάξει και περίμενε χαιρέκακα την ευκαιρία, άρχισε με κλαψουρίσματα στην αρχή, πιο επιτακτικά στη συνέχεια να απαιτεί εκδηλώσεις και εμφανίσεις από μια μπάντα, που δεν είχε κάνει κανονική πρόβα για μία διετία. Και αυτή η γκρίνια και η ανούσια μαύρη φάουσα, μας απογοήτευσε όλους στο Διοικητικό Συμβούλιο, εμένα δε επιπλέον με εκνεύρισε ιδιαίτερα, γιατί ούτε ένας δεν ήλθε να μου πει από κοντά την κριτική του, ενώπιος ενωπίω, αλλά μάθαινα αυτήν την κριτική από μισόλογα και μέσω τρίτων, σαν να ήμουν ξένο σώμα στην Φιλαρμονική που υπηρετώ. Ας είναι όμως, προχωρούμε .... 

Η παραπάνω αποτυχία ήταν ο κύριος λόγος που αποχώρησα από την Διοίκηση της Φιλαρμονικής σε αδρές γραμμές. Περαιτέρω ανάλυση δεν μπορεί να γίνει από το υπερβολικά δημόσιο βήμα του διαδικτύου, στο οποίο δεν χωρούν αυστηρές προσωπικές κριτικές και σκληρή αυτοκριτική. 

Θα αποπειραθώ όμως μια προσωπική εξομολόγηση (αυτή την ανωμαλία μου, όσο πιο ευρύ είναι το κοινό στο οποίο απευθύνομαι τόσο πιο "εκ βαθέων" να ομιλώ, ποτέ δεν θα την καταλάβω).

 Από μία διοικητική προσπάθεια 13 χρόνων, λοιπόν, τι είναι αυτό που μένει; 

Μένει κατ' αρχάς η αίσθηση ότι η Φιλαρμονική μπορεί να τα καταφέρει, μπορεί να γίνει αυτός ο μεγάλος πνευματικός οργανισμός, η Μεγάλη του Ληξουριώτικου Γένους Σχολή", που τόσο ανάγκη έχει το Ληξούρι. Άλλωστε για λίγα χρόνια, μια στιγμή μόνο στην μεγάλη Ιστορία της, τα κατάφερε. Και σ' αυτή την στιγμή είχα την τιμή να είμαι εκεί· την είδα, την έζησα, δεν μπορεί κανείς να μου την πάρει.

Μένει ύστερα η ελπίδα. Γιατί εγώ δεν είμαι .... Τσίπρας για να πω: "αφού απέτυχα εγώ, δεν γίνεται τίποτα, βουρ πίσω στα παλιά!". Το νέο Διοικητικό Συμβούλιο, μπορεί και πρέπει να καταφέρει την συνέχεια της προόδου της Φιλαρμονικής. Μπορεί και πρέπει να αδιαφορήσει για τις σειρήνες του εντυπωσιασμού και να ανατάξει τον ενθουσιασμό των παιδιών. Πρώτο θετικότατο δείγμα η διοργάνωση του "θερινού σχολείου".

Μένει έντονη η ευγνωμοσύνη μου προς τα παιδιά της Φιλαρμονικής και τους γονείς τους. Έζησα μαζί τους έξι υπέροχα χρόνια λάμψης της Φιλαρμονικής. Ήταν για εμένα, οι μικροί μαθητές της Φιλαρμονικής και οι γονείς τους, δάσκαλοι, που μου έμαθαν ότι η ζώσα, η πραγματική Φιλαρμονική, δεν είναι ένα άπιαστο όνειρο, αλλά ένας στόχος εφικτός, μια κατάσταση φυσική, για το Ληξούρι.

Μένει η αμέριστη εκτίμηση για τον απλό συνδρομητή της Φιλαρμονικής· αυτόν που χωρίς να διατυμπανίζει την αγάπη του για την Φιλαρμονική, ούτε την αγωνία του μήπως "κλείσει", την ενισχύει ηθικά και υλικά τα μέγιστα. Η ωραιότερη μουσική που άκουσα στα αυτιά μου τα βουβά χρόνια της "πανδημίας" ήταν η χαμηλόφωνη φράση "πάρε 50€ Γιοσήφη και δεν θέλω και απόδειξη". Τόσο απλά, τόσο διακριτικά. 

Για όλους όσους συνεργαστήκαμε αυτά τα 13 χρόνια, για όλους όσους συναγωνιστήκαμε, για όλους όσους τσακωθήκαμε, για όλους όσους αντιπαρατεθήκαμε, για όλους όσους "πολέμησαν" εμένα και τις απόψεις μου, ακόμα και τους θιασώτες της κενής επίδειξης της Φιλαρμονικής, της νοοτροπίας δηλαδή που στάθηκε η κύρια αιτία να αποχωρήσω από τα διοικητικά του σωματείου (τους οποίους θεωρώ θύματα της νοοτροπίας τους, περισσότερο κι  από εμένα), ακόμα και αυτούς που με χτύπησαν με μίσος "κάτω από την ζώνη" στο κύριο στοιχείο της προσωπικότητάς μου, την πηγαία, γνήσια και ανεπιτήδευτη δημόσια έκφραση γνώμης (ναι, ναι για το άρθρο για τον Λιγνάδη λέω), μένει μόνο το αίσθημα της αγάπης. Γιατί όλοι στο Ληξούρι, με όποιον τρόπο και να ασχολούμαστε ή να μην ασχολούμαστε με την Φιλαρμονική, μετέχουμε στην Αγάπη Της. Και όταν λέω "αγάπη της", δεν φτάνω σε τέτοια επίπεδα ρομαντισμού ώστε να προσωποποιώ την Φιλαρμονική. Μιλώ για την αγάπη που αυτό το σωματείο, με το θυελλώδες παρελθόν του, με το έντονο παρόν του και το νεφελώδες μέλλον του καταφέρνει να αποσπά, συνειδητά ή υποσυνείδητα, από καθέναν Ληξουριώτη και από όλους μαζί.

