ΔΙΑΔΩΣΤΕ!!!! Συγκλονίστηκε το Ληξούρι στην συναυλία της Φιλαρμονικής του από το απρόσμενο συμβάν! (Βίντεο)

Ανάστατη η Ληξουριώτικη κοινωνία από ό,τι συνέβη το βράδυ της 26ης Δεκεμβρίου στην συναυλία της Φιλαρμονικής Σχολής Ληξουρίου. 

Ο μαέστρος της Φιλαρμονικής κ. Χαράλαμπος Μακρής σε μία ενθουσιώδη, αλλά, ομολογουμένως και απερίσκεπτη ως προς τις συνέπειές της κίνηση, έρριψε την ανθοδέσμη που του προσφέρθηκε, πίσω από την πλάτη του και προς την κατεύθυνση των μουσικών. 
"Καρμικά", η ανθοδέσμη κατέληξε εις τας αγκάλας του τρίτου κλαρίνου, Γραμματέως Δ.Σ. και (δήθεν;) ορκισμένου εργένη της Φιλαρμονικής Ιωσήφ Λουκέρη του Βασιλείου!
Πανδαιμόνιο ακολούθησε στην αίθουσα, καθώς άλλοι φώναζαν ευχές στον τυχερό (;) Γιοσήφη, όπως "Με το καλό!", "Καλά στέφανα, κουμπάρε!" κλπ, άλλοι συνεχαίροντο τις σαστισμένες μητέρα του και ανιψιά του και άλλοι έτρεχαν πανικόβλητοι προς την έξοδο φοβούμενοι μη κάμει σεισμό.
Μέχρι και σήμερα η αναστάτωση στο Ληξούρι είναι μεγάλη, καθώς δεσποινίδες κάθε ηλικίας ευρίσκονται σε επαγρύπνηση και σε έντονο ανταγωνισμό μεταξύ τους, για τον γοητευτικό "πενήντα παρά δύο" Ληξουριώτη.
Καλλικρατικοί κύκλοι, πάντως, κάνουν λόγο για "στημένο" συμβάν.

Ο μέγας Φαραώ Τσιπ Ρα εν Κεφαλληνία και η υποκρισία της καμήλας

Αβίαστος ο συνειρμός από την επίσκεψη του πρωθυπαλλήλου της Ε.Ε. στην χώρα κ. Τσίπρα, για να εγκαινιάσει το σχολικό συγκρότημα στην περιοχή «Φαραώ» Αργοστολίου.

Ο κάποτε δήθεν επαναστάτης νεανίας Αλέξης, έρχεται τώρα με τη νέα του μεταμφίεση. Αυτή του δήθεν μεγάλου ηγεμόνα, που  ευεργετεί  τους υπηκόους του με μεγάλα «δημόσια» έργα και τους τιμά με την μεγαλόπρεπη παρουσία του κατά τον εγκαινιασμό τους. Ο αγραβάτωτος «επαναστάτης» Αλέξης μετετράπη σε, πάντα αγραβάτωτο, Φαραώ!

Και έτσι ερχόμενος στην Κεφαλονιά, ως χρυσοφόρος «Υιός του Ρα», πετάει και λίγα ψιχία ευαισθησίας προς τους ιθαγενείς της «Κάτω Αιγύπτου», διοργανώνοντας σύσκεψη για τα προβλήματα μετά τους σεισμούς στο Ληξούρι, που θα γίνει στο ….Αργοστόλι. (Βλέπετε, κάθε  Φαραώ, οφείλει να αποστρέφει το θείον βλέμμα του από δυσάρεστες καταστάσεις και έτσι ο Φαραώ Τσιπ Ρα δεν καταδέχεται να αντικρίσει ιδίοις όμμασι τα ερείπια του  Ληξουριού).

Πόση υποκρισία διαθέτουν αυτοί οι ψευδοφαραώ! Πολιτικός άνδρας με ελάχιστη ευαισθησία, θα απέφευγε να έλθει στο Νησί για να εγκαινιάσει το έργο μιας πόλης, όταν σε μια άλλη περιοχή χαίνουν ακόμα οι πληγές της μετά από δυόμιση χρόνια από τους σεισμούς. Και αν ποτέ ερχόταν στην Κεφαλονιά, θα ήταν  αποκλειστικά και μόνο για να δει την «κατάντια» της δικής μας περιοχής, που ο Εγκέλαδος «προτίμησε». Αλλά ο Φαραώ Τσιπ Ρα, είπαμε, διαθέτει την υποκρισία της καμήλας που αρνείται να δει την καμπούρα της.

Σε μια αιγυπτιακή ατμόσφαιρα, όμως, δεν μπορεί να υπάρχει μόνο μία καμήλα. Έτσι εμφανίστηκαν τις τελευταίες μέρες και άλλες καμήλες, από αυτές τις «ισχυρές», με τις δύο  καμπούρες.   Ξεχείλισε η καμηλο-υποκρισία και εκεί. Οι καμήλες αυτές όχι μόνο αρνήθηκαν να δουν την δική τους διπλή καμπούρα, αλλά  δήλωσαν ότι φρικιούν (νεοχυδαϊστί «φρικάρουν), δήθεν, στην θέα της καμπούρας της καμήλας – Φαραώ. Και αμέσως άρχισε αυτή η παράταξη  που υποδέχθηκε εν χορδαίς και οργάνοις τους Γερμανούς της Fraport όταν ήλθαν να καταλάβουν το αεροδρόμιό μας, να προσβάλλεται από την επίσκεψη του Φαραώ Τσιπ Ρα. Και χωρίς καθυστέρηση (ξανα)άρχισε η παράταξη που ανέχθηκε για έναν ολόκληρο χρόνο την κοροϊδία προς το Ληξούρι του κ. Χρυσοχοϊδη και της κυβέρνησης Ν.Δ.ΠΑ.Σ.Ο.Κ. , να προβάλει το «έργο» εκείνης της περιόδου που ποτέ δεν άρχισε και να ανησυχεί μήπως ο Τσιπ Ρα το αφήσει …. ανολοκλήρωτο! Και χωρίς να κοκκινίζει, η ίδια αυτή παράταξη «βγάζει λάδι» την Περιφέρεια και τον κ. Γαλιατσάτο (η δεύτερη καμπούρα που λέγαμε), αγνοώντας, τάχα, ότι η περιφέρεια προσκάλεσε τον Φαραώ για τα εγκαίνια του φαραωνικού «έργου του».

Πολλές καμήλες, πολλές καμπούρες, πολλοί φαραώ και φαραωνίσκοι!  Ξεχείλισε η υποκρισία και το θράσος και από τις δύο πλευρές, τόσο που να αναρωτιέται κανείς αν είναι αφελείς ή αν μας περνούν για τελείως ανόητους.

Προσωπικά καταλήγω στην δεύτερη περίπτωση.: Και οι δύο πλευρές, δηλαδή και ο τωρινός Φαραώ  με την παράταξη του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και ο επίδοξος διάδοχός του στον θρόνο Κούλης, με την παράταξη Ν.Δ. – ΠΑ.ΣΟ.Κ. – Ποτάμι – Λεβέντης-η Σάρα η Μάρα και το κακό συναπάντημα, έχουν την εντύπωση ότι οι πολίτες δεν έχουν καταλάβει πως όλοι τους είναι τα ίδια «φύκια»˙ υπαλληλίσκοι της Ε.Ε. α.ε., στην κατοχή που έχει επιβάλλει στην Ελλάδα, με φιλοδοξία εναλλαγής στην κενή περιεχομένου «εξουσία». Τέτοιες επισκέψεις «υψηλών προσώπων» αποτελούν λοιπόν μια θαυμάσια ευκαιρία για τον καθένα τους, να στήσουν έναν ψευτοκαυγά, για να δείξουν στο πόπολο ότι έχουν «διαφορές», ότι «είναι το λυκόπουλο καλύτερο απ’ το λύκο» και να κρατήσουν έτσι τις μάζες στα μαντριά του νέου δίπολου Τσιπ Ρα – Κούλη. Για να μην δει ο Έλληνας πολίτης ότι υπάρχει λύση και ότι βρίσκεται πέρα από την ευρωενωσίτικη κατοχή, κάπου εκεί, στην τόλμη να πάρουμε την πόλη μας, την χώρα μας, την Κοινωνία μας, την ζωή μας, στα δικά μας χέρια.    

Το εγγύς μέλλον θα δείξει αν οι υποκρίτριες φαραωνικές καμήλες έχουν δίκιο που μας θεωρούν ανόητους ή όχι

Η ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΛΗΞΟΥΡΙΟΥ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΤΑΛΑΝΤΩΝ

Η παραβολή των ταλάντων είναι λίγο πολύ γνωστή: «….άνθρωπος αποδημών εκάλεσε τους ιδίους δούλους….». 

Κάποιος που έφευγε για μακρινό ταξίδι, κάλεσε τους δούλους του και τους παρέδωσε τα υπάρχοντά του, στον καθένα ανάλογα με τις δυνάμεις του. Σε κάποιον έδωσε πέντε τάλαντα, σε άλλον δύο και σε κάποιον άλλον ένα τάλαντο.

 Όταν, μετά από πολύ καιρό, επέστρεψε από το ταξίδι του, κάλεσε τους δούλους του και τους ρώτησε τι είχαν πράξει με ό,τι τους έδωσε. Αυτός που είχε πάρει τα δέκα τάλαντα του είπε ότι τα επένδυσε, δούλεψε και τα διπλασίασε. Το ίδιο και αυτός που είχε πάρει τα δύο τάλαντα. Και τους δύο, ο κύριός τους τούς επαίνεσε και τους είπε ότι μπορούν στο εξής να συμμετέχουν στην Χαρά του. Ο τρίτος, αυτός που πήρε το ένα τάλαντο, απάντησε στον κύριό του: «Κύριε, επειδή ξέρω ότι είσαι άνθρωπος σκληρός, το τάλαντο που μου έδωσες έσκαψα στην γη και το έθαψα και, τώρα που ήλθες, το ξέθαψα και νάτο, στο δίνω πίσω». Το τι άκουσε ο δούλος αυτός από τον αφέντη του, δεν λέγεται: «Πονηρέ δούλε και οκνηρέ….» του είπε, «….αν με θεωρείς σκληρό άνθρωπο, δεν εμπόρειες τουλάχιστον να βάλεις το τάλαντο σε καμία τράπεζα για να τοκίζεται;….» (τότε δεν υπήρχαν ούτε τα capital controls, ούτε ο κίνδυνος απώλειας των μικροκαταθέσεων) ….. «πάρτε από αυτόν τον αχρείο το τάλαντο και δώστε τον σε αυτόν που έχει τα δέκα και επειδή δεν μπορώ να τονε βλέπω και μου γυρίζουνε τα’ άντερα, ρίξτε τον  εις το σκότος το εξώτερον· εκεί έσται ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων».