Μένουν, τέλος, ατελείωτες ώρες σκέψεις και αφαίρεσης για το "τι έπραξα, τι δεν έπραξα, τι θα έπρεπε να πράξω," κυρίως όταν οδηγώ (έχω πάρει παραμάζωμα καμία δεκαριά καθρέφτες και, όταν χτύπησα τον προφυλακτήρα του γείτονά μου του Πέτρου, είπα "δεν πάει άλλο, πρέπει να γράψω άρθρο").

Μένει όμως και ένα τονωτικό συμπέρασμα: 

Είδα από μικρό παιδί, την Φιλαρμονική ως Ιδέα, ως εικόνα της ιδανικής κοινωνίας που το Ληξούρι, κάποτε "ζωγράφισε", για να επιδιώκει να της ομοιωθεί. Με αυτήν την "αίσθηση" της Φιλαρμονικής, πορεύτηκα πάντα, έκανα για το καλό της και ως μέλος του Δ.Σ., ό,τι μπορούσα και προσπάθησα να κάνω και ό,τι δεν μπορούσα. Με όπλα την παραίνεση, τον Λόγο, το προσωπικό παράδειγμα (άλλα δεν διαθέτω), προσπάθησα, με μία κάπως αλαζονική τόλμη είναι η αλήθεια, να κάνω Τέχνη, μέσα από την Διοίκηση της Φιλαρμονικής, προσπάθησα να γίνω ιεροκήρυκας μιας ληξουριώτικης κοινωνικής "θρησκείας". Με αυτήν την συμπερασματική σκέψη πιστεύω: 

α) Ότι θα μειωθεί κατά πολύ η θραύσις κατόπτρων οχημάτων εν Ληξουρίω αλλά και εν Αργοτέτοιω. 

β) Ότι δικαιούμαι να έχω το κεφάλι ψηλά για όσα έκανα, όσα προσπάθησα να κάνω και όσα, αν υπάρχω και αξιωθώ, θα προσπαθήσω να κάνω στο (απώτερο) μέλλον και ότι την αποτυχία μου, άλλοι δεν την έχουν δει ως επιτυχία ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα.  

γ) Ότι, εν κατακλείδι, φτάνουμε σε κάτι τραγικά ειρωνικό: 

Μετά από τόση συμμετοχή στον αγώνα που (θα έπρεπε να) κάνει η Φιλαρμονική για την απομάκρυνση των νέων από την "υποκουλτούρα", μετά από μία ζωή προσπάθειας ακροάσεως μόνο σοβαρής μουσικής, όταν σκέφτομαι την Φιλαρμονική, στο μυαλό μου γυρίζουν οι στίχοι από ένα ποπ ψευτοζεϊμπέκικο, που τραγουδούσε ο Ρέμος:

"Δεν υπάρχει λάθος και σωστό 

για τον άντρα που αγάπησε"

Κώστας Τάταρης: Σκέψεις περί Συντηρητισμού

 

Μου αρέσει ο Συντηρητισμός· μου αρέσει η ανθρωπολογία του. Σε αντίθεση με τον "Διαφωτισμό" (κοινή μήτρα τόσο του "Φιλελευθερισμού" όσο και του "Μαρξισμού") και τη γλυκανάλατη "αισιοδοξία" του για την "ανθρώπινη φύση" (αισιοδοξία που για να επιβεβαιωθεί διαπράττει τα αίσχιστα των εγκλημάτων είτε με την Γκιλοτίνα είτε με τα Γκουλάγκ), ο Συντηρητισμός, με την απαισιοδοξία του για την ανθρώπινη φύση, μας λέει την μεγάλη αλήθεια: Ο άνθρωπος είναι αυτός που είναι, ο άνθρωπος είναι "πτωτικός".

Ο Συντηρητισμός όμως δεν βολεύεται με αυτή τη διαπίστωση: Ναι, ο άνθρωπος είναι αυτός που είναι, αλλά οφείλει να υπερβεί τον χθόνιο εαυτό του, οφείλει να γίνει "άνω θρώσκων", με κεφαλαίο "Α" Άνθρωπος, αλλά δεν μπορεί να το επιτύχει μόνος του, χρειάζεται Οδοδείκτη (προσοχή: Οδοδείκτη, όχι "Οδηγητή", όπως οι ποικιλώνυμοι ολοκληρωτισμοί, όχι "ινστρούχτορα", Οδοδείκτη) και οι πλέον αληθινές εκφράσεις του είναι ο Άγιος και ο Ήρωας, εκείνος που υπερβαίνει τη χθόνια φύση του είτε μέσω της Άσκησης είτε μέσω της Δράσης, ως Οδού αυθυπέρβασης (αν τα δύο "Πρόσωπα" ταυτίζονται "Ήρως συνάμα κι Άγιος" ακόμα καλύτερα, όπως οι αγαπημένοι μου ένστολοι Άγιοι που σκοτώνουν έφιπποι τον Δράκοντα ή τον ληστή).

Ο αληθινός Συντηρητισμός, όχι η θεραπαινίδα του φιλελευθερισμού, όχι ο γελοίος "εθνικοσυντηρητισμός" τύπου Θάτσερ (εν μέρει "φιλελεύθεροι" ως προς τα οικονομικά εν μέρει "συντηρητικοί" ως προς την ηθικολογία μας, δηλαδή μικροαστοί - αυτού του είδους ο συντηρητισμός μου προκαλεί μεγαλύτερη απέχθεια από όλες τις "αριστερές" και τους "φιλελευθερισμούς" μαζί, γι' αυτό κι αισθάνομαι ΞΕΝΟΣ προς όσους τον επικαλούνται), έκφραση του οποίου αν αναζητηθεί, μπορεί να βρεθεί μόνο στη γερμανική Σχολή της "Συντηρητικής Επανάστασης".

Η Ορθόδοξη Θεολογία, ο μόνος αληθινός Χριστιανισμός, αριστοκρατικός και κοινοτικός ταυτόχρονα, μακριά από προτεσταντικές ηθικολογίες και γλυκανάλατους ρωμαιοκαθολικούς θρησκευτισμούς, μας το λέει επίσης: ο άνθρωπος είναι πτωτικός. Γι' αυτό και η πορεία (του καθημερινού ανθρώπου) προς τη Θέωση είναι ΣταυροΑναστάσιμη.

Μας το λέει και η Ελληνική Μυθολογία: ο Ηρακλής, "ο μέγας πρόγονος, ο αρχηγός της ράτσας" (Ν. Καζαντζάκης), υπήρξε γιος του Θεού των θεών αλλά και...θνητής. Έφερε μέσα του τη χθόνια φύση, το "προπατορικό αμάρτημα"· για να την υπερβεί έπρεπε να κάνει άθλους, γιατί "νόμος της Μοίρας (ή της Πρόνοιας) είναι με άθλους μόνο στον Όλυμπο (ή στον Παράδεισο) να φτάνεις".

Υπό την έννοια αυτή ο αξιοπρεπής άνθρωπος δεν νιώθει "ενοχές" για ό,τι "κακό" έκανε (λύπη μπορεί, "ενοχές" όχι) όπως δεν νιώθει και "ηθική ικανοποίηση" για ό,τι "καλό" έκανε (χαρά μπορεί, "ηθική ικανοποίηση" όχι). Ο αξιοπρεπής άνθρωπος είναι "πέραν του καλού και του κακού" (χωρίς να είναι απαραίτητο να συμφωνεί με τον Νίτσε), πέρα από "ηθικολογίες" προτεσταντικού (μικροαστικού) τύπου και "ανηθικολογίες " νεωτερικού ", "μοντέρνου" τύπου.

Ο αξιοπρεπής άνθρωπος αναγνωρίζει τη "χθόνια" φύση του και αναμετράται καθημερινά μαζί της, ως ο Άη Γιώργης που σκοτώνει τον Δράκοντα ή ο Θησέας που φονεύει τον Μινώταυρο στον (εσωτερικό του) λαβύρινθο.

Αν θα το επιτύχει ή όχι είναι άλλο θέμα. Σημασία έχει το στοίχημα. Κι εκεί είναι που διαχωρίζεται τόσο από τον ηθικολόγο μικροαστό όσο και από τον "ελευθεριάζοντα" νεωτεριστή.

Επίσης, σημασία έχει το Πρόσωπο και το μεγάλο του στοίχημα ( όχι το άτομο) η Κοινότητα με την εμπειρική Αλήθεια (όχι η κοινωνία με τις συμβάσεις της).

Ο Συντηρητισμός - όχι ο εργαλειοποιημένος από τον Φιλελευθερισμό, όχι ο Συντηρητισμός Θατσερικού τύπου- δεν είναι μια ακόμα ιδεολογική κατασκευή· θα έλεγα ότι στέκεται απέναντι στις πάσης φύσεως κατασκευές. Αν θα θέλαμε να τον "ορίσουμε" θα λέγαμε ότι είναι "Στάση" και "Τρόπος". Στάση απέναντι στον Κόσμο και Τρόπος να μετέχουμε σ' αυτόν, να διαμορφώνουμε, να ονοματίζουμε τα πράγματα. Μια αντίληψη για την Ευτοπία, απέναντι στην κάθε δυστοπία και χωρίς να χάνεται στη "νεφελοκοκυγία" της όποιας ουτοπίας.

 

Ουαί ημίν Γιουροβύζουλα υποκρίτρια!

 

Ποτέ δεν μου άρεσαν οι ιστορικοί συμψηφισμοί και οι μειοδοτικοί διαγωνισμοί αγριοτήτων και θυμάτων. Τα θεωρώ όλα αυτά προφάσεις εν αμαρτίαις, για να κρατήσει η κάθε πλευρά, όχι την βεβαιότητα ότι η άποψή της είναι ορθή, αλλά την αντιπάθεια για την άλλη πλευρά. Καθαρή περίπτωση όχι μισαλλοδοξίας, αλλά μισαλληλίας. Έτσι από την πρώτη στιγμή απώθησα κάθε σκέψη σύγκρισης της εισβολής στην Κύπρο με την εισβολή στην Ουκρανία.