Με την παραβολή αυτή ο Ιησούς δεν θέλησε, βεβαίως, να δώσει χρηματιστηριακές συμβουλές! Σε κοινωνικό επίπεδο, η παραβολή καταδεικνύει ότι τα χαρίσματα, οι «δυναμικές» ατόμων και κοινωνιών είναι προορισμένα να αναπτύσσονται, να προοδεύουν και οι κάτοχοί τους πρέπει να γρηγορούν συνεχώς, να μην εφησυχάζουν. Γιατί τίποτε απ’ ό,τι τους χαρίστηκε δεν είναι δικό τους. «Δανεικό» είναι, από τους προηγούμενους, που θέλουν να δουν ό,τι παρέδωσαν να πολλαπλασιάζεται και από τους επόμενους, που κάποτε θα μετρήσουν τι τους παραδώσαμε. Σκληρός αφέντης,  τιμωρός κριτής όλων μας, η Ιστορία.

Η δική μου γενιά, παρέλαβε την Φιλαρμονική σαν ένα υποτιμημένο τάλαντο και ήδη θαμμένο. Τα προηγούμενα χρόνια, κάποιοι που αδυνατούσαν να θεωρήσουν τους εαυτούς τους δούλους της ληξουριώτικης κοινωνίας, έθαψαν την Φιλαρμονική όσο πιο βαθειά μπορούσαν και δήλωσαν ότι έτσι την συντηρούν, για να την βρουν οι επόμενοι, αρκεί κανείς και ποτέ να μην την ξεθάψει. Στο σημείο ταφής έφτιαξαν μια παράγκα σε ύφος ροκοκό, που την αποκάλεσαν «Φιλαρμονική των 70 ατόμων».

Έκτοτε, κάποιοι «επικίνδυνοι» ή «θεόζουρλοι», προσπαθούμε να γκρεμίσουμε την κιτς παράγκα, να σκάψουμε, να βρούμε αυτό το κατακαημένο το τάλαντο, να το πολλαπλασιάσουμε, να το «κυκλοφορήσουμε», να το κάνουμε ξανά κτήμα και στήριγμα της ληξουριώτικης κοινωνίας. Έτσι καθώς μας ετάγη από προηγούμενους και επόμενους. Έτσι καθώς διατάσσει η αιτία ύπαρξης της Φιλαρμονικής Σχολής Ληξουρίου.

Κάθε φορά όμως, μα κάθε φορά, που κάτι καταφέρνουμε, έρχονται κάποιοι «λογικοί» και θυμούνται ότι «το τάλαντο πρέπει να μείνει θαμμένο. Το μεγάλο μας δημιούργημα (η ροκοκό παράγκα) πρέπει να μείνει στην θέση της». 

Και αρχίζουν τους θρήνους για «τους επικίνδυνους που θέλουν να κλείσει η Φιλαρμονική» και για τις «προσπάθειες» τους να συντηρηθεί το σωματείο, έτσι όπως τους αρέσει: θαμμένο, μουμιοποιημένο. Καμία σκέψη για πρόοδο ή, έστω για συνέχεια. Μόνο τους ενδιαφέρον το να μείνει η Φιλαρμονική, στα μέτρα που την θέλουν. Τα μέτρα της «φιλαρμονικούλας» μιας κακόμοιρης πόλης – χωριού, κάτι μεταξύ  Κ.Α.Π.Η. και εκδρομικού συλλόγου.  

Στους φίλους αυτούς, το λέω για μια φορά ακόμα: Μπορεί να βολεύει την ματαιοδοξία ή τον εγωισμό του καθένα μας η παραμονή της Φιλαρμονικής σε κατάσταση «παραδοσιακής ατραξιόν», η Ιστορία όμως γράφει. 180 περασμένα χρόνια μας βλέπουν κριτικά και ανυπολόγιστα επόμενα μας κοιτούν απαιτητικά. Η ίδια η Ιδέα της Φιλαρμονικής Σχολής Ληξουρίου θα μας δικάσει όλους μας. Και αλίμονο στους «πονηρούς και οκνηρούς δούλους». 

Σταματήστε επιτέλους αυτό το καταραμένο παιχνιδάκι κατά της Φιλαρμονικής

Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου: Η καλύτερη στιγμή της είναι τώρα .... ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!

Εδώ και τριάντα περίπου χρόνια, ένα πρόβλημα βασανίζει και ντροπιάζει την Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου. Ένα πρόβλημα που γιγαντώθηκε (παρότι ελάχιστοι «παλαβοί» το δείχναμε και κινούμασταν προς επίλυσή του), γιατί κάποιοι δεν θέλησαν καν να το δουν και κάποιοι άλλοι βιάστηκαν να το «κουκουλώσουν».

Η ληξουριώτικη Φιλαρμονική, αυτό το παγκόσμιο φαινόμενο παροχής Παιδείας και πρωτογενούς παραγωγής πολιτισμού, για μια τριακονταετία (τουλάχιστον) αδιαφορεί γι αυτό που αποτελεί τον κύριο λόγο, την πρωταρχική αιτία της ίδιας της ύπαρξής της. Για τριάντα (τουλάχιστον) χρόνια, η Φιλαρμονική μας ενδιαφέρεται για ο,τιδήποτε άλλο εκτός από την εκπαίδευση των νέων παιδιών της˙ περί πολλών μεριμνά και τυρβάζει και αφήνει αυτό που ετάγη να υπηρετεί: Την μετάδοση, την κοινωνία στο Ληξουριώτη, από την παιδική του ήδη ηλικία, της Ιδέας του Πολιτισμού της πόλης του.

Εκατοντάδες παιδιά, όλα αυτά τα χρόνια, πέρασαν από τα αναλόγια της Φιλαρμονικής μας, αλλά Φιλαρμονική δεν έμαθαν τι σημαίνει. Άλλα από αυτά έφυγαν σε ελάχιστο χρόνο και άλλα παρέμειναν εξελισσόμενα σε «ντεκόρ» φανφαρονικών συναυλιών, κενών περιεχομένου. Μετρημένα στα δάκτυλα του ενός χεριού εκείνα τα Ληξουριωτόπουλα, που συμπτωματικά κατάφεραν να πάρουν από το ιστορικό μας Σωματείο ελάχιστα από εκείνα που είχε καθήκον να τους δώσει.

Για την κατάσταση αυτή, δημιούργημα και απόρροια μιας θλιβερής περιόδου, που η Φιλαρμονική θεωρείτο κομματική ή προσωπική «ιδιοκτησία», είναι πολλοί οι υπαίτιοι. Δεν είναι τώρα η κατάλληλη ώρα να τους αναφέρουμε ούτε νομίζω ότι θα είναι ποτέ. Προς ικανοποίηση, όμως, όσων αρέσκονται στο κυνήγι υπευθύνων, ονοματίζω έναν: Εμένα τον ίδιο.

Είμαι ένας από τους υπεύθυνους κι εγώ, γιατί, ενώ από την πρώτη στιγμή κατάλαβα το πρόβλημα και το έθιξα, δεν κατάφερα να «χειριστώ τις καταστάσεις» με τέτοιον τρόπο ώστε να συντελέσω στην επίλυσή του. Απογοητεύτηκα κάποιες φορές και κάποιες άλλες εκνευρίστηκα και εξέπεσα στο επίπεδο προσωπικών αντιπαραθέσεων και άγριων καβγάδων. Τι να σας κάνω όμως, καλοί μου Ληξουριώτες; Για εμένα η Φιλαρμονική αποτελεί το Ναό του πολιτισμού μας, της ίδιας της κοινωνίας μας. Και, ακόμα κι Εκείνος, ο ιδρυτής της θρησκείας της αγάπης, της συγνώμης και της κατανόησης, όταν είδε μέσα στο Ναό Του να κάνουν πάρτι οι αργυραμοιβοί, δεν άντεξε και άδραξε το φραγγέλιο, παρότι γνώριζε καλά πως θα του ανταπέδιδαν στο εκατονταπλάσιο τα χτυπήματα.

Όλη αυτή η μιζέρια, η απαξίωση της Φιλαρμονικής από τον ίδιο της τον εαυτό, δύο εκβάσεις μπορούσε να έχει: Ή το πρόβλημα θα καλυπτόταν ες αεί πίσω από «άρπα κόλα» εμφανίσεις της μπάντας, μέχρι που η Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου να καταλήξει ένα γελοίο, γραφικό απολειφάδι κάποιου μακρινού ένδοξου παρελθόντος, ή κάποια στιγμή, καθώς σιγά – σιγά θα έπεφταν τα στηρίγματα και τα καλύμματα του, το πρόβλημα θα εμφανιζόταν σε όλη του την έκταση.       

Ευτυχώς συνέβη το δεύτερο! Όπως ήταν επόμενο, μετά από τόση απραξία στον τομέα της εκπαίδευσης και τόσο εφησυχασμό στο θέμα της διαδοχής μουσικών, η Φιλαρμονική ξέμεινε από αυτό που ονομάζουμε «πρώτα όργανα». Οι μεγάλοι σε ηλικία μαθητές της, αυτοί που αποκαλούμε «πυρήνα» της, δεν μπόρεσαν, δικαιολογημένα, να παρακολουθήσουν ούτε τις πρόβες, άλλοι λόγω των επαγγελματικών τους ασχολιών, άλλοι λόγω ψυχικής κούρασης, άλλοι λόγω προσωπικών διαφωνιών. Και τα νέα παιδιά, αυτά τα φιλότιμα νέα παιδιά, που αποτελούν μια από τις καλύτερες «φουρνιές» σε χαρακτήρα και νοοτροπία που έχω δει, έμειναν αμήχανα στο ντεκόρ των «δεύτερων αναλογίων», μην έχοντας τα απαραίτητα εφόδια για να προωθηθούν και να καλύψουν τα κενά της μπάντας, αφού ΕΜΕΙΣ,  εγώ κι εσύ που τώρα με διαβάζεις, δεν φροντίσαμε να τους τα δώσουμε.