Εδώ όμως η σύγκριση ήλθε και με χτύπησε μια φορά στο δόξα πατρί και δύο στον αμήλιγγα και αποκάλυψε μία υποκρισία .... ασύγκριτη:

Διαβάζω ότι πλησίστιο πλέει προς την κατάκτηση της πρώτης θέσης της Γιουροβύζουλα, εεεε συγνώμη, της Γιουροβίζιον, το τραγούδι της Ουκρανίας, προφανώς προς ενίσχυση του φρονήματος του ουκρανικού λαού, ο οποίος αμύνεται υπέρ βωμών, εστιών και ΝΑΤΟ, ενώ η κακιά Ρωσία αποκλείστηκε από τον αγώνα τον καλό. Είναι δε τόση η σιγουριά της Ουκρανίας για την ευρωπαϊκή συμπαράσταση ώστε αποτολμά να στείλει στο πολυπολιτισμικό αυτό κορύφωμα τραγουδιστή, που απ' ό,τι βλέπω στις φωτογραφίες (δεν βάζω, βέβαια, και το χέρι μου στην φωτιά) είναι ΣΤΡΕΪΤ!

Αυτομάτως λοιπόν θυμήθηκα (άραγε πόσοι άλλοι;) την συμμετοχή της Ελλάδας στον διαγωνισμό του 1976:

Την προηγούμενη χρονιά (1975) η Ελλάδα απείχε από τον διαγωνισμό, όχι, όπως υποστηρίζεται, διαμαρτυρόμενη (μόνο) για την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, αλλά γιατί αυτή την χρονιά, την χρονιά που ακολούθησε τον Αττίλα, διάλεξαν τα πεπολιτισμένα ευρωπαϊκά έθνη για να κάνει την παρθενική της εμφάνιση στον θεσμό της Γιουροβύζουλα η Τουρκία!!!!

Το 1976 όμως, σε θέση υπευθύνου εκπροσώπησης της Ελλάδας στον θεσμό βρέθηκε ένας πραγματικός ΑΝΤΡΑΣ. Κάποιος που μπορεί να μην είχε παρελθόν εξορίστου και αντιστασιακού, αλλά στο μέλλον θα περνούσε ουκ ολίγα ηθικά μαρτύρια από την ΑΥΡΙΑΝΗ ("Ταυριανή" κατά τον ίδιο) των συμπατριωτών μας ΑΦΩΝ ΚΟΥΡΗ, παντοδύναμων, τότε, επί "ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΠΑΝΤΡΕΑ" (να τα θυμόμαστε και αυτά).

Αυτός ο άντρας ήταν ο ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΗΣ, ο οποίος, εν μία νυκτί, αποφάσισε και έστειλε στην Χάγη, που διεξήχθη ο διαγωνισμός, την Μαρίζα Κωχ με ένα τραγούδι διαμαρτυρίας πραγματικής και όχι "κ@λομεγλειφάτης". Ένα τραγούδι γεμάτο πόνο και παρηγοριά, φρίκη και φως, ένα τραγούδι που σε λογικό - στιχουργικό επίπεδο χτύπαγε τους Ευρωπαίους εκεί που θα έπρεπε να τους πονάει -στην τουριστική αντίληψη για κάθε τι ελληνικό: Το θαμμένο έκτοτε στα πιο βαθιά χρονοντούλαπα και ανασυρόμενο μόνο από κάποιους "γραφικούς" κάθε Μάη που είναι τση Αγίας Γιουροβίζιο, "ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ - ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ".

Στην Γιουροβίζιον, τότε, πολύ εθορυβήθησαν. Γιατί σου λένε οι άνθρωποι: "Τι δουλειά έχουν ένα μάτσο νεκροί, αγνοούμενοι, βιασθείσες και βιασθέντες, τι δουλειά έχει ένας εσμός προσφύγων (τότε δεν ήταν της μόδας ο όρος), ένα κατακτημένο από τον στρατό της συμπαθούς εξωτικής Τουρκίας νησί στην μέση του πουθενά, να μας χαλάνε το πανηγύρι; ΕΔΩ ΠΑΜΕ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΠΕΝΤΕ ΦΡΑΓΚΑ. Γιατί μπλέκουν στα πόδια μας;"

Μέχρι και συστάσεις να μην εμφανιστεί έκαναν στην Κωχ οι διοργανωτές, γιατί δεν μπορούσαν (ενώ ήθελαν οι καημένοι!) να εγγυηθούν για την σωματική της ασφάλεια.

Αλλά η χοντρούλα Μαρίζα με την θεία φωνή, η Κωχ με το ελληνογερμανικό αίμα και την ελληνική ψυχή, βγήκε και το είπε. Με μόνα "όπλα" την συγκίνησή της και ένα λαούτο, βγήκε και είπε το τραγούδι της, πραγματοποιώντας το σχέδιο του Μάνου Χατζιδάκη, που τελευταία στιγμή το είχε αποκαλύψει ("πάγε αύγιο ένα λαούτο και φύγε για Χάγη", είχε πει στην εμβρόντητη Κωχ), κάποιοι λένε λόγω της παροιμιώδους αμεριμνησίας του - για να μην δεχθεί άνωθεν πιέσεις, λέω εγώ.

Φυσικά το τραγούδι βαθμολογικά πάτωσε. ΠΕΝΤΕ ΦΡΑΓΚΑ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΝ οι άνθρωποι τότε ..... και τώρα!

Εμείς όμως ας το ακούσουμε με υψηλής βαθμολογίας αισθητήριο, ίσως ακόμα κάτι να μπορεί να σκιρτήσει στην ψυχή μας.

Σημείωση: Δυστυχώς το "ημίν" του τίτλου, δεν είναι λάθος.

Νέοι της Σιδώνος, 1970 Ένα "επίκαιρο και προφητικό" ποίημα του Μ. Αναγνωστάκη

Δεν ξέρω γιατί -ίσως να είναι που τρώγω αλμυρά ή που κυκλοφορώ, όταν κυκλοφορώ, χωρίς μάσκα - πάντως το περασμένο Σάββατο κάτι με έπιασε μεταξύ 20:00 και 22:00 και διάβαζα ποίηση. Διάβαζα όχι από χοντρά κιτρινισμένα βιβλία
φορώντας τα "μισά" ομματοϋάλιά μου, όπως κάνουν οι (δήθεν;) διανοούμενοι, αλλά περιηγούμενος στο διαδίκτυο, αβασάνιστα και αφηρημένα. Και πάλι όμως, παρά τις προσπάθειές μου να δείξω μια κάποια ελαφρότητα στην ενασχόλησή μου αυτή, βάσκανος μοίρα έφερε προ των οφθαλμών μου ένα ποίημα του Μανόλη Αναγνωστάκη "επίκαιρο και προφητικό", όπως λένε όλοι και σε όλες τις περιπτώσεις πλέον. 

Μόνο που αυτό το συγκεκριμένο ποίημα είναι πραγματικά επίκαιρο και όντως προφητικό, αφού ο ποιητής, από το χρονολογικά μακρινό 1970, θαρρείς προβλέπει και θίγει την υποκρισία του καιρού μας, με τους θρήνους για τα θύματα του metoo, την στήριξη στους "ειρηνιστές" Ζελένσκι και Μπάυντεν, την φιλανθρωπία των ΜΚΥΟ προς τους πρόσφυγες, τον θαυμασμό της "επανάστασης" των καθόλα ανιδιοτελών ΛΟΑΤΚΙ και τόσα άλλα.

Το ποίημα λέγεται "Νέοι της Σιδώνος, 1970"και "πατάει" στο Καβαφικό "Νέοι της Σιδώνος (400μ.Χ.)".

Ο Αναγνωστάκης στους δικούς του "Νέους" ξεπερνά την λεπτή ειρωνεία του Καβάφη. Γίνεται ευθύτατα ειρωνικός, απροκάλυπτα σαρκαστικός. Γιατί μάχεται καταστάσεις και ιδεολογήματα του συρμού και γι' αυτό άκρως επικίνδυνα και οι βολές του πρέπει να είναι ακριβείς και αποτελεσματικές.

Προσωπικά, διαβάζοντάς το, έφαγα γροθιά στο στομάχι, αλλά νομίζω ότι δεν έφταιγα ο κακομοίρης. Νομίζω ότι εισέπραξα την γροθιά για λογαριασμό των Νέων και Γέρων του 2022, των σύγχρονων "προοδευτικών", που τίποτε δεν θα νοιώσουν διαβάζοντάς το. Αλλά πάλι ποτέ δεν ξέρεις. Για να δούμε....

Νέοι της Σιδώνος, 1970

Κανονικά δεν πρέπει να ‘χουμε παράπονο
Καλή κι εγκάρδια η συντροφιά σας, όλο νιάτα.
Κορίτσια δροσερά — αρτιμελή αγόρια
Γεμάτα πάθος κι έρωτα για τη ζωή και για τη δράση.
Καλά, με νόημα και ζουμί και τα τραγούδια σας
Τόσο, μα τόσο ανθρώπινα, συγκινημένα,
Για τα παιδάκια που πεθαίνουν σ’ άλλην ήπειρο
Για ήρωες που σκοτώθηκαν σ’ άλλα χρόνια,
Για επαναστάτες Μαύρους, Πράσινους, Κιτρινωπούς,
Για τον καημό του εν γένει πάσχοντος Ανθρώπου.
Ιδιαιτέρως σας τιμά τούτη η συμμετοχή
Στην προβληματική και στους αγώνες του καιρού μας
Δίνετε ένα άμεσο παρών και δραστικό — κατόπιν τούτου
Νομίζω δικαιούσθε με το παραπάνω
Δυο δυο, τρεις τρεις, να παίξετε, να ερωτευθείτε,
Και να ξεσκάσετε, αδελφέ, μετά από τόση κούραση.