Και άλλες φορές είχαμε αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση, αλλά. όπως είπαμε, την καλύπταμε, «κουτσουμπλιάζοντας» συναυλίες, πολλές φορές με ξένους, επαγγελματίες μουσικούς. Τώρα όμως, για λόγους που δεν θεωρώ της «παρούσης» να αναφέρω, η πληγή της Φιλαρμονικής δεν καλύφθηκε. Φάνηκε σε όλη την ληξουριώτικη κοινωνία και σε όλη της την αποκρουστικότητα.  Και φάνηκε την κατάλληλη στιγμή.

Ο Ληξουριώτης ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ αντιλήφθηκε την ασθένεια της Φιλαρμονικής, ακριβώς την στιγμή που πλησιάζει η ίαση και που ο ίδιος καλείται να συντελέσει τα μέγιστα στην θεραπεία της.

Στο τέλος αυτού του φιλαρμονικώς «θερμού» καλοκαιριού, η Φιλαρμονική μας αλλάζει σελίδα, με την άφιξη μετά από 20 χρόνια νέου Αρχιμουσικού.

Σε καμία περίπτωση δε συγκρίνω δημόσια τον νέο μαέστρο με τον απερχόμενο και με όλους τους προηγούμενους. Το μεγάλο πλεονέκτημα που βρίσκω σε αυτόν που τώρα καλείται να διευθύνει την Φιλαρμονική μας είναι ότι βρίσκεται εντελώς έξω από την σαθρή και αρρωστημένη κατάσταση, που όλοι εμείς δημιουργήσαμε ή ανεχθήκαμε ή υποστήκαμε. Μπορούμε λοιπόν, χωρίς προσκόμματα εσωτερικά ή εξωτερικά, να προσπαθήσουμε να τονώσουμε, να αναδιοργανώσουμε, να αναστήσουμε την επαφή της Φιλαρμονικής με τον κύριο στόχο της: Το «φυτώριο», τη νέα γενιά, τα δικά σας παιδιά.

Βλέποντας την φιλοτιμία των «μικρών» μαθητών, βλέποντας τον Ληξουριώτη πρόθυμα να δίνει από το υστέρημά του την συνδρομή του, χωρίς κανένας πλέον να τον αποκλείει, βλέποντας την οικονομική ενίσχυση που ο καθένας προσπαθεί να δώσει όταν καταλαβαίνει πως χρειάζεται για την εκπαίδευση (ναι, ακόμα και αυτός ο καλλικρατικός Δήμος Κεφαλλλλονιάς!), βλέποντας, τέλος, το πρόβλημα να κατανοείται και την λύση του ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να πλησιάζει, προσωπικά, εγώ ο «γκρινιάρης», είμαι για πρώτη φορά αισιόδοξος.

ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗΣ ΜΑΣ. Αρκεί να μην κολλήσουμε στην προηγούμενη μιζέρια, αρκεί να μην μας μεταδοθεί η ασέβεια και η μικροψυχία με την οποία κάποιοι, άθελά τους ίσως, αντιμετωπίζουν την Ψυχή της κοινωνίας μας.   

Υ.Γ.: Επειδή τελευταία είναι της μόδας να ρωτούν, όποιον μιλάει για την Φιλαρμονική, "ως τι μιλάς;;" διευκρινίζω ότι γράφω ως Ιωσήφ Λουκέρης του Βασιλείου. Η «αμαρτία» της ελεύθερης, ευθείας και γνήσιας έκφρασης γνώμης και οι συνέπειές της ας βαρύνουν αποκλειστικά εμένα.

Ο Πλατύς Γιαλός, το Υποθηκοφυλακείο Ληξουρίου και ο Δήμος Ιθάκης....

     Την ώρα που η  Ισχυρή   Κεφαλλλλονιά και οι παραφυάδες αυτής ανακαλύπτουν τον μαχητικό κομμουνιστή που κρυβόταν μέσα τους και σηκώνουν επανάσταση για την «ιδιωτικοποίηση» του Πλατύ Γιαλού˙ την ώρα που η Δημοτική Αρχή και οι συνοδοιπόροι της βγαίνουν στο παραλιακό αντάρτικο υπέρ των μπάνιων του λαού και κατά των κακών επιχειρηματιών που προσπαθούν να τους τα στερήσουν (όνειρο ζω!)˙ αυτήν την ίδια ώρα, δύο περιοχές των νησιών μας χάνουν τα Υποθηκοφυλακεία τους.

Η Ελληνική Πολιτεία, πιστή στις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης α.ε. για διάλυση κάθε (τοπικής) κοινωνίας, οσονούπω εκδίδει φιρμάνι περί συγχωνεύσεως Υποθηκοφυλακείων της Χώρας και φυσικά η μπάλα παίρνει και τα Υποθηκοφυλακεία Ληξουρίου και Ιθάκης.

Ναι, ακριβώς όπως το φαντάζεστε είναι: Σε λίγο καιρό, για να μεταγράψετε έναν τίτλο ή για να κάνει ο δικηγόρος σας μια έρευνα θα χρειάζεται το γνωστό ταξίδι στην αργοστολιώτικη μητρόπολη, όπου θα μπορείτε να απολαύσετε και την βόλτα σας με το γνωστό τραινάκι ή την κ. Στικούδη να βολτάρει στο Λιθόστρωτο με δεκαπεντάποντες πλατφόρμες πριν από κάποια συναυλία της.

Στο Ληξούρι έλλειψη ενημέρωσης, αμηχανία και τελικώς απόλυτη σιωπή. Στην Ιθάκη, εδώ και μία εβδομάδα ο Δήμαρχος και το Δημοτικό Συμβούλιο «χαλάνε τον κόσμο», με επιστολές, ανακοινώσεις, κινητοποιήσεις για να μην χάσει ο τόπος τους άλλη μια Υπηρεσία. Στο Αργοστόλι –είπαμε- αίφνης όλοι έγιναν φυσιολάτρες κολυμβητές.

Kαταλαβαίνουμε, φυσικά, πού οφείλονται οι ανωτέρω τόσο διαφορετικές αντιδράσεις τριών τόσο «κοντινών» περιοχών: Ούτε οι Ληξουριώτες αποχαυνώθηκαν εντελώς, ούτε οι Θιακοί είναι πιο μαχητικοί και φιλοπάτριδες από τους υπόλοιπους κατοίκους των νησιών μας, ούτε οι Αργοστολιώτες έγιναν φιλοτομαριστές, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να λιάζουν το κορμί τους σε «παρθένες» ακτές. Αδιαφορώντας αν ο κόσμος γύρω τους καίγεται.

Η διαφορά έγκειται στην ύπαρξη Δήμου στην Ιθάκη. Η διαφορά έγκειται στο ότι ο Θιακός εκλέγει Δήμαρχο και Δημοτικό συμβούλιο για να διοικεί την δική του περιοχή και να φροντίζει τα δικά του συμφέροντα.

Αν υπήρχε Δήμος στο Ληξούρι, αν δεν υπήρχαν απλώς και μόνο «τοποτηρητές», διορισμένοι από τον «μέγα αρμοστή» Δήμαρχο του καλλικρατικού Δήμου, οι Ληξουριώτες θα είχαν τον τρόπο να παλέψουν για ακόμα μία προσβολή της αξιοπρέπειας της κοινωνίας τους.

Αν δεν υπήρχε ο Δήμος Κεφαλονιάς, δεν θα υπήρχε λόγος να βγαίνει Δήμαρχος ο πιο «ισχυρός» οικονομικά ή κομματικά, με την ελπίδα ότι θα εξυπηρετήσει τα ατομικά συμφέροντα του καθένα μας, αφού τα συμφέροντα των περιοχών μας κάποτε είναι αντικρουόμενα.

Γράφω για άλλη μια φορά αυτό που πρέπει να γίνει συνείδηση σε όλους μας: Ο Καλλικράτης ήλθε για να συντρίψει κάθε τοπική κοινωνία, ερημώνοντας τις πόλεις και τα χωριά της «περιφέρειας» και, καμιά φορά, γελοιοποιώντας τις πρωτεύουσες των καλλικρατικών Δήμων.        

Η Φιλαρμονική Αργοστολίου και η Κατερίνα Στικούδη

Ίσως φανεί περίεργο να ασχολείται  ένας Ληξουριώτης «τοπικιστής» με τα «εσωτερικά» του Αργοστολιώτικου πολιτισμού, αλλά δεν είναι. 
Ο Κεφαλληνιακός πολιτισμός είναι πολυκεντρικός. Κάθε πόλη και κάθε χωριό της Κεφαλονιάς έχει προσφέρει με την δική του συνιστώσα (πολλές φορές αντίρροπη προς τις υπόλοιπες) στο ήδη καταρρέον πολιτισμικό οικοδόμημα του Νησιού μας. Και σε αυτή την συνιστώσα οφείλει να εμμείνει. Άλλωστε, όπως και το ευγενές έθιμο της υδριοθραυσίας  απέδειξε, οι Ληξουριώτες έχουμε πλέον την τάση να εισάγουμε αδιαμαρτύρητα οποιαδήποτε φτηνή τουριστική επινόηση της αργοστολιώτικης καλλικρατικής Μητρόπολης. Συνεπώς το θέμα αφορά άμεσα και εμάς, τους «αποδώπισω».

Η αργοστολιώτικη Φιλαρμονική, η «Φιλαρμονική Σχολή Κεφαλληνίας», μετά από 170 χρόνια ύπαρξης, ανέστειλε, ως γνωστόν, την λειτουργία της, πράγμα που είχε συμβεί, αν δεν κάνω λάθος, μόνο κατά την περίοδο της (πρώτης) Κατοχής. Διαβάζοντας αρκετά δημοσιεύματα, που εύστοχα εξέφραζαν τον προβληματισμό κάποιων γειτόνων μας για το απαράδεκτο γεγονός, περίμενα  την αντίδραση της Αργοστολιώτικης κοινωνίας.