(Μας γέρασαν προώρως, Γιώργο, το κατάλαβες;)

ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΔΕΝ ΖΟΥΝ ΚΟΡΜΟΡΑΝΟΙ

 

Με την έναρξη της επίθεσης στην Ουκρανία, οι προπαγανδιστές έπιασαν και πάλι δουλειά. Εκτός από την "χοντρή", προφανή προπαγάνδα, με τις κλάψες για "τις ανθρώπινες ζωές" που κάνουν το ρίμελ να τρέχει από τα μάτια τηλεπαρουσιαστριών και τηλεπαρουσιαστών, μια άλλη, κρυφή, υφέρπουσα, αριστοτεχνική προπαγάνδα έχει αφεθεί να φθείρει σιγά σιγά την κρίση μας σαν το σαράκι (γ..... Μητσοτάκη, για να μην ξεχνιόμαστε).

"Ο Πούτιν εισέβαλε στην Ουκρανία επειδή είναι κακός" - "ο Πούτιν εισέβαλε στην Ουκρανία επειδή είναι μάγκας και άντρας πολλά βαρύς" ακούγεται και ξανακούγεται σε ακόμα ένα ψευδοδίπολο.

Η αλήθεια όμως είναι ότι ο Πούτιν δεν εισέβαλε στην Ουκρανία. Η αλήθεια είναι ότι ο Πούτιν εξαναγκάστηκε να εισβάλει στην Ουκρανία από την "Δύση" (διάβαζε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ), που για μια ακόμα φορά, στο απόγειο της στρατιωτικής της δύναμης επιχειρεί να καταφέρει καίριο πλήγμα στην Αρκούδα. 

Μόνο που τώρα η "εκλεπτυσμένη" Δύση δεν επιχειρεί εκστρατείες μέσα στα χιόνια. Τώρα επιχειρεί να πνίξει την Ρωσία με το γάντι, πιέζοντάς την ασφυκτικά με κράτη ενταγμένα στο ΝΑΤΟ ακόμη και στο "μαλακό της υπογάστριο", που έλεγαν και οι παλιοί αναλυτές. Και, αν η Ρωσία εξαναγκαστεί σε γενίκευση του πολέμου, αν εξαναγκαστεί ακόμα και σε αντίποινα .... δεν βαριέσαι! Δεν θα την πληρώσουν οι πολίτες των Η.Π.Α.· θα την πληρώσουν οι από καιρό υποταγμένοι στην κακή τους μοίρα και εξανδραποδισμένοι πολίτες των κρατιδίων της Ευρώπης και μάλιστα πρώτα οι πιο "άξεστοι", εμείς οι ανατολικοί . 

Είναι ένας ακόμα σύγχρονος πόλεμος από αυτούς που ζούμε και ξαναζούμε τα τελευταία 30 χρόνια. Μόνο που τώρα η "εκλεπτυσμένη" Δύση λανσάρει  την τακτική της εκβίασης του αντιπάλου σε στρατιωτική ενέργεια. Σε αυτή την τακτική η προπαγάνδα δεν είναι πια βοηθητικό στοιχείο του πολέμου· σε αυτήν την τακτική η προπαγάνδα είναι ο ίδιος ο πόλεμος. Στόχος είναι σε λίγες μέρες να τρέμουμε τα αντίποινα του "φασίστα" Πούτιν ή να φοβόμαστε μήπως "ανοίξει η όρεξη του Ερντογάν" -λες και ο Ερντογάν δεν ελέγχεται από την Αμερική ή περίμενε τον Πούτιν να του ανοίξει την όρεξη για το Αιγαίο.

Αν σκεφτούν τολμηρά οι "παντός καιρού ειρηνιστές" και αν σκεφτούμε ψύχραιμα οι υπόλοιποι θα δούμε ότι αυτή η αισχρή -πλην σε σύγχρονη πολυτελή συσκευασία- προπαγάνδα έχει αρχίσει να απλώνει πλοκάμια εδώ και αρκετό καιρό· ήδη από την προεκλογική περίοδο των Η.Π.Α. και ακόμα πιο πριν. 

Ας θυμηθούμε ότι οι Δημοκρατικοί καθ' όλη την διάρκεια της Προεδρίας Τραμπ, παρουσίαζαν την Ρωσία ως "αυτοκρατορία του κακού" -για να μνημονεύσουμε και τον συχωρεμένο ασυγχώρητο Ρήγκαν. Η κωμικοτραγική επιχείρηση δίωξης του Τραμπ επειδή, υποτίθεται, ο Πούτιν είχε χρηματοδοτήσει την προεκλογική του καμπάνια τα λέει όλα -αν υπολογίσουμε μάλιστα ότι δεν επρόκειτο για το σενάριο του "Ράμπο No 1724", αλλά για πραγματικό ισχυρισμό του κόμματος των Δημοκρατικών!

Ας θυμηθούμε ακόμα  την δαιμονοποίηση του Τραμπ, και την αγιοποίηση του Μπάιντεν, που μόλις πριν ένα χρόνο και κάτι μήνες, έλαβε χώρα παντού, αλλά κυρίως στον δικό μας τόπο, στις δικές μας συνειδήσεις.

Ας θυμηθούμε ότι όλη μας η προσοχή είχε στραφεί τότε στο να πέσει ο τυραννικός σεξιστής και ρατσιστής Τραμπ και να ανέβει στον θρόνο του πλανητάρχη ο καλός ειρηνιστής δημοκρατικός γεράκος Μπάιντεν, που τόσο πολύ ενδιαφερόταν για τις  black lives. 

Αν θυμηθούμε, θα διαπιστώσουμε κάτι πολύ βαρύ: Ότι πέσαμε θύματα χυδαίας απάτης, που έφερε στον θώκο του πλανητάρχη ένα γεράκι με μορφή γεροπρίτσου· ότι σκοπός όλης αυτής της διοχέτευσης γελοίων ιδεολογημάτων από την Αμερική στην Ευρώπη ήταν να δεχτούμε στον τράχηλό μας, με δόξα και τιμή, εκείνους που θα επιχειρούσαν το μεγάλο κόλπο: την ολοκληρωτική στρατιωτική υποταγή και αστυνόμευση του πλανήτη μέχρι το σινικό τείχος και από εκεί και πέρα "έχει ο Θεός". Ακόμα θα δούμε (πρέπει να δούμε!) ότι κάθε "ζήτημα" που ανακινείται μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης και αποκτά διαστάσεις "πανδημίας", ήτοι viral· κάθε "metoo", κάθε "black lives matter", κάθε ιδεολόγημα του συρμού, κάθε αμερικανιά τέλος πάντων, σκοπό δεν έχει μόνο την προβολή, το κέρδος, το ξεκαθάρισμα λογαριασμών, αλλά και τον αποπροσανατολισμό μας, την ύπνωσή μας, για να δεχτούμε την προπαγάνδα που φέρνει στην εξουσία μορφές πολεμοχαρών δικτατορίσκων σαν τον Μπάιντεν ή άβουλων υπαλληλίσκων σαν τον Κούλη. 

Ακόμα ένας πόλεμος ξεκίνησε εκβιασμένος από την χώρα που πάγωσε την Ελευθερία σε ένα άγαλμα ακαλαίσθητο κι αυτό ακόμα δωρισμένο. Ας μην τον παρακολουθήσουμε σαν σήριαλ. Ας μην αντικρίσουμε φαντάσματα κορμοράνων, ας μην ρίξει ο Πούτιν χημικά και ας μην βγάλουν οι Ρώσοι στρατιώτες βρέφη από θερμοκοιτίδες. Ας μην αντιδράσουμε με δοτά συναισθήματα. Ας βγούμε επιτέλους από την ύπνωση των τεταμένων οφθαλμών του Χατζηνικολάου. 

Έκκληση προς τους γονείς: ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗ ΜΑΣ

Απευθύνομαι στους γονείς των παιδιών της Φιλαρμονικής μας, χωρίς περιστροφές:

 ΦΕΡΤΕ ΠΙΣΩ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΣΤΗΝ ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗ ΜΑΣ

-Για να μην πάει χαμένη η προσπάθεια χρόνων, που μαζί σας πραγματοποιούμε -απογοητευτικό θέαμα το άδειο κτίριο, που μέχρι πρότινος έσφυζε από ζωή!

- Για το καλό των ίδιων των παιδιών σας -ειδικά τώρα, που η κοινωνία της Φιλαρμονικής είναι απαραίτητη για να νικηθεί η απομόνωση που φέρνουν τα μέτρα κατά της πανδημίας στα σώματα και τις ψυχές τους!

- Για το Ληξούρι (ρε .....!) 

Η Φιλαρμονική είναι γεμάτη με απολυμαντικά. Τα παιδιά έχουν διδαχθεί  πώς να απολυμαίνουν τα όργανα.

ΦΕΡΤΕ ΠΙΣΩ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΣΤΗΝ ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗ ΜΑΣ ΑΦΟΒΑ 

Δεν πειράζει αν με όσα έχουν περάσει έχει μειωθεί ο ενθουσιασμός τους. Με την παρουσία τους στην Φιλαρμονική αμέσως θα ξανάρθει.

ΦΕΡΤΕ ΠΙΣΩ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΣΤΗΝ ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗ ΜΑΣ

ΜΕ ΑΚΕΡΑΙΗ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΣΑΣ ΓΙΑ Ο,ΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ

Μην περιμένετε δημόσια εμφάνιση της μπάντας για να τα πείσετε να επιστρέψουν. Οι εμφανίσεις είναι καλές μόνο όταν έχει προηγηθεί προετοιμασία -πρόβες (και η γλυκιά σωματική κούραση και ξεκούραση μυαλού και ψυχής που νιώθεις μετά) και ατομική μελέτη. Αλλιώς είναι βλαπτικές και για τα τους μαθητές και για την Φιλαρμονική και για το κοινό που τις παρακολουθεί.

ΦΕΡΤΕ ΠΙΣΩ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΣΤΗΝ ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗ ΜΑΣ ΤΩΡΑ

Προσωπικά έχω όλη την  διάθεση (θα το θεωρούσα μάλιστα τιμή μου) να βρω καθέναν από εσάς και να πέσω στα πόδια του -χρόνο δεν έχω! Γι' αυτό, άλλη μια φορά, σας παρακαλώ:

ΦΕΡΤΕ ΠΙΣΩ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΣΤΗΝ ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗ ΤΟΥΣ

Πρόγραμμα δοκιμών: Δευτέρα 20:30: χάλκινα, Τετάρτη 20:30: ξύλινα, Παρασκευή 20:30: γενική, Σάββατο 20:30: γενική.

Ιωσήφ Λουκέρης του Βασιλείου

Μαθητής και πρόεδρος Δ.Σ. 