Ειδικά περίμενα από τον εμπορικό κόσμο του Αργοστολιού, να προβεί στην απαραίτητη οικονομική ενίσχυση της ιστορικής του Φιλαρμονικής, όχι μόνο από κοινωνικό καθήκον, αλλά κυρίως για λόγους καλώς εννοουμένου επιχειρηματικού συμφέροντος. Γιατί η ίδια η λογική λέει ότι, όποιος θέλει να ασχολείται με το εμπόριο, σε μια τουριστική περιοχή μάλιστα, χωρίς διάθεση να  αποκερδαίνει  ευκαιριακά, αδιαφορώντας για τις συνέπειες των ενεργειών του στον τόπο που ζει (χυδαϊστί «αρπαχτή»), φροντίζει για την γνήσια πολιτισμική ανάπτυξη της πατρίδας του. Μεριμνά για την ανάδειξη των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της, πολλώ δε μάλλον όταν αυτά έχουν την ουσιώδη φαντασμαγορία μιας αξιοπρεπούς Φιλαρμονικής.

Αντί όμως της οργανωμένης προσπάθειας για την αναδιοργάνωση της Φιλαρμονικής του, της τόσο ωφέλιμης για τον ίδιο, ο εμπορικός σύλλογος Αργοστολίου, προτίμησε να «εξυψώσει» τον Κεφαλληνιακό πολιτισμό διά της προσκλήσεως, της μεγαλειώδους υποδοχής (αντάξιας της Βασίλισσας Ελισάβετ από ιθαγενείς των αποικιών της) και της διοργάνωσης συναυλίας της τηλεπερσόνας και εσχάτως αοιδού κυρίας Αικατερίνης Στικούδη.  Αντί της ουσιαστικής φαντασμαγορίας της Φιλαρμονικής, ο εμπορικός σύλλογος Αργοστολίου προτίμησε την «φαντασμαγορία» των κοιλιακών της εν λόγω καλλιτέχνιδος (αντάξιων μπετατζή – μποντιμπίλντερ). Αντί του μακροχρόνιου και κοινωνικά ωφέλιμου κέρδους που συνεπάγεται η ενίσχυση του πολιτισμικού πυλώνα του τόπου του, προτίμησε την «αρπαχτή» μιας βραδιάς ανοιχτών καταστημάτων.

Κάπως έτσι, θα φτάσουμε η Κεφαλονιά να στερηθεί κάθε ίχνος του πολιτισμού της, ό,τι  δηλαδή πραγματικά αξιόλογο έχει να επιδείξει. Και τότε, δεν θα κλαίμε μόνο όσοι ενδιαφερόμαστε για την ανασύσταση των κοινωνιών μας. Θα σπαράζουν και όσοι ενδιαφέρονται μόνο για την τσέπη τους. Σκληρό, αλλά έτσι είναι.

Με το «πάθημα» αυτό των γειτόνων μας, ας μην καγχάζουμε οι Ληξουριώτες. Δεν κρύβω ότι κι εγώ, μόλις άκουσα για την Στικουδοσυναυλία, ευχαρίστησα για άλλη μια φορά την τύχη μου, που δεν γεννήθηκα Αργοστολιώτης. Όμως, στην κοινωνική και πολιτισμική παρακμή που βρισκόμαστε, είναι πολύ πιθανόν το επόμενο Πάσχα να έλθει στο Ληξούρι η Στικούδη να σπάει μπότηδες, κι αλίμονο τότε σε όποιον «γραφικό» διαμαρτυρηθεί….

ΛΥΣΣΑ ΚΑΚΙΑ!!!!

Ελυσσάξανε πάλι και μόνο στο άκουσμα των λέξεων «Δήμος Ληξουρίου» ή «Παλικής» ή «Παλλλλίκης», αν προτιμάτε! Και μόνο που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ψιθύρισε κάτι αοριστολογίες  για «βελτιώσεις στον Καλλικράτη» και για πιθανότητα «διάσπασης του Καλλικρατικού Δήμου Κεφαλλλλονιάς», έφτανε για να κινητοποιηθεί όλο το σύστημα «ενημέρωσης» των καλλικρατικότερων του Καλλικράτη συμπατριωτών μας. Και να αμέσως οι διαδόσεις ότι τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει στο χωροταξικό του ενιαίου Δήμου μας, και να  αμέσως η προσπάθεια γραφικοποίησης όσων θέλουν τον Δήμο Ληξουρίου, και να η άσκηση ισχυρής πειθούς σε όσους δειλά προσυπέγραψαν αντικαλλικρατικές ανακοινώσεις, για να προσέχουν άλλη φορά που την βάζουν την υπογραφή τους, και να οι αντιδράσεις ζηλοτύπου αρραβωνιάρας, μόλις οι κκ. Παρίσης και Ρουχωτάς πλησίασαν λίγο παραπάνω απ’ ότι έπρεπε τον κ. Μπαλάφα.  

Φυσιολογική η αντίδρασή τους: Οι άνθρωποι αυτοί είναι φανατικοί οπαδοί του συστήματος της «Ευρωπαϊκής Ένωσης α.ε.», που θέλει την εξαφάνιση κάθε μικρής ή μεγάλης κοινωνίας, ξεκινώντας από την κατάργηση της πολιτικής αντιπροσώπευσης όσων την αποτελούν. Είναι απόλυτα συνδεδεμένοι με τη νοοτροπία του να μετατραπούν Δήμοι, Νομοί, Κράτη σε μια άμορφη γλίτσα, που θα άγεται και θα φέρεται από τα ιδιωτικά συμφέροντα.

Εμείς όμως; Εμείς, οι υπόλοιποι, η συντριπτική πλειοψηφία των Κεφαλλήνων και δη των Ληξουριωτών. Εμείς, όσοι καταλάβαμε από την αρχή ή εκ των υστέρων την αδήριτη ανάγκη επιστροφής του Δήμου Ληξουρίου ή της Σάμης ή άλλων περιοχών. Εμείς, πώς θα αντιδράσουμε στη νέα, αδύναμη έστω προοπτική ανάκτησης της αυτοδιοίκησής μας;

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθήσει την τακτική της Ν.Δ., να μας υπόσχεται δηλαδή Δήμο μέχρι τελευταία στιγμή και στο τέλος, πράγμα όχι σπάνιο, αναιρέσει την υπόσχεσή του, θα υποστηρίξουν όσοι σήμερα δηλώνουν αντικαλλικρατικοί συνδυασμούς καλλικρατικότατους, όπως το 2014;;

Αν η κυβέρνηση πραγματοποιήσει την υπόσχεσή της προς το Ληξούρι, πράγμα καθόλου σύνηθες, θα θεωρήσουμε μήπως τον δικό μας Δήμο πανάκεια για όλα μας τα προβλήματα;;

Για να μην δώσει το μέλλον καταφατική απάντηση και στα δύο ανωτέρω ερωτήματα, ας διευκρινίσουμε ορισμένα πράγματα:

Η πίστη στον Δήμο Ληξουρίου, δεν είναι μια απλή τοπικιστική ή ρομαντική άποψη, πολλώ δε μάλλον δεν είναι μέσο προς επίλυση πρακτικών – ατομικών προβλημάτων. Είναι πολιτική και κοινωνική στάση ζωής! Είναι η συναίσθηση ότι η πραγματική αυτοδιοίκηση  αποτελεί όχι απλώς ζήτημα επιβίωσης, αλλά κυρίως ζήτημα αξιοπρέπειας και Τιμής για τον τόπο μας.

Συνεπώς, η διεκδίκηση του Δήμου Ληξουρίου δεν χρειάζεται ανθρώπους επαμφοτερίζοντες, ούτε ανθρώπους που ενδιαφέρονται μόνο για το πόσα κυβικά τσιμέντο θα πέσουν έξω από την πόρτα τους. Η διεκδίκηση του Δήμου θέλει ανθρώπους με καρδιά και μυαλό σιδερένια. Θέλει Αρετή και Τόλμη, όπως πολύ εύστοχα έγραψε ο ζεν πρεμιέ των ΦΙ.Κ.Ο. ( jeune premier de sycamore).

Πάνω απ’ όλα απαιτεί την απόλυτη συνείδηση ότι αν και όταν δημιουργηθεί ο Δήμος μας, δεν θα επαναπαυθούμε! Ο νέος μας Δήμος δεν θα είναι η λύση όλων των προβλημάτων μας. Θα είναι το ξεκίνημα μιας νέας, μεγάλης και απόλυτα συγκροτημένης πάλης για την αναγέννηση της Ληξουριώτικης κοινωνίας, μέσα σε ένα καλλικρατικό και ευρωενωσίτικο μη κράτος. Τότε είναι που πρέπει να «λυσσάξουμε» εμείς. Τότε θα αρχίσει ο μεγάλος αγώνας. Τότε θα φανεί ποιος αγαπά πραγμαικά αυτόν εδώ τον τόπο, το Ληξούρι, την Κεφαλονιά, την Ελλάδα. Ποιος ενδιαφέρεται να ζήσει σε κοινωνία ανθρώπινη και δεν τον απασχολεί μόνο το σαρκίον του.       

Καλώς ΔΕΝ ήλθατε κύριε Πρόεδρε

Περίμενα μέχρι την δημοσίευση του προγράμματος της επίσκεψης του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, για να γράψω αυτό το κείμενο. Έλπιζα ότι κάποιος αρμοδιότερος και κοινωνικά πιο «επιτυχημένος» και διακεκριμένος από εμένα θα διαμαρτυρόταν για την αγνόηση του Ληξουριού κατ’ αυτήν την δεύτερη φορά που ο ανώτατος άρχων της Πολιτείας θα παρευρεθεί στην Κεφαλονιά για τον εορτασμό της Ένωσης. 

Ουδείς αντέδρασε! Κι έτσι η υπεράσπιση της Τιμής αυτής της πόλης, έπεσε (πάλι) στην …. κατάντια την δική μου.

Έλπιζα όμως, ο ανόητος, και σε κάτι ακόμα: Ότι η Προεδρεία της Δημοκρατίας, θα έβλεπε το «κενό» στο πρόγραμμα υποδοχής και θα το διόρθωνε. Ότι θα έβλεπαν οι αρμόδιοι, ακόμα και ο ίδιος ο κ. Παυλόπουλος, πως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας οφείλει να τιμήσει με την επίσημη παρουσία του τον τόπο της Εξέγερσης του Σταυρού, τον τόπο του Ιωάννη Δοτοράτου Καπελέτου, του Σταματέλου Πυλαρινού και εκείνου του «ωραίου τρελού», του Γιωργαντάρα, τον τόπο που ο ιδρυτής της Φιλαρμονικής του τόλμησε και έγραψε τραγούδι για την κρεμάλα του Παπά Ληστή.    

Έλπιζα ότι  θα ένιωθε ο κ. Παυλόπουλος την ανάγκη, αφού η θέση του είναι καθαρά συμβολική, συμβολικά, με επίσημη επίσκεψή του στο Ληξούρι, να ενθαρρύνει μια ολόκληρη περιοχή που υποφέρει τα πάνδεινα από τον Καλλικράτη, που ο ίδιος διατεινόταν ως απλός αντιπολιτευόμενος πολιτικός ότι στο Ληξούρι δεν πρέπει να εφαρμοστεί. Να ενθαρρύνει μια πόλη με χαίνουσες τις πληγές της από τον σεισμό του 2014 και την αδιαφορία της Πολιτείας, μια πόλη που οι κάτοικοί της αντιμετωπίζουν ακόμα και το ενδεχόμενο της φυσικής τους εξόντωσης λόγω της κατάργησης του Μαντζαβινατείου Νοσοκομείου, από ένα καλλικρατικό τερτίπι.

Ο Εξοχότατος κ. Πρόεδρος όμως, δεν ένιωσε ούτε το καθήκον να τιμήσει το Ληξούρι ούτε την ανάγκη να το στηρίξει. Δεν «αντέγραψε» καν το πρόγραμμα της επίσκεψης του προκατόχου του Κ. Στεφανόπουλου και πολύ φοβάμαι μήπως αντιγράψει το πρόγραμμα του Κ. Σημίτη, που περιελάμβανε ανεπίσημη επίσκεψη στο Ληξούρι για «καφεδάκι εις τας εξοχάς».

Αποδεικνύει με την στάση του ο κ. Παυλόπουλος, ότι δεν αντιλαμβάνεται ούτε καν τον συμβολικό χαρακτήρα του θεσμού που υπηρετεί, τον μοναδικό που απέμεινε μετά την παπανδρεϊκή τροποποίηση του Συντάγματος το 1985. Αποδεικνύει ότι δεν ενεργεί ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αλλά μάλλον ως πολιτικός «της σειράς» πρόθυμος να στηρίξει την κοινωνική διάλυση που προσπαθούν όσοι τον έφεραν στο ύπατο αξίωμα.

Ένας τέτοιος «μη Πρόεδρος», λοιπόν, είναι καλό που δεν θα έλθει από τα μέρη μας.

Η Ιστορία δεν θα καταγράψει επίσκεψη του Ανωτάτου Άρχοντος στην πόλη μας. Η μικροϊστορία όμως, θα γράψει ότι κάποιος κ. Παυλόπουλος ΚΑΛΩΣ ΔΕΝ ΗΛΘΕ ΣΤΟ ΛΗΞΟΥΡΙ.  

Ανδρέας Τυπάλδος Μπασιάς. Ο "ξεχασμένος" πρώτος πρόεδρος της Φιλαρμονικής Σχολής Ληξουρίου.

Άρθρο μου στο τεύχος 17 του περιοδικού "Κεφαλονίτικη Πρόοδος"

.....................................................................................                                                                                     

Η παράδοση απένειμε τον τίτλο του «ιδρυτή» της Φιλαρμονικής Σχολής Ληξουρίου στον Πέτρο Ιακώβου Σκαρλάτο. Δικαίως, αφού ο Σκαρλάτος ήταν ο μόνος από όσους «θεμελίωσαν» την Φιλαρμονική στο Ληξούρι, περίπου το 1836, που προχώρησε στην μουσική Τέχνη προσφέροντας τα μέγιστα ως Αρχιμουσικός, τόσο στην Ληξουριώτικη Φιλαρμονική, όσο και σε άλλες ελληνικές μπάντες.

Η συλλογική μνήμη όμως, εστιάζοντας στο πρόσωπο του Σκαρλάτου, αγνόησε πολλούς άλλους, που συνέβαλαν κυρίως κατά τον οργανωτικό τομέα στην ίδρυση και ανάπτυξη της Φιλαρμονικής μας.

Έτσι, στη λήθη πέρασε και ο Ανδρέας Τυπάλδος – Μπασιάς, ο πρώτος «επίσημος» πρόεδρος της Φιλαρμονικής στα κρίσιμα χρόνια της αρχικής προσπάθειας «σωματειακής» οργανώσεώς της.

Στο πρώτο έγγραφο στοιχείο ύπαρξης Φιλαρμονικής Σχολής στο Ληξούρι, που λόγοι ιστορικής τεκμηρίωσης μας υποχρεώνουν να το θεωρούμε «ιδρυτικό»[1], δηλαδή στους από 16/10/1839 ε.π. «Κανόνες των Μουσικών»[2], ο Ανδρέας Τ. Μπασιάς είναι εκείνος που αναλαμβάνει μόνος την διοίκηση της υπό σύσταση «συντροφιάς των Μουσικών» ως Πρόεδρος, «εις τας διαταγάς» του οποίου «υπόσχονται όλοι οι μαθηταί να πείθονται».     

Οπωσδήποτε το έργο του είναι δύσκολο. Το «υλικό» που καλείται να διαχειριστεί αποτελείται από τον «ανθό» της τότε Ληξουριώτικης νεολαίας. Γόνοι οικογενειών με μεγάλη οικονομική και κοινωνική επιφάνεια, προορισμένοι οι περισσότεροι για τον τίτλο του «διδάκτορος» σε ξένα πανεπιστήμια, αποτελούν την «συντροφιά», που ο Μπασιάς πρέπει να μετατρέψει σε Μουσική Σχολή, για να διδαχθεί «την επιστήμην (!) της Μουσικής», αλλά και σε μπάντα, που με δική του ευθύνη θα «υπάγουν να λαλήσουν εις πανήγυριν ή εις χορόν ή εις κάθε άλλο».

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ποιοι ακριβώς λόγοι οδήγησαν την συντροφιά των Μουσικών στην ανάθεση της «πρωτοκαθεδρίας» στον Μπασιά. Οπωσδήποτε η ηλικία του (ο Μπασιάς το 1839 ήταν περίπου 40 ετών, ενώ οι νέοι της συντροφιάς γύρω στα 20), αλλά και ο οργανωτικός χαρακτήρας του επαγγέλματός του (συμβολαιογράφος), βάρυναν κατά την επιλογή του. Μπορούμε δε να υποθέσουμε ότι, αν και δεν αναφέρεται στα σωζόμενα έγγραφα ως μουσικός, ίσως είχε λάβει μουσική παιδεία, που τον κατέστησε τον καταλληλότερο για την ηγεσία της συντροφιάς.

Όποιες όμως και αν ήταν οι αιτίες της επιλογής, αποδείχθηκε επιτυχημένη. Ο Ανδρέας Τ. Μπασιάς έδειξε από την πρώτη στιγμή, ήδη από την σύνταξη των «Κανόνων των Μουσικών», ότι είχε «όραμα» και γνώση για την ανάπτυξη της Φιλαρμονικής. Το καταστατικό αυτό κείμενο, ίσως συνταγμένο από τον ίδιο, ρυθμίζει με λεπτομέρεια όχι μόνο τις σχέσεις και τις υποχρεώσεις των μαθητών, αλλά κυρίως τις αρμοδιότητες του Προέδρου. Παρά δε την φαινομενική «μονοκρατορία» του στην διοίκηση, ο Πρόεδρος από τις διατάξεις των «Κανόνων» προκύπτει τελικά πρώτος μεταξύ ίσων στην λήψη των αποφάσεων, οι δε μουσικοί ορίζονται ως μια «γενική συνέλευση» μαθητών – συνδρομητών, με πλήρη έλεγχο και ισηγορία στις υποθέσεις της «συντροφιάς». Χαρακτηριστικό είναι και το ακροτελεύτιο άρθρο των «Κανόνων»: «Όλα τα άνωθεν κεφάλαια υπόσχονται όλοι οι κάτωθι μαθηταί και Πρόεδρος μετά την υπογραφή τους να εκτελέσουν χωρίς την παραμικράν εναντιότητα είτε καμιάς λογής πρόφασιν, δίδοντας τώρα ο καθείς τον λόγον της τιμής και της συνειδήσεως ωσάν καλός πολίτης και ωσάν άνθρωπος του τιμίου χαρακτήρος». Από τα παραπάνω συμπεραίνουμε ότι το καταστατικό όχι μόνο διαπνέεται από Δημοκρατική νοοτροπία, όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο Γ.Ν. Μοσχόπουλος, αλλά εκφράζει και μία έξυπνη τακτική του Μπασιά στον χειρισμό των «αρχοντόπουλων», που έπρεπε να γίνουν μέλη της κοινωνίας απόλυτης σύμπραξης και ισότητας, που κάθε μπάντα αποτελεί.

Στον διαχειριστικό τομέα, ο Ανδρέας Τυπάλδος Μπασιάς επιδεικνύει αξιόλογη δραστηριότητα, αλλά και την επιμέλεια και τάξη που οι «Κανόνες» του επιβάλλουν. Με επανειλημμένες ανακοινώσεις του στο Ληξουριώτικο κοινό, αναζητά συνδρομητές, ώστε να επιτευχθεί ο στόχος της δωρεάν εκπαίδευσης των μαθητών της Σχολής. Ξεκαθαρίζει δε, αν και δεν αναφέρεται στους «Κανόνες», ότι μετά από έναν χρόνο Προεδρίας, θα παραδώσει την διοίκηση σε τριμελή επιτροπή που οι συνδρομητές θα ορίσουν. Ασκεί με ζήλο καθήκοντα «φροντιστή» για το κτήριο που μισθώνει η συντροφιά για να «φορμαρισθή σχολείον Μουσικής», για τα έπιπλα και τα αναλώσιμα είδη της μπάντας. Προμηθεύεται καινούργια Όργανα από τον «πραγματευτήν» Ράνκη και προκαταβάλλει ο ίδιος το τίμημα. Τον Απρίλιο του 1840 ορίζει έναν από τους μαθητές, τον Αναστάσιο Γερουλάνο, Ταμία της Φιλαρμονικής «διά να μην γίνονται καταχρήσεις». Για κάθε έξοδο και ενέργεια δε, τηρεί «ημεροδρόμιον» και ακριβή λογαριασμό, όπως του επιτάσσουν οι «Κανόνες», τον οποίο αποδίδει στο τέλος της Προεδρίας του πρώτα στους μαθητές και έπειτα στους συνδρομητές της Σχολής, «χαρίζοντας» έτσι στην έρευνα το «Βιβλίο Ταμείου», ένα από τα σωζόμενα «ιδρυτικά έγγραφα».