της Φιλαρμονικής Σχολής Ληξουρίου

ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΠΟΥ ΜΕ ΑΠΟΚΑΛΕΙΣ ΨΕΚΑΣΜΕΝΟ

Ποιος είσαι εσύ που με λες "συνωμοσιολόγο", επειδή αντιστέκομαι στην υπερβολή του κορωνοϊού.

Ποιος είσαι εσύ που με φωνάζεις "ρατσιστή", επειδή εναντιώνομαι  στην επιδεικτική ομοφυλοφιλία.

Ποιος είσαι σύ που μου κολλάς την ρετσινιά του "σεξιστή", επειδή αντιλαμβάνομαι την απάτη του metoo.

Ποιος είσαι εσύ που με θεωρείς (το λιγότερο) γραφικό  επειδή τάσσομαι κατά της Ε.Ε. α.ε. και του ευρώ της.

Ποιος είσαι εσύ που με αποκαλείς "φασίστα" επειδή πιστεύω στην Ιδέα της Πατρίδας.

 Ίσως είσαι αυτός, που αφού πίστεψε σε κάθε ανούσια και άχαρη "πραγματιστική" ιδεολογία, όταν ήλθε η ώρα αποδέχθηκε αδιαμαρτύρητα τις φαντασιώσεις για τις εκατόμβες νεκρών από covid, που τους μεταφέρουν με φορτηγά και με κάρα του δήμου -πάντα ανεμβολίαστους. 

Ίσως είσαι αυτός, που αφού δήλωσε την απέχθειά του σε κάθε εκδήλωση εθνικής, θρησκευτικής, πολιτικής ταυτότητας, ως θίγουσα "ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα", με ενθουσιασμό καταχειροκρότησε το μεσαιωνικό καρακιτσαριό του "gay pride".

Ίσως είσαι αυτός, που αφού "προοδευτικά" και οφθαλμολαγνικά δέχτηκε την γυναικεία και ανδρική εκπόρνευση που ξερνάνε κάθε μέρα και κάθε ώρα  οι τηλεοράσεις, αφού επικρότησε κάθε ελευθεριότητα ως "ένα βήμα μπροστά για την ανθρωπότητα", μετά διέρρηξε τα ιμάτιά του στο άκουσμα των (π)ηθικισμών της Μ.Κ.Ο, που ακούει στο όνομα metoo.

Ίσως είσαι αυτός, που αφού μούτζωσε και αποκάλεσε "μπορντέλο" την Βουλή, αφού αγανάκτησε με την οικογενειοκρατία, ανερυθρίαστα στην συνέχεια έστρεψε την παλάμη στον εαυτό του και, ως μετανοούσα παρθένος, έτρεξε να εκμαυλιστεί στην αγκαλιά των Κούληδων, των Γιωργάκηδων και των Φώφηδων, για να μην "μείνει η χώρα ακυβέρνητη", για να μην φύγουμε από τους στοργικούς κόλπους της ευρωζώνης και "φτωχοποιηθούμε".

Ίσως είσαι αυτός, που θέλει τις μάζες των θαλασσοπνιγμένων, απελπισμένων, εγκλωβισμένων και εμπορευματοποιημένων προσφύγων, για να μπορεί, ως σύγχρονος Φρειδερίκη, να διαδηλώνει την φιλανθρωπία του.

Ίσως είσαι ένας χρήσιμος στο σύστημα "σοφός", που αυτόματα οι ακτίνες του λαμβάνουν κάθε επιθυμία των εξουσιαστών μας και ασμένως την εκτελεί.

Ίσως είσαι ο νέος, που το αίμα του πρόωρα έχει γεράσει καθώς μασκοφόρος τρέχει πίσω από τις mainstream απαγορεύσεις.

Ίσως είσαι ο μεσήλικας, που διεγείρεται με την Έλη Στάη, γιατί αυτή ξέρει να του πει πώς θα κρατήσει τη δουλίτσα του και τα λεφτουδάκια του.

Ίσως είσαι ο ηλικιωμένος που έχει μεγάλη αγάπη στον Πορτοσάλτε κι ας τον αποκαλεί αυτός τεμπέλη, μετά από μια ζωή σκληρής εργασίας κι ας του αφαιρεί το δικαίωμα στην σύνταξη μετά από μια ζωή στερήσεων.

Ίσως είσαι αυτός που ποτέ δεν υπηρέτησε μια Ιδέα - κορώνα ιδέα, ιδέα σπαθί,  που θα ναι απάνου απ' όλα. 

Έμεινες ακόλουθος ιδεολογημάτων, που ένα - ένα πέφτουν, για να αντικατασταθούν από άλλα πιο φτηνά, πιο ψευδή, πιο ατομιστικά.

Υποτάχθηκες στην πιο απροκάλυπτα απάνθρωπη εξουσία της Ιστορίας. Και το μόνο που σου έμεινε για να θεωρείς τον εαυτό σου ζωντανό είναι να βάζεις εμένα απέναντί σου.

Και να με αποκαλείς "Ψεκασμένο".  

ΥΓ.: Ίσως να είσαι κάποιος φίλος, που παραπλανείται από την προπαγάνδα που εμέσει, κάθε λεπτό, το σύστημα της δεύτερης κατοχής της χώρας, οπότε σε ικετεύω, όσο είναι καιρός, ΣΥΝΕΛΘΕ!