Όσον αφορά την αντίληψή του για το νόημα και την προοπτική της Φιλαρμονικής, μία φράση του σε έκκλησή του προς τους συνδρομητές αρκεί για να αποδειχθεί η ορθότητά της: «διά να φωτισθή η νεολαία της Πατρίδος μας»!

Ο Ανδρέας Τ. Μπασιάς, πιστός στην υπόσχεσή του, θα συγκαλέσει τον Σεπτέμβριο του 1840 συνέλευση μαθητών και συνδρομητών και θα παραδώσει την διοίκηση σε πενταμελή επιτροπή, αποτελούμενη από τους Ανδρέα Τ. Λασκαράτο, Μαρίνο Δαλλαπόρτα, Ιωάννη Τ. Φορέστη, Αδαμάντιο Δαλλαπόρτα και Θεόδωρο Τ. Πρετεντέρη. Εκεί σταματά κάθε ουσιαστική ασχολία του με την Φιλαρμονική. Ίσως από την πρώτη στιγμή είχε σκοπό να παραιτηθεί μετά την αρχική οργάνωση της συντροφιάς, ίσως «οι οικιακές περιστάσεις» που επικαλείται να ήταν ιδιαίτερα πιεστικές, ίσως να απογοητεύτηκε από τις δυσκολίες του εγχειρήματός του ή να διαφώνησε με τα μέλη της νέας επιτροπής. Η ουσία είναι ότι ο πρώτος Πρόεδρος στο εξής «χάνεται» από την ιστορική εξέλιξη της Φιλαρμονικής.
                                  

  Ποιος όμως ήταν ο άνθρωπος που αφιέρωσε με τόση προθυμία και συνέπεια έναν χρόνο από την ζωή του στην Ιδέα της Φιλαρμονικής Σχολής Ληξουρίου;

Ο Ανδρέας Τυπάλδος Μπασιάς γεννήθηκε στο Ληξούρι στα τέλη της δεκαετίας του 1790. Ήταν γιος του Γεωργίου  Τυπάλδου – Μπασιά, αδελφού του Σπυρίδωνος Τ. Μπασιά, προπάππου του γνωστού Ληξουριώτη ευεργέτη Ευαγγέλου Τ. Μπασιά. Το σπίτι της οικογένειας του Ανδρέα βρισκόταν στην συνοικία «Αναλήψεως», συνορεύον προς νότο με το σπίτι της οικογένειας του Σπυρίδωνος, εκεί που σήμερα βρίσκεται το κτήριο της Φιλαρμονικής Σχολής Ληξουρίου, μετά από δωρεά που συνέστησε προς το σωματείο ο Ευάγγελος Τ. Μπασιάς το 1957. Δεν αποκλείεται λοιπόν, η αχνή ανάμνηση του μακρινού θείου Ανδρέα να συνέτεινε στην απόφαση του ευεργέτη να παραχωρήσει το πατρικό του οικόπεδο στην Φιλαρμονική.

Η μόρφωση του Ανδρέα ήταν μέτρια, για τα δεδομένα της εποχής στο Ληξούρι. Μπορεί να ασκούσε το λειτούργημα του συμβολαιογράφου, αλλά από την γραφή στις σωζόμενες διαθήκες του και την έλλειψη του προθέματος «Δρ» στην υπογραφή του ή στις αναφορές του ονόματός του, συμπεραίνουμε ότι δεν ήταν κάτοχος πανεπιστημιακού διπλώματος. Επίσης μέτρια θα πρέπει να ήταν και η οικονομική του κατάσταση, αφού κατείχε περιουσία, που του επέτρεψε να καταβάλλει την απαιτούμενη την εποχή εκείνη εγγύηση για να γίνει  συμβολαιογράφος, αλλά δεν επαρκούσε να ζει από αυτήν ως «κτηματίας ή «ιδιοκτήτης», χωρίς να εργάζεται.     

Ήταν παντρεμένος με την Ντζανέτα Κουλουμπή. Όπως όμως βλέπουμε στις ληξιαρχικές πράξεις, το σπίτι του Ανδρέα και της Ντζανέτας δεν ευτύχησε, αφού η κακή τύχη χτύπησε αρκετές φορές την πόρτα του: Το 1841 ο Ανδρέας χάνει την κόρη του Ειρήνη σε ηλικία 3 μηνών, το 1850 την κόρη του Παρασκευή 7 μηνών, το 1851 τον γιο του Χριστόδουλο 2 ετών και την κόρη του Αδελαϊδα 10 μηνών και ακολουθούν το 1854 η Ισαβέλλα 23 ετών και το 1855 το νήπιο Διαμαντούλα και η Χρυσούλα 21 ετών. Στις ληξιαρχικές πράξεις θανάτου των ενηλίκων θυγατέρων του Ισαβέλλας και Χρυσούλας αναγράφεται το επάγγελμα «ράπτρια», γεγονός από το οποίο εικάζουμε ότι η οικονομική κατάσταση του Μπασιά συνεχώς έφθινε, αφού αναγκάζονταν οι κόρες του να εργάζονται. Το μόνο παιδί του Μπασιά που βλέπουμε να επιβιώνει είναι ο μεγάλος του γιος Γεώργιος, που ασκεί το περίεργο εκείνη την εποχή επάγγελμα του φωτογράφου. Το συναντάμε να παντρεύεται σε ηλικία 50 ετών, το 1883, την Ρουμπίνα Παρτίδου και, έντεκα χρόνια μετά, το 1893, να αποβιώνει.

Την 4/4/1866 τελειώνει και η ζωή του Ανδρέα. Μια ζωή μουντή, δυστυχής, που όμως εκείνος ο ένας και μόνο χρόνος που συνδέθηκε με την «γέννηση» της Φιλαρμονικής την καταυγάζει!

Ας είναι αυτό το κείμενο μια πρώτη ανάκληση της μνήμης και της προσφοράς του Ανδρέα Τυπάλδου Μπασιά από την Ιστορία, που τόσο τον αδίκησε.  

                                                                   Ιωσήφ Λουκέρης του Βασιλείου

Πηγές

α) Γεωργ. Ν. Μοσχόπουλου, Το Πρώτο «Καταστατικό» της Φιλαρμονικής Σχολής Ληξουρίου (1839), Συμβολή στην Ιστορία της Επτανησιακής Μουσικής, σελ. 31 επ..

β) Αρχείο Σ. Μοτσενίγου, Φάκελος 574.

---

[1] Από την προσεκτική ανάγνωση των «ιδρυτικών» εγγράφων, αλλά και από τον επικήδειο λόγο του Η. Τσιτσέλη προς τον Πέτρο Σκαρλάτο (βλ. Γ. Ε. Ραυτόπουλου, Πέτρος Ι. Σκαρλάτος, σελ. 159) πιθανολογώ έντονα την ύπαρξη φιλαρμονικής στο Ληξούρι πριν το έτος 1839. Αυτόν τον προβληματισμό μου θα εκθέσω με την άδεια της διεύθυνσης του περιοδικού, σε επόμενο άρθρο μου.

[2] Πρόκειται για το σύνολο εγγράφων χρονολογίας 1839-1841, που ο καθηγητής Γεώργιος Ν. Μοσχόπουλος ανέσυρε από τα «κατάλοιπα» του αρχείου Η. Τσιτσέλη, αντίγραφα των οποίων βρίσκονται στο αρχείο Σπύρου Μοτσενίγου στην Εθνική Βιβλιοθήκη.

Τα "χρηστά ήθη" του κυρίου Χρηστάτου

Ήταν το τρίτο κρούσμα ψευδώνυμου «άτου», που με συκοφαντίες και ύβρεις επιτέθηκε κατά μέλος των «ΦΙ.Κ.Ο.». Αυτή την φορά ο κύριος «Γιάννης Χρηστάτος» έβαλε στόχο τον Ηλία Παρίση, και, στην γνωστή μπουρδολογία περί «μιας παρέας που ξέρει μόνο να βρίζει», πρόσθεσε και τα μύρια όσα για την ιδιότητα του στρατιωτικού, που ο επικεφαλής των ΦΙ.Κ.Ο. με τιμή φέρει.

Ο Στρατηγός μου συνέστησε να αγνοήσω τον κ. «Χρηστάτο». Εγώ όμως είμαι υποχρεωμένος να αγνοήσω τις συστάσεις του Στρατηγού. Γιατί το φαινόμενο των «Χρηστάτων» μας αφορά όλους, ανεξάρτητα μάλιστα πολιτικής τοποθέτησης.

Διευκρινίζω εξ αρχής ότι, κατά τη γνώμη μου, αυτός που κρύβεται πίσω από το συγκεκριμένο ψευδώνυμο δεν είναι αιρετός της «Ισχυρής Κεφαλλλλονιάς» σε οποιαδήποτε θέση, παρά τα όσα ακούγονται. Οι «πρωτοκλασάτοι» αιρετοί ισχυροκεφαλλλλονίτες όμως, φέρουν ακέραια την ηθική και πολιτική ευθύνη, για όσα εξακοντίζουν οι παντός είδους «Χρηστάτοι» εναντίον όποιου τους αντιτίθεται.

Μία προς μία οι ύβρεις που εξαπέλυσε ο ψευδώνυμος φανατισμένος εναντίον του Ηλία Παρίση, έχουν ακουστεί και στο Δημοτικό Συμβούλιο και όχι μόνο εκεί. Η αντίληψη κάθε πραγματικής, έστω σκληρής κριτικής ως εξύβρισης της αγιοποιημένης Δημοτικής Αρχής που πρέπει με εξύβριση να απαντηθεί, ο  λαϊκισμός που θέλει π.χ. όποιον φορά την στολή των Ενόπλων Δυνάμεων χουντικό, η «γενναιότητα» των ύβρεων υπό ψευδωνυμία, είναι τα νέα «χρηστά ήθη» που η «Ισχυρή Κεφαλλλλονιά», απερίσκεπτα έφερε στην πολιτική ζωή του τόπου μας.

Τι να κάνει και ο καημένος  ο «κύριος Χρηστάτος»; Ακολουθώντας αυτά τα «χρηστά ήθη» που όσοι θαυμάζει έφεραν, κάθισε και έγραψε αυτά τα μικρά λιβελογραφήματα, σίγουρος ότι γίνεται αρεστός στην εξουσία.

Καλά θα κάνουν λοιπόν οι αρχηγέτες «Ισχυροκεφαλλλλονίτες» να ξαναδούν την στάση που ακολουθούν στον δημόσιο λόγο τους και τις συνέπειές της. Ας σκεφτούν, επιτέλους, ότι οι «Χρηστάτοι» δεν το έχουν σε τίποτα, αν «γυρίσουν τα πράγματα» να στραφούν, με τον ίδιο ή και χειρότερο τρόπο εναντίον τους.

Βεβαίως υπάρχει και η πιθανότητα ο «Γιάννης Χρηστάτος» να είναι κάποιος αντιρρησίας  συνείδησης ή ο άνθρωπος να έχει κάποιο σωματικό ελάττωμα που δεν του επέτρεψε την στράτευση και έτσι να μην γνωρίζει αυτό που ακόμα και όσοι υπηρετήσαμε ως …. μοδίστρες (αεροπορία) γνωρίζουμε: ότι για κάθε πραγματικό Έλληνα Στρατιωτικό η τιμή της στολής μετράει πάνω απ’ όλα, σε οποιαδήποτε κατάσταση. Αν είναι έτσι, ζητώ συγνώμη….

    

1801: ΛΗΞΟΥΡΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ Ι. ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ (Ένας αιματηρός αγώνας για την αυτοδιοίκηση του Ληξουριού)

Αφορμή για το παρόν κείμενο αποτελεί άρθρο της έγκριτης ιστοσελίδας «Κεφαλονίτικα Νέα», το οποίο, ακολουθώντας την πεπατημένη της «επίσημης» ιστοριογραφίας, εξυμνεί τον Ιωάννη Καποδίστρια, για το «κατόρθωμα» του «συμβιβασμού» Αργοστολίου και Ληξουρίου, κατά την ταραγμένη περίοδο των αρχών του 19^ου αιώνα. Τότε, που η Κεφαλονιά και όλα τα Επτάνησα βρίσκονταν υπό Ρωσοτουρκική κατοχή, βαπτισμένη σε   «Επτάνησο Πολιτεία».

Κύρια πηγή για το άρθρο των «Κεφαλονίτικων Νέων», αποτελεί άρθρο του αξιόλογου ιστολογίου «ΕΞΑΛΑΠΑΞΑΣ», που με την σειρά του αντλεί πληροφορίες κυρίως από το βιβλίο του Μάρκου Θεοτόκη «Ο Ιωάννης Καποδίστριας εν Κεφαλληνία και αι στάσεις αυτής εν έτεσι 1800 1801 1802».

Η προσεκτική ανάγνωση όμως αυτού του ίδιου συγγράμματος του Θεοτόκη, με την εξαντλητική (και για το θέμα και για …. τον αναγνώστη) και εμπεριστατωμένη παράθεση των γεγονότων, οδηγεί σε εντελώς αντίθετα συμπεράσματα από αυτά που τα δύο ανωτέρω άρθρα παρουσιάζουν.

Τα γεγονότα

Κατ’ αρχάς τα γεγονότα, όπως πάντα περιγράφονται από τον Θεοτόκη, αντιτίθενται σε όσα τα δύο άρθρα αναφέρουν σε δύο βασικά σημεία:

α) Από πουθενά δεν προκύπτει ότι αίτιο της στάσης των Ληξουριωτών ήταν το αίτημα για εγκατάσταση των Αρχών της Νήσου στην πόλη τους.

Οι Ληξουριώτες ξεσηκώθηκαν και αγωνίστηκαν για την δημιουργία Δικαστηρίων και Υγειονομείου ΚΑΙ στο Ληξούρι.  Η επανάσταση τους μάλιστα εκδηλώθηκε όταν, ενώ είχε αποφασιστεί η ίδρυση των Υπηρεσιών αυτών στην πόλη από την Γερουσία, το «Γενικόν Συμβούλιον των Ευγενών» της Κεφαλονιάς, ελεγχόμενο από Αργοστολιώτες και «Καστρινούς» έλαβε απόφαση ότι «είναι βλαβερόν εις τον τόπον το υγειονομείον Ληξουρίου» (σας θυμίζει κάτι αυτό;!).

β) Η διαμάχη των δύο οικογενειών Μεταξάδων – Ανίνων, που αιματοκύλησε την υπόλοιπη Κεφαλονιά, σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί αίτιο των ταραχών στο Ληξούρι. Απλώς, σε κάποια στιγμή οι εξεγερθέντες στην υπόλοιπη Κεφαλονιά «συνεργάστηκαν» με τους Ληξουριώτες εναντίον του κοινού εχθρού, δηλαδή όσων κατείχαν την κυβέρνηση του νησιού.  

Η νοοτροπία του Καποδίστρια

Αφού λοιπόν οι Ληξουριώτες δεν επαναστάτησαν για «να γίνει το Ληξούρι πρωτεύουσα», ούτε λόγω της αντιπαράθεσης δύο αρχοντικών οικογενειών, καταρρίπτεται ο ισχυρισμός ότι ο Καποδίστριας στο Ληξούρι έδρασε κατά της αρχέγονης «ζηλοτυπίας» μεταξύ των δύο πόλεων ή κατά «ληστρικών φατριών».

Η μοιραία απόφαση

Τη νοοτροπία με την οποία ο Καποδίστριας αντιμετώπισε την ληξουριώτικη στάση καταδεικνύει ιδιαίτερα το εξής γεγονός, που ο Θεοτόκης και συνακόλουθα το «ΕΞΑΛΑΠΑΞΑΣ» αναφέρουν μεν, αλλά με αντίστροφη, «φιλοκαποδιστριακή» οπτική:

Ενώ το Ληξούρι βρίσκεται σε ένταση, λόγω του φόβου της καταργήσεως των Δικαστηρίων και του Υγειονομείου του, συλλαμβάνονται οι αδελφοί Λιώκη, από την Κοντογεννάδα, για εγκλήματα του κοινού ποινικού δικαίου (φόνους ληστείες κλπ). Οι Ληξουριώτες, όπως ήταν φυσικό, απαιτούν να δικαστούν οι δύο κατηγορούμενοι από τα ληξουριώτικα ποινικά δικαστήρια, που είχαν την δωσιδικία. Ο Ιωάννης Καποδίστριας όμως επιμένει πεισματικά να τους δικάσει δικαστήριο υπό την προεδρεία του ίδιου, αποτελούμενο από κυβερνητικά στελέχη και εδρεύον στο Αργοστόλι. Η επιμονή αυτή του Καποδίστρια, δημιουργεί έξαρση των ταραχών, αλλά ο ίδιος δεν κάμπτεται. Δικάζει τους κατηγορούμενους στο Αργοστόλι, τους καταδικάζει σε θάνατο και διατάσσει η ποινή να εκτελεστεί στην αγορά του Ληξουριού «προς παραδειγματισμόν» των αντιφρονούντων. Μάλιστα η απόφαση διέτασσε να αποκοπούν οι κεφαλές των αδελφών Λιώκη και να εμπηχθούν σε λόγχες, κάτι που τελικά δεν έγινε ελλείψει δημίου (!).

Για την εκτέλεση των δύο κατηγορουμένων μετέβη στο Ληξούρι μεγάλη δύναμη στρατιωτών, κυρίως Ρώσων, με κανόνι και «βόμβα», η οποία παρότι εκτέλεσε τους αδελφούς Λιώκη, δεν κατάφερε να καταπνίξει και την εξέγερση που προκλήθηκε με μεγάλο αριθμό νεκρών.  

Η αντίδραση αυτή του Καποδίστρια, κατά την γνώμη μου, «μυρίζει» διάθεση για υποκίνηση της στάσης, ακριβώς για να προβεί ο στρατός στην «τελική λύση» του προβλήματος με την εκκαθάριση διά της λόγχης του Ληξουριού από τα «επαναστατικά στοιχεία» και την οριστική υποταγή του. Κάτι που τελικά θα γίνει λίγο αργότερα, όταν κατόπιν διά θαλάσσης αποκλεισμού, το Ληξούρι υπό την απειλή της οικονομικής καταστροφής, θα υποκύψει στα κελεύσματα του μετέπειτα Κυβερνήτη της Ελλάδας.

Συνεπώς, κατά την γνώμη μου πάντα, ο Καποδίστριας στο Ληξούρι έδρασε με άκρως συγκεντρωτική νοοτροπία και εφαρμόζοντας πλήρως την ρωσική πολιτική, που ήθελε ένα επτανησιακό «κράτος» ολιγαρχικό, ακριβώς για να το ελέγχει απόλυτα. Ο νεαρός κόντες συμπεριφέρθηκε σαν «golden boy» της σημερινής εποχής, πειθήνιο στα κελεύσματα των προϊσταμένων του, επιδιώκοντας και επιτυγχάνοντας την μεγάλη καριέρα του διπλωμάτη του Τσάρου.  

Τι "ήθελε" το Ληξούρι

Όσο για το τι επεδίωκε το Ληξούρι (και) την εποχή εκείνη; Αυτό αποδεικνύεται από την αναφορά των Ληξουριωτών προς τον Πρόεδρο της Γερουσίας, κοινοποιούμενη και στον Καποδίστρια, με την οποία ζητούσαν: α) Την σύσταση στο τμήμα του Ληξουρίου ειδικής «Συγκλήτου» που να εκλέγει τις Αρχές και τους Υπαλλήλους του. β) Τη σύσταση στο Ληξούρι ειδικού Ταμείου, που να συλλέγει τους φόρους και αφού κρατήσει τους απαιτούμενους για τις ανάγκες του «τμήματος» να αποστέλλει τους υπόλοιπους στην Γερουσία και γ) Να απαγορευθεί στο Γενικό Συμβούλιο των Ευγενών της Κεφαλονιάς να ακυρώσει τις αποφάσεις της Γερουσίας για ίδρυση Δικαστηρίων και Υγειονομείου στο Ληξούρι.

Άρα, αυτό που επεδίωκε (και) τότε το Ληξούρι δεν ήταν ούτε να γίνει πρωτεύουσα ούτε «να σβήσει το Αργοστόλι από τον χάρτη». Την αυτοδιοίκησή του επεδίωκε, την εκπροσώπησή του από δικούς του ανθρώπους, που θα υπεράσπιζαν τα δικά του συμφέροντα. Και σε αυτό αντέδρασε η «προστάτις δύναμις» της Ρωσίας, που δεν μπορούσε να ανεχθεί ευρεία εκπροσώπηση των πολιτών μιας κατακτημένης περιοχής (κι αυτό, δεν μπορεί, κάτι θα σας θυμίζει).

Εν κατακλείδι: α) Η αδιαμφισβήτητη αφοσίωση και φιλεργία του Ι. Καποδίστρια στην οργάνωση του Ελληνικού Κράτους, όπως αυτός το οραματίστηκε, καθώς και το μαρτυρικό τέλος του, δεν πρέπει να επηρεάζουν την κρίση μας για τις ενέργειες του κατά το νεανικό του παρελθόν.

β) Πιστεύω ότι αν κάποιοι, αρμοδιότεροι (και ….αντικειμενικότεροι) εμού, ερευνήσουν λεπτομερώς την ληξουριώτικη επανάσταση στις αρχές του προπερασμένου αιώνα, θα προκύψει ίσως μια πρώτη στον ελληνικό χώρο διεκδίκηση οργανωμένης Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με όλο το πάθος που η αγάπη για κάθε γενέτειρα κοινωνία, για κάθε γενέθλια γη συνεπάγεται.        

Ποιος είναι ο "ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΚΑΡΓΑΤΟΣ"

Πριν περίπου δεκαπέντε μέρες, κάποιος με το ψευδώνυμο «Γεράσιμος Καργάτος», προκειμένου να απαντήσει σε κείμενό μου για τον Δήμο Ληξουρίου, «τσουβάλιασε» σε ένα ασυνάρτητο άρθρο όσα προβλήματα έχει και δεν έχει η Φιλαρμονική Σχολή Ληξουρίου  και τα φόρτωσε στην καμπούρα μου. Του απάντησε ο Ανδρέας Γρηγορόπουλος.

Κακώς, κατά την γνώμη μου, έπραξε ο Ανδρέας, αφού η άμεση και σοβαρή απάντηση δίνει αξία που δεν πρέπει σε τέτοια χυδαιογραφήματα προσωπικής πρόκλησης.

Έκτοτε, πολλοί με ρωτούν ποιος ή ποια είναι ο «Γεράσιμος Καργάτος». Λοιπόν, φίλοι μου, δεν γνωρίζω ποιος κύριος ή κυρία κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο και ειλικρινά δεν μπορώ να υποπτευθώ κάποιον. Βλέπετε, το κείμενο αυτό καταδεικνύει συγγραφέα με τέτοιες ιδιότητες (χυδαιότητα, δειλία, λαϊκισμό, αντικοινωνικότητα, πλήθος συμπλεγμάτων κλπ), που κανένας ή καμία από τους «γνωστούς – άγνωστους» εχθρούς δικούς μου ή της Φιλαρμονικής ή του Ληξουριού, φαίνεται να συνδυάζει.

Εκείνο όμως, που ελάχιστοι αντελήφθησαν είναι η προκλητικότητα του ψευδώνυμου, που ο «Γεράσιμος Καργάτος» χρησιμοποίησε. Όπως είναι φυσικό, επειδή έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, ελάχιστοι θυμήθηκαν ότι το «Καργάτος», ήταν το ψευδώνυμο που η τοπική εφημερίδα «Ημερήσιος» απέδωσε στον Πατέρα μου, τον Βασίλη Λουκέρη, όταν τίμησε τις σελίδες της με σειρά ευθυμογραφημάτων, που κατά κοινή ομολογία κανέναν δεν έθιγαν και, όπως είχε γράψει και η ίδια η εφημερίδα, αποτελούσαν «πηγή χαράς».

Αυτό το ψευδώνυμο επέλεξε ο/η συγγραφεύς του χυδαίου και προκλητικού άρθρου. Άρα, όσοι ψάχνουν ακόμα να βρουν ποιος ή ποια είναι ας του/της προσθέσουν μία ακόμα ιδιότητα: Την ΑΝΟΗΣΙΑ.

Γιατί μόνο ένας/μία ανόητος θα μπορούσε να νομίσει ότι θα με καταβάλλει χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο του Πατέρα μου. Γιατί ο Βασίλης ο Λουκέρης, υπέστη πολλές τέτοιες χυδαίες επιθέσεις από τυπάκια σαν τον «Γεράσιμο Καργάτο» και τις αντιμετώπισε με το κεφάλι ψηλά, με γενναιότητα και αντοχή στην αηδία που τέτοιοι τύποι προκαλούν. Και κοντά του κάτι έμαθα κι εγώ….  

                                                         Ιωσήφ Λουκέρης του Βασιλείου

Μόνο ο Δήμος Ληξουρίου θα διώξει τους Καλικάτζαρους

Εφέτος τα Φώτα, οι Καλικάτζαροι δεν έφυγαν από το Ληξούρι. Αντίθετα, «έκαναν πάρτι» ακριβώς την ημέρα και την ώρα που η παράδοση απαιτεί να φεύγουν πανικόβλητοι. 

Οι καλικάτζαροι πήραν την μορφή των μπάζων από το «μεγάλο έργο» του λιμανιού, που κανείς δεν σκέφτηκε ή δεν μπόρεσε να απομακρύνει από τον χώρο του Αγιασμού. Πήραν την μορφή των αυτοκινήτων, που κανένας δεν σταμάτησε την κυκλοφορία τους  την ώρα της τελετής. Πήραν όψη ανθρώπινη και ανεβοκατέβαιναν στο φέρι με ύφος χιλίων καλλικρατικών Καρδιναλίων, που ευδόκησαν να παραστούν στην «γιορτούλα» μιας πεθαμένης πόλης. 

Οι Καλικάτζαροι μπήκαν στις ψυχές μας. Μας ψυχοπλάκωσαν, μας απογοήτευσαν, μας φόβισαν. Αυτός άλλωστε είναι ο ρόλος τους.

Οι Καλικάτζαροι, όμως, μπήκαν και στο μυαλό μας!  Διάβασα τα σχόλια σε μια όπως πάντα εύστοχη και αιχμηρή ανάρτηση του Σπυρογιάννη στο facebook. Οι περισσότεροι σχολιάζοντες, μόνη λύση για μια κάποια ανάκαμψη της πόλης, βρίσκουν την κινητοποίηση των επιχειρηματιών, με διάφορες αυτόνομες «δράσεις», μακριά από κάθε πολιτική σκέψη και παρέμβαση, αφήνοντας μάλιστα στην τύχη του τον Εμπορικό - Επαγγελματικό σύλλογο, αφού κάθε ενασχόληση με σωματεία μάς προκαλεί αλλεργία.  

Νομίζω ότι, αν βγάλουμε από το μυαλό μας τους Καλικάτζαρους, θα δούμε ότι μία τέτοια νοοτροπία μάς κάθισε στο σβέρκο, πρόπερσι τον Μάιο, την «Ισχυρή Κεφαλλλλονιά». Σε απολιτίκ επιχειρηματίες έλπισαν τότε οι περισσότεροι, που με την επιχειρηματική τους σκέψη θα ανέπτυσσαν το Ληξούρι (συγνώμη, την «Παλλλλίκη»), χάριν των επιχειρηματικών συμφερόντων όλων μας. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. 

Νομίζω επίσης ότι, αν βγάλουμε από το μυαλό μας τους καλλικρατικούς Καλικάτζαρους (τους «Καλλικρά-τζαρους»), θα δούμε ότι καμία αντίδραση, από κανέναν φορέα ή άτομο ή «συντροφιά» ή «ασκέρι», δεν μπορεί  να επιτύχει όσο ελπίζει στις καλλικρατικές δομές ή αδιαφορεί για αυτές.

Όσο υπάρχει ο Καλλικράτης, όσο το Ληξούρι δεν ψηφίζει δικούς του τοπικούς άρχοντες και δικούς του αντιπολιτευόμενους, όσο αναφερόμαστε με «το μαλακό» ή με «το άγριο» στον «Μεγάλο Αρμοστή» Δήμαρχο όοοολης της Κεφαλλλλονιάς και στους διορισμένους τοποτηρητές του, καμία προσπάθεια για το καλό αυτής της πόλης δεν θα έχει το παραμικρό αντίκρισμα.

Αν λοιπόν θέλουμε να φωτιστεί το Ληξούρι και νοητά και πραγματικά, αν θέλουμε να μην ξανακάνουμε τέτοια σκοτεινά Φώτα, όπως εφέτος, πρέπει να έχουμε ως πρώτο αίτημά μας την επάνοδο στο Ληξούρι της αυτοδιοίκησής του, την επάνοδο του ΔΗΜΟΥ ΛΗΞΟΥΡΙΟΥ. Αυτό πρέπει να είναι το πρόταγμα του κάθε Ληξουριώτη είτε κοιτάζει το ατομικό του είτε το κοινωνικό συμφέρον.

Ας μην το ξεχνάμε και ας μην παρασυρόμαστε από τις δόλιες φωνές, που θέλουν την απομάκρυνσή μας από την πολιτική και την έγνοια μας μόνο για τα μικρά πρακτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει το «Ληξουράκι». Γιατί εγώ δεν ξέρω κανένα «Ληξουράκι». Μόνο ένα ΛΗΞΟΥΡΙ ξέρω, που, όσο δεν διεκδικεί την κοινωνική και διοικητική του αυθυπαρξία, οι Καλλικράτζαροι θα εξακολουθούν να πριονίζουν το δέντρο του, μέχρι τελικής πτώσεως.